คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : chapter 1 [rewrite]
ตระกลูคิม ผู้มั่งคั่งที่เป็นคู่สามีภรรยานักธุรกิจใหญ่ไฟแรงเดินทางไปบริจาคเงินช่วยสถานเด็กสงเคราะห์ พร้อมด้วยบุตรชายคนโต
คิมแจจุงผู้ที่พ่วงตำแน่งไอดอลหนุ่มที่สวยที่สุดในเกาหลีและบุตรชายคนเล็กคิม
ชางมิน ผู้มีหัวสมองอัจฉริยะที่มีความสามารถเท่าๆกับคนที่จบปริญญาเอกเสียด้วยซ้ำและ
ได้ชื่อว่าเป็นเด็กหนุ่มที่ฉลาดที่สุดในเกาหลีเช่นกัน
ทั้งครอบครัวนี้เป็นครอบครัวที่ทุกคนอิจฉาและแน่นอนว่าต้องรวยที่สุดด้วย
"เป็นครอบครัวที่ดีจริงๆ"
ทุกคนล้วนกล่าวอย่างนั้น แต่ว่า...
...ท่ามกลางรอยยิ้มทั้งหลายนั้น ไม่น่าที่จะมีความเศร้าและคราบน้ำตา แฝงอยู่เลย...
"โบแจ มินจะไม่ไปกับเราจริงเหรอ" คิมแจกวังผู้เป็นพ่อพูดกับลูกทั้งสอง
"นั่นสิ โบแจ มินมิน ไม่ไปกับม๊าเหรอลูก"
(เอาเป็นว่าให้แม่ของมินแจออกแนวต๊องหน่อยๆล่ะกันแบบว่าทำงานมากไป)
"เอ่อ
ม๊า(แม่อายุเท่าไหร่แล้วฮะยังทำหน้าอย่างนั้นอีก)ผมไม่อยากไปที่ไทยแลนด์ครับมันร้อน"
แจจุงตอบแม่ของตัวเองไป
"เอางั้นก็ได้ ถ้างั้นม๊ากับป๋าไปก่อนนะ"
พ่อพูดตัดบท ยังไงเค้าก็ไว้ใจลูกทั้งสองคนอยู่แล้ว ไม่เคยต้องให้เค้ากังวลเลยสักนิด
"งั้นเรื่องที่บริษัทป๋าจะให้คุณอา ซังกวานดูแลบริษัทจะดีเหรอฮะ"
ชางมินพูดด้วยสีหน้าเคร่งเครียเค้าไม่ค่อยไว้ใจน้าของตัวเองสักเท่าไหร่
ดูเหมือนว่าน้าของเค้าเองกำลังหวังที่จะหุบบริษัทของพ่อ
"อ่าว ก็เค้าเป็นน้องของป๋านี่มิน"
"งั้นก็ด้าย TOT" ผู้เป็นพูดอย่างไม่อาย
...แม่ครับ
แม่ยังสวยสาวก็จริงแต่ถ้าติงต๊องอย่างนรี้คุณป๋าอาจมีใหม่ก็ด้ายนะ….ชางมินคิดแล้วอดไม่ได้ที่จะขำออกมาเบาเท่านั้นแหละ
"งั้น โบแจกับมินมินก็ไปส่งม๊ากับคุณป๋าบนเครื่องบินก่อนนะ"
แม่อ้อนลูกชายทั้งสองคน
คือไม่อยากจะบอกว่าตระกูลนี้มันรวยจัดจนมีเครื่องบินส่วนตัว
"เอ่อ..."
แจจุงมองตากับชางมินเล็กน้อย ที่พวกเค้าไม่ไปเพราะว่าพวกเค้า
มีนัด!!!!
"นร้า *O*" เฮ้อ ใจอ่อนจนได้ ลูกอ้อนของแม่นี่สุดยอดเลย
ไม่น่าพ่อถึงดิ้นไม่หลุด (??????)
"ก็ด้ายครับ"
ทั้งสองคนตอบแล้วทั้ง 4 คนก็เดินขึ้นไปบนเครื่องบิน
"เอ่อ คุณยังครับ เครื่องบินพร้อมแล้วใช่มั้ยครับ"
แจกวังถามคนขับเครื่องบินที่น้องเค้าเป็นคนส่งมาให้
ส่วนชางมินใช้สายตาคมกริบของเค้าจ้องมองไปที่คนขับผ่านทางแว่นสายตาใสไร้กรอบของเค้าทำเอา
คนถูกจ้องสะอึกทันที
"ครับ ผมแล้วครับ"
พูดออกไปอย่างยากลำบาก สายตาของชางมินทำให้เค้าหายใจไม่ออก
"งั้นก็ออกเครื่องเลย พวกเราพร้อมแล้ว"
"ครับ"
พูดจบก็เดินเข้าไปในห้องเครื่องโทรรายงานเจ้านายทันที
"คุณซังกวานครับ ทุกอย่างเรียบร้อยแล้วครับ"
(ทุกคนขึ้นเครื่องบนแล้วใช่มั้ย)
"ครับ"
(ดีมาก งั้นแกเอา ทีเอ็นที (ระเบิด)วางไว้ตรงท้ายลำแล้วแกก็หาทางชิ่งออกมาละกันถ้าไม่อยากตาย อ่อแล้วก็อยากลืมเอาร่มชูชีพออกมาด้วยนะ) ซังกวานพูดน้ำเสียงเหี้ยมเกรียม
เค้ากำลังคิดที่จะฆ่าพี่ชายแท้ๆที่เคยช่วยเหลือเค้าลงทุนเปิดบริษัท
รวมทั้งภรรยาและบุตรชายทั้งสองด้วย
"ครับ ทราบแล้วครับ"
เขาเดินไปท้ายลำแล้วว่าของที่เจ้านายของเค้าสั่งให้ทำ แล้วแกล้งทำเป็นวิ่งหน้าตื่นออกมา
"แย่แล้วครับ !!!!ผมคงไปขับเครื่องบินให้คุณไม่ได้แล้วครับ"
"อ่าวทำไมล่ะ"
"แม่ของผม กำลังจะเข้าผ่าตัดครับ เมื่อกี้ พะ พี่ชายผมเพิ่งโทรมาบอกเองครับ"
"งั้นเหรอ งั้นนายก็ไปเถอะ ฉันขับเองได้" คิมแจกวังพูด
"ขอบคุณมากนะครับ" ว่าแล้วรีบลงจากเครื่องบินทันที
แล้วก็ไม่ลืมที่จะหยิบเอาชูชีพลงมาด้วยเฮ้อให้ตายสิ บาปหนักชะมัดเลยเรา
ช่วยไม่ได้นะ คุณซังกวานมีบุญคุณต่อเค้ามากเกินไป
"งั้นป๋าคงต้องโชว์ฝีมือซะหน่อยแล้ว"
"เอ่อ คุณป๋าฮะ ขับดีๆนะฮะ"
"โบแจพูดอย่างนี้หมายความว่ายังไง"
"เอ่อ ป่าวครับ"
"คุณป๋า อ่ะ เอานี่ไปด้วยนะครับเผื่อไว้"
ชางมินหยิบร่มชูชีพมาสามอัน แล้วยื่นมันให้กับผู้เป็นพ่อ
"จ้า จ้า วางไว้ข้างหน้าม๊าเลยนะ" แจกวังพูด
โดยที่ไม่รู้สักนิดว่ารางร้ายกำลังคลืบคลานเข้ามา
"งั้นก็โชคดีนะฮะ/โชคดีครับ"
ทั้งสองคนลาผู้เป็นพ่อและแม่แล้วเดินลงเครื่องบินไป
แจกวังเดินไปนั่งที่กัปตันแล้วเริ่มออกเครื่อง
โดยไม่รู้สักนิดว่าเครื่องบินมี...ระเบิด!!!
...แม้ว่าชางมินจะฉลาดขนาดไหน...แม้ว่าเขาจะสงสัยขนาดไหนเกี่ยวกับซังกวาน...แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ เพราะว่ายังไม่มีหลักฐาน...
"งั้นก็ไปกันเถอะพี่โบแจเราต้องไปกันแล้ว" ชางมินพูดอย่างร่าเริง
แล้วจัดการลากพี่ชายคนสวยของเค้าเข้าไปในบ้านทั้งคู่ยังคงไม่รู้ถึงความน่ากลัวที่กำลังจะเผชิญ...
เฮ้อคงไม่มีอะไรหรอกเค้า...คงจะคิดมาไปเองก็ได้
"จ้า จ้า"
แจจุงเดินตามร่างสูงของน้องตัวเองไปตามแรงลาก เพราะว่าพวกเค้ามีนัทเดทน่ะสิ
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“เร็วสิ พี่โบแจ สายแล้วปล่อยให้เค้ารอนานมันไม่ดีนะ
เป็นสุภาพบุรุษไม่ควรไม่ควรปล่อยให้สุภาพบุ...สตรีรอนานนะ”
“รู้แล้ว รู้แล้วน่ามินมิน เด๋วสิ พี่ใส่เสื้อตัวนี้มันจาดีเหรอ”
แจจุงออกมาจากห้องแต่งตัวพร้อมกับเสื้อแหวกอกสีขาวยางเองขายามสีขาวด้วยเช่นกัน
“ดีแล้วน่า” ชางมินพูด มันจะไม่ดีได้ยังไงก็เค้าเป็นคนเลือกเองนี่นา
“แล้ว...มันไม่โป๊ไปเหรอ ติดกระดุมสักเม็ดได้มั้ย” แจจุงพูด
“ไม่ต้องหรอกน่ะ แล้วก็ใส่อันนี้ลงไปด้วยนะ”
ชางมินพูดแล้วหยิบสร้อยที่ห้อยไม้กางเขนอันให้เอาไว้
ชางมินจับแจจุงหันมาส่งกระจกเขามองคนในกระจก....ผู้ชายรูปร่างเพรียวบาง
ผิวขาวราวหิมะ ดวงตากลมโตที่กำลังจ้องมองกระจก ริมฝีมากแดงระเรื่อ
จมูกโด่งเป็นสัน ผมสีดำสนิทเงางาม ...พี่ของเค้าดูดีจริงๆ
“อืม” แจจุงพูดแล้วหันกลับมามองชางมิน
“หล่อเหมือนกันนิ่ ชางมินเสื่อตัวนี้เหมาะกับมินมากเลย” แจจุงมองน้องชาย
เสื้อเสริตท์สีดำกางเกงขายาวสีดำเหมือนกัน แล้วตัดการสวมเสื้อกั๊กสีน้ำตาลทับ
เหมือนพวกเค้าเป็นเทวดากับซานตานเลย
“ไปกันเถอะ” แจจุงพูดแล้วจะเดินออกจากห้อง
“เด๋วพี่โบแจ พี่ลืมใส่ต้มหูฮะ”
ชางมินพูดแล้วส่งต้มหูที่เหลืออยู่ข้างหนึ่งใหแจจุง
“อื้อ แล้วอีกข้างหนึ่งล่ะ” แจจุงถามมิน
“ก็อยู่ที่หูผมน่ะฮะ” ชางมินพูดแล้วก้มลงยื่นหูให้พี่ชายตัวเองดู
“อ๋อ” แจพูดแล้วหยิบเอาต้มหูมาใส่ข้างหนึ่งเ
ต้มหูที่ชางมินให้แจจุงใส่ เป็นต้มหูที่ฝังชิพเอาไว้ ก่อนที่แม่จะไปไทยได้ให้เค้าไว้ เผื่อเวลาฉุกเฉิน
แต่คง...ไม่ได้ใช้อะไรหรอก
“ไปได้ยัง?” แจจุงถามออกมาอย่างหน่ายๆ
“คร้าบบบบ” ชางมินพูดแล้วดุนหลังของแจจุงให้วิ่งไปข้างหน้า
ที่ร้านอาหารแห่งหนึ่งในโซล
“อยู่ไหนเหรอมิน” แจจุงถามหลังจากที่เค้าเดินเข้ามาในร้านแล้ว
“เด๋วนะฮะ ป๋มขอหาก่อง” ชางมินพูดแล้วมองหาคนที่เค้าสองนัดไว้
“โอ๊ะ นั่นไงฮะ”
ชางมินพูดแล้วเดินนำหน้าพี่ชายไป....ขอล่ะนะอย่าให้เป็นเหมือนครั้งที่แล้วๆมาเลย...
“สวัสดีครับ” ชางมินกล่าวทักทายหญิงสาวคนหนึ่งที่กำลังนั่งกินกาแฟอยู่
หญิวสาวหันมาแล้วยิ้มรับน้อยๆ
....หน้าตา...ผ่าน...
“ครับ ผมคิมแจจุงครับ” แจจุงแนะนำตัวแล้วผงกหัวเล็กน้อย
หญิงสาวผายมือไปทางเก้าอี้เป็นการเชิญนั่ง
...กริยามารยาท...ผ่าน...
“ขอบคุณครับคุณเอ่อ นาราใช่มั้ยครับ” ชางมินถามอย่างระมัดระวัง
“...” หญิวสาวไม่ตอบเพียงแต่พยักหน้ารับน้อยๆ
....แปลกๆ
“จะไม่พูดอะไรเหรอครับ” ชางมินถาม ในขณะที่แจจุงนั่งมองออกไปช้างนอก
ตอนนี้ฝนตกอีกแล้ว
“แล้วจะห้ายพูดอะไรล่ะฮ้า น้องน่ารักจังเลยอ่า มามะมากอดที”
หญิงสาวที่ชื่อนาราพูดออกมาเท่านั้นแหละ สองพี่น้องต่างอึ้งกันไปทันที
กระเทย333 แล้วยังมาทำปากจะจูบเค้าอีก เค้ารีบไม่ได้
“เอ่อ คงจะเข้าใจ อะไรผิดมั้งครับ ผมคงนั่งผิดโต๊ะ...พี่แจจุง
ไปกันเถอะเราเข้าผิดร้านแล้ว” ชางมินพูดอย่างมีอารมณ์(อารมณ์อะไร
อย่าบอกนะว่า) แล้วลากแจจุงเดินออกจากร้านทันที
“เฮ้อ คงหมดหวังแล้วลี่แจจุง” ชางมินพูดขณะที่นั่งบนรถ
แจจุงที่ชับรถอยู่หันมามองหน้าน้องชายสุดที่รัก
“ช่างมันเถอะ” แจจุงพูดอย่างขำขำ เค้าเองก็ยังไม่คิดที่จะมีแฟนตอนนี้หรอก
เพียงแต่ที่ตอนนี้ยังไม่มีเพราะว่ามีแต่ผู้หญิงที่ต้องการเงินของเค้าเท่านั้น
ผู้หญิงพวกนั่น....ไม่เคยรักเค้า
“คุณคะ คุณว่ามั้ยว่าโบแจของเราทำไมยังไม่มีแฟน” พูดกับคิมแจกวัง
“แม่ก็ แล้วแต่เค้าเถอะ จะเพราะอะไรก็
เพราะว่ายังไม่เจอคนที่จริงใจให้เค้าน่ะสิ”
“งั้นเหรอคะ ถ้างั้น ฉันว่าเราหาคู่ให้โบแจเลยดีมั้ย”
“อย่าเลยคุณให้ลูกเลือกเองเถอะ”
“คุณได้ยินเสียงอะไรมั้ยคะ”
ตี้ด ตี้ด ตี้ด
“เอ๋เสียงเหมือนกับ...”
ตื้ด
“เหมือนอะไรคะคุณ”
ตี้ด
“เหมือน.....”
ตี้ด
“อย่าบอกนะว่า....”
“ระเบิด!!!”
ตูมมมมมมม!!!!!!!!
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“พี่โบแจฮะ อยู่ดีๆก็รู้สึกแปลกฮะ”
“อือ พี่ก็เหมือนกัน รู้สึกไม่ดีเลย ใจมันหายๆยังไงรู้”
จะเกิดอะไรขึ้นรึปล่าวนะ.....ไม่หรอกมั้ง เราคงจะคิดมากไปเอง
“อะเหรอมิน”
“ปล่าวฮะพี่โบแจ พี่เล่นเปียโนต่อสิฮะฉันอยากจะฟัง”
“อืม จ้า”
เสียงเพลงอันไพเราะของแจจุงยังเล่นต่อไปเรื่อยๆเป็นเพลงที่เค้าชอบมาก
เป็นเพลงที่เค้าแต่งเพื่อครอบครัวของเค้า แต่จู่ๆ
เค้าก็รู้สึกว่ามือตัวเองขยับไม่ได้ มันกลับสั่นเทาจนเค้าแปลกใจ
“พี่โบแจเป็นอะไร น่ะ” ชางมินที่เห็นว่าจู่ๆแจจุงก็หยุดเล่น
แล้วน้ำตาก็ไหลอาบแก้ม
“ชางมิน พี่ไม่รู้ พี่ไม่รู้ว่าพี่เป็นอะไร”
“พี่ฮะ!!!”
“พี่ไม่รู้ว่าทำไมอยู่ๆถึงร้องไห้”
“เป็นไรนะฮะ” ชางมินพูดแล้วเดินไปหาแจจุงอย่างร้อนรน
“พี่โบแจ ไปพักก่อนดีกว่านะ” ชางมินพูดแล้วพยุงแจจุงเข้าห้องนอนไป
“อืม”
….จะเกิดเรื่องอะไรกับพ่อแม่รึปล่าวนะ…..
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ร่างบางนอนอยู่บนเตียงพลางคิดเรื่องราวต่างๆไปเรื่อยๆ
...จู่ๆทำไมถึงรู้สึกแบบนี้นะ….แล้วฉันเป็นอะไรไปนะ
“มิน ไปข้างนอกกันเถอะ พี่อยากไปเดินเล่นสักหน่อย” แจจุงพูดกับน้อง
“ไม่ได้ครับพี่ยังไม่หายดี นอนพักซะดีๆ” ชางมินถามอย่างเป็นห่วง
ก็พี่เค้าน่ะอ่อนแอจะตาย
“ หายแล้ว ไปนะ ไปเดินเล่นกันนร้า *๐*(ตกลงใครพี่ ใครน้องเนี่ย)
“ก็ได้ฮะ” เฮ้อ ใจอ่อนจนได้ ไม่เคยทนลูกตื้อของพี่แจจุงได้เลย น่ารักซะ
“งั้นผมไปเอาเสื้อนอกนะฮะ”
“อืม”
ร่างบางตอบแล้วลุกขึ้นมาจัดเสื้อผ้าให้เข้าที่เข้าทางและเดินออกจากห้องนอน
“เส็จแล้วมิน”
“งั้นไปกัน” ชางมินส่งเสื้อนอกสีขาวตัวยาวให้พี่ชาย
“ขอบใจ”
“ว่าแต่พี่โบแจจะไปไหนเหรอครับ”
“พี่จะไปซื้อของมาทำกับข้าวน่ะ”
“โหววววว*๐*แล้วทำไมไม่ยอมบอกตั้งแต่แรกล่ะฮะ ผมจะไม่ช้าเลย
ฝือพี่โบแจอย่อยจะตายไป”
“ปากหวานนะเรา”
“แหะๆ”
ทั้งคู่เดินเข้าไปในซุปเปอราเก็ตแห่งหนึ่ง แวะซื้อของสำหรับอาหารเย็นนิ้
เมื่อซื้อเส็จทั้งคู่ก็เดินกลับบ้าน
“ทำไมต้องยิ้มขนาดนั้น ฮะ มิน” แจจุงอดถามน้องชายของตัวเองไม่ได้
“แหมก็จะได้กินกับข้าวฝีมือพี่โบแจนี่นา”
“55555”
“วันนี้เวลาประมาณ 10.20 น. เกิดเหตุเครื่องบินระเบิด ณ
เส้นทางที่จะเดินทางไปประเทศไทย ต่อมาไม่นานพบซากเครื่องบิน
ภายหลังทราบชื่อผู้ปะสบภัย คือ แจกวัง และ คิมมินจู
นักธุรกิจชื่อดังที่เดินทางด้วยเครื่องบินส่วนตัวเพื่อไปญี่ปุ่น
ภายในเครื่องบินไม่เหลือผู้รอดชีวิต”
ตุบ!!! ของในมือของร่างบางล่วงทันที
ที่ได้ยินข่าวจากทีวีตอนที่เดินผ่านหน้าร้านขายเครื่องไฟฟ้า
“ชะ ชางมิน นั่นมันข่าวของม๊กับคุณป๋านี่” แจจุงพูด
“เกิดเรื่องแล้ว....”
“ทำยังไงดี” แจจุงที่ทำอะไรถูก เหมือนโดนค้อนหนักๆทุบหัว
เรี่ยวแงที่เคยมีมันหายไปหมด เกิดเรื่องนี้กับพ่อแม่เค้า.....
“ผมว่าเรากลับบ้านกันดีกว่าฮะ”
“ชางมิน...พี่.....” ร่างบางรู้สึกร้อนๆที่ขอบตา จู่ๆก็เหมือนกับหมดแรง
โลกมันหมุนไปหมด ไม่นานร่างก็ล้มลง
“พี่โบแจ!!!!”
“พี่โบแจ” ชางมินรีบวิ่งไปที่พี่ชายล้มไป
“ก็ได้ฮะ เรียกรถพยาบาลที” ชางมินตะโกน
.....พี่โบแจอย่เพิ่งเป็นอะไรนะฮะ.....
ความรู้สึกกลัวถาโถมเข้าใส่ชางมินทันที ถึงแม้ตอนนี้
เค้าจะอยู่บนรถพยาบาลแล้วก็ตาม
แต่ว่าพี่ชายเค้าก็อ่อนแอมาก...มากจนน่ากลัว....
“พี่แจจุง อย่เพิ่งเป็นอะไรนะ”
ทุกครั้งที่ไม่ว่าจะเกิดเรื่องอะไรก็ตาม เค้ายังคงมีพี่แจจุงอยู่
แต่ว่าคราวนี้ พี่แจจุงมาเป็นซะเอง แถมพ่อกับแม่ก็มาเกิดเรื่องอย่างนี้อีก
เค้าเองก็กลัวเหมือนกัน
พอแจจุงถึงมือหมอแล้ว ชางมินเลยเดินไปออกไปข้างนอกเพื่อโทรศัพ
“สวัสดีครับ ผมคิมชางมินนะครับ คืออยากจะทราบเรื่องของพ่อน่ะครับ”
“คุณไม่เชื่อเหรอว่าผมคือคิมชางมิน”
“งั้นคุณมาหาผมที่ โรงพยาบาล(ว่าไป)ได้มั้ยครับ”
“ครับผมจะลงไปรอนะครับ”
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“อืม.......ที่นี่ที่ไหนเนี่ย”
แจจุงตื่นขึ้นมาแล้วเห็นแต่ผนังสีขาว(คือมันเป็นตามสูตรอ่ะนะว่าตื่นขึ้นมาแล้วต้องถามว่าที่นี่ที่ไหน)
“กลิ่นนี้มัน โรงบานนี่”
“ชางมิน”
“ไปไหนของเค้านะ”
ร่างบางดึงสายน้ำเกลือออก แล้วเดินออกตามหาน้อง
แล้วนี่น้องเค้าไม่รู้รึยังไงว่าเค้าไม่ชอบมา โรงบาล
“ผมทราบว่าพ่อกับแม่ผมเป็นยังไงบ้าง”
“หือ มินคุยอยู่กับใครน่ะ” แจจุงยืนมองผ่านประตูที่แง้มอยู่เล็กน้อย
“ตอนนี้เรายังไม่ทราบเรื่องแน่ชัดนัก แต่ว่าตอนนี้
คุณพ่อกับคุณแม่ของคุณเรายังไม่พบในนั้นเลยครับ เสียใจด้วยนะครับ ”
...ว่ายังไงนะ พ่อกับแม่ตายแล้วยังงั้นเหรอ
ไม่เอาน่ะ
ยัง.....พ่อกับแม่ต้องยังมีชีวิตอยู่....พ่อกับแม่ต้องยังไม่ตาย.....ไม่....
แจจุงเดินออกมาจากตรงนั้นทันที หากแต่ร่างบางฟังต่อ
เรื่องนี้ก็คงจะจบเร็วกว่านี้
“คุณน้า ต้องไปหาคุณน้า คุณน้าต้องช่วยตามหาพ่อกับแม่ได้แน่
แจจุงวิ่งออกมาจากตรงนั้นแล้วรีบวิ่งไปที่ห้องของตัวเอง แล้วควานหากุญแจรถ
และวิ่งออกไปทันที
“แต่ว่าเรายังมาเจอศพของท่านทั้งสองคนเลย”
“ครับ ขอบุณครับ แปลว่าเรายังมีโอกาสสินะ”
“ครับ บางทีพวกท่านทั้งสองคนอาจจะโดดลงมาทัน”
“ครับ ขอบคุณมากครับ ผู้กำกับจาง”
“เป็นไรครับ ยังไงผมก็เป็นเพื่อนพ่อคุณ”
“แล้วตอนนี้แจจุงเป็นยังไงบ้างครับ”
“ผมเองก็ยังไม่ได้ไปดูเลยับ งั้นจะไปดูพี่โบแจด้วยกันนะฮะ” ชางมินพูด
“ครับ”
ชางมินเดินนำจางซังกุกไปที่ห้องของแจจุง
“เชิญครับ ห้องนี้แหละครับ”
“อ่าว พี่โบแจไปไหนล่ะ”
“พี่โบแจ!!!” ชางมินตระโกนเรียกแจจุง หารู้ไม่ว่าเค้าไม่อยู่แล้ว
“พี่โบแจหายไปฮะ!!!”
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
บนท้องถนนสายหนึ่ง รถของแจจุงวิ่งไปด้วยความเร็วสูง
แจจุงยังคงอยู่ในชุดของโรงพยาบาลอยู่
ตอนนี้ในใจของเค้ายังคงคิดเรื่องของพ่อแม่ตัวเอง รถของเค้าติดไฟแดง
ร่างบางมองเห็นว่าไม่มีรถเลยตัดสินใจขับรถฝ่าไป ในตอนนั้นเอง
รถสปอร์ตคันหนึ่งก็ขับมาด้วยความเร็วสูง แจจุงไม่สามารถหยุดรถได้
ร่างบางหักหลบอย่างกะทันหัน เสียงล้อรถเสียดสีกับถนน ดังระงมไปทั่ว
ท่ามกลางความตกตะลึ่งของผู้คนที่สัญจรไปมา และ....
เอี๊ยดดดดดดดดดดด
โครมมมมม !!!!!!
ความคิดเห็น