ในฐานะที่หนูเป็นเด็กนักเรียนคนหนึ่งที่มีความใฝ่ฝันอยากจะเป็นหมอ ครั้งแรกที่หัวข้อบทความของพวกพี่ปรากฏ...มันจึงโดนใจหนูมาก นักเรียนหมอขอเมาท์..ฟังดูกิ๊บเก๋ หนูจึงลองคลิกเข้าไปดูซิว่าพี่ๆที่เป็นหมอเค้าจะมาเมาท์อะไรให้ฟัง

พอหน้าหลักปรากฎ..หัวข้อที่เรียงรายอยู่ตรงหน้าทำให้หนูรู้สึกตื่นตาตื่นใจจนอดไม่ได้ที่จะคลิกเข้าไปอ่านทุกหัวข้อ อ่านแล้วให้ความรู้สึกคล้ายกับว่าพวกพี่กำลังมานั่งจับเข่าคุยกับหนูอยู่ตรงหน้ายังไงยังงั้นเลย!!!!

เหมือนการฉายหนังชุดเป็นตอนๆเกี่ยวกับชีวิตนักศึกษาแพทย์ให้หนูเข้าใจมากยิ่งขึ้น หนูได้เห็นบางมุมของชีวิตนักศึกษาแพทย์ในจุดที่พวกพี่ยืนอยู่ ได้เห็นและเข้าใจปัจจัยหลายๆอย่างที่ผลักดันให้ใครบางคนเลือกเรียนหมอ และเริ่มตระหนักถึงความยากลำบากที่พวกพี่ต้องเผชิญระหว่างการเล่าเรียน

ขอบคุณ..ที่พวกพี่ไม่ปกปิดความจริงอันโหดร้ายกับหนู เรียนหนักก็บอกว่าหนัก เรียนไปแล้วไม่ชอบก็ยอมรับ มันทำให้หนูเริ่มครุ่นคิดและตั้งคำถามกับตัวเองมากขึ้น ว่าหนูชอบหมอมากพอที่จะเสียสละความสุขบางอย่างในชีวิตไปหรือเปล่า

และขอขอบคุณอีกครั้งสำหรับบทความซึ้งๆ และคำจำกัดความของคำว่าหมอสามความหมาย...ให้ มอบ อุทิศ ที่ทำให้หนูยืนยันที่จะยึดมั่นอุดมกาณ์ในการช่วยเหลือผู้อื่นไม่คลาย แม้ว่าจะไม่ได้ยึดอาชีพหมอก็ตาม

สุดท้ายนี้..หนูขอชื่นชมพวกพี่ ที่ยอมเสียละเวลามาเขียนบทความ ให้เด็กม.ปลายอย่างพวกเรามีโอกาสเข้าใกล้ความฝันมากขึ้น สิ่งที่พี่คอยบอกคอยสอน น้องสาวคนนี้จำใส่ใจและจดใส่สมองเสมอค่ะ และถ้าหนูจะเลือกคณะแพทย์สักที่...วชิรพยาบาลของพวกพี่จะเป็นหนึ่งในนั้นแน่นอน