วฤตตคีตา

สฺวาวธฺยาย  (สังวาธยาย)

ราชะ พระองค์ได้หวนคืนสถิตยังบัลลังก์แห่งอสุรินทร์แล้ว !

 จงทอดตาแลมองให้ดีเถิด วงศ์วานแห่งมนูเอย !

บัดนี้ผู้ซึ่งควรค่าค้อมเศียรอาศิรวาทนั้นมีเพียงหนึ่งเดียว

มิใช่ไท้ท้าวแห่งดาวดึงส์เหนือศีรษะพวกเจ้าอีก แต่คือราชะของพวกเรา !

จ้าวแห่งอสุรินทร์เอย สำแดงตราลัญจกรของพระองค์เถิด

บัดนี้มหาสังข์แลเภรีฆ้องชัยล้วนเตรียมพร้อมเพื่อพระองค์แล้ว

จ้าวแห่งอสุรินทร์เอย ทรงนำทัพชัยกรีธาขึ้นสู่เบื้องบน

แลเหยียบย่ำสรรพสิ่งให้คละคาวโลหิตล้างความอัปยศแห่งวันวานของพวกเราเถิด

ดำเนินครรลองแห่ง เทวาสุรสงคราม เถิด

ราชะของปวงเรา....จ้าวแห่งอสุรินทร์ !

<><><><><>

           “ดูก่อนเถิด ! จอมจักราผู้เป็นใหญ่เหนือรักตะบัลลังก์ ....ก็แล้วด้วยเหตุอันใดกันเล่า พระองค์จึงร่อนเร่มายังแดนดินของวงศ์วานมนูเหล่านี้ ?”

           สุ้มเสียงถามเอื่อยแหวกผ่านม่านไพรในราตรี เสียดแทรกด้วยเสียงกระพือปีกของนกกลางคืนผู้เป็นเจ้าแห่งอาณา....คำถามนั้นสะท้อนก้องไปมาจนมิอาจจับทิศทางถูก พาให้หัวใจมนุษย์ที่หวั่นไหวอาจถูกกวัดแกว่งดั่งจะขาดรอนลงให้จงได้

           ทว่าอนิจจาเอย ! ผู้สดับสุ้มเสียงครานี้ไหนเลยคือวงศ์วานของมนูผู้ยึดครองดินแดนในยามนี้....อย่างน้อยด้วยโลหิตที่ไหลเวียนในกายกึ่งหนึ่งนี้ก็มิอาจขานเป็นมนุษย์ได้แต่แรก ดังนั้นในกังวานที่สะท้อนก้องไปมาของปักษีราตรี จึงถูกแทรกด้วยเสียงทุ้มเยือกเย็น

            “ดูก่อนเถิด อุลูกาผู้เป็นเจ้าแห่งไพรราตรีนี้เอย.....ไม่ว่าแดนดินของมนูวงศ์ก็ดี หรือฟากฟ้าของดาวดึงส์ก็ดี ก็ด้วยเหตุอันใดเล่า เราจึงมิอาจไปเยือน ?”

<><><><><>