คำเตือนเนื้อหา
เนื้อหาของเรื่องนี้อาจมีฉากหรือคำบรรยายที่ไม่เหมาะสม
- มีการบรรยายฉากกิจกรรมทางเพศ
เยาวชนที่มีอายุต่ำกว่า 18 ปี ควรใช้วิจารณญานในการอ่าน
กดยอมรับเพื่อเข้าสู่เนื้อหา หรือ อ่านเงื่อนไขเพิ่มเติม
เนื้อหาของเรื่องนี้อาจมีฉากหรือคำบรรยายที่ไม่เหมาะสม
เยาวชนที่มีอายุต่ำกว่า 18 ปี ควรใช้วิจารณญานในการอ่าน
กดยอมรับเพื่อเข้าสู่เนื้อหา หรือ อ่านเงื่อนไขเพิ่มเติม
(Fic) The Witcher and The Lord of the Mist: Last Dance Fairwell
การจากลาได้มาถึงแล้ว แกรอลใช้เวลาดื่มด่ำกับงานเลี้ยงและบทเพลงส่งลา เมื่อค่ำคืนดำนินถึงจุดอิ่มตัว ดัลคิลเลี่ยนได้มาพบกับเขาอีกครั้งพร้อมคำขอสุดท้าย การเต้นรำครั้งสุดท้ายของทั้งสองจึงเริ่มขึ้น
ผู้เข้าชมรวม
186
ผู้เข้าชมเดือนนี้
2
ผู้เข้าชมรวม
การจากลาได้มาถึงแล้ว แกรอลใช้เวลาดื่มด่ำกับงานเลี้ยงและบทเพลงส่งลา เมื่อค่ำคืนดำนินถึงจุดอิ่มตัว ดัลคิลเลี่ยนได้มาพบกับเขาอีกครั้งพร้อมคำขอสุดท้าย การเต้นรำครั้งสุดท้ายของทั้งสองจึงเริ่มขึ้น
เนื่องจากเราปรับเรตฟิคเรื่องหลักเป็นเรตทั่วไป (เรื่องหลักมีแต่ฉากบู๊ 555) บท NC จึงต้องแยกมาตรงนี้
ขออภัยในความไม่สะดวกฮะ
ตอนหลัก: นิยาย The Witcher and The Lord of the Mist (Yaoi Fic) : Dek-D.com - Writer
ฝากติดตามเพจ: MR.Rabbica
เนื้อเรื่อง
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
วิทเอร์ถอนริมฝีปาออไป้าๆ แ่ใบหน้าอมหาปรา์ยั้าในำแหน่เิม
“ถ้าท่านไม่...” วิทเอร์ถาม
“ไม่เลย...แรอล”
ันิลเลี่ยนเป็นฝ่ายสัมผัสแ้มอีฝ่าย มือลูบไล้เราสีาวที่นุ่มลื่นเหมือน้นห้า เื้อเิให้แรอลโน้มศีรษะมาประทับูบอีรั้ ปราารแห่วามัวลใอันิลเลี่ยนถูทลายอย่า่ายาย ริมฝีปาทั้สอบเบียันแนบแน่น และอนนั้นเอที่มหาปรา์ไ้สัมผัสพิษสที่แท้ริอหมาป่าาว
วิทเอร์เร่ท่วทำนออเา้วยวามมั่นใมาึ้น ลิ้นร้อนุแส้เพลิรุล้ำเ้ามาในโพรปานุ่ม วัรัพันอย่าหนัหน่วลุ่มหล ารระุ้นอันุเือ่วิลมหายใอันิลเลี่ยนไปนหมสิ้น สิอเาเลื่อนลอยสุสม ไม่รู้ัวเลยว่าร่าายเิารเปลี่ยนแปลบาอย่า
สัมผัสเรียบลื่นอุ่นร้อนบเ้าที่้นา้านวาอวิทเอร์ เาเลื่อนมือลไปพลาเาว่าเป็นท่อนาอันิลเลี่ยน แ่็เปล่า สิ่นั้นให้สัมผัสเรียบลื่น นุ่ม ร้อน เหมือนผิวหนัอู แรอลเหลือบมอล่ำ่อนะพบว่ามันเป็นหา...ท่อนหาสีำลับ สะท้อนแสันทร์สีเินเหมือนเรือนผมเาามอันิลเลี่ยน โนหาเลิท่อนล่าอเสื้อลุมมหาปรา์แล้วม้วนวัลอเลียับบั้นเอวอวิทเอร์ แรอลไม่ใหรือแสวามรัเีย เพียแ่ประหลาใเล็น้อย
ัหวะที่เปลี่ยนไปเล็น้อยทำให้ันิลเลี่ยนถอนัวาุมพิ ใบหน้าอเามีส่วนผสมระหว่าวามโหยหาและวามเินอาย ะที่ปลายหารัลึ้นาวิทเอร์อย่าเว้าวอน มันเลื่อนึ้นมา้าๆ วาเปะปะรอบแ้ม้นและหว่าา
แรอลแสยะยิ้มเ้าเล่ห์ เาโถมัวเ้าหาันิลเลี่ยนอีรา ท่อนแนโอบรัรอบเอว ริมฝีปาุไ้้นอเหมือนแวมไพร์หิวโหย ลิ่นอมาราแห่ีวิหอมละมุนเหมือนทุ่อไม้ เปลือไม้หอม หรือลิ่นิน้อสายฝน สับเปลี่ยนไปมาามแ่ใปรารถนาอวิทเอร์ ราวับผืนินรู้ว่า้อเอาใเาอย่าไร พริบาหนึ่เาไ้ลิ่นอไลแล็และู๊์เบอร์รี่ แรอลสลัวามินั้นไป ลิ่นแปรเปลี่ยน เาพรมูบและบัลำอ้วยอารม์พลุ่พล่าน เา้อารันิลเลี่ยน มิใ่ใรอื่น
ร่าายทั้สอรุ่มร้อนุเพลิสุม ท่อนาไว้สลับบีบรัันและัน ทัู้่รับรู้ถึวาม้อารที่พลุ่พล่านออีฝ่าย หามัรโอบรัแ้ม้น มันมุเ้าหว่าา้านหลัแล้วเลื้อยออ้านหน้า นวลึเื้อเิวิทเอร์ไม่หยุ
“ันิลเลี่ยน...”
แรอลโอบเอวอีฝ่ายอุ้มึ้น ันิลเลี่ยนอบสนออย่าเป็นธรรมาิโยโอบารัเอววิทเอร์แน่น มหาปรา์ถอนัวออมาารสูบพร้อมลมหายใหนัหน่ว แ้มาวนวลมีสีแสุปลั่เหมือนผลแอปเปิล
“เราเปลี่ยนร่าเป็นสรีไ้” ันิลเลี่ยนระิบแผ่วเบา “หาท่าน้อาร”
“้า้อารเ้า”
ร่าสรีอันิลเลี่ยนามสะพรั่หาใเปรียบ แ่วิทเอร์ไม่ไ้้อารสิ่นั้น เารู้ว่าันิลเลี่ยนสัมผัสวามสัริในิใอเาไ้มาเพียใ ลิ่นน้ำหอมลึล้ำนั่นเป็น้อพิสูน์ั้นี เาลัวว่าหาอีฝ่ายเปลี่ยนเป็นสรี ันิลเลี่ยนะเผลอทำามวาม้อารเบื้อลึอน และนั่นไม่ใ่สิ่ที่เา้อาร
มหาปรา์ลี่ยิ้มเ้าเล่ห์ เสื้อผ้าอเารุ่มร่าม แ่หามัร่วยเผยให้แรอลเห็นว่าแท้ริแล้วุอมหาปรา์ทั้โล่ทั้โปร่เพียใ ภายใ้ารแ่ที่รุ่มร่ามหรูหรานั่นือุที่ทอาผ้าผืนบาเบาเพียผืนเียว ารยับหาอย่าล่อแล่ววูบหนึ่็เผยให้เห็นเนื้อหนัที่ปราศาารป้อันอย่าสิ้นเิ
ปลายหาเรียววัลูบเป้าาเวิทเอร์ มันสะบัวูบเียว เ็มัและะอลัาเ็หลุอออย่า่ายาย ปลปล่อยท่อนล่าที่อึอัับ้อให้เป็นอิสระ นั่นเอทำให้หัวใทั้สอเ้นเร่านแทบระอนาอ
“เรา็้อารท่าน”
วามลัเลสสัยาหายไปหม ันิลเลี่ยนิถึเรอัส...ิถึมาเหลือเิน สายาอเาสอส่อมอหาเรื่อเือนใทุรั้ที่มีโอาส และอไม่ไ้ที่ะปวใเมื่อพบว่าร่อรอยอายนนั้นำลัาหายไปามาลเวลา ถูแล้ว เวลาอมนุษย์นั้นแสนสั้น แ่าานผู้ทำหน้าที่วบุมูแลีวิและวามาย ันิลเลี่ยนเยิว่านยอมรับ้อเท็ริัล่าวไ้้วยิใมั่นามส่าุุนเา แ่ท้ายที่สุเา็ไม่อาัใ เาโหยหาารพบพานับสหายและนรัในวันวานเหลือเิน
วิทเอร์ับนัล่าอสูรายผู้โ่เลานนั้นมีหลายๆ อย่าเหมือนัน มาพอะถม่อว่าในใอเา ระนั้นันิลเลี่ยน็เือนในเอเสมอว่าทั้สอเป็นนละน เป็นสอบุลที่ไม่มีวามเี่ยว้อัน และารใ้แผู้นี้เป็นัวแทนวามรัมปนหวานในอี็เป็นารเสียมารยาทที่ยาอภัย
แ่บันี้เาเ้าใอย่าถ่อแท้แล้ว...เายั้อารเรอัส ้อาระสัมผัสายนนั้นอีรั้ เรื่อนั้นมิไ้แปรเปลี่ยน แ่ที่นี่ – อนนี้ – ันิลเลี่ยน้อารแรอลแห่ริเวีย
วามสัมพันธ์อทัู้่เป็นเพียมิรภาพบนวามพึพอใอทั้สอฝ่าย แ่นี่็เป็นสิ่ที่ีที่สุที่พามัรไ้รับ อาะมาว่าที่นาหวัไว้ในราแร้วย้ำ
วิทเอร์ู่โมุสายฟ้าฟา ยับรั้เียว็แทรายเ้ามาในร่ามหาปรา์นสุลำ วามร้อนุเพลิผลาหลอมละลาย่อท้อในพริบา วามเสียว่านพวยพุ่เหมือนเปลวภูเาไฟ ันิลเลี่ยนระุนศีรษะระาไป้านหลั ส่เสียราลั่น รเล็บิทึ้แผ่นหลัแร่้วยไม่ทันไ้ั้ัว
สัมผัสร้อนวูบอรัท่อนล่าอวิทเอร์ในทันที ระแสไฟฟ้าแล่นวาบไปทั่วาย นานแ่ไหนแล้วที่วิทเอร์ไ้แ่เินเร่บนถนน าหวัไ้มาสุเพียหาอาหารมาเิมท้อ หรือไ้หลับนอนบนเียฟาสะอาอุ่น เาไม่ไ้มีเินเพียพอะหาื้อวามสุั่วรั้ั่วราว และมัน็ไม่อาเิมเ็มวามเปลี่ยวเหาไ้เหมือนสมัยหนุ่ม ใเาโหยหาวามมั่นมาึ้นทุวัน สัาอวามโรยราทาใืบลานอย่าเื่อ้าทว่าไร้วามปรานียิ่ เส้นทาอวิทเอร์ัินแรอลทีละน้อย แ่ถึแม้ันิลเลี่ยนะไม่ใ่บ้านพัถาวรที่เาเฝ้าหา าร้อนรับออีฝ่าย็อบอุ่นพอให้วิทเอร์ไ้พัทั้ายใ
นี่เป็นืนสุท้าย...าราลาำลัะมาถึ และทัู้่็้อาระเสพสุไปับมันนว่า่ำืนะสิ้นสุล
วามอบอุ่นท่วมท้นบรรยาาศโยรอบ ลิ่นหอมอป่าลอยฟุ้ มอมวามิอทัู้่ให้เมามาย้วยวามปรารถนาพลุ่พล่าน ะเป็นมน์มายาอันิลเลี่ยน หรือารอบรับามธรรมาิอเา แรอลไม่อาเาออ ่อท้ออายหนุ่มอรัหมาป่าาวล้ายะอ้อนวอน อุ้มือหนาเล้นลึสะโพาวผ่อ เอวยับเป็นัหวะไม่้าไม่เร็ว แ่รูผ่านุระสันอันิลเลี่ยนอย่าหนัหน่วราวับั้ใ นหนุ่มแน่นมัให้วามสำัับลีลาท่าทาอน แ่แรอลรู้ีว่าะทำใหู้่รวราอย่าเพลิเพลินไ้อย่าไร ึ่เาใ้เวลาไม่ี่นาที็ล่วรู้ถึุอ่อนอันิลเลี่ยน
“ท่าน...ทำแบบนี้...ับทุนเลยรึเปล่า...”
ันิลเลี่ยนพยายามรัษาแ้ม่ออันน้อยนิอน แสยะยิ้มแสร้ทำเป็นมั่นอมั่นใ แรอลอบนัเมื่อู่อเาพยายามัฟันสู้ ไม่ไ้ไหลามน้ำเพียอย่าเียว เพราะมันทำให้เารู้สึถึีวิีวา รู้สึถึอุหภูมิร้อนแรและหัวใที่เ้นเร่าในอ...หัวใอัวเาเอ
แรอลระบายลมหายใสั่นระเส่าแทนำอบ ภาษาเียวที่ทั้สอสามารถพูุยันไ้อย่าเปิเผยโยไม่้อสนานะหรือวามสัมพันธ์ใๆ หมาป่าาวเร่ัหวะึ้นเล็น้อย แ่นั้น็เพียพอะทำให้วามพยายามอันิลเลี่ยนป่นเป็นผุยผ ายหนุ่มสลัราบมหาปรา์ พระแม่แห่ีวิ เ้าแห่หมอ ทั้หมเป็นเพียเปลือนออันหนัอึ้ ภายใ้อ้อมแนำยำและัหวะอันหนัแน่นอหมาป่าาว ันิลเลี่ยนเหลือเพียเสียราหวานใสเป็นัหวะรื่นหู หัวาวโพลน้วยวามหฤหรรษ์ แ่ละรั้ที่ลำเพลิร้อนระอุยับผ่าน เสมือนถูสายฟ้าฟาใส่สันหลันเสียว่านไปทั่ว
“แรอล...!”
ันิลเลี่ยนวัแนโอบวิทเอร์ ใบหน้าุออ นิ้วหิเป็นรเล็บรูแผ่นหลั หาโอบรัร่าทั้สอนแนบิัน ระนั้นประสาทสัมผัสอันิลเลี่ยน็ยัถูู่โม่อเนื่อเหมือนลื่นยัษ์ัสา าลเวลาอันยาวนานที่เาำเป็น้อเป็นัวอย่าที่ีให้ลูๆ ทำให้ายหนุ่มหลิว่านทื่อ้านไร้วามรู้สึเสียแล้ว แ่วามริหาไ้เป็นเ่นนั้นไม่ ร่าายอเาเ็บำวาม้อารไว้ในส่วนลึเหมือนสัว์ำศีล อนนี้มันื่นึ้นแล้ว ร่าายอเาหิวโหยสัมผัสเร่าร้อนรุนแร มันทำให้ันิลเลี่ยนแทบลั่
“แรอล เรา –!”
“ยอมแล้วรึท่านมหาปรา์”
ยิ่ห้ามเหมือนยิ่ยุ ริมฝีปาอวิทเอร์ู่โมรวเร็วว่อไว ปลายลิ้นแานวัเลียามแนวฟันและเี้ยวล้ายหยอเย้า ล่อลวมหาปรา์ให้อบรับ้วยลิ้นที่ปราศาเรี่ยวแร ันิลเลี่ยนไม่อาปิเสธ...หรือแท้ริแล้วเป็นเาเอที่้อารมัน ้อารให้ใรสัน่วิลมหายใผ่านรสูบร้อนระอุ ้อารที่ะถูสัมผัสาบ้ว ้อารที่ะปลปล่อยนเอาวามบริสุทธิ์ีามทั้ปวที่เาพร่ำสอน
เ็ๆ มิอาเิบโในินแนนี้ เ่นนั้นัวเา็มิอาแส้านอื่นให้ใรเห็นนอาวามเป็นมารา
ันิลเลี่ยนระหนัว่านี่อาเป็นโอาสเียวในรอบหลายปีที่เาะไ้ปลปล่อยัวเอาภาระหนัหนาทั้ปว ร่าายถูโอบอุ้มโยอิสรภาพ อิสระที่ะแสัวนที่แท้ริให้ใรบานไ้เห็น อิสระที่ะส่เสียและเพลิเพลินไปับวามสุสมที่ถูทับมาเนิ่นนาน
ันิลเลี่ยนประบริมฝีปาับวิทเอร์แนบแน่น ลิ้นวัพัวพันยุ่เหยิเหมือนอสรพิษู่หนึ่ แทบไม่มี่อว่าให้ลมหายใหรือวามิอ่านอย่าอื่น ุหมายปลายทาอทัู้่ใล้เ้ามาอย่ารวเร็ว ทั้สอสัมผัสมันไ้ ัหวะอแรอลเร่เร้ายิ่ึ้น และเสียราอันิลเลี่ยน็่อเนื่อไม่หยุ วามสุสมระเบิออมาในรั้เียว เป็นัหวะที่ันิลเลี่ยนรออยมาลอ หัวอเาาวโพลนปราศาวามิใ แนาและหาโอบรัแรอลแน่น ราวับะไม่ยอมให้พลัีวิออีฝ่ายเสียเปล่าแม้แ่น้อย
และแล้วทั้าและหาอเา็ห้อยหมสิ้นเรี่ยวแร แรอลปล่อยมหาปรา์เป็นอิสระ ันิลเลี่ยนร้อสั้นๆ และเร็ระุเมื่อู่ๆ อุหภูมิร้อนระอุ้านล่า็หลุพรวออไป ายหนุ่มหายใหอบถี่ หัวใเ้นรัวเร็วนแทบระเบิ แ่ล้ามเนื้อลับเปลี้ยไปหม แนบาเาะอบระเบียทรัวไปให้ล้ม วามสุสมอยู่เพียเวลาสั้นๆ เหมือนอไม้ไฟบนท้อฟ้า ไม่ว่าะสวยามเพียใ มัน็ไม่อาเปล่แสไ้เินว่าเสี้ยววินาที
เา้อารอี
หัวใอันิลเลี่ยนเหี่ยวแห้มาเนิ่นนาน ารร่ายรำเมื่อรู่เป็นเพียหยน้ำุ่มื่นหัวใ แ่ันิลเลี่ยน้อารมาว่าแ่พรมน้ำสอสามหย เาอยาสัมผัสและถูสัมผัส อยาล่อลวและอยาแปเปื้อนมาว่านี้
วามปรารถนาแผเผา่อออันิลเลี่ยน วาม้อาริบเถื่อนอัีไปทั่วทั้ร่าผ่านเส้นเลือและประสาทสัมผัสที่มึนเมา เาประอร่าัวเอึ้นเล็น้อย โนหาหนานุ่มปัป่ายายเสื้อลุมเิวน วิทเอร์หอบหายใหนัหน่วรุ่มร้อน แ้ม้นและ้นาาวั่หยิ้นามเผยัว่อหน้าเา เม็เหื่อบนผิวสะท้อนแสันทร์แวววาวล่อา ะที่เ้าัวเหลียวมอวิทเอร์อย่าท้าทาย
“เรา...ยัไม่ยอมแพ้หรอ แรอล” แววาอมหาปรา์ปรือ้วยวามเมามาย ลมหายใแพร่าระบายผ่านแถวฟันาวและริมฝีปายิ้มแสยะ “ท่านยอมแล้วรึ?”
แรอลแสยะยิ้ม วามี้เล่นออีฝ่ายไม่เยทำให้เาผิหวัริๆ
“ลืมแล้วรึว่าเ้าำลัพูับวิทเอร์”
มือหนาว้าย่ำบั้นเอวาวผ่ออย่าละโมบ บีบเล้นลึราวับะรีเสียราอันิลเลี่ยนออมาให้หม มหาปรา์อบสนอโยพลัน ปลายหาเลื้อยผ่านแผ่นอวิทเอร์อย่าโหยหา แรอลว้าหาสีำเรียบลื่น มันนุ่มและอุ่น ให้สัมผัสสบายมือ่าารูปลัษ์ที่เหมือนหาอสรพิษ เาไล้มือ้าๆ ไปามแนวสันหา ระิปลายนิ้วอย่าสนอสนใบริเวโนึ่หลอมเป็นเนื้อเียวับสะโพ ร่ามหาปรา์สั่นสะท้านราวับถูระุ้นุระสัน วิทเอร์ล่วรู้ถึุอ่อนอีุอมัรเสียแล้ว
“อย่า...หา...” ันิลเลี่ยนพูไม่เป็นภาษา
“ร่าายเ้าบออีอย่าหนึ่นะ ันิลเลี่ยน”
แรอลไม่ใ่นอ้อม้อม เาปล่อยให้ัวเอเพลินับารเป็นรอออีฝ่ายเพียั่วรู่ เพราะเาเอ็โหยหาวามสุสมเ่นัน หมาป่าาวรึสะโพออีฝ่ายมั่น แน้ายอรัหาอสรพิษแนบาย อุหภูมิอวิทเอร์ทำเอาันิลเลี่ยนระุวูบ พริบา่อมาสัว์ร้ายัวเื่อ็ลับมาเิมเ็มวามหนาวเย็นให้มหาปรา์อีรา รเล็บิราวหินแน่น ันิลเลี่ยนสูอาาศผ่านี่ฟันที่ปิสนิท ่อท้อเสียววาบราวับถูหลอมาภายใน หาสีำโอบรอบ้นแ็ึอวิทเอร์ รวบร่าแร่เ้ามาินไม่เหลือที่ว่าระหว่าพวเาอี่อไป
“ันิลเลี่ยน...”
ไม่มีารอบรับในอาเสียหอบับแววาสุสมแทบไร้สิ ปลายหาสะิหยอล้อแผ่นหลัและแ้มหมาป่าาว วามร้อนที่แผ่ออมา่วยบรรเทาฤทธิ์อลมหนาว แรอลยับใบหน้าเ้าหาปลายหาอุ่น หมาป่าาวอ้าปาับท่อนหาอบโ้ เี้ยวหมาป่าบลไปเพียเล็น้อยล้ายะเอาืน ันิลเลี่ยนถึับร้อเสียแหลมอย่าลืมัว ้านในอเาอรัท่อนล่าอหมาป่าแน่นอย่าหิวโหย ล้ามเนื้อหาเร็ระุ รัแน่นึ้นอี แ่แรอลพยายามสู้ เาระบายลมหายใผ่านรอยยิ้ม หัวใเ้นรัวสูบีวามร้อนไปทั่วร่า พยายามืนัวยับเอวออมา ่อนะถูหาันลับเ้าไปเหมือนลูสูบ
ันิลเลี่ยนโนล่อลวอยู่หลายนาที หลายนาทีที่แรอลพยายามเป็นฝ่ายุมบัเหียน แ่ไม่นานทั้สอ็พบุลัว ัหวะอพวเาประสานันอย่าไร้ที่ิเหมือนู่เ้นรำั้นเลิศ เอวและหา วามลุ่มหลมัวเมาและวามสุหฤหรรษ์ เสียหอบราอหมาป่าผสมปนเปับเสียร้อหวานน่าฟัอมัร
แ่แล้วัหวะร่ายรำอทั้สอ็สะุ เหมือนู่ๆ ม่านารแส็ปิลอย่าะทันหัน เสียราุนรีั้นเลิศะัเียบไปโยพลัน ้วยันิลเลี่ยนยมือปิปาัวเออย่าื่นๆ ท่อนหารัเอววิทเอร์เ้าประิแน่นนไม่มีที่ให้ยับ
วามสสัยอแรอลอยู่ไม่นานนั เพราะำอบนั้นปราัวออมายัทุ่อไม้เปิโล่้านล่า วไปสอุแว่ไวามัหวะ้าวเินไม่มั่น เ็ื้อบานหนีาเียพร้อมะเียวน้อย ลอบออมาพบันในสวนร้าเียบันยามรารี
วิทเอร์มอเห็นใบหน้าอทั้สอไม่ั รู้แ่เพียเป็นหนุ่มสาวู่หนึ่
“พวเา...ะไ้ยินเรา...” ันิลเลี่ยนระิบ
“พวเาอยู่ั้ไล” แรอลแย้
ท่อนหายัรั้ไม่ให้แรอลยับ วิทเอร์แสยะยิ้ม หาอมัรแ็แร่ว่าเอวอมนุษย์ เรื่อนั้นเา้อยอมรับ แ่็ไม่ไ้หมายวามว่าหมาป่าาวะสิ้นฤทธิ์ มืออุ่นหนาเล้นลึสะโพและโนหา เสียราเอ่อล้นเ็มลำอันิลเลี่ยนเหมือนภูเาไฟที่ใล้ระเบิเ็มที แ่วามพยายามอมหาปรา์นั้นน่าื่นม เาพยายาม่มลั้นเสียอัวเอ ะเียวัน็ห้ามใไม่ให้นเผลอไผลไปับารยั่วยุอวิทเอร์
เ็ๆ เินเ้ามาใล้ผาทีละนิ นั่นเป็นเหุผลที่ันิลเลี่ยนรั้ัวเอไ้อย่ามั่น แม้ว่าเาะัสินใปลเปลื้อภาระหน้าที่ทั้หลายออาใเพื่อ่ำืนที่เฝ้าฝัน ทว่าเมื่อถึเวลา เศษเสี้ยวอวามเป็นผู้ปรอ็มิไ้าหายไปอย่าแท้ริ วามละอาย่อยๆ เผยัวท่ามลาวามหฤหรรษ์
สอนเินเ้าใล้ีนผา แรอลเห็นแล้วว่าทั้สอืออูริส์ับเฟท ทัู้่เินเีย้าัน ระิบระาบ่อัน้วยสีหน้าสบนิ่ ใรเล่าะโทษพวเาไ้? ารลาาำลัใล้เ้ามาอย่ารวเร็ว พรุ่นี้พวเาะ้อไปาบ้านแสนสุที่พวเาเิบโ ไม่แปลที่ทั้สอ – และอามีใรอีหลายน – อยาใ้ห้วเวลาสุท้ายไปับารทบทวนและำ
เพลิราะอันิลเลี่ยนอ่อนาล แรอลรู้สึไ้ถึเสียหัวใที่่อยๆ ้าลามลำับ ระนั้น็เป็นเรื่อน่าแปลที่ันิลเลี่ยนไม่ยอมแยัวาเา หรืออย่าน้อยสุ็พยายามห้ามปรามมืออันุนอเา ไม่มีเลย...มหาปรา์เพียแ่่มลั้นเสียร้ออนเอ ะที่หารัรึร่าวิทเอร์ไม่ให้าไปไหน วามย้อนแย้่าน่านและน่า้นหายิ่
ที่สุแล้ววิทเอร์็้นพบโอาส เมื่อเาลึนวโยเน้นน้ำหนัลทีุ่ึ่ลาอโนหา ระแสไฟาบ่านแพร่ระายไปทั่วสันหลัมหาปรา์นร่าสั่นระุ ปลายหาผ่อนลายวล้อมเล็น้อย เปิ่อให้แรอลยับายไ้เล็น้อย
หลัหัห้ามใยาวนานหลายนาที ทำให้แม้แ่ารเปลี่ยนแปลที่เล็น้อยที่สุ็สามารถแปรเปลี่ยนเป็นเปลวไฟลุลามท้อน้อยและ่ออ เพลิราะที่มอลไปลับมาลุโนอีรั้
“พวเา...ะไ้...ยิน...” ันิลเลี่ยนพูระท่อนระแท่นไม่ัำ
“พวเาไม่ไ้ยินหรอ ถ้าเ้าไม่ร้อออมา” แรอลระิบ
“รอ...พวเา...ไป...”
“ร่าายเ้าบออีอย่าหนึ่นะ ันิลเลี่ยน”
และมัน็เป็นัที่แรอลิ ท่อนหาเปิทาอนุาให้เายับเพียเล็น้อย ่อว่าไม่ถึหนึ่นิ้ว วิทเอร์ึไม่ไ้เล่นัหวะร้อนแรอนอี แ่เปลี่ยนเป็นลาัหวะแ่ละรั้ให้ยาวนานึ้นเป็นเท่าัว หมั่นเิมเื้อเพลิผลา วามสุสมอันหมิ่นเหม่ท้าทายศีลธรรมอมหาปรา์อย่าร้ายา ันิลเลี่ยนอุปาัวเอแน่นึ้น แ่เสียหอบหายใลับไปาลเลย ลมระอุลอผ่านี่ฟันและนิ้วมือปิสนิท ่อให้เิทำนอลอบเร้นวนเร้าใ มหาปรา์พยายาม่มลั้นัวเอสุฤทธิ์ ่อสู้ับวามอับอายที่ำลัแปรเปลี่ยนเป็นวามหรรษาแบบที่เาไมุ่้นเย ะที่วิทเอร์พยายามล่อลว้วยทุวิถีทาเพื่อให้อีฝ่ายเผยัวน
ันิลเลี่ยนพ่ายแพ้ ทั้่อนเอและวิทเอร์ เาพบว่าร่าายหันไปเ้า้าหมาป่าาวทีละน้อย ระแสไฟฟ้าแล่นพล่านไร้ารวบุม ารระุ้นรึ่ๆ ลาๆ สุมไฟปรารถนาให้ลุโพลพร้อมเผาผลาวามยับยั้ั่ใให้สิ้นไป ารรออยยาวนานและทรมานนั เ็สอนยืนุยันอ้อยอิ่ วนไปวนมารอบสวนแทบรบทุารานิ้ว ั่ววินาทีหนึ่ันิลเลี่ยนอยาะโยนมันทิ้ไปให้หม เาอยาโยยับและส่เสียามใอบ ร่าายอเาเรียร้อหนัึ้น เ่นเียวับิใที่เริ่มเป็นทาสประสาทสัมผัส เา้อารมาว่านี้ ร้อนแรว่านี้ วามระหายิ้นพล่านบ้าลั่ใน่ออ
หาแะระุ้นให้วิทเอร์ยับ ารล่อลวอเาประสบผล แ่ยัไม่สาแ่ใ แรอลยับ้วยท่วทำนอรวเร็วุันว่าที่ไ้รับอนุา เสียอื้ออึแหลมสูหลุพ้นารป้อันอมหาปรา์ ันิลเลี่ยนไม่ไ้เรียมัวรับสิ่นี้ หาอเาเร็้า หาเสียอเาหลุรอออไปเล่า? หรือหาแสันทร์เผยร่าน่าอายอเา่อหน้าลูายลูสาว? วามลัวเาะุมิใ แ่มันมาพร้อมวามื่นเ้นเร้าใอันแปลประหลา วามเสี่ยและาร่มลั้นลายเป็นยาระุ้นั้นเลิศ ยิ่แรอลยับ เา็ยิ่้อารมาึ้นไม่รู้บ ระรอที่สอำลัใล้เ้ามา และเมื่อถึอนนั้น ันิลเลี่ยน็ไม่แน่ในัว่านะสามารถลั้นเสียไ้อีหรือไม่
ที่สุพวเา็าไป...ไฟวน้อยหายลับไปลเนินฝั่รัน้าม วามเสี่ยผ่านพ้นไปแล้ว ่วเวลาแห่อิสรภาพลับมาเยือนอีรั้ ันิลเลี่ยนไม่อา่มลั้นนเอไ้อี เสียราอมหาปรา์ใสัวานุพิฮาร์ป แ่มีวามสุสมบ้าลั่สะท้อนในทำนอนั้น หมาป่าาวับมัรำลับืนสู่ัหวะโลโผนอนอีรอบ แ่้วยวาม้อารที่เพิ่มเป็นเท่าัว หาีเอววิทเอร์เ้าออเป็นบ้าเป็นหลั และวิทเอร์็อบรับอย่าไร้ที่ิ เาโน้มัวลมา และันิลเลี่ยน็เหลียวหลัอบรับ แลบลิ้นโลมเลียอีฝ่ายอย่าระหาย
น้ำลายอมหาปรา์มีรสหวานประหลาเหมือนอไม้ป่า รสสัมผัสละมุนมอบวามอบอุ่นให้วิทเอร์ พละำลัที่เสียไปไ้รับารฟื้นฟู มีฤทธิ์มัวเมาบานิในน้ำลายอเา แ่วิทเอร์ไม่สนใะ่อ้าน แรอลว้าย้ำบั้นเอวออีฝ่ายแน่น ่อนะยับาย้วยวาม้อารอันเหลือล้น เพลิราะพวยพุ่ถึีสุ เสียหอบราปั่นป่วนหลอมรวมันเป็นบทเพลแสนลาม แ่วามอับอายเลือนหายไปาใบหน้าอมหาปรา์สิ้น เหลือเพียวามสุสมที่เาเ็บำมายาวนาน ัวนแท้ริอันเปลือยเปล่าและเสรีึ่เาไม่เยเผยแ่ผู้ใมา่อน
สะโพวิทเอร์ยับรัวเร็วในัหวะสุท้าย ท่อนล่ามหาปรา์อรัรุนแร และแล้ววามสุสมอทัู้่็ล้นทะลัออมาพร้อมัน าเรียวเร็ระุยาวนาน ท่อนหารัรึร่าวิทเอร์ไม่ให้าไปไหน สูบินสัมผัสร้อนแรแผเผาอย่าระหาย ยัไม่พอ...ยัไม่เพียพอ แม้พลัายะแห้เหือ แ่ันิลเลี่ยนพบว่าหลุมแห่วาม้อารนั้นยายให่นไม่อาหยั่วามลึ ปราศาวามิที่ะ่อ้าน ารเร็ล้ามเนื้อนานเินไปทำให้เาสิ้นแร าเปลี้ยทรุลพื้น หบอหายใ –
แรอลไม่ไ้ฝืนประอันิลเลี่ยน เพราะัวเาเอ็ล้าไม่น้อย ระนั้นเา็พบว่าเรี่ยวแรำลัฟื้นืน้าๆ วาม้อารที่ไ้รับารเิมเ็มเมื่อรู่แห้เหือไปอย่ารวเร็ว และท่อนล่าอเา็ยัไม่สบ...น้ำลายนั่นมีอะไรบาอย่าอยู่ริๆ เป็นยาปลุำหนัามธรรมาิึ่มีฤทธิ์ูำลั ร่าาวผ่อใ้เสื้อผ้าหลุลุ่ยูเหมือนวาน้อยไร้เียสา ไร้ารป้อัน ยั่วยุเื้อเิให้ัย่ำอย่าหื่นระหาย
“ันิลเลี่ยน...”
วิทเอร์ระิบแผ่วเบา แ่วาม้อารอายัในน้ำเสีย ทันในั้นเา็โนู่โมอย่าไม่ทันั้ัว ันิลเลี่ยนโถมายใส่วิทเอร์พร้อมเสียหอบฮั ริมฝีปาประบูื่ม หลอมละลายโพรปาหมาป่าผู้เปลี่ยวเหา เิมเ็ม่ออหนาวเย็น้วยน้ำอมฤทธิ์หวาน่ำ
“ามหาเรา แรอล...”
แล้วันิลเลี่ยน็ผละออไปอย่าปัุบันทัน่วน ร่าเปลือยเปล่าเร้นายหายวับไปในเามื แ่เสียหัวเราะิัสะท้อนอยู่ในสายลม แรอลเินามไปิๆ ลิ่นหอมอป่าลอยล่อนำทา เาเห็นผ้าสีำริ้วหนึ่อยู่บนพื้นหิน และอีิ้นอยู่ถัไปเพียไม่ี่ฟุ มันูเหมือนเ็มัผ้าหรือเรื่อประับบาอย่า วิทเอร์เินามไปอย่าโ่ม ามหาเรา เม่อนหายามรารีทำให้เาบัน ลมหายใเยือเย็นผ่อนลาย เาเอเสื้อลุมมหาปรา์ทัุ้หล่นอยู่หน้าประูโถให่ที่เปิแ้ม
วิทเอร์้าวเ้าไปในห้อ ลิ่นอป่าหนาแน่นัเนึ้น ลิ่นหอมหวานมึนเมา เือ้วยลิ่นายบาๆ ร่าเปลือยเปล่าร่าหนึ่ยืนหันหน้าเ้าหาบัลลั์ ายสูสะโอสะโอ้เร้นหายไปเบื้อหลับัลลั์หิน เสียหัวเราะิัเื้อเิให้แรอลเินึ้นไปบนยพื้น พลาปลเปลื้อเสื้อเิ้าวอนทีุ่่มโเหื่อ ล้ามเนื้อแร่เปล่ประายระยิบระยับ หยเหื่อเย็นไหลลไปามหน้าท้อแน่นเป็นสัน เลื่อนลสู่เบื้อล่าอันร้อนระอุ –
“เอแล้ว”
เาะโหน้าไป้านหลั แ่็พบเพียวามว่าเปล่า รอยยิ้มอย่าผู้มีัยแปรเปลี่ยนเป็นวามุน หลับัลลั์ไม่มีสิ่ใให้หลบ่อน เป็นเพียโถหินว่าเปล่า ับประูไม้ที่ลลอนแน่นหนา ถ้าอย่านั้น –
ไร้เสียฝีเท้า ไร้ำเือน – วิทเอร์ถูู่โมอีรั้ ันิลเลี่ยนยื่นมือผลัแรอลนล้ม ้นระแทผ้าำมะหยี่ปูรอนั่ แรอลพบว่าัวเอนั่เหลอหลาอยู่บนบัลลั์ ะที่ันิลเลี่ยนยืนหัวเราะิัผ่านรอยยิ้มเ้าเล่ห์ วามุนพลันเปลี่ยนเป็นเสียหัวเราะเยือเย็น วิทเอร์วาแนบนที่พั ยมือเยาพลาอ้าาเอเนอย่าท้าทาย
“นี่แปลว่า้าไ้เป็นราาหรือเปล่า” วิทเอร์ยิ้มยียวน
“เราเ็มใยบัลลั์ให้ท่าน” ันิลเลี่ยน้าวเ้ามาใล้ ท่อนล่าผึ่ผาปราศาวามเหนียมอาย “หนึ่ืน”
วาหนุ่มเลื่อนายเ้าใล้หมาป่าาวเื่อ้า แรอลเอื้อมมือว้าเอวอีฝ่ายอย่าอ่อนโยนทว่าหนัแน่น ฝ่ายร้ามระบายลมหายใอย่าาหวั ันิลเลี่ยนปีนึ้นร่อมัวิทเอร์ ไอร้อนแนบิผสานัน ลิ่นายและลิ่นผืนป่าผสมปนเปัน เส้นแบ่อศีลธรรมหหาย ท่ามลาแสันทร์ที่สะท้อนส่อประายใน้อนริสัล ร่าเปลือยอทัู้่มิไ้อนาาราบ้ว หาแ่บริสุทธิ์ามหาใเปรียบ แนวิอมนุษย์เลอะเลือนไร้วามหมายท่ามลาธรรมาิอันว้าให่ ทั้สอประบูบนุ่มนวลวนฝัน บรรเลลิ้นผ่านแนวฟันแผ่วเบา น้ำลายหวานเิมเื้อไฟให้วิทเอร์อีรั้ เาเอนหลัผ่อนลาย ิใถูปลปล่อยาวามเหนื่อยหน่ายทั้ปว
วินาทีหนึ่ มหาทวีปลายเป็นเพียินแนในวามฝันอันห่าไล วินาทีหนึ่...แรอลรู้สึอยาอยู่ที่นี่่อไปอีสัหน่อย...
“เ่นนั้น ืนนี้้าะเป็นอเ้า...ันิลเลี่ยน” วิทเอร์ระิบ
ันิลเลี่ยนยิ้มอบ เายายึ้นร่อมท่อนล่าอวิทเอร์ ่อท้ออรัแน่นถนั วิทเอร์ยัไม่ทันไ้ออแร ันิลเลี่ยน็เป็นฝ่ายบรรเลเพลสวาทอย่าหนัหน่ว แนเรียววัโอบรอบอแรอล ะที่ท่อนหาลอเลีย้นาแร่ วิทเอร์โอบสะโพเล้นโนหาแน่นนุ่ม ริมฝีปาประทับุมพิ ปลายลิ้นวัพัวพัน้วยเพลิราะร้อนรุ่ม เมื่อถอนริมฝีปาออไป ันิลเลี่ยน็ไม่ลั้นเสียหอบราน่าฟัอเาอี
มหาปรา์ทิ้ัวอแผ่นหลัวิทเอร์แน่น แผ่นอและล้ามท้อเปลือยอแรอลล้ายมีไฟฟ้าสถิ เมื่อร่าเปลือยแนบสัมผัส วามาบ่านวาบหวามพลันแล่นพล่านไปทั่วทุารานิ้ว หลอมละลายวามิและเหุผลทั้มวล เหลือเพียวามสุสมมัวเมาอามราะ
ันิลเลี่ยนสั่นระุรั้แล้วรั้เล่า พละำลัอเาเริ่มแผ่ว ะที่วิทเอร์ไ้หยุพัฟื้นฟูเรี่ยวแร เมื่อัหวะอมหาปรา์ะััน วิทเอร์็เป็นฝ่ายยับายบรรเลเพลถัไปอย่าไหลลื่น ัหวะอเาหนัแน่นรวเร็ว ท่วมท้นเหมือนลื่นโหมั ไม่เปิโอาสให้ันิลเลี่ยนไ้พัหรือเรียมใส ประสาทสัมผัสทั้ร่าปะทุรั้แล้วรั้เล่า เสียราใสผสมปนเปับเสียเรียานื่อ
“แรอล...แรอล...!”
ันิลเลี่ยนบใบหน้าเ้าออหมาป่าาว บัแน่นเพื่อระบายวามเสียว่านที่ล้นทะลั วามใร่ทำหน้าที่แทนพละำลั บัับให้ันิลเลี่ยนผละออาอ้อมอและออร้อนผ่าว พยายามยับเอวให้สอล้อับัหวะุันน่าเรามอหมาป่า แ่เามิอาามทัน ้วยอารม์อวิทเอร์พลุ่พล่านถึีสุเพราะยาระุ้น แรอลยึสะโพ้วยมือร้านหนาสอ้า บัับให้ันิลเลี่ยนยับามัหวะอนเออย่าุเือ
ทั้สอแทบะลืมเลือนภาษาพู เหลือเพียเสียรา เสียหอบหายใ และภาษาายอันาบ้วิบเถื่อน สอร่าเสพสุลุ่มหลบนบัลลั์ผลึ แสันทร์สาส่อา่อเปิบนำแพ เสียนรีแห่ราะบรรเล่อไปหลาย่อหลายเพลโยไม่มีใรยอมใร
แสันทร์ลาลับ วามมืยามย่ำรุ่นั้นมืทมิฬเสียยิ่ว่าลาึ ห้อโถลับืนสู่วามเียบันอีรั้ สอร่านั่อ่ายหอบหายใบนบัลลั์ แผ่นอว้าอแรอลระเพื่อมึ้นลหนัหน่ว ะที่ันิลเลี่ยนึ่นั่ึ่นอนบนัหมาป่าาว ท่อนแนแร่โอบรอบหน้าท้อาวนวล ปอและล้ามเนื้อแทบลุไหม้ มีลิ่นอไม้ป่าบานสะพรั่่วยบรรเทาวามเหนื่อยล้า สิอแรอล่อยๆ ลับืน แ่มันมาพร้อมอาาร่วเพลียยา้านทาน
ร่าอันิลเลี่ยนอุ่นร้อนสู้อาาศหนาวเย็น หมาป่าโอบอร่าสูโปร่อวาหนุ่ม ราวับะไม่ยอมแยาัน
“้าหวั...” แรอลพึมพำ สิอเาำลัหลุลอย “ว่าะไ้อยู่นานว่านี้...”
ันิลเลี่ยนเหลียวมอ ใบหน้าอเาประับรอยยิ้มนุ่มละมุน แววาเหนื่อยอ่อนและอิ่มเอมเปี่ยมสุ ายหนุ่มประทับูบอ่อนโยน น้ำลายอเามีรสหวานสื่น แ่มีอะไรบาอย่าแ่าออไป แรอลไ้ลิ่นน้ำผึ้ับอาโมมาย์
“และเราหวัว่าท่านะไม่าไป”
“ันิลเลี่ยน...”
แ้มอันิลเลี่ยนนุ่มมือยิ่ สายาอเาอ่อนโยน แ่ในห้วสิสุท้าย แรอลิว่าเามอเห็นน้ำาหยลมาอาบมือ
ริมฝีปาทั้สอประบหาันอีรั้ รสูบื่ม่ำโหยหา แ่ไม่ไ้เร่าร้อนเ่นเิม มัน่าออไป นุ่มนวลและอบอุ่น สัมผัสอบ้านและวามมั่น แรอลหลับา ื่ม่ำรสูบที่แปลแยออไป มันเหมือน…
น้ำาเอ่อออมาอีหย ันิลเลี่ยนสุใเหลือเิน มิใ่เพียรสาิลีลาหวาบหวาม หาแ่สุใที่ไ้เผยัวนที่แท้ให้ใรสันเห็น สุใที่ไ้รับอ้อมออันอบอุ่น สุใที่ไ้รับวามรั...
แ่วามรัมิใ่สิ่ยืนย และันิลเลี่ยน็เ้าใธรรมาิอมันี...ไม่...เาไม่ไ้้อารำสาปอื่นใอี นอาวามโหยหาและวามิถึที่เาแบรับอยู่ทุวัน เาอยาำแรอลในานะมิรสหายแสนี มิใวามเ็บปวบาใ
วิทเอร์มลสู่นิทรา สิอมหาปรา์เอ็ใล้ะมืับ บทสนทนาสุท้ายนี้ะเลือนหายไปอย่าอ่อนโยน ไม่มีวามำเป็น้อให้แรอลแบรับำอ้อนวอนอเา เพราะันิลเลี่ยนนั้นัสินใแล้ว
ปล่อยให้มันเป็นเพียภาพฝันอันามในวามทรำ ไว้หวนรำลึถึในยามใเปลี่ยวเหา็เพียพอ...
ผลงานอื่นๆ ของ Mr.Rabbica ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ Mr.Rabbica
ความคิดเห็น