องค์หญิงที่รัก

                    เขามิเคยพูดจาสุภาพหรืออ่อนโยนกับมนุษย์หน้าไหน เพราะเขาคือแม่ทัพใหญ่ที่เก่งกล้าที่สุดของแคล้น แต่ในชีวิตของเขากลับมีสตรีผู้หนึ่งเพียงพบกันครั้งแรก เขาก็สามารถเอ่ยวาจาหวานหูออกมาได้มิหยุดหย่อน แม้นนางเองจะเอาแต่พ่นวาจามิน่าฟังออกมาใส่เขาก็ตามที วาจาของเจ้าช่างบาดลึกยิ่งนัก ส่วนนางคือองค์หญิงลำดับหนึ่งของแคล้น วาจาของนางสุภาพอ่อนหวานกับทุกคนที่พบเห็น เว้นเสียแต่กับบุรุษผู้หนึ่ง เพียงได้เห็นใบหน้าครั้งแรก คำว่ามากมายกลับโพล่ออกมาจนนางเองก็มิอยากจะเชื่อเลยว่านางสามารถด่าผู้คนได้ด้วยหรือ

องค์หญิงผิงอันมี่

องค์หญิงลำดับหนึ่งของแคว้นฉู่

​ภาพลักษณ์ของเปิ่นกงนับว่าสำคัญที่สุด เพราะตำแหน่งของเปิ่นกงอยู่เหนือสตรีทั้งมวล คงต้องขอบพระทัยเสด็จพี่ฮ่องเต้ที่ให้ความรักต่อเปิ่นกงถึงเพียงนี้ แต่เมื่อเปิ่นกงพบบุรุษผู้หนึ่ง เขาผู้นั้นกลับทำให้เปิ่นกงมิอาจรักษาภาพลักษณ์นั่นต่อหน้าเขาได้เลย

องค์หญิง: ท่านมองหน้าเปิ่นกงอยากตายมากนักหรืออย่างไร

แม่ทัพ : อา กระหม่อมเองก็อยากลองตายดูสักครั้งในชีวิตพะยะคะ หากได้ตายด้วยน้ำมือขององค์หญิงกระหม่อมยิ่งยินดีมาก

องค์หญิง : ท่านกล้ากล่าววาจาสามหาวเช่นนี้เปิ่นกงจะสั่งประหารชีวิตของท่านซะ

แม่ทัพ : กระหม่อมพร้อมแล้วพะยะคะ ตวัดดาบนั่นลงมาเลยพะยะคะ กระหม่อมยินดียิ่งนัก

​​

ต้าหลิวปี่

แม่ทัพใหญ่แคล้นฉู่ รับคำสั่งโดยตรงจากฝ่าบาท (พระเชษฐาขององค์หญิง)

​วาจาของเขาเรียกได้ว่าเพียงเอ่ยออกมาประโยคเดียวก็สามารถทำให้ผู้คนตายลงได้ มันร้ายการ บาดลึกเพียงใดคงมิต้องให้เขาอธิบายดอก แม้นแต่ฮ่องเต้เขายังมิเคยเกรงกลัวที่จะเอ่ยวาจาหยาบคายไม่เคยมีใครหร้าไหนมาทำลายความมันใจของเขาได้ จนพบนาง องค์หญิงผู้งดงาม หากแต่วาจาหยาบช้ายิ่งนัก วาจาของนางช่างถูกใจเขาเหลือเกิน

แม่ทัพ: มิได้พบกันเสียนานมิทราบว่าองค์หญิงสบายดีหรือไม่พะยะคะ

องค์หญิง : ท่านมิมีตาหรืออย่างไร ถึงได้ถามคำถามปัญญาอ่อนเช่นนี้กับเปิ่นกงกัน

แม่ทัพ : วาจาขององค์หญิงช่างบาดลึกจิตใจกระหม่อมยิ่งนัก

องค์หญิง : หากบาดลึกถึงเพียงนั้นท่านก็น่าจะตายไปนานแล้ว

แม่ทัพ : หากเป็นองค์หญิงกระหม่อมยอมตายพะยะคะ

องค์หญิง : จิวกงกงเตรียมเก็บศพท่านแม่ทัพ..........

​

ฮ่องเต้แคว้นฉู่ หลานอี่เฟย​

​(พระเชษฐาขององค์หญิง​ มีพระมารดาองค์เดียวกัน)

​

ฝ่าบาท : ท่านแม่ทัพชนะศึกกลับมาคราวนี้ มิทราบว่าต้องการสิ่งใดเป็นรางวัลรึไม่

แม่ทัพ : ฝ่าบาทช่างโง่ขลายิ่งนัก เอาแต่ตรัสถามอยู่ได้ มิเห็นหรือว่ากระหม่อมกำลังมองสิ่งใดอยู่

ฝ่าบาท : แล้วท่านแม่ทัพกำลังมองสิ่งใดอยู่หรือ เจิ้นมิเห็นรู้เลย

แม่ทัพ : เป็นเพราะฝ่าบาททรงโง่งมเช่นนี้อย่างไรเล่าพะยะคะ กระหม่อมถึงมิได้แต่งฮูหยินเสียที

ฝ่าบาท : เจิ้นเองก็พยายามจะประทานสตรีให้ท่านแม่ทีพตั้งหลายครั้ง แล้ว แต่เป็นท่านแม่ทัพเองที่ปฏิเสธความหวังดีของเจิ้น

แม่ทัพ : ฝ่าบาททรงโง่งมเงินเยียวยาโดยแท้ ถึงได้มองมิเห็น พระเนตรของพระองค์มืดบอดยิ่งนัก กระหม่อมจะไปเกี้ยวสตรีที่กระหม่อมต้องการเอง มิหวังพึ่งพระองค์อีกต่อไปแล้วพะยะคะ ต่อไปนี้มิต้องเรียกกระหม่อมมาเข้าเฝ้าเพราะเรื่องไร้สาระอีก กระหม่อมอยากออกเรือนแล้ว สนทนากับพระองค์ช่างเสียเวลาเหลือเกิน

ฝ่าบาท : ....................... เจิ้นผิดอันใด

​