[ Fic SJ Yaoi ] รักสุดเซี๊ยวของหนุ่มหน้าหวานกับนายหน้าหล่อ

ลำดับตอนที่ #1 : ตกหลุมรัก

ที่โรงเรียนชายมัธยมควานนัมที่ซึ่งใครๆต่างก็หมายปองอยากจะเข้าเรียนที่นี่ใจจะขาดแต่

จะมีซักกี่คนล่ะ...ที่ต้องจำใจมาเรียนที่นี่

" นี่!!....ชั้นไม่เข้าใจว่าทำไมพ่อฉันกับพ่อของพวกนายถึงได้ยัดเยียดให้พวกเรามาเรียนที่นี่นะ " 

  ดงแฮ หนุ่มหน้าหวานเจ้าของฉายานิ่งเป็นหลับขยับเป็นกินนั้นพูดขึ้นก่อนจะหย่อนตัวลงนั่งบนโต๊ะ

ม้าหินภายใน ร.ร ควานนัม

" นายถามพวกฉันแล้วพวกฉันจะไปตรัสรู้กับแกมะ ไอ้ด๊อง " 

  ฮยอกแจ หนุ่มหน้าใสฉายาที่เพื่อนๆต่างก็ลงความเห็นมอบให้ว่าเป็นเจ้าลิงแซบประจำกลุ่มพูด

แล้วหัวเราะคิกคักๆอยู่คนเดียว ... ถ้าไม่สนิทกันจริงคนทั่วไปจะคิดว่ามันบ้ารึป่าวหัวเราะคนเดียวก็ได้

แต่กะคนในกลุ่มนี่แหล่ะนิสัยแท้ๆของลี ฮยอกแจเลย

" เพิ่งจะเห้นไอ้ฮยอกพูดมีความรู้ก็วันนี้แหล่ะ 555 " หนุ่มร่างเล็กที่เพิ่งเดินมาสมทบกับ 2 คนแรกพูด

ขัดขึ้นแล้วหย่อนตัวลงนั่งตาม

" มาถึงก็ปากเสียเลยนะ ไอ้มิน .... " ร่างเล็กที่โดนกัดไปเมื่อกี๊รีบกัดคืนตามสัญชาตญาณทันที

" ฮ่าๆๆๆๆ " 

  ซองมิน หนุ่มหน้าหวานที่ใครๆมองก็เป้นต้องตกหลุมรักทันทีเพราะความน่ารักที่เจ้าตัวมีมาแต่เกิด

นั่นเองแต่ปากของเจ้าตัวนี่ดันต่างจากหน้าตาลิบลับ

" หัวเราอะไรกันแต่เช้าเนี่ย...หรือว่าบ้านนายหมาออกลูกเหรอ ดงแฮ " 

" อย่ามาตลกสิอุค..นายก็รู้ว่าบ้านชั้นไม่เลี้ยงหมายังจะถามอะไรโง่ๆอีก "ร่างเล็กที่โดนถามตอบกลับ

ไปแบบกวนๆ

" ก็เห็นซองมินหัวเราะไง ชั้นเลยถามว่าบ้านนายเลี้ยงคางคกเหรอ " ยิ่งพูดยิ่งไปกันใหญ่ (อีกหน่อย

อุคมันคงให้ด๊องเลี้ยงตุ๊กแกแน่ๆงานนี้ -*- )

  เรียวอุค หนุ่มหน้าน่ารักอีกหนึ่งคนที่พกพาความเอ๋อของตัวเองและการที่พูดจาไม่รู้เรื่องแบบนี้

มาสร้างความฮาให้กับพวกเพื่อนๆ

" เอ้าๆ ดูไอ้ด๊องทำหน้าเข้า...บ้านแกแม่ตายรึไงวะ ^^ "

 หนุ่มตาสวยนามว่า ลีทึก ที่เดินมาพร้อมกับร่างบางอีกคนนึงพูดขึ้นพลางมองหน้าร่างบางอีกคนที่

โดนกัดแบบไม่เหลือชิ้นดีตั้งกะเลี้ยงหมา คางคกจนมาถึงแม่ตาย (เป้นอิด๊องนี่น่าสงสาร -*-)

" แกก็พูดไปไอ้ทึก...ใครว่าแม่ไอ้ด๊องตายแต่ไอ้ตัวที่ตายอ่ะควายบนหัวมันต่างหากล่ะ " 

 หนุ่มร่างบางหน้าสวยที่เดินมากับลีทึกนามว่า ฮีซอล หนุ่มปากร้ายที่ปากไวต่อการปะทะคารมพร้อม

กับรอยยิ้มแบบมารที่พร้อมจะกระชากวิญญาณ(กระชากใจคนเค้าใช้เยอะแร๊ะ)ของคนมองให้หลงได้

เอ่ยขัดขึ้นอย่างฉุนๆแล้วนั่งลงบนเก้าอี้ม้าหินพร้อมกับหนุ่มตาสวยอีกคน

" เออเอาเข้าไป...อวยพรครอบครัวฉันครบองค์รึยังล่ะเนี่ย " ร่างบางบ่นขึ้นแล้วทำปากขมุบขมิบใส่

เพื่อนๆของเค้า

" ไม่ต้องมาทำปากขมุบขมิบเลยไอ้ด๊องเพราะแกคนเดียวทำให้พวกฉันต้องมาอยู่ใน ร.ร บ้าๆแบบ

เนี๊ย!! " หนุ่มหน้าสวยบ่นขึ้น

" แล้วฉันไปเกี่ยวอะไรด้วยเล่า ฮีซอล " ร่างบางที่โดนกักว่าเป้นต้นเหตุเอ่ยขัดขึ้นท่ามกลางความ

อยากรู้ของพวกเพื่อนๆ

" ก็ถ้าแกไม่ติด 1 ในวิชายัยป้ามหาประลัยนั่นมีเหรอที่พ่อแกกะพ่อของพวกฉันจะพร้อมใจจับมือกัน

ส่งพวกเรามาอยู่ที่นี่เนี่ยให้ตายสิ.. "

" ชั้นก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีว่าไอ้ด๊องมันเป้นต้นเหตุตรงไหน " หนุ่มตาสวยขัดขึ้นอย่าง งงๆ

" พวกแกนี่ทำไมเข้าใจอะไรยากกันจังวะ " หนุ่มหน้าสวยบ่นเซ็งๆ

" เฮ้ออ ชั้นว่านายน่ะแหล่ะพูดไม่รู้เรื่อง..ก็บอกไปเลยสิเพราะไอ้ด๊องมันสอบวิชาของยัยป้ามหา

ประลัยนั่นไม่ถึง 2 เหมือนพวกเรามันเลยโดนพ่อจับมาเรียนที่นี่แล้วที่นี้พ่อพวกเราดันใจดีกลัวไอ้ด๊อง

เหงาเลยส่งพวกเรามาเรียนที่นี่เป้นเพื่อนมัน ... ก็แค่นี้ " ร่างบางฉายาลิงแซบอธิบายเป้นฉากๆพร้อม

กับทำท่าประกอบการพูดของตัวเองไปด้วยพูดร่ายยาวชนิดว่าแทบจะลืมหายใจกันเลยทีเดียวก็ได้ 

" ขอรีเพลย์อีกรอบเด่ะไอ้ฮยอก .. ฟังไม่ทันว่ะ " ซองมินพูดขัดขึ้น

     ป้าบ!!!!!! เสียงฝ่ามือปะทะกับหัวน้อยๆของหนุ่มน่ารักไปเต็มๆ

" ถ้าอีกรอบชั้นมั่นใจเลยว่าฮยอกจแจจะพูดไม่เหมือนเดิม " เรียวอุคเสริม

" โหยยย...พ่อนะพ่อ ทำกันได้ " หนุ่มหน้าสวยที่อยู่ๆก็ตะโกนขึ้นมา

" เอาน่า..ดูไอ้ด๊องสิมันยังไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย " 

" ใครว่าล่ะไอ้ทึก...อาการนี้เค้าเรียกช๊อคจนพูดไม่ออกต่างหากเล่า " หนุ่มหน้าสวยอธิบายให้ฟัง

เพราะร่างบางต้นเหตุของเรื่องมัวแต่ทำตาโตอ้าปากค้างไปแล้วตั้งกะฮยอกแจพูด

" เอาเหอะๆ..ยังไงเราก็ต้องปลงอย่างเดียวน่ะแหล่ะ ทำไงได้.. "

" ก็จริงอย่างที่ไอ้อุคมันบอกนะ..ไหนๆก็ไหนๆแล้วเราก็ต้องทำใจเรียนที่นี่น่ะแหล่ะ เฮ้ออออ " 

" ไอ้ประโยคแรกดูดีนะไอ้ด๊องแต่ทำไมแกต้องถอนหายใจตามหลังด้วยวะ " ซองมินขัดขึ้นแล้วก็

นอนราบไปกับโต๊ะหินอ่อนๆเย็นๆ

" เค้าเรียกพยายามทำใจต่างหากเล่า " 

" เออๆ ข้อแก้ตัวอุบาทชะมัด ... " 

    อีกมุมนึงของสวนหน้า ร.ร ที่มีโต๊ะม้าหินสำหรับให้ น.ร เอาไว้นั่งเล่นกันนั้นก็มีกลุ่มเด็กผู้ชายที่พูด

คุยส่งเสียงดังทำหยั่งกะว่าสวนที่ ร.ร นี้เป้นบ้านของตัวเองยั่งงั้นแหล่ะ

" นี่ๆ ไอ้บอม...แกเห็นเด็กโต๊ะนู๊นไหมวะ " ชายร่างใหญ่นามว่า คังอิน ฉายาไอ้หมีบ้า ที่ซึ่งวันๆไม่

ต้องไปหาเรื่องใครแต่เดี๋ยวเรื่องก็จะเข้ามาหามันเองเพราะเค้าเป้นคนชอบส่งเสียงดังทำหน้าชีโบ๊ชี

เบ๊ให้อีกคนหันไปมองตามทางที่ตัวเองจะให้ดูตะโกนขึ้น

" ไหนวะ "    คิบอม หนุ่มยิ้มยากเจ้าของฉายาเจ้าชายน้ำแข็งที่น้อยคนนักจะได้เห้นรอยยิ้มนอกจาก

เพื่อนในกลุ่มนั้นต้องนับว่าแทบจะไม่มีเลยก็ว่าได้หันไปมองตามทางที่เพื่อนตัวเองชี้ไป

" ก็กลุ่มนั้นไง..ที่นั่งอยู่ใกล้ๆต้นไม้อ่ะ "

" อ้อ...เห็นแร๊ะๆ ว่าแต่ทำไมวะ " หนุ่มเย็นชาหันมาถามแบบงงๆ

" ฉันสนใจคนนั้นว่ะ "

" โอ๊ะๆๆ ไอ้หมีของเรากำลังจะมีความรักเหรอเนี่ย!!! วู้ๆๆ " หนุ่มชาวจีนนามว่า ฮันคยอง หนุ่มซ่า

และบ้าแต่ชอบล้อเพื่อนเป็นที่สุดวิ่งกระโดดมาแต่ไกลตะโกนขึ้นดังๆ

" แกจะตะโกนให้บรรพบุรุษได้ยินเลยรึไงวะ ไอ้ฮัน!! " หนุ่มร่างใหญ่รีบขัดขึ้นแล้ววิ่งไปอุดปากเพื่อน

ทันที

" เฮ้ยๆๆ เดี๋ยวพอดีไอ้ฮันมันตายก่อนเรียนจบแกจะมีปัญญาทำใช้คืนไหมเนี่ย ไอ้คัง... " หนุ่มสุดหล่อ

แสนเพอร์เฟคนามว่า ซีวอน ที่เดินเข้ามาพร้อมกับมาดคุณชายแต่ท่าทางกวนส้นเท้านั้นเอ่ยขึ้น

" แกก็เว่อร์ไปไอ้วอน...อย่างไอ้ฮันเนี่ยนะ..ถ้าตายก็อย่าทำใช้คืนเล๊ยดันเกิดมากวนส้นเหมือนไอ้วอน

เด๊ะๆ " 

" พูดแบบนี้อยากกินข้างไหนบอกมาเดี๋ยวพ่อจะประเคนให้เองไอ้คยู " 

  คยูฮยอน หนุ่มมาดกวนแต่น่ารักมาพร้อมกับรอยยิ้มแสนหวานที่ใครๆเห็นเป้นต้องยอมรับว่าหนุ่ม

คนนี้มันเทพบุตรชัดๆ

" เฮ้ยๆ อย่าเพิ่งเถียงกันดูไอ้ฮันมันก่อน...มันจะโดนหมีสิงอยู่แล้วนั่นอ่ะ "

  เยซอง หนุ่มหน้าซาลาเปาที่ทำเอาสาวๆอยากจะเปิดร้านขายขนมจีบให้นั้นรีบพูดขึ้นแล้ววิ่งๆเข้า

มาช่วยแกะเอามือคังอินออกจากปากฮันคยอง

" แฮ่กๆ...ไอ้บ้าเอ๊ยย!! จะฆ่าฉันไงวะเนี่ย!!! " 

" ก็ใครใช้ให้แกโวยวายเสียงดังเล่า !! " 

" โอ๊ะๆ แม่สาวแสนสวยกลุ่มนั้นหันมามองแกด้วยว่ะ ไอ้คัง " คยูฮยอนที่เดินเข้ามากอดคอคังอินพูด

ขึ้นแล้วหันไปโบกไม้โบกมือให้

" ไอ้บ้านั่นมันโบกมือให้ใครอ่ะ " ซองมินเอ่ยถามขึ้น งงๆ หลังจากที่ได้ยินเสียงโวยวายเหมือนใคร

จะตีกันเลยหันไปมอง

" สงสัยบ้ามั้ง..ช่างเหอะ " ฮีซอลพูดขึ้นแล้วก็หันกลับมาคุยกันแบบเดิม




** มาลงตอนแรกให้อ่านกันก่อนนะคะ..มีอะไรติชมกันได้นะคะ **