CUZ LOVE จะคะจะครับก็รักเเค่เธอ(+มีอีบุ๊คเเล้วน้า)

ลำดับตอนที่ #1 : CUZ LOVE จะคะจะครับก็รักเเค่เธอ EP:00 บทนำ

#เจตกินข้าว #จีราเจตน์ #ตรีรมิดา

::ไม่รู้จักฉันไม่รู้จักเธอ::

เธอก็เเค่...ผู้ชายหน้าหวานคนหนึ่ง

เธอก็เเค่...ผู้ชายบอบบางคนหนึ่ง

เธอก็เเค่...ผู้ชายอ่อนเเอ่คนหนึ่ง

เเละเธอก็เเค่...ผู้ชายไม่จริง..คนหนึ่ง

------------------------------------

 

หนานจิง ประเทศจีน

รองเท้าผ้าใบไซส์สามสิบเก้ากำลังก้าวเดินไปตามทางของหอพักนักศึกษาจากต่างประเทศ จนมาหยุดหน้าห้องหนึ่งแล้วเปิดประตูเข้าไป

“กลับมาแล้วเหรอ สนุกมั้ย” เสียงตะโกนถามดังมาจากหญิงสาวชาวเวียดนามรูมเมทของคนที่พึ่งเข้าห้องมา

เธอคือ‘ต้นข้าว ตรีรมิดา’นักศึกษาทุนจากประเทศไทยที่ได้รับโอกาสจากอาจารย์ที่โรงเรียนมัธยมเป็นคนแนะนำให้ ต้นข้าวมาอยู่ที่นี่ได้ครึ่งปีกว่าแล้วเพราะต้องมาทำความคุ้นเคยก่อนที่มหาลัยที่เธอสอบสัมภาษณ์ทั้งข้อเขียนและภาคปฏิบัติผ่านจะเปิด

และเป็นความโชคดีของต้นข้าวอีกเช่นเดียวกันที่ตอนขึ้นมอปลายได้เลือกสายเรียนศิลป์-จีน และมีโอกาสไปแข่งภาษาจีนนอกโรงเรียน ทำให้ภาษาของเธอสามารถพูดคุยกับคนจีนที่นี่ได้โดยไม่ลำบาก

“เหนื่อยมากกว่า ฉันถูกอาจารย์ให้เเก้งานตั้งสามรอบจนมือชาไปหมดแล้วเจาว์”

อีกหนึ่งโชคดีคือรูมเมทที่ทางหอพักสุ่มมาให้ต้นข้าว เธอได้อยู่กับเจาว์เพื่อนสาวชาวเวียดนามที่นิสัยน่ารักและมีความเป็นห่วงเพื่อนร่วมห้องอย่างเธอเสมอ และถ้าหากเจาว์ไม่ย้ายออกไปอยู่นอกหอพักต้นข้าวคงไม่ต้องเปลี่ยนรูมเมทก่อนจบปีสี่เป็นแน่

“เอาน่า...อีกสองอาทิตย์สอบเสร็จ งานก็ไม่มีค้างจะได้กลับบ้านอย่างสบายใจไง”

เจาว์มักพูดให้ต้นข้าวหายกังวลใจด้วยคำว่าบ้าน เพราะตั้งแต่มาอยู่จีนต้นข้าวยังไม่มีโอกาสกลับประเทศไทยเลย ทำให้ตอนแรกที่เธอรู้สึกเหนื่อยล้ากับการแก้งานพลันมีกำลังใจขึ้นมาและรู้สึกหายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้ง ถ้าหากให้ต้นข้าวนับวันก็เหลือเพียงสองสัปดาห์รวมวันสอบด้วย

เธอจะได้กลับบ้านแล้วละ ต้นข้าวคิดในใจ

สองสัปดาห์ถัดมา

“เจอกันตอนเปิดเทอมนะต้นข้าว ฉันต้องคิดถึงเธอมากเเน่ๆเลย มหาลัยเราให้หยุดตั้งสองเดือนกว่าเเน่ะ”

ที่เจาว์รูมเมทของต้นข้าวพูดแบบนั้น จริงๆปิดเทอมฤดูหนาวมีแค่สามสิบวันแต่ทางมหาลัยมีการปรับเปลี่ยนหลักสูตรในการเรียนของเทอมถัดไปของแต่ละคณะ ทำให้การเปิดเทอมของเทอมถัดไปล้าช้าลง แต่ช่วงเวลาที่หายไปก็จะไปทดกับการปิดเทอมภาคฤดูร้อนแทน ดังนั้นจึงไม่ทำให้เสียการเรียนหรือช้ากว่ามหาลัยอื่นแน่นอน

“ฉันก็เหมือนกันเจาว์ เดินทางปลอดภัยนะอย่าลืมทักมาหาด้วยล่ะ”

หลังจากเจาว์เพื่อนรูมเมทต้นข้าวออกจากห้องเพื่อไปสนามบิน ต้นข้าวก็เก็บของใส่กระเป๋าเพราะไฟลต์บินของเธอคือพรุ่งนี้ตอนสิบเอ็ดโมง ต้นข้าวไม่อยากจองไฟลต์ที่ต้องไปถึงไทยดึกมาก เกรงใจพ่อเเม่ที่ต้องมานั่งรอ และระหว่างที่กำลังนั่งพับเสื้อผ้าใส่กระเป๋าก็มีเสียงคอลวิดีโอดังเข้ามา พอมองดูก็เห็นรูปต้นกล้าเเฝดชายผู้น้องของเธอจึงกดรับสาย

“มีระ...”

ต้นข้าวพูดยังไม่ทันจบดีอีกฝ่ายก็พูดขึ้นมาซะก่อน

[กลับวันไหนอะข้าว!]

หน้าจอโทรศัพท์ปรากฎใบหน้าผู้ชายหน้าตาเหมือนกับต้นข้าวอย่างกับก๊อปปี้กันมา แต่ถ้าสังเกตุดีๆจะเห็นว่าคนในจอมีบางอย่างที่บ่งบอกความเป็นผู้ชายมากกว่า ไม่ว่าจะผมสั้นกว่า สันกรามที่เห็นชัดขึ้น ลูกกระเดือกบริเวณลำคอ และน้ำสียงทุ้มตามแบบผู้ชายทั่วไป ต่างจากเธอที่ใบหน้าค่อนข้างหวานอย่างผู้หญิงและกิริยามารยาทที่ผู้เป็นแม่พยายามถ่ายถอดตั้งแต่เด็กว่าต้องเป็นกุลสตรี ใครมาเห็นจะได้เอ็นดู

“พรุ่งนี้น่ะ เดี๋ยวนะ...นั่นชุดโรงพยาบาลหนิ กล้าเป็นอะไร!” พี่สาวอย่างเธอพึ่งสังเกตว่าน้องชายตัวเองใส่ชุดโรงพยาบาลอยู่

[เอ่อ...]

อาการอ้ำอึ้งของอีกฝ่ายเป็นคำตอบอีกอย่างหนึ่งที่ต้นข้าวคิดว่าคนในจอโทรศัพท์ไปทำเรื่องไม่ดีมา

“ไหนหันกล้องให้ข้าวดูทั้งตัวเดี๋ยวนี้เลยนะกล้า” พอเห็นว่าต้นกล้าไม่ยอมขยับกล้องตามเธอบอก หญิงสาวจึงทักท้วงอีกครั้ง“เร็วๆ ถ้ากล้าไม่ให้เราดูงั้นเราส่งข้อความไปหาพ่อกับเเม่นะ”

เพียงเท่านั้นอีกฝ่ายก็รีบโวยวายขึ้นทันที

[อย่านะข้าว!] ต้นกล้ารีบห้าม หากให้แฝดผู้พี่อย่างต้นข้าวไปถามพ่อเเม่จากที่ไม่รู้ก็จะกลายเป็นรู้ แล้วความซวยก็จะมาเยือนตัวเขา

“งั้นว่ามา”

ต้นข้าวตัดสินใจถามน้องชายตัวเอง โทรมาหาเธอเเบบนี้เเถมห้ามไม่ให้บอกพ่อเเม่เเสดงว่ากำลังปิดบังอะไรบางอย่างเเละคงหาเรื่องขอความช่วยเหลือจากเธอเป็นเเน่

[ยอมเล่าก็ได้ เเต่ข้าวต้องรับปากกล้าก่อนว่าจะไม่บอกพ่อกับเเม่เเละจะยอมช่วยกล้า] ต้นข้าวคิดในใจว่า...ทำอย่างกับต้นกล้าไม่เคยขอให้เธอช่วย ถึงอย่างนั้นต้นข้าวก็พยักหน้าตอบตกลงไว้ก่อน [คืองี้ข้าว...]

ระหว่างต้นกล้าเล่า เธอก็ทำหน้าที่เป็นผู้ฟังที่ดีเเต่เมื่อฟังไปเรื่อยๆหัวคิ้วก็เริ่มขมวดเข้าหากันจนกระทั่งต้นกล้าเล่าจบ

“ทำอะไรไม่รู้จักคิด!” ต้นข้าวตะหวาดเสียงใส่ ไม่บ่อยนักที่เธอจะขึ้นเสียงใส่ใครหากสิ่งนั้นไม่ทำให้เธอรู้สึกโกรธ เรื่องของต้นกล้าก็เช่นกัน“ข้าวไม่ช่วย...รอบนี้มันเกินไปกล้าจัดการเอาเองเลย ส่วนเรื่องพ่อกับเเม่ข้าวจะช่วยปิดให้”

ต้นข้าวต้องปฏิเสธเพราะเธอทำไม่ได้จริงๆ

สาเหตุที่ทำให้ต้นกล้าใส่ชุดโรงพยาบาลเเละนั่งอยู่บนเตียงก็เพราะงานอดิเรกชอบขับรถเเข่งมาตั้งเเต่มอปลายจนเข้ามหาลัยก็ยังไม่เลิก เเละครั้งนี้คงถึงคราวซวยเมื่อคู่เเข่งเล่นไม่ซื่อจนตัวเองเกิดอุบัติเหตุขณะเเข่งเเละต้องมานอนเล่นใส่เฝือกขาข้างซ้ายเเละเเขนข้างขวา เป็นภาพที่ต้นข้าวเห็นแล้วนอกจากจะไม่สงสารยังสมน้ำหน้าเเฝดน้องของตัวเอง ถือว่าครั้งนี้พ้นเคราะห์ไปที่อาการไม่สาหัสมากนอกจากหมอสั่งไม่ให้ขยับไปไหนเป็นเวลาสองเดือน เเต่ไอ้เรื่องที่ให้ช่วยเนี่ยสิ...เธอคิดหนักเลยครั้งนี้

[ข้าววว...ช่วยกล้าเถอะนะเเค่สองเดือนเอง] สองเดือนเอง?

สองเดือนของการปิดเทอมของต้นข้าวที่วางเเพลนเอาไว้เเต่กำลังถูกต้นกล้าเเย่งไปเนี่ยนะ เธอไม่ยอมเด็ดขาด ไหนจะวิธีเเก้ปัญหาของต้นกล้าที่ตัวเองไม่สามารถไปเรียนเองได้ และจะให้ต้นข้าวปลอมตัวเป็นต้นกล้าเข้าไปเรียนเเทน ถึงหน้าตาจะเหมือนกันก็ใช่ว่าคนอื่นจะจำไม่ได้เสียหน่อย แค่เธอพูดออกไปคำเดียวคนอื่นก็รู้หมดแล้วว่าตัวปลอม!

อีกอย่าง...เธอจะไปเรียนเเทนได้ไงในเมื่อเธอไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับคณะต้นกล้า! ดังนั้น...

“ไม่-ช่วย”

--------