คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : จุดเริ่มต้น
ตอนที่ 1
- จุดเริ่มต้น -
“ถึงเวลาเจ้าบ่าวมอบจุมพิตให้เจ้าสาวแล้วครับ”
เสียงของบาทหลวงกล่าวขึ้น เป็นอันเสร็จสิ้นพิธีการอันยาวนานนี้ ภายในโบสถ์ขนาดใหญ่ที่อัดแน่นไปด้วยผู้คนมากมาย บรรดาแขกจากทั่วทุกสารทิศต่างมารวมตัวกันที่ญี่ปุ่นเพื่อแสดงความยินดีให้กับงานแต่งงานของวองโกเล่รุ่นที่สิบ
งานแต่งงานของ ‘ซาวาดะ สึนะโยชิ’ และ ‘ซาซางาวะ เคียวโกะ’
ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลอ่อนในชุดสูทสีขาวเรียบหรู ค่อยๆมอบจุมพิตให้กับเจ้าสาวของเขา จุมพิตที่มีความหมายว่าเขาจะซื่อสัตย์กับเธอ และดูแลปกป้องเธอไปชั่วชีวิตนี้ เสียงปรบมือและเสียงโห่ร้องแสดงความยินดีแก่คู่บ่าวสาวดังกึกก้องไปทั่งทั้งอาคาร
เจ้าบ่าวหมาดๆถอนจุมพิตจากหญิงสาวตรงหน้าเขา แววตาสีน้ำตาลอบอุ่นจ้องมองใบหน้าหวานที่แดงระเรื่อ ความหลงใหลฉายชัดเจนในแววตาของสึนะโยชิ หญิงสาวที่เขาหลงรักมานานในที่สุดก็ตอบรับความรู้สึกของเขา บัดนี้เธอยืนอยู่ตรงหน้าเขาในฐานะคู่ชีวิต แววตาหวานซึ้งที่คนทั้งคู่มอบให้แก่กันชวนให้แขกในงานรู้สึกอิจฉาตาร้อนได้ไม่ยาก
เพียงแต่ว่า…
ผู้หญิงคนหนึ่งมองภาพนั้นด้วยสายตาที่ไม่แสดงอารมณ์ใดๆ เธอก้มหน้าเล็กน้อยพอให้ผมสีน้ำตาลสั้นของเธอบดบังดวงตาที่เริ่มชื้นขึ้น มือเล็กสองข้างกุมเข้าหากัน เล็บมือจิกลงบนผิวของตัวเองเพื่อกลั้นความรู้สึกในใจที่ท้วมท้นออกมา
‘สัญญากับตัวเองแล้วนี่ฮารุ ว่าจะไม่ร้องไห้’
‘คุณสึนะกำลังมีความสุขนะฮารุ’
เธอพยายามเตือนสติตัวเอง แต่ว่าความรู้สึกที่อัดแน่นอยู่ในหัวใจเธอตอนนี้ ทำให้เธอทรมาณอย่างมาก ดวงตาคู่สวยเบื้องหลังเส้นผมสีน้ำตาลนั้น บัดนี้เริ่มพร่าเบลอ น้ำตาหยดเล็กๆที่เธอกลั้นไว้ไม่ทันพลันไหลลงมาข้างแก้ม เธอรีบยกมือเล็กมาปาดทันทีก่อนที่จะมีใครทันสังเกต
ร่างกายที่ไร้เรี่ยวแรงพยายามประคองตัวไว้ สมองเริ่มพร่าเบลอ ความรู้สึกนึกคิดราวกับมีเมฆหมอกบดบัง เธอไม่รู้แล้วว่าตอนนี้ควรจะรู้สึกอย่างไร มือเล็กเริ่มรู้สึกถึงความด้านชาจากปลายเล็บที่จิกอยู่บนเนื้อ
‘ครั้งนี้ไม่มีหวังแล้วล่ะฮารุ’
นี่จะเป็นครั้งสุดท้ายแล้วที่เธอบอกกับตัวเอง ให้ตัดใจจากชายหนุ่มที่เธอหลงรัก
สัญญากับตัวเองว่าจะไม่มีครั้งต่อไปอีกแล้ว…
------------------------------------------
หลังจากงานเลี้ยงเลิกราลง แขกที่มาร่วมงานต่างเริ่มทยอยกลับบ้าน ร่างเล็กของฮารุหลบออกมาจากฝูงชน เธอนั่งลงกับพื้นในที่ลับตา ก่อนที่น้ำตาจะไหลลงมาจากดวงตาคู่สวย เธอที่เข้าใจว่ารอบข้างนั้นไม่มีใครอยู่
แต่เธอคิดผิด
โกคุเดระที่ยืนสูบบุหรี่อยู่แถวนั้น มองเห็นร่างเล็กที่กำลังร้องไห้ แววตาสีเขียวมรกตของเขามองภาพนั้นจากระยะไม่ไกลมาก ร่างเล็กที่สั่นเทาจนเห็นได้ชัด
‘ยัยนั่นคงเจ็บปวดมาก’
ชายหนุ่มวัยยี่สิบสามปีมองดูเธออยู่สักพัก ร่างเล็กที่นั่งอยู่ที่เดิมไม่ขยับไปไหน ครึ่งชั่วโมงผ่านไป หนึ่งชั่วโมงผ่านไป ยัยนั่นก็ยังนั่งกอดตัวเองอยู่ที่เดิม
แบบนี้คงจะไม่ไหวแล้วล่ะ
เขาเขี่ยบุหรี่ในมือทิ้ง ก่อนจะก้าวขายาวไปทางร่างเล็กที่สั่นเทา
“ยัยบ้า แอบมาร้องไห้คนเดียวทำไม”
คำพูดอันเป็นเอกลักษณ์ของเขา เรียกให้ดวงตาคู่สวยที่เปื้อนด้วยน้ำตาเงยมองขึ้นมา
“คุณโกคุเดระ!”
แววตาของเธอฉายความรู้สึกตกใจชัดเจน ก่อนที่ร่างเล็กจะค่อยๆตั้งสติแล้วยิ้มออกมาให้เขา รอยยิ้มที่ดูฝืนมากที่สุดเท่าที่เขาเคยเห็นมา เธอทำเป็นขำกลบเกลื่อน เสียงหัวเราะที่ฟังดูเจ็บปวดอย่างสุดซึ้ง
“ฮ่าๆ ฮารุตั้งใจว่าจะไม่ร้องไห้แล้วแท้ๆ”
“...”
“แต่มันไม่มีแรงจะลุกเลยล่ะค่ะ”
โกคุเดระมองสาวน้อยตรงหน้าที่ค่อยๆก้มหน้าลงอีกครั้ง ใบหน้าเล็กซบกับแขนของตัวเอง เขารู้ว่าเธอปักใจรักรุ่นที่สิบมานานขนาดไหน นานมากพอที่จะเรียกได้ว่าเกือบครึ่งหนึ่งของชีวิตเลยทีเดียว
ก็พอจะเข้าใจความเจ็บปวดของการไม่ได้รับความรักอยู่ล่ะนะ
เขานั่งลงข้างๆเธอ กลิ่นบุหรี่อ่อนๆที่ติดอยู่บนตัวเขากระทบประสาทการรับรู้ของฮารุ นั่นทำให้ร่างเล็กรู้ว่าชายหนุ่มได้ทิ้งตัวลงมานั่งข้างๆแล้ว เธอเงยหน้าขึ้นมาช้าๆ ก่อนที่ศีรษะของเธอจะโดนมือใหญ่กดให้ซบกับแขนไว้ดังเดิม
“ร้องไปเถอะ”
คำพูดที่คงเหมือนคำปลอบที่สุดแล้วในชีวิตเขา มือใหญ่ลูบเส้นผมสีน้ำตาลของเธอเบาๆเป็นเชิงปลอบ
ใบหน้าเล็กของฮารุซบอยู่กับแขนเล็กของเจ้าตัว สาวน้อยที่กลั้นน้ำตาไปได้แล้วรอบหนึ่ง บัดนี้น้ำตากลับไหลออกมากกว่าเดิม พอมีคนรับรู้ได้ถึงความเศร้าของเธอ ทำให้เธอยิ่งไม่สามารถห้ามน้ำตาของตัวเองไว้ได้
โกคุเดระลูบหัวเธอเบาๆ สัมผัสของเขาปลอบโยนเธอ การกระทำของเขาไม่ได้ตั้งใจจะห้ามเธอร้องไห้เลยแม้แต่น้อย ไม่มีคำก่นด่าใดๆออกมาจากปากของเขา
เธอร้องไห้สะอื้นอยู่เนิ่นนาน ชายหนุ่มก็นั่งอยู่ตรงนั้นข้างๆ คอยปลอบเธอ
กลิ่นบุหรี่ที่ติดอยู่บนเสื้อของเขาปลอบประโลมหัวใจอันเจ็บช้ำของเธอ กลิ่นที่เธอไม่ได้ชอบมันนัก แต่บัดนี้เมื่อได้กลิ่นกลับให้ความรู้สึกปลอดภัย
แค่การที่มีคนเข้าใจว่าตัวเราเศร้าขนาดไหน แค่นั้นก็เพียงพอแล้วล่ะ
------------------------------------------
------------------------------------------
15 ก.ย. 2564
อันนี้เกิดจากความปวดใจจากฟิค 1886 ของตัวเองล้วนๆค่ะ ฟิคนี้แต่ละตอนจะไม่ยาวมาก เน้นความรู้สึกล้วนๆ เนื้อเรื่องไม่ได้ดีเทลอะไรมาก หวังว่าจะถูกใจแฟนๆ 5986 นะคะ
แก้ไขคำผิด จัดหน้านิยาย 28 ก.ย. 2564
ความคิดเห็น