Author : หัวใจ(Y)วาย
Couple : SooWon / WonSoo
Note : เรื่องนี้ไม่มีบทพูด
นาฬิกาที่แขวนอยู่ติดผนัง..กว่าซูยองจะรู้ตัวอีกทีก็ปาเข้าไปตีสองกว่า...จัดการเก็บเสื้อผ้าที่นอกเหนือจากไม่ใช้ไปแขวนไว้ในตู้เหมือนเดิม...พร้อมทั้งพับชุดต่างๆที่คัดเตรียมไว้พับลงใส่กระเป๋าเดินทางขนาดกลางอย่างเรียบร้อย...มองไปรอบๆห้องอีกครั้งเผื่อหลงลืมอะไร..หากแต่ก็ไม่พบอะไรที่น่าเป็นห่วง
มือเรียวเอื้อมไปคว้าพาสปอร์ตและตั๋วเครื่องบิน ที่ระบุประเทศเอาไว้อย่างชัดเจน ถอนหายใจอีกครั้งเพราะครั้งนี้เธอจะไปยังอีกซีกโลกหนึ่งฃ ที่ที่ซึ่งไกลแสนไกลจากเกาหลี...ตามจริงเธอไม่ใช่คนที่หนีปัญหามาก่อนแต่ในบางเรื่องกับคนบางคนย่อมมีข้อยกเว้น...ซูยองแค่หวังในใจกับตัวเองว่าครั้งนี้จะเป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้ายที่ตัดสินใจทำอะไรบ้าๆแบบนี้
ยืนเหม่อได้ไม่นานเสียงข้อความที่ดังเข้าทำให้หญิงสาวต้องหันกลับไปมอง...ไม่มีรอยยิ้มผุดพรายขึ้นบนใบหน้าสวยอย่างที่เคยเป็น...เพราะความเสียใจที่มันประเดประดังเข้ามามันทำให้ตั้งตัวไม่ทัน
กดขึ้นมาดูข้อความ..ก็เห็นว่าถูกส่งมาจากยุนอา ใจความว่าให้เธอดูแลรักษาตัวดีๆ และขอให้เธอกลับมาในเร็ววัน....อยากจะส่งกลับแต่สภาพจิตใจไม่เอื้ออำนวย ทำเพียงแค่รับรู้ว่ามีคนห่วงใยเพียงเท่านั้น ก่อนจะสอดโทรศัพท์เอาไว้ที่เดิม
ไม่รู้ว่าใช้เวลากี่ชั่วโมงกว่าจะมาถึงที่นี่...ปารีส เพราะตลอดการเดินทางขึ้นเครื่องเธอหลับยาวมาตลอด สาเหตุหนึ่งนั่นอาจเป็นเพราะสภาพของร่างกายที่ประท้วงต่อเธอว่าต้องการพักผ่อน..ขนาดมาถึงที่แล้วยังต้องรบกวนให้แอร์โฮสเตสประจำสายการบินเข้ามาปลุก...
ลงมาจากเครื่องแล้วอย่างแรกที่จำได้ คือ ไปหาอะไรใส่กะเพราะเสียก่อน...อาหารที่นี่ถึงแม้ไม่ถูกปาก แต่ก็พยายามกลืนกินมันไปจนหมด...นึกๆไปแล้วก็คิดถึงอาหารเกาหลี...อดไม่ได้ที่จะยิ้มเยาะให้ตัวเองทีหนึ่ง มาไม่ทันย่างก้าวไปไหนก็อยากกลับเกาหลีเสียแล้ว...แต่ทำไงได้ล่ะ ตีตั๋วยาวมาแล้วนี่...ขอเที่ยวให้มันลืมไปเลย
พอมาถึงโรงแรมอย่างปลอดภัย..ก็โทรรายงานเมมเบอร์แปดคนที่อยู่ทางเกาหลีว่าสบายดี ไม่มีอะไรต้องเป็นห่วง...แต่ทางนั้นยืนยันว่าจะให้เธอกลับไปเสียให้ได้...พอเหนื่อยใจเธอเลยขอวางมาเสียดื้อๆ...ขืนคุยไปรังแต่จะทะเลาะกันซะเปล่าๆ
พอได้นั่งเงียบๆกับตัวเอง...ก็เพิ่งรู้สึกตัวว่านั่งจ้องเบอร์ของอีกคนมานานมากแล้ว...คนที่ตอนนี้เธอไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะโทรไปถามไถ่...ไม่มีสิทธิ์อะไรในตัวของเขาเลยแม้แต่น้อย
น้ำตาอุ่นๆไหลคลอเคลียลงมาตามแก้มเนียนใส...ไม่อยากจะใส่ใจเลยปล่อยให้มันไหลอยู่อย่างนั้น
ร้องซะซูยอง...ร้องซะให้พอ...แล้วพรุ่งนี้ต้องยิ้มให้ได้
ฉันทนฝืนยิ้ม แล้วร้องไห้อย่างไม่มีที่สิ้นสุด
ความรัก ช่างเจ็บปวด
เจ็บปวดยิ่งนัก
ได้รับโทรศัพท์มาจากมารดา...ว่าคนที่กำลังห่วงแสนห่วงในตอนนี้บินลัดฟ้าสู่ปารีสไปเป็นที่เรียบร้อย...ไม่มีแม้แต่คำเอื้อนเอ่ยให้เค้าได้ยิน...นึกจะไปก็ไปไม่มีส่งข่าวให้กันบ้าง ถึงแม้ว่าจะเลิกกันแล้วก็ตาม..แต่ทำในฐานะคนเคยรักกัน..ไม่ได้หรอ
ยิ่งได้รู้ว่าประเทศนั้นอยู่อีกคนละซีกโลกก็ยิ่งเป็นห่วง...ปกติซูยองไม่ใช่คนใช่คนทำอะไรทันด่วนขนาดนี้ แต่ก็พอรู้สาเหตุว่าส่วนหนึ่งอาจจะมาจากเขา....
เขาผิดเองที่ทำลายหัวใจบอบบางของเธอด้วยคำพูดไม่กี่คำ...คำว่าเราเลิกกัน กี่ครั้งแล้วที่ซูยองต้องทนแบกรับมันไว้
สงสารจับใจ...แต่พูดไปก็เหมือนแก้ตัว...ความสัมพันธ์ระหว่างเขาและเธอมันเป็นเรื่องต้องห้ามมาตั้งแต่แรก...มันผิดที่เขาเองผิดที่ห้ามใจตัวเองไม่ได้ ผิดที่เป็นคนเริ่มต้น จนสายใยแห่งความผูกพันมันถักทอเป็นเส้นสายที่หนาแน่นขนาดนี้
ยอมรับโดยไร้ข้อโต้แย้ง...ว่ายังรักและเป็นห่วงซูยองอยู่เต็มหัวใจ...หากแต่ไม่ได้แสดงออกไปก็เท่านั้น
ยกมือขึ้นลูบใบหน้าอย่างคนอ่อนล้ากับความคิดของตัวเอง...เลียริมฝีปากที่แห้งผากด้วยความรู้สึกที่มันหน่วงที่ใจ อยากจะโทรหาอยากจะรั้งไว้แต่ก็ทำไม่ได้อย่างใจอยาก
ยิ่งฉันหนี เพื่อจะลืมเธอมากเท่าไหร่
ฉันก็ยิ่งคิดถึงเธอมากเท่านั้น
ไม่ว่ายังไง...เธอก็ยังเป็นคนสำคัญของฉัน อยู่ดี
น้ำตาเหือดแห้งไปแล้ว...แต่สายตายังไม่สามารถละไปจากข้อความที่ขึ้นบนทามไลน์ของเธอได้...ห่างกันไกลตั้งคนล่ะทวีป แต่น่าแปลกที่ทุกสัมผัสทุกการกระทำของเขามันยังชัดเจนอยู่ในหัว
อีกนานแค่ไหนกันที่ต้องทนทรมานอยู่อย่างนี้...เจ็บปวดจากการเป็นตัวสำรองยังไม่พอ ยังต้องมาทนคำพูดที่ไม่รักษาน้ำใจของเขานั่นอีกเล่า....เพื่อคำว่ารักของเขาแล้ว ซูยองยอมแลกได้ทุกอย่าง...แม้กระทั่งหักหลังเพื่อนสนิทอย่างสเตลล่าคิม...แต่ที่น่าขำ...ไม่ว่ายังไงเธอก็ไม่สามารถเป็นหนึ่งใจเขาได้....แล้วที่เธอทำที่ผ่านมาคืออะไร
3ปีที่ผ่านมาคบกันเพื่อจะมาจบกันง่ายๆเพียงคำว่าขอเลิกทางข้อความเท่านั้นน่ะหรือ...
ถ้าเขาไม่รักไม่ใส่ใจ...ทำไมต้องมาขอคบกันตั้งแต่ทีแรก...ทำไมไม่ปล่อยเธอไว้ในที่ที่ควรอยู่
จะดึงเธอเข้ามาในวงจรชีวิตของเขาทำไมกัน ในเมื่อสุดท้ายแล้วเธอต้องถูกผลักกระเด็นออกมาอย่างนี้
บางที คนอย่างชเว ซีวอนอาจจะลืมไป ....
ว่าซูยอง คนนี้ก็เป็นเพียงมนุษย์ผู้หญิงคนหนึ่ง
มีก้อนเนื้อที่เรียกว่าหัวใจ....
มีความรู้สึก...
เจ็บได้....ร้องไห้เป็น
อยากให้เขามีลิ้มรสความเจ็บปวดแบบเธอบ้าง...แต่เอาเข้าจริงแล้วหากเขาเจ็บปวดหรือเป็นอะไรไปคนที่จะอยู่ไม่ได้ก็คือเธออีกนั่นแหละ....ไม่ว่าจะทางไหน...มันก็เจ็บทุกทาง
คนที่เจ็บ คือ ชเว ซูยองคนนี้
อุณหภูมิที่ลดต่ำลงเรื่อยๆ...ไม่เท่ากับใจตอนนี้ที่มันหนาวเหน็บยิ่งกว่า...นานแล้วที่เธอนั่งอยู่ท่ามกลางความมืด
ได้ยินเพียงเสียงสะอื้นแผ่วๆและหยดน้ำตาที่เริ่มไหลรินลงมาของตัวเองอีกครั้งเพียงเท่านั้น
ค่ำคืนที่ไม่มี ซีวอนนอนกอดอยู่เคียงข้างกาย....มันเป็นอย่างนี้เองสินะ
สุดท้ายแล้ว การเดินทางหนีมาทำใจไกลถึงปารีส
มันจะช่วยอะไรเธอได้บ้าง?
เรามีกันและกัน คุณหัวเราะกับรอยยิ้มของผม
เราเคยได้ร้องไห้ร่วมกัน...คุณเจ็บปวดเพราะน้ำตาของผม
ตอนนี้คุณอยู่ที่ไหน? มองเห็นร่างกายที่อ่อนล้าของผมหรือเปล่า?
ผมมองรูปถ่ายระหว่างผมกับซูยองในมืออีกครั้งด้วยหัวใจที่เจ็บแปลบ...เคยหลอกตัวเองเสมอว่าไม่มีซูยองสักคน ผมก็ยังมีสเตลล่า...ผมจะยังสามารถอยู่ได้...หากแต่พอเอาเข้าจริงแล้ว ผมแทบอยากจะไปตามตัวซูยองที่ปารีสให้กลับมาที่นี่ทุกๆห้านาที..
..นี่หรือเปล่า....
สิ่งนี่หรือเปล่าที่เรียกว่ารัก
สิ่งที่ผมปฏิเสธตัวเองตลอดมา…
สองวันมานี้ซูยองไม่ติดต่อกลับมาเลย ไม่เว้นแม้กระทั่งเมมเบอร์โซนนยอชิแด เมเนเจอร์หรือว่าครอบครัว...เธอขาดการติดต่อกับทุกคน
ที่ผมกลัว... กลัวว่าเธอจะร้องไห้อีกหรือเปล่า...ทานข้าวตรงเวลาบ้างไหม....ได้ไปเที่ยวที่ไหนบ้าง…ไม่มีผมคอยกล่อมแล้วเธอจะนอนฝันร้ายอีกหรือเรือเปล่า
ผมอยากจะทวงถามแต่รู้ว่าไม่มีสิทธิ์
จังหวะหัวใจของผมมันเต้นช้าลงทุกที....ในใจก็ภาวนาต่อพระผู้เป็นเจ้า ให้ท่านคุ้มครองซูยองตลอดเวลา...ถ้าหากเธอเป็นอะไรไป...ผมคงให้อภัยตัวเองไม่ได้
ขอให้เธอเที่ยวให้สนุก...ผมอยากเห็นเธอมีความสุขมากกว่ามีคราบน้ำตาเพราะคนแบบผม
ผมเชื่อว่าสักวันซูยองต้องเข้มแข็ง...กลับมายิ้มอย่างสดใสให้แก่ผมและแฟนคลับทุกคนได้
หากในวันนั้นซูยองจะเปิดใจรับใครคนใหม่....ผมก็ยอม
ผมยอมปล่อยมือ...ทั้งๆที่ผมยังรัก
ถ้ามันแลกมากับรอยยิ้มและความสุขของซูยองที่ได้มีชีวิตที่ดีกว่า….
ผมไม่อยากเห็นซูยองเป็นแค่ตัวสำรองอีกต่อไป...ทุกครั้งที่เธอเจ็บผมเจ็บกว่าเธอพันเท่า
และนับจากนี้ไปถ้าหากเธอไม่สนใจใยดีอีกต่อไปแล้ว
ผมก็ขอยอมรับมันไว้ทุกอย่าง....ยอมรับโดยดุษฎี
หัวใจอันเจ็บช้ำของผม
มันเรียกร้องให้ผมเฝ้าตามหาคุณ
คุณอยู่ที่ไหน?
คุณได้ยินเสียงผมมั้ย
เมื่อคุณไม่อยู่ หนึ่งวันก็เปลี่ยนแปลงไปมากมาย
แต่ความรักของผมยังคงไม่เปลี่ยนแปลง
ผมสบายดีถึงแม้ผมจะเจ็บ
ผมจะรอคุณต่อไป
แม้จะเจ็บ ผมก็จะทน
ไม่เป็นไร แม้ว่าผมจะต้องเจ็บปวด
แต่เพื่อให้คุณได้ไปพบคนที่ดีกว่า
ผมก็ยอม
จะสมหวังไม่สมหวังแล้วแต่คนเขียนเลย
รออ่านอยู่แล้ว วอนซูซะอย่าง ไม่ค่อยมีคนแต่งคู่นี้สักเท่าไร :))
เป็นแบบ 3 ปีต่อมา 5 ปีต่อมา เป็นเรื่องภาคต่ออะไรแบบนี้
ไม่สนใจเขียนเรื่องยาวของคู่นี้บ้างเหรอค้า
เราว่าคุณบรรยายได้น่าอ่านดี เราชอบคู่นี้ แต่ไม่่ค่อยมีใครเขียนเรื่องยาวเลย แหะๆ
จบแค่นี้ก็โอเคแล้วนะคะ แต่ถ้าแต่งต่อก็อ่านค่ะ 555555
จบแบบยังไงก็ได้ แต่อยากให้ซีวอนรู้สึกเจ็บบ้าง ถ้าซูยองลืมซีวอนได้ โกรธแทนเมน -*-
ที่อ่านมาก้อร้องตามไปเยอะแล้ว จบแบบมีความสุขเถอะนะคะไรเตอร์
แล้วก็ขอบคุณนะคะที่แต่งคู่นี้เพราะว่าชอบคู่นี้มากเลยคะ
อย่างรุนแรง อินมากมาย
วอนซู ><
ชอบคู่นี้มากมายเลยจริงๆ
มาต่อเถอะน้าาา เค้าอยากรู้ว่ามันจะเป็นยังไงต่อ
อีกคนนึงก็ยังรักและก็เป็นห่วง แต่ทำอะไรไม่ได้
เนื่องจากโดนบอกเลิกโดยไม่รู้เหตุผล
อีกคนก็ต้องจำใจบอกเลิกเพราะไม่อยากให้อีกคน
ต้องทนทุกข์กับสถานะที่เป็นอยู่
อยากจะร้องไห้...T T
ขอจบแบบอย่าเศร้าเลยได้ไหม ให้ทั้งสองคนนี้ได้รักกัน
ต่อเลยนะ ให้วอนได้รู้หัวใจตัวเองมากกว่านี้
ให้หยองได้รู้ความรู้สึกที่แท้จริง
พลีสสสสสนะคะ ไรเตอร์
อ่านไปแทบอยากจะร้องไห้ไป ความรักมันก็มีหลายรูปแบบแหล่ะเนอะ
มันก็มีทั้งสมหวังและผิดหวัง คู่รัก ชื่อก็บอกอยู่แล้วว่าเป็นเรื่องของคนคู่นึง คู่นึงมันก็คือคน 2 คน
เมื่อมันมีมากกว่า 2 คน มันก็ย่อมมีความเจ็บปวดตามมานั่นละ
แม้จะจบเศร้า(ถ้ามันจบแล้ว) แต่ชอบนะ หวังว่าถ้ามีเรื่องหน้าคงจะไม่จบเศร้าอีกนะสำหรับคู่นี้
ปล.เข้าใจเลือกเพลงจัง first love หมายถึงรักแรกของซูจังรึป่าวนะ
เอาหน่า รักแรกเขามักจะว่ากันว่ามันไม่ค่อยจะสมหวังหรอกนะ
ปล2.นางเอกก็เป็นคนที่ชอบ ซูจังสุดที่รักกกกกกกก
คู่ก็เป็นคู่ที่ชอบ เพลงก็เป็นเพลงของนักร้องคนโปรด(แม้มาแค่ทำนอง) ฮิกกี้จ๋าาาาาาาา
โดยรวม ชอบฟิคนี้จังเลยยยยยยยยยยยยยยย
ต่อๆเลยนะคะ ขอแบบ Happy หรือดราม่าปวดตับประมาณนี่ล่ะคะ !!^^