[Fic SSHP] Thank you for loving me

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

Pairing : Severus snape X Harry Potter

Writer : Taigi Law

Rating : PG 13

Name : Thank you for loving me.

 ❤❤❤

"แฮร์รี่ นายจะไม่ไปจริงๆหรอ" เฮอร์ไมโอนี่ถามแฮร์รี่ด้วยความเป็นห่วง

"ฉันว่าไม่ไปดีกว่า"

"แต่ว่าถ้าเกิด---"

"มันจะไม่เกิดอะไรขึ้นหรอกเฮอร์ไมโอนี่ แค่เชื่อใจฉันก็พอ"แฮร์รี่ว่าก่อนจะถูกรอนดึงแขนเสื้อแล้ว

เข้าไปกอดแฮร์รี่ด้วยความเป็นห่วง "ฉันหวังว่างนายจะไม่เป็นอะไรนะ"

"ขอบใจรอน ฉันจะพยายามนะ"

"นายต้องดูแลไม่ให้ตัวเองบาดเจ็บอีกนะ ห้ามออกไปข้างนอกและ --- "

"โอเคๆ ฉันสัญญา พวกนายกลับบ้านกันไปเถอะ"แฮร์รี่ว่าแล้วเดินเข้าไปกกอดเพื่อนสนิทอีกครั้ง ก่อนที่จะโบกมือลากันที่หน้าประตูรถไฟ

สงครามสิ้นสุดลงแล้ว แต่ผู้เสพความตายยังคงอยู่เรื่อยๆ นั้นทำให้แฮร์รี่ต้องมาอยู่ที่ฮอกวอตส์ตามคำสั่งของดับเบิ้ลดอร์

ในขณะที่หยุดปิดเทอมยาว ส่วนเรื่องสถานที่จัดนอนต่างๆดับเบิ้ลดอร์บอกว่าเตรียมการไว้เรียนร้อยแล้ว

เขาค่อยๆเดินกลับไปยังโรงเรียนพลางนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตั้งแต่ที่เขาเข้ามายังฮอกวอตส์ ตอนที่เขาพบกับ

ชายคนนั้น ชายที่เกลียดขี้หน้าเขา ชายที่คอยดุด่าเขา ชายที่คอยปกป้องเขา

ศาสตราจารย์เซเวอรัส สเนป...

แฮร์รี่อยากจะหัวเราะเยาะให้กับความคิดในวัยเด็ก ตอนที่เขาเอาแต่เกลียดศาสตราจารย์หนุ่ม คอยต่อล้อต่อเถียงในคาบ

จนในที่สุดก็โดนหักคะแนนและโดนกักบริเวณ เขาคิดถึงช่วงเวลานั้นจริงๆ เวลาที่มีความสุข แต่มันสายไปแล้ว....

เขาเจ็บปวดมาตลอด ตลอดเวลาที่ศาสตราจารย์เสียชีวิต คอยคิดโทษตัวเองมาตลอดว่าทำไมไม่เป็นเขาที่ตายไป

เสียใจที่เคยทำเรื่องแย่ๆใส่ และเจ็บปวดยิ่งกว่าเมื่อได้รับรู้ความจริงตอนที่ได้เห็นความทรงจำ

  เสียใจที่ไม่ว่าจะทำยังไงศาสตราจารย์ก็จะยังรักแม่ของเขา จนหมดลมหายใจสุดท้าย

  เสียใจที่มารู้ตัวว่ารู้สึกยังไงกับศาสตราจารย์ช้าไป แต่ก็ไม่ทัน...

 แฮร์รี่เอามือเช็ดน้ำตาที่อยู่ๆก็ไหลออกมาเองอย่างช้าๆ พยายามอดกลั้นเหล่าน้ำตาที่ไหลออกมา

พร้อมกับก้มลงมองสร้อยคอของแม่ สร้อยคอที่เซเวอรัสหวังจะให้แม่ของเขาเพื่อเป็นการขอโทษ....

"แฮร์รี่ เธอไม่เป็นอะไรแน่นะ" ดับเบิ้ลดอร์ถามด้วยความเป็นห่วง "เธอดูเหม่อแปลกๆ"

"ไม่เป็นอะไรหรอกครับศาสตราจารย์"แฮร์รี่ส่ายหน้าแล้วยิ้มออกมา แต่นั้นก็ทำให้ดับเบิ้ลดอร์ได้รู้ว่าแฮร์รี่กำลังคิดอะไรอยู่

"แฮร์รี่ ต่อให้เธอจะเศร้าโศกเสียใจหรือคอยกล่าวโทษตัวเองก็ไม่ทำให้เขากลับมาหรอกนะ"ดับเบิ้ลดอร์กล่าวออกมาด้วยความเป็นห่วง เด็กหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าเขาช่างเป็นเด็กที่น่าสงสารยิ่งนัก ต้องแบกรับภาระที่ยิ่งใหญ่มาตั้งแต่กำเนิด 

เสียทั้งความสุขในวัยเด็ก ร่วมไปถึงความรักในปัจจุบัน...

"ฉันคิดว่าฉันควรที่จะบอกกับเธอสินะว่ากระจกอยู่ไหน"ดับเบิ้ลดอร์เอ่ย ก่อนที่จะบอกสถานที่ๆซ่อนกระจกเงาแห่งแอริเซด

เพื่อหวังว่าแฮร์รี่จะหยุดโศกเศร้าเสียใจกับการจากไปของเซเวอรัส รวมไปถึงการตอบแทนบุญคุณที่แฮร์รี่ทำให้เขามีสติในตอนที่หาแหวนชุบชีวิต เพราะงั้นเขาก็หวังว่าสื่งที่เขาทำจะถือเป็นประโยชน์ให้กับแฮร์รี่

"ทำไมศาสตราจารย์ถึงบอกผมครับ"

"ฉันหวังว่าสิ่งที่แสดงในกระจกจะช่วยให้เถอะสบายใจขึ้นนะ"

"ขอบคุณครับศาสตราจารย์"แฮร์รี่ว่าแล้วลุกขึ้นไปโอบกอดชายชรา เขารู้สึกขอบคุณมากๆที่จะได้เห็นหน้าของ เขา อีกครั้ง

ในเวลาเที่ยงคืน แฮร์รี่ก็ได้ไปยังสถานที่ๆดับเบิ้ลดอร์กล่าวโดยไม่ลืมคลุมผ้าคลุมล่องหนไปด้วย หลังจากที่ได้มาถึงกกระจกแล้ว เด็กหนุ่มก็ได้ทำการเอาผ้าคลุมกระจกออก แล้วภาพในกระจกก็แสดงถึงสิ่งที่แฮร์รี่ต้องการมากที่สุด

ศาสตราจารย์เซเวอรัส สเนป....

ภาพที่แสดงออกมาคือชายหนุ่มที่กำลังยิ้มในแฮร์รี่อยู่ เป็นรอยยิ้มที่บางเบาแต่กลับแฝงไปด้วยความสุข

"ศาสตราจารย์ ผมขอโทษ ฮึก ผมขอโทษสำหรับทุกอย่าง ผมขอโทษ"แฮร์รี่ว่าพลางพร่ำบอกขอโทษปนสะอื้นออกมา

ประโยคขอโทษทุกประโยคแฝงไปด้วยความเจ็บปวด น้ำตาที่แฮร์รี่เคยฝืนอดกลั้นไว้ตลอดไหลออกมาพร้อมกับกำแพงสูงที่ได้ถูกพังทรายลง กำแพงที่เขาสร้างมาเพื่อแสดงให้ทุกคนเห็นว่าเขาเข้มแข็ง

ศาสตราจารย์หนุ่มที่อยู่ในกระจกยืนมองดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น พลางนั่งลงเอาแผ่นหลังชนกับแผ่นหลังของเด็กหนุ่ม

แล้วทำท่าทางเหมือนนั่งฟังคำขอโทษทุกอย่าง และมันก็เกิดขึ้นแบบนี้เรื่อยๆในทุกคืน แฮร์รี่มักที่จะมานั่งร้องไห้พร้อมกับขอโทษทุกอย่าง บางครั้งก็ถือดอกลิลลี่มาวางไว้หน้ากระจก บางครั้งก็เอาสร้อยคอมาดูเล่นพร้อมกับสะอื้นออกมา

เป็นแบบนี้ทุกคืนติดต่อกันถึง1เดือนเต็ม ดับเบิ้ลดอร์ที่คอยดูเหตุการณ์ต่างๆก็ดูเหมือนจะทนไม่ไหวกับการได้เห็นเด็กหนุ่มร้องไห้ทุกคืน จากที่เขาหวังว่ามันจะช่วยให้แฮร์รี่หลุดพ้นจากความผิด มันกลับยิ่งตอกย้ำให้แฮร์รี่เจ็บปวดมากขึ้น

จนกระทั่งเช้าวันต่อมา....

"แฮร์รี่ ฉันคิดว่าฉันมีเรื่องต้องคุย"

"อะไรหรอครับศาสตราจารย์"

"ฉันขอให้เธอไปอำลาเซเวอรัสคืนนี้เป็นคืนสุดท้าย แล้วฉันจะนำกระจกไปซ่อนในที่ๆใครก็หาไม่เจอ"ดับเบิ้ลดอร์ว่าเสียงเรียบ 

ผิดกับแฮร์รี่ทำหน้าเศร้าออกมา มันไม่ใช่ใบหน้าเศร้าที่เรียกความสงสาร แต่กลับเป็นใบหน้าที่แสดงถึงการจากไปและย้ำว่าชายคนนั้นตายไปแล้ว....

"ผมจะพยายามนะครับ"แฮร์รี่ว่าก่อนจะขอตัวไปยังสถานที่ลับของเขาใต้ต้นวิลโลว์ เขาชอบที่จะมานั่งอ่านหนังสือพลางนึกถึงอีกคนที่เคยนั่งตรงนี้ สายลมอ่อนๆพัดมาเหมือนหวังที่จะปลอบใจเขา ก่อนที่แฮร์รี่จะเผลอหลับไป....

ในความฝัน แฮร์รี่ได้เห็นตัวเองกำลังนั่งใต้ต้นวิลโลว์พร้อมกับศาสตราจารย์สเนปที่นั่งอ่านหนังสือข้าง ทั้งสองคนมองหน้ากันก่อนที่แฮร์รี่จะเริ่มระบายเรื่องราวต่างๆพร้อมทั้งขอโทษอีกฝ่าย

"ผมเสียใจมาตลอด คอยที่จะโทษเหตุผลต่างๆว่าที่ศาสตราจารย์ตายไปเป็นเพราะผม เคยคิดจะฆ่าตัวตายเพราะทนไม่ไหวกับการจากไปของคุณ ชีวิตผมในปัจจุบันเหมือนตายทั้งเป็น ไม่ว่าจะทำยังไงตราบาปของผมก็คือการที่ศาสตราจารย์จากไป

ผมอยากที่จะขอโทษทุกสิ่งที่ผมทำลงไปในอดีต ขอโทษที่ผมมันโง่ อวดดี หยิ่งยโสเหมือนพ่อ" แฮร์รี่ว่าพลางหัวเราะออกมาเบาๆ "และก็ขอบคุณสำหรับทุกอย่างที่ผ่านมาครับ ขอบคุณที่คอยดูแลผม เป็นห่วงผม และขอบคุณครับที่ทำให้ ผมรักศาสตราจารย์  ถึงแม้ว่าจะรักไม่ได้ก็ตาม"

แฮร์รี่ว่าพลางทำหน้าเศร้า แต่อยู่ๆมือหนาก็มาจับที่หน้าของเขาแล้วเอาหน้าผากชนกัน ก่อนที่น้ำตาของทั้งสองจะไหลออกมาในเวลาเดียวกัน ช่วงเวลาที่เคยอยู่ด้วยกันไม่ว่าจะมีความสุขหรือไม่ เขาอยากที่จะให้เป็นแบบนี้ตลอดไป

"พอตเตอร์"

"ขอบ-คุณ-ที่-รัก-ฉัน" หลังจากที่เซเวอรัสกล่าวจบ ใบไม้ก็เริ่มร่วงโรยราวกับเป็นสัญญาณบอกว่าใกล้หมดเวลาของทั้งสองแล้ว แต่ทั้งสองยังคงอยู่แบบนั้น ก่อนที่จะเปลี่ยนมาเป็นกอดลาทุกสิ่งทุกอย่าง จนกระทั่งเวลาใกล้จะหมด

"Thank you for loving me."

"Always..."

หลังจากที่ประโยคสนทนาจบลง ทุกสิ่งทุกอย่างก็หายไป เหลือไว้เพียงแค่ความทรงจำเท่านั้น

เป็นความทรงจำที่มีความสุขและเจ็บปวดในเวลาเดียวกัน

หลังจากที่ตื่นขึ้นมา แฮร์รี่ก็ได้ไปบอกกับดับเบิ้ลดอร์ว่าให้นำกระจกไปซ่อนเลยโดยไม่ต้องให้เขาไปกล่าวลวอีกครั้ง

"เธอคิดดีแล้วแน่นะแฮร์รี่"

"คิดดีแล้วครับ"แฮร์รี่ว่าด้วยรอยยิ้มที่หมดกังวล นั้นทำให้ชายชราต้องทำการซ่อนกระจกนั้นไม่ให้ใครเจออีก....

สามปีต่อมา....

แฮร์รี่ก้าวเดินไปยังสุสานพร้อมกับดอกลิลลี่ เพื่อที่จะมาเจอเขาอีกครั้ง....

เซเวอรัส สเนป

เกิดวันที่ 9 มกราคม 1960

เสียชีวิต 2 พฤษภาคม 1998

"สวัสดีครับศาสตราจารย์... วันนี้ผมไปยังฮอกวอตส์ด้วยครับ ศาสตราจารย์มักกานากัลอยากให้ผมไปเป็นศาสตราจารย์สอนป้องกันตัวจากศาสตร์มืด วิชาที่ศาสตราจารย์อยากสอนไงครับ"

แฮร์รี่เงียบไปสักพักก่อนที่จะวางดอกลิลลี่สีขาวลงที่หน้าหลุมศพ ดอกไม้สีขาวที่มีความหมายว่า "ฉันรู้สึกดีที่ได้รู้จักคุณ"

ไว้ข้างๆกับสร้อยคอรูปกวางตัวเมีย เขาทำขึ้นมาอีกอันเพื่อหวังว่าสักวัน สักวันจะได้เห็นศาสตราจารย์ใส่แม้ว่าจะไม่มีวันนั้นก็ตาม

"Thank you for everything,and goodbye my almost  lover...."

❤❤❤

สวัสดีทุกคนที่เข้ามาอ่านด้วนนะครับ โดยเรื่องนี้อาจจะแปลกๆหน่อยนิดนึงคือดับเบิ้ลดอร์ไม่ตาย และความหมายของดอกลิลลี่ความจิงแล้วจะหมายถึงเพื่อนก็ได้ แต่ที่ผมต้องการจะสื่อคือการรู้จักของทั้งสองคน ที่ออกแบบมาให้เกลียดกันในตอนแรก แต่กลับโศกเศร้าเวลาจากไป เหมือนคนที่สนิทกัน ผมไม่รู้ว่าเนื้อเรื่องจะน่าสนใจรึเปล่า แค่ได้ปลดปล่อยความคิดนิดหน่อยที่รู้สึกไม่ดีผ่านนิยายเรื่องนี้ ก็ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านด้วยนะครับ