You are die
จงตายซะ !! แต่ช่วยด้วยผมไม่อยากตาย
ผู้เข้าชมรวม
1,661
ผู้เข้าชมเดือนนี้
1
ผู้เข้าชมรวม
1.66K
หมวด : หักมุม
อัปเดตล่าสุด : 10 พ.ย. 53 / 01:06 น.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้
ก็ยินดีต้อนรับอีกครั้งครับ เรื่องนี้ถือซะว่าเป็นเรื่องที่ผมแต่ง
ให้กำลังใจ แล้วกัน แต่เป็นการให้กำลังใจแบบ ดาร์ค ๆ ฮาๆ
ยินดีทุกๆคนที่เข้ามา อ่าน
รู้ไหมครับ ผมแค่อ่านคำเม้น ผมก็มีกำลังใจเต้มเปี่ยมเลย มันทำให้รู้ว่าผมไม่ได้บ้าไปคนเดียวที่เป็นคนเล่าเรื่อง
ขอให้มีความสุขกับโลกที่ไม่มีความแน่นอนของผมครับ
ให้กำลังใจ แล้วกัน แต่เป็นการให้กำลังใจแบบ ดาร์ค ๆ ฮาๆ
ยินดีทุกๆคนที่เข้ามา อ่าน
รู้ไหมครับ ผมแค่อ่านคำเม้น ผมก็มีกำลังใจเต้มเปี่ยมเลย มันทำให้รู้ว่าผมไม่ได้บ้าไปคนเดียวที่เป็นคนเล่าเรื่อง
ขอให้มีความสุขกับโลกที่ไม่มีความแน่นอนของผมครับ
เนื้อเรื่อง
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
You die !
ะที่สุวิทย์ำลันั่รอเวลาให้นาฬิามันเินนเ็มยาวถึเลสิบสอ เ็มสั้นี้เลสี่ มัน่าเป็น่วเวลาที่ยาวนานเหลือเิน แ่มันอาะเป็นเพราะ่อนหน้าีวิอผมมัน็น่าเบื่อไม่แพ้ัน ื่นเ้า อาบน้ำ แ่ัว ไปทำานนั่พิสูน์อัษรานัเียน ที่ละ ยี่สิบห้าสา์ ึ่ถ้าถือในแ่ี ผม็เป็นนแรๆอประเทศที่ไ้อ่าน้นบับ่อนใร ึ่ถ้าเป็นเรื่อสนุมัน็ี แ่นัเียนบานผมยัสสัยว่าใ้อะไรเียน
และแล้ว็ถึเวลาบ่ายสี่โม ผมัระเป๋าเรียมออาออฟฟิศทันที โยไม่้อมีใรมาบอให้ผมออไปไ้ อันที่ริพวเา็ไม่ไ้บอให้ผมออไป แ่ทุนะรู้ัน และเมื่อมอไปรอบๆทุน็เรียมัวลับโยไม่มีใรไ้นัหมาย ผมยิ้มอย่าันๆเหมือนับว่าผมับพวเา่ามีิใรัน
เส้นทาาที่ทำานมาถึบ้าน้วยวิธีเินเท้าะใ้เวลาประมาหนึ่ั่วโมพอี ทำไมถึไม่ใ่รถเมล์ มีนเยถามผมแบบนั้น แ่ะมีประโยน์อะไรถ้าารไปถึห้อพั็ไม่ไ้่าอะไรไปาอนทำาน ารูผู้นเินไปมาามท้อถนนมันยัรู้สึเหมือนผมยัอยู่ในสัมมาว่า ารมอนเินผ่านไปมา็เป็นอีสิ่หนึ่ที่ผมอบทำในะเินลับบ้าน เพราะพวนเหล่านั้นบาทีมัน็มีอะไรลๆอยู่นะรับเ่นบานทำผมทรนี้ไม่น่าเ้าันไ้เลย หรือบานทำไมหน้าาูไม่ไ้แ่ไ้แฟนสวยเหลือเิน ุฟัแล้วอาะรู้สึว่ามันลรไหน แ่สำหรับผมมันล
“าย”
ผมรู้สึไ้ยินเสียบาอย่า มันล้ายับเสียระิบที่้าหู ผมระพริบาสอสามรั้็พบว่าัวเอมาอยู่ลาถนน โยมีรถับผ่านไปมาอย่ารวเร็ว มีนเปิระออมาวาทันทีที่ับรถเบี่ยหลบัวผม
“มึอยาายหรือไ!!!”
ใรบอว่าูอยาาย ูไม่ไ้อยาายแ่ทำไมูถึมาอยู่รนี้ แ่ในอนนี้มันไม่ใ่่วเวลาที่ผมะมาิว่าทำไมแล้ว แ่วระิว่าะทำยัไให้ผมออไปาลาถนนห้าเลนส์นี้ สมอผมิึ้นมาทันที
หันหลัลับสิ
ผมมอ้ายวา่อนที่ะ้ามลับไปยัฝั่ที่ัวเอยืนอยู่เิม่อนที่ผมะมาอยู่ลาถนน หลัาที่ผม้ามมาถึฝั่ไ้เพียเสี้ยววินาที็พบว่ามีรถสิบล้อวิ่ฝ่าลาถนนมาทันที นในร่าายลุู่ึ้นมาทันทีที่นึว่าถ้าผมยัยืนอยู่ที่เิมร่าอผมะแหลละเอียนาไหน หัวสมออผมิวนไปวนมาถึเหุาร์เมื่อสัรู่นไม่ไ้สนใว่าาอผมไ้พามาถึห้อพัั้แ่เมื่อไรไม่รู้
ห้อพันาเท่าับัวผม่อันประมาสามน ภายในห้อ็เหมือนับห้อพัทั่วๆไปมี โ๊ะ ู้เสื้อผ้า โน้บุ้ และ โทรทัศน์ที่วาอยู่บนโ๊ะี่ปุ่นนาเล็ มีิ์ล้าานและห้อน้ำอยู่้านอห้อ ผมเริ่มาาร้นหาาเว็บไ์ โยพิมพ์ำ่ายๆเ่น หมสิ ลในเว็บ google ผลเว็บไ์เี่ยวับำว่าหมสิ เว็บไ์แรที่ึ้นมาเียนเี่ยวับารปมพยาบาลนเป็นลม ผมเาหัว่อนที่ะลบำ้นหาเิมแล้วิำใหม่ มีเสียโทรศัพท์มือถือัึ้นแ่ผมรู้ว่าใรโทรมาึัสายทันทีและพุ่สมาธิไปที่อมพิวเอร์่อ
ลอำว่า หมสิ และ เียาย ร่วมันูสิ ผมพิมพ์และ enter ็พบับรายารเียายอุไรภพ เมื่อนานหลายปีมาแล้ว
“ทำไมมันยาัวะ ิไม่ออแล้วเว้ย”
ทันในั้น็มีำำหนึ่โผล่ึ้นมาบนแทบสีาวอ google แทนำเิมที่พิมพ์ไปเมื่อสัรู่
าย
สิอผมับวูบลไปแ่เป็นแ่่วเวลาสั้นๆ หลัาที่มีลมพัใบหน้า เปลือาผมอผม็ไ้เปิึ้น
“ไอ้ ห่า ูมาอยู่รนี้ไ้อย่าไร ใร็ไ้่วย้วย”
ผมมอไป้าหน้า็พบว่ามีแ่อาาศอันเวิ้ว้าอยู่้านหน้า และเมื่อมอไป้านล่า็พบว่าัวเอไ้มายืนอยู่บนระเบียหน้าห้อึ่ถ้า้าวอีเพีย้าเียว ร่าอผม็ะลไปาั้นที่ยี่สิบ ไม่้อิว่าะรอหรือไม่ บาทีลไปยัไม่รู้ถึวามเ็บ้วย้ำ
้าวลมาเป็นสิ่ที่สมอสั่ทันทีหลัาที่ัวเอรู้สิ ผมเอาเท้ามาแะับพื้นห้อเหมือนเิม ใอผมสั่นระรัวเหมือนับนำลัีลออยู่ลอเวลา มัน่าเป็นำื่นที่สุสยอเหลือเิน ผมไม่สามารถหลับไ้เลยนอา้อใ้ยานอนหลับ่วย และวามมื็ไ้ลอบลุมร่าผมให้ผ่านพ้นไปหนึ่วัน
รุ่เ้าหลัาที่แสอาทิย์ไ้ลอผ่านหน้า่ามาระทบหน้า ผม็ื่นัวเีย พร้อมับเรื่อเมื่อวานที่มันยัอยู่ในสมอ ผมมั่นใว่านั้นไม่ใ่วามฝันแน่นอน แ่็ิไม่ออว่ามันืออะไร และไม่รู้ะไปปรึษาใร ไปหาหมอผมนึภาพออเลยว่าหมอะ้อหัวเราะและับผมียาแน่ๆ และผม็เ็บสิ่่าๆที่เิึ้นเมื่อวานทั้หมไว้ในลิ้นัอสมอ และถ้าเป็นไปไ้ ออย่าให้ผมลื้อมันออมาอีเลย
านพิสูน์อัษรอผมวันนี้ถือว่าอยู่ในั้นเลวร้าย ผมหาำผิในอัราเร็วที่่ำว่าทุๆวัน มันอาะเป็นเพราะเรื่อเมื่อวานที่ผมพยายามะเ็บมันไว้ในลิ้นัไ้ีัวเอออมาวิ่วุ่นวายอยู่ในสมอลอเวลา ุเยเ็บวามลับอะไรบาอย่าแล้วรู้สึอึอัไหม ผม็เป็นแบบนั้น ผมำเป็น้อหาใรสัน ใร็ไ้ที่ะฟัผม ไม่เ่นนั้นผมะ้ออึอัาย
นริศ เธอเป็นนัพิสูน์อัษรอีนแ่ผมอบเรียเธอว่านัสำรวอัษรเพราะเธอนอาะแ้ำผิแล้วบาทีเธอยัอนิสัยแ้สำนวนอนัเียนไป้วยในัว ทำให้เธอเือบะถูไล่ออหลายรั้ ผมมอเธอหลายรั้่อนที่ะเ้าไปหาเธอ
“นริศ”
ผมเรียเธอในะที่เธอำลันั่อ่านานอยู่
“อือ ว่าไ”
เธออบสั้นๆแ่าเธอ็ยัมอที่าน่อไป
“เรามีเรื่อปรึษา สะวไหม”
“ยาวไหม”
นริศถาม้วยน้ำเสียูเหนื่อยๆ เธอมอผมเหมือนับะบอผมว่าเรื่อ้อสำัริๆถึทำให้ันลุออมาาานไ้
และผม็ไ้เล่าเรื่อที่เิึ้นเมื่อวานให้นริศฟัอย่าละเอียที่สุเท่าที่ะทำไ้ เธอฟัผมไ้สัพั เธอ็หันลับไปทำาน่อ
“ฟัเรา่อนสิ”
“ฟัอยู่ เล่า่อสิ ฟัอยู่”
ผมมั่นใว่าเสียอผมทะลุออาหูเธอไปนานแล้ว ผมึหยุเล่าและเธอ็ไม่ไ้ยั้นะย้อให้ผมเล่า่อ ึอันเป็นที่รู้ันว่า นริศอยาะไปสำรวัวหนัสืออเธอ่อ บ่ายสี่โมทุนเ็บอและออไปาออฟฟิศนี้อย่ารวเร็วแ่รั้นี้เหลือเพียแ่ผมที่นั่อยู่ที่นี้นเียว
ผมลอ้นหาใน google อีรั้แ่รั้นี้ผมเลือำที่เพาะเาะ ำว่า ไม่รู้สึัว สถานที่แปล หูแว่ว ึ่ ผมไ้เอเว็บไ์หนึ่มันไ้พูถึอาารที่ผมเป็นไว้อย่าน่าสนใ มันพูว่าสิ่เหล่านี้อารวมอยู่ในอาารที่เรียว่า อาารั แ่หลัา้นอย่าละเอียมาเท่าไร็ไม่เยมีใรที่เป็นแบบผม ไม่มีใรัแล้วายเพราะถูรถน หรือ ระโาระเบีย ะมี็แ่่าัวาย หรือบาที่มันอาะเป็นิใ้สำนึส่วนลึที่สุอผมึ่มันำลัเรียร้อให้ผม่าัวาย
“ประสาท”
ผมะโนเสียัเพื่อให้ลบวามิอันไร้สาระนี้ออไป
วันนี้เป็นวันแรที่ผมเินทาลับโยนั่แท็ี่ มิเอร์ ถึแม้ว่าะมันแพแ่ีวิูแพว่า ผมิอย่านั้น และที่น่าแปลมัน็ใ้เวลาประมาหนึ่ั่วโมพอีเ่นัน ผมรีบึ้นลิพ์อย่ารวเร็วเมื่อเห็นประูห้อผมรีบวิ่ไปเปิประู ไุแ้วยวามลนลานและรีบวิ่เ้าไปในห้อปิประูทันที
ผมไม่รู้ว่าไอ้เสียำว่า าย มันะัอนไหน แ่มันะทำให้ผมเป็นบ้า ทันในั้นหน้าพ่อและแม่็ไ้ลอยเ้ามาในห้ววามรู้สึ
“แม่รับ ่วยผม้วย”
แ่หลัาที่ผมำลัะโทรศัพท์ไปหาที่บ้าน ภาพเหุาร์ในอี็ทำให้ผมหยุะัล ผมยิ้มให้ับศัิ์ศรีอันโ่เ่าอัวเอ่อนที่ะวาโทรศัพท์ล
“ถ้าผมไม่ไ้เป็นนัเียนมืออาีพ ผมะไม่ลับมาที่บ้านหลันี้อี”
ผมร้อไห้อย่าสะอึสะอื้น ึ่เป็นเวลาที่โทรศัพท์ัึ้น แม่โทรหาผม แ่ผม็ัสายแม่ทันที แ่รั้นี้ผมรู้สึว่าัวผมอ่อนแอเหลือเิน ผมัสินใรับสาย
“แม่รับ”
าย!!!
และสิอผม็ับวูบล
ผมลืมาอีรั้ ภาพแรที่เห็นแทนที่ะเป็นภาพว่าผมอยู่ในสถานที่ที่ะทำให้ผมเียายลับลายเป็นภาพรอบรัวผม พวเาำลัร้อไห้
“ผมในอนนี้มันเป็นไ้แ่นพิสูน์อัษรแ่สัวันแม่ผมะเป็นนัเียนที่มีื่อเสีย ผมสัา”
และภาพพ่อและแม่อผม็สลายลายเป็นฝุ่นละออไปในทันที หลัานั้นผมแทบสิแเพราะภาพวามริที่ำลัอยู่รหน้าผมทำผมแทบะเป็นลม
ผมึ้นไปยืนอยู่บนยอเสาโทรศัพท์ มอไป้านล่า็มีนมายืนมุอยู่้านล่าเ็มไปหม บานส่เสียโวเวโวยวาย
“ุๆอย่าพึ่ิสั้น ่อยๆิใเย็นนะ พ่อุ”
เสียป้านหนึ่า้านล่าะโนึ้นไป
ผมรู้สึว่าปัสสาวะผมำลัเล็ออมา น้ำาผมไหลออมา้วยวามลัว ผมไม่ไ้อยาาย
“ใร็ไ้่วยผม้วย”
มือับเท้าอผมยึับเสาโทรศัพท์อย่าแน่น
“ผมยัไม่อยาาย”
“แล้วพ่อหนุ่มึ้นไปทำไม ถ้าไม่อยาาย”
นั่นสิ แล้วผมึ้นไปทำไมถ้าผมไม่อยาาย และอีอย่าถ้าผมรอาย แล้วใรันะเื่อเรื่อที่ผมปีนึ้นมาเพราะมีเสียสั่ให้ผมึ้น เพ้อเ้อที่สุ
ลอปีนลูไหม
เป็นวามิที่แวบเ้ามาในหัวทันที ผม่อยๆ้าวเท้าลไปทีละั้น เท้าผมเหมือนะหลุออาเสาแ่็ยัยึไ้ แม้ะูไม่มั่นเท่าไร็าม
“อย่าปีนลมาเลย มันอันราย”
เสียไทยมุา้าล่าะโนเือนเา
ทันในั้นถ้าให้เรื่อนี้ไปถึหูำรวหรือนั่าวเมื่อไร มันะ้อเิเรื่อให่ับานผมแน่ ผมึัสินใปีนลอย่ารวเร็ว เพียแ่ว่ามันไม่ไ้่ายอย่าใิ ผม้อ่อยๆปีนลทีละ้าวนระทั่ถึพื้นในที่สุ น่าล พวพนัานับเพลิที่พวน้าล่าแ้ให้มา่วยผม ็ยัมาไม่ถึแ่ผมไม่รอถึอนนั้นหรอผมรีบวิหนีฝ่าฝูนที่่าับพฤิรรมที่ผมทำอยู่ และผม็ไม่้อาระอธิบายอะไรมามายว่าทำไม เพราะัวผมเอ็ยัไม่สามารถอบไ้ว่าผมเป็นอะไร
“ มึิว่าสนุมาหรือไ”
ไทยมุนหนึ่ะโน่าออมา แ่ผมไม่สนใและเรียแท็ี่ให้ไปส่ที่ห้อพัอผมามเิม
ผมไม่พูอะไรอีนอาเ็บัวเียบ าอผมสว่าทั้ืนใระหลับไ้ ทันในั้น็ไ้มีเสียโทรศัพท์มือถือัึ้น ผมมอูว่าใรโทรมา็พบว่าเป็นแม่อผมโทรมา น้ำาผมไหลรินออมา ผมวาทิษิลทันทีและรับสาย ผมไม่รู้ว่าะพูอะไรับแม่ัวเอ ห้าปีที่ผมับแม่าาริ่อ มันไม่รู้ะเริ่ม้น้วยประโยอะไรี ผมสายรับ
“ฮะโหล แม่หรือ”
“นี้อาประสิษ์นะ”
“รับ”
“รอบรัวเธอถูโรปล้น”
ผมรู้สึว่าบาสิ่บาอย่าที่อาะพู่อานี้ ผมไม่มั่นใว่าผมอยาไ้ยินหรือไหม
“พ่อ และ แม่ เธอ เา…”
เสียอาประเสริหายา่วไป พร้อมับเสียสะอื้นอยู่นานแสนนาน
“พ่อ แม่ เธอ ถูารรม ลับมาเถอะ”
ผมไม่ทันไ้ฟัว่าอาประเสริพูอะไร่อ ทันในั้นวามิในอี็ไ้ย้อนลับมาหาผมอีรั้ มันัเนเหลือเิน
“ลูทำไมถึอยาะเป็นนัเียนมานานั้น เอาเป็นานอิเรไม่ไ้หรือไ”
“แม่ ไม่เ้าใผม”
ผมพูพร้อมับัระเป๋าโยไม่หันมามอพ่อและแม่ที่่ายืนอยู่เียบๆ
“ผมสัาว่า ผมะ้อเป็นนัเียนที่มีื่อเสีย ถ้าผมยัไม่ไ้เป็น ผมะไม่ลับมาที่นี้อี”
แม่ร้อไห้สะอื้นแ่็ไม่สามารถทำอะไรไ้นอาอพ่อผมแน่น
“ลูมันโแล้วแม่ สัวันมัน็้อไป”
พ่อมอผมพร้อมับบไหล่เบาๆ พร้อมับยัเินำนวนเือบหมื่นว่าบาท
“เหนื่อยเมื่อไร ่อยลับมานะ”
และสิอผม็ลับมาสู่โลวามริ เรื่อนี้มันเป็นแ่ฝันไปใ่ไหม ผมย้อนถามัวเอ้ำแล้ว้ำเล่า ผมำลัฝันไป ทันในั้นเสียปีศาที่มันทำร้ายีวิผม็ไ้ัึ้นมันระิบที่้าหูผมอย่าแผ่วเบา
นัเียน นัเียน
ผมท่อำๆนี้ไว้ในใ่อนที่สิผมะาหายไปเพราะอย่าน้อยมันะเป็นที่ยึสุท้ายอผม ไม่ว่าะเิอะไรึ้น็าม
าย!!!
ผลงานอื่นๆ ของ twistman ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ twistman
กำลังโหลด...
คำนิยม Top
"จาก You now รับวิจารณ์นิยายค่ะ"
(แจ้งลบ)ส่วนที่ต้องแก้ไขตรงบรรยาย:บรรยายได้ดีค่ะ ทำให้เข้าใจเนื้อเรื่องดีค่ะ ไม่งงจนเกินไป เรื่องของคุณส่วนใหญ่จะเกี่ยวกับชีวิตและจิตวิทยาน่ะค่ะ บางครั้งทำให้เนื้อเรื่องดูลุ้น บางครั้งก็ดูน่ากลัว แต่ถ้ารวมๆสนุกมากและน่าติดตามสุดๆค่ะ10/10 ส่วนที่ต้องแก้ไขตรงเนื้อหา:เนื้อหาโดยรวมนี่คือมันเป็นจิตใต้สำนึกของพระเอกเหรอค่ะ อ่านไปอ่านมาก็งงๆอ่ะค่ะ มันมีบางช่วงที ... อ่านเพิ่มเติม
ส่วนที่ต้องแก้ไขตรงบรรยาย:บรรยายได้ดีค่ะ ทำให้เข้าใจเนื้อเรื่องดีค่ะ ไม่งงจนเกินไป เรื่องของคุณส่วนใหญ่จะเกี่ยวกับชีวิตและจิตวิทยาน่ะค่ะ บางครั้งทำให้เนื้อเรื่องดูลุ้น บางครั้งก็ดูน่ากลัว แต่ถ้ารวมๆสนุกมากและน่าติดตามสุดๆค่ะ10/10 ส่วนที่ต้องแก้ไขตรงเนื้อหา:เนื้อหาโดยรวมนี่คือมันเป็นจิตใต้สำนึกของพระเอกเหรอค่ะ อ่านไปอ่านมาก็งงๆอ่ะค่ะ มันมีบางช่วงที่ยังไม่เข้าใจน่ะค่ะ9/10 ส่วนที่ต้องแก้ไขตรงภาษา:ภาษาดีค่ะ ไม่งงตรงภาษาเลย แต่อาจมีบางช่วงที่ต้องเปลี่ยนคำน่ะค่ะ10/10 ส่วนที่ต้องแก้ไขตรงตัวละคร:ตัวละครไม่มีปัญหาน่ะค่ะ ยังคงดีเหมือนเดิม แต่ความรู้สึกของตัวละครบางครั้งมันแสดงออกไม่เต็มที่น่ะค่ะ9/10 พยายามต่อไปน่ะค่ะ ขอบคุณที่ใช้บริการค่ะ^^ อ่านน้อยลง
ฮันนี่ๆพาย | 29 ม.ค. 55
-
6
-
0
"Nightbell's Assessment."
(แจ้งลบ)Censorious Alley - ซอยสายงานวิจารณ์ by Nightbell มาส่งแบบประเมินนอกออเดอร์แล้วครับ^^ ขอบคุณมากๆ เลยที่ยังไม่ลืมกัน ยังไงก็ตาม... อย่าลืมแวะมาใช้บริการอีกนะครับ (ช่วงนี้ติดสอบ แต่มีเวลานิดหน่อยก็มาประเมินให้เรื่องนึงเนี่ยล่ะครับ^^) ------------------------------------------------------------------------------ 1.พล็อตเรื่อง [30/25] น่าสนใจมากกับ ... อ่านเพิ่มเติม
Censorious Alley - ซอยสายงานวิจารณ์ by Nightbell มาส่งแบบประเมินนอกออเดอร์แล้วครับ^^ ขอบคุณมากๆ เลยที่ยังไม่ลืมกัน ยังไงก็ตาม... อย่าลืมแวะมาใช้บริการอีกนะครับ (ช่วงนี้ติดสอบ แต่มีเวลานิดหน่อยก็มาประเมินให้เรื่องนึงเนี่ยล่ะครับ^^) ------------------------------------------------------------------------------ 1.พล็อตเรื่อง [30/25] น่าสนใจมากกับแนวที่ไม่ค่อยโผล่มาให้เห็นนัก ผมเองก็ชอบนะ นิยายแนวจิตวิทยาอย่างนี้น่ะ... แต่คิดว่าบางตอนดูไม่สมเหตุสมผลนัก มันอ่านแล้วยังติดๆ ขัดๆ ยังไงชอบกล ผมไม่ค่อยเข้าใจว่าคำว่า"จงตาย"เกี่ยวอะไรกับการที่สุวิทย์ต้องสูญเสียครอบครัวไปโดยที่เขาไม่รู้ตัว... ไม่รู้สิครับ ผมอาจไม่ค่อยเข้าใจอะไรนักก็ได้... (ผมไม่รู้ว่าคุณทวิสแมนอายุเท่าไหร่ แต่ผมพึ่งจะสิบหกเมื่อไม่นานมานี้เองอ่ะ--") 2.ภาษา [30/25] แปลกๆ แต่นับว่าดีขึ้นจมเลยล่ะครับ ผมว่าตอนขึ้นเรื่องถ้าจะให้ตัวละครเป็นคนดำเนินเรื่องก็ไม่นานจะใช้คำว่า"ขณะที่สุวิทย์กำลังนั่งรอ..." แล้วก็หันมาใช้ตัวละครดำเนินเรื่องต่อทันทีให้ย่อหน้าเดียวกันนะครับ ด้านคำผิดก็ยังมีให้เห็นอยู่บ้างอย่าง "รื้อ(ค้นกระจุยกระจาย)" ไม่ใช่ "ลื้อ(คำเรียกแทน คุณ ของคนจีน)" สำนวนอ่านง่ายขึ้น... แต่ตรงช่วงที่บอกว่า "ใครบอกว่ากูอยากตาย..." ผมเดาว่าคุณทวิสแมนต้องการเขียนเป็นความคิดของตัวละครสินะ ถ้าอย่างนั้นก็น่าจะปรับให้ตัวอักษรเป็นตัวเอียงสักหน่อย จะได้ดูออกนะครับ^^ 3.ตัวละคร [20/15] มีมิติดีครับ แต่ยังสื่อด้านอารมณ์กับความรู้สึกได้ติดขัดไปหน่อย อันนี้ผมพอเข้าใจ... เพราะปัญหานี้พบมากในนักเขียน ถ้าเป็นไปได้ก็ลองถามๆ เอาจากคนที่เคยเจอเหตุการณ์ประมาณนี้มาก่อน หรือไปอ่านเอาจากพวกบทสัมภาษณ์ก็ช่วยได้เหมือนกันครับ^^ 4.การจัดหน้ากระดาษ [10/10] ยังอ่านง่ายเหมือนเดิม... ผมให้เต็มครับ^^ 5.คะแนนพิเศษ [10/8] อือ... เอาเป็นว่าผมถูกใจเรื่องส่วนใหญ่ที่คุณทวิสแมนแต่งนะครับ เรื่องแนวจิตวิทยาเนี่ยหาอ่านยากจัง แล้วก็พล็อตเรื่องน่าสนใจดี ถึงจะจบไม่ค่อยสวยไปหน่อยแต่ก็ถูกใจผมล่ะ^^ แล้วก็ขอบคุณที่ยังไม่ลืมกันนะครับผม!!! >>>>คะแนนรวม เต็ม 100 คุณได้ 83 คะแนน อ่านน้อยลง
NightBell - ระฆังรัตติกาล | 22 ธ.ค. 53
-
2
-
0
ดูทั้งหมด
คำนิยมล่าสุด
เขียนคำนิยม"จาก You now รับวิจารณ์นิยายค่ะ"
(แจ้งลบ)ส่วนที่ต้องแก้ไขตรงบรรยาย:บรรยายได้ดีค่ะ ทำให้เข้าใจเนื้อเรื่องดีค่ะ ไม่งงจนเกินไป เรื่องของคุณส่วนใหญ่จะเกี่ยวกับชีวิตและจิตวิทยาน่ะค่ะ บางครั้งทำให้เนื้อเรื่องดูลุ้น บางครั้งก็ดูน่ากลัว แต่ถ้ารวมๆสนุกมากและน่าติดตามสุดๆค่ะ10/10 ส่วนที่ต้องแก้ไขตรงเนื้อหา:เนื้อหาโดยรวมนี่คือมันเป็นจิตใต้สำนึกของพระเอกเหรอค่ะ อ่านไปอ่านมาก็งงๆอ่ะค่ะ มันมีบางช่วงที ... อ่านเพิ่มเติม
ส่วนที่ต้องแก้ไขตรงบรรยาย:บรรยายได้ดีค่ะ ทำให้เข้าใจเนื้อเรื่องดีค่ะ ไม่งงจนเกินไป เรื่องของคุณส่วนใหญ่จะเกี่ยวกับชีวิตและจิตวิทยาน่ะค่ะ บางครั้งทำให้เนื้อเรื่องดูลุ้น บางครั้งก็ดูน่ากลัว แต่ถ้ารวมๆสนุกมากและน่าติดตามสุดๆค่ะ10/10 ส่วนที่ต้องแก้ไขตรงเนื้อหา:เนื้อหาโดยรวมนี่คือมันเป็นจิตใต้สำนึกของพระเอกเหรอค่ะ อ่านไปอ่านมาก็งงๆอ่ะค่ะ มันมีบางช่วงที่ยังไม่เข้าใจน่ะค่ะ9/10 ส่วนที่ต้องแก้ไขตรงภาษา:ภาษาดีค่ะ ไม่งงตรงภาษาเลย แต่อาจมีบางช่วงที่ต้องเปลี่ยนคำน่ะค่ะ10/10 ส่วนที่ต้องแก้ไขตรงตัวละคร:ตัวละครไม่มีปัญหาน่ะค่ะ ยังคงดีเหมือนเดิม แต่ความรู้สึกของตัวละครบางครั้งมันแสดงออกไม่เต็มที่น่ะค่ะ9/10 พยายามต่อไปน่ะค่ะ ขอบคุณที่ใช้บริการค่ะ^^ อ่านน้อยลง
ฮันนี่ๆพาย | 29 ม.ค. 55
-
6
-
0
"Nightbell's Assessment."
(แจ้งลบ)Censorious Alley - ซอยสายงานวิจารณ์ by Nightbell มาส่งแบบประเมินนอกออเดอร์แล้วครับ^^ ขอบคุณมากๆ เลยที่ยังไม่ลืมกัน ยังไงก็ตาม... อย่าลืมแวะมาใช้บริการอีกนะครับ (ช่วงนี้ติดสอบ แต่มีเวลานิดหน่อยก็มาประเมินให้เรื่องนึงเนี่ยล่ะครับ^^) ------------------------------------------------------------------------------ 1.พล็อตเรื่อง [30/25] น่าสนใจมากกับ ... อ่านเพิ่มเติม
Censorious Alley - ซอยสายงานวิจารณ์ by Nightbell มาส่งแบบประเมินนอกออเดอร์แล้วครับ^^ ขอบคุณมากๆ เลยที่ยังไม่ลืมกัน ยังไงก็ตาม... อย่าลืมแวะมาใช้บริการอีกนะครับ (ช่วงนี้ติดสอบ แต่มีเวลานิดหน่อยก็มาประเมินให้เรื่องนึงเนี่ยล่ะครับ^^) ------------------------------------------------------------------------------ 1.พล็อตเรื่อง [30/25] น่าสนใจมากกับแนวที่ไม่ค่อยโผล่มาให้เห็นนัก ผมเองก็ชอบนะ นิยายแนวจิตวิทยาอย่างนี้น่ะ... แต่คิดว่าบางตอนดูไม่สมเหตุสมผลนัก มันอ่านแล้วยังติดๆ ขัดๆ ยังไงชอบกล ผมไม่ค่อยเข้าใจว่าคำว่า"จงตาย"เกี่ยวอะไรกับการที่สุวิทย์ต้องสูญเสียครอบครัวไปโดยที่เขาไม่รู้ตัว... ไม่รู้สิครับ ผมอาจไม่ค่อยเข้าใจอะไรนักก็ได้... (ผมไม่รู้ว่าคุณทวิสแมนอายุเท่าไหร่ แต่ผมพึ่งจะสิบหกเมื่อไม่นานมานี้เองอ่ะ--") 2.ภาษา [30/25] แปลกๆ แต่นับว่าดีขึ้นจมเลยล่ะครับ ผมว่าตอนขึ้นเรื่องถ้าจะให้ตัวละครเป็นคนดำเนินเรื่องก็ไม่นานจะใช้คำว่า"ขณะที่สุวิทย์กำลังนั่งรอ..." แล้วก็หันมาใช้ตัวละครดำเนินเรื่องต่อทันทีให้ย่อหน้าเดียวกันนะครับ ด้านคำผิดก็ยังมีให้เห็นอยู่บ้างอย่าง "รื้อ(ค้นกระจุยกระจาย)" ไม่ใช่ "ลื้อ(คำเรียกแทน คุณ ของคนจีน)" สำนวนอ่านง่ายขึ้น... แต่ตรงช่วงที่บอกว่า "ใครบอกว่ากูอยากตาย..." ผมเดาว่าคุณทวิสแมนต้องการเขียนเป็นความคิดของตัวละครสินะ ถ้าอย่างนั้นก็น่าจะปรับให้ตัวอักษรเป็นตัวเอียงสักหน่อย จะได้ดูออกนะครับ^^ 3.ตัวละคร [20/15] มีมิติดีครับ แต่ยังสื่อด้านอารมณ์กับความรู้สึกได้ติดขัดไปหน่อย อันนี้ผมพอเข้าใจ... เพราะปัญหานี้พบมากในนักเขียน ถ้าเป็นไปได้ก็ลองถามๆ เอาจากคนที่เคยเจอเหตุการณ์ประมาณนี้มาก่อน หรือไปอ่านเอาจากพวกบทสัมภาษณ์ก็ช่วยได้เหมือนกันครับ^^ 4.การจัดหน้ากระดาษ [10/10] ยังอ่านง่ายเหมือนเดิม... ผมให้เต็มครับ^^ 5.คะแนนพิเศษ [10/8] อือ... เอาเป็นว่าผมถูกใจเรื่องส่วนใหญ่ที่คุณทวิสแมนแต่งนะครับ เรื่องแนวจิตวิทยาเนี่ยหาอ่านยากจัง แล้วก็พล็อตเรื่องน่าสนใจดี ถึงจะจบไม่ค่อยสวยไปหน่อยแต่ก็ถูกใจผมล่ะ^^ แล้วก็ขอบคุณที่ยังไม่ลืมกันนะครับผม!!! >>>>คะแนนรวม เต็ม 100 คุณได้ 83 คะแนน อ่านน้อยลง
NightBell - ระฆังรัตติกาล | 22 ธ.ค. 53
-
2
-
0
ดูทั้งหมด
ความคิดเห็น