คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ปฐมบท
แสง แดดยามเช้าสดใสและอบอุ่นรอดผ่านกระจกใสของหน้าต่างเข้ามา ทาบทับบนร่างสามร่างใต้ผ้าห่มสีทึบ หญิงสาวผมสีอ่อนส่งเสียงครวญเล็กน้อยเมื่อพลิกกายออกจากอ้อมอกแข็งแรงของคน หนึ่ง ไปสู่อ้อมอกที่แข็งแกร่งไม่แพ้กัน กลิ่นคุ้นเคยลอยเตะจมูกบางเบา
“ชิกะมารุ”
เธอเอ่ยอย่างงัวเงีย และเจ้าของชื่อขานรับอย่างเกียจคร้าน น่าแปลกที่ได้ยินถึงสองครั้ง
“ตื่นได้แล้ว นายต้องไปทำงานนะ”
“อีกแป๊บนะเทมาริ” เสียงของเจ้าของอ้อมแขนงัวเงียตอบ ตามมาด้วย
“แล้วจะตื่น” ซึ่งเป็นเสียงเดียวกัน แต่มาจากด้านหลัง
หูคงจะเพี้ยนไป จะเป็นไปได้ยังไงเล่า ชิกะมารุจะมาอยู่ทั้งสองฝั่งข้างเธอพร้อมกันได้อย่างไร งี่เง้าจริงๆ
มือ ของใครบางคนเอื้อมมากอดเธอไว้จากด้านหลัง ทำให้สภาพของเธอตอนนี้ไม่ต่างจากแฮมที่ถูกประกบด้วยขนมปัง เธอเผลอไผลไปกับความอบอุ่นที่สองร่างนั้นมอบให้ จวบจนกระทั่งสมองเริ่มทำงาน
เธออยู่กับชิกะมารุแค่เพียงสองคน... แล้วใคร?
เปลือกตาถูกเปิดขึ้นช้าๆ ก่อนที่จะพบ...
“กรี๊สสสสสสสสสสสสสสสสสสส!!!~!”
“เหวอออออ!!”
“อ๊ากกกกก!!”
ร่างทั้งสองที่โอบกอดเธอเมื่อตะกี้เด้งตัวขึ้นมาแหกปากอย่างตกใจ เสียงของพวกเขาดังเป็นระบบโฮมเทียเตอร์ ได้ยินรอบทิศทาง-_-+ ถ้ายังขืนแหกปากแข่งกันอยู่อย่างนี้ อาจจะได้รองเท้าจากบ้านข้างๆเป็นโล่เกรียติยศ เธอจึงใช้มืออุดปากตัวเองไว้แน่น เป็นไปดังคาด ทั้งสองคนก็ต่างเงียบไปด้วย
พระเจ้าช่วย นี่ฉันไม่ได้ฝันไปเองใช่ไหม0.0 ชิกะมารุ...ชิกะมารุมีถึง 2 คน!!
ชิ กะมารุในชุดนอนและชิกะมารุที่ใส่เพียงบ๊อกเซอร์จ้องมองกันอย่างตกตะลึง เหมือนมีกระจกเงาสะท้อนภาพ เขาทั้งสองยื่นมือออกมาช้าๆ แล้วประกบกันที่กลางอากาศ นิ่งงันไปสักพักก่อนจะเพิ่มแรงบีบ
“นาย~-_-^”
“นี่แก~-_-^^”
“ทำเรื่องยุ่งแล้วไหมละ”
“ไม่ใช่ความผิดของฉัน เป็นเพราะหมอนั่นต่างหาก”
ชิกะมารุที่ใส่บ็อกเซอร์โต้ +___+ นะ นี่มันหมายความว่ายังไงกัน เธอมองสองคนนั้นสลับกันไปมา ก่อนจะจ้อง จ้องจนตาถล่น ขยี้ตาซ้ำแล้วซ้ำอีก หวังให้มันเป็นเพียงภาพที่จินตนาการขึ้นมา แต่ชิกะมารุทั้งสองก็ยังอยู่ แล้วเริ่มวางมวยกันแล้วด้วย =____=++
“แกเลิกโทษฉันได้แล้ว!!! ฉันไม่ผิดสักหน่อย ใครใช้ให้หมอนั่นสับสนเองเล่า!!”
“ก็นายนั่นแหละที่ยุยงให้เขาสับสน ไอ้ซาตานใจบาป”
“อ๋อ แกดีนักนี่ ดูแกกล่อมหมอนั่นซะก่อน กล่อมมันจนมันเริ่มจะทึ่มแล้วยังไม่รู้ตัวอีก”
“เงียบซะก่อนที่ฉันจะฆ่านาย ชิกะมารุ”
“ฉันต่างหากที่ควรบอกให้แกหุบปากซะ ชิกะปัญญาทึบ”
“นี่นาย~”
“แก~~”
“-เอ่อคือว่า..”
ทั้งสองคนหันกลับมามองหญิงสาวในชุดนอน หน้าตาเหมือนจะบอกว่า ทำไมเธอถถึงมาอยู่ที่ตรงนี้ได้
-_-++ ฉันต่างหากละที่ต้องทำหน้าอย่างนั้น ทำไมพวกนายถึงมาอยู่นี่ได้ ทำไมชิกะมารุถึงมีสองคน แล้วไอ้ที่พูดกันมันเรื่องเหวห่าอะไรมิทราบ
“เทมาริ~ เทมาริตัวเป็นๆ!!! ❤___❤”
ชิกะมารุในกางเกงบ๊อกเซอร์กระโดดเข้าใส่อย่างคนบ้า -_-;;; ดีที่ถูกชิกะมารุอีกคนกระชากคอไว้ได้ทัน
“อย่าทำอะไรเสียมารยาท เรายังไม่ได้แนะนำตัวเองเลย”
“ชิ หล่อนก็น่าจะเห็นอยู่แล้ว ก็ชิกะมารุนะซี่!>__<”
ชิ กะมารุคนที่ดูเรียบร้อยกว่าผลักอีกคนไปด้านข้างอย่างไม่ใส่ใจ ก่อนจะจ้องหน้าเธอด้วยสายตาที่ทำให้เธออ่อนไหวมานับครั้งไม่ถ้วน -////-
“เราคือชิกะมารุ”
“ดีนี่!!! ไม่ต้องบอกเธอก็คงรู้อยู่แล้วละ เซ่อเอ้ย!!”
“น่ารำคาญ!! ฉันจะบอกเธอว่า เราทั้งสองคน เป็นจิตวิญญาณของชิกะมารุ เออ...เป็นชิกะมารุที่ถูกแยกนิสัยออกมาเป็นสองร่าง เข้าใจหรือเปล่า”
“(= = )( - = )( - =)”
“ก็เหมือนกับการ์ตูนไง มีซาตาน..” เขาชี้ไปที่ชิกะมารุเปลือยท่อนบน
“และเทวดาอย่างฉัน-”
“แกแนะนำตัวเองซะดีเลยนี่หว่า-_-^^”
“-เราคือชิกะมารุ คนหนึ่งคือส่วนดี และอีกคนคือส่วนไม่ดี เราทั้งสองรวมกัน จึงจะเป็นชิกะมารุคนที่เธอรู้จักจริงๆ”
“......นี่ไม่ใช่เรื่องโกหกเดือนเมษาใช่ไหม-_=lll”
“ไม่ใช่”
“มันเกิดขึ้นได้ยังไง”
เทมาริถาม ยังคงความงุนงงไว้เป็นเอกลักษณ์ส่วนบุคคล มันออกจะทำใจให้เชื่อลำบากเสียหน่อย แต่จะปฎิเสธอย่างไรได้ ในเมื่อหลักฐานนั่งมองเธออยู่บนเตียงนี้แล้ว
“เมื่อหมอนั่นสับสน”
ชิกะมารุอีกคนที่เริ่มตะเกียกตะกายลงจากเตียงตอบ หลังจากนั้นเจ้าของบ๊อกเซอร์ก็เดินออกไปจากห้อง ตามมาด้วยเสียงกุกกักในห้องครัว
“ใช่ เมื่อสับสนถึงขีดสุด บวกกับวันที่มีพลังด้านวิญญาณมากที่สุดอย่างวันนี้ ฮาโลวีน จะทำให้วิญญาณของหมอนั่นแตกออกเป็นสองส่วน”
“จะ จะเป็นเหมือนเดิมหรือเปล่า”
เธอ ถามอย่างกล้าๆกลัวๆ กลัวคำตอบที่จะหลุดออกมาจากปากเขาเหลือเกิน ชิกะมารุนิ่งแล้วเอื้อมมือมาจับจับมือเธอไว้แน่นแทนการปลอบโยน นั่นยิ่งทำให้คำตอบที่ยังไม่หลุดจากปากเรียวนั้นน่ากลัวเสียยิ่งกว่าเดิม เป็นล้านเท่า
“จะกลับเป็นคนเดียวก็ต่อเมื่อ รู้สึกนึกคิดเหมือนๆกันพร้อมๆกันทั้งสองคนและความรู้สึกนั้นจะต้องมากเท่าๆกัน ก่อนหมดวันนี้เท่านั้น”
“อะไรนะ! วันนี้เหรอ มันจะไม่-“
“อย่าง ที่บอกในตอนต้น วันนี้เท่านั้นที่มีพลังด้านวิญญาณมากที่สุด ฉันไม่คิดว่าจะมีปีไหนๆอีกที่มันมากมายขนาดนี้ ขนาดที่ทำให้จิตวิญญาณแยกออกมาได้…”
“ยังงี้ก็แย่นะสิ” เธอพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะถามต่อไป
“แล้วจะเป็นยังไงถ้า..ถ้าทำไม่สำเร็จ”
“ก็จะมิชิกะมารุสองคนแบบนี้ตลอดไปนะสิ -_- ”
พอ นึกภาพชิกะมารุสองคนที่เพิ่งเห็นวางมวยกันไปเมื่อครู่ เธอก็ส่ายหน้าไปมาอย่างรวดเร็ว ถ้าเป็นอย่างนั้นจริง เธอก็คงต้องโบกมือลาความสุขสงบเพื่อนรักไปตลอดกกาลนะซี่!!
“เฮ่ย!!!”
ชิ กะมารุในกางเกงบ๊อกเซอร์กระโดดจากขอบประตูห้องขึ้นมาบนเตียงอย่างรวดเร็ว พร้อมกันกระชากมือเธอออกจากการเกาะกุมของแฝดอีกคนของเขา เขาส่งสายตาไม่พอใจไปให้ชิกะมารุผู้สุภาพกว่า ในขณะที่มือกอดร่างบางไว้แน่นอย่างหวงแหน
@_____@ เหมือนศึกแย่งชิงของเล่นของเด็กยังไงอย่างงั้น และมันก็เลวร้ายมากที่เธอได้รับบทของเล่น…
สาย ของวันนี้ พวกเขาย้ายสถานที่ประชุมมาเป็นโต๊ะทานอาหาร หลังจากรับประทานอาหารฝีมือเทมาริเรียบร้อยแล้ว ทั้งสองก็วางช้อนส้อมลง เป็นเวลาเดียวกันกับที่เธอกวาดสายตามองชิกะมารุทั้งสองคนที่บัดนี้อาบน้ำ แต่งตัวพร้อมแล้ว
ชิกะมารุที่เคยสวมแค่บ๊อกเซอร์ ตอนนี้พัฒนาไปอีกขั้นหนึ่ง -_-ll คือเขาใส่กางเกงยีนและเสื้อสีแดงที่ติดกระดุมแค่สองเม็ด-.,- บอกตามตรงว่าเธอไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะได้เห็น..ชิกะมารุที่เซ็กซี่ได้แบบนี้ ปกติหมอนั่นแทบจะไม่เคยย่างกายเข้าไปเหยียบคำว่าเซ็กซี่เลยสักนิด อันที่จริง มันห่างไกลเอามากๆที่เดียว
ส่วนชิกะมารุอีกคนที่เธอมั่นใจว่าใกล้เคียงกับชิกะมารุของเธอ(>////<) เขาอยู่ในชุดกางเกงสีขาวผ่อง กับเสื้อสีครีมแขนยาว เรียบร้อยและเป็นคนดี ไม่แปลกใจเลยที่เขาแนะนำตัวเองว่าเทวดา มันเหมาะสมจริงๆนั่นแหละ
“เอาละ เราน่าจะคุยกันแบบจริงๆจังๆได้เสียที”
“ฉันจริงจังกับเธอเสมอนะเทมาริ”
“-////-“
“นายจะเลิกเล่นสักสองสามนาทีได้ไหม”
“นี่แกจะบอกว่าฉันถ่วงเหรอไง-[ ]-^^”
“-_-+ ก็ไม่โง่นี่ใช่ไหม”
“แก-!!!”
“หยุด!!! เลิกทะเลาะกันโอเคไหม”
“ถ้าเพื่อเทมาริ”
“ก็ได้ ปกติฉันก็ไม่ใช่คนเริ่มอยู่แล้ว”
“แกนี่พูดจาน่ารำคาญชะมัด เอ้า! ว่าต่อๆ เทมาริสุดสวยของฉัน”
“-_-;; อ่ะเอ่อ... จากที่ชิกะมารุ... -_-; จากที่นายบอกว่า จะกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ก็ต่อเมื่อความรู้สึกของพวกนายเหมือนกันใช่ไหม”
ชิกะมารุเสื้อครีมพยักหน้าเล็กน้อย
“ฉันเลยอยากรู้ว่า พวกนายชอบอะไรที่เหมือนกันบ้าง”
“อ๋อเข้าใจละ”
“เพื่อที่จะให้เรารู้สึกเหมือนกันใช่ไหม เป็นความคิดที่ใช้ได้”
“แล้วพวกนายชอบอะไร-“
“เซ็กส์”
ชิ กะมารุเสื้อแดงตอบออกมาทันที ดูเขาจะชอบอกชอบใจเหลือเกินที่ทำให้เธอหน้าแดงได้ -////- เซ็กส์อย่างงั้นเหรอ ไม่เอาน่า เขาไม่ใช่ชิกะมารุตัวจริงสักหน่อย จริงๆก็ใช่ แต่ไม่ใช่ทั้งหมด โธ่เอ้ย! นี่เธอคิดจะมีอะไรกับหมอนี่จริงๆเหรอไง!! แต่ว๊าว เขาเซ็กซี่ชะมัด!
“จริงจังหน่อยสิยะ ชอบอะไร เช่นพวกงานอดิเรก”
“หลีหญิง-0-/”
“อ่านหนังสือ”
@__@ ไม่มีจุดเชื่อมโยงระหว่างกันเลยระหว่างหลีหญิงกับอ่านหนังสือเนี่ย เอ๊ะ ถ้าเป็นหนังสือโป้ละ - -++ นี่เธอคิดบ้าอะไรออกมานะ
“เอาใหม่ เรื่องที่เที่ยวละ เป็นไง ชอบไปที่แบบไหน”
“ปีนเขา-0-/”
“ทะเล”
“-_-lll อย่างอื่นๆ กีฬาละ ชอบอะไร”
“วิ่ง-0-/”
“ว่ายน้ำ”
“นี่พวกนายจงใจแกล้งฉันรึเปล่าTT[ ]TT”
“เฮ้อออ ก็บอกแล้วว่าเรามันคนละขั้วกันไง มันไม่ง่ายหรอกรู้ไหม จริงๆแล้วอาจจะเป็นไปไม่ได้เลยด้วยซ้ำ”
“เฮ้ แกอย่าพูดตัดกำลังใจเทมาริแบบนั้นสิ เออ..แต่ว่านะ มันก็จริงตรงที่ว่ายากหน่อยที่จะหาอะไรที่เราชอบเหมือนกันลงตัวที่สุด ถ้าหมอนั่นเป็นสีขาว ฉันก็คือสีดำ เธอเข้าใจหรือยังว่ามันยากแค่ไหน”
“ยากก็จริง แต่ยังไงก็ต้องทำ”
เธอ พูดไปแม้จะแอบท้อแท้เล็กน้อย คนที่ไม่เหมือนกันเลยสักกะอย่างเดียว จะไปหาจุดที่เหมือนกันเด๊ะๆนอกจากหน้าตาได้ยังไงกัน แต่เธอรู้ว่า ถ้ามันไม่สำเร็จ ชิกะมารุก็จะไม่มีวันกลับมาเป็นเหมือนเดิมอีก... ทั้งภาพความทรงจำ ทั้งความรู้สึกเศร้าหมองถาโถมเข้ามาใส่พร้อมๆกันจนเธอรู้สึกมึนงงไปหมด
“...ความรู้สึกพื้นฐานละ”
“ฮ่ะ? นายว่าไงนะ”
“อย่างเช่น กลัว ตกใจ เศร้า แบบนี้ก็ใช้ได้เหมือนกัน เธอน่าจะใช้จุดนี้นะ” เขาแนะ
เธอกระแทกมือกับโต๊ะดังปัง ชิกะมารุตัวร้ายเด้งตัวลุกขึ้นยืนอย่างตื่นตระหนก พวกเขาต่างมองเธอด้วยสายตาสงสัยใคร่รู้
“อะไรหรือเทมาริ”
“ใช่แล้ว!!! ไปห้างกันเถอะ”
“ฮ่ะ???”
“เอ๋???”
สาม สิบนาทีให้หลัง พวกเขาทั้งสามก็มาหยุดอยู่หน้าห้างสรรพสินค้าชื่อดังในโคโนฮะ ทันทีที่ออกจากรถ ชิกะมารุแฝดขี้โวยวายก็ร้องโอดโอยทันที เขากระโดดหายเข้าไปในห้างก่อนใคร บ่นสองสามคำเกี่ยวกับสีผิวที่ออกจะคล้ำไปของตัวเอง
เท มาริส่ายหน้าแต่ก็อดยิ้มไม่ได้กับใบหน้ามุ้ยบึ้งของชิกะมารุ การได้เห็นเขาในแง่มุมนี้มันแปลกตาแล้วก็น่ามองที่สุด เธอจึงหยุดมองเพื่อซึมซับกับลุกใหม่ของแฟนหนุ่มให้เต็มที่ เพราะเธอคงจะไม่ได้เห็นมันอีก.. ขอให้มันเป็นอย่างนั้นเถอะ
“เรามาทำอะไรกันที่นี่”
“มาห้าง ก็ต้องเที่ยวนะสิ”
“ใช่ๆ แกนะโง่บรมเลย”
คนที่ง่วนอยู่กับผิวของตัวเองเงยหน้าขึ้นมาสนับสนุน ใบหน้าของแฝดอีกคนของชิกะมารุกระตุกแวบนึงก่อนจะกลับมานิ่งขึงเหมือนเดิม
“คิดจะทำอะไรอยู่นะเธอ”
“ตามฉันมาเถอะน่า^___^”
“ตามเทมาริ!! อ๊าก ตามอยู่แล้ว!!~”
“เฮอะ”
หญิง สาวเดินหยิบนู้นดูนี่อยู่นานสองนาน เธอมีความสุขกับการได้ช็อปปิ้งเหมือนผู้หญิงทั่วไป แต่ก็นั่นแหละ ถ้าหากเป็นอย่างที่เธอคาดการณ์ไว้ ตอนนี้สองคนที่ทำหน้าที่หอบถุงสมบัติพะลุงพะลังให้เธอ คงเริ่มออกอาการเบื่อหน่ายแล้ว อย่างที่ชิกะมารุมักจะเป็นเสมอๆ พอนึกก็อดแค้นเรียวชิกะมารุไม่ได้ เขาไม่เคยอยู่กับเธอเกิน10นาทีเลยแม้สักครั้งเดียว เป็นต้องหนีกลับไปนอนแผ่อยู่บ้านเสียทุกครั้ง เชอะ แต่นิสัยนั้นก็คงมีประโยชน์บ้างกับกาลนี้ละมั้ง
“อุ้ย หล่อชะมัด”
“จุ๊ๆ เขารู้ตัวนะ ให้ตาย แฝดซะด้วยสิ”
“อ๊ายยย น่ารักจัง แต่ฉันชอบมาดนิ่งๆของคนด้านข้างมากกว่านะ”
-_-^^^ เธอกวาดสายตาไปมองรอบๆ เห็นพนักงานสาวสองคนที่ฝั่งขวายืนกระซิบกระซาบกัน ดูเหมือนว่าจะไม่ใช่เธอคนเดียวที่ได้ยิน
ชิกะมารุเวอร์ชั่นขี้หลีโปรยยิ้ม เสื้อแดงของเขาส่องประกายรัศมีความหล่อเจิดจรัสอย่างไม่เคยเป็น
“ต๊ายยยย เขาส่งจูบให้ฉันละ กรี๊สสสส”
( *- -)++++++( >__< )( >//< ) (^____^ )( -____- )
ตอน นั้นเองที่ชิกะมารุอีกคนที่นิ่งเงียบมาตลอดหันมาพบกันสองสาวนั้น เขาเลิกคิ้วอย่างมีเสน่ห์ กางเกงสีขาวบริสุทธิ์ของเขาเกือบๆจะทำให้เขาบินได้อย่างเทวดาจริงๆ
“ว๊ายยยเธอ>___< เขาเท่ห์จัง”
“ดูสิเขา-....”
วินาที นั้นดูเหมือนจะไม่มีอะไรอยู่แล้วในหัวสมองของเธอ เทมาริรี่เข้าไปผลักชิกะมารุทั้งสองคนออกจากกันแล้วแทรกตัวของเธอผ่านรอยแยก นั้น ก่อนจะกอดแขนทั้งสองคนแน่นเหมือนคีมเหล็ก
ถึงจะไม่ใช่เรียวชิกะมารุ แต่ก็ยังเป็นชิกะมารุอยู่ดี และชิกะมารุ...
“พวกเขาเป็นแฟนฉัน!”
“0[ ]0”
“0.0”
( ^ [ ] ^ )( - [ ] -)( - __, - ;)
ชิกะมารุ / เทมาริ / ชิกะมารุ(อีกที)
มัน ไม่ใช่เรื่องยากเลยที่จะลากผู้ชายสองคนออกมาจากห้างสรรพสินค้าแล้วยัดเขา ทั้งสองเข้าไปในรถ เพราะทั้งสองไม่ขัดข้องการกระทำของเธอแต่อย่างใด จริงๆแล้ว ชิกะมารุคนหนึ่งส่งยิ้มสดใสมาให้เธอ และอีกคนยังแอบยิ้มมาตลอดทางอีกด้วย -__-;;
ต้องไม่ใช่ที่ๆมีคนพลุกพล่าน ใช่แล้ว!
ยี่สิบ นาทีให้หลัง พวกเขาก็มายืนอยู่หน้าอาคารแห่งหนึ่ง มันถูกสร้างขึ้นอย่างประณีตและมั่นคง ทั้งในด้านโครงสร้าง และจิตใจของผู้มอง ด้านหน้ามีตัวหนังสือสีดำเขียนว่า ‘ห้องสมุดโคโนฮะ’
เธอ เดินเข้ามาในห้องสมุดด้วยอาการหดหู่ ไม่ชอบเอาเสียเลยที่มองไปทางไหนก็พบแต่ชั้นหนังสือขนาดมหึมา เป็นไปได้ก็ไม่อยากจะย่างกายเข้ามาในตัวอาคารนี้เลยแม้แต่น้อย แต่มันจำเป็นจริงๆนี่
“ฉันเกลียดหนังสือ”
เสียงนั้นดังมาจากชายหนุ่มเสื้อแดง เขาทำหน้าขยะแขยงในขณะที่รับหนังสือ ’โคโนฮะน่ารู้’ ที่เธอยัดเหยียดให้ ชิกะมารุทิ้งมันลงบนโต๊ะหลังจากพยายามอ้อนวอนเธออยู่นานสองนาน แต่ก็นั่นแหละ มันไร้ผล ดังนั้นเขาจึงจำต้องกางหนังสือเล่มหนานั้นอย่างไม่เต็มใจนัก
เอาสิ รับความเบื่อหน่ายไปพร้อมๆกันทั้งสองคนนั่นแหละ
“เอ๊ะ! แล้วชิกะมารุละ”
“ก็นั่งอยู่นี่ไง^o^/”
“ไม่ใช่ ไม่ได้หมายถึงนาย”
“ถ้าหมายถึงหมอนั่นละก็ คงกำลังจะพยายามยัดหนังสือทั้งหมดใส่กระเป๋ากางเกงที่ไหนสักแห่งละมั้ง” เขาตอบอย่างไม่ใส่ใจนัก
เทมาริเดินลัดเลาะผ่านชั้นหนังสือ ชั้นแล้วชั้นเล่าจนกระทั่งพบกับเสื้อคลีมสีอ่อนของชิกะมารุ เขานั่งอยู่กับพื้น ในมือถือหนังสือ ’ประวัติศาสตร์การแพทย์’ และรอบตัวยังมีหนังสืออีกหลายเล่มเรียงตัวกันเป็นชั้นเกือบเลยศีรษะของเขา
เดี๋ยวก่อนนะ ชิกะมารุคนที่เธอรู้จักเกลียดการอ่านที่สุดนี่ ละ แล้วหมอนี่...
ตอนนั้นเองทิ่ชิกะมารุเงยหน้าขึ้นจากหนังสือ และสบตากับเธอพอดิบพอดี
“ขอบ ใจที่พามา เจ้าชิกะมารุนั่นไม่ค่อยจะชอบอ่านหนังสือเท่าไหร่เลยพลอยยุยงให้ชิกะมารุตัว จริงไม่ชอบไปด้วย ฉันก็เลยไม่ค่อยจะได้อ่านเท่าไหร่นะ”
“@__@ นี่นายชอบหนังสือเหรอ”
“ก็ใช่นะสิ”
“TT^TTo”
“-___-;”
เพราะ ความเห็นที่ไม่ลงตัวกัน ทำให้ฉันต้องพรากชิกะมารุออกมาจากหนังสือ ซึ่งดูเหมือนจะมีกาวติดแน่นทนทานติดอยู่ที่มือเขาและหนังสือทุกเล่ม -_-lll ในขณะเดียวกัน อีกคนหนึ่งกลับกระโดดลุกขึ้นอย่างรวดเร็วก่อนที่เธอจะพูดได้จบประโยคเสียอีก
“เทมาริ ฉันหิว”
เป็น ประโยคนึงในร้อยประโยคที่ไม่ได้เติมแต่ง ชิกะมารุลูบท้องผ่านเสื้อสีแดงสดของเขา มันยิ่งเน้นให้สายตาของเธอมองหน้าท้องที่มีกล้ามพอประมาณซึ่งโผล่พ้นเสื้อ ทิ่ติดกระดุมเพียงสองเม็ดนั้นออกมา
@__@ เธอเองก็ชักจะรู้สึกหิวขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก และดูเหมือนว่าของที่น่ากินที่สุดจะอยู่ตรงหน้าแล้วเสียด้วย (อ๊ากก เทมาริหื่น)
“แวะทานอาหารเถอะ ตอนนี้ก็เที่ยงแล้ว” อีกคนสนับสนุน
“ก็ได้”
และเพราะความเคยชินของเธอ ทำให้หญิงสาวหักรถเลี้ยวเข้าร้านราเม้งที่คุ้ยเคยทันที โดยลืมไปเสียสนิทว่า...
“ชิกะมารุ!!!”
“0.0 ตะ ตายห่า”
“-___-;;;”
นารูโตะอ้าปากค้าง มองชิกะมารุสองคนที่ยืนขนาบข้างเธอด้วยสายตา อึ้ง ทึ่ง เสียว
“นะ นาย!! สองคน!!”
“เออ..คือว่านะ-”
“พระเจ้าช่วย ไอ้ชิกะมารุเพื่อนเฮงซวย นายไม่เคยบอกฉันเลยสักคำว่ามีพี่น้องฝาแฝด!!”
“ฮ่ะ??”
นา รูโตะตบหลังชิกะมารุเจ้าของเสื้อสีครีม ใบหน้ายังแฝงไปด้วยความตกใจและความเคืองหน่อยๆด้วย ต่างจากผู้ชายสีแดงที่บัดนี้มองด้วยสายตาโกรธเห็นได้ชัด
ทั้งๆ ที่มีสองคนที่เหมือนกันแท้ๆ แต่ชิกะมารุเวอร์ชั่นเซ็กซี่ ขี้หลี พูดมากก็ดูเหมือนจะไม่ใช่สิ่งที่ใครๆคาดว่าจะมีในตัวชิกะมารุตัวจริง บางทีเขาอาจจะไม่พอใจที่นารูโตะไม่คิดว่าเขาจะเป็นชิกะมารุได้จริงๆ
“แล้วแฝดของนายละ ชื่ออะไร”
“โว้ย ฉันก็ชิกะ-“
“-ชิกะมุระ”
“ฮ่ะ?? นี่แกพูด-”
“ชื่อก็คล้ายกันอีก นี่นายเอาแฝดนายไปซ่อนไว้ที่ไหนตั้งนานนะ”
“อ๊าก ฉันก็อยู่-“
“ซึนะ เขาอยู่ซึนะ”
เทมาริชิงพูดต่อทันที นารูโตะผู้โง่เขรา(-_-*)พยักหน้างึกงักท่ามกลางความไม่พอใจของชิกะมุระ แต่เพื่อความไม่ประมาท เธอจึงส่งสายตาพิฆาตไปให้เขาอีก ทำให้ชายหนุ่มเสื้อแดงไม่กล้าที่จะปริปากแก้ตัวอะไรอีก
“ดีเลยๆ คราวนี้ยัยชิโนะก็ไม่ต้องมาตามแย่งชิกะมารุจากเธออีกแล้ว อ๊ะ! ยัย นั่นเพิ่งจะมาเมื่อกี้นี้เอง เข้าไปข้างในๆ ฉันจะแนะนำให้รู้จักเอง ถึงยัยนั่นจะเพี้ยนๆก็เถอะนะ แต่นิสัยก็ใช้ได้เลย ถ้าแต่งกันเมื่อไหร่ฉันขอ 5% จากสินสอดนะ^__^”
ยัง ไม่ทันจะได้ขัด พวกเราทั้งหมดก็ถูกนารูโตะเจ้าของร้านราเม้งไล่ต้อนเข้าไปในร้านเสียแล้ว หมอนั่นลากคนเสื้อแดงเดินละลิ่วไปยังโต๊ะสีฟ้าอ่อน ซึ่งที่ตรงนั้น มีศัตรูหัวใจตลอดกาลของเธอนั่งอยู่ก่อนแล้ว -_-lll
นี่มันนรกชัดๆเลย ชิ
“ว่าไงนารูโต- ชิ ชิกะมารุ>///<”
“ไม่ใช่ๆ นั่นต่างหากละชิกะมารุ” นารูโตะขี้มาทางผู้ชายที่ยืนข้างฉัน
“คนนี้ชิกะมุระ ฝาแฝดเขาละ”
“ว๊ายยย>[ ]< หล่อX2”
ท่า ทางกระดี้กระด้าของยัยนี่เกือบจะทำให้เธอวิ่งเข้าไป แล้วฝากรอยเท้าไว้บนหน้า แต่ก็ต้องอดกลั้นไว้ นารูโตะผลักชิกะมารุที่บัดนี้กลายเป็นชิกะมุระเต็มตัวแล้วลงไปนั่งข้างชิโนะ
“ฉันจะเอาราเม้งมาเสริฟพวกนายนะ อีกเดี๋ยวๆ”
นา รูโตะทิ้งท้ายไว้แค่นั้นแล้วหายหัวเข้าไปในร้านอย่างรวดเร็ว ไอ้คำว่าอีกเดี๋ยวคงไม่เดี๋ยวอย่างที่พูด ในเมื่อลูกค้าเต็มร้านและยังทยอยมากันเรื่อยๆอย่างนี้ อีกเดี๋ยวก็คงจะหมายถึงชาติหน้าละมั้ง
“ชิกะมุระนี่อยู่ที่ไหนเหรอคะ”
“เออ..ซึนะนะ”
“เหรอ แล้วนี่แฝดไข่ใบเดียวกันเลยใช่ไหม ดีชะมัด”
“คง..งั้นมั้ง”
หมอนั่นดูไม่มีความสุขเอาเสียเลย ก็ไหนบอกว่าชอบหลีหญิงไงยะ แล้วยังมาทำหน้าบูดใส่ฉันอีก
“เทมาริ น้ำ”
“ฮ่ะ? จ๊ะ”
เท มาริสะดุ้ง เธอเทน้ำใส่แก้วก่อนจะดันแก้วน้ำไปให้ชิกะมารุด้านข้าง เขายกแก้วขึ้นจรดปาก ตอนนั้นเองที่เธอเพิ่งสังเกตว่ามีรอยแยกที่ก้นแก้ว น้ำในแก้วซึมออกมาจากรอยนั้นและหยดลงไปบนขอของชายหนุ่ม
“ตายแล้ว”
“ไม่เป็นไรน่า”
“เปียกหมดแล้วยังจะพูดมากอีก”
เธอ บ่น มือหยิบกระดาษทิชชู่ออกมาจากกล่อง และค่อยๆใช้มันซับหยดน้ำบนคอของชิกะมารุ ตอนนี้เธออยู่ใกล้เขามาก มากถึงมากที่สุด ถ้ามองจากไกลๆอาจจะเห็นว่าเธอกำลังปลุกปล้ำเขาอยู่ด้วยซ้ำ
“เป็นอะไรหรือเปล่า”
“ปะ เปล่า-///-“
ใบ หน้าที่เธอหลงรักตั้งแต่ครั้งแรกอยู่ห่างเพียงไม่กี่เซนติเมตรเท่านั้น เธอท่องย้ำกับตัวเอง เขาเป็นเพียงแค่ส่วนหนึ่งของชิกะมารุ เป็นแค่ส่วนเดียว ไม่ใช่ตัวจริง แต่เขาก็คือชิกะมารุ... และนั่นก็มากพอที่จะทำให้เธอมือไม้สั้น
ปัง!
“ชิกะมุระ”
เจ้า ของชื่อปลอมๆนั้นมองเธอแว๊บนึง สายตาของเขาเจ็บปวดและตัดพ้อ น้ำตาของเขาคลออยู่บนตาคู่งามนั้น ก่อนที่มันจะไหลรินสู่พื้นเขาก็ก้าวพรวดๆออกจากร้านไปโดยไม่เหลียวหลังกลับ มาอีกเลย
K a e
K a e
ความคิดเห็น