good girl , good boy with me

ลำดับตอนที่ #1 : can't nobody tell me nothin' you can't tell me nothin'

         

Chess Theme

Hunts man

" อย่าทำตัวน่ารำคาญนัก "

" การเดิมพันธุรกิจจำเป็นต้องมีการลงทุน นายพร้อมที่จะรับความเสี่ยงไปกับฉันรึเปล่าล่ะ? "

" ถ้าสร้างปัญหาให้ฉันมากกว่าสร้างประโยชน์ก็ไสหัวออกไป "

" ฉันชอบเด็กดี และ เธอน่าจะรู้ดีว่าฉันจะทำยังไงกับพวกที่ดื้อด้านไม่ฟังคำสั่งฉัน  "

" อืม "

( pic 1 , 2 )

ชื่อ : โดโนแวน ( Donovan )

นามสกุล : ควินน์ ( Quinn )

อายุ : 32 ปี

อาชีพ : นักธุรกิจ

งานอดิเรก : อ่านหนังสือ , ประชุมธุรกิจ , อ่านเอกสารประกอบงาน , ใช้เงินไปวันๆ 

ส่วนสูง : 181 เซนติเมตร

บุคลิก การแต่งตัว การพูด : 

     บุคลิกภาพภายนอกต้องเรียกได้ว่ามีกลิ่นอายและความน่าภูมิฐานสมกับฐานะนักธุรกิจ กรอบใบหน้าคมสันรับเข้ากับเส้นผมสีดำราวฝันร้ายที่ถูกจัดไว้เป็นทรงเสมอ นัยน์ตาเรียวคู่คมสีดำสนิทเช่นเดียวกับสีดำฉายแววดุดันเสมือนสัตว์ป่าล่าเนื้อให้ผู้สบมองรู้สึกเข่าอ่อนอย่างง่ายดาย กอปรกับคิ้วเรียวคมเข้มพาดเฉียงดุจดังคันศร ปลายจมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากหยักที่มักเหยียดตรงไร้การขยับ ทุกอย่างรับเข้ากันได้อย่างลงตัวบนใบหน้าคมสันที่ดูโดดเด่น เรือนร่างของชายหนุ่มนั้นสูงโปร่งและดูแข็งแรงหนักแน่นทุกการขยับเขยื้อน ตามร่างกายมีกล้ามเนื้อที่ได้จากการเพาะกำลังอย่างพอเหมาะ ลาดไหล่กว้างรับเข้ากับช่วงเอวที่เล็กลงมา กล่าวได้ว่าชายหนุ่มผู้นี้นั้นสมบูรณ์แบบ แม้ผิวกายของเขาจะคาวค่อนไปทางซีดเผือดหากแต่ก็สะอาดสะอ้านน่าสัมผัส โดโนแวนรักษาบุคลิกภาพของตนต่อหน้าผู้อื่นได้เป็นอย่างดี ทุกครั้งของการออกนอกงานหรือไปไหนมาไหน ร่างกายและเสื้อผ้าของเขาจะถูกพรมด้วยกลิ่นน้ำอ่อนๆที่เมื่อเดินผ่านผู้ใดต่างต้องเหลียวหลังหันกลับมามองชายหนุ่มคนนี้เสียทุกครั้ง 

     การแต่งกายของโดโนแวนส่วนมากจะอยู่ในลุคสบายๆหากว่าไม่มีงานอะไร เขาชอบการใส่เสื้อเชิ้ตคู่กับกางเกงสแลคธรรมดา อาจมีไอเท็มตกแต่งเล็กๆน้อยอย่างพวกนาฬิกาข้อมือหรือแหวนวงเล็กๆที่นิ้วของเขา นอกจากนั้นก็ไม่มีเพิ่มเติมให้รู้สึกเกะกะวุ่นวาย แต่หากว่าอยู่ในมุมที่เป็นทางการชายหนุ่มมักจะอยู่ในเครื่องแบบสูทสีดำอันเป็นสีประจำของเขาเสมอ นอกจากนั้นยังมีถุงมือหนังที่ห่อหุ้มรอบฝ่ามือหนาของเขาเสมอด้วยเพื่อความปลอดภัยและความรอบคอบของตน น้อยครั้งที่จะเห็นโดโนแวนหยิบเสื้อผ้าสีสันสดใสนอกจากโทนเข้มๆมาใช้

     ส่วนการพูดจาน้ำเสียงของเขาจะทุ้มในโทนต่ำ คำพูดคำจาสุภาพมีมารยาทตามแบบฉบับผู้ดี หากแต่ไร้กระแสอารมณ์อะไรเจือปนอยู่ในน้ำเสียงจนไร้คนรับรู้อารมณ์หรือความจริงใจในตอนนั้น เรียกแทนตัวเองว่า ฉัน ในทุกครั้งที่ต้องเปิดปากพูด เรียกแทนคนอื่นว่า นาย / เธอ ไม่ว่ากับใครที่เป็นคู่สนทนาของเขา คำพูดของของโดโนแวนค่อนข้างกระชับและประหยัดคำ ไม่มีคำลงท้ายในคำพูด ไม่มีคำพูดอ่อนหวานที่ให้รู้สึกเหมือนได้รับกำลังใจหากแต่ก็ไม่ได้กระโชกโฮกฮากจนฟังดูเคืองหู

ex ─ 1

       " งานนี้ผิดพลาด " ชายหนุ่มว่าด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง ดวงตาคมละความสนใจจากเอกสารปึกหนาเกิดความผิดพลาดขึ้นไปมองพนักงานของตนที่ยืนตัวสั่นเกร็งอยู่ด้านหน้าพลางเลิกคิ้วขึ้นเป็นเชิงถาม

     " จะแก้ไขยังไง? " ผลงานที่มีตำหนิปึกโตถูกโยนทิ้งลงไปบนพื้นกองแทบเท้าของคนที่ยืนตัวเกร็งไม่กล้าขยับเขยื้อนไปไหน ทันทีที่แผ่นกระดาษสีขาวตกกระแทกพื้นก็ปลิวว่อนกระจายไปทั่วห้องสี่เหลี่ยมคับแคบ ใบหน้าของพนักงานเจ้าปัญหาซีดเผือดหากทว่าไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมาสบตาเขาสร้างกระแสความคุกกรุ่นขึ้นมาเล็กน้อยจนคิ้วเรียวคมขมวดเข้าหากันเมื่อไม่ได้คำตอบตามที่ตนต้องการ

     " ฉันไม่ต้องการพนักงานไร้คุณภาพที่ขนาดปัญหาง่ายๆยังแก้ไม่ได้ " ฝ่ามือหนาจรดปลายปากกาเงาวับลากเป็นเส้นอักษรบนเอกสารงานค้างกองใหญ่บนโต๊ะ เสียงเข้มคุกกรุ่นดังลอดไรฟันสีสะอาดเป็นคำสั่ง " ไสหัวออกไปจากห้องฉัน "

     " ใบไล่ออกจะตามไปทีหลัง ถ้ายังคิดจะมีปัญหาอีกก็เลือกเอาว่านายจะเอาใบไล่ออกดีๆ หรือจะออกจากที่นี่ไปแบบไม่มีชีวิต "

     นัยน์เนตรดุดันแวววับ เป็นสิ่งที่บอกได้ชัดเจนว่าโดโนแวนไม่ได้ข่มขู่ หากว่าอีกฝ่ายยังคงดื้อด้านเขาก็พร้อมจะกำจัดทิ้ง

ex ─ 2

     " คุณโดโนแวน คุณไม่คิดจะร่วมมือกับพวกเราจริงๆหรอครับ? " 

     แรงรั้งที่ชายเสื้อเป็นตัวสั่งให้เรียวขายาวชะงักการก้าวเดินลง กรอบหน้าคมสันตวัดมองคนตัวเล็กกว่าที่ไล่ตามมาคว้าเขาจากด้านหลังด้วยแววตาเรียบนิ่งก่อนจะหลุบสายตาลงมองมือที่กุมชายเสื้อเขาอยู่

     " น่ารำคาญ " เสียงทุ้มต่ำเอ่ยอย่างนั้น นัยน์ตาสีดำขลับฉายประกายแววข่มขู่มองเจ้าตัวเล็กที่ดูท่าอ่อนแอไม่ต่างอะไรจากพวกบีสต์ตัวกระจ้อยร่อย วุ่นวาย และ น่ารำคาญ

     ชายหนุ่มสะบัดมือเล็กออก ขยับขาก้าวเดินต่อไปอย่างไม่คิดเหลียวหลัง

     เขาไม่ชอบให้ใครมาแตะต้องตัว

ex ─ 3 

     " การดำเนินธุรกิจต้องมีผลได้ผลเสีย ..นายกล้าที่จะลงทุนรึเปล่า มิสเตอร์หวัง " ฝ่ามือทั้งสองวางประสานกันตรงหน้าอย่างนิ่งสงบ โดโนแวนจับจ้องมองร่างอ้วนท้วมของผู้ร่วมธุรกิจที่นั่งอยู่ตรงข้ามของตนในทีท่าผ่อนคลายอารมณ์ ขายาวใต้โต๊ะถูกตวัดนั่งไขว้ห้างพลางสั่นปลายเท้ารอคอยคำตอบ

     " คุณกำลังชวนผมร่วมมือทำธุรกิจกับคุณ? " 

     มิสเตอร์หวังเลิกคิ้วเล็กน้อย 

     " จะว่าอย่างนั้นก็ไม่ผิด " 

     โดโนแวนไม่ได้ปฎิเสธความคิดอีกฝ่าย ปล่อยชายหนุ่มร่างท้วมลูกเสี้ยวจีนตาโตมองเขาอย่างไม่เชื่อถือและจมลงไปกับความคิดของตัวเอง ปลายปากกาของชายหนุ่มถูกเคาะลงบนโต๊ะไม้เป็นจังหวะเบาๆคล้ายกับเข็มนาฬิกาหมุนเคลื่อน

     พร้อมกับคำตอบพึงพอใจที่ถูกเอ่ยลอดริมฝีปากอีกฝ่ายออกมา

     " ผมตกลง "

     กระแสอารมณ์บางอย่างไหลพาดผ่านดวงตาของเขาก่อนจะจางหายไปอย่างเงียบเชียบโดยที่ไม่มีผู้ใดรับรู้ 

     ชิ้นเนื้อชิ้นใหญ่กำลังเดินเข้าปากเขาด้วยตัวของตัวเอง

ex  ─ 4

     ยามรัตติกาลขึ้นครอง ความมืดไล่ปกคลุมอาณาบริเวณเหลือเพียงความเงียบสงัดของบรรยากาศ สายกระเป๋าถูกสะพายกระชับไว้ข้างไหล่แกร่งแน่น ปลายเท้าใต้รองเท้าคอมแบทย่ำลงบนพื้นเป็นจังหวะเชื่องช้าทว่าหนักแน่น

     กลิ่นคาวคลุ้งน่าวิงเวียนกำจายออกมาทั่วบริเวณ ดวงตาคมกริบจ้องมองร่างแน่นิ่งที่นอนอยู่บนพื้น หยาดคาวเลือดสีแดงฉานไหลเจ่อนองไปทั่วบริเวณเลอะไปทั่วรองเท้าคอมแบทที่เหยียบลงมาอย่างไม่นึกรังเกียจ

     โดโนแวนวางกระเป๋าสะพายลงกับพื้น เสียงกระแทกกับพื้นดังตุบแสดงถึงน้ำหนักของในกระเป๋าที่มีมากพอสมควร รวมไปถึงสะกิดสัญชาตญาณของร่างที่นอนอยู่จนใบหูยาวสีสะอาดกระดิกสั่นให้ปลายเท้าของเขาขยับเหยียบแล้วขยี้มันอย่างแรง ใบหูสีขาวขึ้นเป็นสีแดงฉานจากหยาดเลือดที่รองเท้าเงาวับได้เหยียบ บีสต์กระต่ายตัวน้อยที่นอนนิ่งอยู่กับพื้นพลันตัวกระตุกขึ้นด้วยความเจ็บปวด

     " ฉันกลับมาแล้ว " เสียงทุ้มต่ำของเขาดังก้องในความมืด

     " ยังไม่อนุญาตให้ตายก็อย่าเพิ่งตายไปก่อนล่ะ "

     ย้ำพร้อมกับฝ่าเท้าที่ขยี้ลงไปบนหูกระต่ายยาวย้ำๆจนเนื้อมันแผละเหลวแทบหลอมรวมไปกับหยาดเลือด

ex  ─ 5

     " อึก " 

     ใบหน้าบิดเบ้เพราะความเจ็บที่แล่นริ้วผ่านตามสันกราม ดวงตาสั่นระริกจ้องมองมัจจุราชสีดำที่สะท้อนในแก้วตาอย่างหวาดผวาเช่นเดียวกับร่างกาย ฝ่ามือแกร่งของโดโนแวนบีบกรามของมนุษย์ครึ่งสัตว์ตรงหน้าแน่นจนผิวเนื้อขาวแดงก่ำก่อนจะกระชากใบหน้าของมันเข้ามาใกล้ สังเกตใบหูกลมแป้นและอุ้งเท้าลักษณะคล้ายสัตว์ที่โผล่พ้นออกมา

     " อยากมีชีวิตอยู่ต่อรึเปล่า? "

     คำถามหนึ่งถูกเอ่ยขึ้นมาราวผู้โอบอ้อมอารี เจ้าสัตว์ตัวน้อยที่ตกอยู่ในอุ้งมือของเขาพยักหน้าหงึกหงักด้วยความหวาดกลัว ฝ่ามือแกร่งดังเช่นคีมของโดโนแวนสัมผัสได้ถึงหยาดน้ำอุ่นที่ไหลเปรอะเปื้อนไปทั่วมือของเขาอย่างน้ำตา

     เขาสะบัดใบหน้าของหล่อนทิ้งจนร่างบอบบางเซถลาล้มลงไปกองกับพื้น ปืนพกเงาวับถูกหยิบมาจากเข็มขัดข้างเอวตบลงบนใบหน้าหล่อนเบาๆ

     " ถ้าเธอกล้าอมมันต่อหน้าฉัน "

     ศักดิ์ศรีที่ถูกทำลายย่อยยับเพราะความหวาดผวาทำให้เจ้าหล่อนพยักหน้าหงึกหงัก รีบบึ่งตัวเข้ามาอ้าปากครอบครองปลายกระบอกปืนที่อยู่ในมือเขาอย่างไม่สนสิ่งใด น้ำลายเหนียวหนืดอาบย้อมบนปลายมัจจุราชไหลหยดลงมาเลอะทั่วมือเขา

     น่ารังเกียจ

     เรียวนิ้วยาวสอดโอบล้อมรอบไกปืน ก่อนขยับปลดปล่อยลูกกระสุนร้อนผ่าวออกมาจากปลายกระบอก มันทะลุผ่านลำคอขาวไปฝังตัวอยู่กับผนังห้องสีสะอาดจนเป็นรอยร้าว หล่อนอ้าปากค้าง กระอักหยาดเลือดจำนวนมากโอบย้อมมือเขาและมัจจุราชคู่ใจของชายหนุ่ม ดวงตากลมโตเหลือกขึ้นมองใบหน้าคมสัน

     ปากของหล่อนพะงาบพยายามเอ่ยคำบางอย่าง ทว่าโดโนแวนไม่คิดจะใส่ใจฟัง เขายันฝ่าเท้าดันร่างไร้ค่าที่ตนเพิ่งปลิดชีพล้มกลิ้งลงไปคอพับบนพื้นอย่างไม่ไยดี

     " บางทีเธออาจจะไม่รู้ การก้มหัวขอร้องอ้อนวอนชีวิตกับคนอื่นมันเป็นสิ่งน่าสมเพช "

     ดวงตาคมจ้องมองร่างไร้วิญญาณของหล่อนแน่นิ่ง เมื่อครู่เขายังพูดไม่ทันจบด้วยซ้ำ หากหล่อนกล้าทำแล้วอย่างไร ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะไว้ชีวิตหล่อนไปอยู่ดี

ความคิดของโดโนแวนแล่นชัดอย่างนั้น สั่งให้เขาลั่นไกปืนใส่ร่างของหล่อนอีกหลายครั้งจนหมดแม็กซ์

เอาล่ะ เขาได้ล้างมือจากน้ำลายของหล่อนมาเป็นเลือดของหล่อนแทนแล้ว

เพศและรสนิยมทางเพศ :

     ตัวเพศของโดโนแวนเป็นผู้ชายแท้ทั้งแท่ง รสนิยมทางเพศโดยปกติคือมีความสนใจในตัวสตรีเพศเหมือนกับผู้ชายทั่วไป ทั้งชีวิตชายหนุ่มก็ใช่ว่าจะจืดชืดเลย เขาก็มีหญิงสาวเข้าหาบ้าง อีกฝ่ายต้องการเขาก็สนองตอบกลับตามสัญชาตญาณผู้ชาย ตัวของเขาก็ไม่ได้บริสุทธิ์อะไร มีประสบการณ์มานักต่อนัก แต่หากถามถึงแง่มุมความรักต้องบอกได้ว่าโดโนแวนไม่ได้สนใจจะมีความรักหรือผูกสัมพันธ์กับใครนอกจากความรู้สึกชั่วข้ามคืน

นิสัย : 

     เป็นบุคคลที่แค่เด็กเล็กเห็นหน้าก็ร้องไห้จ้า สัตว์ตัวจ้อยอย่างหมาแมวเห็นก็หางลู่หูตกครางหงิง หรือแม้กระทั่งคนปกติด้วยกันที่บางทีเห็นยังต้องก้มหน้าหลบสายตาเขา บางคนถึงขั้นถอยกรูดหนีไปทันทีเมื่อเขาเดินมาใกล้ แค่เรื่องของใบหน้าและดวงตาที่ฉายมาดราวสัตว์นักล่าที่พร้อมล่าตลอดเวลาก็ทำให้มนุษย์สัมพันธ์ของโดโนแวนนั้นติดลบอย่างไม่มีอะไรฉุดอยู่ บรรยากาศรอบตัวเองก็ไร้ความเป็นมิตรเข้าขั้นสุด ในสายตาชาวบ้านโดโนแวนเลยกลายเป็นพวกที่เข้าถึงยาก ข้อเสียพ่อท่านยาวเป็นกระบุงถึงโลกหน้า หลายคนจึงขยาดที่จะร่วมงานหรือเข้ามาพูดคุยกับเขาไปโดยปริยาย ซึ่งก็เป็นจริงตามที่ว่า คนที่จะเข้ามาเปิดปากเขาได้ถือว่าต้องเป็นคนที่มีความอดทนสูงในระดับหนึ่ง เพราะว่าโดยปกติโดโนแวนจะใช้ชีวิตอยู่บนความสันโดษเช่นหมาป่าเดียวดาย ไม่เข้าไปสุงสิงกับใคร และ ไม่สนอะไรรอบด้านเลยจนเรียกว่าเป็นคนที่เฉยชาก็ไม่ผิดมากนัก เขาแทบไม่สนใจความเป็นไปเป็นมาของโลก ปลีกวิเวกออกห่างจากชาวบ้านชาวช่อง ใช้ชีวิตอย่างไร้ระเบียบ เบื่อหน่ายสะเปะสะปะเหมือนกลุ่มควันลอยคลุ้งในอากาศ ไม่สนใจใคร ใช้ความบ้าคลั่งหล่อหลอมให้ตัวเองเป็นใหญ่ที่สุด ในมุมมองของเขาความคิดและสัญชาตญาณดิบของโดโนแวนถือเป็นจุดศูนย์กลางในการตัดสินใจการกระทำต่อไปของเขาโดยสิ้นเชิงแทนการก้มหัวยอมรับฟังคำสั่งจากใครที่ชายหนุ่มไม่เคยคิดจะทำ เรียกได้ว่าเป็นคนที่หยิ่งทระนงพอสมควร ไม่ชอบให้ใครมาชี้นิ้วสั่ง จ้ำจี้จำไชเขาจนน่ารำคาญ รวมไปถึงไม่มีใครที่สั่งการเขาได้ เพราะแทบจะทั้งชีวิตที่โดโนแวนแทบไม่ให้ความเคารพกับใครทั้งนั้น หากเขาไม่อยากทำถึงแม้ว่าคนอื่นที่เป็นคนโตกว่ามาชี้นิ้วสั่งโดโดโนแวนก็ทำเพียงเลิกคิ้วหรือปรายตามองแต่ไม่ได้ใส่ใจจะลุกขึ้นมาทำ การทำตัวแปลกแยกกับขวางโลกนั่นถือเป็นเรื่องถนัดของเขาอยู่แล้ว ทุกอย่างเป็นสิ่งที่เขากำหนดสร้างขึ้น ฉีกกฎเกณฑ์ไร้สาระจนไม่เหลือชิ้นดีจนหลายคนเอือมระอา แต่ก็ไร้ผู้ที่มีความกล้าพอที่จะเอ่ยปากตักเตือนเขาโดยที่ไม่กลัวว่าจะถูกสายตาคมกริบนั้นตวัดมองราวกับจะฉีกร่างออกเป็นชิ้น ถึงมีก็ไม่ได้รับความสนใจ บ้างเขาก็เดินหนี บ้างหรือบางคนมาสะกิดเอาตอนโดโนแวนนึกครึ้มหงุดหงิดก็อาจจะเป็นคนที่ดวงกุดซักหน่อย 

     โดโนแวนอันตรายเป็นคำกล่าวที่ไม่เกินจริงไปมากนัก ถึงแม้ว่าภายนอกของเขาจะมีภาพลักษณ์ที่เรียบนิ่งเสมือนธารน้ำที่กำลังไหลอย่างเอื่อยเฉื่อย แต่แท้จริงใต้ล่างนั้นเหมือนคลื่นน้ำที่พร้อมโถมซัดใส่ผู้คน โดโนแวนไม่ต่างอะไรจากสัตว์ป่านักล่า ความดุร้ายของเขานั้นเป็นเรื่องจริง มันถูกเก็บไว้ภายใต้ความเงียบสงัดนั้น ด้วยมาดของนักธุรกิจ ทำให้ภาพลักษณ์โดยปกติของเขานั้นถูกแสดงออกมาว่าเป็นชายหนุ่มผู้เงียบขรึม ใช้ความนิ่งเรียบของตนสะกดผู้คนยำเกรงตน มีกลิ่นอายความน่าเชื่อถือลอยคลุ้งอยู่รอบด้าน ใบหน้าของเขาดุดันไร้อารมณ์ใดแสดงออกมาจนไม่สามารถอ่านออกได้ว่าชายหนุ่มกำลังคิดอะไร หรือ ต้องการจะทำอะไรอยู่กันแน่ เขารู้จักสงวนท่าทีแสดงออกอย่างฉลาดเฉลียว รู้จักการควบคุมอารมณ์ของตัวเองให้คงที่ และ รู้จักมองคน ดวงตาของเขานั้นเสมือนมีดที่สามารถแหวกกรีดเนื้อหนังมังสาผู้อื่นออกมาเพื่อมองหยั่งลึกลงไปในจิตใจ การอ่านคนจึงไม่เป็นปัญหาเขามากนัก แม้กระทั่งกับการจับผิดคนที่กำลังสวมหน้ากากหลอกลวงอยู่ก็ไม่ได้ทำให้โดโนแวนรู้สึกว่ายากเย็นอะไร กลับกันเขากลับรู้สึกชอบใจกับการเล่นเกมจับผิดซะมากกว่า โดโนแวนเป็นคนฉลาดเฉลียว เขาทันเกม ชื่นชอบการในการเล่นสงครามประสาทเป็นอย่างยิ่ง สิ่งที่ว่าข้างต้นเป็นสิ่งที่สามารถสร้างความตื่นเต้นแก่เขาได้ไม่ยาก ชายหนุ่มผู้นี้รักในการเป็นผู้คุมเกม ชื่นชอบในการปั่นหัวปั่นประสาทคน วางกลยุทธ์ตัดแข้งตัดขาเหยื่อตัวจ้อยไปทีละขั้นจนต้องตะเกียกตะกายขอร้อง ยิ่งเห็นท่าทีอ่อนไหวและสีหน้าหวาดกลัวก็ยิ่งทำให้โดโนแวนรู้สึกสนุกเมื่อได้สัมผัสถึงชัยชนะ แม้ว่าใบหน้าของโดโนแวนยังคงความเรียบเฉย แต่ดวงตาที่สะท้อนชัดถึงความเพลิดเพลินราวเป็นที่จรรโลงใจเป็นสิ่งที่ยืนยันได้ดีว่าชายหนุ่มผู้นี้ไม่ได้มีความเห็นอกเห็นใจต่อผู้อื่น ความอ่อนโยนเป็นสิ่งที่หาไม่ได้จากเขา นอกจากความเห็นอกเห็นใจโดโนแวนก็ไม่รู้จักเอาอกเอาใจใส่คนอื่น และ รวมไปถึงไม่ชอบการตามใจคนอื่นจนดูราวกับเขาเป็นคนใช้ ถือคติเสมอว่าหากยังมีมือมีเท้าอยู่อาจจะอย่างละข้างก็ยังสามารถดูแลตัวเองอยู่ได้ไม่ตาย ดังนั้นการคิดจะยื่นมือเข้าไปช่วยคนอื่นแบบโต้งๆนั้นเป็นศูนย์ โดโนแวนเป็นนักธุรกิจ เขาชื่นชอบการลงทุนบนความเสี่ยง มีความกล้าได้กล้าเสียอย่างน่าชื่นชม แต่เขามักมองการไกล และ คำนวณถึงผลได้ผลเสียต่างๆที่ตนจะต้องได้อยู่เสมอ หากว่าเป็นเขาที่ต้องเสียผลประโยชน์ก็จะขอถอนตัวออกมาอย่างน่าไม่อาย โดโนแวนเป็นคนที่รอบคอบ เขาไม่เคยปล่อยความผิดพลาดเล็กๆน้อยๆให้หลุดรอดสายตาของเขาออกไป ชายหนุ่มไม่ชอบการทำงานผิดพลาด เขาต้องการสิ่งที่พร้อมใช้งานมากกว่าผลงานที่ล้มเหลว หลายคนเลยมักชอบกล่าวว่าเขาเนี้ยบในทุกระเบียดนิ้ว ใส่ใจในทุกรายละเอียดทุกรายลักษณ์อักษรที่ไหลผ่านตา และ จดจำอะไรเล็กๆน้อยๆได้เป็นอย่างดี ไม่เคยปล่อยให้ตัวเองตกเป็นรองใต้กรงเล็บของสัตว์นักล่าตนอื่น ผู้ร่วมลงทุนธุรกิจของเขาเคยโอดครวญว่าโดโนแวนไม่เคยที่จะปล่อยให้ผลประโยชน์ หรือ อะไรที่ดูเหมือนจะเอาเปรียบเขาหลุดรอดออกไปเลยแม้แต่น้อย การกระทำของเขาแข็งทื่อ ดาษดื่น และ แข็งกระด้างเหมือนหุ่นยนต์ แม้ว่าจะมีท่าทีสุภาพ และ คงแก่มารยาทไว้เสมอในทุกการกระทำหากแต่ก็ไม่ได้ลดทอนความแข็งกระด้างของเขาลงเลยแม้แต่น้อย เป็นหนึ่งในบุคคลที่เป็นต้นแบบของสุภาษิตปากปราศรัยน้ำใจเชือดคอได้เป็นอย่างดี หนำซ้ำยังเป็นคนปากร้ายเอาเรื่อง คำพูดคำจาของเขาคงมีมารยาทตามแบบฉบับผู้ดีหากแต่จับกระแสอารมณ์ความจริงใจในเนื้อความไม่ได้เลย แถมยังพูดแทงใจดำทำเอาคนอื่นหน้าเสียไปพักใหญ่ แต่ปกติก็ไม่ใช่คนที่พูดมากอะไร เขาเน้นการเป็นผู้รับฟังมากกว่าผู้พูดซะด้วยซ้ำในทุกวันนี้ โดโนแวนค่อนข้างพูดน้อย หากไม่มีเรื่องที่น่าพูด เรื่องที่สนใจพอจะให้พูดก็จะไม่เปิดปากทำร้ายจิตใจคนเล่น หากพอเปิดปากทีก็จะรวบรัดสรุปอย่างรวดเร็ว ไม่พูดอ้อมค้อนซัดตรงประเด็นให้เข้าใจง่าย ใครใคร่ที่จะฟังก็ฟัง ไม่อยากฟังก็ไม่จำเป็นต้องฟัง โดโนแวนมีวาทศิลป์ในการพูดเจรจาไหลลื่น ด้านที่เก่งที่สุดก็คือการพูดกดดัน และ ต้อนคนให้จนมุมตามที่ว่า นอกจากนั้นที่เพิ่มมาอีกก็คงเป็นการโกหกปั้นน้ำเป็นตัวที่ไหลลื่นจนไม่มีใครจับได้อีก เป็นคนที่มีความอดทนสูง แต่ไม่เคยบอกจุดต่ำสุดของความอดทนนั้น ไม่มีการแจ้งเตือน และ ไม่มีใครที่รู้ว่าโดโนแวนกำลังรู้สึกอย่างไร ทางที่ดีไม่ควรเข้าไปยั่วโมโหเขามากนัก อย่างไรเสียเขาก็ไม่ใช่รูปปั้นที่ความรู้สึกแน่นิ่งเท่าไหร่ ภายนอกของชายหนุ่มแม้หน้าตาจะดูเป็นตัวร้ายที่ชั่วร้ายและร้ายกาจอย่างเห็นได้ชัด ซึ่งตัวจริงก็ร้ายกาจไม่ต่างอะไรเลย ( .... ) ปากไม่ว่าอะไร หน้าไม่แสดงอารมณ์อะไรแต่มือนี่ตวัดไปก่อนคำพูดแล้ว ปากพูดอยู่ดีๆ รู้ตัวอีกทีก็นอนจมกองเลือดอยู่ที่พื้นแล้ว โดยปกติทั่วไป ─ โดโนแวนไม่รู้จักคำว่าออมแรง ความรุนแรงสำหรับเขาเป็นเรื่องปกติจนกลายเป็นส่วนหนึ่งในชีวิต กระทั่งกับผู้หญิงหรือเด็กเขาก็ผลักหัวทิ้งได้หากทำตัวเกะกะจนไร้ประโยชน์ชายหนุ่มถูกหล่อหลอมมาพร้อมกับความรุนแรง ชื่นชอบการละเลงเลือด และ บ้าคลั่งในกลิ่นคาวเลือดเหมือนสัตว์ป่ากระหายที่ทำทุกอย่างตามสัญชาตญาณตน โดโนแวนบ้าเลือด สามัญสำนึกค่อนข้างต่ำ หลงระเริงไปกับความเจ็บปวดที่ตนได้สร้างขึ้น เป็นหนึ่งในงานอดิเรกอย่างหนึ่งที่สามารถสร้างกระแสอารมณ์อื่นพาดผ่านในดวงตาคมกริบของชายหนุ่ม หากมีใครสามารถมองลึกลงไปยังเนื้อแท้ของเขาที่ถูกปกปิดไว้ได้ก็จะพบกับความดำมืดที่ลึกลงไปอย่างไร้ก้นบึ้ง โดโนแวนยอมรับถึงการมีอยู่ของความน่ารังเกียจของตน เขาโหดร้าย และ เลือดเย็น เขามองชีวิตใครซักคนหนึ่งเหมือนเม็ดเงินที่พร้อมจะถูกใช้ไปเสมอ หากหมดไปก็แค่ต้องหามาใหม่ เพราะแบบนั้นเขาจึงไม่มีความรู้สึกผิดแม้แต่น้อยหากว่าต้องบีบชีวิตของใครซักคนโดยแหลกสลายคามือ เพียงเหตุผลแค่ว่าอยากทำไม่ได้มีอะไรอื่นเข้าแทรกแซง เขาเด็ดชีวิตคนง่ายดายเหมือนใช้เงิน พอถูกจับได้หน่อยเม็ดเงินก็จะถูกยัดปิดปาก หากเอาไม่อยู่อำนาจที่มีในมือก็จะถูกใช้ข่มขู่ไม่ให้แพร่งพรายออก มือเปื้อนเลือดกลิ่นคาวฉุนเพราะแค่ว่าอยากฆ่า โดยเฉพาะกับพวกบีสต์ สัตว์ตัวกระจ้อยร่อยท่าทางอ่อนแอที่กลายเป็นเหยื่อสังเวยกับความต้องการเขานับครั้งไม่ถ้วน โดโนแวนไม่เคยปิดบังความต้องการของตัวเองต่อหน้าผู้อื่น เจตนารมณ์ของเขาจะแสดงชัดทุกครั้งเมื่อบีสต์โผล่มาจะเป็นโดโนแวนที่เปิดศึกหักคอจนตายทุกครั้ง บางทีเจอบีสต์ที่แข็งแกร่งขึ้นมาหน่อยก็จะทำให้รู้สึกสนใจขึ้นมาจนอยากจะเก็บเอาไว้เล่นด้วยเหมือนสัตว์ในกรง ขอกล่าวเล็กน้อยว่าโดโนแวนมีรสนิยมที่แปลกประหลาดกับสิ่งที่เขาสนใจ หากสนใจสิ่งใดเขาก็จะทำทุกอย่างเพื่อครอบครองสิ่งนั้นที่ตนต้องการ แม้ว่าจะเป็นวิธีที่สกปรกหรือเป็นวิธีที่ทุเรศทุรังมากขนาดไหนก็ตาม แต่ก็ไม่ได้แค่ไม่นานเพราะความขี้เบื่อของเขามีมากเกินไปจนไม่สามารถทนอยู่กับอะไรซ้ำซากได้นาน พอหมดความสนใจก็จะเป็นแค่ของเล่นไร้ราคาที่ถูกเด็ดหัวทิ้งในที่สุด บางทีก็ทำให้รู้สึกว่าไม่คุ้มค่ากับความพยายามอยากจะครอบครองของเขาเลย ภายในของเขาก็เหมือนกับสายลมที่พร้อมเปลี่ยนคลื่นได้เสมอ โดโนแวนถือคติยกยอตนเป็นผู้ที่ยิ่งใหญ่มากกว่าพระผู้เป็นเจ้า ไร้ความเคารพต่อพระเจ้าและเทพองค์ใด เขามีความเอาแต่ใจในตัวที่มากล้นจนคนอื่นไม่สามารถตามใจได้ทำ นึกครึ้มอยากจะทำอะไรก็จะพุ่งกระโจนไปทำสิ่งนั้น มอบความสนใจให้กับสิ่งนั้นอย่างเดียวในวินาทีนั้นจนไม่สนใจอะไรอย่างอื่นอีก แต่ซักพักพอเบื่อหน่ายก็จะปัดทิ้งไปหาความชอบอย่างอื่นแทน หากในหนังทุกเรื่องมีตัวร้าย โดโนแวนก็จะเป็นตัวร้ายที่เลวสุดโต่งในสายตาของบุคคลทั่วไป ─ นอกจากลักษณะนิสัยที่ว่าไปเบื้องต้น เขาก็ทำหน้าที่ของผู้นำได้ดี มีความรับผิดชอบ เฉียบขาด และ ดุดันในสิ่งที่ตนกำลังทำ ใครไม่ทำตามเขา ใครไม่ยอมก้มหัวสดุดีแก่เขาไม่จำเป็นต้องมีอยู่ ชายหนุ่มไม่เชื่อฟังคำสั่งเพราะไม่ชอบทำแต่ชื่นชอบการเป็นจ่าฝูงที่บังคับบัญชาการคนอื่นแทนเสียมากกว่า แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าคนอื่นลำบาก ส่วนเขานั่งกระดิกเท้าอยู่บนเก้าอี้ผู้นำเอารัดเอาเปรียบคนอื่น เป็นคนที่แสดงออกทางการกระทำมากกว่าคำพูด งานมีเยอะมากขนาดไหนวันถัดมาก็จะหายลงไปเกือบครึ่งเพราะโดโนแวนเป็นคนจัดการเอง หรือหากงานที่ได้มาไม่ได้ดังใจเขาก็จะเป็นคนจัดการเองเหมือนกัน โดโนแวนไม่ใช่พวกเจ้ากี้เจ้าการจ้ำจี้จำไชอะไร แต่ด้วยภาพลักษณ์ที่เงียบเชียบที่เขามักจัดการอะไรเสร็จสรรพ และ ความเผด็จการที่มีในบ่อยครั้งทำให้เขาดูน่ากลัว บางคนที่ทำงานพลาดรู้ตัวอีกทีก็โดนไล่ออกไปอยู่นู่น แต่ส่วนมากมักเป็นคนดวงกุดที่ถูกอุ้มเงียบหายไร้ข่าวคราวไปกับความมืด

     ความต้องการที่จะชนะเป็นสิ่งที่อยู่เหนือตัวโดโนแวนอีกที แม้จะอายุของเขาจะมากโขแต่โดโนแวนก็ยังกระหายชัยชนะ ยิ่งชนะมากก็ยิ่งทำให้โดโนแวนบ้าคลั่งในชัยชนะที่หอมหวานมากขึ้นกว่าเดิม กระหายในความตื่นเต้นที่เป็นสีสันเล็กๆในชีวิตที่น่าเบื่อหน่าย กระหายในความเสี่ยงที่บางครั้งก็ทำเอาเขาเกือบตายอยู่เสมอ จะว่าเป็นพวกบ้าก็ว่าไม่ได้ในเมื่อทุกการทำที่ว่าไปกลับกลายมาเป็นสร้างสมประสบการณ์ให้คอยรับมือไม่ให้ตนพลาดท่าเหมือนครั้งก่อนเสมอ เขาค่อนข้างเจนโลกด้วยประสบการณ์มากมายตลอดชีวิตทั้งสามสิบสองปี รู้จักการเอาตัวรอด และ การแก้ปัญหาเฉพาะหน้าได้ในทันท่วงที แทบจะไม่มีโอกาสที่เห็นสีหน้าหวั่นวิตกหรือกรอกตาไปมาคล้ายคนกำลังใช้ความคิดของเขา โดโนแวนเป็นคนรอบคอบ เหมือนสัตว์นักล่าที่ตามกลบรอยเท้าไม่ให้สัตว์ตัวอื่นเห็นจนจับสังเกตได้ เขาไม่ใคร่นักหรอกหากจะเสียท่าเพราะถูกใครลอบกัดด้วยวิธีการสกปรก เขามักวางแผนคาดการณ์ทุกอย่างเอาไว้ล่วงหน้าเสมออย่างรัดกุม ในทุกครั้งที่แผนที่กำลังทำมีการผิดพลาดแผนต่อไปก็จะถูกหยิบยกมาใช้ต่ออย่างไม่รีรอช้า

     นิสัยและกลไกการเข้าใจในตัวของโดโนแวนนั้นค่อนข้างซับซ้อน ภายนอกที่แสดงออกมาราวกับว่าตัวเขานั้นมีอารมณ์อยู่แค่ความนิ่งเรียบและเย็นชา แต่แท้จริงไม่ได้เป็นอย่างนั้นซะโดยสิ้นเชิง เขาไม่ได้ไร้อารมณ์ แท้จริงอารมณ์ทุกอย่างโดโนแวนยังมีอยู่อย่างครบครันเพียงแค่ว่ามันถูกข่มให้อยู่ลึกลงไปเท่านั้น ข่มความอ่อนแอ ปิดบังความอ่อนไหว ซุกซ่อนความเมตตา กระทั่งกลายเป็นโดโนแวนที่เสมือนไร้ความรู้สึกมนุษย์ดังเช่นในทุกวันนี้ที่ทุกคนรู้จัก ที่เพียงมองแค่ดวงตาก็สามารถสื่อสารทุกอย่างแทนสีหน้าได้อย่างชัดเจน หากมีความสุขหรือพึงพอใจก็จะแสดงผ่านดวงตาให้เห็น กำลังเสียใจก็จะชัดเจนผ่านดวงตาของเขา เป็นเรื่องที่จะเค้นอารมณ์จากเขาได้ยากจากพวกเสือยิ้มยากที่แทบจะเรียกว่าตายด้านอย่างเขา โครงสร้างภายในของเขาทุบคำว่าหวาดกลัวหายลงไป โดโนแวนเป็นบุคคลที่กล้าหาญ เขาไร้ความหวาดกลัวยำเกรงต่อทุกสิ่งกลับกันเขากลับท้าทายทุกอย่าง การแข่งขันที่สูงยิ่งขึ้น สัตว์นักล่ากระหายเลือดตัวอื่นที่พร้อมจะแข่งขัน หรือ แม้กระทั่งกับความตาย ชายหนุ่มมองเป็นเพียงสีดำที่เมื่อเขาสัมผัสมันจะกลืนกินเขาไปจนไม่เหลือซาก ในทุกครั้งที่โดโนแวนเจ็บปวดเขาก็จะยิ่งลบเลือนความอ่อนแอของตนลงไปและยิ่งแข็งแกร่งมากขึ้นกว่าเดิม เขาชอบการเหยียบย่ำผู้อื่นให้จมลึกลงไปมากกว่าจะเป็นผู้หมอบอยู่แทบเท้าซะเอง ดังนั้นชายหนุ่มจะตะเกียกตะกายตนให้ขึ้นไปอยู่จุดสูงสุดมากกว่าเดิม โดโนแวนเองก็อยากรู้ว่าระหว่างตัวเขากับผู้คนใครจะเป็นฝ่ายมอบสีดำให้แก่กันก่อนกันแน่ ─ แต่ถึงกระนั้นตัวของโดโนแนเองก็ไม่ได้กลายเป็นสีดำสนิทเหมือนกับสิ่งที่มือเขาส่งมอบ อย่างที่ว่าเขาเองก็เป็นมนุษย์ แม้จะเสี้ยววิแต่ก็มีอารมณ์อย่างอื่นแสดงออกมาอยู่ในหลายครั้งหลายคราว ชายหนุ่มคนนี้กล่าวได้ว่าเป็นคนที่ค่อนข้างขี้รำคาญ เขาไม่ชอบการถูกเซ้าซี้ จ้ำจี้จ้ำไชทำอะไร หรือถูกตามตื๊อมากจนเกินความจำเป็น หากเขาอยากจะทำอะไร อยากจะตอบรับอะไรเดี๋ยวก็ทำเอง ชีวิตของโดโนแวนนั้นปูด้วยความเงียบเชียบ โรยรอบข้างเป็นความมืดที่ปิดบัง เขาชื่นชอบการอยู่ตัวคนเดียวมากกว่าการที่จะมีใครซักคนมาอยู่ข้างกาย เขาแทบจะไม่มีเพื่อนด้วยซ้ำตั้งแต่ที่เกิดมาจนมีชีวิตอยู่ถึงตอนนี้ ดังนั้นเขาจะไม่ชอบใจเป็นอย่างยิ่งหากว่าถูกแสงเล็กน้อยส่องลอดลงมา ทั้งชีวิตของโดโนแวนอยู่กับการท้าทาย ศัตรูของเขา คนที่เกลียดไม่ชอบหน้าเขาก็มีอยู่รอบด้านถมเถ การเอาใครซักคนที่ไม่รู้ว่าเป็นศัตรูหรือมิตรมาอยู่ข้างตน สำหรับคนที่ไม่ชอบให้ความไว้วางใจคนอื่นนั้นถือว่าเป็นเรื่องยาก เรื่องส่วนตัวของเขาจะไม่หลุดรอดออกไปให้กับคนที่ไม่รู้ว่าใครได้รับรู้ โดโนแวนไม่เชื่อใจใคร ไม่เชื่อมั่นในคำพูด หรือ ในตัวใคร สิ่งที่ทำให้เขามอบความไว้วางใจทั้งหมดคือ ตัวเขาเอง น้อยครั้งมากที่สุดที่โดโนแวนจะยอมลดกำแพงในใจลงไปยื่นมือสัมผัสใคร ยอมอ้าปากเล่าเรื่องราวของตนไหลผ่านเข้าหูใครซักคน คนนั้นจะถือว่าเป็นคนที่พิเศษที่สุดที่ไม่เคยมีมาก่อน เพราะโดยปกติโดโนแวนปากแข็งเอามาก การมีความลับของเขาแพร่งพรายออกจากปากชายหนุ่มนั้นคือไม่มีทาง ─ กระนั้นก็ต้องระวังตนไว้ว่าถึงแม้เป็นผู้ที่เขาไว้ใจ ไม่ใช่ถือว่าตนเองพิเศษจะทำอะไรก็ได้ โดโนแวนมีอาณาเขตของตัวเอง เขาหวงของ หวงก้าง หวงอาณาเขตตนยิ่งกว่าจงอางหวงไข่ หากรุกล้ำโดยไม่รับอนุญาต อย่าหวังว่าจะได้รับความเห็นใจ

     ความสามารถของชายหนุ่มกล่าวได้ว่าเก่งกาจ สมบูรณ์แบบ และ แทบครบครันไปในทุกสัดส่วน หากทว่าโดโนแวนก็ยังรู้สึกว่าตนอ่อนแอลงหากว่าเขาลองหยุดเดินก็จะมีใครซักคนที่วิ่งนำหน้าเขาไป นั่นเป็นจุดอ่อนเล็กน้อยของเขาที่โดโนแวนไม่ใคร่อยากให้ผู้ใดรู้นักว่าเขากลัวความพ่ายแพ้ที่ยังไม่ได้เกิดขึ้น เขาก็ยังไม่หยุดที่จะไขว่คว้าหาทางพัฒนาฝีมืออย่างอื่นเข้ามาเติมเต็มส่วนที่ว่างเปล่าของตน ยิ่งเติบโตเขาก็ยิ่งกระหายความสามารถ กระหายความต้องการอยากจะรู้มากขึ้นเพื่อความได้เปรียบ และ เพื่อตนเอง นอกจากเวลางานที่คลุกคลีอยู่กับบริษัทของตน งานตามเด็ดหัวเหล่าบีสต์ตัวน้อย เวลาที่เหลือของเขาก็จะถูกเทลงไปกับการหาคำตอบของคำถามภายในใจที่สามารถผุดออกมาได้ตลอดของเขา หรือไม่ก็การหาข้อมูลบางอย่างมาศึกษาด้วยตัวเอง และ ใช้ความชอบทดลองของอะไรแปลกๆตนให้เป็นประโยชน์ แต่บางครั้งข้อมูลที่ว่าก็จะเป็นอะไรที่ธรรมดาจนถึงขั้นน่ากลัวไปหน่อยก็ตามที โดโนแวนเคยแม้กระทั่งศึกษาข้อมูลการการเลาะกระดูกศพแต่มาทดลองครั้งแรกกับพวกบีสต์เองโดยตรง ซึ่งก็เป็นผลพลอยได้ที่สร้างความสามารถรอบด้านเล็กๆน้อยๆให้แก่เขาถึงจะได้วิธีมาอย่างผิดๆในบางครั้งก็ตามที แต่ก็สามารถทำให้โดโนแวนยืนหยัดด้วยขาทั้งสองข้างของตนได้เพราะความกระหายอยากศึกษาและอยากทดลองที่ไม่มีจุดสิ้นสุด

     เป็นบุคคลที่ไม่น่าคบหามากที่สุดตอนโกรธ โดยปกติโดโนแวนควบคุมอารมณ์ไม่พอใจที่แล่นริ้วขึ้นมาได้ดีเอาเรื่องแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะกักเก็บไว้ได้ตลอดไป ภายในอกของเขาก็เหมือนกับภูเขาไฟที่รอลาวาสุมจนร้อนระอุ หากถึงขีดจำกัดก็จะระเบิดออกจนเก็บกักไว้ไม่ได้อีก ค่อนข้างแย่ที่โดโนแวนไม่ใช่พวกที่มีเหตุผลในตัวเองมากนัก จุดนั้นเขาไม่คิดฟังใครหน้าไหนทั้งนั้น รวมไปถึงไม่มีใครฉุดรั้งห้ามเขาอยู่ พายุอารมณ์โดโนแวนรุนแรงมากขนถึงมากที่สุด ความรุนแรงเป็นการระบายอารมณ์กรุ่นโกรธที่ดีของเขา ชายหนุ่มจะอาละวาดถล่มทำลายทุกอย่างจนราบเป็นหน้ากลอง กว่าจะสงบหรือกลับมาคงความเย็นเยือกเหมือนเดิมก็ต้องมีคนที่ถูกระบายด้วยหยาดเลือดไปไม่น้อย บางทีกับคนที่ไม่เกี่ยวข้องด้วยก็ต้องตกเป็นเหยื่ออารมณ์ของโดโนแวนจนกว่าเขาจะพึงพอใจ ตรงจุดนี้เป็นส่วนหนึ่งที่เป็นค้อนใหญ่ทุบลงบนกำแพงสร้างความสั่นคลอนได้ไม่น้อยแก่เขา เขาพ่ายแพ้ต่อดวงตาบริสุทธิ์ ─ เขาไม่ได้ไร้สามัญสำนึกไปโดยสิ้นเชิง โดโนแวนก็มีความรู้สึกผิดอยู่บ้าง แม้จะเป็นเพียงแค่เล็กน้อย

ความชอบ : น้ำหอมผู้ชาย , การละเลงเลือด , หนังสือซักเล่ม หรือ ข้อมูลที่น่าสนใจ , บุหรี่ (รสนิยมค่อนข้างชอบกลิ่น mint manthol หรือกลิ่นอะไรที่เย็นๆ ) , ชัยชนะ , กาแฟ , เงิน , อะไรที่น่าสนใจ และ อะไรที่มีสีสัน , เด็กสาว

ความเกลียด : พวกที่ไม่ได้เรื่อง ( ยกตัวอย่างได้อย่างพวกพนักงานไม่ได้เรื่องบางคน ) , พวกผู้หญิงวุ่นวาย ( พวกผู้หญิงที่ตามวุ่นวายไม่จบหลังจากเลิกลากันไปจะทำให้โดโนแวนหัวเสียมากเป็นพิเศษ ) , เสียงดัง ( โดยเฉพาะเสียงร้องไห้จ้าของเด็ก ) , ความพ่ายแพ้ ( เกลียดจนถึงขั้นกลัวเลยด้วยซ้ำ ) , อาหารขยะ ( มันไม่มีประโยชน์ต่อร่างกาย )  , มารดาเลี้ยง , ของหวาน , การถูกให้ความเห็นใจ ( โดโนแวนจะยิ่งรู้สึกเหมือนตัวเองน่าสมเพช เขาไม่ชอบให้ใครมองเขาด้วยสายตา หรือ ว่ามอบความเห็นใจเอาไว้ให้ )

ประวัติ : 

     โดโนแวน ควินน์ ทายาทตัวเล็กผู้น่าจับตามองของตระกูลควินน์ ตระกูลนักธุรกิจเก่าแก่ที่โด่งดังเป็นที่รู้จักแก่คนในวงการเดียวกัน เขาเติบโตขึ้นมาด้วยการเลี้ยงดูอย่างประคบประหงมเหมือนคุณชายน้อยโดยผู้เป็นแม่ ไม่ว่าโดโนแวนอยากได้สิ่งใดเขาก็จะได้รับการตามใจในแทบทุกครั้ง ในคราก่อนที่โดโนแวนจะเริ่มเปลี่ยนไปเขาเป็นเสมือนคุณชายตัวน้อย ดวงใจของตระกูลควินน์ผู้เปี่ยมไปด้วยรอยยิ้ม ครอบครัวของเขาอยู่ด้วยกันอย่างสงบสุข มีบิดาเป็นเสาหลักผู้นำตระกูล มารดาเป็นท่านหญิงผู้สูงศักดิ์ ใครต่างกล่าวกันว่าครอบครัวของเขาสมบูรณ์แบบ ตัวโดโนแวนเองก็เช่นกันที่คิดว่าครอบครัวของเขานั้นสมบูรณ์แบบ เขาเกิดมาท่ามกลางกองเงินกองทองอย่างที่คนอื่นไม่มี เป็นที่น่าอิจฉาแก่เพื่อนมิตรสหายรอบข้าง เป็นช่วงยุคสมัยที่เฟื่องฟูที่สุดของโดโนแวนและตระกูลควินน์ เขาเป็นเด็กที่เรียกได้ว่าอัจริยะ เขาเรียนรู้ได้อย่างรวดเร็วเพียงแค่การอ่านไม่กี่ครั้ง พัฒนาไวและก้าวกระโดดไปมากกว่าเด็กวัยเดียวกันยิ่งทำให้บิดามารดาของเขาภาคภูมิใจและมอบความผลักดันแก่เขาว่าโตไปชายหนุ่มจะต้องเป็นผู้นำตระกูลที่ดีได้อย่างแน่นอน ทว่าความฝันนั้นกลับต้องสลายไปเสียก่อนเมื่อมารดาของโดโนแวนหล่อนล้มป่วย โรคบางอย่างคืบคลานเข้ามาสัมผัสมือนุ่มนิ่มที่เขาเคยสัมผัส อาการของหล่อนแย่ลงถนัดตา ไม่ว่าจะหมอฝีมือดีขนาดไหนแต่เพราะวิทยาการทางการแพทย์สมัยก่อนที่ไม่ได้กว้างไกลครอบคลุมดังเช่นทุกวันนี้ทำให้ไม่สามารถยื้อชีวิตของหล่อนได้ ครั้งสุดท้ายที่เด็กน้อยเห็นผู้เป็นมารดาของตนคือตอนที่บิดาจูงมือพาเข้าไปเจอหล่อน สภาพของหล่อนซีดเซียวเหมือนต้นไม้แห้งเหี่ยว ซูบผอม และ ช่างอ่อนแอ นัยน์ตาคู่สวยนั้นไม่ลืมขึ้นมามองเขาอีก โดโนแวนจำได้แม่นว่าสัมผัสที่ฝ่ามือของเธอนั้นเย็นเฉียบ

     เขาได้ร่วมงานศพของมารดา มันเป็นงานศพเล็กๆที่จัดขึ้นเงียบเชียบ มีเพียงเครือญาติฝั่งมารดาและบิดาอยู่ไม่กี่คน ในวันนั้นอากาศไม่ค่อยจะเป็นใจเท่าไหร่เมื่อหยาดฝนเทกระหน่ำลงมาคล้ายกำลังโศกกับความสูญเสีย ทุกคนค่อยๆแยกย้ายกันออกไปมีเพียงโดโนแวนภายใต้คันร่มสีดำที่ยังคงอยู่ ดวงตาของเขามองชื่อของมารดาที่ถูกสลักไว้บนแผ่นหินสีเทา ภายใต้นั้นฝังร่างงดงามของหญิงสาวผู้เป็นที่รักของเขาเอาไว้ 'วาเนซซ่า ควินน์' 

     บางทีหยาดฝนที่ว่านั่นอาจจะไม่ได้ร่ำร้องกับความสูญเสียของเธอ มันอาจจะกลายเป็นร่ำร้องกับชะตากรรมของเขาในช่วงที่ผ่านมา ไม่นานนักหลังจากที่มารดาของเขาเสีย บิดาของเขาก็จัดหาหญิงสาวคนใหม่เข้ามาอยู่ภายในบ้าน การกระทำที่ดูเอาอกเอาใจนั้นมากกว่ามิตรสหายหรือญาติทั่วไป โดโนแวนรับรู้ทุกอย่างว่าบิดาทำเหมือนกับที่เคยทำกับมารดาของตน และ เป็นอย่างที่เขาคิดไม่มีผิดเมื่อเขาแนะนำชื่อของหล่อนว่าจะเป็นคุณนายใหม่ในตระกูลควินน์อย่างโอ่อ่า ดังนั้นหล่อนจึงมีฐานันศักดิ์เป็นมารดาอีกคนของเขา โดโนแวนไม่ได้เด็กพอที่จะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เขาเลื่อนสายตาสบมองกับผู้เป็นบิดา และพบว่ามันไม่ได้มีเขาอยู่ในนั้น มันมีเพียงความลุ่มหลงของตัวหญิงสาวที่ยืนอยู่ข้างกัน วินาทีนั้นเป็นช่วงแรกที่โดโนแวนเริ่มรู้สึกถึงการสูญเสียคนสำคัญไปอีกคน ปฎิเสธไม่ได้ว่าเขารู้สึกน้อยใจในตัวบิดา มันเป็นความรู้สึกที่ผู้ชายไม่ควรจะมีรึเปล่า นั่นโดโนแวนโต้เถียงกับตัวเอง เขาพยายามทำทุกอย่างเพื่อไม่ให้ตัวเองฟุ้งซ่าน มีความคิดไร้สาระที่แล่นขึ้นมาจนเสียหลักไม่เป็นท่า

     มันทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ โดโนแวนตั้งใจเรียนอย่างหนัก เขาคว้าที่หนึ่งของห้องที่หนึ่งของชั้นมาอวดโฉมแก่ผู้เป็นพ่อ หวังว่าจะได้รับท่าทางตื่นตาตื่นใจเล็กๆกลับไปให้รู้สึกมีกำลังใจทว่ากลับไร้ประโยชน์ อีกฝ่ายแค่ชื่นชมเขาหากแต่ไร้อาการที่แสดงออก เด็กหนุ่มรู้สึกควบคุมตนเองไม่ได้ ความรู้สึกประเดประดังอัดแน่นอยู่เต็มทรวงอกของเขา มันบั่นทอนความรู้สึกสดใสของเด็กหนุ่มให้จืดจางลงไป กระทั่งเป็นครั้งแรกที่เขาเริ่มแสดงกริยาก้าวร้าวออกมาต่อหน้าเมียใหม่พ่อขณะที่ร่วมโต๊ะอาหารด้วยกันในยามเย็น ตอนนั้นเขาเป็นเด็ก การควบคุมอารมณ์ของโดโนแวนไม่ได้ดีเหมือนตอนที่เขาโตขึ้น เขาอึดอัดใจ รวมไปถึงน้อยใจมาก หญิงสาวคนนั้นกลายเป็นหญิงแพศยาที่มาแย่งบิดาไปจากเขา

     คำพูดของโดโนแวนสั่นคลอนความสัมพันธ์ของบิดาและเขาจนแตกยับ อีกฝ่ายตบหน้าเขาสะบัดและเลือกโอบกอดปลอบประโลมสตรีผู้นั้น ทิ้งเด็กหนุ่มอยู่กับความเจ็บปวดที่ข้างแก้มพร้อมความอ้างว้างที่แทรกซึมเข้ามาในจิตใจ เขาเติบโตขึ้นมาท่ามกลางความโดดเดี่ยวทีละช้าๆ โดโนแวนก็เริ่มเปลี่ยนแปลงไป จากที่เคยเป็นคุณชายผู้สดใสลักษณะนิสัยของเขาก็เริ่มเงียบขรึม เก็บตัว ไม่ชอบพูดชอบพูดชอบจากับใคร เพื่อนที่อยากคบค้าสมาคมกับเขาเองก็มีน้อยลงจนแทบนับคนได้ ทุกครั้งที่เขากลับบ้านมาก็ทำเพียงแยกตัวขึ้นไปอยู่บนห้อง ลงเข้ามาทานข้าวพร้อมหน้าและก็แยกตัวกลับเข้าไปพักผ่อน ไม่มีคำพูด ไม่มีการสนทนา

     จุดเริ่มต้นของความเปลี่ยนแปลงบางอย่างของเขานั้นเริ่มขึ้นเมื่อตัวของโดโนแวนนั้นเริ่มเติบโต เขาหมายมั่นว่าจะสืบทอดงานธุรกิจต่อจากบิดาจึงศึกษาด้านนี้โดยเฉพาะ ชีวิตของโดโนแวนแทนที่จะเรียบง่ายแต่แท้จริงไม่ กลางดึกเงียบสงัดคืนหนึ่งเขาสัมผัสถึงความรู้สึกแปลกประหลาดที่ก่อตัวขึ้นจนต้องลืมตาขึ้น โดโนแวนพบว่าเป็นแม่เลี้ยงของเขาที่แฝงตัวเข้ามาในห้องของตนเอง เรือนร่างสมส่วนเดินนวยนาดมาทิ้งตัวลงบนเตียงขณะที่เขาไม่คิดจะพูดอะไรก่อน หากแต่ก็มีกระแสความไม่พอใจถูกก่อขึ้นมาจนสามารถรับรู้ได้ หล่อนหัวเราะคิกคักขยับมือลูบเส้นผมกลุ่มนุ่มของโดโนแวน

" เด็กดี อย่ามองหน้าแม่ของเธออย่างนั้นสิ "

เด็กหนุ่มไม่คิดตอบอะไร เขาทิ้งตัวนอนลงบนหมอนใบนุ่มเหมือนเดิม ขณะที่ฝ่ามือเรียวยังคงขยับลูบเส้นผมอีกฝ่ายแผ่วเบา

"ฉันรู้ว่าเธอไม่ชอบฉันที่เป็นแม่ใหม่"

เขาพยักหน้าเป็นเชิงตอบกลับหล่อน อีกฝ่ายเห็นดังนั้นก็ผละมือออกมาวางไว้บนตัก ริมฝีปากอวบอิ่มของหล่อนเม้มเข้าหากันก่อนจะเปรยขึ้นมาเสียงแผ่ว

" รู้อะไรมั้ย ทำไมพ่อของเธอถึงแต่งฉันขึ้นมาในบ้าน? "

ดวงตาของโดโนแวนปรือขึ้นอีกครั้งเมื่อได้ยินหัวข้อสนทนาใหม่ที่น่าสนใจ เขาขยับตัวขึ้นพิงหลังกับหัวเตียง จดจ้องมองใบหน้างดงามของหล่อนท่ามกลางแสงจันทราสีอ่อน

เขาส่ายหัวตอบกลับเธอ

" เพื่อปกป้องตัวเธอเอง "

คิ้วเรียวของเด็กหนุ่มขมวดมุ่นเป็นคำถาม เขาไม่เข้าใจในสิ่งที่เธอเอ่ย คำถามแล่นริ้วเข้ามาในหัวเขาจนเห็นได้ชัด

" ฉันจะเล่าไปทีละอย่าง ตั้งใจฟังฉันให้ดีแล้วกัน "

โดโนแวนรู้สึกโกรธเคืองหล่อนจนแทบควบคุมตัวเองไม่อยู่ แม่ของเขาไม่ได้ล้มป่วย แท้จริงหล่อนถูกวางแผนฆ่า ด้วยเพราะตระกูลทางฝั่งแม่มีสายเลือดจากบีสต์ฮิวแมนทำให้ถูกหมายหัวโดยคู่แข่ง คำขอนั้นถูกส่งตรงมาถึงแม่ใหม่ของเขาที่หล่อนที่มีสังกัดเป็นนายพรานรับมาแต่โดยดี เป็นบิดาของเขาที่รู้เขาเลยดึงหล่อนออกมาร่วมพันธะด้วยเพราะทางฝั่งนั้นก็คิดว่าตัวโดโนแวนนั้นเป็นบีสต์ฮิวแมนด้วยเช่นกัน หญิงสาวบอกว่าได้เงินดีไม่น้อยสำหรับการร่วมงานกันกับเสาหลักตระกูลควินน์ ส่วนนายน้อยตระกูลควินน์ที่ได้ฟังความจริงนั้นไม่รู้จะแสดงสีหน้าใดออกมา เขาไม่ได้ฟูมฟาย ไม่ได้โวยวายอย่างไร้สติที่หล่อนคาดจนน่าแปลกใจถึงการแสดงออกของเด็กคนนี้ อีกฝ่ายเพียงแค่ดึงชายเสื้อของคุณแม่คนใหม่เอาไว้พร้อมกำมันจนยับยูยี่ มือของเขาสั่นระริก

" คุณฆ่าเธอรึเปล่า? "

เป็นคำถามเดียวภายใต้ความเงียบงัน โดโนแวนเงยหน้าขึ้นมองหล่อน สบลึกลงไปยังดวงตาที่แน่นิ่งของอีกฝ่าย หล่อนส่ายหน้าเป็นคำตอบ

" ฉันไม่ได้ทำ ก่อนที่จะเข้ามามีคนตัดหน้าฉัน "

นั่นเป็นคำตอบของคำถาม ก่อนที่โดโนแวนไม่คิดจะพูดอะไรอีก

" คิดจะเป็นนายพรานบ้างรึเปล่า? " และ ก็เป็นหล่อนเองที่เอ่ยถามเขาขึ้นในชั่ววิถัดมา โดโนแวนปรายตามองอีกฝ่ายนิ่ง หากเป็นนายพรานต้องลงมือฆ่าคน เช่นนั้นเขาจะลงมือทำได้หรือ ความคิดของโดโนแวนยังเป็นสีของความบริสุทธิ์ เขาได้ยินเสียงหล่อนหัวเราะแผ่วเบาข้างใบหูหลังจากที่เห็นสีหน้าคล้ายกำลังคิดหนักของเขา

" เด็กดี ไว้ค่อยคิดอีกทีก็ได้ " ริมฝีปากร้อนระอุแนบลงมาข้างแก้มของเขาแผ่วเบา โดโนแวนไม่ได้ปฎิเสธสัมผัสเพราะเขามัวหมกมุ่นอยู่กับความคิดของตน เช่นเดียวกับอีกฝ่ายที่พอรับรู้ได้เลยปล่อยเขาทิ้งจมลงไปกับความเงียบเชียบ 

" ถ้าเป็นจะต้องฆ่าคนหรอ? "

" อืม จะเรียกว่าคนก็ไม่ถูก พวกนั้นเป็นพวกครึ่งสัตว์ ความรู้สึกมันเหมือนตอนเธอบี้มด หรือตบยุงซักตัว ตอนนั้นรู้สึกยังไง? "

" ไม่มีความรู้สึก มันก็มีตั้งหลายตัวไม่ใช่หรอ? "

" ใช่ พวกนั้นก็มีหลายตัว บางทีถ้าเธอเป็น เธออาจจะได้รับการโปรดปรานจากพ่อเธอมากขึ้นก็ได้นะ "

ผ้าสีขาวถูกย้อมให้ตกลงหม่นเป็นสีดำขลับเสียแล้ว การล่อลวงของหล่อนได้ผลดีทุกอย่าง โดโนแวนที่ได้ยินเช่นนั้นพยักหน้าหงึกหงักก่อนที่จะรับรู้ความจริงว่าเขาถูกดึงตกลงมาในถังสีดำก็ช้าไปเสียแล้ว

     การเริ่มเป็นนายพรานถูกฝึกฝนโดยผู้เป็นมารดาใหม่ของตนเอง เด็กหนุ่มตัวกระจ้อยร่อยถูกหล่อหลอมด้วยความแข็งแกร่งขึ้น หล่อนพร่ำสอนเขาถึงความพ่ายแพ้ที่น่ารังเกียจ ห้ามพ่ายแพ้พวกบีสต์ฮิวแมน ห้ามปราณี และ ห้ามเมตตา ทุกครั้งที่โดโนแวนสบลึกเข้าไปในดวงตาของหล่อนมักจะไม่เห็นความอ่อนโยนที่พึงมี เขาเริ่มดูดซึมมันมาใช้ให้กลายเป็นตัวตนของเขา เด็กหนุ่มที่เติบโตขึ้นถูกฟูมฟักขึ้นมาจนตัวตนของเขาเริ่มบิดเบี้ยว ขดเลี้ยวจนซับซ้อนเสมือนเขาวงกตเล็กๆแห่งหนึ่ง บิดาของเขาไม่ได้กล่าวอะไรกับสิ่งนี้ เขาเพียงแค่เห็นสตรีอันเป็นที่รักของตนเอ่ยขอก็แทบยอมทุกอย่าง โดโนแวนแอบแปลกใจกับความสัมพันธ์ของสองคนนี้เล็กน้อย ความรู้สึกระแคะระคายเกิดขึ้นหากแต่เขาก็ไม่ได้เอ่ยถามอะไรออกไป ยอมกลายเป็นหุ่นตัวเล็กๆให้หล่อนนั้นเริ่มชักใยนำหน้าต่อไป

     แม่ใหม่ของเขามีการฝึกแปลกๆ โดโนแวนไม่ได้ฝึกแค่การต่อสู้ธรรมดาเพียงอย่างเดียว หล่อนเคี่ยวเข็ญให้เขาลองจับสัตว์ซักตัวมาเริ่มทารุณช้าๆ เริ่มจากสัตว์ตัวเล็กๆอย่างพวกมดที่ให้โดโนแวนไล่บี้จนกว่ามือจะเปลี่ยนเป็นสีดำ เขาแทบอ้วกเมื่อได้กลิ่นหืนจากซากสีดำเต็มฝ่ามือ เขาถูกปลูกฝังให้เริ่มเล่นกับสัตว์ตัวเล็ก ๆ อย่างที่สองครั้งหนึ่งหล่อนเคยซื้อแมวตัวกระจ้อยร่อยมาให้เขา สายตาของหล่อนมองเขาอย่างคาดหวัง โดโนแวนจ้องมองดวงตาใสแจ๋วก็รู้สึกเหมือนได้หล่นลงไปบนสีขาวขณะที่ตัวเขาเป็นสีดำ เขาหรี่ตาจ้องมองเจ้าเหมียวน้อยตัวนั้นในอ้อมแขนที่เขาอุ้มขึ้นมา ก่อนจะวางมันลงบนพื้นดังเดิม ดวงตาของมันบริสุทธิ์จนเขาไม่กล้าแตะต้อง กระทั่งความซุกซนปีนป่ายของมันทำให้รูปภาพครอบครัวของเขาร่วงลงมาจากชั้นวางจนแตะละเอียด โดโนแวนจำไม่ได้ว่าเขาโกรธเคืองมากขนาดไหนจนเผลอใช้ไม้ทุบแมวตัวนั้นจนนอนตายคากองเลือด และ สุดท้ายเขาก็มานั่งรู้สึกผิดหวังกับตนเองเมื่อนึกถึงดวงตาใสบริสุทธิ์นั่น

     หล่อนปรบมือพร่ำบอกความภาคภูมิใจในตัวเขา ความรุนแรงที่ปลูกฝังของเขาก็เริ่มรุนแรงตามลำดับ บางครั้งบางคราหล่อนเคยจับเขานั่งนิ่งอยู่บนเก้าอี้ กดปลายมีดกรีดไปตามร่างของเขาช้าๆจนตัวของโดโนแวนสั่นสะท้าน ร่างกายของเขาได้รับแผลเล็กๆมาจากเธอ หญิงสาวบอกเขาอีกครั้งว่าความกลัวเป็นสิ่งที่ไม่จำเป็นต้องมี ช่วงเวลานั้นทำให้โดโนแวนจมกับความหวาดกลัว ยิ่งหวาดกลัวไปมากกว่าเดิมเมื่อเธอลากคอมนุษย์เป็นๆที่เรียกว่าบีสต์ฮิวแมนมาให้เขา สายตาของอีกฝ่ายหวาดผวาแววตาพยายามอ้อนวอนขอร้องชีวิต มารดาบุญธรรมของเขาสอดกอดชายหนุ่มจากเบื้องหลัง เสียงหวานๆของหล่อนคล้ายกับแอปเปิ้ลเคลือบยาพิษที่ล่อลวงเขาให้ตกลงสู่ความดำมืดที่ลึกลงไปอีก 

" เด็กดี เธอลองมองมันเหมือนมดที่เธอบี้เป็นประจำดูสิ "

" แล้วค่อยๆบี้มันช้าๆ"

" มันก็เหมือนมดทุกตัวที่เธอฆ่า "

ท้ายที่สุดเขาก็บี้บีสต์ฮิวแมนตัวนั้นเหมือนมดที่เขาเคยบี้ ความรู้สึกหลังจากที่ฝ่ามือของเขาผละออกมาจากเบ้าตากลวงโบ๋ของอีกฝ่าย หยาดเลือดเปรอะเลอะที่มีไม่ได้ทำให้โดโนแวนรู้สึกหวาดกลัว

     โดโนแวนเติบโตขึ้นตามการฝึกสอนของเธอ ความรู้สึกบางอย่างที่เขารู้สึกว่าไม่ควรจะมีอย่างที่เธอสอนก็ถูกเก็บลงไป เขาถูกเปลือกนอกของความเยือกเย็นโอบอุ้มความบ้าเลือดและบ้าคลั่งในตัวเขาเอาไว้ เส้นทางนักธุรกิจถูกปูไว้ต่อจากบิดาของเขาหลังจากที่เด็กหนุ่มนั้นเรียนจบจากมหาลัยจากสาขาการจัดการธุรกิจทำให้เขาเริ่มคิดถึงอาชีพหลักของตนขึ้นมา เขาเป็นฝ่ายออกปากขอจัดการบริษัทต่อจากผู้เป็นบิดา อีกฝ่ายแม้จะลังเลเล็กน้อยทว่าเพราะเขาเป็นผู้สืบทอดคนเดียวจึงยกหน้าที่ทั้งหมดให้แก่โดโนแวนมาไว้ในมือ มารดาใหม่ของเขาเป็นคนที่เข้ามาพบเด็กหนุ่มที่ก้าวเข้าสู่วัยชายหนุ่มเป็นที่เรียบร้อย อาวุธที่หล่อนเคยครอบครองถูกส่งมอบต่อแก่เขาก่อนที่โดโนแวนจะก้าวขาเข้าสู่การเติบโตที่เต็มตัว

     เขาใช้เวลาหมกมุ่นอยู่กับบริษัทของตนเองหลังออกมาจากตระกูลควินน์ เบื้องหน้าของชายหนุ่มคือนักธุรกิจวัยกระเตาะที่เข้ามาซักพักก็สามารถสร้างผลงานให้แก่ผู้คนได้พบเห็นและยอมรับ หลายคนอยากเข้ามาร่วมลงทุนในธุรกิจกับเขาทว่าโดโนแวนไม่คิดอยากจะจับสัมพันธ์มือร่วมกับใคร 

     การสร้างหน้าสร้างตาของเขานั้นไหลลื่นกระทั่งจบลงด้วยเสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้น สายส่งตรงมาจากบ้านตระกูลควินน์พร้อมข่าวที่ว่าบิดาของเขาป่วยหนักจนไม่สามารถยื้อชีวิตได้ แม้ว่าจะถูกโอบด้วยความแข็งแกร่งทว่าเมื่อพูดถึงบิดาสุดท้ายโดโนแวนก็ยังเป็นเด็กคนหนึ่งที่ต้องการความอบอุ่นจากครอบครัวอยู่ เขาเสียใจทุกการตอกย้ำที่ได้ยินว่าอีกฝ่ายอาจจะรักษาไว้ได้ยากเพราะแบบนั้นบิดาเขาก็เลยปฎิเสธ ปล่อยชีวิตเขาโรยราลงไปพร้อมกับน้ำตาของโดโนแวนที่ไหลลงมา เขาไม่สามารถรักษาหน้าตาของตนได้อีก โดโนแวนไม่รู้ว่ามันบิดเบี้ยวน่าเกลียด เขารู้เพียงแต่ว่าสิ่งที่เขาต้องการคือการกลับไปหาบิดา

     เขากลับมาพบเพียงความว่างเปล่า มันเต็มไปด้วยความอ้างว้าง มีเพียงมารดาเลี้ยงของเขาที่ออกมาต้อนรับ หล่อนเดินเข้ามาสวมกอดเขาด้วยรอยยิ้มประจำตัว

     โดโนแวนปล่อยฝ่ามือตนตกอยู่ข้างตัว เขาไม่ได้ร้องไห้ต่อหน้าเธอ 

     " คุณโกหก "

     " โกหก? ฉันโกหกเรื่องอะไรกันเด็กดี "

     หล่อนกล่าวเสียงเนิบนาบขณะที่ยกฝ่ามือเรียวขึ้นลูบกลุ่มเส้นผมเขาอย่างแช่มช้า

     " เขาไม่ได้โปรดปรานผมขึ้นเลย ขนาดตอนที่เขาไปเขาก็ยังไม่เคยนึกถึงผม "

     " โถ เด็กดี บางทีเขาอาจจะรู้สึกอยากจะชมเธออยู่ข้างบนนั้นก็ได้หากว่าเธอได้บี้มดตัวใหญ่ๆอย่างที่ฉันเคยสอน " ริมฝีปากอวบเหยียดรอยยิ้ม " เพราะเขารักฉันจะตาย "

     เขาถูกกล่อมด้วยคำพูดของหล่อนอีกครั้ง คล้ายกับยาเสพติดที่มีฤทธิ์เคลิบเคลิ้ม เมื่อเขาตกมาอยู่กับสตรีไม่ปกติเขาก็เริ่มจะซึมซับความไม่ปกติของหล่อนมาตาม รสนิยมแปลกประหลาดดึงดูดเขาให้มาเป็นส่วนหนึ่ง เขากลายเป็นนายพรานมือฉมังจากการบ่มเพาะของเธอเอง ถอดแบบมาจากเธอแทบทุกระเบียดนิ้วแทนที่ใครบางคนที่ไม่สามารถทำให้เธอได้อย่างนี้ เธอชื่นชอบการฆ่าบีสต์ฮิวแมน เขาก็ชื่นชอบการฆ่าเสมือนกับการบี้มดตัวโตเพียงเพื่อสนองความต้องการของตน 

     หลังจากนั้นความจริงบางอย่างได้ถูกเปิดเผยออกมาจากปากคนใช้ที่อยู่ด้วยกันมา รับรู้ถึงเรื่องราวทุกอย่างที่หล่อนหลุดพูดออกมา โดโนแวนคล้ายคนโง่ที่ถูกฝังสมองมาโดยตลอด มารดาเลี้ยงของเขานั้นเป็นดั่งอสรพิษชูคอ หล่อนร้ายกาจและสารพัดพิษ เขาถูกหล่อนกัดจนพรุนไปหลายแห่ง แท้จริงบิดาเขากับหล่อนมีความสัมพันธ์ที่ดีงามลับหลังมารดาเขามาเสมอ ไม่น่าแปลกใจจากสายตาเชิดชูในความรักที่บิดาเขามีต่อหล่อน แม้กระทั่งตอนที่มารดาเขาเสียยังไม่มีแม้กระทั่งเศษเสี้ยวความเสียใจที่จะให้ แม้กระทั่งบิดาของเขาที่ตายไปก็ยังไม่เหลือเสี้ยวคำชมไว้ให้เขา ที่หล่อนเข้ามาพัวพันกับเขาและพ่อของเขาเป็นเพราะหล่อนไร้ที่พึ่ง ครั้งหนึ่งหญิงสาวที่มีครอบครัว มีลูกชายอยู่คนหนึ่ง รวมไปถึงมีสามีก่อนที่สามีหล่อนจะเสียชีวิต ลูกชายคนนั้นเป็นเหมือนโดโนแวน กระนั้นลูกชายหล่อนกลับไม่เอาไหน เละเทะอ่อนแอไม่เอาไหน กลับกันโดโนแวนกลับเป็นอัจริยะที่น่าจับตามองทำให้หล่อนเลือกที่จะหันมาสนใจในตัวเขา เริ่มฟูมฟักให้เขานั้นเป็นเงาของหล่อน หล่อนโกหกเขามาโดยตลอด โกหกตั้งแต่เพื่อปกป้องเขาแท้จริงก็เพื่อตัวเองเมื่อหล่อนไม่มีที่พึ่ง โดโนแวนปฎิเสธไม่ได้ว่าเขาโกรธ โกรธหล่อนจนอยากจะขย้ำให้ตายคามือแต่มันก็เป็นความผิดของทั้งหล่อนทั้งบิดาของเขา หากเขาจะโกรธเกลียดใครซักคนก็ควรเป็นทั้งสองที่ร่วมมือกันแทงมีดใส่หลังเขาจนปวดร้าวไปทั่วทั้งหลัง

     นับตั้งแต่นั้นมาหล่อน และ บิดาของเขาก็กลายเป็นแผลที่สะกิดใจของโดโนแวนจนถลอกปอกเปิก เขาย้ายตนออกมาจากตระกูลควินน์มาอยู่ตัวคนเดียวเพื่อที่จะไม่ได้เจอหน้าหล่อน ซื้อคอนโดหลังโตมาใช้ชีวิต แม้จะดำรงอยู่ในตระกูล ใช้นามสกุลของสกุล และเป็นเสาหลักของตระกูลคนต่อไป 

อาวุธประจำตัว : 

ปืนเก็บเสียง

{ เป็นอาวุธของแม่เลี้ยงที่ให้เขามา มีตราสัญลักษณ์ของหล่อนอยู่ที่ด้ามปืน โดโนแวนใช้งานค่อนข้างบ่อยในทุกครั้งที่เขาต้องการเร้นกายมากับความมืดอย่างไม่ต้องการให้เป็นที่โดดเด่นหรือไม่ต้องการให้เหยื่อรับรู้กันมาถึงของตน }

สนับมือเหล็กติดมีด

{ เป็นสนับมือด้ามเหล็กที่ค่อนข้างมีน้ำหนักอยู่มากเพราะทำมาจากเหล็ก แถมยังซุกด้วยมีดคมแหลมกริบที่ได้รับการลับมาในช่วงเวลาที่เขาว่างทำให้มีความคมชนิดที่แตะโดนเนื้อก็เลือดไหลได้ โดโนแวนจะใช้ในกรณีที่มีการต่อสู้ประชิดตัวหรืออยากเล่นกับบีสต์ หรือคนพวกนั้นมากหน่อย }

เพิ่มเติม :

- สำหรับโดโนแวนไม่ได้มีความเกลียดชังอะไรต่อบีสต์เหมือนนายพรานคนอื่นค่ะ เขาทำเพราะแค่อยากทำ เพราะแค่ชอบ ข้างในของเขาบิดเบี้ยว จากประวัติคือถูกหล่อหลอมมาด้วยความรุนแรงและความบ้าคลั่งทำให้กลายเป็นคนไม่สนโลกแบบนี้นะคะ ไม่ใช่แค่พวกบีสต์ กระทั่งมนุษย์ด้วยกันเองเขาก็ฆ่าได้หากว่าขวางหูขวางตาเขาค่ะ

- พ่อคุณคนนี้อยากทดลองส่งบทตัวละคร A ดูค่ะ พยายามใส่ความรุนแรงลงไปแต่ก็ยั้งพอให้เหลือความเป็นมนุษย์อยู่บ้าง ไม่รู้ว่าเข้าถึงยากเกินรึเปล่า เพราะทางผู้ปกครองเองก็เขียนไปมึนไป แต่ขอฝากด้วยนะคะ u - u

-  ริมฝีปากของเขาจะติดคล้ำเล็กน้อยเพราะว่าเป็นพวกสุบบุหรี่จัด ไม่ใช่แค่คลายเครียด แม้กระทั่งเวลาปกติบางทีเขาก็ยกแท่งนิโคตินสูดเข้าเต็มปอดเหมือนกัน 

- สำหรับคุณพ่อคนนี้เรื่องคู่ยังไม่คิดนะคะ เรียกว่าไม่คิดด้วยเลยดีกว่า คิดว่าน่าจะไม่มีคนเอาอยู่ด้วยเพราะคาร์แร็กเตอร์ไม่สนคนสุดโต่งด้วย ความอ่อนโยนก็คือไม่มีเลย หรือผู้เขียนคิดว่าอยากให้มีก็ตามความต้องการของคุณผู้แต่งเลยค่ะ

- ทุกวันนี้ยังมีกลับบ้านตระกูลควินน์บ้างครั้งคราว พบปะหน้าแม่เลี้ยงบุญธรรมด้วยเช่นกัน ยังเกลียดเหมือนเดิมแต่ไม่ได้มีกะใจจะฆ่าในเมื่อเรื่องในอดีตมันผ่านมาแล้ว ตัวโดโนแวนเองก็ไม่ได้ยึดติดกับอดีตอีก กลับกันชายหนุ่มอยากรู้มากกว่าว่าลูกชายที่ไม่ได้ความของหล่อนนั้นเป็นใคร

- พูดถึงเรื่องความสามารถประจำตัว นอกจากด้านการเรียนรู้และมันสมอง ด้านพลังกายก็ไม่ได้อ่อนแออะไร โดโนแวนค่อนข้างถนัดศิลปะการป้องกันตัวทางด้านเอเชีย เพราะเขาเคยมีความสนใจที่จะศึกษาอยู่ช่วงหนึ่งเลยกลายเป็นว่าโดโนแวนค่อนข้างเก่ง 'กังฟู' กับ 'มวยไท่จี๋' ของจีน ทำให้วิชามวยของโดโนแวนค่อนข้างเน้นไปที่หมัดเท้า การชกต่อยด้วยร่างกาย พละกำลังกายของเขาเลยค่อนข้างสูงและการโจมตีที่รุนแรงมาก และเน้นที่จุดตายโดยตรงอย่างแม่นยำ ขนาดที่ตั้งรับทันยังเซไปหลายก้าวทีเดียว ดังนั้นการต่อสู้ระยะใกล้มั่นใจว่าโดโนแวนไม่น้อยหน้าใคร

- เป็นนักธุรกิจก็ไม่ได้เป็นนักธุรกิจกิ๊กก๊อก มีเครือญาติธุรกิจและผู้ร่วมหุ้นลงทุนอยู่ด้วยในหลายแห่ง อำนาจตระกูลควินน์เก่าด้วยเลยไม่น่าแปลกว่าทำไมโดโนแวนถึงมีอำนาจในมือค่อนข้างเยอะ

- กล่าวถึงเรื่องงานอดิเรกการใช้เงิน เป็นเรื่องจริงที่โดโนแวนรวย มีเงินใช้ไม่ขาดมือไม่ขาดปาก เขาเลยค่อนข้างใช้ชีวิตอย่างอู้ฟู้ฟุ่มเฟือยไปในวันหนึ่ง สิ่งที่คนอื่นบอกว่าแพงสำหรับเขาคือสิ่งที่ถูก ดังนั้นโดโนแวนเลยไม่ค่อยเข้าใจกับความลำบากของชนชั้นระดับล่างลงมาเท่าไหร่นัก 

- ความสามารถอีกอย่างที่ไม่น่าเชื่อคือเป็นนักชงเหล้าที่ดี

- สามารถเล่นปมเรื่องพี่น้องในครอบครัวเดียวกันได้นะคะ อย่างเจ้าลูกชายของแม่เลี้ยงอะไรแบบนี้

- ข้อมูลส่วนบางอย่างยังเป็นความลับที่เจ้าตัวไม่ต้องการเปิดเผย xxx หากว่าพ่อคุณคนนี้เข้าตาคุณไรท์ตามบทที่กำหนด หรือว่าผ่านไปในเรื่องเมื่อไหร่เราจะส่งข้อมูลบางส่วนของโดโนแวนไปให้อีกทีนะคะ xxx

- สิ่งที่ทำให้แพ้ต่อดวงตาบริสุทธิ์คือตอนเด็กเคยเห็นดวงตาแมวค่ะ ใสแจ๋วและบริสุทธิ์แต่เพราะความขาดสติทำให้เขาพลั้งมือฆ่าน้องไป พอเห็นดวงตาบริสุทธิ์แบบที่เป็นดวงตาแมวอีกก็จะเผลอชะงักไปชั่วครู่หนึ่งเลย

- เห็นเป็นคนไม่สนใจโลกแต่ก็มีเล่นโซเชียลเน็ตเวิร์คบ้าง ไม่ใช่พวกเต่าล้านปีไปโดยปริยาย เวลาว่างก็มีนั่งไถไอจีหรือเปิดยูทูปดูตามปกติแต่ก็ไม่ได้เห็นได้บ่อยนักในสายตาคนอื่น

- พูดถึงเรื่องสาว ปกติการดีลของเจ้าตัวค่อนข้างวุ่นวาย โดโนแวนรสนิยมเหมือนพวกตาแก่ โดโนแวนชอบสาวจำพวกเด็กสาวอายุไม่มาก ยิ่งเป็นเด็กที่ว่านอนสอนง่ายเหมือนลูกแมวตัวเล็กยิ่งชอบ และ เขาชอบเด็กฉลาดรู้ตัวว่าควรทำอะไรไม่ควรทำอะไร มีเด็กแบบนี้มาอยู่ในมือคุณโดโนแวนจะเลี้ยงนานซักหน่อย 

- อันที่จริงเขาก็มีนิสัยเหมือนพวกตาลุงของจริง ความจริงลึกๆข้างในมีสิ่งที่แสดงชัดเจนอยู่อย่างหนึ่ง ตั้งแต่ในประวัติตอนเด็กและยังไม่หายไปของโดโนแวนคือความจริงแล้วเขาเป็นคนขี้น้อยใจ ต้องการความอบอุ่นอยู่ลึกๆ (มาก) เพราะทั้งชีวิตไม่เคยได้รับมาก่อน แต่ก็อย่างว่าที่เจ้าตัวเป็นคนที่มีอารมณ์แปรปรวนในตัวสูงกับไม่ไว้ใจอะไรง่ายๆ จู่ๆมีคนมาทำดีด้วยก็จะรู้สึกป้องกันตัวโดยอัติโนมัติ กำแพงของเขาใช่ว่าจะมีอะไรมาทำลายง่ายๆ

- ชอบดื่มกาแฟพอๆกับสูบบุหรี่ คนใช้หลายคนหรือลูกงานบริษัทหลายคนต่างทำหน้าแหยงเมื่อเห็นจำนวนน้ำตาลที่ไม่ใส่เลยของโดโนแวน 

- รู้จักถึงความโดดเดี่ยวและสัมผัสมันได้เป็นอย่างดี ชินกับการอยู่คนเดียวไปแล้ว

- ความสามารพิเศษรอบตัวจำแนกย่อยๆได้ประมาณนี้ จากการเรียนรู้ด้วยตัวเองหรือว่างๆเขาก็ไปลงเรียนศึกษาด้วยตัวเอง ( แต่อาจจะหายากซักหน่อยสำหรับนักธุรกิจที่ไปไหนก็เหมือนมีเงาตามมาประจบประแจงจนน่ารำคาญ ) นอกจากศิลปะการป้องกันตัวแล้วโดโนแวนก็เก่งในด้านการจดจำและการคิดคำนวณ รายละเอียดปลีกย่อยเขาสามารถจำได้รวดเดียวเพียงแค่กวาดตามองผ่าน , มีงานการซ่อมแซม ประกอบของใช้เล็กๆน้อยๆที่โดโนแวนทำได้ รวมไปถึงงานทางการแพทย์นิดหน่อยที่ไม่ใช่การปฐมพยาบาล เขารู้แค่การชำแหละศพ การเลาะกระดูก หรือทำยังไงให้ศพไม่เสียสภาพตอนเลาะเอาของข้างในออกมาประมาณนี้ 

- พอโตขึ้นอายุเข้าขั้นเลขสามก็ละทิ้งความฝันไปหมดเลย ตัวละครตัวนี้ไม่ได้ว่างเปล่าแต่ก็เหมือนกับหีบโล่งๆค่ะ ไม่มีความฝัน ไม่มีจุดมุ่งหมายต่อนอกจากใช้ชีวิตตามความต้องการตัวเองจนกว่าจะแก่ตัวลง แต่ระหว่างนั้นโดโนแวนก็ฉุกคิดเล็กๆว่าเขาแอบอยากไปเที่ยวรอบโลกเหมือนกัน

- อยากเลี้ยงสัตว์ซักตัวอย่างเช่นแมว แต่ด้วยรสนิยมส่วนตัวกลัวทนเลี้ยงไม่ไหวจนหักคอตายไปเสียก่อน

/ หากมีอะไรเพิ่มเติมจะนำมาเขียนต่อนะคะ /

His family

{ ดีแลน ควินน์ } || Dylan Quinn

Status : dead

Story : บิดาที่ เคย เป็นที่รักของโดโนแวน เขาเป็นนักธุรกิจมือฉมังชั้นแนวหน้าที่โดโนแวนเดินตามเส้นทางของเขามาอย่างน่าชื่นชม แม้ว่าอายุจะมากโขแต่เสน่ห์ของวัยกลางคนก็ไม่ได้ทำให้เขาดูด้อยลงเลย เช่นเดียวกันกับการที่เขามีภรรยาก็ไม่ได้ทำให้หญิงสาวคนอื่นลดความชื่นชอบที่มีต่อเขาลงไปเลยแม้แต่น้อย ปกติชายหนุ่มเป็นคนจริงจัง เห็นแก่งาน ไม่นอกลู่นอกทาง สิ่งที่แสดงออกมาคือการรักภรรยาและบุตรชายมากจนโดโนแวนไม่ระแคะระคายสิ่งที่เกิดขึ้น กระทั่งความเป็นจริงเปิดเผยทำให้โดโนแวนรู้ว่าการมองแค่เพียงนิสัยคงไม่ได้สะท้อนทุกอย่างของคนคนนั้นออกมา

{ วาเนซซ่า ควินน์ } || Vanessa Quinn

Status : dead

Story : มารดาที่กำเนิดเขาออกมาและคอยฟูมฟักเลี้ยงดูเขามาตั้งแต่เด็ก หล่อนเป็นสตรีงามล้ำเลิศ ใบหน้าสวยหยาดย้อยดึงดูดผู้พบเห็นตั้งแต่แรกพบเช่นเดียวกับผู้เป็นบิดาของเขาอย่างดีแลน แต่กระนั้นก็ได้เพียงไม่นาน เธอมีลักษณะนิสัยอ่อนหวาน อ่อนโยนดังผ้าพับไว้ กุลสตรีทุกระเบียดนิ้วที่ไม่ว่าชายหนุ่มผู้ใดก็อยากได้เธอไปครอบครอง รอยยิ้มหวานเปรียบดังหยาดน้ำเย็นชโลมใจของโดโนแวนในทุกครั้งที่พบเห็น น่าเสียดายไม่น้อยที่ความอ่อนหวานของเธอไม่ได้รั้งดีแลนให้อยู่กับตนได้ตลอดไป

{ เลติเชีย ควินน์ } || Leticia Quinn

Status : Alive

Story : หล่อนเป็นแม่เลี้ยงที่บิดาของเขาแต่งเข้ามาหลังมารดาของเขาเสียชีวิต ใบหน้าของเลติเชียงดงามผสมผสานกลิ่นอายลึกลับในดวงตาสีฟ้าครามที่ชวนดึงดูดให้หลงไหล บ่อยครั้งยามโดโนแวนเยาว์วัยเขาเคยหลงเข้าไปในดวงตาของหล่อนและคำพูดอ่อนหวานที่เปรียบเสมือนแอปเปิ้ลเคลือบยาพิษ หล่อนมีลักษณะนิสัยเป็นหญิงสาวเจ้าเสน่ห์ ความเจ้าเล่ห์แพรวพราวเป็นสิ่งที่เป็นลูกเล่นแก่เธอ แท้จริงในเนื้อแท้เป็นคนเจ้าเล่ห์เจ้าแผนการ ความโหดเหี้ยมไร้ปราณีตามแบบฉบับนายพรานเก่าทำให้เธอแข็งแกร่ง และ หนำซ้ำยังสั่งสอนเขาให้แข็งแกร่งเช่นเธอ ไม่ได้เป็นเหมือนเจ้าลูกชายแท้ๆที่ไร้ความสามารถของตน