ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : 1.บทนำ
1.
ยามค่ำคืนในคืนๆหนึ่ง
ร่างๆหนึ่งค่อยๆย่องๆไปตามขอบปราสาทที่เก่าแก่ ขณะที่มือของร่างปริศนานั้นค่อยๆงัดแงะประตูหน้าต่างอย่างเบามือ เพียงแต่ว่า
“ทำอะไร”
มือใหญ่จับหมับเขาที่แขนของผู้บุกรุกนั้น ขณะที่แสงจันทร์สาดส่องลงมา ทำให้ยามได้เห็นใบหน้าของผู้บุกรุก
ใบหน้าหวานเบื้องหน้าภายใต้แสงจันทร์แลดูเหมือนเทพธิดา ขณะที่นัยน์ตาสีน้ำตาลคู่โตมองเขาอย่างตกใจ ริมฝีปากสีกุหลาบอ้าออก เหมือนจะพูดอะไรออกมา เส้นผมสีน้ำตาลยาวลงมาถึงกระเป๋าเสื้อของเธอ ที่ขาดรุงริ้ง อาภัพที่เหมือนยาจกของเธอ ไม่ได้ลดความงดงามของตัวเธอไปได้เลยแม้แต่น้อย
ขณะที่นัยน์ตาสีน้ำตาลของผู้บุกรุกก็จ้องมองใบหน้าของผู้เป็นยาม
นัยน์ตาสีม่วงอะเมทิตย์จ้องมองสบตากับเธอ ใบหน้าขาวที่ดูบูดบึงไม่ได้ลดความหล่อเหลาของเขาเลย เส้นผมสีทองสั้นเป็นประกายพริ้วตามแรงลมที่พัดแรง ด้วยความสูงที่ต่างกันมากทำให้เขาต้องก้มหน้าเพื่อจะมองหน้าของผู้บุกรุกให้ชัดเต็มสองตา
“เธอมาทำอะไรที่นี้”
“ฉะ… ฉัน…”
ผู้บุกรุกพูดเสียงสั่นขณะที่ตัวเธอก็สั่นไปด้วย ด้วยความกลัว ขณะที่น้ำใสๆเริ่มคลอเต็มเบ้าตา
“ฉันอะไรเล่า!”
ยามตะคอกออกมาเสียงดัง มือของเขาบีบข้อมือของเธอแรงขึ้นอีก
“………………………”
ผู้บุกรุกได้แต่นิ่งเงียบ ขณะที่ตัวเธอก็ยังคงสั่น
“จะพู…”
“มาตามหาคน!”
“แล้วทำไมต้องมาตอนดึกๆด้วย!!”
ยามยังคงถามด้วยเสียงที่เรียกได้ว่าเหมือนเสียงตะคอกทำให้ เธอก็ยังคงได้แต่ยืนน้ำตาคลอเบ้าตัวสั่นอยู่ที่เดิม
“ฉันมาตอนเช้าๆไม่ได้…”
“แต่เธอบุกเข้ามาที่นี้ก็เท่ากับว่าเธอฝ่าฝืนกฏ ฉันต้องจับตัวเธอ….”
เพียงแต่ว่า ร่างบางที่ถูกจับกุมได้แต่เซไปเล็กน้อย ก่อนที่เธอจะล้มลงไปต่อหน้าต่อตายามที่ได้แต่ยืนเบิกตากว้างอย่างตกใจกับเหตุการ์ณตรงหน้า
บ้า เขาต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ นี่มันอะไรกัน เขาพาผู้บุกรุกที่เป็นลมสลบไปมานอนพักที่ห้องเขาเองเนี่ยนะ นี่เขาเป็นคนใจอ่อนขนาดนั้นเลยหรือยังไง
ชายหนุ่มคิดอย่างหงุดหงิด ขณะเดินวนไปวนมารอบห้องนอนของตัวเขาเอง ที่มีร่างบางของหญิงสาวผู้เป็นผู้บุกรุกนอนสลบไม่รู้เรื่องบนเตียงของเขา ห้องนอนของเขาเป็นห้องธรรมดาๆห้องหนึ่ง แต่ที่ทำให้ห้องของเขาไม่ธรรมดาก็คือ เป้ากระดาษสำหรับมีดบินมากมายที่ปักเต็มพนังห้อง แม้แต่ตู้ไม้ที่มุมห้องก็ยังมีมีดบิน โต๊ะกระจกถูกตั้งไว้ใกล้ๆเตียงนอนโดยมีหนังสือหลายเล่มตั้งเป็นกอง
โต๊ะกลมที่อีกฝั่งของตู้มีดอกไม้สีขาวดอกหนึ่งปักอยู่ในแจกันแก้ว เพื่อทำให้ห้องมีสีสันขึ้น ประตูระเบียงถูกเปิดเอาไว้ ทำให้ผ้าม่านสีขาวปลิ้วตามแรงลมที่พัดมา
ร่างบางนอนขดตัวอย่างหนาวสั่น ขณะที่ริมฝีปากของเธอเริ่มซีดลง จนผิดสังเกต
บุรุษเจ้าของห้องเดินไปปิดประตูระเบียงอย่างอดสงสารไม่ได้ ก่อนที่เขาจะเดินไปนั่งบนเตียงข้างๆเธอ
ง่วง แต่ทำไมฉันต้องให้ยัยนี้มานอนเตียงฉันด้วย ในเมื่อแค่อุ้มเธอขึ้นมาที่นี้ก็บุญเกินพอแล้ว แล้วนี้เขาจะควรจะทำยังไงดีถ้าโรเวน จับได้ แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ ยัยนี้ดูน่าสงสารชะมัด แต่เสียใจด้วยหรอกนะ ฉันไม่เห็นใจคนชรา และหญิงตั้งครรณ์ อย่างเธอก็อย่าหวัง
ชายหนุ่มคิดก่อนจะจัดแจงอุ้มร่างบางไปนอนบนพื้น โดยไร้ผ้าห่ม และหมอนหนุน
“ห..น..า..ว..”
เพียงแต่ว่า เสียงที่ดังมาจากด้านล่างทำให้เขาใจอ่อน
ชายหนุ่มอุ้มหญิงสาวขึ้นมานอนบนเตียงเหมือนเดิม และเขาก็ลงเอยด้วยการนอนพื้นเอง
แสงแดดยามเช้าสาดส่อง ชายหนุ่มเดินเช็ดผมออกมาจากห้องน้ำ ขณะที่นัยน์ตาสีอะเมทิตย์จ้องมองไปทางร่างบางที่ยังนอนไม่รู้เรื่องบนเตียงนอนของเขา
ให้ตายสิ หลับได้หลับดี แถมยังเป็นคุณหนูจัดขนาดนอนพื้นไม่เป็น นี่หล่อนคิดว่าหล่อนเป็นใครน่ะ
ชายหนุ่มคิดอย่างหงุดหงิด ขณะเดินเข้าไปในห้องน้ำ และออกมาพร้อมถังน้ำในมือ
“ฉันไม่ใจดีกับผู้หญิง”
เขาพูดออกมาเบาๆ ก่อนจะสาดน้ำลงไปทางร่างของหญิงสาวในทันที
เพียงแต่ว่า…
แทนที่เธอจะตื่นขึ้นมา เธอกลับยังคงนอนต่อ ด้วยลมหายใจที่แผ่วเบา
นี่พระเจ้าจะแกล้งผมใช่ไหมเนี่ย ทำไมผมต้องมาดูแลผู้หญิงที่ผมไม่เคยรู้จักแบบนี้ด้วย
ชายหนุ่มสบถออกมา ก็จะช้อนร่างบางและเดินออกจากห้องนอนไปทันที
“อุ้ย ลอรี่!”
เสียงที่อุทานดังขึ้นเมื่อเขาเดินสวนกับ
ชายหนุ่มเจ้าของเส้นผมสีดำและนัยน์ตาสีนิลหลังแว่นตากรอบทอง ซึ่งเขาก็อยากจะหันไปด่ามันอยู่หรอก แต่ลมหายใจของยัยผู้หญิงตัวยุ่งกับแผ่วลงๆ แค่สาดน้ำใส่แค่นี้เนี่ยนะ อ่อนแอชะมัด
“นั้นสาวน้อยน่ารักจากไหนน่ะ?”
เสียงเดิมยังคงดัง ขณะที่ตัวของเขา เดินตามชายหนุ่มที่ถูกเรียกว่าลอรี่มา
“แล้วทำไมเธอถึงเปียกเป็นลูกหมาตกน้ำแบบนั้นล่ะ”
ไร้คำตอบ มีเพียงใบหน้าที่ดูหงุดหงิดมากกว่าเดิม และสายตาดุที่หันมามอง
เอาไปเต็มๆหนึ่งตอน คิดว่าลอเรนซ์เป็นยังไงก็โหวตเข้ามาเลย:)
เอาไปเต็มๆหนึ่งตอน คิดว่าลอเรนซ์เป็นยังไงก็โหวตเข้ามาเลย:)
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น