St.Augarsia สงครามจักรภพ

 

 

 ....ความทรงจำของข้า.....

สายตาข้าพร่าเลือน ไม่อาจมองเห็นสิ่งใดได้นอกจากดวงตาของเจ้า

ดวงตามรกตงดงามที่หาได้ยากยิ่งคู่นั้น...

ตราตรึงอยู่ในทุกห้วงความรู้สึกนึกคิด..

ถึงแม้ข้าจะรู้

รู้ว่าเจ้า...ไม่มีทางมองเห็นภาพนั้น

ภาพความทรงจำงดงามแสนล้ำค่า

เป็นเพียงเศษเสี้ยวเล็กๆในความรู้สึกเจ้า...

ผู้คนเล่าขาน..ถึงตัวข้า และความจริงกับการมีอยู่ของข้า

หลายคนเริ่มที่จะเชื่อ ว่าข้าไม่มีตัวตน เป็นเพียงเศษเสี้ยวหนึ่งในอณูของเรื่องเล่าขานและตำนานไร้สาระที่คนเฒ่าคนแก่กุเรื่องขึ้นมากันเอง ไม่มีมูลเหตุความเป็นจริงเลยแม้แต่น้อย...

ใช่ว่าข้าจะไม่ได้ยิน...ข้าได้ยินพวกมันทุกคำพูด ทุกประโยค วาจาอาจหาญดูหมิ่นเช่นนี้สมควรได้รับการลงโทษอย่างสาสม แต่ข้ากลับทำไม่ได้ ไม่อาจทำได้เพราะสหายเพียงคนเดียวของข้าได้ระเบิดตัวเองกลายเป็นสุริยา แสงอาทิตย์ส่องสว่างเจิดจ้ากักขังข้าให้อยู่แต่เพียงในโลกใต้ จมจ่อมอยู่กับความมืดอันน่าพิศวงและโลกที่ไร้ชีวิต ไม่มีแม้แต่วิญญาณ มีเพียงเผ่าซาตานที่อยู่คู่กายข้ามานานแสนนานอาศัยอยู่ด้วยก็เท่านั้น

‘เดโกไมนอส เซฟิเดอร์ หึ ไร้สาระ!’

‘เจ้าแห่งซาตานงั้นหรือ? เผ่านั้นมีจริงหรือเปล่ายังไม่รู้เลย’

‘ท่านผู้เฒ่านี่ก็เลอะเลือน งมงายหลงเชื่อตำนาน เป็นข้าข้าไม่มีทางเชื่อหรอกถ้าไม่เห็นกับตาข้าเอง’

เสียงสะท้อนดังกึกก้องไปทั่วราชวังแห่งเผ่าซาตาน เซฟิเดอร์ขมวดคิ้วมุ่น ดวงตาสีทองอร่ามอบอวลไปด้วยโทสะ มหาเทพนึกอยากตัดใบหูแหลมยาวของตนทิ้งเพราะชิงชังเสียงดูหมิ่นที่ได้ยินนัก แต่พอนึกได้ว่าตัดอย่างไรก็งอกใหม่อยู่ดีเขาจึงล้มเลิกความคิดนั้นโดยสิ้นเชิง

“เซเซอร์เมส เจ้าทำกับข้าได้เจ็บแสบยิ่งสหายรัก...”

เทพรูปงามโน้มใบหน้าตนสูดกลิ่นสร้อยคอในมือเบาๆ กลิ่นหอมอบอวลของเลือดเทพยังคงอยู่ครบถ้วน ขาดแต่เพียงกลิ่นเดียว กลิ่นโลหิตของไอโดรินอส เซเซอร์เมส เทพแห่งอัคคี เขาชิงระเบิดตัวเองก่อนที่คมดาบจะฟาดฟันถึงต้นคอ Dead Sword พลาดโอกาสลิ้มชิมเลือดอันหอมหวานอย่างน่าเสียดาย อีกทั้งตัวเจ้าของดาบกลับต้องมานั่งจมจ่อมอยู่ในโลกใต้โดยไม่อาจขึ้นไปบนพื้นแผ่นดินได้ อย่างดีก็ไปได้เพียงโลกมืดซึ่งก็ไม่มีอะไรให้น่าดูชมเลยแม้แต่น้อย น่าเจ็บใจยิ่ง...

“ทูลฝ่าบาท ไม่พอพระทัยหรือพะยะค่ะ กระหม่อมจะได้ตัดมันออกเสีย”

ชายผมสีขี้เถ้าแก่ปรกใบหน้า ดวงตาคมกริบสีแดงฉานทอดมองกษัตริย์ของตนอย่างเป็นห่วง มือจับด้ามดาบในปลอกเตรียมจะชักออกมาทันทีที่อีกฝ่ายสั่ง

“ใจเย็นราเมเซส ตัดไปก็เท่านั้น ยังไงเสียมันก็ออกขึ้นมาใหม่อยู่ดี เจ้าก็รู้ดีนี่”

เจ้าแห่งซาตานนั่งกุมขมับ ดวงตาสีทองกวาดมองพื้นอย่างสับสน ปีนี้เป็นปีที่หนึ่งหมื่นพอดีที่เขาถูกจองจำไว้ในโลกแห่งนี้ ใช่ว่าเซฟิเดอร์จะไม่เบื่อ เขาเบื่อเต็มทนกับการต้องนั่งอยู่ที่เดิมซ้ำๆโดยไม่อาจไปไหนได้ ยอมรับว่าเขายังรักอิสระ หากเซเซอร์เมสยังมีชีวิตอยู่เขาคงจับดาบฟันให้สาสมกับความแค้นไปแล้ว

แต่ทำอย่างไรได้...ในเมื่ออดีตสหายได้ตายไปนานหลายพันปีแล้ว

ที่เขาต้องทำคือรอเวลา...

ประตูปราสาทเปิดเข้ามาทันทีโดยไม่ได้นัดหมาย ร่างสูงของชายนับสิบที่รูปร่างหน้าตาไม่ได้ต่างจากผู้เป็นนายเดินเข้ามา เซฟิเดอร์นึกแปลกใจตัวเองอยู่เหมือนกัน ที่สามารถอยู่ท่ามกลางคนหน้าตาเหมือนตัวเองได้โดยไร้ข้อกังขา

..ที่พอจะแยกออก ก็มีเขาคนเดียวที่ดวงตาสีทองล่ะนะ..

“ทูลฝ่าบาท กองทหารฝ่ายเหนือกลับมาแล้ว พวกเขามีข่าวสำคัญต้องแจ้งให้ท่านทราบพะยะค่ะ”

ราฟีส แม่ทัพประจำหน่วยรบเผ่าซาตานเอ่ยขึ้นในท่าคุกเข่า ร่างสูงสวมเครื่องแบบครบเครื่องรวมทั้งชุดเกราะ ทั้งที่อากาศในโลกใต้ร้อนแสนร้อนแต่แม่ทัพหนุ่มก็ยังทนใส่ได้หน้าตาเฉย พิลึกดีแท้...

“ให้พวกเขาเข้ามา”

เซฟิเดอร์ขมวดคิ้วมุ่น เขากวักมือเรียกให้ราฟีสนำกองทหารฝ่ายเหนือเข้ามา ผู้บัญชาการกองทัพเดินนำหน้าและก้มลงคุกเข่า ใบหน้าของเขาก็ไม่ต่างอะไรจากเซฟิเดอร์..งดงามไร้ที่ติ

“เจ้ามีข่าวอะไรรีบว่ามา ขอให้เป็นเรื่องสำคัญนะ...”

เซฟิเดอร์วาดนิ้วมือเป็นวงกลม เกิดเป็นวังน้ำวนสีเลือด ที่กักขังวิญญาณบาปที่เขาใช้ในสมัยปกครองเหล่าวิญญาณ

“ทูลฝ่าบาท...ข้าพบตัวผู้รู้วิธีรักษาอาการท่าน”

“อาการอะไร? ข้าจำไม่ได้ว่าข้าไม่สบายเอาตอนไหน”

น้ำเสียงมหาเทพเริ่มออกอาการขุ่นเคือง วังน้ำวนพัดแรงขึ้นเรื่อยๆ มันพร้อมที่จะดูดใครก็ตามที่อยู่ใกล้ให้ลงไป ยกเว้นเซฟิเดอร์

“อาการแพ้แสงของท่านไงขอรับ ชายผู้นี้รู้วิธีการรักษา”

ชายหนุ่มชี้ไปที่ชายชรารูปร่างเตี้ยแคระ สวมเสื้อคลุมเก่าๆถือไม้เท้าขนาดพอดีตัว เนื้อตัวสั่นระริกด้วยความกลัว ท่าทางไม่ต่างอะไรจากคนจรพลัดถิ่น เซฟิเดอร์ลุกขึ้นจากบัลลังก์ ก้าวเดินอย่างเชื่องช้าและหยุดอยู่ตรงหน้าชายชรา ริมฝีปากคลี่ยิ้มเปรมปรีดิ์พอกับดวงตาที่เปล่งปลั่งไปด้วยความยินดี

“ว่าอย่างไร? เจ้ารู้วิธีรักษาข้างั้นหรือ...นักเวทย์เผ่ามนุษย์”

ปลายนิ้วเรียวแหลมหมุนเป็นวังน้ำวนขนาดใหญ่ เหล่าดวงวิญญาณคนบาปกรีดร้องโหยหวนฟังดูน่าสยดสยอง ชายชราตกใจแทบสิ้นสติ ใบหน้าเหี่ยวย่นซีดขาวจนแทบไม่เหลือสีเลือด เซฟิเดอร์แสยะยิ้มชั่วร้าย ดวงตาเป็นประกายทันทีที่เห็นความหวาดกลัวของนักเวทย์ชาวมนุษย์

 

 “บอกข้ามาสิ ถ้าเจ้าไม่อยากถูกจับโยนลงวังน้ำวนนี่ทั้งเป็น!”

ประวัติข้าจักไม่มีวันถูกลบเลือน

ผู้ดูหมิ่นจักไม่ได้รับการไว้ชีวิต

จากนี้ไปจนนิรันดร์...

...

..

.

'St.Augarsia มหาสงครามจักรภพ'
 

ออการ์เซีย

"ถึงข้าจะอายุสามพันกว่าปี แต่ฝีมือข้าก็ไม่ได้ด้อยลงตามอายุหรอก รู้ไว้ซะ..!"



ไพนอส

"เก่งนักใช่มั้ย หลบอัคคีข้าให้ได้ก่อนค่อยว่ากัน..!"



เซเมียร์

"ใจเย็นน่า ใช้กำลังกันไปทำไม ร่ายคาถาไม่ดีกว่ารึ?"





เซฟิเดอร์

"มนุษย์ตนใดอาจหาญดูถูกข้า มันผู้นั้นต้องถูกกำจัด...!"

แถมภาพท้ายให้เล็กน้อยครับ







 

My Banner 




Friend Banner

Hоииєч Faиtasч Thємє 

✖ quality