นิยาย Charity มือสมัครเล่น : Dek-D.com

เสื้อผ้าทั้งมือสองและมือหนึ่ง ทั้งที่มียี่ห้อ และไม่มียี่ห้อ ถูกเทรวมกันกองอยู่บนผ้าใบเก่าๆบนพื้นดินแห้งแตก ขายในราคาตัวละ 10 บาท “พิม!! พิม!!” เพื่อนสาววิ่งเข้ามาปั้นหน้าลำบากใจ คว้าแขนฉัน ฉุดให้ลุกขั้นแล้วลากไปยังถังขยะใบใหญ่ที่อยู่ไม่ไกลนัก ภาพที่เห็นคือนมกล่องหลายกล่องและของบริจาคอื่นๆที่เราขนมา ถูกโยนลงไปกองรวม ปะปนไปกับเศษขยะอยู่ในถังขยะใบใหญ่สีเขียวนั่นเสียแล้ว

* * *

นี่เป็นครั้งแรกในชีวิต ที่ฉันได้เข้ามาในสลัม พวกเราไปกันสามคน รวมสาวใหญ่ที่อาศัยอยู่ในสลัมนั้นด้วยหนึ่งคนที่อาสาจะเป็นผู้นำทางให้เรา เราไม่สามารถบุกเข้าไปเฉยๆโดยไม่รู้จักใครได้หรอก ฉันไม่รู้หรอก ว่าสลัมนั้นอันตรายแค่ไหน แต่ดูจากสีหน้าของผู้นำทาง ฉันเดาว่ามันคงอันตรายอยู่พอสมควร ก่อนที่เราจะจับเสื้อให้กระชับ และมุดตัวรอดผ่านรั้วไม้ล้มๆที่มีตะปูโผล่อยู่เต็มไปหมด นางหันมาพูดถามด้วยใบหน้าจิงจังว่า “ไม่มีใครใส่กางเกงขาสั้นมาใช่มั้ย??” นางหันไปมองพี่มิ้นแบบผ่านๆ และหันมาจ้องฉันด้วยสายตาคมกริบ ด้วยอายุ 23 ปีของฉัน ภาษาของสัตว์เดรัชฉานเรียกว่าวัยเจริญพันธุ์ แม้ฉันจะแต่งตัวมิดชิดด้วยเสื้อแขนยาวและกางเกงยีนขายาว นางก็ยังคงจ้องฉันด้วยสายตาดุดันอยู่อย่างนั้น สำรวจฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า มองเข้าไปที่ทรวดทรงของฉันเขม็งจนแทบจะทะลุเข้าไปในเสื้อ ฉันกลืนน้ำลายเอื้อกและรู้สึกประหม่า ฉันคิดว่านางแทบจะกระโดดเข้ามาจับฉันขย้ำกินเสียให้รู้แล้วรู้รอด

* * *

“ขอบคุณนะพิม ขอบคุณจริงๆ สำหรับทุกอย่าง ..ตั้งแต่พิมเข้ามาในชีวิตพี่ พี่เหมือนได้น้องสาวมาคนนึงเลย” พี่โอ๋พูดด้วยน้ำเสียงเนิบช้าที่สั่นเครือเบาๆ ฉันรู้ว่าพี่โอ๋กำลังจะร้องไห้ หรืออาจจะร้องไปแล้วก็เป็นได้ ฉันไม่ได้รู้สึกถึงลางสังหรณ์ใดๆทั้งสิ้นกับบทสนทนาแปลกประหลาดนี้ การสอบในเช้าวันถัดไปเร่งให้ชั้นรีบวางสายโทรศัพท์ลง ฉันหยิบหนังสือการบัญชีขึ้นท่องอีกครั้งหลังวางหูโทรศัพท์ โดยไม่เฉลียวใจเลยว่า อีกสองชั่วโมงให้หลัง พี่โอ๋ก็จากโลกนี้ไปอย่างไม่มีวันกลับเสียแล้ว

* * *

รวบรวมเรื่องเล่าจากประสบการณ์จริงในการทำงานด้านการกุศล(แบบมือสมัครเล่น)ของฉันเอง ตั้งแต่สมัยประถม จนถึงปัจจุบัน ทั้งเรื่องราวที่ชวนหดหู่ท้อแท้มากที่สุดที่ฉันประสบ จนไปถึงเรื่องราวตื้นตันใจที่ได้กลายมาเป็นความทรงจำที่มีค่ามากที่สุดของฉัน และทำให้หัวใจของฉันพองโตได้เสมอเมื่อไรก็ตามที่นึกถึง

พิม

26 พฤษภาคม 2559