ร้ายจนกว่าพี่จะรัก #ป๋อจ้าน

บทนำ

 

 

          "คุณชายรองครับ แม่บ้านแจ้งว่าคุณหนูตระกูลเซียวเธอหนีไปแล้วครับ"

          "หาให้เจอ จับกลับมาให้ได้"

          "ครับคุณชาย"

          บอร์ดี้การ์ดที่มารายงานโค้งทำความเคารพก่อนจะรีบเดินออกไปประสานงานกับบอร์ดี้การ์ดคนอื่นๆ ต่อ เพื่อที่จะตามหาตัวของ 'เซียวจ้าน' คนสำคัญของคุณชายรองแห่งตระกูลหวังที่หนีออกจากคฤหาสน์ไปเมื่อไม่นานมานี้

          "คราวนี้เรื่องอะไรอีกอี้ป๋อ"

          "ก็แค่เข้าไปหาในห้อง บอกเรื่องฤกษ์แต่งงานก็เท่านั้นเอง"

          "แน่ใจว่าแค่นั้น? "

          "..."

          ไห่ควาน คุณชายใหญ่ของตระกูลมองน้องชายแท้ๆ ของตัวเองอย่างรู้ทัน เด็กคนนี้จะกี่ปีก็ไม่เคยปิดเขาได้ ไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็ตาม

          "แล้วก็ปล้ำจูบนิดหน่อย"

 

          ไห่ควานส่ายหน้าช้าๆ ด้วยความระอากับน้องชาย นี่เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ที่เจ้าตัวทำรุ่มร่ามกับว่าที่เจ้าสาวของตัวเองก่อนวันสำคัญ

         "ต้องให้บอกกี่ครั้งว่าอย่าใจร้อน"

         "ผมก็ใจเย็นที่สุดแล้วนะ ที่ไม่จับกินตั้งแต่วันแรกที่มา ทนมาเป็นอาทิตย์ได้นี่ก็ดีมากแล้ว"

         "แค่เขาถูกบังคับให้แต่งกับนายมันก็ทำร้ายความรู้สึกเขามากแล้ว นายยังไปทำแบบนั้นกับเขาอีก ยังไงก็เห็นแก่ตระกูลเขาบ้าง"

         หวังอี้ป๋อไม่สนใจคำพูดของคนเป็นพี่ชาย คุณชายรองของตระกูลยักไหล่อย่างไม่ยี่หระ ก่อนจะเดินชนไหล่พี่ชายออกไป ทิ้งให้ไห่ควานที่ทำได้เพียงแค่ยืนถอนหายใจอยู่ตรงนั้นตามลำพัง

         ไม่นาน คำสั่งของคุณชายรองก็เห็นผลสำเร็จเมื่อบอร์ดี้การ์ดของคุณชายพาตัวคุณหนูของตระกูลเซียวกลับมาที่คฤหาสน์ได้ และนำไปส่งมอบไว้ที่ห้องนอนของคุณชาย

 

         "พี่เก่งมากนะเซียวจ้านที่หนีผมไปได้ แต่ยังเก่งไม่มากพอที่จะทำให้ตัวเองรอดพ้นเงื้อมมือของผม พี่คิดว่าผมจะปล่อยพี่ไปได้ง่ายๆ? "

         "แค่ครั้งนี้ครั้งเดียวเท่านั้นล่ะที่ฉันจะพลาด หวังอี้ป๋อ ครั้งหน้าฉันไม่มีทางพลาดแน่" คุณหนูร่างบางเอ่ยอย่างไม่พอใจ แต่ไหนแต่ไรเซียวจ้านไม่เคยทำกิริยามารยาทแบบนี้กับใครมาก่อนเลยในชีวิต แม้กระทั่งกับคนตรงหน้า ที่เขาทั้งรัก ทั้งเอ็นดูเหมือนกับเป็นน้องชายมาโดยตลอด ไม่เคยพูดจาร้ายๆ ใส่เขาเลยสักครั้ง

         แต่ตอนนี้ไม่มีอีกแล้ว เซียวจ้านคนนั้น คนที่เคยอ่อนหวานและใจดีกับหวังอี้ป๋อ

         หวังอี้ป๋อเชยคางอีกคนให้ขึ้นมามองหน้ากัน เซียวจ้านพยายามที่จะหันหนีแต่ก็ถูกมือหนาจับใบหน้าให้หันกลับมามองกันอีกจนได้

         "มั่นใจแบบนี้ให้ได้ตลอดนะ เดี๋ยวพอแต่งงานกันแล้ว ผมจะรอดู ว่าพี่ยังจะปากเก่งแบบนี้อยู่อีกไหม" พูดจบก็ก้มลงไปจูบเข้าที่แก้มเนียนก่อนจะต้องรีบผละออกมาเพราะเซียวจ้านสะบัดหน้าของตัวเองหนีสัมผัสของเขา

         "นายมันน่าสมเพช หวังอี้ป๋อ"

         "พี่พูดว่าอะไรนะ? "

         "ฉันบอกว่านายมันน่าสมเพชไง!! "

         เมื่อได้ฟัง หวังอี้ป๋อขบกรามแน่นด้วยความโกรธที่ถูกอีกคนต่อว่า ก่อนจะกระชากคนที่ตัวเล็กกว่าเข้าหาตัว ล็อคท้ายทอยไว้และบดจูบลงบนริมฝีปากรั้นๆ นั้นที่ใช้ต่อว่าเขา พร้อมกับสอดลิ้นเข้าไปกวาดต้อนลิ้นเล็กๆ ของเซียวจ้านจนร่างเล็กมีสภาพแข้งขาอ่อนระทวย

         อึ้ก....

        "อ-- อ่ะ หวังอี้ป๋อหยุด อื้อ!! "

 

       เดิมทีหวังอี้ป๋อแค่เห็นใจอีกคนที่ทำเหมือนกับจะขาดอากาศหายใจ เขาจึงได้ผละออกมา แต่เมื่ออีกคนกำลังจะห้ามเขา เขาถึงได้ต้องปิดปากอีกคนอีกครั้ง เซียวจ้านในตอนนี้สภาพแทบยืนด้วยตัวเองไม่ไหว เขาจึงจำใจต้องเกาะหวังอี้ป๋อไว้เพื่อเป็นที่ยึดเหนี่ยว

       "อ๊ะ..."

       หวังอี้ป๋อถอนจูบของตัวเองออกมาแล้ว แต่ไม่วายที่จะเลียและขบเม้มไปรอบริมฝีปากของคนเป็นพี่เพราะทนไม่ไหวเมื่อเห็นน้ำใสๆ ซึ่งไม่รู้ว่าเป็นของเขาหรืออีกคน เลอะอยู่บนริมฝีปากบางๆ

       "หวังอี้ป๋อ ...นาย"

       "อย่าให้ผมได้ยิน ว่าพี่พูดจาไม่ให้ความเคารพกับคนที่กำลังจะเป็นสามีของพี่อีก ไม่อย่างนั้นมันจะไม่จบแค่จูบ"

       เซียวจ้านที่กำลังอ่อนแรงเงยหน้าสบตากับหวังอี้ป๋อ สายตาของเขาที่มองอีกคนเต็มไปด้วยคำถาม ว่าทำไม.....

       "ทำไมล่ะ อี้ป๋อ" เมื่อชื่อเล่นที่มักถูกอีกคนเรียกมาตั้งแต่สมัยเด็กจนถึงก่อนหน้านี้ที่ยังสนิทกันดีออกมาจากปากของร่างบาง หวังอี้ป๋อก็ขมวดคิ้ววุ่นในทันที "ทำไมต้องเป็นฉันด้วย? "

       "เพราะความรู้สึกของผมมันบอกว่าต้องเป็นพี่เท่านั้นไง ผมไม่สนหรอกนะเรื่องคู่ชะตาบ้าบออะไรนั่น ผมต้องการแค่พี่ มันเป็นพี่มาตลอดยังไม่เข้าใจอีกหรอเซียวจ้าน! "

       "แต่ธรรมชาติของเราสองคนมันไม่มีทางเป็นไปได้ อี้ป๋อ อัลฟ่ากับอัลฟ่า ไม่มีทางอยู่ด้วยกันได้ สักวันหนึ่งนายจะต้องเจอกับคู่ชะตาของนาย คนที่จะต้องอยู่กับนายไปตลอดชั่วชีวิต" เซียวจ้านเอ่ยพร้อมกับน้ำเสียงสั่นเครือ

       "และอีกอย่าง ฉันคิดกับนายเพียงแค่พี่น้อง เท่านั้น มันเป็นอย่างอื่นไปไม่ได้จริงๆ "

       "เรื่องนั้นพี่ไม่ต้องห่วง ผมจะทำให้พี่คิดกับผมแบบสามีภรรยากันให้ได้ เพราะเรากำลังจะแต่งงานกัน อยู่ๆ กันไปเดี๋ยวพี่ก็รักผม และงานนี้ผมไม่มีวันล้มเลิกง่ายๆ แน่ พี่ต้องเป็นของผม แม้แต่ครอบครัวของพี่ก็เอาพี่ไปจากผมไม่ได้! "

       "ปล่อยฉันไปเถอะ...นะ"

       "ไม่! จนกว่างานแต่งงานของพวกเราจะเสร็จ และหลังจากนั้นผมจะพาพี่ไปอยู่ที่บ้านของเราที่ผมเตรียมไว้"

       "บ้านหรอ? "

       "ใช่ บ้านของเรา บ้านที่จะมีแค่เราไม่มีคนอื่น บ้านที่อยู่ห่างจากที่นี่-- พี่บอกว่าเราเป็นอัลฟ่า สักวันจะต้องเจอคู่ชะตาใช่ไหม? ถ้าเราไปอยู่ในที่ห่างไกลล่ะ เราทั้งคู่จะได้ไม่ต้องเจอคู่ชะตาของตัวเองอย่างที่พี่กลัวไง"

       ที่แท้เด็กคนนี้วางแผนทุกอย่างไว้หมดแล้ว

       "ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่นายรู้สึกแบบนี้"

       "พี่ไม่รู้จริงๆ? " หวังอี้ป๋อเลิกคิ้วถาม

       เซียวจ้านหลบสายตาเขา

       "มะ-- ไม่รู้"

       "ไม่รู้หรือว่าไม่อยากรับกันแน่"

       "รู้หรือไม่รู้ ความรู้สึกของฉันที่มีต่อนายมันก็ยังเหมือนเดิม"

       "เรื่องความรู้สึกที่มีต่อผมพี่อย่าเพิ่งพูดมันออกมาอย่างมั่นใจเลย เพราะถ้าหากวันหนึ่งพี่รักผมขึ้นมา มันจะเหมือนกับพี่กลืนน้ำลายของตัวเอง เซียวจ้าน"