◣ Mч яøoɱ!! ◥

ลำดับตอนที่ #1 : [Fic Reborn The Maze Vongola ฝ่าวงกตไปเจอวองโกเล่] (Yaoi)

B
E
R
L
I
N
❀

 

  

Application

“คำว่าจะทำให้สมปรารถนาก็เหมือนกับดอกหม้อข้าวหม้อแกงลิง ถึงจะรู้ว่าอันตรายแต่เหล่าแมลงก็ยังจะบินเข้าไป”

ชื่อ-สกุล :: ซิลาโน่ คอนฟิเนล || Zilano Confinel

ชื่อเล่น :: ซิลล์ || Zill

อายุ :: 24 ปี

รูปร่างลักษณะ :: ซิลาโน่ คอนฟิเนลเป็นชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่งมีกล้ามเนื้อสมส่วน ไม่มากและไม่น้อยจนเกินไป ใบหน้าจัดได้ว่าหล่อเหลาไม่น้อย ด้วยใบหน้าออกแนวดุและเด็ดขาดซึ่งมันก็ถือเป็นสเน่ห์อีกอย่างหนึ่งของชายหนุ่ม สาวเห็นเป็นต้องเหลียวหลังกลับมามอง ผมสีเหลืองทองแซมดำดูเป็นเอกลักษณ์ ดวงตาเรียวคมสีส้มใสประดุจตาแมวที่ล้อมกรอบด้วยแพขนตางอนยาว คิ้วเรียวพาดเฉียง จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากบางสีส้มอย่างเป็นธรรมชาติ ผิวสีขาวเหลืองดูมีน้ำมีนวลอย่างคนสุขภาพดี สูง 179 cm. หนัก 68 kg.

อุปนิสัย ::

ซิลาโน่เป็นคนหน้านิ่ง

เขาเป็นคนที่ไม่ค่อยยิ้มเท่าไหร่นัก ไม่ใช่เพราะเป็นคนหยิ่งหรืออะไร..เจ้าตัวแค่ขี้เกีย--แค่ก! เวลาที่อยู่กับเพื่อนหรือคนสนิทจะไม่ค่อยยิ้มมากนัก ชอบทำะไรนิ่งๆ ทำหน้านิ่งให้เพื่อนเครียดเล่น(?) ทำอะไรช้าๆ เอื่อยๆ เพราะปกติก็ไม่ใช่คนกระฉับกระเฉงอยู่แล้ว เวลาจะกวนคนอื่นก็กวนหน้านิ่ง แต่ก็ใช้ว่าจะทำหน้านิ่งไปตลอด เวลาโดนกวนมากๆเจ้าตัวก็หลุดได้เหมือนกันนะ--

ถึงเวลาอยู่กับเพื่อนจะหน้านิ่งยังไง แต่ถ้าถึงเวลาทำงานวิญญาณแป๊ะยิ้มจะเข้าสิง(?) ยิ้มมันได้ตลอดเวลาแบบไม่กลัวปวดกราม เหงือกแห้งเลยทีเดียว--(แต่พอลับหลังลูกค้าก็กลายเป็นไอ้บ้าหน้าไม่รับแขกเหมือนเดิม--)

ซิลาโน่เป็นคนปากร้ายพอสมควร

เรียกได้ว่ากัดเจ็บยิ่งกว่ามดก็ซิลล์นี่แหละ-- บางครั้งเจ้าตัวก็พูดแทงใจคนอื่นได้โดยไม่ไว้หน้าถ้าไม่ถูกใจเจ้าตัวจริงๆ เพราะเจ้าตัวก็ใช้ว่าจะเป็นคนขี้บ่นอะไรมากมาย และแน่นอนว่าเจ้าตัวไม่ค่อยนิยมภาษาดอกไม้เท่าไหร่นัก สำหรับเขาการพูดอ้อมถือเป็นเรื่องน่ารำคาญ เพราะงั้นเจ้าตัวเลยเป็นคนพูดตรงๆเสียส่วนมาก และก็อาจจะแรงไปสำหรับคนอื่นด้วยซ้ำ--

ซิลาโน่เป็นคนที่พึ่งพาได้

เขาเป็นคนที่พึ่งพาได้ แม้จะดูไม่น่าพึ่งพาไปสักหน่อย-- เขาเป็นคนที่มีความคิด วิเคราะห์ดี จริงๆเป็นคนที่มีความเป็นผู้นำอยู่พอสมควร เพราะมีความเด็ดขาด แต่แน่นนอนว่ามันก็ถูกกลบด้วยความปากร้าย กะล่อน(?) และความขี้เกียจหมด--

ซิลาโน่เป็นคนง่ายๆ

ก็ตามแบบฉบับผู้ชายทั่วๆไปที่ไม่ค่อยคิดอะไรมาก ซิลล์ก็เป็นคนนึงที่ไม่ค่อยคิดอะไรมากมายนัก ซึ่งบางครั้งก็ดูเหมือนไม่คิดอะไรเลย-- สำหรับเจ้าตัวกินได้ก็กิน นอนได้ก็นอน ไม่คิดอะไรมากมายนัก เขาเป็นคนไม่คิดเล็กคิดน้อยและไม่ค่อยชอบเรื่องหยุมหยิมเท่าไหร่นัก

ซิลาโน่เป็นคนหน้าบาง

เรียกได้ว่าเขาเป็นคนที่ห่วงหน้าตาของตัวเองพอสมควร แต่ก็ใช่ว่าจะห่วงจนไม่กล้าหลุด เขาจะห่วงก็ต่อเมื่ออยู่กับคนที่ตนไม่คุ้นเคยหรือในในสถานที่ที่ไม่รู้จัก(ด้วยคติความประทับใจแรกถือเป็นเรื่องสำคัญ(?)) แต่ถ้าคุ้นเคยกันแล้วล่ะก็ซิลล์จะกลายเป็นคนปล่อยเนื้อปล่อยตัว และช่างมันทุกอย่างในทันที--

ซิลาโน่เป็นคน...หื่น!

จริงๆก็ไม่ได้หื่นอะไรมากมายนัก.. แค่ขาดจากเรื่องนั้นได้ไม่เกินอาทิตย์แค่นั้นเอง--- เอาจริงๆจะเขาว่าเป็นคนที่มีความต้องการมากเจ้าตัวก็ไม่หวั่น เพราะเป็นอย่างนั้นจริงๆ-- อย่างน้อยก็ต้องพาสาว(ไม่ก็หนุ่ม)เข้าโรงแรมอาทิตย์ละครั้ง--(เขาขาดจากเรื่อง..นั้น..ได้นานสุดหนึ่งเดือน-(ซึ่งต้องใช้ความอดทนมากๆ--))

ซิลาโน่คือ...ปลาไหล(?)

ถือว่าเป็นนิยามที่คู่ควรในเวลาที่ซิลล์เมา-- เวลานั้นเขาจะกลายเป็นคนที่เรียกได้ว่ามือไวใจเร็ว ถูกใจใครบางทีก็เข้าไปแล้วพูดประมาณว่า สนใจนอนด้วยกันมั้ย? กับเขาซะดื้อๆ-- เรียกได้ว่ากลายเป็นคนหน้าหนา..พอสมควร-- แถเร็วแถดี ไหลลื่นเสียยิ่งกว่าสายน้ำ-- ไม่ค่อยสนว่าใครจะมองตัวเองยังไง เพราะต้อนนั้นหน้าด้านพอ----แค่ก!

ซิลาโน่เป็นคนขี้บ่น

เรียกได้ว่าเวลาเขาบ่นทีนี่เหมือนเจอแม่คนที่สาม(?) บ่นได้บ่นดี ส่วนมากจะบ่นเวลาไม่ค่อยถูกใจอะไร เช่น ไอ้บ้านั้นทำแรงชะมัด!(?) รสชาติแย่...แหวะ แรงมีแค่นี้ไม่ได้กินยาบำรุงหรือไงหะ ฯลฯ (ที่คิดได้--) แต่ถ้าเป็นเวลาที่เขาบ่นในเชิงตักเตือนแล้วล่ะก็ คนโดนบ่นต้องเตรียมตัวรับสายตาและคำพูดเชือดเฉือนไว้ให้ดี--

ซิลาโน่เป็นคนชอบเอาชนะ

เขาเป็นคนที่ชอบเอาชนะเวลาเจอคนที่เรียกได้ว่าเห็นแล้วขัดใจ ประมาณว่า ทำตรูหรอ เดี๋ยวเจอ ประมาณนี้--- จะเรียกได้ว่าเจ้าคิดเจ้าแค้นระดับหนึ่งก็ได้ แต่ดูๆแล้วเรียกว่าการอยากเอาชนะแบบเด็กๆคงจะเหมาะ-- ซึ่งนิสัยนี่ก็ถือว่าเป็นหนึ่งในนิสัยเสียของซิลล์

ซิลาโน่เป็นคนดื้อ

เขาเป็นคนดื้อเงียบและหัวแข็ง ปกติจะไม่ชอบอ่อนข้อให้ใคร ชอบทำอะไรคนเดียวเสียมากกว่า ไม่ชอบให้ใครมาช่วยตัวเองและจะไม่ขอให้ใครช่วย บางครั้งก็ชอบทำเรื่องเสี่ยงๆ ใครห้ามก็ไม่ฟัง-- เอาจริงๆถึงจะฟังแป๊ปๆเดี๋ยวก็รั้นทำใหม่

ซิลาโน่...ถึงจะดูเหมือนเสือ จริงๆก็แค่แมวดีๆ--(?)

ถึงจะดูเป็นไอ้บ้าหน้านิ่งหน้าตาไม่รับแขกที่กัดเจ็บเสียยิ่งกว่ามดแดงไฟ(?) แต่จริงๆเจ้าตัวก็แมวดีๆ-- ไม่ใช่ว่าเป็นพวกขี้อ้อน ขี้คลอเคลีย แต่ดุเหมือนแมว--- ไม่ถูกใจอะไรก็ขู่ฟ่อ(?)- ขัดใจก็สะบัดหน้า แต่ถึงจะถูกใจก็ทำหน้าเก๊กนิ่ง-- เหมือนจะซึน(?) แต่ก็ไม่ได้ซึนอะไรมากนัก-- โดยนิสัยนี่ถ้าไม่ใช่คนที่เปิดใจให้มากๆคงไม่มีทางได้เห็น--

ประวัติ ::
      เขาซิลาโน่ เคออน เกิดในตระกูลที่มีฐานะปานกลาง มีอยู่ด้วยกันสี่คน พ่อแม่พี่ชายและเขา ครองครัวของเขาเรียกได้ว่าเป็นครอบครัวสุขสันต์.. เขาก็ใช้ชีวิตปกติเหมือนเด็กทั่วๆไป ก่อนทุกอย่างจะพังลง..เมื่อพ่อกับแม่และพี่ชายของเขาประสบอุบัติเหตุและเสียชีวิต
      เขาไม่รู้ว่าตัวเองมีญาติมั้ย..แต่ดูแล้วเหมือนจะไม่มีเพราะหลังจากพ่อแม่กับพี่ตายก็ไม่มีใครหน้าไหนที่แสดงตัวว่าเป็นญาติเขาสักคน
      และแล้วเขาในวัย 12 ปี ก็ได้ไปอยู่ที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าแห่งหนึ่ง มันก็ไม่ได้มีชีวิตที่ดีมากมายนัก...แหงอยู่แล้วเด็กกำพร้าที่ไหนมีชีวิตดีเว่อร์กัน ซึ่งวันๆเขาก็ใช้ชีวิตไปอย่างสงบสุข..
      ในตอนนั้นเขาเป็นเด็กที่อายุน้อยที่สุดและพึ่งจะเข้ามาไม่นาน พออยู่ได้ไม่เกินสามวันก็เจอกับคำว่ารับน้อง.. มันก็ไม่มีอะไรมาก แค่โดนเรียกตัวไปหลังตึกแล้วฟังอีกฝ่ายพูดว่า ที่นี้ข้าใหญ่ ใครก็ต้องเชื่อฟัง
      พอได้ยินเขาก็แค่ทำหน้านิ่งๆแล้วตอบตามภาษาเด็กใสๆว่า..
      “พ่อพี่เป็นเจ้าของที่นี่หรอ?”
      สาบานว่าเขาพูดแบบบริสุทธิ์ใจมากๆ… เชื่อกันหน่อยสิ
      จากนั้นก็โดนไอ้พวกพี่ๆที่ตัวอย่างกับหมีต่อย แต่จะยอมโดยต่อยให้โง่ทำไมล่ะ ...อา แต่ก็ยอมโดยต่อยจริงๆนั่นแหละ
      ซึ่งหลังจากนั้นเขาก็ทำตัวน่าสงสารแล้วเอาเรื่องไปฟ้องพี่เลี้ยง แน่นอนแค่เขาร้องไห้นิดหน่อยใจพี่สาวก็บางไปโข… วิธีนี้ของพี่ถือว่าได้ผลตามที่พี่ชายมั่นใจ
      หลังจากนั้นพวกพี่ๆผู้ตัวโตอย่างกับหมีก็โดนตักเตือนและโดนงดมื้อเย็น..น่าสงสารจังเนอะ.. แน่นอนว่าเด็กดีอย่างเขาก็แอบแบ่งข้าวให้อย่างมีไมตรีจิต และแล้ว..หลังจากนั้นพี่ๆตัวเยี่ยงหมีก็ไม่เคยมาสร้างความวุ่นวายกับเขาอีกเลย ชีวิตดี๊ดี
      อวสานเรื่องน่ารำคาญในบ้านเด็กกำพร้า
      หลังจากนั้นเขาก็ใช้ชีวิตอย่างอินดี้ตามภาษาเด็กดี้ดีของบรรดาพี่เลี้ยง เรียนหนังสือ เล่นกับเด็กคนอื่นบ้าง ถึงเวลาก็กินข้าว อาบน้ำนอน วันๆก็มีแค่นี้
      จนเวลาพัดผ่านไป 1 ปี เขาในวัย 13 ปีก็ถูกรับเลี้ยงโดยเศรษฐีมีเงินคนนึง ถึงจะงงๆไปบ้างแต่ได้ยินพี่เลี้ยงบอกมาว่า อีกฝ่ายสนใจในตัวเขา อืม..ก็ถือว่าดีที่จะได้ออกจากที่น่าเบื่อๆแบบนี่สักที

      ขอยอมรับว่าเขาตื่นเต้นที่จะได้มาอยู่ในบ้านหลังใหญ่ที่ดูหรูหรา มันก็ต้องตื่นเต้นเป็นธรรมดา ชีวิตกำลังจะสบายขึ้นนี่!
      เขาถูกนำไปโดยชายวัยกลางคนคนนึง.. ตลอดทางมีแต่ความเงียบจนพาลให้เด็กสิบสามอย่างเขาอึดอัด
      ไม่อึดอัดก็แปลกสิ! เงียบไม่พอตาลุงนี่ยังทำหน้านิ่งสนิทซะยิ่งกว่าหินแกะสลัก!
      เขาเดินเงียบๆ แต่ก็ไม่วายแอบเบะปากใส่ตาลุงนั้น
      จนในที่สุด...หลังจากที่เดินตามจนขาจะลาก ตาลุงหน้าหินก็หยุดอยู่ที่ห้องห้องหนึ่ง
      เขาแทบจะทรุดไปกองกับพื้นให้รู้แล้วรู้รอด ...เกลียดบ้านหลังใหญ่ๆนี่ขึ้นมาทันใด
      ตาลุงนั่นเคาะประตูไปสามทีเป๊ะๆ ก่อนจะพูดขออนุญาต ไม่นานก็มีเสียงทุ้มตอบกลับมา
      พอได้ยินเสียงตอบกลับตาลุงก็เปิดประตูเข้าไป เขาชะเง้อคอไปมองก็เห็นเพียงเก้าอี้นวมที่หันหลังให้ ไม่นานก็รู้สึกได้ถึงสายตาทิ้มแทง
      เขาเงยหน้าไปมองตาลุงหน้าหินที่ตอนนี้มองจิกอย่างกับจะให้ตัวเขาพรุน
      “เข้าไปได้แล้วครับ..คุณหนู”
      เสียงนิ๊งนิ่งพูดขึ้น เขาแอบ..ไม่แอบอะ กรอกตาให้ตาลุงนั่นเห็บแบบจะๆก่อนจะพยักหน้าแล้วเดินตัวตรงเข้าไป
      พอเขาเข้าไปเสียงปิดประตูก็ดังตามหลัง พอเหลียวหลังกลับไปมองก็เห็นเพียงแค่ประตูไม้เนื้อดีที่ปิดสนิท
      ทำงานดีขนาดนี้น่าเพิ่มเงินเดือนให้เนอะ..
      คิดไปงั้นแหละ ไม่คิดจะบอกให้คุณพ่อบุญธรรมเพิ่มตังให้ตาลุงหน้าหินนั่นหรอก
      “ยินดีที่ได้รู้จัก” เสียงทุ้มดังขึ้นจากด้านหลังทำให้เขาหันไปมองตามทิศทางนั้น สายตาก็ประทะเข้ากับหน้าหล่อๆของวาที่พ่อ
      เห็นแล้วก็ต้องแอบเบะปาก หล่อขนาดนี้น่าจะแต่งงานมีลูกไปแล้วแท้ๆจะหาลูกบุณธรรมทำไมวะ..
      ไร้น้ำยาแน่ๆ...
      เขาแสดงอาการอย่างไม่ปิดบังจนผู้ที่จะเป็นว่าที่พ่อกระแอมไอ
      “รู้นะว่าคิดอะไร..” เขาแสร้งทำหน้าตกใจ ว่าที่พ่อถอนหายใจ
      รู้สึกตัวเองทำตัวได้น่าส่งกลับไปสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าชิบ..
      “โครสสอนนายยังไงถึงได้กลายเป็นแบบนี้ได้เนี่ย..”
      เขาชะงักเมื่อได้ยินชื่อพ่อออกจากปากว่าที่พ่อ ก่อนจะหันไปมองอย่างต้องการคำตอบ
      “ฉันเป็นเพื่อนพ่อนาย”
      พอได้รับคำตอบเขาก็พยักหน้า.. ไม่คิดจะติดใจใดๆทั้งสิ้น
      เหมือนจะแปลกใจที่เขาไม่ถามอะไร แต่อีกฝ่ายก็เลือกที่จะไม่สน
      “ฉันคาเอรอส คอนฟิเนล คนที่กำลังจะเป็นพ่อของนาย”
      เขาพยักหน้าแล้วฟังอีกฝ่ายไปเรื่อยๆอย่างสงบ
      .
      .
      “และ..ฉันมีธุรกิจมืด…”
      “แค่ก?!”
      ไม่ใช่เสียงใคร.. เสียงเขานี่แหละ..
      เขามองว่าที่พ่อด้วยดวงตาเบิกกว้าง พร้อมกับชี้หน้าอีกฝ่ายอย่างไม่เกรงถึงฐานะ
      นี่เขาคงไม่โดนจับยัดเข้าคุกโทษฐานเป็นลูกคนมีธุรกิจมืดใช่มั้ย?
      “ไม่ได้ร้ายแรงมากหรอกน่า.. แค่คาสิโนใต้ดินเอง”
      อีกฝ่ายพูดพร้อมกับโบกมืออย่างไม่ใส่ใจก่อนจะพูดเรื่องต่อไปราวกับเมื่อกี้พูดเรื่องลมฟ้าอากาศ
      และแล้วเขาก็ได้รู้ว่าพ่อของตัวเองมีธุรกิจอยู่มากมายไม่ว่าจะเป็นโรงแรม หรือเป็นหุ้นส่วนหนึ่งของห้างดัง แถมยังเป็นเจ้าของคาสิโนใต้ดินและบาร์ที่มีชื่อเสียงอีก
      รู้สึกชีวิตมีสีสันต์มาก……

      หลังจากนั้นเขาก็ได้เปลี่ยนนามสกุลเป็นคอนฟิเนลและเข้าเรียนที่ไฮสคูลที่มีชื่อเสียงแห่งหนึ่ง
      ตอนแรกเขาก็ไม่ได้ทำตัวเด่นมาก.. แต่คงด้วยฐานะและหน้าตา(?)เลยป๊อบแบบงงๆ
      ซึ่งเรื่องนั้นมันก็ไม่มีปัญหากับการใช้ชีวิตมาก แค่ดูเหมือนตัวเองเป็นคนดังแปลกๆ แต่มันก็ไม่ได้ส่งผลอะไรกับเขามากมาย

      เขาเรียนไปเรื่อยๆจนตอนนี้เรียนอยู่เกรด 9 ..ไม่รู้ว่าอยู่กับตาลุงหน้าหินนั่นที่บ้านบ่อยไปหรือเปล่าถึงได้ติดโรคหน้าหินตาม(?)
      เขามีเพื่อน..อยู่หลายคนเหมือนกัน แต่ที่หลักๆก็มีกันอยู่ 4 คนรวมเขาด้วย จะเรียกว่าเป็นเดอะแก๊งค์ก็ได้ เพราะเวลาไปไหนส่วนมากเราก็จะไปกันเป็นกลุ่มๆ ส่วนรู้จักกันได้ยังไง..พอดีเรียนอยู่คลาสเดียวกันพวกมันเลยมาทัก ถ้าให้แนะนำก็มี เจค เอเธีย จอร์น แค่นี้แหละ
      และแล้วเขาก็ได้รับรู้ถึงความสนุก… ทำหน้านิ่งกวนพวกมันก็สนุกดี พึ่งรู้ว่าโรคหน้าหินก็มีประโยชน์(?)
      พอเขาอยู่เกรด 11 เขาก็เริ่มสนใจสิ่งต่างๆมาขึ้น..โดยเฉพาะเรื่องผู้หญิง ด้วยความที่เขามันก็ป๊อบแบบงงๆตั้งแต่เกรด 7 มาจนถึงปัจจุบันทำให้มีผู้หญิงเข้าหาไม่ขาดสาย และเขาก็บอกกับทุกคนชัดเจนว่าคืนเดียวจบ และเหมือนสาวๆจะเข้าใจอะไรง่าย ซึ่งมันก็ดีสำหรับเขา
      จนมีวันนึงที่เกิดคึกแบบแปลกๆ ไปคุยกับกลุ่มเพื่อนว่าตัวเองอยากลองผู้ชาย ไอ้พวกนั้นมันก็ไม่แปลกใจอะไรมากมายนัก เพราะโลกก็เปิดกว้างแล้ว บวกกับเป็นไบกันแม่งทั้งกลุ่ม สุดท้ายก็เลยจบที่หิ้วไอ้เจคไปกก(?)คนแรก..ซึ่งสุดท้ายกลับกลายเป็นโดนกกเอง
      จำได้ว่างอนมันไปเป็นวัน.. โทษฐานทำรุนแรง(?) ซึ่งมันก็มาขอขมาโดยการเซ่นขนมเค้ก--
      หลังจากนั้นเวลาว่างๆเขากับแก๊งค์ก็จะออกไปเที่ยวกลางคืนแล้วหาสาวหาหนุ่มที่ถูกใจกก… เอาจริงๆทั้งกลุ่มที่เขาคนเดียวที่เป็นฝ่ายโดนกก สำหรับเขามันก็ไม่อะไรมาก โดนกกก็รู้สึกดีไปอีกแบบ(?)

      จนเวลาผ่านไปเขาเรียนจบจากไฮสคูลนั่นและได้สอบเข้าที่มหา’ลัยชื่อดัง..อย่างน้อยก็อย่าดูถูกสมองเขา คุณพ่อเลี้ยงยัดความรู้ให้เขามาเยอะ...
      และด้วยบุพเพสันนิวาสของซาตานที่ไหนไม่ทราบที่ทำให้เขากับเดอะแก๊งค์โคจรมาเจอกันอีก..
      พีคมากตรงที่เขาอยู่คณะบริหาร..และพวกมันก็อยู่
      หน้านี่ไม่น่ามาอยู่บริหารอะ..
      แต่ยังไงซะเราก็ยังเป็นกลุ่มเดียวกันเหมือนเดิม เที่ยวด้วยกันเหมือนเดิมไม่ค่อยมีสิ่งใดเปลี่ยนแปลงนัก
      ซี่งเขาก็ใช้ชีวิตอยู่ในรั่วมหา’ลัยอย่างสงบสุข ไร้ซึ่งเรื่องราวทุกข์ร้อนใจ...ซะที่ไหน!!
      เพราะเที่ยวมากไปหน่อยเลยโดนคุณพ่อเลี้ยงไร้น้ำย--แฮ่ม! คุณพ่อเลี้ยงที่ครองตัวเป็นโสดหักเงินยังชีพ!!
      แต่ด้วยความที่เขาเก่ง เขาฉลาดและเขาหน้าตาดี(ไม่ได้อวยตัวเองนะพูดเลย) เลยไปขอขมาคุณพ่อให้ไปทำงานที่บาร์ถูกกฏหมายแห่งหนึ่ง
      ซึ่งเหมือนอีกฝ่ายจะเห็นถึงคงามพยายามเลยอนุญาตให้เขาไปทำ ..ดีใจน้ำตาแทบไหล
      และแล้ววันต่อมาเขาก็ได้ไปเรียนรู้งานที่บาร์ และงานที่เขาเลือกคือบาร์เทนเดอร์
      เหมือนจะไม่มีปัญหา เขาฝึกงานไปได้อย่างไหลลื่น ไม่นานก็ชำนาญและเริ่มทำงานได้อย่างจริงจัง
      เสียดายนิดหน่อยที่เวลาเที่ยวลดลง แต่อย่างน้อยก็สามารถตกสาวไม่ก็หนุ่มที่มาดื่มที่บาร์ได้เวลาเลิกงาน.. ก็ยังถือว่าชีวิตเขาสังดีอยู่

      จนเวลาผ่านไปเรื่อยๆ เขาศึกษาจบจากมหา’ลัยอย่างสวยงาม ไม่มีเรื่องอะไรร้ายแรง ซึ่งเรื่องนี้ทำให้คุณพ่อเลี้ยงดีใจจนแทบจะกลั้นน้ำตาแห่งความตื้นตันไว้ไม่อยู่
      นี่คิดว่าผมจะไม่จบมหา’ลัยใช่มั้ย?...
      รู้สึกคุณพ่อจะดีใจจนซื้อคอนโดให้… อยากบอกว่าเขาก็ดีใจที่พ่อซื้อให้จนน้ำตาจะไหล...ถ้ามาอยู่ด้วยกันจะรู้ว่าอีกฝ่ายขี้งกขนาดไหน..

      คุณพ่อเลี้ยงยกบาร์นั่นให้กับเขาหลังจากเขาเรียนจบ แต่ด้วยความที่เขาชอบอาชีพบาร์เทนเดอร์ เลยบอกปัดที่จะดูแลบาร์แล้วเทหน้าที่นี้ให้คุณผู้ดูแลของเขา..หรือก็คือตาลุงหน้าหินนั่นน่ะแหละ
      และแล้วเขาก็ทำงานบาร์เทนเดอร์ต่อไปอย่างสงบสุข..

      จนกระทั่งวันหนึ่งที่เขาได้ยินเรื่องเรื่องหนึ่งเข้า.. เรื่องที่คนเขาเล่าต่อๆกันว่า..จะสามารถเจอกับเทพธิดาผู้งดงาม เมื่อสามารถผ่านด่าน..อะไรสักอย่าง ถ้าทำสำเร็จจะได้รับพรหนึ่งข้อ..
      เอาจริงๆเขาก็ไม่อยากจะเชื่อเรื่องที่ดูเหมือนนิทานหลอกเด็กแบบนี้นักหรอกนะ.. แต่พอลองเล่าเรื่องนี้ให้คุณพ่อเลี้ยงฟังก็เหมือนเขาจะพอรู้จัก..นั่นทำให้เขาเกิดสนใจขึ้นมา
      แน่นอนว่าคถณพ่อผู้ไร้น้ำย-- คุณพ่อผู้น่ารักยิ่งห้ามเขาเพราะไม่ห่วงความมปลอดภัยของเขา
      แหม..เป็นห่วงผมก็ให้เงินผมกว่านี้หน่อยสิ..
      และแน่นอนว่าท่านพ่อผู้ประเสริฐศรีไม่สามารถห้ามเขาได้..
      เอาสิ ยังไงซะมันก็น่าสนใจไม่เลว..
      และในเมื่อ..มีเรื่องน่าสนใจขนาดนี้อยู่ตรงหน้าแล้ว..ไม่สนใจก็แย่สิ
      เพราะงั้นนนน จะยอมลางานไปผจญภัยแล้วกัน…

โรคประจำตัว :: ----

จุดอ่อน :: มีจุดอ่อนอยู่ที่หู… ซิลล์จะไม่ชอบให้ใครจับหรือแตะใบหู ยิ่งเป่านี่อย่าคิด แตะทีถ้าเจ้าตัวไม่ยินยอม(?)มีตบ--
      ส่วนจุดอ่อนอีกอย่างคือหนอน-- เอาเข้ามาใกล้มีกรี๊ด

ลักษณะการพูดจา :: เป็นคนที่มักจะพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ เอื่อยๆเสียส่วนมาก มักจะแทนตัวเองว่า ฉัน และจะแทนตัวคนอื่นว่า เธอ/นาย/พี่ หรือ ไอ้(ชื่อ) ก็ต้องแล้วแต่ฐานะและความสนิท ซึ่งเขาจะแทนตัวเองว่า ผม ก็ต่อเมื่ออีกฝ่ายเป็นคนที่อาวุโสกว่าจริงๆ ความสำคัญหรือคนที่เขาเคารพ และจะแทนตัวคนคนนั้นว่า คุณ

ตัวอย่าง

• “มีอะไร..?” ดวงตาคมตวัดมองไปที่หญิงสาวร่างเล็กนิ่งๆ เมื่ออีกฝ่ายทักขึ้น คิ้วเลิกขึ้นเป็นเชิงถาม

• “อ้อ..เรื่องนั้นอะนะ?” เขากรอกตาไปมาเพื่อรำลึกความหลังก่อนจะพยักหน้าเบาๆเมื่อนึกออก

• “คิดว่าตัวเองเป็นซุปเปอร์แมนหรือไงหะ” เสียงเย็นๆดังออกมาจากริมฝีปาก ดวงตาสีส้มมองไปที่ตัวต้นเหตุอย่างเย็นชา “เวลาจะทำอะไรหัดใช้สมองกรวงๆนั่นคิดด้วย อย่าทำเหมือนตัวเองเป็นผู้มีพลังวิเศษ...มันจะทำให้คนอื่นเดือดร้อน”

• “ชิ! หงุดหงิดเว้ย! ทำไมเจอแต่เรื่องขัดใจว้าาา!” มือเรียวยกขึ้นขยี้หัวสีเหลืองแซมดำของตัวเองอยางขัดใจ ก่อนชายหนุ่มจะทิ้งตัวลงนั่งบนโต๊ะไม้

• “หยุดหัวเราะแปลกๆได้แล้วเว้ยย!!” พูดจบเจ้าตัวก็กอดอกแล้วสะบัดหน้าไปอีกทาง ท่าทางตอนนี้ของเขาดูไม่น่าเข้าใกล้เป็นที่สุด

• “เรื่องพรน่ะฉันไม่สน แค่มาเพราะคิดว่ามันน่าสนุกเท่านั้น ถ้านายอยากได้ฉันจะยกให้ก้ได้พรน่ะ..ถ้ามันให้ได้น่ะนะ” กล่าวจบเขาก็ยักไหล่อย่างไม่ใคร่จะใส่ใจนัก

• “สวัสดีครับ..คุณผู้หญิง คืนนี้คุณสนใจจะรับเครื่องดื่มแบบไหนเอ่ย?” เขาเอ่ยกับหญิงสาวที่อยู่ในชุดเดรสสีแดงสดดูร้อนแรงด้วยน้ำเสียงทุ้มนุ่ม ริมฝีปากบางแยิ้มยิ้มกว้าง.. พร้อมกับผายมือไปทางชั้นที่วางเครื่องดื่มไว้หลากหลาย

• “เอาจริงๆก็ไม่เรื่องมาก ว่ามาจะให้นอนไหน” เขาเลิกคิ้วแล้วกอดอก เฝ้ารอคำตอบที่จะได้รับอย่างใจเย็น

• “ไหน! ไหนใครเครียดไม่เห็นมี!” เขาเบะปากแล้วกรอกตา ก่อนจะยิ้มกว้างราวกับคนบ้าก็ไม่ปาน “ฉันออกจะอารมณ์ดี้ดี มีอะไรให้เครียดกัน”

• “เอามันออกป๊ายยยย!!” ร่างสูงแหกปากลั้นทันทีที่เห็นสิ่งมีชีวิตสีเขียวตัวเล็กๆ.. น้ำตาคลอจนจะไหลอยู่รอมร่อเมื่อเห็นว่าไอ้หนอนเจ้าปัญหามันเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ

สิ่งที่ชอบ :: ของหวาน(โดยเฉพาะเค้ก) , เงิน! , ของนุ่มๆ(เช่นหมอน ผ้าพันคอนุ่มๆ) , ที่เย็นๆ , หนังสือเกี่ยวกับเครื่องดื่มและขนม

สิ่งที่ไม่ชอบ :: แมลง/แมง , ของขม , มะเขือเทศ

ปัจจุบันอาศัยอยู่กับ :: อยู่คอนโดคนเดียว อาจจะไปบ้านใหญ่บ้างบางครั้งเวลาโดนเรียกหรือไปขอเงินพ่อ--

ต้องการคนดูแลคือ :: โดคุโร มุคุโร่

เป็นรุก/รับ :: รับ! สายออนท็อ----แค่ก!!

เพิ่มเติม ::

• ซิลล์เป็นไบ นอนกับผู้หญิงแล้วก็ผู้ชายสลับกันไป-

• เป็นคนที่คอแข็งพอสมควร แต่ถ้าเมาแล้วนอกจากหน้าจะหนาขึ้นแล้วยังกลายร่างเป็นปลาไหลผสมงูด้วย--

• เอาจริงๆที่ไปไม่ได้คิดอะไรมาก แค่คิดว่าน่าสนใจดีแค่นั้น ส่วนเรื่องที่ขอ..เจ้าตัวนึกไม่ออก รอเทพรให้คนอื่น---

• เครื่องดื่มที่ซิลล์ชอบคือมาตินี

• เขาจะชอบสูบบุหรี่เวลาที่เครียดหรือมีเรื่องที่คิดจริงๆ ปกติจะไม่สูบเท่าไหร่

• ซิลล์มีความรู้เรื่องการต่อสู้อยู่พอสมควร เพราะพ่อเลี้ยงพอไปฝึก ซึ่งเจ้าตัวก็ฝึกบ้างไม่ฝึกบ้างตามความขี้เกียจ แต่ก็ถือได้ว่าชำนาญพอสมควร--(โดยเฉพาะยิงปืน)

• มีอะไรให้แก้บอกได้นะคะ ;--;;;

Talk Writer.

Hi >_< ดีค่า...ผปค.ชื่ออะไรเอ่ย?
:: ขื่อคิวค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ //-//

ทำไมมาเรื่องนี้อ่ะ?
:: เรื่องน่าสนใจค่ะ! บวกกับช่วงนี้กำลังหาเรื่องดองนิยายตัวเอ---แค่ก! /ไอหนักมาก-

อยากได้แนวแบบไหนดีคะ?
:: เอออออ คงแบบ..เรทนิดเรทหน่อย(?) กัดกันบ้างนิดๆ หรือไม่ก็เอาตามที่ยุยซังเห็นสมควรเลยค่ะ---แค่ก!!

ถ้าไม่ติดล่ะ?
:: ไม่เป็นไรเนอะ เพราะเราคิดว่าตัวเองปั่นมาเมาพอควรเล--- 555 /ในเลขห้ามีน้ำตาซ่อนอยู่--

U_U ไม่ติดก็ขอโทษล่วงหน้าเลยนะคะ...เดะไรท์พาไปเลี้ยงบิงซู
:: สนใจบิงซูมากค่------แค่ก!!

ขอบคุณมากๆที่มาสมัครนิยายสายดองเรื่องนี้นะคะ Y^Y
:: ค่า เราขอให้ยุยซังสู้ๆกับการแต่งนิยายนะคะ!