Just Love "ก็แค่รัก"

ตอนที่1  แอบมองเธออยู่

ณ บ้านริมน้ำ แถวตลิ่งชัน  มีบ้านเรือนมากมายตั้งเรียงรายตามลำคลองให้เห็นกันเกลื่อนตา แสงสะท้อนจากน้ำทำให้เกิดประกายสวยงาม ผสมกับเสียงนกร้องยามเช้า ช่างเป็นบรรยากาศที่ดีอะไรอย่างนี้

"ปลายตะวัน" เด็กหนุ่มวัยแรกรุ่น หน้าตาจิ้มลิ้ม ในวัย20ปี เค้ากำลังมองผ่านม่านหน้าต่างออกไปเพื่อที่จะได้เห็น "ธันวา "หนุ่มวัยกลางคน ผิวเข้ม ร่างกายกำยำ ในวัย29ปี กำลังออกกำลังกายอยู่ในห้องนอนของเค้าตามปกติทุกๆวัน   แต่ทว่า.........…………………………………

ในเวลานั้นเอง สายตาของปลายตะวันก็ได้ปะทะเข้ากับสายตาบุรุษคมเข้มคู่หนึ่งเข้าโดยไม่ทันรู้ตัว ซึ่งเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก ป๊าที่น่ารักของปลายตะวันนั้นเอง 

ปลายตะวันสะดุ้งสุดตัว พร้อมกับพูดว่า “ป่าวนะพ่อ ผมไม่ได้มองนะ ผมพูดจริงๆ”

สายตาของป๊าผู้มองลูกรักของตนเอง พร้อมกับหัวเราะออกมา “ฮ่า ฮ่า ฮ่า อมพระมาพูดก็ไม่เชื่อ หน้าเนื้อใจเสือเชืื่อไม่ได้ ประวัติโชกโชนเชือดใจมากี่คน เคยนับบ้างไหม” เสียงร้องเพลงของป๊าดังไกลไปสามบ้านแปดบ้าน ทำให้ผมต้องรีบขอร้องป๊าให้หยุดร้องเพลง ก่อนที่คนแถวบ้านจะปาขวดเข้ามาในบ้านของเรา

ป๊าหยุดร้องเพลง แล้วหันมาทางปลายตะวัน แล้วพูดว่า “เบาได้เบาลูก เดี๋ยวเค้ากลัวนะ” ป๊้าผมเป็นพ่อที่ดีที่สุดไม่เคยปิดกั้นเรื่องนี้เลย เพราะป๊าเคยบอกว่า ชีวิตของใคร คนนั้นก็ต้องเป็นคนกำหนดเอง และต้องรับผิดชอบเอง

ผมขอแนะนำตัวอย่างเป็นทางการก่อนนะครับ ผม ปลายตะวัน อายุ 20ปี นิสิตปี1  มหาลัยระพีพัฒน์  ผมอาศัยกับป๊าที่บ้านริมน้ำ แถวตลิ่งชัน เป็นลูกคนเดี่ยว ส่วนม๊าเสียชีวิตไปตั้งแต่ผมยังเด็ก

หลังจากกินข้าวเช้าเรียบร้รอย ผมก็เตรียมตัวเดินทางไปมหาลัย ด้วยรถโดยสารประจำทาง แต่วันนี้ที่ผมตื่นเต้นเป็นพิเศษคืออะไรรู้ไหม คือผมจะได้ขึ้นรถเมล์สายเดียวกันกับ พี่ธันวา คร้าบบบบบบ 

ตอนผมไปถึงป้ายรถเมล์ พี่ธันวา สุดหล่อของผม เค้ามายืนรอก่อนผมแล้ววว ผมก็ยัังคงแอบมองเค้าเหมือนเดิม โดยที่ไม่ให้พี่เค้ารู้ตัว พอรถเมล์มา ทุกคนก็ต่างทยอยขึ้นรถกันไปทีละคน ทีละคน จนเหลือ 2 คนสุดท้าย คือผม และพี่ธันวา พี่ธันวาให้ผมขึ้นก่อน จากนั้นเหมือนฟ้าเป็นใจ เหลือที่นั่ง 2 ที่ สุดท้ายอยู่ท้ายสุดของตัวรถ ใจผมนี้เต้นโครมคามยังกับกลองเลย พอทุกคนนั่งประจำที่ รถเมล์ก็เคลื่อนตัวออกไปด้วยความเร็วในเวลาที่เร่งด่วน 

ผมนั่งตัวแข็งทื่อเพราะความเกร็งสุดๆ จนพี่ธันวาอาจจะรู้สึกได้ เลยขยับออกห่างจากผมนิดหน่อย เพื่อให้ผมนั่งได้สบายขึ้น แต่ใจผมอยากจะตะโกนไปว่า “ไม่ต้องคร้าบบบบ” ผ่านไปประมาณ 30 นาที พี่ธันวาเตรียมลงป้ายหน้า ในขณะที่พี่เค้ากำลังลุก เค้าก็ได้เอียงหน้ามากระซิบกับผมเบาๆ ว่า “ไม่ต้องเกร็งขนาดนั้น”แล้วพี่เค้าก็เดินลงรถจากไป

รถเมลล์ค่อยๆเคลื่อนตัวออกไปช้าๆ เป็นจังหวะเดียวกันกับหัวใจผมที่กำลังจะหยุดเต้น ช้าลงๆๆๆๆๆๆ พอผมถึงมหาลัย ก็เข้าไปที่คณะตัวเองเพื่อนพบปะรุ่นพี่ และเลือกชมรมตามที่ได้มีการแจ้งไว้ในเอกสารรายงานตัว หลังจากนั้นพวกพี่ก็ให้ผมจับกลุ่มเพื่อนละลายพฤติกรรมน้องๆ ผมก็มองซ้าย มองขวาเพื่อหากลุ่มอยู่ ไม่นาน มีเพื่อนหน้าใหม่เดินเข้ามาทักพร้อมขอจับกลุ่มด้วย คนแรก คือ พัฒดนัย เพื่อนผมคนนี้ เป็นคนอารมย์ดี ขาว หล่อใช้ได้เลย 

พัฒ:หวัดดี กลุ่มได้คนครบหรือยังอ่ะ 
ปลายตะวัน:ยังเลย มาอยู่ด้วยกันได้นะ 
พัฒ: เราชื่อ พัฒดนัย นะ เรียกเรา พัฒ เฉยๆก็ได้ 
ปลายตะวัน: เราชื่อปลายตะวันนะ เรียกตะวันก็ได้ เราต้องหาเพิ่มอีก  2 คน 

คนที่สองที่เดินเข้ามาจับกลุ่มร่วมด้วยคือ ธนา หนุ่มใต้ผิวเข้ม คิวดกดำ ถือว่าหล่อเลยทีเดียว ยิ้มมาทักทายก่อนเลย

คนที่สาม นที หนุ่มสุดหล่อ ในตาแพรวพราว ยิ้มละลายใจ

เป็นอีกวันหนึ่งที่ผมมีความสุขมากกกกกกกก ที่สุด ทั้งได้เจอเพื่อนใหม่ และได้นั่งใกล้กับพี่ธันวานั้นเอง หลังจากทำกิจกรรมกันเรียบร้อยแล้ว ก็เป็นเวลาเย็นแล้ว ผมและเพื่อนอีก 3 คนเลยนัดกันไปหาไรกินกันหลังเลิกเรียน  นที เสนอให้ไปร้านหลังมอ เพราะใกล้และสาวๆ เยอะ เมื่อเสร็จจากกิจกรรมเราก็ไปที่ร้านหลังมอกัน พอไปถึงพระเจ้า เป็นร้านอาหารกึ่งพับที่บรรยากาศดีมากๆๆๆ การจัดวางของเวที และโต๊ะกำลังพอเหมาะ พนักงานยิ้มแย้ม 

พอเราไปถึง ก็เดินไปโต๊ะมุมที่ นที โทรมาจองไว้ แล้วก็สั่งอาหารมา  3-4อย่าง นที ของเราไม่ลืืมที่จะสั่งเครื่องลืมสีอัมพันมาไว้ที่โต๊๊ะ 

นที: ตะวัน กินไรดี เบียร์ เหล้า อยากได้อะไรว่ามา

ตะวัน: ขอเก๊กฮวยละกันนะ 5555

นที: อะไรกันมาทั้งทีกินเก๊กฮวย ได้ๆ จัดการให้ แล้วคนอื่นๆละ กินน้ำไรดี

พัฒ: เบียร์เย็นๆ จัดมาเลย

ธนา: อะไรก็ได้ ได้หมด

นที: ไอ้ธนามันใจถึงโว๊ย ไม่เมาไม่กลับหอโว๊ยยยย

หลังจากที่สั่งอาหารและเครื่องดื่มมา เสียงเพลงก็บรรเลงคลอมาเบาๆ ได้อารมย์ไปอีกแบบ และเหตุการณ์คาดไม่ถึงก็มา เมื่อมีรุ่นพี่ กลุ่มหนึ่งเดินมาที่โต๊ะ พร้อมถามว่า

รุ่นพี่: เห้ยนี้มันรุ่นน้องเรานี้หว่าาาา  มา มา มา รับน้องกันหน่อย 

จากนั้นก็เทเหล้าไม่ผสมอะไรเลยยื่นมาให้พวกเราสามคน คนละแก้ว แต่ก็นั้นละครับ ต้องดื่มไม่งั้นคงจะมีการไม่ชอบหน้ากันเกิดขึ้น ไอ้3 คนนั้นมันสบายๆ แต่ผมผู้ไม่เคยแตะต้องของพวกนี้ พอได้ไป1 แก้ว เท่านั้น อาการออกเลยครับแต่ด้วยความที่รุ่นพี่ ก็เท แล้วยื่นให้ตลอด คืนนั้นน่าจะประมาณ 6-7แก้วได้ ไอ้ธนาเลยบอกว่า

ธนา: พี่ครับตะวันไม่ไหวแล้วครับ แค่นี้ก่อนแล้วกันนะครับ วันหลังมาชนกันใหม่

รุ่นพี่: เออได้ๆๆ อะไรว่ะ ไอ้ตะวัน คออ่อนชิบหาย แล้วเจอกันน้องๆ ไปพวกเรากลับโต๊ะ

ตัดกลับมาที่ผมตอนนี้ไม่ต้องพูดถึง เดินไม่ตรง พูดลิ้นพันกันไปหมด ผมจึงขอตัวไปล้างหน้าล้างตาเผื่อจะดีขึ้น

นที: ตะวัน ให้ไปเป็นเพื่อนไหม

ตะวัน: ไม่เป็นไร นทีกินต่อเลย เดี๋ยวเรามาแปปเดียว ไปห้องน้ำหน่อย

 แต่ก็อย่างที่รู้ๆกันครับ ขาอ่อนสุดๆ เดินหน้า 3 ก้าว ถอยหลัง 2 ก้าว พอเดินมาจะถึงห้องน้ำ ผมก็เดินชนกับใครสักคนดังอัก 

ตะวัน: ขอโทษครับพี่ 

……. : ไม่เป็นไรครับ มาคนเดียวเหรอครับ

ตะวัน: มากับเพื่อนครับ 

…….. :น้้องชื่ออะไรครับ ชายคนนั้นถามพร้อมเอามือมาจับด้านหลัง และยื่นหน้าเข้ามาใกล้มากก

ตะวัน: พี่ทำอะไรอ่ะ ขอโทษทีครับบบบบบบบ  ผมขอตัวไปห้องน้ำก่อนนนนนน

…….. : จะรีบไปไหนละครับอยู่คุยกันก่อนสิ 

จากนั้นมันก็ผลักผมเข้าไปในห้องน้ำและพยายามจะเข้ามาจูบที่ปากของผม ผมก็ผลักด้วยแรงทั้งหมดที่มี แต่ก็ไม่เป็นผล สู้แรงกันอยู่นาน มันก็ต่อยผมที่ท้องไป1หมัด ผมจุกจนไม่มีเสียงที่ร้องแล้ว……………ผมภาวนาให้มีใคร ใครก็ได้มาช่วยผมที         



                                                      (จบตอนที่1)