เรื่องนี้มีเอกลักษณ์เฉพาะตัวละครที่นิสัยไม่ได้ค่อยจะได้เห็นนักโดยเฉพาะพระเอกที่ส่วนใหญ่มีเเต่พวกเย็นชาๆที่อ่านมาจนชาชิน

เรื่องนี้เเหวกเเนวดีครับ ทั้งที่เนื้อเรื่องจะเกี่ยวกับอัญมณีที่มีมาเเล้วหลายเรื่อง เเต่ก็สามารถทำให้มันเเตกต่างได้ การเขียนบรรยายที่มีคำผิดบางส่วนเเต่ก็เเก้ไขได้ครับผมชอบเรื่องที่มีเขียนบรรยายเยอะๆมากกว่าเรื่องที่พูดเยอะมากกว่าน่ะ^^ต้องขออภัยล่ะกันน้อ ที่ดันชอบเเบบที่คนอื่นไม่ชอยเล้ย -*- เเต่ว่าบรรบยายได้ดีมากๆเลยครับ ตื่นเต้นน่าติดตามมากเลยล่ะ

พี่นัทก็พยายามเข้าล่ะกันนะครับ เห็นว่าใกล้จะจบภาคเเล้วก็เลย มาวิจารย์น่ะ สู้ๆนะครับ ^^

มันเหมือนกับวรรณกรรมเเนวโรงเรียนหลายเรื่องที่ผมเคยอ่านนะครับ ตัวอักษรนี่ก็ดีนะครับ เเต่เรางงนิดหน่อยเพราะมันถี่เกินไป +.+ เเต่ก็โอเคค่ะ ภาษาที่ใช้เหมือนกับมาฮาเดลเล็กน้อย เเต่ก็ไม่มากเกินไป บทนำก็ดีนะ เเต่ว่าเรางงกับชื่อเมืองนิดนึงเเต่ก็ดีสรุปคือดีทุกอย่างนะครับ ^^

พยายามเข้าล่ะ เเต่งกวีเก่งมากเลย ต้องขอชมเชยถ้าเเต่งเองนะ บรรยายความคิดก็อย่ามากเกินไป เพราะมันจะทำให้คนอ่านเเทบไม่ได้คิดอะไรเกี่ยวกับตัวละครเลยน่ะนะ กลายเป็นว่าตัวเอกปล่อยออกมาซะหมด ทำให้ไม่มีเรื่องต้องขบคิด เพราะเรื่องนิสัยใจคอก็ให้คำพูดของตัวเอกบอกมาเองจะดีกว่าให้คนเขียนบอก เเต่เรื่องนี้เราก็ไม่ค่อยจะเห็นหรอกครับ เเต่เเค่เตือนไว้เฉยๆ^^ จะได้ไม่เหมือนเรื่องอื่นๆ เเล้วจะได้มีคนมาอ่านเยอะๆ

เนื้อเรื่องก็ดูสนุกดีนะครับ เเต่ก็เหมือนกับคนอื่นน่ะ ที่ว่าคุ้นๆยังไงไม่รู้สิ เเต่ถ้าจะปรับตรงนี้ก็จะดูสนุกไปอีกเเบบนะครับ ผมก็เพิ่งเคยอ่านเเนวนี้เเบบนิยายเป็นครั้งเเรก คงจะไม่รู้อะไรมาก ยังไงก็พยายามต่อไปนะครับ ^^

บอกตามตรงว่าปกติเราไม่ค่อยมาวิจารณ์ให้ใคร เพราะปกติจะอ่านตามประสาคนอ่าน แต่เห็นว่าเรื่องนี้อยากแนะนำจริงๆเลยตามนั้นนะ เราจะพูดตรงๆ ขอย้ำอีกที ดังนั้นทำใจให้สบายก่อนอ่าน อย่าคิดมากขอรับ สำนวนของท่านดีแล้ว แต่ก็ยังต้องพัฒนาไปอีกนะ

ชื่อเรื่อง/แนะนำเรื่องย่อ : แม่มดแห่งนอสทีน่า
บอกตามตรงว่าชื่อเรื่อง เราคิดว่าคงหมายถึงนางเอกแน่นอนอยู่แล้ว โดยส่วนตัวคิดว่ามันครอบคลุมดี แต่ยังไม่น่าสนใจพอที่จะเรียกคนเข้ามาอ่าน เพราะคิดส่วนใหญ่คนอ่านจะคลิกเข้ามาจากชื่อเรื่องและแนะนำเรื่องย่อก่อนเลย
สำผัส>>สัมผัสค่ะ

ข้อมูลเบื้องต้น : มีน้อยและไม่โดดเด่นเท่าที่ควร นี้เป็นจุดที่สองที่จะตรึงคนอ่านให้สนใจเรื่องนี้นะขอรับ เพราะอย่างอื่นมันดึงความสนใจแทน ส่วนเรื่องไม่ได้ตกแต่งบทความให้สวยงาม อันนี้ไม่เป็นอะไรมากหรอกสำหรับเรา แต่ควรจะเอาเนื้อหาของเรื่อง ลงคำโปรยบ้างให้โดดเด่นกว่านี้

พล็อต : เจ้าหญิงปลอมตัวเป็น...และโรงเรียนเวท...ถือว่าปกติไม่โดดเด่นหรือมีจุดเด่นอะไร แต่ก็ไม่ได้แย่จนเกินไปนัก หากผู้แต่งค่อยๆดำเนินเรื่องและทิ้งปมทิ้งทวนให้คนอ่านสงสัยและน่าสนใจ ซึ่งแนะนำว่าจุดนี้ผู้แต่งควรเน้นมากกว่าเรื่องอื่น เพราะมันจะทำให้พล็อตธรรมดา กลายเป็นพล็อตที่น่าสนใจได้ค่ะ

การดำเนินเรื่อง/การแต่ง : อืม การดำเนินเรื่องยังไม่มีอะไรให้น่าสนใจจนต้องลุ้นมาก เพราะมันออกแนวเรื่อยๆยังไงชอบกล คำผิดมีบ้างประปราย ลองอ่านทวนดูค่ะ การใช้คำยังไม่สละสลวยเท่าที่ควร ซึ่งตรงจุดนี้เราแนะนำไปแล้วในคอมเม้นต์นะคะ เช่นพวก บางทีความคิดตัวละครกับการบรรยาย ควรแยกจากกัน ฉากต่อสู้และอื่นๆ

ส่วนเรื่องปมเหมือนออกมาให้น่าสงสัยแต่เพราะรายละเอียดกับนานๆทีมาที อาจทำให้คนอ่านมองข้ามไปได้ แนะนำว่าผู้แต่งควรค่อยๆวางปม อย่าโยนโครมเดียวค่ะ ใช้จุดนี้หลอกล่อคนอ่านเพื่อทดแทน

ตัวละคร : ตัวละครถือว่าเรื่อยๆค่ะ ออกแนวยังแบนๆอยู่ เพราะไม่มีอะไรที่มันโดดออกมาจนเรียกได้ว่าเอกลักษณ์เท่าไหร่ แต่ถ้าจะถามว่าอ่านรู้เรื่องและรู้นิสัยตัวละครมั้ย ขอบอกว่าจุดนี้ยังไหวอยู่นะ แค่ลองปรับคำพูดคำจา บุคลิกท่าทางให้แตกต่างกันบ้างก็โอเค

อื่นๆ : ไม่มีอะไรมากค่ะ สิง่ที่เราอยากแนะนำมีเพียงแค่นี้ สุดท้ายขอให้คนแต่งอย่าท้อค่ะ จะเป็นกำลังใจให้ เชื่อว่าทุกคนก็เคยผ่านจุดนี้มาแล้วล่ะนะ ขอแค่พยายามฝึกฝีมือและพัฒนาไปเรื่อยๆก็พอ ไม่ต้องทำทุกเวลา เพราะเรียนอยู่เนอะ แต่ขอให้ว่างๆก็ลงมือฝึกบ้าง การอ่านหนังสือเยอะๆก็ช่วยในเรื่องพวกนี้ได้นะคะ สู้ๆต่อไปนะคะ

ต่ละตอนยาวมากจริงๆทำให้เราต้องค่อยๆเก็บรายละเอียด แหะๆ อ่านจบจนถึงภาค1ที่จบภาคแล้วนะคะ ไม่พูดมากล่ะ เริ่มกันเลยดีกว่าเนอะ

1. ชื่อเรื่อง+พล็อตเรื่อง /เกริ่นนำ (14/20)
ชื่อเรื่อง Varasia [ The lost marbles ] เป็นภาษาอังกฤษล้วนทำให้คนอ่านบางคนจำได้ยาก การเกริ่นนำยังชวนงุนงง นิดๆ คงเพราะเรายังไม่ได้อ่านเนื้อหาภายใน(เราดูก่อนที่จะอ่านจริงน่ะ) ทำให้คนที่สนใจก็สน แต่ถ้าคนที่ไม่สนหรือมึนงงก็ ไม่ชวนติดตามเท่าไหร่ แต่ชอบตรงช่องคำพูดของตัวละครมากค่ะ แนะนำว่าใส่ชื่อตัวละครให้รู้ใครพูดจะดูน่าสนใจกว่านี้

ส่วนเรื่องพล็อตเรื่อง ยังคงงุนงงเล็กน้อยว่าผู้แต่งต้องการนำเสนอในเรื่องอะไร เวทมนต์ มิติ สายลับ ผู้ควบคุม นักทำนาย ฯลฯ หลังๆกลายเป็นว่าตัวเอกต้องมาเรียนในมิติอื่น คงเพราะยังไม่ถึงแก่นหลักของเรื่องจริงๆกระมัง ส่วนนี้เราจะให้คะแนนตามความเข้าใจของเรานะ (ละไว้ให้กับคนที่ยังไมได้อ่านด้วย)


การบรรยาย 20 คะแนน (14/20)
การบรรยายเป็นแบบผสมความคิดของตัวละครเข้าไปด้วยทำให้แยกแยะได้ยากว่าใครกำลังทำอะไรหรือคิดอะไรกันแน่ ยิ่งมีตัวละครอยู่ในฉากเดียวกัน และแต่ละตอนยาวมากจริงๆ เก็บรายละเอียดได้ดีมากค่ะ เห็นภาพชัดเจน ถือว่าอยู่ในระดับดีเลย แต่บางทีจะมีคำเกินจนล้นบ้าง ซึ่งบางคำสามารถตัดออกไปได้และทำให้ไม่เยินเย่อจนเกินไปนัก รวมไปถึงการบรรยายเหตุการณ์ซึ่งบางทีต้องให้คนอ่านคิดเอง แต่ผู้แต่งได้บรรยายแบบรอบด้าน ทำให้คนอ่านไม่เกิดการสงสัยอะไรนอกเหนือไปจากอ่านไปตามที่ผู้แต่งเขียนเอาไว้ ซึ่งจุดนี้ก็มีข้อดีและข้อเสียค่ะ

- ข้อดี- เห็นภาพรอบด้านตามที่ได้บอกไป
- ข้อเสีย- เห็นภาพมากจนกลายเป็นเยินเย่อไม่น่าอ่านสำหรับคนอ่านที่ไม่ชอบตัวอักษรเยอะๆ
แนะนำว่าต้องทิ้งทวน แบบอธิบายไม่หมด แล้วค่อยๆมาเฉลยอีกทีจะเป็นการสร้างความสงสัยให้คนอ่านติดตามตอนต่อไปได้เรื่อยๆ ไม่ก็เน้นเฉพาะจุดที่ควรจะเน้น ส่วนจุดที่ไม่สำคัญต่อเรื่องควรข้ามไปบ้างก็ได้ค่ะ รวมไปถึงการย้อนอดีตซึ่งบางทีคนอ่านจะงง แนะนำว่าให้ทำตัวเอียงค่ะ เพราะบางทีงงว่าอันไหนคืออดีตหรืออันไหนคือปัจจุบันกันแน่ลองแก้ไขจุดนี้ให้ชัดเจนแล้วจะดีขึ้นเองค่ะ



การสนทนา 20 คะแนน (15/20)
การสนนาในเรื่องส่วนใหญ่แทบจะต่อกับการบรรยายและแทบจะกลืนไปหมด ยกตัวอย่างตอน9 ช่วงการอธิบาย เราไม่รู้เลยว่าตรงนี้ตัวละครพูดหรือมันคือการบรรยายปกติรวมถึงตอนอื่นๆที่มีความคิดแทรกตรงกลางระหว่างช่องคำพูดสองประโยค แบบ (คำพูด1)"(ความคิด)"(คำพูด2) มันจะทำให้งงได้ค่ะหากไม่อ่านให้ดีๆ ลองแก้ไขดูนะคะ อาจจจะแก้เป็น "..." แล้วตามด้วยการกระทำของคนพูด เว้นสักบรรทัดแล้วตามด้วยบรรยายอื่นๆ จะเข้าใจได้มากขึ้นค่ะ ซึ่งหลังๆแทบไม่มีแล้ว ส่วนใหญ่จะเป็นช่วงตอนแรกๆค่ะ
'...' คือความคิดหรือคำพูดในอดีตของตัวละคร ส่วน"..."คือช่องคำพูดในปัจจุบันค่ะ หรือจะทำตัวเอียงเพื่อแยกให้ชัดเจนก็ได้


คำผิด 20 คะแนน (17/20)
ล่ะมั่ง >ล่ะมั้ง
แต่งต่าง >แตกต่าง
คำผิดมีบ้าง แต่ส่วนใหญ่จงใจผิด ไม่ก็คำอ่านใกล้กันทำให้หลายๆคนพลาด ลองตรวจทานอีกทีนะคะ เรายกตัวอย่างมานิดๆให้ดู เพราะอ่าน10กว่าตอน เรายกมาไม่หมด(หรือเรียกอีกอย่างก็คือจำไม่หมดก็ได้)


รูปแบบการตกแต่ง 20 คะแนน (15/20)
-เพราะผู้แต่งไม่ได้ลงโค้ดตกแต่งธีมอะไร ดังนั้นเราจะพูดไปถึงเรื่องการจัดตัวอักษรในหน้าแรกกับตอนอื่นๆนะคะ อย่างที่บอกไปว่าการเกริ่นนำน่าสนใจ แต่เพราะมันยังไม่เด่นพอ แนะนำว่าให้ทำตัวอักษรให้ใหญ่ขึ้นมาอีกหน่อยนะคะ ส่วนในแต่ละตอนนั้นถือว่าอ่านง่ายแล้ว แต่ถ้าสำหรับคนสายตาสั้น(เช่นเรา)ถือว่าอ่านยากเหมือนกันนะ แนะนำว่าขนาด16-18กำลังดีค่ะในการอ่านทางเว็บ

รวมคะแนน 15+15+15+17+15 = 75 คะแนน/เต็ม100คะแนนค่ะ

สุดท้ายแล้วขอให้ผู้แต่งพัฒนาฝีมือตนเองไปเรื่อยๆ เราเห็นว่าผู้แต่งอายุประมาณ13-14ปีเท่านั้น ซึ่งถือว่ายอดเยี่ยมแล้วสำหรับการแต่งนิยายสักเรื่องนึงในระดับนี้ พล็อตเรื่องถือว่าน่าสนและการบรรยายดีแล้ว เหลือแต่เรียบเรียงให้คนอ่านเข้าใจมากขึ้นเท่านั้นเอง ขอให้ปรับปรุงฝืมือไปเรื่อยๆแล้วจะดีขึ้นเองนะคะ ^^

อืม ปกติพี่ไม่ค่อยได้เข้าช่องนี้เท่าไหร่ เลยไม่รู้ว่าจะเริ่มจากตรงไหนก่อน (//โดนตบ)

ฮ่าๆๆ งั้นเริ่มจากชื่อเรื่องก่อน บอกตามตรงว่าตอนแรกที่เห็นนี่สะดุดตาสุดๆเลยนะเอ้อ ^w^ ส่วนแนะนำเรื่องย่อ สั้นไปหน่อย แต่เข้าใจง่ายดีนะงับ เหมาะกับแนวเรื่องกับท้องเรื่องมากๆ

ต่อมา เรื่องการแต่งหน้าตาบทความ คิดว่าจินรู้แล้วว่าวิลน์ใส่ใจเรื่องนี้พอๆกับตัวอักษร ซึ่งจากภาพพื้นหลังและส่วนประกอบน่ะชอบนะ แต่เพลงประกอบแลดูหลอนๆจังเลยอ่า บางคนอาจจะไม่ชอบเพลงเปิดอัตโนมัติแบบนี้นะ ต้องระวังนิดนึง

ส่วนในแต่ละตอน ธีมน่ะอ่านง่ายนะจิน แต่ถ้าเป็นเรื่องของความสบายตา บางคนอาจจะกดปิดได้นะงับ เพราะสีเจิดจรัสไปหน่อยนึง =.= บางทีมันปวดตานะขอรับ ลองหาสีธีมที่มันสีอ่อนกว่านี้จะดีกว่า

ต่อๆ ในเรื่องการบรรยาย เห็นภาพดีขอรับ แต่จะงงเล็กน้อยในช่วงที่เปลี่ยนจากบุคคลที่หนึ่งเป็นบุคคลที่สอง คือ จากฉันเป็นเธอน่ะขอรับ แบบเปลี่ยนฉับไวไปนิดหน่อย บางคนอาจจะงงได้นะขอรับ คำผิดและคำซ้ำมีบ้าง การเว้นช่องไฟในบางประโยคทำให้อ่านติดขัดเล็กน้อยน่ะ ลองแก้ไขดูนะงับ

ตอนนี้อ่านถึงตอนที่ 19 แล้วล่ะ จินทำพี่ตกใจ T T เนื้อเรื่องกำลังเข้มข้นเลยล่ะ ทำพี่งงและฉงนสุดๆ โดยเฉพาะตอนอ่านหน้าแรก ยังเดาไม่ออกเลยว่า ใครกับใคร และก็ใคร 555+

พี่จะรออ่านถึงจุดจบของเรื่องนี้นะขอรับ และหวังว่าน้องจินจะมีกำลังใจในการแต่งนิยายแบบนี้ไปเรื่อยๆนะ เชียร์อาเชนกับลูเซียนะเอ้อ อิอิ

ส่งวิจารณ์ค่ะ
เรื่อง Nightmare Terror: ฝันร้ายข้ามคืน
1. ชื่อเรื่อง (10/10) : นับว่าสอดคล้องกับเนื้อหาค่ะ สะดุดตาเลยล่ะ เข้ากับเนื้อเรื่องมากๆ
2. เนื้อหา (27/30 คะแนน) : ออกแนวเอาตัวรอดเบาๆ แต่เหมือนฝันร้ายจริงๆกับผีดิบที่ออกมาเฉพาะตอนกลางคืนแถมยังเข้าวัดไม่ได้ พ่วงด้วยตัวเอกที่พกความโชคร้ายมาเต็มกระเป๋า แต่ก็ได้รับสกิลพระเอกที่ผีดิบเมินใส่เลยรอดมาได้ตลอด แต่ก็ข้องใจเหมือนกันว่าโดนกินไปแล้วจะไม่เหลือศพให้เห็นในตอนกลางวันเลยเหรอ เลือดสักนิดสักหน่อย เพราะตอนกลางคืนเห็นว่าสยองมาก แล้วคนที่ยังปกติล่ะตอนกลางวันทำยังไงกัน ทั้งที่ถ้าเรื่องมันเป็นแบบนี้ก็ไม่น่าจะมีใครรอดมาได้ทั้งแต่แรกแท้ๆ ตราบใดที่คนปกติยังจำได้ว่าใครเป็นผีดิบก็น่าจะหลบเข้ามุมเมื่อถึงตอนกลางคืนแท้ๆ เพราะแลมีเหยื่อให้กินเรื่อยๆ น่าจะระวังตัวกว่านี้ หรือจะเป็นคนต่างจังหวัดที่เข้ามาในจังหวัดนี้กลางคืนนะ แต่ไหงว่าเป็นเหมือนอีกมิตินึงยังไงล่ะ คือมีข้อสงสัยมากมายเหมือนกัน (ซึ่งแน่นอนว่าพออ่านจบแล้วก็หาคำตอบมาอธิบายได้ดีเช่นกัน) สรุปคือน่าติดตามมากค่ะ ชอบอะไรแบบนี้มากๆ ชวนลุ้นตลอดเวลา และช่วงท้ายที่แห่แห่นเข้ามา...พร้อมตอนจบที่แบบ...และ เฮ้อ...จบสิ้นซะที ต่อจากนี้คนคงจะจิ้นวายกระหน่ำแน่ๆ 555+(นี่คือคำชมนะ) //สะดุดอึกกับคอมเม้นต์ที่พาเข้าจิ้นวายตลอด คือว่าจะไม่จิ้นแล้วนะ ไม่น้าาาาาาาาา ;w;
3. ตัวละคร (13/15 ) : คาแร็กเตอร์ถือว่าทำหน้าที่ได้ลุล่วงดีมากค่ะ ตายอย่างสยดสยองทุกคนสมกับเป็นตัวประกอบที่จ้างมาแพง ด้านมืดเด่นชัดมาก แต่ตัวละครอารมณ์สุดโต่งทุกคนเลยอ่ะ โหดก็โหดสุดโต่ง ดีก็ดีไปเลย ชั่วก็ชั่วได้อีก คือไม่มีตรงกลางกันเลย ยกเว้นก็แต่วิทย์นี่ล่ะที่ยังพอเทาๆบ้าง
4. การบรรยาย (19/20 คะแนน) : ชอบความกระชับของสำนวนค่ะ ดูตื่นเต้นระทึกใจตามจริงๆ ติดขัดตรงบางจังหวะที่อาจจะสะดุดไปบ้างจนเนื้อเรื่องช้าลง แต่โดยรวมถือว่าทำได้ดีเลยทีเดียว เช่นตอนแรกที่บรรยายว่าหญิงสาวกัดทีละคำๆ รู้สึกว่าผู้ชายตอบสนองช้าไปหน่อยนะ(ฮา) แต่นั่นแหละ รู้สึกว่ามันสยองดีนะ ขนลุกเลย
5. คำผิด (10/10) : เพราะการรีไรท์ไม่ก็ผู้แต่งใส่ใจเรื่องนี้พอตัว คำผิดแทบไม่มีให้เห็นเลยค่ะ อ่านไม่สะดุดเลย
6. การจัดหน้ากระดาษ (9/10) : ตัวอักษรอ่านง่ายค่ะ แต่ไม่สบายตาเท่าไหร่ เพราะเป็นหัวหนาหมดทั้งตอน (ไม่ขอหักในส่วนนี้เพราะมันก็ไม่ได้แย่อะไรขนาดนั้น) ถ้าจะให้แก้ ก็อยากให้เว้นบรรทัดเมื่อเปลี่ยนสถานการณ์หน่อย เพราะอย่างที่ว่าตัวอักษรเท่ากันหมด บางทีทำให้งงได้ว่า อ้าว เปลี่ยนที่แล้วเหรอ อะไรแบบนั้น
7. ความชอบส่วนตัว (5/5) : ชอบแนวนี้และความโหดของเนื้อเรื่องค่ะ เต็มโลด

วงเล็บเยอะมาก ส่วนใหญ่คือการแนะนำนะ เพราะเราไม่อยากจบแค่ติแล้วก็จากไป จะบอกเหตุผลให้ครบๆ อ่านแล้วสำนวนดีค่ะสมกับที่แต่งมาหลายเรื่อง แต่การแต่งนิยายรักวุ่ยรุ่นกับแฟนตาซีวัยรุ่นมันต่างกันแน่นอนอยู่แล้ว ยิ่งไม่ใช่แนววายที่คนเขียนถนัด ดังนั้นค่อยเป็นค่อยไปเนอะ

ชื่อเรื่อง THE TAROT OF ARCANA ฉีกตำนานไพ่ทารอท (8/10): ชื่อเรื่องยังดูธรรมดาไปค่ะ แต่ถือว่ายังเข้ากับเนื้อหาหลักซึ่งเป็นธีมของไพ่ได้อยู่ (ชื่ออังกฤษตรงไปหน่อย)

เนื้อหา (14/30) : เนื้อหายังไม่น่าสนใจเท่าไหร่ค่ะ อย่างที่เจาะไว้ใน คห.ที่ 35 แล้ว ถือว่าไม่ถึงขั้นดึงให้สนใจได้เท่าที่ควร โครงเรื่องยังไม่ถึงขั้นแน่นพอจะให้ติดตาม (เกริ่นมาน่าสนใจ แต่ตกม้าตายเรื่องการดำเนินเรื่องค่ะ) พอมาถึงก็โดนทำร้าย แต่เดินปร๋อในตอนต่อมา(กระแทกก้อนหินจนสลบเชียวนะ ไม่รู้สึกเจ็บก็น่าจะเอะใจบ้าง) ชายแก่ที่เจอก็เรียกว่า 'นาย' มันดูแปลกๆ แล้วช่วงแรกๆปูโร่และเพรทเซลไม่รีบร้อนเท่าไหร่ ทั้งที่น่าจะสำคัญเชียวนะ เพราะขนาดเรียกคนจากต่างมิติมา (การเปลี่ยนชื่อจากซันเป็นเพรทเซล บอกตรงๆว่าตอนแรกไม่ชินค่ะ...) เหมือนจะลืมว่าต้องทำอะไรก่อน ที่ไม่ใช่ไปตามติดชีวิตของกิลลาท

ตอนที่ 4 รู้สึกวายมากค่ะ หลายๆส่วน โอเค เราสายจิ้น เข้าใจอารมณ์นี้นะ แต่แบบนี้มันจงใจสุดๆ ปูโร่(ซึ่งทำตัวขัดใจมากๆ)โดนจับตัวไปก็ไม่รีบร้อนจริงๆนะ หรือเราใจร้อนไป นี่แค่ต้นเรื่องเอง 5555

ต่อมากิลลาสตกลงจะไปไหนไม่มีใครรู้ จู่ๆโดนชายแก่บอกให้ตามกิลลาทไปแล้วจะพบไพ่(รู้ได้ไง) ซึ่งไม่รู้อีกว่ากิลลาสตัดสินใจไปเอง(ไปเองคือจะตามพวกเพรทเซลไปหรือจะเดินทางไปไหน) โดนปู่บอกให้ไปหรือยังไง ซึ่งงงมากค่ะ น่าจะมีเหตุผลที่เชื่อมมากกว่านี้หรืออธิบายจริงๆเลยก็ได้(ไม่ก็บอกคร่าวๆหากมันจะส่งผลกับตอนต่อๆไป)

ปูโร่บอกแค่เรื่องไพ่มา แต่พวกรายละเอียด การรวบรวมทำไม เพื่ออะไร ยังไม่ชัดเจนพอค่ะ ถึงจะบอกให้ไปเจอเทเรียว แต่เทเรียวน่าจะพูดอะไรสักหน่อย เหมือนส่งปูโร่มาตามอย่างเดียว ทั้งที่ไว้ใจ แต่ดูนิสัยและอื่นๆ น่าไว้ใจตรงไหนเนี่ย พอมาผิดที่ แต่ดันไปบ้านของซันถูกซะงั้น ยิ่งเพิ่งมานึกเรื่องปู่ของกิลลาทได้ทีหลังจากผ่านมาพักนึงแล้วคือ...ช้าไปนะ สรุปมันแลเสี่ยงๆเกินไป หากผู้ถูกเลือกตายจะทำไง(แต่แน่นอน รู้เลยว่ามีสกิลพระเอกช่วยไว้) แล้วไพ่ปรากฏมายังไง จะหาจากคนแล้วสุ่มๆไปเรื่อยๆเหรอ? มันต้องพึ่งดวงมากๆ เป็นไปได้ยาก แล้วถึงจะบอกว่าเกิดเรื่อง แต่เราไม่เห็นว่าจะมีเรื่องอะไรใหญ่โต คนในเมืองยังปกติ ไม่มีตัวโกง มีสัตว์ประหลาดซึ่งถือว่ายังอ่อนและน้อยๆอยู่ // (น่าจะเกริ่นส่วนนี้ไว้บ้างก็ดีค่ะ มันดูหลักลอยไป)
อีกอย่างที่ขัดในสายตาเรา กิลลาทไม่เท่าไหร่ (แม้เจ้าตัวจะไม่พูดหรือคนแต่งไม่ขยายความมา แต่ขยายหน่อยก็ดีค่ะ จะบอกว่ากิลลาทอยากไปเมืองนั้นเมืองนี้ ไม่ก็บอกว่ารับคำสั่งมาจากปู่ให้ตามพวกเพรทเซลไปก็ยังดี แต่ปู่ก็ดันพูดเหมือนให้เพรทเซลตามกิลลาทแทน ซึ่งก็ยังขัดอยู่ดีล่ะนะ) แต่ทั้งมิลแลน กับเอสก้า ดูเหมือนจะเข้ากลุ่มมาแบบงงๆ หลักลอย ไม่มีเหตุผล ไม่ถงไม่ถามกันเลยว่าเพรทเซลจะไปไหน ทำอะไร นึกอยากตามก็ตามมา ไม่มีใครบอกเลยเหรอว่าอันตรายแค่ไหนหรืออย่างไร จะทำอะไรกัน(สรุปแลหลอกง่าย คือเพิ่งเจอกันไม่นาน จะไว้ใจกันได้แค่ไหนเชียว) อย่างน้อยน่าจะบอกให้รู้กันหรือมีแรงจูงใจที่ดีกว่านี้ค่ะ อันนี้เหมือนจู่ๆก็เข้ามาเลย อลาบาสยิ่งแล้วใหญ่ ดูมีเล่ศนียก็จริง แต่มันหลักลอยมาก สรุป 12-13ตอน รู้สึกยังไม่เข้าเรื่องจริงๆจังๆสักทีค่ะ ทำให้ธีมไพ่กับพล็อตหลักดูอ่อนแอไปเลย (ตรงๆเลยคือ เรื่องยืดไปค่ะ ยืดมาก)

แน่นอน อาจจะมองว่ามันแค่ต้นเรื่อง เกริ่นเรื่อง เปิดตัวละคร แต่เราหวังว่าอยากจะเห็นอะไรบู๊ๆมันส์ๆพร้อมกับการเปิดตัวละครแบบอลังกว่านี้ แบบนี้มันนิ่งๆเอื่อยๆไปหน่อยค่ะ หลังจากกิลลาทมา ลืมไปเลยว่ามีไพ่นะ ถ้าไม่หาเทเรียสแล้วเจอเร็วสุดๆเราว่าเรื่องนี้กำลังจะออกทะเลตามชื่อตอน 12 แล้วค่ะ

ตัวละคร (7/15) : เป็นตัวของตัวเองแค่ช่วงแรกค่ะ แต่พอหลังๆ เอกลักษณ์มันปนกันมั่วจนแยกไม่ถูก หลังๆได้แต่อ่านชื่อไป ถ้าคำพูดมาลอยๆเราก็แยกแยะไม่ได้ค่ะ ปูโร่ถือเป็นตัวละครที่น่าจะมีความน่าเชื่อถือกว่านี้ ก็อุตส่าห์มีดีแค่พูดได้อย่างเดียว //ตอนแรกหวังว่าจะพึ่งได้ ในระดับนึงเพราะดูเทเรียสไว้ใจขนาดนั้น (แต่ถ้าคนเขียนคิดไว้แต่ยังไม่เปิดเผยก็ถือว่า เราอ่านถึงแค่ตอนที่ 12รวมบทนำนะคะ) ซัน หรือเพรทเซลดูจะเป็นตัวเอกที่ไม่มีเอกลักษณ์อะไรเลย แถมเหมือนหาเรื่องใส่ตัวตลอดเวลา อ่อนแอ ซึ่งหวังว่าจะมีการพัฒนาในตอนต่อๆไปนะคะ กิลลาท ตัวละครเย็นชา(ในแวบแรกที่คิด) ต่อๆมาบทมันวายมาก นี่จงใจหรือเปล่าไม่รู้นะ แต่ในเวลาไม่กี่วัน เราคิดว่าหมอนี่เปิดใจให้เพรทเซลเร็วมาก ซึ่งผิดกับบทเย็นชาอีโก้สูงขั้นต้น มิลแลนทื่ตอนแรกชอบหมอนี่นะ และคนแต่งแลอวยทำให้มีที่มาที่ไปชัดเจน แต่หลังๆบทชักกลมกลืนกับคนอื่นซะแล้ว เอสก้าบทยังดูงงๆ ยังไม่รู้อะไรกับหมอนี่เลย ส่วนอลาบาส...ไม่ต้องพูดถึง คือรู้สึกว่าตัวละครแต่ละคน เหมือนพยายามเข้าถึงบทแค่ช่วงแรกค่ะ หลังๆมันชักหลุดบท //แต่สองคนหลังยังไม่แน่ใจว่าจะกลมกลืนไหม เพิ่งออกมาไม่เท่าไหร่

การบรรยาย (12/20) : ติดขัดบ้างค่ะ ช่วงแรกนักเขียนไม่ได้บรรยายฉากหลังของตัวละครเลย และรวบรัดไปหลายๆส่วนทำให้ขาดความกลมกลืนไป จู่ๆก็มีเมือง มีป่า มีภูเขาหิมะ ทะเล ท่าเรือ คือมันดูไม่เชื่อมต่อกัน ถึงจะบอกว่าเดินทางสองวันแบบราบรื่น //ช่วงแรกที่มีสัตว์ประหลาดมาอะไรมา เราว่าโลกใบนี้น่าจะอันตรายกว่านี้หรือตื่นเต้นกว่านี้ บทจะมีก็คือการเปิดตัวละคร แต่พูดถึงเมือง ไม่มีการบุกรุกของสัตว์ประหลาดพวกนี้หรือ โลกใบนี้เป็นยังไงกันแน่ คือเราไม่รู้เลย ตัวเอกก็ไม่ได้แปลกใจสงสัย และปูโร่ก็ไม่ได้บอก พาลไม่รู้เรื่องอะไรเลยนอกจากที่คนแต่งมอบให้ จะให้จิ้นเอาเองบางทีก็ยังดูงงๆค่ะ สรุปเราไม่ติดขัดสำนวนมากเท่าการบรรยายเรื่องราวรอบด้าน แบล็กกราวด์ก็สำคัญนะ
คำเตือน ที่เราอยากบอกต่อมากับบรรยาย ครวญครางไม่เป็นภาษา หรือพูดไม่เป็นภาษา ประโยคมันอ่านง่ายค่ะ ดังนั้นบรรยายแบบนี้ไม่ควร มันชวนเข้าใจผิดง่ายมากๆ(ฮา) ถ้าเป็น อาอ๋อยอังเอย(อร่อยจังเลย) ก็ไม่ผิด

คำผิด (8/10) : คำผิดแอบมีบ้างประปรายค่ะ แต่ไม่ขัดเท่าที่เราบอกๆไปขั้นต้น

การจัดหน้ากระดาษ (10/10) : อ่าง่ายค่ะ ดังนั้นขอข้ามส่วนนี้ไป ยกเว้นหน้าบทความ ซึ่งเราถือว่าเป็นการตกแต่ง ไม่ใช่ส่วนของเรานะคะ ตามใจผู้เขียนเลย

ความชอบส่วนตัว (3/5) : ยังไม่ถึงขั้นถูกใจในสายตาของเราค่ะ
รวมคะแนน 62/100 คะแนน

แน่นอนว่าเป็นแค่ความคิดเห็นส่วนหนึ่งของเราเท่านั้นนะคะ ส่วนวิธีการแก้ไข สำหรับเราอยากให้มันเข้าเรื่องกว่านี้ ทำให้ปูโร่อธิบายเรื่องเร็วขึ้น ทั้งไพ่ การรวบรวมทั้งอะไร บอกคร่าวๆก็ได้ก่อนจะเจอเทเรียส ทำให้ดูฉลาด+ไหวพริบขึ้นมาบางครั้งบ้างให้สมกับที่เทเรียสไว้ใจ สร้างประเด็นให้ตัวละครมีมิติ มีแรงจูงใจให้เดินทางกับพวกเพรทเซลกว่านี้(กิลลาทคือโอเคแล้ว แค่เหตุผลชัดกว่านี้อีกนิด) เกริ่นเรื่องฉากหลังของโลกใบนี้เพิ่มอีกนิด มีประเด็นเรื่องอันตรายที่คืบคลานเข้ามา อะไรก็ได้ที่ไม่ใช่ไปหาเทเรียสในช่วงท้ายเพื่อให้นางบอก เพราะในสายตาเรา ถึงขั้นเรียกคนจากมิติอื่น แสดงว่าวิกฤตสุดๆแล้ว ตัวโกงงี้ มีชาวบ้านโดนปีศาจทำร้ายบ้าง การป้องกัน หรือต่างๆ แง้มๆมาสักหน่อยก็ได้ค่ะ ส่วนสำนวนแบบเจาะลึกไม่สามารถยกมาให้หมดได้ แต่โดยรวมแล้วถือว่าโอเคแล้วค่ะ ขัดแค่การดำเนินเรื่องเท่านั้นเอง