อ่านแล้วชอบพัฒนาการของตุลาจัง จากอ่อนแอกว่าหนอนผีเสื้อ

ก็เริ่มเก่งขึ้นมาเรื่อยๆ เก่งอย่างมีที่มาที่ไปแถมเป็นไปอย่างลื่นไหล

จนอ่านได้เรื่อยๆไม่เบื่อ และที่ชอบที่สุดก็คือตุลาเป็นตัวละครที่แม้จะเป็น

ในเกมก็พึ่งตัวเองก่อน และพยายามใช้สิ่งตัวเองมี ไม่ใช่คอยพึ่งแต่พลัง

พิเศษในเกม ส่วนตัวละครผู้หญิงมันไม่ใช้สาระคำคัญเท่าไหร่ั

จะติดตามอ่านต่อไปเป็นกำลังใจให้คนเขียนต่อไปค่ะ

เรื่องนี้สนุกน่าติดตามนะ แต่ขอบอกตรงๆ
เกลียดชิง ชิง แบบต่อให้เอาช้างมาฉุดก็ไม่หยุดเกลียด ไม่รู้ทำไมรู่สึกไม่
ชอบตั้งแต่โผล่มาตอนแรกแล้ว เป็นผู้หญิงที่นิสัยน่ารำคาญแบบสุดๆ
ถ้าเราเป็นพระเอกนะ จะรีบถีบส่งไปให้ไกลๆแบบสุดทีน
คนอะไรงอนได้ตลอด ถ้ามีนางเองแบบนี้อย่ามีเลยดีกว่า
ยอมอ่านสัตว์อสูรแก่โหดหน้าเหี่ยวดีกว่าอ่านตอนที่มีชิง ชิง

เอ่อถ้าแรงไปก็ต้องขอโทษด้วยนะคะ ไม่ชอบจริงๆ

นิยายเรื่องนี้ไร้ความละเอียดอ่อนทางด้านอารมณ์ความรู้สึก ไม่รู้สึกถึงมิตรภาพระหว่างเพื่อนไม่มีความผูกพันมีแต่การกระทำต่อกันที่ไม่รู้ที่มาที่ไป เหมือนทุกอย่างแลกมาด้วยวัตถุไม่ใช่ความจริงใจ และที่สำคัญไม่มีความสนุกที่เป็นเอกลักษณ์ของเกมส์ โดยส่วนตัวแล้ว เข้าไปเล่นเกมส์เพราะเข้าไปเพราะแสวงหาความสนุก ได้ทำภารกิจแปลกๆ ได้เจอ Monster แปลกๆ ดอรปไอแทมแปลกๆ และชวนเพื่อนเข้าไปเล่นหรือหาเพื่อนไปร่วมเดินทางด้วยกัน ได้แสวงหาความแปลกใหม่ แต่เรื่องนี้ความหลากหลายน้อย ไม่สู้กันเองก็ฝึกวิชา มันมีแต่ฉากเดิมๆที่ขาดความตื่นเต้นเร้าใจ แล้วศิลา ตั้งใจจะโ่ค่นมนตราเพื่ออะไรกันแน่ เพื่อแก้แค้น(มันแค้นอะไร) เพื่อไม่ให้มนตราขึ้นเป็นผู้สืบทอดสมาพันธ์จ้าวยุทธภพ แล้วทำไปทั้งหมดเพื่ออะไร ทั้งที่ตัวเองไม่ได้รู้จักสมาพันธ์จ้าวยุทธภพอะไรขนาดนั้นซะหน่อย ทำไมต้องพยายามจนลืมไปซึ่งความสนุกสนาน กลับคิดวิธีที่จะพลิกแพลงเอาชนะกันอย่างเอาเป็นเอาตายมันก็สนุกนะแต่บางทีมันก็เกินไปจนขาดสมดุุล

ชอบความมุ่งมั่นของพระเอกมาก แม้จะดูเหมือนเจ้าระเบียบแต่ก็แปลกใหม่ดี เนื้อเรื่องก็อ่านลื่นไหลน่าติดตาม แต่อยากให้แก้ไขขนาดตัวอักษรให้เท่ากันทุกหน้า แม้จะดูเล็กน้อยแต่ก็ไม่ควรละเลยนะคะ แล้วอีกอย่างที่ชอบก็คือไม่มีผู้หญิงมาคอยจุ้นจ้านเป็นตัวถ่วง อาทิเช่น เขินแล้วด่า พระเอกช่วยก็ด่าหรือช่างต่อปากต่อคำ หัวแข็งอวดเก่ง หรือนุ่มนิ่มหัวอ่อนจนเกินไป ไม่ได้เกลียดตัวละครผู้หญิงทั้งหมดนะคะแค่เกลียดตัวละครที่มีนิสัยแบบนี้ ไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่ว่านิยายเกมออนไลน์ทำไมจะต้องมีพระเอกนางเอก แค่เป็นเพื่อนกันแล้วสื่อถึงมิตรภาพที่มีให้กันไม่ได้หรือ เราว่ามันสวยงามกว่ารักกันแบบคู่รักตั้งเยอะทำไมไม่ค่อยมีใครเน้นตรงจุดนี้ ยังไงก็รับไว้พิจารณาด้วยนะคะ
เป็นกำลังใจให้คนแต่งแล้วจะติดตามต่อไป

น่าเสียดายที่ต้องลบนิยายในบางตอนไป ตอนแรกกะจะอ่านถ้าสนุกจะได้ไปซื้อมาเก็บไว้ แต่พอลบไปแล้วก็ต้องขอเลิกอ่าน เพราะถ้่าจะซื้อจริงๆก็ต่อเมื่อมั่นใจว่าสนุก แต่เปิดเรื่องมาก็ถือว่าดี อ่านแล้วลื่นไหลไม่สะดุด น่าติดตามต่อ กำลังอยากรู้ว่ารูบี้เป็นใคร แต่ก็พอเข้าใจเหตุผลที่ต้องลบนิยายไปบางตอนนะคะ ถึงจะไม่ได้อ่านต่อแต่ก็ขอเป็นกำลังใจให้ต่อไปค่ะ

เรื่องนี้ขอยก ไซ ให้เป็นพระเอกในดวงใจอันดับหนึ่งชอบความจิตของพี่แกมาก
โดยรวมแล้วสนุกน่าติดตามดี แต่คำผิดเยอะจนเกินไป(ขัดอารมณ์ในการอ่านมาก)เพราะ
บางทีทำให้ความหมายที่คนแต่งพยายามจะสื่อมันสามารถตีความหมายไปได้อีกทางนึง พอจะเดาบางอย่างมันก็มีความเป็นไปได้มากกว่าหนึ่งทำให้อ่านผิดเพี้ยนไป ยังใจก็พยายามปรับปรุงหน่อยนะคะ ภาษาไทยคำไหนไม่คุ้นไม่แน่ใจว่าพิมพ์ถูกรึเปล่า ก็พึ่ง google ก็ได้ ทำแบบนี้จะเป็นการฝึกฝนภาษาของตัวเองและมีประโยชน์กับคนอ่านมากขึ้นนะคะ สู้ๆนะคะเป็นกำลังใจให้ต่อไป

ชอบโมเม้นฟินๆของนิยายเรื่องนี้มากค่ะ เราประทับใจกับความสัมพันธ์ของทั้งคู่มากๆมันไม่ได้หวือหวาตื่นตาตื่นใจ แต่เรียกได้ว่ามันเป็นเรื่องของความรู้สึกจริงๆ
มันทำให้เราชอบมาก มันเหมือนเราได้ค่อยเรียนรู้และเติบโตไปพร้อมกับความผูกพันของทั้งคู่มันเรียบง่าย อ่อนหวาน ปนขม อ่านเพลินสุดๆ เอาเป็นว่าใช่กับนิยายเรื่องนี้แล้วกันเนาะ

ขอบอกตามตรงเลยนะคะ ว่าประทับใจจริงๆ นิยายเรื่องนี้ตอบโจทย์ที่เราต้องการจากการอ่านนิยายได้นั้นก็คือ คือสิ่งที่มากกว่าคำว่ารัก เรื่องนี้ทำให้เราเชื่อจนหมดใจว่าความรู้สึกที่ทั้งคู่มีต่อกันคือความรักและสิ่งที่มากกว่าความรัก ส่วนเพลงประกอบเราชอบความหมายของเพลง A Thousand years คิดว่าตรงกับความรักที่ลึกซึ้ง แต่โดยส่วนตัวชอบและประทับใจเพลง pieces รวมถึงความหมาย มากกว่า เพราะเพลง A Thousand years ด้วยทำนองด้วยอะไรหลายๆอย่างมันให้ความรู้สึกว่าเป็นความรักที่อ่อนหวาน หวานซึ้ง ซึ่งถ้าเทียบรักของหลานเซ่อ กับ ฤทัยนาค ที่ไม่ใช่ทางรักที่โรยด้วยกลีบกุหลาบมันมีฉากที่ต้องดิ้นรนต่อสู้กับความตายมากว่าฉากหวานซึ้ง ซึ่งแม่นิยายจะจบแต่เชื่อว่าทางข้างหน้ามันก็คงไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบเหมือนเดิม เพราะฉะนั้นเราจึงชอบความรู้สึกที่ได้จากเพลง pieces ซึ่งเพลงนี้ทำให้เรารู้สึกถึง ความหมายของการดิ้นรนต่อสู้กับอะไรหลายอย่าง ที่ถาโถมเข้ามา ซึ่งต้องใช้แรงการแรงใจอย่างมากและบางทีก็ต้องพบกับความสูญเสียมากมาย จนตัวตนแทบจะแตกสลาย สิ่งเหล่านั้น มันทำให้การพบกับใครบางคนที่เป็นที่สุดในชีวิต คนที่ให้รู้สึกว่าเรายังเป็นที่ต้องการของใครสักคน เป็นสิ่งที่คุ้มค่าและมีค่าที่ใจเราถวิลหาที่สุด ด้วยเหตุนี้อารมณ์มันจึงฮาร์ดคอร์และลึกซึ้งกินใจเราที่สุด จึงขอให้เพลงนี้เป็น the best ที่จะคอยบอกเล่าเรื่องราวและความรู้สึกของของนิยายเรื่องนี้ตลอดไป

ภาษาที่ใช้โอเคนะ อ่านแล้วรื่นไหล
นิยายแนวนี้หากยากมาก (ชอบแนวSM)
อ่านแล้าดราม่าปวดตับนิดๆ ไม่ได้ชอบเพราะความsmทั้งหลาย แต่ชอบอารมณ์
และความคิดของตัวละครที่ส่งผลต่อการกระทำในแต่ละตอน
จะสงสารก็แต่นายเอกทั้งที่ไม่เคยรู้รื่องอะไรกับเขาก็โดนทรมานทรกรรมทั้ง
ร่างกายและจิตใจคิดไม่ออกเลยว่าจะรักกับพระเอกได้ยังไง
โดนพระเอกทำขนาดนี้เราว่าถ้าไม่บ้าก็ต้องกลายเป็นมาโซคิสแน่
ยังไงก็รอการเฉลยปมต่างๆ อยากรู้อะไรทำให้แม่ของพระเอก
โรคจิตได้ขนาดนี้ เป็นกำลังใจให้ต่อไปนะคะ