[SF : SHINee] The Reason (2MIN)

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

Title : The Reason
Author : SandBa
Couple : Minho x Taemin
Genre : Romantic
Note : ฟิคนี้เป็นฟิคเรื่องแรกในชีวิต ไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะได้มาแต่งฟิค 5555555+ 
ไม่รับประกันว่าจะสนุกนะคะ T^T ใช้เวลาแต่ง2ชั่วโมงเลยอาจจะยังมีอะไรไม่ดีบ้าง 
ยังไงก็ติชมกันได้ตามใจชอบนะ เผื่ออาจะมีเรื่องต่อไปตามมา^^
Thanks : เพื่อนที่มหาลัยที่อุตส่าห์สละเวลามาช่วยอ่านและแก้คำผิดให้ และผู้อ่านทุกคนที่คลิกเข้ามาอ่านจ้า~ 

ป.ล. มันเป็น short fic ที่สั้นนะคะ^^

เนื้อเรื่อง

......The Reason......


ท่ามกลางความแออัดภายในรถโดยสารยามเช้า เด็กหนุ่มคนหนึ่งพยายามพาร่างอันบอบบางของตนเองเบียดเสียดผู้คนมากมายเพื่อที่จะเข้าไปยังบริเวณด้านหลังของรถ ในขณะที่ขาเรียวทั้งสองข้างทำหน้าที่เดินไปภายในรถ ดวงตากลมโตก็ทำหน้าที่มองไปยังบริเวณเบาะหลังสุดโดยอัตโนมัติ เหมือนที่เคยทำเป็นประจำทุกวัน
สายตาน้อยๆคู่นั้นค่อยๆไล่มองผู้โดยสารที่นั่งอยู่เบาะหลังสุดทีละคนๆเหมือนกำลังมองหาใครอยู่

“อ๊ะ นั่นไง” ร่างบางเผลออุทานออกมาเบาๆ เมื่อสายตาไปสบเข้ากับคนที่นั่งอยู่ริมหน้าต่าง ใครคนนั้น คนที่เขากำลังมองหาอยู่



' เช้านี้เป็นวันที่ดีจังเลยนะ '



……………………………….
……………………….
………………
………



“แทมิน มาสายอีกแล้วนะ” เสียงหนึ่งทักขึ้นเมื่อร่างบางเดินมาถึงโต๊ะเรียนของเขา

“แต่ฉันก็มาทันประตูปิดนะ คีย์” แทมินพูดพร้อมกับยิ้มบางๆให้กับเพื่อนของเขา

“ปกตินายน่ะมาก่อนแปดโมงทุกวัน แต่ช่วงนี้นายมาก่อนประตูปิดแค่2-3นาทีเองมั้ง นายมีอะไรปิดบังฉันรึเปล่า”

“ไม่นี่ นายอย่าคิดมากเลยนะ ฉันก็แค่ขี้เกียจตื่นเช้าๆน่ะ”

“แน่ใจนะ นายก็รู้ใช่มั้ยว่าถ้ามีอะไรแล้วไม่บอกกัน ฉันจะโกรธแค่ไหน” คีย์พูดพลางทำหน้าตางอนๆใส่แทมิน

“อืม รู้แล้วน่า มีอะไรฉันก็บอกนายทุกเรื่องอยู่แล้ว” แทมินยิ้มกว้างให้เพื่อนรัก คีย์จึงไม่ได้ถามอะไรต่อถึงแม้จะยังนึกสงสัยอยู่ก็ตาม



‘ขอโทษนะคีย์ ฉันยังบอกนายไม่ได้จริงๆว่าที่ฉันชอบมาโรงเรียนสายเป็นเพราะฉันอยากเจอใครคนนั้น.........’



‘ ชเว มินโฮ ’



……………………………….
……………………….
………………
………



“พักกลางวันแล้ว ไปกินข้าวกันเถอะแทมิน”

“อืม ไปสิ”


ลี แทมิน และ คิม คิบอม หรือ คีย์ เป็นนักเรียนปี1 ของโรงเรียนมัธยมปลายชองดัม แทมินเป็นเด็กผู้ชายที่มีรูปร่างเล็กและบอบบางมาก หน้าตาก็ออกจะไปทางน่ารักเหมือนเด็กผู้หญิงซะมากกว่าหล่อแบบเด็กผู้ชายม.ปลาย ส่วนคีย์นั้นถึงแม้ร่างกายจะไม่ได้บอบบางเท่าแทมิน แต่ก็ถือว่าบอบบางสำหรับเด็กผู้ชายในวัยเดียวกัน หน้าตาของคีย์จะออกไปทางสวยก็ไม่ใช่หล่อก็ไม่เชิง หรือเรียกได้ว่าทั้งสวยและหล่อนั่นเอง จึงทำให้ทั้งแทมินและคีย์เป็นที่สนใจของทั้งผู้หญิงและผู้ชายในโรงเรียน

“เฮ้ย นั่นน้องแทมินกับน้องคีย์ปี1นี่หว่า น่ารักเป็นบ้าเลย” อนยูพูดขึ้น

“.........”

“นายจะช่วยสนใจอะไรบ้างได้มั๊ยวะ มินโฮ” อนยูพูดขึ้นอีกครั้งเมื่อเพื่อนของเขาไร้ซึ่งปฏิกิริยาตอบโต้ใดๆ

“อืม ก็ดี” มินโฮพูดแค่นั้นแล้วหันไปสนใจข้าวกลางวันของตนเองต่อ




“แทมิน นายดูนั่นสิ พี่มินโฮดูดีชะมัดเลยอ่ะ” คีย์เขย่าแขนแทมิน เพื่อเรียกให้ดูคนที่นั่งกินข้าวถัดจากพวกเขาไปเพียงแค่โต๊ะเดียว

“เบาๆก็ได้คีย์ ฉันกำลังกินข้าวอยู่นะ” แทมินทำหน้าดุใส่คีย์

“ก็แหม พี่มินโฮอยู่ในระยะใกล้ขนาดนี้ ฉันก็ตื่นเต้นหน่ะสิ พี่มินโฮปี3 ห้อง A นายไม่รู้จักรึไง พี่เค้าออกจะดัง ทั้งหล่อ ทั้งเรียนเก่ง เล่นกีฬาก็เก่ง สเป็คฉันเลย.......................................” คีย์ยังคงสาธยายถึงมินโฮต่อไป ในขณะที่แทมินเอาแต่ก้มหน้าก้มตากินข้าวของตัวเอง ไม่มีทีท่าว่าจะสนใจในสิ่งที่เพื่อนของเขาพูดสักนิด



แต่ใครจะรู้ว่าตอนนี้จิตใจของลีแทมินไม่ได้อยู่กับเนื้อกับตัวซะแล้ว
เพราะมันลอยไปอยู่ที่โต๊ะถัดจากเขา โต๊ะของใครคนนั้น
โต๊ะของ ชเว มินโฮ



……………………………….
……………………….
………………
………




“ฉันไปห้องสมุดก่อนนะคีย์ เจอกันที่ห้องเรียนนะ” แทมินพูดจบก็ทำท่าจะลุกออกจากโต๊ะไป แต่กลับโดนคีย์ดึงแขนไว้เสียก่อน

“วันนี้ฉันจะไปกับนายด้วย อยากรู้นักว่าห้องสมุดมันมีอะไรดีนักหนา เห็นไปได้ไปดีทุกวี่ทุกวัน จนจะเอามาเป็นเพื่อนสนิทแทนคิมคิบอมคนนี้แล้วมั้ง” คีย์พูดเชิงตัดพ้อ เพราะช่วงนี้พอแทมินกินข้าวกลางวันเสร็จเป็นต้องไปห้องสมุดทุกวัน แล้วปล่อยให้เขากลับห้องเรียนคนเดียว จึงอดน้อยใจไม่ได้

“นี่ อย่างอนสิคีย์ ที่ฉันไม่ชวนนายไปเพราะฉันกลัวนายจะเบื่อต่างหากหล่ะ แต่ถ้าวันนี้นายอยากไปด้วยก็ตามใจนะ แล้วอย่ามาบ่นว่าเบื่อให้ฉันฟังละกัน” แทมินพูดพลางอมยิ้มในท่าทางงอนเหมือนเด็กๆของคีย์




‘ ห้องสมุดไม่ได้มีอะไรดีหรอกคีย์
แค่ทางเดินไปห้องสมุดมันต้องผ่านห้องของชั้นปี 3 ห้อง A แค่นั้นเอง ’



……………………………….
……………………….
………………
………



“แทมิน นายไม่เบื่อบ้างรึไง นั่งอ่านอะไรอยู่ได้ นี่ฉันเบื่อจะตายอยู่แล้วนะ” คีย์พูดพลางทำหน้ายู่ เพราะห้องสมุดมันดูน่าเบื่อเกินไปสำหรับเขาจริงๆ

“นายบ่นว่าเบื่อเป็นรอบที่ร้อยแล้วมั้ง ฉันบอกแล้วว่านายจะต้องเบื่อนายก็ไม่เชื่อ”

“ก็ฉันนึกว่านายแอบมาติดใครที่ไหนในห้องสมุดหน่ะสิ ก็เลยอยากตามมาดู ฉันนี่คิดผิดจริงๆ” คีย์ยังคงอารมณ์บูดเพราะเขาคิดผิดมหันต์ที่ตามเพื่อนตัวเล็กของเขามาที่นี่

แทมินก็ยังคงนั่งอ่านหนังสือตรงหน้าตัวเองต่อไปโดยไม่สนใจว่าคีย์จะอารมณ์เสียแค่ไหน เพราะเพื่อนสนิทของเขาคนนี้ถ้าปล่อยให้บ่นไปสักพักนึงเดี๋ยวก็จะเลิกบ่นไปเอง

“ใกล้ถึงเวลาเรียนคาบบ่ายแล้วนะ รีบไปเรียนกันเถอะแทมิน” คีย์พูดขึ้นหลังจากดูนาฬิกาข้อมือ

“จริงด้วย ฉันอ่านหนังสือเพลินจนลืมเวลาไปเลย” แทมินรีบเดินไปเก็บหนังสือเข้าชั้นและเดินออกจากห้องสมุดไป




ปี 3 ห้อง A.

ป้ายเบื้องหน้า เป็นสัญญาณบอกให้ร่างบางรู้ว่า เขากำลังจะได้เจอกับใครบางคนที่เขาแอบชอบ คนที่เขาเคยเจอหน้าในโรงเรียนหลายต่อหลายครั้งแต่ไม่สนใจอะไร คนที่เขาบังเอิญเจอบนรถโดยสารในวันแรกที่เขามาโรงเรียนสาย และวันนั้นก็เป็นวันแรกที่เขาได้พิจารณารูปร่างหน้าตาของคนๆนั้นอย่างจริงจัง นับตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมาเขาก็เฝ้าแอบมองแต่คนๆนั้นเพียงผู้เดียว แทมินพยายามถามตัวเองอยู่หลายหนว่า


ทำไมเขาจึงไม่สามารถละสายตาไปจากผู้ชายคนนี้ได้


เป็นเพราะท่าทางที่สุขุมเยือกเย็นในยามที่นั่งทอดสายตาออกไปนอกหน้าต่างรถโดยสาร?
หรือเป็นเพราะท่าทางผ่อนคลายยามนั่งฟังเพลงผ่านหูฟังคู่นั้น?
หรือว่าจะเป็นเพราะใบหน้าหล่อเหลาได้รูปที่ใครต่อใครก็พากันหลงใหล?
จนกระทั่งทุกวันนี้แทมินก็ยังไม่สามารถหาคำตอบให้ตัวเองได้ เขารู้แค่เพียงว่า เหตุผลที่ทำให้เขาชอบที่จะมาโรงเรียนสาย กับเหตุผลที่เขาชอบไปห้องสมุดหลังกินข้าวกลางวันทุกวันคือเหตุผลเดียวกัน เป็นเพราะคนๆนั้น.............
 ชเว มินโฮ




‘ พี่มินโฮกำลังนอนหลับ เวลาพี่หลับดูดีจังเลยนะครับ ผมอยากรู้จังว่าพี่กำลังฝันอยู่รึเปล่า
และถ้าฝันพี่กำลังฝันถึงใครกันนะ ผมขอหยุดเวลาเพื่อยืนมองพี่อยู่ตรงนี้ให้นานอีกหน่อยจะได้มั๊ยครับ ’



“เฮ้ แทมิน ยืนทำอะไรอยู่ รีบไปเรียนได้แล้ว” คีย์ตะโกนเรียกเพื่อนตัวเล็กของเขาที่มัวแต่ยืนเหม่ออยู่หน้าห้องปี 3 ห้อง A

เสียงของคีย์เรียกให้สติของแทมินกลับคืนมา

“อะ...อืม ไปเดี๋ยวนี้แหล่ะ” แทมินหันไปตอบกลับคีย์ ก่อนจะหันหน้ากลับมายังที่ที่เขาเพิ่งจะละสายตาออกมา

“ผมไปก่อนนะครับพี่มินโฮ เจอกันพรุ่งนี้นะครับ” แทมินพึมพำกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะวิ่งตามคีย์กลับห้องเรียนของตัวเอง

ร่างบางอดเสียดายไม่ได้ที่ต้องวิ่งออกมาจากตรงนั้น เพราะว่าช่วงเวลาแบบนี้ใช่ว่าจะหาได้ง่ายๆ ช่วงเวลาที่จะได้มองมินโฮนานๆโดยที่เจ้าตัวไม่รู้ตัว




ไม่รู้ตัว?




แน่ใจแล้วหรอลีแทมิน ว่าคนที่นายแอบมองเขาไม่เคยรู้ตัว



……………………………….
……………………….
………………
………




“เป็นอะไรวะมินโฮ นอนยิ้มอยู่ได้ ฝันกลางวันรึไง” อนยูที่กำลังนั่งเล่นพีเอสพีอยู่หันมาถามร่างสูงที่นอนฟุบอยู่กับโต๊ะเรียนข้างๆ

“ไม่ได้ฝัน แล้วฉันก็ไม่ได้หลับด้วย” คนที่ยังคงนอนฟุบอยู่กับโต๊ะเรียนตอบด้วยน้ำเสียงแฝงความหมาย

“แล้วนายเป็นอะไรวะ” อนยูถามอย่างสงสัย

“ก็แค่........อารมณ์ดี” มินโฮพูดทั้งๆที่ยังนอนอยู่ในท่าเดิม

“ท่าจะบ้าว่ะ” อนยูพูดจบก็หันไปสนใจพีเอสพีของเขาต่อ เพราะไอ้เพื่อนรักคนนี้ของเขาไม่เคยมีอารมณ์ร่วมในเรื่องใดๆด้วยเลยสักนิด

แต่หากอนยูได้สังเกตสักนิด คงจะได้เห็นว่าใบหน้าของร่างสูงที่นอนฟุบอยู่นั้น ตอนนี้มันแต่งแต้มไปด้วยรอยยิ้ม


รอยยิ้มที่แฝงความหมายบางอย่างที่ไม่มีใครเข้าใจนอกจากตัวเขาเอง










‘ แอบมองฉันอีกแล้วนะ ลี แทมิน ’





……………………………….
……………………….
………………
………



THE END




Talk :: จบแล้ววว งงกันรึป่าว? รู้นะว่าจบแบบนี้หลายๆคนคงแอบด่า 55555555 แต่ประโยคตอนจบเป็นประโยคแรกที่เราคิดได้เลยนะ เป็นเหมือนประโยคจุดประกายฟิคเรื่องนี้เลยก็ว่าได้ อิอิ ฟิคมันสั้นๆเนอะว่ามั๊ย 555 จริงๆอยากให้ยาวกว่านี้เหมือนกัน แต่ไม่สามารถบรรยายได้แล้ว สมองตัน กลัวบรรยายเยอะแล้วมันจะเวิ่นเว้อเกินไปด้วย หวังว่าทุกคนคงจะชอบนะคะ ซักนิดก็ยังดี^^ ยังไงก็ฝากฟิคเรื่องแรกของเราเรื่องนี้ด้วยนะจ๊ะ ไว้ถ้ามีเรื่องต่อไปจะพยายามให้ดีกว่านี้!!!