คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : :: 13 เผลอใจ (100%)
{ 13 }
เผลอใจ
ในรถเงียบสนิท
บรรยากาศมึนตึงถึงขั้นขีดสุด แจจุงเองก็เงียบเพราไม่รู้จะพูดอะไรอยู่ที่นั่งหลังคนขับ ยุนโฮนั่งอยู่อีกฟากตรงข้ามกัน บนใบหน้าหล่อมีร่องรอยมึนตึงอยู่อย่างชัดเจน ร่างสูงนั่งกอดอก ไม่พูดอะไร ส่วนฮีชอลนั่งอยู่ตรงเบาะหน้าและกำลังหลับสนิท สนิทจนแจจุงอดนึกอิจฉาไม่ได้ด้วยซ้ำว่าไหงชิงเมาหลับไปก่อนเขา หนีเอาตัวรอดชัด ๆ บรรยากาศจากยุนโฮน่ะไม่เท่าไหร่ จากซีวอนสิอันตราย
คนขับรถทำหน้าเครียดจัด พร้อมจะระเบิดอาคารและสิ่งก่อสร้างให้พังทลายเป็นจุณ ส่วนเพื่อนสนิทคนขับก็พอกัน หน้าหมี ๆ งอนเสียจนดูน่าเตะมากกว่าน่ารักเยอะ แจจุงรู้สึกคันเท้าขึ้นมาตงิด ๆ ที่ผ่านมาเขาสองคน..เอ่อ ไม่ใช่ว่าไม่เคยงอนกันนะ แต่ไม่อยากใช้คำนี้ชิบหายเลย มันทำให้ดูเหมือนแฟนกันสุด ๆ
นั่นแหล่ะ เขาจะไม่ใช้ ที่ผ่านมายุนโฮกับแจจุงเคยโกรธกันแบบนี้ ง้อบ้างไม่ง้อบ้าง .. เอ่อ ไอ้คำว่าง้อนี่อีกและ เปลี่ยนเป็นคำว่าขอโทษก็แล้วกัน นั่นแหล่ะ พวกเขาก็หางทางแก้ไขไปได้ แต่คราวนี้ เขาก็งอน โว๊ยยยย เขาก็โกรธ ยุนโฮก็โกรธ แล้วจะทำยังไงล่ะ !!
ก็ก่อนไปไปออเซาะแม่นั่นทำไมล่ะ ใครมันเป็นคนชวนออกไปกินข้าว ใครมันเป็นคนด่าฉันว่าขี้งอน !!
ไอ้หมีบ้า ไอ้หมีงี่เง่า ไอ้หมีโรคจิต
ดีนะที่ถึงบ้านก่อน ไม่งั้นแจจุงอาจจะอาละวาดในรถให้พังกันไปสามแถบ ยุนโฮเปิดประตูแล้วปิดกระแทก ๆ เสียจนน่าจะหลุดออกมาทั้งบานประตู แจจุงมองตามไปแล้วก็เดินกระแทกเท้าออกไปด้วย ส่วนคนที่อารมณ์ยังคงเดือดหันไปมองฮีชอลที่ขยับตัวยุกยิก ซีวอนหรี่ตาลงอย่างไม่ชอบใจ
วันนี้ยังไม่ได้เคลียร์เลยซักนิด รู้หรอกว่างอน รู้หรอกว่าเขาผิดตอนแรก แต่เล่นประชดกันแบบนี้ ใจคอจะให้เขาระเบิดตายไปเลยใช่ไหม รู้ไหมว่าคนยืนมองรู้สึกยังไงน่ะ!?
“อือ...”ร่างเล็กครางน้อย ๆ แล้วลืมตาขึ้นมา ซีวอนก็นิ่งอยู่แบบนั้น ฮีชอลขยี้ตาแล้วอ้าปากหาว มองซ้ายมองขวา พอสายตาปะทะกับซีวอนก็สะดุ้ง ทิฐิในใจที่สูงยิ่งกว่าหอไอเฟลก็ก่อตัวเป็นรูปเป็นร่างจนสายตาที่จ้องคุณชายพลังม้าไม่เหมือนเดิม ปกติสิ่งที่ฮีชอลใช้มองจะออกแนวเขินอายนิด ๆ แต่คราวนี้กลับดูแข็งกร้าวและทะนงตน ซึ่งคงจะเป็นตัวตนของฮีชอลจริง ๆ ในเวลาที่ไม่มีใครมาแหย่ให้เขิน”เอาฉันกลับมาทำไม”
“ทำไม อยากอยู่กับหมอนั่นมากนักหรือไง”ซีวอนโพล่งสวนกลับไป ยิ่งเห็นริมฝีปากแดง ๆ เอ่ยออกมายิ่งหงุดหงิด คิดดูมีเรื่องไหนบ้างให้ใครไม่รู้จูบนางเอก(!?)ก่อนพระเอก ผิดจรรยาบรรณโคตร!
“อยู่กับคยูฮยอนยังดีกว่าอยู่กับนาย”ฮีชอลประชดตอบกลับ นิสัยเสีย ๆ ที่แก้ไม่หาย ถ้าไม่มีใครง้อ ฮีชอลก็ไม่ง้อใคร เขาดำเนินชีวิตได้ด้วยตัวเอง แต่เขาก็ยังต้องการความรัก .. ถ้าซีวอนไม่สนใจ เขาไม่เข้าหา เขาจะทำแบบนี้นี่แหล่ะ
“...หึ”ร่างสูงหันหลังกระชากประตูรถเปิดออก ฮีชอลเองก็ก้าวลงจากรถ ตั้งใจจะไปนอน แต่พอปิดประตูเสร็จเสียงล็อกรถก็ดังขึ้น แล้วร่างของตัวเองก็ถูกกระชากเสียจนต้องเดินตามคนอารมณ์เสียอย่างซีวอนไปง่ายดาย ฮีชอลเบ้ปากอย่างเซ็ง ๆ แจจุงที่ยืนอยู่กลางห้องนั่งเล่นหันมามองอย่างตกใจ ยุนโฮที่อยู่อีกฟากหนึ่งหันมามองแล้วเลยผ่านไป
“พี่ฮีชอล?”แจจุงเดินตาม เดินเตาะแตะ ๆ ตามซีวอนและฮีชอล เดินผ่านบันได ผ่านห้องน้ำ ผ่านนู่นผ่านนี่ แล้วยุนโฮก็โผล่ออกมาดักหน้า
“ไม่ต้องไปยุ่ง”เสียงขรึมตีระยะห่างให้แจจุงต้องเชิดใส่ คนห่วงพี่เชิดหนีแล้วเดินลงไปอย่างงอน ๆ ยุนโฮมองตามแล้วสะบัดใส่เหมือนกัน
“ชิ!/ชิ!”
อะไรของมันอีกวะคู่นี้ ... ฮีชอลได้แต่แอบด่าในใจ งอนกันทั้งคู่แล้วใครจะเป็นฝ่ายง้อ แล้วก็ไม่ได้ติดตามสถานการณ์ยุนแจต่อเพราะซีวอนกระชากประตูห้องนอนเปิดแล้วโยนเขาเข้าไปในนั้น
“คนนะเว้ย ไม่ใช่หมอน โยนเอา ๆ”ฮีชอลหันไปยืนเท้าเอวแล้วถลีงตาใส่อีกฝ่ายด้วยความไม่พอใจ ความรู้สึกโกรธเคืองที่บ่มเพาะอยู่ในตัวมาตลอดสามวันเต็ม ๆ กำลังปะทุ ภาพที่ซีวอนเอาใจยุนอา ภาพที่เขาโดนซีวอนดุ โอ๊ยย เคือง”อะไร มีอะไรอีก ต้องการอะไรอีก?”
“ไปจูบหมอนั่นทำไม?”ร่างสูงกดเสียงต่ำลง ฮีชอลกระตุกนิด ๆ ตอนนั้นมันเมานี่หว่า ... เมาไวน์ เมาไรก็ช่าง แต่ตอนนี้เขาสร่างแล้ว พร้อมหนี
“คยูฮยอนน่ะเหรอ?”ทำหน้าเหรอหราเหมือนไม่รู้เรื่อง สัมผัสร้อนผ่าวยังคงติดอยู่ที่ริมฝีปากจนอดไม่ได้ที่จะยกมือขึ้นแตะ ปฏิกิริยาที่ซีวอนทำออกมาคือขมวดคิ้วทันที คลื่นความโกรธที่เริ่มมอดลงไปบ้างโหมสูงขึ้นกว่าเดิม”ทำไม ..แล้วจะทำไม?”
“จะให้ตอบจริง ๆ เหรอ?”เสียงทุ้มต่ำตอบอย่างพยายามสกัดอารมณ์โมโห ซีวอนเดินเข้าไปใกล้ฮีชอลมากขึ้นจนร่างบางขยับหนีไปหนึ่งก้าว หวาดกลัวขึ้นมานิด ๆ แววตาของซีวอนเย็นยะเยือก ..ดูโกรธเคือง เห็นปฏิกิริยาแบบนั้นฮีชอลก็อดดีใจขึ้นมาไม่ได้หนึ่งแวบ
ซีวอนกำลังหึง?
ใช่ไหมนะ?
“ตอบมาสิ แต่ก็...”ฮีชอลยังประชดไม่เลิก เขาเคืองจริง ๆ ทำไมล่ะ ทีตัวเองยังมีคนอื่นได้ ทำไมเขาจะมีไม่ได้”ตอบมาฉันจะไปแคร์อะไร?”
พูดแบบนี้ ...ยังกับเป็นแฟนกันเลยแฮะ
ซีวอนคว้ามือมาข้างหน้า หมายมาดว่าจะจับตัวร่างบางไว้ในกำมือให้ได้ แต่ฮีชอลก็ว่องไวสมกับที่เคยเป็นแมว ร่างบางเผ่นแผล็วลอดแขนอีกฝ่าย ตรงไปยังประตูห้อง เมื่อหลุดออกมาเป็นอิสระก็หันซ้ายหันขวาว่าอยากจะไปทางไหน แจจุงที่นั่งอยู่ข้างล่างก็หันมามอง
“พี่!”
“แจจุง หลบไหนดีวะ”วิ่งเต้นอย่างร้อนรน เห็นซีวอนเดินตามมาอย่างใจเย็นก็เลยวิ่งไปสุดท้ายเดินตรงบนได สุดท้ายก็จนมุมอยู่หน้าห้องน้ำ ไม่กล้าเข้าไปเพราะเดี๋ยวมันจะเป็นจุดตายมากกว่าเดิม แจจุงชะเง้อคอมองพี่ชายอย่างเป็นห่วง ผนังสีครีมที่ยื่นออกมาทำให้เห็นอะไรไม่ถนัด แต่ก่อนที่จะได้โยกย้ายหาทำเลถ้ำมองที่ดีกว่านี้ แจจุงก็ถูกมือของหมีบางตัวดึงออกไป
“อะไรของนาย!”พยายามตัดทอนคำพูดที่ไม่จำเป็น สายตาแข็งกร้าวถูกส่งให้ยุนโฮ ถึงแม้จะใจหายนิดหน่อยก็ตามที่ยุนโฮเองก็ทำสายตาแบบเดียวกันส่งกลับมา แจจุงสะบัดแขนอย่างหงุดหงิดในใจ”ปล่อย!”
“ไม่ต้องเข้าไปยุ่ง”คำสั่งห้ามที่ทำเหมือนเขาเป็นเด็กซน ๆ ทำให้แจจุงเผลอทำแก้มป่องออกมาอย่างไม่พอใจ ยุนโฮรีบเมินไปอีกทาง..
น่ารักเว้ย น่ารัก
เฮ้ย กูคิดแบบนั้นได้ไงวะ มึงคิดแบบนั้นทำไมไอ้ยุนโฮ !?!
“นั่นพี่ฉัน!”
“เออ นั่นพี่นาย”ยุนโฮกวนตีนตอบ แจจุงสะบัดหน้าอย่างงอน ๆ ริมฝปากอิ่มเชิดขึ้น แต่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากให้ยุนโฮลากไป”ปล่อยให้เขาเคลียร์กันไป”
“แล้วจะลากฉันไปไหน?”
“ไปจับหนู”
“ไอ้หมี!!!!”คำตอบนั่นทำให้แจจุงถลึงตาใส่ ยุนโฮยักไหล่ให้
“ล้อเล่น ไปดูในครัวให้หน่อย”
แจจุงบ่นงุบงิบงึมงำ เซ็งในอารมณ์ เซ็ง แต่พอได้พูดกันแบบนี้ ... เขากลับยิ้มแฮะ
เชี่ยแล้ว
ซวย ซวยที่สุดในสามโลก แล้วกูจะหลบไปทางไหนดีวะ ไอ้น้องทรพีก็โดนหมีแบกเข้าถ้ำไปแล้ว จะหาตัวช่วยอย่างไร มันก็เป็นคำถามอยู่ต่อไป ไอ้ซีวอนแม่งก็เขยิบเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อย ๆ ข้างหลังห้องน้ำ ข้างซ้ายผนัง ข้างขวาผนัง ข้างหน้า..ก็มันน่ะสิ ครกเอ๊ย คิมฮีชอลอยากตาย
กัดลิ้นฆ่าตัวตายตอนนี้ทันมั้ยวะ
“เฮ้ย!?”ฮีชอลทำท่าจะพุ่งหนีออกไป แต่ก็สะดุดเท้าตัวเองจนล้มโครมโดยที่ซีวอนไม่ต้องยื้อยุดให้เสียแรงเปล่า แทบเท้าคุณชายพลังม้าอย่างศิโรราบเลยด้วยซ้ำ ซีวอนอดยิ้มไม่ได้เมื่อเห็นฮีชอลเสียท่าเต็ม ๆ แบบนี้ ร่างบางกัดฟันแล้วลุกขึ้นมา ใบหน้าหวานแดงซ่านไปด้วยความอับอาย
“คิมฮีชอล”เสียงเรียกนั้นยังคงเคร่งขรึม”รู้ตัวมั้ยว่าทำอะไรผิด?”
“ทำอะไร!?”ฮีชอลเถียงขึ้นมาแล้วลุกขึ้นยืน ทำท่าจะถอยกลับไปตั้งหลักแต่ก็ไม่ทัน แขนเรียวถูกคว้าไว้ให้ประจันหน้ากับซีวอนอยู่ตรงนั้น”ฉันทำอะไรผิด?”
“นายไปข่วนแขกทำไม?”ถึงไม่ได้เอ่ยชื่อ แต่ไอ้คำว่าแขกนั่นก็ทำเอาคนสวยหน้าตึงขึ้นมาโดยบัดดล ฮีชอลสะบัดแขนสุดแรงด้วยความโมโห แต่ก็ไม่หลุด”แล้วหนีออกจากบ้านทำไม”
“เซ็ง เบื่อ พอใจป่ะ?”ร่างบางตอบกลับมาอย่างมาดเอาแต่ใจเต็มที”ปล่อย!!!”
“แล้วทำไมต้องไปจูบหมอนั่น”คำถามเดิมถูกยิงกลับมาเล่นงานฮีชอลต่อ ร่างบางเชิดหน้าขึ้น จ้องตาคนถามกลับอย่างไม่ยอมแพ้ ซีวอนมองปากอิ่มแดงที่เสียให้ใครก็ไม่รู้ไปแล้วด้วยสายตาแค้น ๆ”ทำไม?”
“พอใจ!? ทำไม?”ฮีชอลตวาดกลับไป แรงที่ใช้ในการแกะตัวเองออกจากซีวอนยิ่งเพิ่มมากขึ้น”นายจะทำ --”
นิ้วเรียวแตะลงมาที่ริมฝีปากสวย เพียงสัมผัสแค่นั้น ..ที่ทำให้ฮีชอลเงียบลงเหมือนโดนตัดกระแสไฟ ความร้อนที่คุ้นเคยคืบคลานลงมาบนใบหน้า ซีวอนโน้มใบหน้าเข้าไปใกล้แมวจอมดื้อแล้วกระซิบเสียงทุ้ม ..ด้วยคำพูดที่ทำให้หัวใจดวงน้อยเต้นโครมครามอย่างหยุดไม่ได้
“ถ้าผมจะบอกว่าหวงล่ะ...?”
บรรยากาศเงียบสนิท ฮีชอลสมองตื้อตัน คิดอะไรไม่ออก ได้ยินเสียงเสียงตุบ ๆ ที่ก้องอยู่ในหูบอกความเขินอายที่กำลังก่อตัวจนดับความโมโหเมื่อครู่ไป ..ได้พักเดียว
“เรื่องของนาย แล้วเกี่ยวอะไรกับฉัน!”เสียงเล็กตวาดกลับไป แต่เรี่ยวแรงก็แทบจะไม่มีเหลือ ตัวอ่อนไปหมดเลย...อาการแบบนี้ เขาไม่ชอบเลยจริง ๆ ...
หวั่นไหว...
“ผมไม่ชอบนะ...ไม่ชอบจริง ๆ”ถ้อยคำอ้อน ๆ นั่นกับนิ้วมือที่ลากเหมือนจะเช็ดคราบบางอย่างออกจากปากเขายิ่งทำให้ร่างบางทำอะไรไม่ถูก ซีวอนถูนิ้วไปทั่วริมฝีปากเหมือนคนถูกมนต์สะกด
“นี่...ถูปากฉันทำไม”คนโดนล้างชักทนไม่ไหว หน้าแดงหูแดงไปหมด อาย เขิน โกรธ โมโห หึง ไม่ไหวจะทน”พอได้แล้ว”
“ยังเอาไม่ออกเลยนะ”ซีวอนยังดูละเมอ ๆ เหมือนเด็กเพิ่งตื่น ร่างสูงก้มหน้าลงมาจนชิดกัน...ได้ยินเสียงกระซิบชัดกว่าเสียงหัวใจที่เต้นเป็นกลองรัวอยู่ในอกเสียอีก ร่างบางอ้าปากจะพูด แต่ก็หุบปากเพราะไม่รู้จะพูดว่าอะไร”ฮีชอล...”
“อะไร...”กระซิบออกมาได้แค่นั้น แล้วก็พูดอะไรไม่ได้อีก ความรู้สึกอุ่น ๆ ที่ริมฝีปากมันบังการรับรู้เสียจนมิด ฮีชอลเบิกตาโตด้วยความตกใจ ร่างกายขยับจะหนีทันทีที่คิดได้แต่ก็ไปไหนไม่รอด มือไม้เริ่มอ่อน ถึงแม้จะเป็นแค่ปากแตะปากอย่างเดียวก็เถอะ มือใหญ่กอดเอวของอีกฝ่ายไม่ให้ร่วงลงไปนั่งเล่นกับพื้น ร่างสูงกดจูบลงแน่นขึ้นอีก ความหวานที่ได้รับเป็นดั่งยาเสพติดที่รับเท่าไหร่ก็ไม่เพียงพอ”เฮ้ย ..ซีวอน นายทำอะไรอยู่เนี่ย!?!”
ฮีชอลร้องออกมาเมื่อโดนปล่อยเป็นอิสระ ไม่ใช่จูบที่ลึกซึ้งมากมายอะไรแต่ก็ทำให้เขาแทบจะไม่มีแรง หัวใจเต้นโครมครามด้วยความตื่นเต้นถึงขีดสุด ยิ่งสายตาหวานเชื่อมที่ถูกส่งตรงมาแทนสายตาแข็งกร้าวเมื่อนาทีก่อนก็ทำให้รู้สึกว่า..ใจ...อ่อนยวบ แก้มใสแดงจัด ซีวอนยังคงไม่ปล่อยเอวฮีชอลให้หลุดไปไหน เขาเองก็ใจเต้นไม่แพ้กัน
หวาน ... หวานเสียจนน่าหลงใหล
“ล้างปาก”คำตอบสั้น ๆ นั่นทำให้ฮีชอลอ้าปากจะเถียงอีกรอบ แต่คราวนี้กลับโดนจูบ จูบแบบจริง ๆ จัง ๆ เสียได้ ลิ้นที่ส่งเข้ามาทำให้มือไม้อ่อนจนต้องยกขึ้นมาคล้องคออีกฝ่ายเอาไว้ อ่อนนุ่ม อ่อนหวาน เหมือนกำลังล่องลอยอยู่ในสวรรค์ ร่างบางหลับตาลงช้า ๆ ยินยอมรับสัมผัสหวานละมุนนั้นอย่างเต็มใจ เวลาผ่านไปเท่าไหร่ก็ไม่รู้ จนซีวอนเป็นฝ่ายละริมฝีปากออกก่อนนั่นแหล่ะ มือของร่างบางถึงได้อ่อนยวบจนต้องงอเข่าลงกับพื้น หัวใจเต้นแรงราวกับจะหลุดจากอก
ร่างสูงคุกเข่าลงด้วย ระดับสายตาของทั้งคู่อยู่แถบเดียวกัน ฮีชอลหายใจหอบเล็กน้อยแล้วหลบสายตาที่มองมา ..รอยยิ้มอ่อนโยนที่อีกฝ่ายกำลังแสดงออก มันทำให้เขารู้สึก...ไม่ใช่แค่หวั่นไหว
คงต้องเป็น ‘เผลอใจ’
“ผมหึงฮีชอลนะรู้มั้ย”คำ ๆเดียวทำเอาร่างบางก้มหน้างุด ไม่กล้าพูดอะไรอีกเลย สายตาเห็นแต่พื้นไม้ที่กำลังรองรับร่างของตัวเองอยู่ ไม่รู้จะพูดอะไรออกมา ..ก็ในใจมันตะโกนก้องว่า’เขิน’ตัวใหญ่ ความโกรธแทบจะระเหยหายเมื่อเจอคำว่าหึง..จากอีกฝ่าย”ผมขอโทษที่วันนั้นผมดุฮีชอลนะ..ผมขอโทษ”
ร่างบางเงยหน้าขึ้นมาสบตา แล้วก็ก้มหน้าลงไปอย่างเก่า ริมฝีปากอิ่มถูกเม้มด้วยความตื่นเต้น พูดแบบนี้ใจยิ่งสั่น ยิ่งหวั่นไหว เสียงหนัก ๆ สองสามทีบอกว่าร่างสูงขยับเข้ามาใกล้ วงแขนแข็งแกร่งโอบรอบเอวบางจนลำตัวสนิทแนบกัน แทบจะได้ยินเสียงหัวใจและลมหายใจของอีกฝ่าย ร่างบางถูกดึงให้เงยหน้าขึ้น แก้วตาสีใสส่องประกายเขินอายออกมาเต็มที่จนกลบไม่มิด
“จะให้อภัยผมมั้ยครับ...ที่รัก”
“อะไรเล่า...โอ๊ยยย...”ฮีชอลไม่รู้จะทำอะไรก็งอแงออกมาเสียแบบนั้น ใครจะพูดกลับล่ะ .. ได้เลยครับ ที่รัก ให้อภัย เรามาต่อจากเมื่อกี้กันเถอะ จะบ้าเรอะ แล้วเขาคิดแบบนั้นไปได้อย่างไร ซีวอนหัวเราะที่อีกฝ่ายมีท่าทางแบบนั้น เขินอาย ... น่ารักเป็นบ้า”ไม่เอาแล้ว ปล่อยได้แล้ว”
“ปล่อยทำไมล่ะ”ซีวอนรัดตัวอีกฝ่ายเข้ามาแน่นไปอีกแล้วกดจมูกลงกับเรือนผมนุ่มสีส้มสวย กลิ่นหอมอ่อน ๆ ดึงให้จิตใจแทบไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ปลายจมูกลากไล้ไปถึงแก้มนุ่ม ร่างบางขยับหนีนิดหน่อยแต่ก็ไปไหนไม่ได้ ซีวอนหอมแก้มฮีชอลเบา ๆ อย่างหมั่นเขี้ยว”ตัวหอมจัง”
“ปล่อยได้แล้ว...เจ็บเข่า”ไม่รู้จะด่ากลับไปว่าอะไร หรือตอบกลับไปว่าอะไร ให้ตอบกลับไปมั้ยล่ะ ขอบใจนะที่ชม เรามาต่อจากตะกี้กันเถอะ เฮ้ย นี่คิมฮีชอลคิดอะไรอยู่วะ
“งั้นก็...ไปนั่ง”ร่างสูงดึงเอวให้อีกฝ่ายลุกขึ้นแล้วลากให้ฮีชอลเดินตามเขาไป ร่างบางขยับตัวอย่างอ่อนเปลี้ย แทบจะเดินตามไม่ทันเพราะเรี่ยวแรงเหมือนถูกจุมพิตเมื่อครู่สูบหายไปหมด และโดยไม่รู้ตัว ไหล่ของร่างเล็กก็ถูกกดลงให้นั่งอยู่บนพื้นผิวนุ่ม ๆ ของเตียงในห้องนอนซีวอน
“ใครให้มานั่งในนี้ จะบ้าเหรอ!!”ฮีชอลหน้าแดงแปร๊ด ในนี้ ..สองคน ห้องนอน ..เตียงนอน มัน ..มันไม่ใช่นะ!!”ซีวอนอา .. ~”
น้ำเสียงอ้อนวอนที่มาพร้อมใบหน้างอน ๆ นั่นทำให้ร่างสูงอดขำขึ้นมาไม่ได้
“หายโกรธรึยังครับ ที่รัก”
“ยัง!”ฮีชอลสะบัดเสียงใส่แล้วเมินหน้าไปอีกทาง ทางไหนก็ได้ที่จะไม่เห็นใบหน้าอมยิ้มของซีวอน”ยังไม่หายเลยด้วย รู้มั้ยน้องยุนอาของนายทำอะไรกับฉันไว้บ้าง!!”
“ยุนอาเกี่ยวอะไรด้วย?”ซีวอนดูงง ๆ แต่เมื่อเห็นท่าทางที่ฮึดฮัดมากกว่าเดิมก็รีบกอดตัวบาง ๆ เข้ามาเพื่อดับอารมณ์โมโหของแมวที่อาจจะอาละวาดจนห้องพังได้”..โอเค ๆ ยุนอาทำอะไรครับ”
“ก็ ... ชิ ช่างมันเถอะ อย่างน้อยเขาก็สวย ให้อภัย!”เวรกรรม ฮีชอลยังคงเป็นผู้ชายคนหนึ่งที่หลงใหลในสาวสวย ไม่อยากจะพูดให้ยาวว่าโดนเตะ ชิชะโชะเชะ โอ้เย
“อ้าว”ซีวอนล่ะสุดจะงงจริง ๆ”แล้ว...ที่รักจะหายงอนได้รึยังล่ะครับ ผมไม่มีใครให้กอดแล้วเหงานะ”
“เห็นฉันเป็นแค่หมอนข้าง!”และฮีชอลก็ยังกลบเกลื่อนความอายด้วยการด่า
“ไม่ใช่แค่นั้นซะหน่อย”ไม่รู้สิงโตจอมเจ้าเล่ห์จะทำยังไงดีแล้วกับแมวขี้งอนตัวนี้ ร่างสูงโยกตัวไปมาเหมือนกำลังกล่อมเด็ก จะจูบอีกรอบก็ไม่กล้า ..แสนจะกลัวว่าจะโดนกัดกลับมาน่ะสิ”นะ นะ น้า...หายงอนผมเถอะนะ”
ฮีชอลเงียบไป แต่ก็อาศัยมุมที่ซีวอนไม่เห็นยิ้มกว้างเสียเต็มสองแก้ม ใจอ่อนละลายกลายเป็นน้ำตั้งแต่โดน ... นั่นแหล่ะ ร่างบางเกาะอีกฝ่ายแล้วซุกตัวลงกับไหล่ กิริยานั้นเรียกให้อีกฝ่ายอมยิ้ม .. หายงอนแล้วล่ะสิ
“ขอบคุณครับที่หายงอน”คนง้อยิ้มร่า”มามะ ให้รางวัลหน่อย”
ทันทีที่ซีวอนละใบหน้าออกมาทำท่าจะทำอะไรแบบที่ฮีชอลคิด ร่างบางหลับตาปี๋ทันที แต่หลับตาไปซักสิบห้าวินาทีก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นจนอดไม่ได้ต้องลืมตาขึ้นมา พอลืมตา ก็เจอรอยยิ้มกวน ๆ บนใบหน้าหล่อ ซีวอนบีบดั้งจมูกฮีชอลเบา ๆ แล้วบิดมันไปมา
“คิดอะไรน่ะ ทะลึ่งใหญ่แล้วนะ”
“เอ่อ...ซีวอน!!”โดนหลอกให้เสียรู้จนได้ ร่างบางฟาดมือลงอย่างเขิน ๆ แต่แรงไม่ใช่น้อย ซีวอนแทบจะตัวงอลงไปเพราะมือที่แสนหนักหน่วงคู่นั้น มือฮีชอลสวย เรียว แต่ก็ไม่ใช่แรงนอยเหมือนสาวตาหวานทั่วไปหรอกนะ”ไอ้ครก!”
“หา..”ซีวอนเหวอไปเลย ครกมาเกี่ยวอะไรกับเขานะ”ครก?”
“สลัดเป็ด มะม่วงดอง!!”คำด่าแต่ละคำไม่รู้ฮีชอลขุดมาจากก้นบึ้งไหน ยิ่งเขิน ยิ่งด่าไม่รู้เรื่อง ซีวอนมองใบหน้าแดง ๆ ของอีกฝ่ายอยู่อีกอึดใจแล้วก็ลุกขึ้น มือหยิบกล้องตัวโปรดขึ้นมา กดเปิดด้วยความรวดเร็วแล้วรีบยกขึ้นถ่ายใบหน้าแดง ๆ นั่นทันที ฮีชอลทำตาโต แต่ก็ไม่หลบ ได้แต่ยิ้มหวานใส่กล้อง..ถึงแม้แก้มจะแดงเป็นผลแอปเปิ้ลก็ตาม
ซีวอนกดไปได้อีกสองรูปก็ก้ม ๆ เงย ๆ เซ็ตอะไรซักอย่างแล้ววางไว้บนโต๊ะทำงาน ร่างสูงใหญ่เต็มไปด้วยขุมพลังแห่งหมัดกล้ามวิ่งมาหาฮีชอลที่นั่งอยู่บนเตียง มือสองข้างก็รวบเอวอีกฝ่ายมากอด ร่างบางเองก็คงจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเลยหันไปยิ้มหวานใส่กล้องที่ไฟสีแดงเริ่มกระพริบถี่ ๆ แล้วแสงแฟลชก็วาบขึ้น
“สวยมั้ย?”ช่างภาพหนุ่มหยิบกล้องขึ้นมาเปิดรูปให้ดู ภาพนั้นถ่ายชอตที่เขายิ้มกว้าง แล้วฮีชอลทำหน้าเขิน ๆ ไว้ได้พอดี ร่างบางเมินไปทางอื่น แต่ก็อดเหลือบตามามองไม่ได้
“คนนี้ไม่หล่อ”นิ้วเรียวจิ้มลงมาที่ตัวซีวอน”ไม่หล่อเลย”
“คนนี้ก็ไม่หล่อ”คนไม่หล่อยอมไม่ได้ เลยชี้ไปที่คนหัวส้มที่ทำหน้าเขินอายอยู่อีกด้าน แก้มใสแดงจนเห็นชัด”ไม่หล่อ แต่สวย...”
“คิดว่าจะภูมิใจหรือไง?”ฮีชอลย้อนถาม
“แล้วยิ้มทำไมเล่า”ซีวอนตอกกลับมาทำเอาร่างบางต้องเงียบ ก็เถียงไม่ได้นี่หว่า ..ไอ้คำชมเมื่อกี้ทำเอาตัวแทบลอย โอ๊ย เขิน“ฮีชอลสวย”
“เออ ๆ รู้ ฉันมันคนหน้าตาดี”คนสวยตัดบท แม่ง ยิ่งขี้เขินยังมาทำให้เขินอีก เถียงมันไม่ออกเพราะมันเป็นแบบนี้แหล่ะ ถ้าเป็นยุนโฮยังพอด่าให้กระเจิงไปได้ จะว่าไป ...จะไปอิจฉาแจจุงก็ไม่ถูก ไอ้หมีอืดมาแบบนั้น แย่
“ขออีกทีนะ”คำขอประหลาดที่ไม่รอแม้แต่คำอนุญาตซักกะนิด ซีวอนรีบชะโงกหน้ามาแล้วกดตัวฮีชอลลงไปกับเตียง เข่าทั้งสองข้างตั้งทำมุมฉากกับพื้นโลก คร่อมคนสวยไว้จนไม่มีทางหนีไปไหน ฮีชอลอ้าปากจะร้องประท้วงแต่ก็โดนปิดปากเสียหมดทางหนี สัมผัสที่ร้อนเสียยิ่งกว่าครั้งแรกกำลังทำให้คนถูกรุกละลาย สิ่งแปลกปลอมที่แทรกเข้ามาในเรียวปากทำให้ตกใจจนทำเอาไม่ถูก แต่สุดท้ายก็กลับกลายเป็นตอบรับอย่างอ่อนหวาน
ฮีชอลหลับตาลงแล้วกอบอากาศเข้าปอดเฮือกใหญ่เมื่อซีวอนละจูบที่แสนยาวนานนี้ออก ริมฝีปากอิ่มแดงช้ำ แต่ก็ยิ่งเพิ่มความเย้ายวนให้กับใบหน้าหวานมากขึ้น ซีวอนไล่สัมผัสไปจากหน้าผากมน มือใหญ่ปัดผมหน้ามาที่เลื่อนลงมาปรกหน้าผากออกแล้วกดจุมพิตลงไปเบา ๆ ไล่มาถึงสันจมูก แก้มนุ่ม แล้วสุดท้ายก็ลงไปถึงลำคอขาว
“เล่นอะไรตรงนั้นน่ะ เฮ้”ฮีชอลร้องถาม แต่เมื่อรับรู้สัมผัสแปลกประหลาดก็เริ่มดิ้น”ซีวอน...เฮ้ย..อ๊ะ...”
ร่องรอยสีกุหลาบปรากฏขึ้นที่บริเวณนั้น มือของคนทำไล่ไปตามผิวเนื้อนวล เลื้อยเข้าไปถึงในเสื้อตัวบางที่ฮีชอลใส่อยู่ อุ้งมือที่ร้อนวาบทำเอาคนโดนลวนลามสะดุ้ง แต่ก็ไม่มีแรงที่จะไล่ไปอีกแล้ว ...ใจหนึ่งบอกให้เล่นตัว ใจหนึ่งก็บอกให้ยอม ๆ ไปเพราะเขาเองก็รู้สึกดี ...
เขาหวั่นไหว...
เขาเผลอใจ ...
คิมฮีชอลกำลังเป็นอะไร กำลังคิดอะไร ไม่รู้เลย ...
“อย่าทำอะไรแปลก ๆนะซีวอน..อื้อ”เสียงก็สั่งห้าม แต่ไม่มีการขัดขืนส่งมาเลยซักนิด มือแทบไม่มีแรงจะยก ทั้งตัวทั้งใจอ่อนยวบไปให้ซีวอนหมดแล้ว นัยน์ตาสวยปรือขึ้นจ้องไปยังใบหน้าอีกฝ่ายที่ห่างกันไม่ถึงคืบ ยิ่งเห็นใบหน้าตัวเองในแก้วตาคมของอีกฝ่ายยิ่งอ่อนไหว...เขากำลังจะแพ้ แพ้ทั้งตัวทั้งใจให้กับคน ๆนี้
ความรู้สึกที่กำลังจะข้ามเส้นที่เคยกำหนดไว้ ....
“ฮีชอล”น้ำเสียงทุ้มดังเพียงกระซิบเช่นกัน แววตาหวั่นไหวของทั้งสองคนถูกส่งแลกกันไปมาโดยที่ไม่ได้รับรู้อะไรเพิ่มเลย ในหูได้ยินเพียงเสียงหัวใจที่เต้นระรัวอยู่ในอกเท่านั้น”ผม....”
แต่ผมจะทำอะไร ฮีชอลไม่อาจจะรู้ได้ เพราะวินาทีต่อมาประตูก็เปิดผางออกด้วยเสียงที่ดังสนั่นจนน่าประหลาดใจ แจจุงยืนอยู่ตรงนั้น น้องชายของคิมฮีชอลมองเพื่อนร่วมบ้านอีกสองคนที่กระเด้งตัวห่างออกจากกันด้วยสายตางุนงง ..แล้วมันก็เปลี่ยนเป็นจับผิด
“ขอโทษทีนะซีวอน”คำขอโทษถูกส่งมาให้พร้อมสีหน้าสำนึกผิด ฮีชอลมองค้อน ๆกับสายตาพราวระยับของน้องชาย แจจุงยิ้มยั่วกลับไปให้”ก็แค่อยากจะบอกถึงสถานการณ์เลวร้ายข้างล่างเฉย ๆ น่ะ”
ซีวอนถอนหายใจแล้วลุกขึ้นมาจากเตียง ให้เวลาฮีชอลจัดเสื้อแสงที่ไม่เข้าที่ให้เรียบร้อย รู้สึกเสียดาย ไม่ใช่เสียดายธรรมดา เสียดายมาก ๆ ด้วยซ้ำ
“มีอะไร?”
“ยุนโฮเจอแมลงสาบ”แจจุงตอบยิ้ม ๆ แต่ซีวอนกลับหน้าซีดโดยพลัน
แจจุงเจอหนู เจ้าตัวโวยวาย โดดเด้งอยู่ข้างหลังด้วยความหวาดกลัว
แต่ยุนโฮกับแมลงสาบ...
ห่านเอ๊ย
“บัดซบแล้วไง”ซีวอนยกมือขึ้นกุมหัว แล้วก็รีบซักถามแจจุงต่อ”ตอนนี้เป็นไงบ้าง?”
แจจุงไม่ทันได้ตอบ เสียงโครมครามของอะไรบางอย่างก็ดังขึ้นมาจากชั้นล่าง ซีวอนตบหน้าผากตัวเองป้าบใหญ่แล้วสบตาแจจุงที่ยิ้มแหย ๆ ฮีชอลที่จัดการเรียกพลังที่ถูกคุณชายชเวสูบกลับมาได้แล้วก็เดินมาสมทบ
“ยุนโฮกับแมลงสาบมันทำไมเหรอ”
“วินาศสันตะโรน่ะสิ”ซีวอนตอบกลับหน้าเครียด”ยุนโฮจะไม่หยุด จนกว่าแมลงสาบจะตาย ไม่ว่าข้าวของจะพังไปเท่าไหร่ก็ตาม”
“อ้าวเหรอ”แจจุงทำหน้ามึน ๆ แต่เสียงโครมครามข้างล่างก็ยังตามมายืนยันคำพูดของซีวอนไม่หยุด
“แจจุง ลงไปห้ามหมอนั่นสิ”ซีวอนรีบกระตุ้น แต่คนสวยของหมีป่าส่ายหัวยิก ๆ
“ไม่เอา!! เราสองคนงอน...เอ่อ โกรธกันอยู่”
“นั่นแหล่ะ!!”ฮีชอลที่เพิ่งคิดอะไรออกยิ้มหวานขึ้นมาทันที”แกลงไปเลยแจจุง!!”
“อ้าวพี่”แจจุงก็เหวอสิที่โดนฮีชอลดันหลังลงไปแบบนั้น”ไหงเป็นผมล่ะ?”
“แกคนเดียวที่จะเอายุนโฮอยู่!!”คำตอบนั้นทำให้แจจุงล่องลอยไปไกล...
แจจุงคนเดียวเท่านั้นที่จะเอายุนโฮอยู่ ...
ไม่ใช่ว่าสองคนนี้ไม่กล้าเสี่ยงไม่ใช่หรือไงวะ ? -*-
++++++++++++++++++++++++++++++++
ปั่นสุดชีวิต และอาจะอัพช้าเพราะพรุ่งนี้กระแดะหาเรื่องไปงานกีฬาสีเอลฟ์ TT
เหนื่อยแน่นอน คิคิ TAT
ตอนนี้อารมณ์ดีไม่เลิก ยังคงพร่ำเพ้อในการเป็นผู้หญิงของชเวซีวอนอยู่
สงสัยจะแต่งฟิคให้วอนร้ายไม่ลงแล้วอะ ..หลงวอนสุด ๆ ไปเลย
ตอนนี้ก็ลุ้นกันไป ...ว่าคิมฮีจะโดนอะไร
ยิ่งเมื่อวานเห็นสวย ๆ แบบนั้น คิคิคิ
ใครเห็นมีนบนเวทีบ้าง ? ผ้าเชียร์บ้านวอน เสื้อน้ำเงิน(==) ผมสั้นซอย ๆ ดูลุกลี้ลุกลนสุด ๆ
อันที่จริงอยากตอบเม้นจัง ...แต่เห็นจำนวนและสังขารตัวเองก็ไม่อยากฝืน เดี๋ยวไม่ได้แต่งฟิคพอดี 5555
++++++++++
ไม่ได้ไปกีฬาสีแฮะ ... เหนื่อยเกิน กว่าจะนอนก็ตีสามแล้ว
เลยเอาตอนนี้มาลงต่อ วอนซินอย่างหวานเหอะ แต่งไปเขินไป
ตอนหน้ายุนแจ ... คิคิ ใครว่าสองคนนี้หายงอนกัน วะฮะฮะฮ่า =w=
ซีวอนอา ~~ นามันบาราบวา ~~ I’m your lady ~~
(เพ้อไม่เลิก 5555)
อนึ่ง ได้ข่าวว่ามีนเมนคิบอม ตายแล้ว 5555
อสอง รับเกรด เกิน 3.00 รอดตาย
อสาม มุกบ้าน ๆ รักคนอ่าน :)
ความคิดเห็น