เจ้าสาว(ตัวร้าย)ม.ปลายที่รัก

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

​

บทนำ

ตึง!

เสียงแจ้งเตือนที่ดังมาจากสมาร์ทโฟนราคาหมื่นกว่าๆดังขึ้นทำให้คนที่นั่งขีดๆเขียนๆอยู่เอื้อมมือมาหยิบ นาวาโทพายัพเมฆ  ธีระดำรงค์ หรือผู้การพลาย ผู้การหนุ่มเกือบใหญ่วัย38มองหน้าจอสมาร์ทโฟนก่อนที่จะยิ้มออกมาอย่างสุขใจ

พลายทำอะไรอยู่คะ ว่างรึเปล่า

พายัพเมฆอ่านข้อความจากแอปพลิเคชั่นไลน์ก่อนที่จะตอบกลับไปด้วยรอยยิ้ม คนที่ส่งข้อความมาคือลัลลดา หรือ ลดา พยาบาลสาวที่เขาคุยอยู่และตัดสินใจแล้วว่าจะขอเพิ่มสถานะความสัมพันธ์จากคนคุยเป็นคนรัก

ห้องสนทนา

พลาย : ว่างครับ ลดาไม่เข้าเวรเหรอวันนี้ 

วันนี้ลดาหยุดค่ะ ลดามีเรื่องจะบอกพลายน่ะค่ะ : ลดา

คุยได้ใช่มั้ย : ลดา

พลาย : ได้ครับ ผมว่าง ลดามีอะไรเหรอครับ

ลดากำลังจะไปเรียนต่อโทที่ต่างประเทศค่ะ : ลดา

ลดาคิดเรื่องนี้มานานแล้วแต่ก่อนหน้านี้เงินไม่พอ : ลดา

แต่ตอนนี้มีผู้ใจให้ทุนลดา : ลดา

ที่ผ่านมาลดาชอบพลายมากนะคะ คิดตลอดว่าถ้าได้คบกันคงมีความสุขมากๆ แต่ลดายังไม่พร้อมจะมีแฟนจริงๆ :  ลดา

ลดาเคยเล่าให้พลายฟังใช่ไหมคะเรื่องที่บ้าน เพราะที่บ้านลดาเป็นแบบนั้นลดาจึงอยากจะเรียนให้สูงมีงานดีๆทำ ครอบครัวลดาจะได้ดีขึ้น:  ลดา

แล้วตอนนี้โอกาสของลดามาแล้วจะเห็นแก่ตัวไหมคะถ้าลดาจะคว้าโอกาสนั้นไว้  : ลดา

เรา : ลดา

เลิกคุยกันนะคะ : ลดา

วันนี้คงเป็นวันสุดท้ายที่ลดาจะคุยกับพลาย :ลดา

หลายนาทีที่เขาไม่ได้ตอบกลับอะไรไป ทั้งตกใจและรู้สึกเศร้า ลัลลดาเป็นคนเดียวที่เขาคุยได้นานที่สุด เธอรู้ใจเขาที่สุด เขาก็ชอบเธอที่สุดไม่แปลกที่จะตกใจกับความกะทันหันนี้ แต่ก็เดาไม่ยากว่ามันเกิดขึ้นได้อย่างไร พายัพเมฆพิมพ์คำถามส่งไปอย่ายากลำบากพร้อมกับยิ้มฝืนๆ

ห้องสนทนา

พลาย : คนที่ให้ทุนคุณคือพ่อผมใช่มั้ยลดา 

ใช่ค่ะ ท่านจะให้ทุนลดา ขอแค่ลดาเลิกติดต่อกับคุณ : ลดา

ท่านรักพลายนะคะ : ลดา

ลดาเชื่อว่าท่านเลือกสิ่งดีๆไว้ให้พลายแล้ว : ลดา

คุณเป็นคนดีค่ะพลาย  : ลดา

แต่ลดาเชื่อว่าเราไม่ใช่คนที่ใช่ของกัน : ลดา

ลดากำลังจะขึ้นเครื่อง ลาก่อนนะคะพลาย ถ้ามีโอกาสได้เจอกันหวังว่าเราจะคุยกันแบบเพื่อนได้นะคะ : ลดา

พลาย : ลาก่อนครับลดา ขอโห้โชคดี

"อกหักตั้งแต่เริ่มชอบอีกแล้วไอ้พลาย" พายัพเมฆเอ่ยกับตัวเองก่อนที่จะวางสมาร์ทโฟนลงบนโต๊ะ ถามว่าเสียใจมั้ยเขาคงตอบว่าเสียใจและเสียใจยิ่งกว่าครั้งไหนๆแต่เมื่อมันเป็นสิ่งที่ดีสำหรับฝ่ายหญิงเขาก็คงต้องยอมรับ ลัลลดาไม่ใช่ผู้หญิงคนแรกที่บอกเลิกคุยกับเขาหลังจากคุยกันได้สักพัก มีผู้หญิงมากหน้าหลายตาที่ตัดความสัมพันธ์กับเขาตั้งแต่ยังไม่ได้คบเป็นแฟน 

หลากหลายครั้งที่เขาโดนแบบนี้ ไม่สิ ทุกครั้งที่เริ่มรู้สึกชอบหรือรู้สึกดีกับผู้หญิงคนไหนราวกับมีอำนาจมืดมาทำให้พวกเธอตัดขาดเขาออกจากชีวิต แต่มือมืดหรืออำนาจมืดนั้นเขาก็รู้ดีว่ามาจากไหนแต่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากหาไปเรื่อยๆ

"หาใหม่สิวะไอ้พลาย ถ้าท้อไม่ลุกเดินต่อก็เข้าทางพ่อด" นายทหารเรือหนุ่มใหญ่วัย38ปีเอ่ยกับตัวเองก่อนที่จะหยิบสมาร์ทโฟนขึ้นมากดหมายเลขโทรศัพท์ของใครบางคนแล้วโทรออก

"ยุ่งมั้ยไอ้หมอ อกหักอีกแล้วว่ะ หาคุณหมอสวยๆมาดามใจเพื่อนสักคนดิ" หนุ่มใหญ่เอ่ยบอกปลายสายด้วยน้ำเสียงราวกับไม่ได้รู้สึกอะไรกับการอกหักครั้งนี้ ทั้งที่ครั้งนี้หนักกว่าครั้งไหนๆ 

"คราวนี้หมอเหรอ งั้นเดี๋ยวฉันส่งรูปหมอคนนึงให้ดู หน้าตาสวย หุ่นดี ไม่เรื่องมาก เป็นกันเองกับทุกคนเพิ่งย้ายมาใหม่กำลังหาคนรับส่งกลับบ้านพอดี" นายแพทย์นักปราชญ์ อัควงค์ หรือหมอปรัชเพื่อนสนิทผู้รู้ใจของพายัพเมฆเอ่ยบอกก่อนที่จะวางสายรอไม่นานรูปหญิงสาวภายใต้เสื้อกาวด์ก็ถูกส่งเข้ามาทางโปรแกรมไลน์

ห้องสนทนา

พลาย : ก็น่ารักดี ชื่ออะไร

แพทย์หญิงอินทุอร หรือ หมอออย : หมอปรัช

ถูกใจมั้ย ถ้าถูกใจข้าจะติดต่อให้ : หมอปรัช

หัวใจหมอเขายังว่าง : หมอปรัช

พลาย : จัดมาเลยไอ้หมอ 

ตามนั้นไอ้ตายน้ำตื้น : หมอปรัช

"ตายน้ำตื้นเหรอ หึ" พายัพเมฆได้แต่นึกขำกับคำว่าตายน้ำตื้นของเพื่อน เพื่อนๆที่เขาสนิทด้วยมักจะเรียกเขาแบบนี้เพราะตั้งแต่เริ่มคุยกับผู้หญิงคนแรกจนถึงลัลลดา เขาก็อกหักตั้งแต่ยังไม่ทันขอคบทุกที เรียกได้ว่าตายน้ำตื้นก็ว่าได้

"ผู้การคะ ท่านผ.บ. เรียกให้ไปพบที่ห้องค่ะ" เสียงหวานๆจากผู้หมวดสาวสวยดังขึ้นทำให้พายัพเมฆต้องดึงสติให้กลับมาสนใจปัจจุบันที่เหมือนกับฟ้าฝนถล่มซ้ำ ไม่รู้จะโดนนายเรียกไปทำอะไร แต่จะทำอะไรก็ไม่น่าปวดหัวเท่านายจะพูดจาสมน้ำหน้า หูตานายเยอแยะไปหมดคงรู้ไปถึงหูแล้วล่ะว่าเขาโดนผู้หญิงทิ้งอีกแล้ว

"ครับ ขอบคุณครับหมวด" หนุ่มเกือบใหญ่เอ่ยบอกก่อนที่จะลุกขึ้นยืน มือหนาหยิบสมาร์ทโฟนมาใส่กระเป๋าแล้วเดินออกไป จุดมุ่งหมายคือห้องทำการของนาย ท่านผู้บัญชาการหน่วยสงครามพิเศษทางเรือ(นสร)อย่างพลเรือโทธนกฤต เตชะนาวินทร์ 

"ขออนุญาตครับ" พายัพเมฆเอ่ยบอกเจ้าของห้องก่อนที่จะเปิดประตูเข้าไป แต่ทันทีที่เปิดเข้าไปกลับต้องตกใจไม่น้อย

"จ๊ะเอ๋" เสียงใสๆดังขึ้นพร้อมกับการปรากฎตัวของเด็กสาวผมหน้าม้ามัดรวบผมเป็นหางม้าในชุดเสื้อยืดคอวีสีฟ้ากางเกงยีนส์ สวมร้องเท้าผ้าใบสีขาวเธอสูงเกือบจะถึงลำคอของเขา สาวน้อยยิ้มทะเล้นที่ใครมองก็ต้องบอกว่าน่ารักให้อย่างยียวน

"ทำอะไรของตัว ปีนี้18แล้วนะอย่าเล่นเหมือนเด็กแปดขวบ" พายัพเมฆปรับสีหน้าให้ปกติก่อนที่จะเอ่ยดุอีกฝ่าย เด็กนี่ยังไงกันจะทะเล้นหรือยียวนเอาสักอย่างก็ไม่ได้ทำไมจะต้องทั้งยิ้มทะเล่นและยียวนใส่เขาได้ตลอด ในสายตาเขาน่ะไม่น่ารักเลยสักนิดไม่ว่าจะยิ้มหรือไม่ยิ้มแม่คนนี้ก็เป็นยัยเด็กแสบจุ้นจ้านที่เขาไม่อยากอยู่ใกล้อยู่ดี

"ชิ จะ8หรือ18 ก็ยังเด็กอ่าา ไม่เหมือนตัวหรอก อายุอานามก็...38แล้ว อีกไม่นานก็40แล้ว อุ๊ยแก่อ่ะ อุ๊บ" นางสาวพิมพ์ชนก เตชะนาวินทร์ หรือพริกไทย สาวน้อยที่อายุกำลังจะ18ปีในอีกสามเดือนข้างหน้าเอ่ยบอกพร้อมแสดงท่าทีราวกับตกใจที่หลุดปากแล้วรีบยกมือปิดปาก ท่าทีนั้นน่ารักสำหรับใครก็ตามที่เห็น แต่คำพูดของเธอทำเอาพายัพเมฆหน้าชาไปพักใหญ่กับคำว่าแก่ 'ให้ตายสิ นี่มันกรรมตามสนองสินะ 20กว่าปีก่อนเขาหัวเราะพ่อของเธอที่โดนปรามาสว่าแก่ แต่ตอนนี้เขาเข้าใจความรู้สึกพ่อเธอแล้ว'

"ยัยตัวร้ายเอ๊ย ยังไม่แก่เว้ย แค่อายุมันนำหน้าตาไปหลายปีเท่านั้นแต่ยังแข็งแรงและยังอยู่ในวัยหนุ่ม" พายัพเมฆพูดก่อนที่จะหันมองหาคนที่ควรจะนั่งอยู่ในห้องนี้ "พ่อตัวไปไหน"

"พ่อขาไปคุยโทรศัพท์กับแม่ขาที่ระเบียง พ่อขาบอกว่าถ้าน้าผีพรายตายน้ำตื้นมาแล้วให้นั่งรอก่อน อ้อ นั่งดี ๆนะนั่งไม่ดีเดี๋ยวผีมาหลอก แบร่ ไปแล้วเน้อ" พิมพ์ชนกเอ่ยบอกก่อนที่จะแลบลิ้นใส่น้าผีพรายตายน้ำตื้นหนึ่งครั้งแล้วเดินออกจากห้องไป

"ยัยตัวร้าย คอยดูนะ คำก็น้าสองคำก็น้า คอยดูสิถ้าพ่อแม่ตัวเผลอนะไอ้น้าคนนี้จะฟาดให้ก้นลายเลย ยัยจุ้นจ้าน" พายัพเมฆเอ่ยคาดโทษเด็กสาวก่อนที่จะเดินมานั่งบนโซฟาอย่างหงุดหงิด พิมพ์ชนกเป็นยัยตัวร้ายที่ชอบจุ้นจ้านก่อกวนชีวิตเขาเหลือเกิน เธอเกิดมาเพื่อเอาคืนเขาแทนคนอื่นๆชัดๆ ในวัยเด็กเขายอมรับว่าตัวเองค่อนข้างจะทำให้ใครต่อใครเอือมระอา ก่อกอนปั่นปวนให้หลายๆคนประสาทกินไม่เว้นแม้แต่ผู้เป็นพ่อ แต่หลังจากที่พิมพ์ชนกเริ่มรู้ความ ไม่สิ ตั้งแต่เธอยังอยู่ในท้องแม่ เธอก็ก่อกวนให้เขาต้องหัวหมุนไปหมด สวรรค์ส่งเธอมาเอาคืนเขาแทนคนที่โดนเขากวนประสาทอย่างแท้จริง

"ใครจะฟาดใครให้ก้นลายไอ้ผีพุ่งใต้" เสียงติดจะเข้มๆดุๆดังขึ้นทำเอาพายัพเมฆสะดุ้งลุกขึ้นยืนตรงด้วยความหวาดหวั่น เดี๋ยวนะ นายเรียกเขาว่าอะไรนะ ผีพุ่งใต้เหรอ เดี๋ยวผีพราย เดี๋ยวผีพุ่งใต้ ถ้าเขาเป็นผีจริงๆขึ้นมาจะมาหลอกนายนี่ล่ะคนแรกน่าหมั่นไส้นัก

"เปล่าครับ" พายัพเมฆตะเบ็งเสียงเอ่ยบอกอย่างหนักแน่นก่อนที่จะแอบส่งสายตามองคนถามด้วยความเกรงกลัวแต่ก็แอบหมั่นไส้ พลเรือโทธนกฤตมองคนบอกว่าเปล่าสักพักก่อนที่จะเดินมานั่งประจำที่

"นั่งลง" ผู้บัญชาการที่เพิ่งจะอายุ60ปีไปไม่ถึงสามเดือนเอ่ยบอกเสียงเข้มก่อนที่พายัพเมฆจะนั่งลงตามคำสั่ง ท่านธนกฤตและผู้เป็นพ่อของพายัพเมฆเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็ก ผู้บัญชาการวัยใกล้เกษียณจึงรักหนุ่มใหญ่เหมือนลูกแต่ก็ทำตัวนิ่งๆเหมือนไม่รักไม่สนใจ หลังจากที่พายัพเมฆนั่งลงท่านธนกฤตก็เริ่มพูดธุระสำคัญทันที ธุระนี้ก็ไม่มีอะไรมากไปกว่าภารกิจที่คิดอย่างไรพายัพเมฆก็มั่นใจว่านายโยนมาให้เขาแทบทุกเรื่อง ไม่ว่าจะใหญ่ระดับชาติหรือเพียงการเก็บกวาดหาดก็ให้เขาทำ นายจงใจกลั่นแกล้งเขาชัดๆ เขาดูออก คนแทบทั้งหน่วยก็ดูออก หางานให้เสียขนาดนี้เดี๋ยวเขาก็ได้เป็นผีจริงไเสียหรอก 

ดีคร่าาาา ยินดีต้อนรับสู้เจ้าสาว(ตัวร้าย)ม.ปลายที่รักภาคต่อของเจ้าสาว(สำรอง)ม.ปลายที่รักอีกครั้งคร่าาาา  ขอเปลี่ยนชื่อนายพายพระเอกนะคะ ในเรื่องของเฮียธามกับหนูพริกจะเขียนว่า "พาย" แบบนี้ซึ่งตอนนั้นคิดถึงขนม พายแอบเปิ้ล555  แต่ในเรื่องนี้ขอเปลี่ยน "พลาย" ที่เป็นสรรพนามเรียกช้างเน้อ ช้างพังช้างพลาย ในบางช่วงอาจจะกลายเป็น "พราย" จากผีพราย 555 เอาตามนี้นะตัว 

กลับมารีอัปพร้อมรีไรต์บางส่วนที่คิดว่าไม่โอเคค่ะ เตือนว่าเรื่องที่มีท้องไม่พร้อมแต่มันละมุนละไมน่ารักค่ะ ใครเพิ่งเข้ามาใหม่แนะนำให้อ่านตั้งแต่รุ่นพ่อแม่นางเอกอย่างนาย(ท่านผบ. ธาม) กับแม่พริกหวาน ในชื่อเรื่องเจ้าสาว(สำรอง) ม. ปลายที่รัก คร่า

และชี้แจงนักอ่านเก่าเลยเน้อว่าขอรีไรต์และรีอัปแป๊บนึงแล้วจะลงภาค2คร่า แต่งด้สองตอนแล้วฮือ ยังมีใครสนใจไหมน้อ