[SF-Homin] เวลาที่....สายไป

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

 

[SF] couple Ho x min
Sad story

เนื้อเรื่อง

 เวลาที่....สายไป

เช้าวันใหม่ของทุกๆวันผมมักจะเจอหนุ่มน้อยร่างบาง ดวงตากลมสดใส รอยยิ้มที่ไม่เหมือนใครแต่แล้วในวันนี้และวันถัดไปผมไม่มีโอกาสได้เจอกับเขาอีกแล้ว....ถ้าผมย้อนเวลาไปได้ผมอยากจะบอกกับเขาสักคำว่า ‘รัก’ และจะเฝ้าดูเขาทุกครั้งตอบรับคำว่ารักที่เขาพร่ำบอกผมทุกวัน……..

“พี่ยุนโฮ สวัสดีครับ” ร่างบางทว่ากลับสูงโย่งเอ่ยทักรุ่นพี่ รอยยิ้มสดใสที่ถูกไปให้ร่างหนาแต่ปฏิกิริยาตอบรับกลับเป็นความเฉยชาส่งกลับมาให้...ก่อนที่จะเดินจากไป

“ดูท่าจะกินแห้วเป็นรอบที่ร้อยแล้วนะ ชางมิน” คยูฮยอนเพื่อซี้ปึ้กของชางมินเดินเข้ามาตบบ่าประมาณว่า ‘ทำใจเถอะเพื่อน’

“ไม่สนับสนุนแต่ไม่ต้องมาตัดกำลังใจ” ชางมินพูดพลางค้อนเพื่อนตัวดี เชอะ ยังไงซะชิมชางมินคนนี้ก็ไม่ยอมแพ้หรอก!

“แล้วนายจะทำยังไง? ก็ดูพี่เค้าทำสิ ไม่เห็นจะสนใจนายตรงไหนเลย” คยูฮยอนพูดพลางทำท่าเลียนแบบรุ่นพี่คนนั้น ...ซึ่งชางมินได้แต่เม้นปากอย่างขัดใจ....เชอะ ! วันนั้นต้องมีสักครั้งบ้างล่ะน่า

หลังเลิกเรียน

“เอ่อ ฉันชอบเธอ” เอ๊ะ! ใครกำลังสารภาพรักกันนะ ....ร่างบางรีบย่องเข้าไปใกล้ทันทีเมื่อได้ยินเสียงคนสองคนสนทนากัน ก่อนที่จะชะโงกหน้าไปมอง และก็ต้องตกใจเมื่อคนๆนั้นคือ รุ่นพี่เขาแอบชอบนั่นเอง

....ชองยุนโฮ.....

“นาย...พูดอะไรออกมาน่ะ” ผู้หญิงที่ยุนโฮสารภาพรักดูจะตกใจไม่น้อย แต่ก็พอที่จะควบคุมสติอยู่พอที่จะตอบกลับคำของยุนโฮได้...ส่วนชางมินได้แต่ใจระทึกอยู่ในอก....

“ฉันชอบเธอมานานแล้ว เฮริมได้โปรดคบกับฉันเถอะ” ยุนโฮพูดพร้อมกับมองไปที่เธอคนนั้นอย่างคาดหวัง

“ขอโทษนะยุนโฮ ฉันมองเธอเป็นอย่างอื่นไม่ได้นอกจากเพื่อน” เฮริมพูดออกมาก่อนที่จะเดินจากไป....ยุนโฮที่ยืนนิ่งค่อยๆทรุดตัวลงอย่างช้าๆ แต่ก่อนที่จะได้นั่งเศร้าตามประสาคนอกหัก ก็มีร่างๆหนึ่งปรากฏตัวขึ้นมา....

....รุ่นน้องที่ชอบทักเขาเป็นประจำทุกเช้า!!....

“ถ้าพี่ไม่รังเกียจคบกับผมแทนก็ได้นะครับ” ยุนโฮมองชางมินอย่างเรียบเฉย ไม่มีคำตอบอะไรออกมา

“คิดซะว่าผมเป็นตัวแทนของเธอคนนั้นแล้วกันนะครับ” ชางมินพูดพร้อมกับส่งรอยยิ้มสดใสมาให้

.......การเริ่มต้นครั้งแรกระหว่างชิมชางมินกับชองยุนโฮก็ได้เกิดขึ้น........

ความเฉยชาที่พี่ส่งมาให้ มันทำให้ผมเจ็บปวดเหลือเกิน แต่ไม่เป็นไรผมจะทนเผื่อจะมีวันที่ผมได้เห็นหัวใจของพี่สักครั้ง ผมจะรอวันที่พี่เปิดใจให้ผมนะครับ แต่ตอนนี้ผมไม่ขออะไรนอกจากพี่จะแบ่งปันเวลามาให้ผมบ้างเท่านั้นเอง.....

“พี่ยุนโฮครับ วันนี้เราไปเที่ยวกันมั้ย?” ชางมินถามพลางมองหน้ายุนโฮด้วยสีหน้าสดใส

“ขอโทษนะ วันนี้ฉันไม่ว่างน่ะ” ยุนโฮตอบ ก่อนที่จะเมินหน้าออกไปอย่างไม่สนใจ

....ถ้าผมเป็นคนที่พี่ชอบก็ดีสินะ จะได้ไม่ต้องมานั่งเจ็บแบบนี้....ชางมินคิดอย่างเจ็บปวด

ถ้าพี่ไม่ชอบไม่เห็นต้องตะคอกใส่ผมเลยนี่นา หรือว่าผมทำตัวน่ารำคาญเกินไป?? ผมขอโทษนะพี่ยุนโฮ พี่อย่าโกรธผมนะ ผมไม่อยากเสียพี่ไป.......

แววตาในวันนั้น  น้ำตาที่ไหลรินในวันนั้น ถ้าพี่ย้อนเวลากลับไปได้พี่อยากจะเช็ดมันด้วยมือของพี่เอง จะไม่เดินจากไปอย่างคนเฉยชาอีกแล้ว......

“พอสักที!! รู้มั้ยว่าฉันรำคาญน่ะ!” ร่างหนาของยุนโฮตะคอกใส่ร่างบางอย่างหมดความอดทน เพียงเพราะชางมินแค่คะยั้นคะยอให้เขากินข้าวเช้านั่นเอง.....ทั้งๆที่รู้ว่าร่างบางตรงหน้าหวังดีต่อเขาแต่ไม่รู้ทำไมถึงรู้สึกรำคาญขนาดนี้

....หรือบางทีชิมชางมินไม่ใช่คนๆนั้น คนๆที่เขาเผ้ามองตลอดเวลา แม้ว่าเธอคนนั้นจะปฏิเสธเขาไปแล้วก็ตาม....

ผมอยากจะหยุดเวลาตรงนี้ หยุดเวลาที่ได้อยู่ใกล้ๆพี่

“พี่ยุนโฮครับ พลุนี่สวยจังเลยนะครับ” ดวงตากลมสดใสมองไปที่พลุที่ส่องประกายจ้าอยู่บท้องฟ้า

“อ๊ะ ! พี่ยุนโฮดูนั่นสิ ดาวตก รีบอธิฐานเร็ว!” มือบางของชางมินรีบเขย่าตัวของยุนโฮให้หันไปมองสิ่งที่ตนกำลังมองอยู่ ก่อนที่จะก้มหน้าลงอธิฐานอะไรบางอย่าง....

“พี่รู้มั้ยว่า ผมอธิฐานอะไร? แต่ผมไม่บอกหรอกนะเดี๋ยวคำอธิฐานมันไม่เป็นจริง” ชางมินพูดพร้อมกับแลบลิ้นให้อย่างน่ารัก

....ไม่บอกพี่หรอก ไม่อยากให้พี่รู้แต่อยากให้พี่สัมผัสมันด้วยใจของพี่เอง ว่าผมอยากจะหยุดเวลาตรงนี้กับพี่ อยู่กับพี่ตรงนี้ให้นานๆ นานที่สุด.....

ผมรักพี่นะครับ รักที่สุดเลย “ฉันรู้แล้วน่า ไม่เห็นต้องพูดบ่อยๆเลย” ผมต้องพูดบ่อยๆสิ เดี๋ยวพี่ยุนโฮลืม....

คำบอกรักที่มีให้ผมทุกวัน ทั้งแววตาและคำพูดมันบ่งบอกว่ากลั่นมาใจจริงๆ แต่ทำไมกันนะทุกครั้งที่ผมได้ยินมัน ผมกลับเฉยชาไม่สนใจคำๆนั้นทุกที....

“พี่ยุนโฮ ขอบคุณที่มาส่งผมนะครับ” ชางมินพูดพร้อมกับยิ้มส่งให้อย่างขอบคุณ

“อืม ไม่เป็นอะไรหรอก” และชองยุนโฮก็ยังคงคอนเซ็ปต์นิ่งเฉย เย็นชาเหมือนเดิม....ยิ้มให้กันสักนิดก็ยังดีนะครับ พี่ยุนโฮ....

“งั้นพี่กลับบ้านดีๆล่ะ” ชางมินพูดแล้วหันไปทางซ้ายทีแลทางขวาทีก่อนที่จะตัดสินใจ ยื่นหน้าไปหอมแก้มของยุนโฮอย่างแผ่วเบา.....

“ผมรักพี่นะครับ” หนุ่มน้อยพูดอย่างร่าเริงก่อนที่จะเดินเข้าบ้านของตนไป...มือหนาของยุนโฮจับแก้มที่ถูกชางมินหอมแก้มเบาๆ ก่อนที่จะยกยิ้มออกมาเล็กน้อย....

ชางมิน ฉันว่าเราเลิกกันเถอะ “ทะ...ทำไมล่ะครับ ผมไม่ดีตรงไหนเหรอ?” ….ภาพตรงหน้าที่ปรากฏต่อหน้าเขาเป็นชางมินที่ทำหน้าเหมือนกับจะร้องไห้ แววตามีความเสียใจแสดงออกมาอย่างไม่ปิดบัง ฉันคิดว่าฉันกับนายไปด้วยกันไม่ได้หรอก เราเลิกกันเถอะ “มะ...ไม่ครับ ผมขอโทษถ้ามีอะไรที่ทำให้พี่ไม่พอใจ ผมขอโทษต่อไปนี้ผมจะทำตามที่พี่บอกทุกอย่าง ฉะนั้นอย่าเลิกกับผมเลยนะ นะ”

 ภาพในวันนั้นยังคงตราตรึงในความทรงจำ ภาพที่ชางมินร้องไห้อ้อนวอนต่อเขา มือบางเขย่าแขนของเขาอย่างเว้าวอน ในที่สุดยุนโฮก็ยอมเพียงเพราะ สงสาร.....

แต่ถ้าเป็นวันนี้ในตอนนี้ พี่จะรีบกอดรั้งนายเข้ามาในอ้อมกอด พร้อมกับจะบอกว่า “พี่จะอยู่กับนายตลอดไป”  

เหนื่อย เหนื่อยที่สุด ว่ากันว่าคนเราจะรู้คุณค่าของที่มีก็ต่อเมื่อของสิ่งนั้นมันได้หายไป....พี่ยุนโฮจะเป็นแบบนั้นมั้ย ต้องรอวันที่ผมตายก่อนรึไง พี่ถึงจะเห็นความรักของผมน่ะ....แต่ผมขอภาวนาว่าอย่าให้เป็นแบบนั้น

แต่ผมก็คงรู้ดี สุดท้ายคำภาวนาของผมก็ไม่สามารถเปลี่ยนชะตาชีวิตของตัวเองได้.....

“พี่ยุนโฮ....” เสียงเล็กของชางมินรียกยุนโฮแต่ระดับความดังคงไม่เพียงพอที่ยุนโฮจะได้ยิน ชางมินจะเรียกอีกครั้งแต่แล้วก็มีเสียงๆหนึ่งดังขึ้น

“ยุนโฮ” ลีเฮริม ! เธอคนนั้น คนที่พี่ยุนโฮรักจนแทบจะไม่มีที่ว่างเหลือพอให้ชางมินเลย...ชางมินตัดสินใจหลบอยู่หลังต้นไม้ใหญ่พร้อมกับฟังคำสนทนาที่เจ็บแปลบหัวใจ

“ฉัน ฮึก...” อยู่เฮริมก็ร้องไห้ออกมา ก่อนที่โผเข้าไปซบอกยุนโฮ ชางมินเบิกตากว้างอย่างตกใจก่อนที่จะมีน้ำตาคลอมาเมื่อยุนโฮไม่มีท่าทีผลักไสผู้หญิงคนนั้นเลย ต่างจากเขา....

“เฮริม เธอเป็นอะไร?” ยุนโฮถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วงพร้อมกับยกมือลูบหลังเธอคนนั้นอย่างอ่อนโยน

“ฉัน ฮึก ฉันเลิกกับเขาแล้ว” เฮริมพูดพร้อมกับเงยหน้ามาพร้อมกับหยดน้ำตาที่ไหนเต็มหน้า

“ยุนโฮ ได้โปรดคบกับฉันเถอะนะ” ยุนโฮตกใจกับสิ่งที่เฮริม เขาไม่รู้ว่าตัวเองจะดีใจดีมั้ย? ในที่สุดเธอคนนั้นก็กลับมา แต่ชางมินล่ะ? อยู่ในหัวเขาก็มีชางมินแวบขึ้นมา

“ฉัน....” ชางมินไม่อาจทนฟังคำสนทนาของยุนโฮกับเฮริมต่อไปได้ จึงค่อยๆเดินออกมาจากตรงนั้นอย่างเงียบๆ พร้อมกับน้ำตาไหนออกมาอย่างกับเขื่อนทำนบแตก

ขอแค่วันสุดท้าย ขอแค่วันสุดท้ายให้ผมได้อยู่กับพี่เป็นครั้งสุดท้ายได้มั้ยครับ? แล้วผมจะจากพี่ไปเอง ให้พี่ได้อยู่กับคนที่พี่รัก แต่ผมขอแค่วันนั้นวันเดียว อยู่กับผมเป็นครั้งสุดท้ายนะ....ยุนโฮตกลง หลังจากที่เขาบอกเลิกชางมินไป ชางมินไม่ได้ขอร้องอ้อนวอนเขาต่อไปอีกแล้ว....

......เพราะ ผมรู้ดีว่า สุดท้ายผมก็ไม่สามารถเป็นคนที่อยู่ในหัวใจของพี่ได้.......

ผ่านไปหลายสัปดาห์ผมกับเฮริมคบกัน  ผมซื้อดอกไม้ให้เฮริม ขณะที่ผมจะไปเซอร์ไพรส์เธอยังที่ที่นัดไว้ แต่แล้วผมก็เห็นเธอกับผู้ชายคนหนึ่ง แฟนเก่าของของเฮริมเฮริมกับเขาคนนั้นจูบกันอย่างดูดดื่ม แสดงว่าพวกเขาคืนดีกันแล้ว แล้วผมจะอยู่ต่อไปทำไมล่ะ?  อะไรกันผมอกหักเป็นครั้งที่สองเหรอเนี่ย? ผมรู้สึกปวดหัวใจ รู้สึกเหมือนลมหายใจมันตื้อ ไปหมด ผมปล่อยช่อดอกไม้ลงสู่พื้นอย่างหมดแรง แต่แล้ว.....ดอกไม้ช่อนั้นก็ถูกหยิบขึ้นมาโดยคนที่ผมได้บอกเลิกเขาไปอย่างไม่ไยดี

“ทิ้งดอกไม้แบบนี้ มันเสียใจแย่นะครับ” รอยยิ้มสดใสส่งมาให้ผมไม่เคยเปลี่ยนแปลง ผมเดินตรงไปกอดเขาอย่างอดกลั้น

“ร้องออกมาเถอะครับ ถ้ามันทำให้พี่สบายใจขึ้นมาน่ะ” สุดท้ายแล้วผมก็ร้องไห้ออกมาจริงๆ

คนเรากว่าจะรู้ใจตนเองก็เมื่อสายไป....กว่าจะรู้ว่าคนที่อยู่ข้างกายตัวเองมีค่ามากแค่ไหน ก็ตอนที่เขาคนนั้นได้จากไป...

“รู้มั้ยพี่ยุนโฮ วันนี้เป็นวันอะไร?” ชางมินถามยุนโฮ

“ไม่รู้สิ”

“วันนี้เป็นวันที่เราคบกันได้ครบรอบสองเดือนไง” ชางมินยิ้มออกมา แต่แววตากลับเศร้าจนผิดสังเกต

“ทำไมนายต้องทำหน้าเศร้าแบบนั้นด้วย” ยุนโฮถามออกมา ตั้งแต่สองเดือนที่เขากับชางมินได้คบ ดูเหมือนว่าเขาได้เปิดใจรับชางมินทีละนิด แต่ก็ยังไม่รู้ว่าความรู้สึกที่เกิดขึ้นมันเรียกว่ารักรึเปล่า?

“เปล่าครับ ว่าแต่วันนี้เราจะไปฉลองกันที่ไหนดี” ชางมินเปลี่ยนเรื่อง ถามยุนโฮด้วยสีหน้าที่คาดคั้นคำตอบ

“ตามใจนายเถอะ” ยุนโฮบอกปัดให้ชางมินตัดสินใจ

“งั้นเป็นร้านที่ผมชอบไปก็แล้วกัน เจอกันหกโมงเย็นนะครับ” ชางมินพูดพร้อมกับชะโงกหน้าประกบริมฝีปากของตนเข้ากับยุนโฮอย่างไม่รีบร้อนแต่ทว่ากับยาวนาน ราวกับจะตอกย้ำว่านี่จะเป็นจูบสุดท้ายระหว่างเขากับยุนโฮ

ฉันไม่เคยเชื่อในเรื่องของปาฏิหาริย์แต่เป็นเพราะนายที่ทำให้ฉันต้องอ้อนวอนต่อพระเจ้า ได้โปรดลืมตาขึ้นอีกสักครั้ง.....ได้โปรดอย่าทิ้งฉันไป.....

“พี่ยุนโฮครับ ผมจะไปซื้อของแปบนึงนะ” ชางมินพูดกับยุนโฮ ก่อนที่ตนจะเดินเข้าไปในร้านที่ตนต้องการจะซื้อของ ...ชางมินไม่รู้ว่านี่คือ ลางสังหรณ์หรือเปล่า? แต่เขาพอที่จะรู้ว่าอีกไม่นานเขากับยุนโฮจะต้องจากกัน....

“มาแล้ว” ชางมินสะกิดเรียกยุนโฮให้หันมา มือบางถือกล่องขนาดเล็กหนึ่งใบก่อนที่จะส่งให้ยุนโฮ

“ของขวัญครบรอบสองเดือนที่เราคบกัน รักษามันดีๆนะครับ” ชางมินยิ้มให้ ก่อนที่จะจับมือยุนโฮเดินไปกับตน

แต่แล้ว ถนนที่สองคนกำลังเดินอยู่นั้นก็ได้มีรถยนต์คันหนึ่งได้วิ่งออกมาด้วยความเร็ว ดูเหมือนรถคันนั้นจะพุ่งเข้าหายุนโฮ แต่ก็....

“พี่ยุนโฮ ระวัง!!” มือบางที่กอบกุมมือหนาของยุนโฮไว้ ได้ผลักตัวของยุนโฮออกไป ชางมินโล่งอกเมื่อยุนโฮพ้นจากที่ตรงนั้นแต่เมื่อหันกลับมา รถคันนั้นพุ่งเข้ามาหาเขาอย่างไม่ทันตั้งตัว

โครม !!!!

“ชางมิน!!!” เสียงกรีดร้องของผู้คนดังระงม พร้อมกับเลือดที่ไหลนองเต็มพื้นถนน

ยุนโฮได้แต่คิดว่านี่คงจะเป็นฝันร้ายหากตื่นมาเขาจะได้เจอกับชางมินอีกครั้ง แต่มันไม่ใช่ ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นรอบตัวเขาเป็นความจริงและชางมินกำลังจะตาย

“ชาง...มิน” ยุนโฮรีบรุดไปอุ้มร่างบางที่นอนบนถนน ตอนนี้ร่างเล็กบอบบางของชางมินชุ่มโชกไปด้วยเลือด

“อย่างเพิ่งหลับนะ” ยุนโฮพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ เปลือกตาบางของชางมินกำลังจะหรี่ลง

“ไม่หลับหรอก พี่อย่าร้องไห้สิ” ชางมินฝืนพูดออกมาอย่างแผ่วเบา มือบางค่อยๆยกขึ้นมาหมายที่จะเช็ดน้ำตาให้ยุนโฮแต่ยุนโฮยึดมือนั้นไว้แล้วแนบหน้าตนพร้อมกับฝ่ามือนั้น

“อย่าเป็นอะไรนะ  ชางมิน” ยุนโฮพูดออกมา ชางมินยิ้มราวกับจะบอกว่าผมไม่เป็นอะไร

“พี่..บอกรักผม...สักครั้งได้มั้ย?” ชางมินฝืนพูดออกมา ตอนนี้ตัวของเขาเจ็บไปหมด แต่เขายังอยากที่จะรอ รอฟังคำนั้นจากปากของยุนโฮ

“ได้สิ พี่รักนาย รักนายที่สุด” ยุนโฮพูดออกมาพร้อมกับรอยยิ้มที่ชางมินคิดว่ามันสวยงามที่สุด เปลือกตาบางกำลังจะหรี่ลงเรื่อยๆ พร้อมกับเสียงของยุนโฮที่เรียกชื่อเขาไม่ขาดปาก..

“...ผมก็รักพี่...ที่สุดเหมือนกัน” หลังจากจบคำพูดนี้ลง เปลือกตางของชางมินหลับตาลงพร้อมกับลมหายใจที่แผ่วลงเรื่อยๆ

“นี่! ชางมินๆ! ชางมินนน” เสียงยุนโฮกรีดร้องชื่อของชางมินออกมาราวกับคนที่ได้สูญเสียของสำคัญชิ้นนั้นไปแล้ว...

ได้แต่ภาวนาว่าสิ่งที่เกิดขึ้นจะเป็นเพียงแค่ ’ความฝัน’ อีกไม่ช้าฉันก็จะตื่นขึ้นมาอีกครั้ง....และพบนายอย่างที่เป็นทุกๆวัน

__________________________________________________________

“พี่ยุนโฮ” ร่างๆหนึ่งปรากฏตัวมา ร่างๆนั้นใส่ชุดสีขาวสะอาด ดวงหน้าหมดจด ดวงตาของยุนโฮเบิกกว้างอย่างดีใจ

“ชางมิน !” ยุนโฮเรียกชื่อร่างบาง ก่อนที่วิ่งตรงเข้าไปหมายที่จะเข้าไปกอด แต่ร่างๆนั้นมันโปร่งใส จนตัวเขาทะลุไปได้

“ผมตายไปแล้วนะครับ พี่จะกอดผมได้ไง” ชางมินพูดพร้อมกับกลั้วหัวเราะอย่างอารมณ์ดี แต่ในดวงตาของชางมินปรากฏแววเศร้าสร้อยออกมา...

“นายโกหก นายไม่ได้จากพี่ไปสักหน่อย” ยุนโฮ พยายามที่จะไขว่คว้าชางมินแต่สุดท้ายมันก็ว่างเปล่า

“พี่ครับ” ชางมินเรียกยุนโฮ พร้อมกับเอื้อมมือไปสัมผัสที่หน้าของยุนโฮ สิ่งที่ยุนโฮรู้สึกคือความเย็นที่ซึมผ่านผิวหนัง

“พี่อย่าทำแบบนี้สิ ยิ่งพี่ทำแบบนี้ผมก็ยิ่งเป็นห่วงพี่นะ” ชางมินพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ก่อนที่จะมีน้ำตารื้นออกมา

“แล้วทำไม นายถึงต้องทิ้งพี่ไป”

“ผมไม่ได้ทิ้งพี่ไปสักหน่อย เพียงแต่เวลาของผมมันหมดลงแล้วเท่านั้นเอง” ชางมินอธิบาย มือบางที่สัมผัสหน้าของยุนโฮ ปาดน้ำตาของยุนโฮด้วยความอ่อนโยน

“ทำไมคนที่ตายถึงไม่ใช่พี่นะ”

“พี่ยุนโฮอย่าโทษตัวเองสิครับ ที่ผมมาหาพี่เนี่ยเพราะเป็นห่วงนะครับหมียุนของผมผอมลงไปตั้งเยอะเลย” ชางมินพูดพลางยิ้มแย้มอย่างสดใส

“เพราะไม่มีนายมาคอยจู้จี้ให้ฉันกินข้าวไง ฉันถึงได้ผอมอย่างนี้” ยุนโฮเอ่ยขึ้น พร้อมกับยกยิ้มเล็กน้อย เขายังอยากให้ชางมินมานั่งคอยบ่นนู่นบ่นนี่ ให้เขารำคาญดีซะกว่าปล่อยให้บรรยากาศเงียบเหงามีเพียงเขาแค่คนเดียว

“ฮ่าๆๆ งั้นต่อไปพี่ก็ต้องดูแลตัวเองมากขึ้นแล้วล่ะครับ เพราะไม่มีผมอยู่แล้ว”

“งั้นพี่จะตายตามนายไป”

“ไม่นะครับ พี่ยุนโฮยังต้องอยู่ต่อไป พี่อย่าทำให้ผมเป็นทุกข์สิ ตั้งแต่ที่ผมจากพี่ไป พี่แทบจะไม่ได้ออกจากบ้านเลยนะ ข้าวก็กินนิดเดียวเอง”

“แต่เมื่อไม่มีนาย พี่ก็ไม่รู้ว่าจะอยู่ไปทำไม”

“งั้นพี่รอผมนะครับ ผมสัญญาว่าผมจะกลับมาหาพี่อีกครั้งได้โปรดรอผมนะครับ”

“อืม พี่จะรอนาย”

เฮือก!! ยุนโฮตื่นขึ้นมา เขาพบว่าตัวเองนั่งกอดเข่าอยู่ในห้องนอน มือข้างหนึ่งกอบกุมกล่องใบหนึ่งไว้....

....ของขวัญที่ชางมินมอบให้เขาก่อนที่จะจากไป....

ยุนโฮเปิดกล่องใบนั้นอย่างเชื่องช้า ภายในกล่องบรรจุสร้อยคอที่เป็นจี้รูปหมีน่ารัก ยุนโฮยกมันขึ้นมา ก่อนที่จะมองมันใกล้ๆ เขาสังเกตเห็นว่า ในจี้สลักเป็นคำๆหนึ่งเป็นคำว่า ‘My Yunho’

“ขอบคุณสำหรับของขวัญชิ้นนี้นะชางมิน พี่สัญญาว่าพี่จะรอนาย” ยุนโฮมองออกไปนอกหน้าต่างก่อนที่จะหยุดสายตาที่ดวงดาวดวงหนึ่งที่ส่องแสงเด่นที่สุด ....พี่สัญญาแล้วนะ ห้ามผิดสัญญาล่ะ.... เสียงใสปนกับเสียงหัวเราะเล็กๆดังแว่วตามสายลม

....อืม พี่ไม่ผิดสัญญาหรอก....ยุนโฮพูดในใจก่อนที่ยิ้มให้ดาวดวงนั้นอย่างอ่อนโยน

-END-