ชั่วชีวิตอันยาวนานครั้งหนึ่งข้าเคยเป็นเทพจันทรา

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

แม่นางบ้านซ้ายอยากได้ชายหนุ่มเป็นสามี แม่นางบ้านขวาหวังสร้างบุพเพร่วมด้วย หากวันดีคืนดีหนุ่มบ้านตรงกลางกลับหอบผ้าผ่อนหนีตามพ่อม่ายในตลาดไป แม่นางบ้านซ้ายร่ำไห้คร่ำครวญ แม่นางบ้านขวาโกรธเป็นฟืนไฟ ทุกนางล้วนแล้วแต่โทษเฒ่าจันทรา

เฮอะ!! พวกนางไหนเลยจะรู้เทพจันทราเยี่ยงข้าร่ำให้เสียงดังกว่าพวกนางเสียอีก

  

โปรย

.................................

ครั้งหนึ่งในชั่วชีวิต ผู้คนหรือเหล่าเทพเซียนย่อมเคยกระทำการล่วงเกินผู้อื่นมาบ้าง จะด้วยเจตนาหรือไม่ก็ตาม

ชั่วชีวิตอันแสนยาวนานของข้านับว่าเคยล่วงเกินผู้อื่นมานับไม่ถ้วน แต่มิมีครั้งใดจะทำให้ข้าอยากสละตบะกลับคืนสู่แดนกำเนิดเท่าครั้งนี้

ยามเหม่า(05.00-06.59) ขณะที่ข้ากำลังหอบลูกท้อเต็มอ้อมแขนย่องออกมาจากด้านหลังของสวนท้อผานถาวของเทียนโฮ่วนั้น  ข้ากลับเกือบก้าวขาเหยียบเข้ากับร่างงองุ้มสั่นเทาของเซียนผู้หนึ่งเข้า ข้าชงักเท้าได้ทัน แต่กลับสร้างความแตกตื่นให้กับร่างงองุ้มตรงหน้า เขาสะดุ้งโหยงถอยหนีจากจุดเดิมหลายก้าว ข้าจึงสังเกตุได้ว่า เขาเป็นเซียนผู้เฒ่าผมขาวหนวดขาว แลดูคุ้นตาอยู่มิน้อย นี่มิใช่ตาเฒ่าเทพจันทราผู้ผูกชะตารักหรอกรึ

"ผู้เฒ่าจันทรา เหตุใดท่านมาทำตนพิลึกพิลั่นอยู่แถวนี้"

ข้าเอ่ยถามเขาเมื่อเขายืดตัวขึ้นยืน พลางปัดฝุ่นตามชายผ้าไปมา

"ผู้ใดพิลึกกัน! ข้าเพียงแค่.....เพียงแค่.."

"เพียงแค่...."

"ข้าหิว"

"หืม...."

"ก็ข้ามัวแต่ไล่ผูกด้ายแดง สร้างชะตารักให้เซียนเต่า วุ่นวายเสียจนป่านนี้ ข้ายังไม่มีอันใดตกถึงท้องเลยนี่นา"

อา..อนิจจา..พวกบ้างานนี่เอง

"เอ๋?..ท่านกล่าวว่าหิวเหตุใดไม่กลับบ้านท่านล่ะ กลับมาทำลับๆล่อๆอยู่แถวนี้ คงมิใช่อย่างที่ข้าคิดหรอกนะผู้เฒ่า"

ข้าหรี่ตาใส่ตาเฒ่าหนวดขาวตรงหน้า

"แล้วลูกท้อในอ้อมแขนเจ้าล่ะ มิใช่ขโมยมาหรอกรึ ซือเหยา"

เกลียดนัก! พวกรู้ทัน

"ถึงขโมยแล้วอย่างไร ผู้ใดกล้าเอาผิดข้า ก็บ้านข้าอยู่หลังป้าท้อนี่ เด็ดมาชิมซักลูกสองลูกจะเป็นไรไป"

ข้าเชิดหน้าชูคอใส่เขา

" มิใช่ว่าองค์ไท่จื่อคาดโทษไว้แล้วรึ ว่าผลท้อช่วงนี้ห้ามผู้ใดเก็บ"

"แต่ท่านก็ยังคิดขโมย"

"แต่เจ้าขโมยมาแล้วต่างหาก"

"ก็ได้...ข้าเห็นแก่ที่ท่านทำหน้าที่จนหิวโซหรอกนะ ผลท้อนี่ท่านก็ถือซะว่าเก็บได้ระหว่างทางแล้วกัน"

เหตุนั้นแล...ความชิบหายของข้า มิใช่ความชิบหายโดยตรง แต่อ้อมเขาคุนหลุนมาปักกลางศรีษะข้าจังเบ้อเร้อ

ข้าคงมิได้เดือดร้อนนักหากข้ากินท้อนั่นก่อนผู้เฒ่าจันทรา 

อนิจา....ไท่จื่อผู้นั้นเคียดแค้นข้ากว่าที่คาด เขาเสกคาถาใส่ผลท้อเอาไว้ ผู้รับกรรมคือผู้เฒ่าจันทราผู้ปรากฎตุ่มพุพองคันเต็มตัวไปหมด 

เขาต้องแช่น้ำในถังไม้หลังกระท่อมของข้าตลอดเวลา รอจนกว่าพิษจากคาถาจะหายไป เป็นแน่แท้ว่าเรื่องนี้จะเปิดเผยมิได้ มิฉะนั้นพวกข้าจะเป็นหัวขโมยผู้ขายหน้าทันที 

เซียนเฒ่าจันทราไปทำงานผูกด้ายแดงไม่ได้ ข้าผู้ติดร่างแหเป็นพวกว่างโดยสมบูรณ์ ดังนั้นจึงถูกไม้เท้าเคาะหัวพร้อมยัดย่ามใบโตบรรจุด้ายแดงกับสมุดบันทึกใสมือทั้งสอง

ผลของการล่วงเกินไท่จื่อครานี้ ข้าถือเป็นเคราะห์กรรมโดยแท้

*** คอมเม้นต์เยอะขยันอัปนะจ้ะ ติชมกันได้เน้ออ

*** แวะมาเปิดเรื่องใหม่นามปากกาใหม่ไปเรื่อยๆ555