คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #34 : :: 23 สัญญา (100 %)
{23}
สัญญา
เงียบกันไปนาน จนคนสองคนที่นั่งแหมะอยู่ตรงนั้นเริ่มรู้สึกกระสับกระส่าย แจจุงนั่งเขี่ยพื้นระเบียงอยู่แบบนั้น จะลุกก่อนก็ไม่กล้า ยุนโฮก็มองท้องฟ้าข้างนอก เริ่มได้ยินเสียงยุงบินไปมาอยู่รอบ ๆ แล้วเสียแบบนั้น ถ้าพวกเขายังนั่งอยู่ตรงนี้ต่อไปไม่แน่ยุงอาจจะหามเขาไปเกาะเชจู ไม่ทันไรก็ได้ยินเสียงตบแปะจากแจจุงเสียแล้ว
“ยุงเวร”แจจุงสบถแล้วยกมือขึ้นมาดู รอยเลือดเป็นดวงหรากลางมือบ่งบอกว่าเพิ่งทำร้ายสัตว์ตายไปอีกหนึ่งตัว”กินเลือดใครมาวะ แดงเชียว”
พูดคำนั้นยุนโฮก็เริ่มนึกขึ้นได้ รู้สึกคันขึ้นมาซะเฉย ๆ สงสัยไอ้ตัวที่แจจุงตบไปก็เพิ่งกินเลือดเขามานั่นแหล่ะ แจจุงเขี่ยเศษยุงออกจากมือแล้วหันซ้ายหันขวา แต่พอเจอกับยุนโฮที่กำลังเกาแขนแกรก ๆ ก็เลิกคิ้ว
“โดนกัดเรอะ”
“อือ”
น้ำเสียงที่เสแสร้งที่เป็นเย็นชานั่นไม่สามารถทำให้เจ้าตัวรอดไปได้ ก็ใบหน้าเล่นแดงแบบนั้นนี่หว่า ขอบคุณรัฐบาลที่ให้งบประมาณติดตั้งเสาไฟข้างถนนจนมันสว่างขนาดนี้ แก้มแจจุงแดงอย่างกับมะเขือเทศ ยุนโฮเกาแขนแกรก ๆ ยุงบ้าอะไรวะกัดแล้วคันชิบหาย
“ยุงมันเยอะ ฉันเข้าไปข้างในก่อนแล้วกัน”แจจุงพูดเสียงเรียบ ๆ แล้วลุกขึ้น ยุนโฮลุกตาม ทั้งสองคนเดินเข้าไปข้างในอย่างเกร็ง ๆ ราวกับเป็นพิธีการอะไรซักอย่างที่ต้องรักษาระยะห่างและท่าทางให้เรียบร้อยไม่มีอะไรเกินเลย ยุนโฮเดินไปหยิบขี้ผึ้งแก้คันมานั่งทาแขน โดยพยายามไม่มองไปทางแจจุง ส่วนร่างเล็กก็กลับไปนั่งห่อไหล่ที่เตียงนอนเสียแล้ว
“เอามั้ย?”ยุนโฮส่งให้แจจุง คนตัวเล็กส่ายหัว เม้มริมฝีปาก ใจหนึ่งบอกให้ทำตัวตามสบาย ...แต่เขากลับทำไม่ลง แค่เห็นเสี้ยวหน้านิด ๆ หน่อย ๆ ของยุนโฮก็ใจเต้นเสียแล้ว
คำพูดแว่ว ๆ ของหมอนั่น ...
มันชอบเขาเหรอ ?
ไม่ใช่หรอก แล้วเขาก็เป็นผู้ชาย ยุนโฮก็เป็นผู้ชายด้วย ไม่ได้ชอบกันหรอก
“กี่โมงแล้วอ่ะยุนโฮ?”เสียงของเขาดูเป็นปกติใช่ไหม อันนี้ก็ไม่แน่ใจ แจจุงรีบทำเป็นมองนาฬิกา”ตั้งสี่ทุ่มแล้วแน่ะ”
“จะนอนแล้วเหรอ”
“..ห..หือ ..อือ”แจจุงยังคงหลุดเหมือนเดิม
“เพิ่งรู้ว่านายเป็นคนอนามัยจัด นอนหัวค่ำ”ยุนโฮวิจารณ์อย่างอดไม่ได้ คนอนามัยจัดชักสีหน้าทันที อาการเขินหายวับไปทันที แจจุงคว้าหมอนข้าง ๆ มือขึ้นมากำไว้แน่น เป็นที่ระบายอารมณ์ ยุนโฮเห็นอาการนั้น อดคลี่ยิ้มบาง ๆ ออกมาไม่ได้ แจจุงคนเก่ากลับมาอีกแล้ว
“มันเกี่ยวกับนายรึไงยุนโฮ”
“ก็แค่ไม่อยากกล่อมแมว”
ทั้งสองจ้องหน้ากันนิ่ง ยุนโฮชักรู้สึกประหลาด ๆ เพราะคิดมุขต่อกรกับแจจุงไม่ออก ฮีชอลบอกว่าไงนะ ให้นิ่งสงบสยบความเคลื่อนไหวใช่ไหม? เขาก็นิ่ง ไม่เห็นแจจุงจะน่ารักขึ้นซักนิด
“ชิ!!”คนสวยเป็นฝ่ายทนไม่ได้ แจจุงหยิบผ้าห่มขึ้นมาคลุมโปงแล้วลงไปนอนขดอยู่ในนั้นทันที หลบสายตาของอีกฝ่ายด้วย ทำไมยุนโฮดูนิ่ง ๆ หรือนี่จะเป็นเนื้อแท้ของยุนโฮ แบบนั้นเขาก็จะเถียงใครในบ้านนี้ไม่ขึ้นซักคนน่ะสิ?
“แจจุง เขยิบนิดดิ จะนอนแล้วเหมือนกัน”ยุนโฮรีบบอก ร่างสูงเดินไปปิดไฟจนห้องอยู่ในความมืด ร่างบางโผล่หน้ามาครึ่งหน้าจากผ้าห่ม นัยน์ตาใสแป๋วส่องประกายล้อแสงไฟจากนอกหน้าต่างจนยุนโฮรู้สึกหน้าร้อนแปลก ๆ
แจจุงน่ารักขึ้นแฮะ ...
ท่าทางก๋ากั่นข่มขู่เขาตอนแรกหายไป กลายเป็นดื้อเอาแต่ใจที่ต้องรอให้เขาปราบเสียแบบนั้น
น่ารักขึ้นจริง ๆ ด้วย
“ไปนอนข้างนอก”ร่างเล็กตวัดเสียงแหลมใส่ แล้วยกเท้าขึ้นชี้ไปทางประตูห้องนอน ยุนโฮถึงกับเหวอ นี่ห้องเขา นี่บ้านเขา ? มันถูกโอนไปเป็นของแจจุงตั้งแต่เมื่อไหร่?”ไปเล๊ย ไปเลย ไปเล๊ยย”
ร้องเพลงไล่นิดนึงแล้วรีบเอาหน้ามุดลงไปในผ้าห่มแบบเดิม ได้ยินเสียงประตูปิด แสดงว่าหมีตัวโตยอมทำตามคำสั่งของเขาแต่โดยดี ไม่มีการโวยวายเป็นเด็ก ๆ รู้สึกใจหายนิดหน่อยโดยที่ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร
เขาเป็นบ้าอะไรนะ ... สงสัยเขาจะจิตไม่ปกติจริง ๆ
แจจุงนอนคิดไปอีกนิด แล้วเริ่มออกอาการดิ้นขัดใจตัวเองไปมา รู้สึกว่าตัวเองงี่เง่าแต่เขาก็อยากระบายบ้าง เรียวขายาวเตะไปในอากาศที่ว่างเปล่าเบา ๆ แต่เรื่องที่เขาไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น ปลายเท้าเข้าทิ่มกับอะไรบางอย่างที่นิ่ม ๆ ตกใจเสียจนต้องโปผล่หน้าออกมาดู
“แจจุง!!”เสียงดุ ๆ นั่นเป็นของยุนโฮไม่ผิดแน่ ร่างบางรีบมุดหน้าลงกับผ้าห่มเหมือนเดิม พร้อมกับกระเถิบตัวไปให้ไกลที่สุดเท่าที่พื้นที่เตียงจะอำนวยให้แก่เขา
“กลับมาทำไมยุนโฮ!”
“นายคิดอะไรแจจุง เตะซะเกือบจุก”คนโดนเตะอดบ่นไม่ได้ ใบหน้าขาว ๆ ที่โผล่พ้นมาจากผ้าห่มยังคงแดงระเรื่อจนเห็นชัดเจน ยุนโฮถอนหายใจแล้วขยับตัวเข้ามาใกล้จนคนที่นอนบนเตียงร้องเสียงหลง
“ยุนโฮ ออกไป ออกไป๊!!”
“คิดอะไรของนายแจจุง ฉันจะมาเอาหมอนเฉย ๆ เดี๋ยวจะนอนข้างนอก”ยุนโฮชี้แจงให้ถูกต้อง สงสัยแจจุงจะคิดอะไรประหลาด ๆ อีก”ฉันไม่ปล้ำนายหรอก”
พูดจบก็นึกขึ้นได้ว่าเขาหลุดอะไรออกมา แจจุงชะงัก ก่อนที่หมอนข้างใบใหญ่จะฟาดมาเต็ม ๆ ที่คอของเขา ยุนโฮเลยยกหมอนที่คว้าไว้บังจากท่าพิฆาตของแจจุงทันควัน ร่างบางลุกขึ้นนั่งแล้วชี้มือไปที่ประตูด้วยใบหน้าที่ร้อนผ่าว
“ยุนโฮ !!!”
“ไม่พูดแล้ววววว”ท่าทางเปิ่น ๆ ของยุนโฮยามโดนแจจุงดุกลับมาจนได้”ขอโทษคร้าบบบบ”
จบปุ๊บยุนโฮก็วิ่งออกไปปั๊บ หมอนใบโตที่แจจุงขว้างติดประตูตามหลังไปร่วงปุลงกับพื้น แจจุงมองตามไปแล้วสะบัดหน้าขวับ รีบเอาผ้าห่มคลุมตั้งแต่หัวจรดเท้าอีกรอบ ริมฝีปากบางบ่นขมุบขมิบถึงหมีตัวโตที่ออกไปแล้วนั่นไม่หยุด มือเล็กตะปบหมอน แล้วดีดดิ้นไปมาราวกับหนอนโดนน้ำร้อนลวก
“ยุนโฮ นายมันบ้า”ยังคงพึมพำไม่หยุด ถึงแม้คนบ้าที่ว่าจะหอบข้าวของไปนอนข้างนอกแล้ว”บ้า บ้า บ้า!”
นั่นแหล่ะ แจจุงนอนไม่หลับถึงเช้า
“เพิ่งเคยเห็นหมีแพนด้าเดินได้ก็วันเนี้ยแหล่ะ”ฮีชอลส่งเสียงทักเมื่อแจจุงเดินงัวเงียลงมา กว่าจะได้หลับก็ปาเข้าไปตีห้า ตอนนี้ก็เพิ่งจะหกโมง”กินข้าวเร็ว เดี๋ยวเป็นแมว แล้วเมื่อคืน คิดไงน่ะเตะส่งยุนโฮมานอนข้างนอก”
“เหอ...”แจจุงยังคงเบลอ ร่างบางมองไปตามที่ฮีชอลชี้ ยุนโฮยังคงนอนอยู่บนโซฟา แจจุงพยักหน้าอย่างัวเงียแล้วเดินไปชงกาแฟกิน ร่างบางหยิบกาแฟลงมาแล้วตั้งหน้าตั้งตาทำไป อดคิดเรื่องของพี่ชายที่ดูอารมณ์ดีไม่ได้ หรือว่าจะคืนดีกับซีวอนแล้ว ไม่หรอก ถ้าคืนดีกันจริงก็น่าจะมีเขียนส่วนนี้สิ (?)”พี่คืนดีกับซีวอนแล้วเหรอ”
“ยังหรอก”ฮีชอลจิบกาแฟในมือ”ตอนนี้ยังไม่มีแรงบันดาลใจจะคืนดีว่ะ”
“เรอะ”อีกแล้ว อารมณ์ติสต์ของศิลปินคิมฮีชอล แจจุงส่ายหัวแล้วกดน้ำร้อนใส่ถ้วย น้ำสีเข้มเอ่อขึ้นมาจนเต็มแก้ว ควันขาวจาง ๆ ลอยขึ้นมา แจจุงหยิบขนมปังที่ฮีชอลออกไปซื้อมาเป็นอาหารเช้าขึ้นมากิน เพราะถ้าหากให้ทำก็อาจจะกินไม่ได้ กว่าแจจุงจะตื่นก็คงได้เป็นแมวก่อนจะกิน เลยต้องฝากท้องไว้กับขนมปังเป็นตั้งสูง”คืนดีเร็ว ๆ สิ รู้มั้ยมีคนรอเพียบ”
“ใคร?”ร่างบางจิบกาแฟต่อ แต่วินาทีต่อมาของเหลวสีน้ำตาลร้อนจัดก็เทลงพื้นจนหมด แจจุงกระโดดโหยงเพราะมันราดไปที่เท้า”ร้อนนนนนนนนนนน”
“อะไรของนายน่ะแจจุง”ยุนโฮที่น่าจะเป็นต้นเหตุของคนสวยที่กาแฟลวกเท้าตัวเองทำหน้างง ๆ เพราะยังลืมตาไม่ขึ้นเท่าไหร่”อรุณสวัสดิ์ฮีชอล ซีวอนล่ะ”
“ไปทำงานแล้ว”ฮีชอลตอบเสียงเรียบ ๆ แล้ววางแก้วกาแฟลง นัยน์ตามองไปที่น้องชายที่เช็ดพื้นอยู่โดยไม่ได้รับรู้ภาพนั้นเลยแม้แต่น้อย ในหัวก็คดถึงคนที่ออกไปทำงานแล้ว พอเจอหน้ากนอีกครั้งบรรยากาศก็อึดอัดยิ่งกว่าเดิมอีก เพราะซีวอนทำตัวสุภาพกับเขาอย่างเห็นได้ชัด มันเป็นทั้งกึ่งประชดและตั้งใจทำจริง แต่ถ้าประชด เขาก็จะบอกซีวอนว่า
ประชดถูกทางแล้ว
รู้สึกผิดหนักกว่าเดิม แถมรู้สึกอยากจะให้มันกลับเป็นเหมือนเดิมเร็ว ๆ เสียอีก นาฬิกาทรายสีเงินในห้องนั่งเล่น ตอนนี้เหลือไม่ถึงครึ่งของครึ่งแล้ว บอกได้เลยว่าเหลือเวลาแค่หกวันเท่านั้นเอง เขายังไม่ได้คืนดีกัน แล้วถ้าเขาจำทุกอย่างไม่ได้จริง ๆ...
แย่ชะมัด คยูฮยอนนี่
สุดท้ายเขายอมรับแล้วสินะว่ารู้สึกดี ๆ กับซีวอนจริง ๆ
“เช็ดเสร็จยัง?”ยุนโฮถามแจจุงที่ยังคงนั่งบ่นหงุงหงิง รับสายตาเชือดเฉือนไปอีกหนึ่งดอกจนรู้สึกงง ๆ เขาไม่ใช่คนราดกาแฟเสียหน่อย แต่ไหงแจจุงถึงมองเขาแบบนั้นกัน”แจจุง พรุ่งนี้ของพรุ่งนี้ตอนกลางคืนว่างป่ะ?”
“ไม่ว่าง!!!”แจจุงรีบตวัดเสียงตอบ
“ไปไหน?”
“อยู่บ้าน”
ยุนโฮไปต่อไม่ถูก ฮีชอลทำหน้ายิ้ม ๆ นัยน์ตาเรียวสวยเหลือบมองนาฬิกาแล้วก็ถอนหายใจ
“ยุนโฮ ฝากเก็บเสื้อผ้าด้วยนะ”
“อะไรนะ?”คนจะขอสาวเที่ยว(?)ยังไม่ทันเข้าใจ นาฬิกาเลื่อนมาเวลาแปดโมงพอดี ฮีชอลกระโดดลงจากเก้าอี้ในร่างแมวสีส้มขนฟูฟ่อง ทิ้งให้แจจุงอยู่ตรงนั้นกับยุนโฮตามเดิม แมวสีขาวตัวเล็กทำท่าจะขยับหนี แต่เจ้าของที่เริ่มคุ้นชินกับการหนีของแมวตัวน้อยก็ดึงหางฟู ๆ ไว้ทัน แจจุงร้องเหมียวอย่างเจ็บปวด
ไอ้ยุนโฮดึงหางเขา !!
“มานี่ก่อนแจจุง”
“เหมียวววววว~”เสียงนั่นโวยวายซะดัง ยุนโฮลากหางแมว แจจุงก็จิกพื้นด้วยเล็บแหลม ๆ จนมีเสียงดังกี๊ดดดไปตามทาง พอคว้าตัวแจจุงได้ถนัดมือยุนโฮก็รวบขาแขนไว้ในมือเดียวจนหมด ปราบแมวง่ายกว่าปราบคนเจอ แก้วตาสีฟ้าใสจ้องเขม็งมาที่ยุนโฮ
“ไปเดินเที่ยวด้วยเถอะ ไปแม่น้ำเหมือนเดิมไง ~ เดี๋ยวพาไปกินต๊อกโบกี”ยุนโฮเกลี้ยกล่อม อันที่จริงแจจุงก็ยินยอมตั้งแต่แรกแล้วแหล่ะ เขาก็แค่เล่นตัว(?) แมวขาวพยักหน้าหงึก ๆ ยุนโฮยิ้มร่าแล้วปล่อยตัวแจจุงลงกับพื้น”ดีแล้ว โอ๊ยยยยยยย!!”
แน่นอนว่าไม่หมดพิษสง แจจุงจัดการฝากรอยข่วนบนหน้าแข้งไว้อีกจุดแล้วชิ่งหนีไปจนได้ ร่างสูงยกเท้าขึ้นแล้วปาดน้ำตาที่เล็ดออกมาเพราะความเจ็บปวด แผลเก่าเพิ่งตกสะเก็ดไป ได้อันใหม่มาอีกรอบ ..เลือดซิบ ๆ กันทีเดียว
แต่ช่างเถอะ ...
แผลพวกนี้เองก็(เกือบ)คุ้มอยู่เหมือนกันนะ
แจจุงค้นพบว่าตัวเองรู้สึกว้าวุ่นบอกไม่ถูก โดยที่ความรู้สึกนี้ทิ้งมาเสียข้ามวัน ตกกลางคืนยันเช้าเขาก็ชอบยิ้มคนเดียว บางทีเขาก็บิดเนื้อตัวไปมาราวกับสาวน้อยที่มีความรักอย่างหวานชื่น ถ้าเขาใส่บิ๊กอายแล้วทำแก้มแดง บางทีเขาอาจจะขึ้นปกการ์ตูนตาหวานได้อยู่เหมือนกัน ฮีชอลเองก็ทำตัวตามสบายราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น อันที่จริงฮีชอลก็นอนอย่างเดียวเสียมากกว่า ไม่ได้ทำอะไรมากมาย
ซีวอนเองก็อยู่ในโหมดที่พูดง่าย ๆ ว่าเหมือนหุ่นยนต์ถูกปิดสวิทช์ ดูซึม ๆ ไป นิ่ง ๆ หรือเหม่อลอย แจจุงเองก็พลอยรับรู้เรื่องนี้ไปด้วยเพราะว่าตอนเย็นที่มีโอกาสได้อยู่กับยุนโฮ(ไม่ใช่แค่ตอนเย็น ตั้งแต่ยุนโฮกลับมา ยันเช้าอีกต่างหาก) ยุนโฮบอกว่าที่บริษัทตอนที่เขาเอาต้นฉบับเข้าไปส่ง เลขาสาว ๆ หน้าห้องพูดถึงเรื่องที่ซีวอนกำลังอยู่ในโหมดทะมึนกันใหญ่
หลาย ๆ คนบอกว่าซีวอนอกหัก แจจุงก็คิดว่าไม่น่าเป็นไปได้ แต่ถ้าถูกปฏิเสธรักชั่วคราวล่ะก็ใช่ ที่ทำงานของซีวอนไม่มีใครรู้ว่าช่างภาพอิสระสุดหล่อเก็บอะไรไว้ที่บ้าน (ถ้ารู้ล่ะมีเฮแน่ ๆ)
นึกถึกตรงนี้แจจุงชอบหันไปมองฮีชอล เจ้าตัวยังคงนั่งดูทีวีหัวเราะก๊าก ๆ ไปอย่างไม่มีความรู้สึกอะไร ทั้ง ๆ ที่วันก่อนยังดูเศร้าปานจะขาดใจ น้องชายอย่างเขาแอบสงสัยว่าทำไมถึงได้เปลี่ยนแลงกันเร็วแบบนี้ เท่าที่ดูด้วยตาเปล่า ฮีชอลดูเหมือนยอมรับได้แล้วว่าตัวเองชอบเพศเดียวกัน
ซีวอนเองก็คงยอมรับได้แล้ว
แล้วมีปัญหาอะไรอีกวะสองคนนี้ มันก็ลงตัวแล้วแท้ ๆ แต่ดันไม่พูดกัน
แจจุงหยิบนาฬิกาทรายบรรจุทรายสีเงินขึ้นมาหมุนเล่นในมืออย่างใจลอย ทรายในนาฬิกาเหลือนิดเดียว อีกประมาณห้าหกวันก็จะหมดเวลา
นี่แหล่ะปัญหาที่เขาสงสัยสุด ๆ เวลาจะหมด ไหงยังใจเย็นอยู่อีก
บางทีฮีชอลอาจจะรอให้ถึงวินาทีสุดท้าย จะได้ครบสูตรแบบในละครน้ำเน่าประเภทที่ต้องรอเวลา
แล้วกรณีของเขาล่ะ ?
มันลงตัวแล้วมั้ง ... มั้งนะ
ร่างบางโยนนาฬิกาทรายในมือลงไปกับโซฟาแล้วอ้าปากหาว แจจุงมองไปข้าง ๆ เจอกับยุนโฮที่ถือแก้วนมมาพอดี แจจุงเอื้อมมือมารับ นั่นเป็นออเดอร์ของเขาเอง เพิ่งสั่งปว่าอยากกินนมยุนโฮก็ไปเอามาให้ ร่างสูงทรุดตัวลงนั่งข้าง ๆ
“มีขนมป่ะ?”รู้สึกอยากกินขนมขึ้นมาเสียดื้อ ๆ แจจุงเลยถามยุนโฮเพื่อสั่งอีกฝ่าย”อยากกินอะ”
“มีเค้ก”ยุนโฮตอบเงียบ ๆ แล้วกินนมบ้าง”ไปหยิบสิ”
“หยิบให้หน่อยดิ”แจจุงรีบสั่งบ้าง สายตาของคนทั้งสองสบกัน ยุนโฮอยากจะค้านให้แมวจอมเอาแต่ใจตัวนี้ไปเอามากินเอง เขาเพิ่งจะกลับบ้านมาไม่กี่นาที เข้ามาปุ๊บโดนแมวสีขาวบ่นแง้ว ๆ อยากจะกินนม นั่นแหล่ะ พอมองตาของแจจุงที่ดูอ้อน ๆ อย่างไรบอกไม่ถูก...
“ก็ได้ รอแป๊บ”
ยุนโฮขอยอมแพ้
แจจุงมองตามหลังยุนโฮไปอย่างพอใจ เรือนร่างสูงที่เดินออกไปอย่างผู้พ่ายแพ้ทำให้เขารู้สึกดีที่สามารถทำให้หมีศิโรราบลงกับเขาได้ นั่งดูทีวีได้อีกซักพัก เสียงกริ่งหน้าบ้านก็ดังขึ้นแล้วตามด้วยเสียงเปิดประตูทันที แจจุงรีบเอาขาลงจากพนักโซฟาแล้วชะเง้อมองไปที่จุดกำเนิด บางทีซีวอนอาจจะกลับมาแล้ว แต่ปกติซีวอนจะไม่กดกริ่งก่อนเข้า
คงจะเป็นคนรู้จัก บางทีอาจจะเป็นยูชอนก็ได้
ช่างเถอะ
ร่างบางนั่งตัวตรงขึ้น ทำสภาพตัวเองให้เรียบร้อยเพราะกลัวแขกที่ไหนที่เขาไม่รู้จักมา พอดีกับที่ยุนโฮถือจานใส่เค้กวานิลลามาพร้อมกับนมอีกหนึ่งแก้วพอดี
“อ่ะ .. แจจุง อ้าว น้องทิฟฟานี่!?”เสียงเรียกชื่อคนทีเข้ามาใหม่ทำเอาแจจุงชะงักกึก มือขาวที่ยื่นมือจะออกไปปรับขนมจากยุนโฮหยุดนิ่ง ใบหน้าหล่อเหลาดูมีแววดีใจและกระอักกระอ่วนไปด้วยในเวลาเดียวกัน แจจุงหันหลังกลับไปหาแขกบ้าง สาวน้อยนัยน์ตาเรียวรียืนส่งยิ้มหวานให้เขา ร่างบางรู้สึกประหลาด ราวกับถูกผลักตกลงไปในห้วงเหวลึก”ลมอะไรหอบมาถึงนี่ครับ??”
“ฉันบอกพี่ยุนโฮแล้วนะคะ เรื่องทริปดูงานที่นัดไว้พรุ่งนี้”ร่างบางตอบเสียงสดใส ยุนโฮกระวีกระวาดวางจานลงบนโต๊ะแก้ว”สวัสดีค่ะพี่แจจุง”
คนถูกทักทายพยักหน้ายอมรับอย่างเสียไม่ได้ มือก็จะเอื้อมไปกินเค้กให้หายอยาก แจ่คำพูดต่อไปของยุนโฮทำเอารู้สึกราวกับควันจะออกหู
“เชิญนั่งก่อนครับ จะกินขนมก่อนก็ได้นะ”
ไอ้หมีเวร !!!
นั่นมันของเขานะเว้ย !!!
ยุนโฮยังไม่สังเกตเห็นสายตาเขียวปั้ดของแจจุงที่มองมาอย่างโมโห ทิฟฟานี่ยิ้มแย้มแล้วนั่งลง โดยที่อดมองแจจุงไม่ได้ คนอะไร ขนาดทำหน้าโมโหสุด ๆ ยังดูดีได้อีก
แจจุงเองก็มองทิฟฟานี่เขม็งเช่นกัน
ยัยเด็กนี่มาพูดเรื่องอะไรกับยุนโฮที่บ้านนะ นัดพบที่อื่นไม่ได้เหรอไง ?
ความคิดมากมายตีกันในหัวแจจุง แต่เสียงระริกระรี้ของยุนโฮที่แจจุงรู้เห็นเช่นชาติแล้วดังขึ้นอีกรอบ
“ทิฟอยากจะพูดอะไรเหรอครับ?”
“ก็ทัวร์ของสำนักพิมพ์วันพรุ่งนี้น่ะค่ะ ...คุณพ่อฝากมาบอก แล้วก็ชมว่าเรื่องใหม่ของพี่ดีมาก ๆ เลย”สาวเจ้าส่งยิ้มหวานหยด ก่อนที่จะหยิบของบางอย่างในกระเป๋าออกมา”ส่วนอันนี้ทิฟเอามาฝากค่ะ”
ร่างบางยื่นกล่องช็อกโกแลตสีทองให้ยุนโฮที่รับด้วยสีหน้าเบิกบาน แจจุงยิ่งทำหน้าบูดหนักเข้าไปใหญ่เมื่อเห็นแบบนั้น เขาไม่พอใจมาก ๆ ไม่พอใจสุด ๆ เลยด้วย สีหน้าที่เจ้าตัวแสดงออกมาทั้งบูดบึ้งและไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด
“ทริปพรุ่งนี้ไปแน่นอนครับน้องมิยอง”ยุนโฮรีบตอบรับ อาการที่เขาเป็นก็คล้าย ๆ กับหนุ่มที่ตื่นเต้นดีใจเวลาสาวสวยมาคุยกับเขาเท่านั้น”นัดที่บริษัทกี่โมงนะครับ”
“เก้าโมงเช้าค่ะ”รอยยิ้มของสาวสวยนี่มันทำให้ยุนโฮสบายตาเสียจริง ๆ”ก็ ... เจอกันพรุ่งนี้นะคะพี่ยุนโฮ”
“ครับผม”
แจจุงนั่งมองคนสองคนคุยสัพเพเหระโดยที่กอดอกแน่น ปากเม้มสนิทอย่างไม่พอใจที่สุดของที่สุด ทำไมยุนโฮถึงได้ดูร่าเริงแบบนั้น เขารู้สึกแย่ แย่มากถึงมากที่สุด มันโหวง ๆ อยู๋ในอกราวกับทิฟฟานี่กำลังจับเขาถ่วงน้ำ
พอเข้าใจในสิ่งที่ฮีชอลรู้สึกในตอนของยุนอาแล้ว
มันเลวร้ายแบบนี้นี่เอง
จนกระทั่งตกเย็นอีกหน่อยทิฟฟานี่ถึงได้ขอตัวลากลับโดยที่มียุนโฮตามไปส่ง พอหมีอารมณ์ดีเดินกลับเข้ามาก็เจอกับแจจุงนั่งจมอยู่ในโซฟาตัวโปรด นั่งหน้านิ่วคิ้วขมวดทั้ง ๆ ที่ดูรายการ Gag concert (ปกติแจจุงจะนั่งหัวเราะราวกับสติหลุดทุกครั้งที่ดูรายการนี้) ยุนโฮอดยิ้มไม่ได้
ทำตัวราวกับหึงเขายังไงยังงั้น
“อยากไปพูซานด้วยกันมั้ยแจจุง”ยุนโฮลองแย็บ ๆ ถาม พูซานช่วงนี้อากาศก็โอเคอยู่ ลากแจจุงออกไปเปิดหูเปิดตา ปล่อยทางนี้ไว้ให้ซีวอนตะครุบฮีชอล (?) น่าจะดีกว่าเยอะ”เฮ้ คิมแจจุง”
“ไปทำไม”แจจุงตอบกลับเสียงเย็นชา
“ไปเที่ยวไง ... นายไม่ไปก็ได้นะ”ยุนโฮเห็นใบหน้าของแจจุงดูหงุดหงิดก็พาลคิดไปว่าแจจุงอาจจะไม่อยากไป ครั้งก่อนที่ไปเที่ยวนอกสถานที่ก็วุ่นวายจะแย่อยู่แล้ว”อยู่บ้านก็ได้”
“ลืมไปแล้วหรือไงยุนโฮ”คนหน้าบึ้งหันไปมองหมีที่ชวนเขาเที่ยว ยุนโฮมีสีหน้าไม่เข้าใจ ร่างบางลุกจากโซฟาตัวโปรดแล้วยืนกอดอก สายตาดูเย็นยะเยือก ห้องนั่งเล่นกว้างใหญ่ดูหม่นหมองลงเมื่อเจ้าของที่เคยนั่งหัวเราะเฮฮามีท่าทางโกรธขึ้งแบบนี้ ยุนโฮรู้สึกเหมือนตัลีบลงอย่างไรบอกไม่ถูก
เขา...เอ่อ ... กลัวแจจุง
“ลืมอะไรเหรอ?”
“นายพูดอะไรไว้เมื่อวาน”แจจุงไม่เข้าใจความผิดหวังที่ก่อเกิดในใจตัวเอง ทำไมเขาต้องคิดแบบนี้ด้วย”นายจะพาฉันไปไหนพรุ่งนี้”
ยุนโฮนิ่งคิด พลันความทรงจำที่ถูกรื้อค้นก็สว่างสวาบราวกับสายฟ้าฟาดลงกลางหัว
”แจจุง พรุ่งนี้ของพรุ่งนี้ตอนกลางคืนว่างป่ะ?”
“ไปเดินเที่ยวด้วยเถอะ ไปแม่น้ำเหมือนเดิมไง ~ เดี๋ยวพาไปกินต๊อกโบกี”
เอ่อ .. นั่นมันพรุ่งนี้นี่หว่า
เขาเอาตารางอันยุ่งเหยิงของตัวเองมาทับซ้อนกันเสียแล้ว แจจุงดูโกรธมากเสียด้วยที่เรื่องมันเป็นแบบนี้ เขาไม่ได้ตั้งใจจะผิดนัดแจจุงเลยซักนิด ขัดไว้พรุ่งนี้ ไปพูซานพรุ่งนี้ ให้ตายก็กลับมาไม่ทันเพราะดันไปค้างสองคืนสามวัน อันที่จริงจะเลื่อนก็ได้ แต่เขาไม่น่าไปสัญญาทับซ้อนอะไรแบบนั้น
เขาแค่ลืมไปเท่านั้นเอง ... จริง ๆ นะ
“เอ่อ...เอ่อ...แจจุง”เขาจะทำยังไงดี สีหน้าของยุนโฮดูวุ่นวาย แต่แจจุงทำได้แค่ส่งสายตาเย็นชาให้ รู้สึกผิดหวังจนอยากจะโวยวาย อยากจะตะคอกยุนโฮแรงๆ ว่าลืมเรื่องของเขาไปได้ยังไง สัญญาไว้ทำไมไม่ทำ ทำไมไม่คิดก่อนจะพูดอะไร อยากจะยกเลิกไอ้งานที่บริษัทเวรนั่นซะ แต่เขาทำไม่ได้
ถ้าเขาทำแบบนั้นยุนโฮจะเสียงานใช่ไหม
ให้ตายเถอะ เขาโกรธยุนโฮ แต่เขาก็ห่วงเช่นกัน
“นายไปก็ไปเถอะ”ร่างบางตอบเสียงเรียบ”ฉันไม่โกรธหรอก”
“แต่..”ยุนโฮโคตรอยากจะบอกว่าหน้าแจจุงเหมือนฆาตกรมาก ๆ
“หึ หรือนายอยากให้ฉันโกรธจริง ๆ ?”รอยยิ้มแสยะที่น่ากลัว แต่เมื่อร่างสูงมองลงไปในนัยน์ตาสวยของอีกฝ่าย ก็พบว่าแจจุงกำลังน้อยใจ น้อยใจมาก ๆ ด้วย บางทีแจจุงอาจจะเก่งเรื่องกลบสีหน้า แต่ในแก้วตากลับแสดงความรู้สึกเสียชัดเจน”คืนนี้ฉันจะไปนอนกับพี่ฮีชอล เชิญนายไปนอนกับซีวอนก็แล้วกัน”
“อ้าว..เฮ้ย”ยุนโฮอ้าปาก อยากจะรั้งตัวไม่ให้แจจุงเดินหนีไปพร้อมความโมโหแบบนั้น แต่แจจุงเดินไปเสียแล้ว แผ่นหลังบางดูเหน็ดเหนื่อยและเดียวดาย ยุนโฮยังคงยื่นนิ่ง ในหัวคิดไม่ตกว่าจะทำอย่างไร เขาควรจะเดินไปปลอบแจจุงแล้วลากอีกฝ่ายให้ไปด้วยกันหรือไม่ หรือว่าจะรีบโทรไปบอกยูชอนว่ายกเลิก แล้วเดินไปง้อแจจุง แต่ทั้งสองเรื่องก็สำคัญพอกัน
งานครั้งนี้เป็นการเดินสายโปรโมทของสำนักพิมพ์ เขาในฐานะนักเขียนคนสำคัญ นามปากกา ‘U-Know’ ควรจะไป ถ้าขาดอาจจะโดนยูชอนด่าเจ็ดชั่วโคตรได้ ดีไม่ดีจุนซูอาจจะตามมาด่าเป็นแพคคู่(เขากลัวตรงนี้มากกว่าเยอะ)
แต่เอาจริง ๆ เรื่องของแจจุงก็สำคัญ ....
ยุนโฮคิดไม่ตก คิดไม่ตกจริง ๆ
ทำไมความรักของเขามันเข้าใจยากแบบนี้เนี่ย !!!
=====================================
อืดมาก ความเร็วตกต่ำเทียบเท่าได้กับอิจิโกะตอนดาบหัก ...
บ้าการ์ตูน + งานกองสุม ออกมาแง่บเลย TT
จัดรูปเล่มเล่นเอาซะโฮกฮาก TOT แต่ยังไงเค้าก็กลับมาแล้วนะต่ะเองง ...
พรุ่งนี้กระแดะไปซ้อมโคพ ออกจากวงโซชิและ มาโคพเอสเจ ตอนแรกจะได้เป็นคยู .. = =;
จบกัน ขอเปลี่ยนเป็นพี่ทึกเลย 5555
รักทุกคน ~~ ♥
ป.ล. ทำไมเม้นน้อยลงแว๊ เม้นน้อยลงก็น้อยใจนะเออ T^T
นรกของโลกนี้หล่นใส่หัว งานเยอะ ซ้อมโคพ - - (โคพทึกลำบากมาก หัวจะหลุด !)
ที่หนักที่สุดคือกองทัพหนอนแมลงวันไชศพบุกบ้าน แบบหนูจี๊ด ๆ ลากศพมากินตรงหลังคาหลังบ้านแล้วหนอนก็บุก ล้างจานอยู่ตกใส่หัว - -;
เดาว่ามากกว่า 300 ตัวที่เจอในวันนี้ สุดท้ายแม่ทนไม่ไหว เผาแม่ง เผาให้หมด ไฟลุบพรึ่บ ๆ หนอนเป็นร้อยโดนย่างสด - -; (อโหสินะ T^T)
วันนี้ไปพรีเซลบั้มสี่ที่สยามดิสมา ผู้หญิงเสื้อดำลายเหลือง ใส่คอนเวิร์สเน่า ๆ สีขาว ผมสั้น นั่นมีนเอง คิคิ
รักทุกคน ~ ♥
ป.ล. จะไปขายฟิคที่งาน KFC เดือนสิงหาเน้อ
ความคิดเห็น