คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : :: 8 ลืมตัว (100%)
{ 8 }
ลืมตัว
ร่างบางนิ่งไปอีกพักหนึ่งเมื่อโดนอีกฝ่ายรัดจนขยับไปไหนไม่ได้ ยุนโฮใช้ความพยายามและความกล้าหาญอย่างหนักในการทำแบบนี้ เพราะเสี่ยงหัวขาดได้ง่าย ๆ ถ้าหากแจจุงหลุดมือไป อ้อมกอดนี้ก็ทำให้รู้สึกดีไม่หยอก สงสัยคงเพราะอากาศที่ลงไปถึงยี่สิบองศา แต่มีตัวอุ่น ๆ ให้กอดล่ะมั้ง
“ปล่อย”แจจุงส่งเสียงขู่ออกมา ยุนโฮกลับเฉย แถมรัดแน่นขึ้นอีกนิดหนึ่ง แจจุงก็ไม่รุ้จะทำไง อึดอัดก็อึดอัด แถมยังแกะไม่ออกอีกต่างหาก ร่างสูงเผลอกดจมูกเข้ากับเรือนผมสีบลอนด์นุ่ม ๆ ของแจจุง ก่นอที่จะหลับตาพริ้มอย่างสบายใจ แจจุงเองก็ชักเหนื่อย
จริง ๆ ก็รู้สึกดีนะ ..แต่ให้หมีกอดทั้งคืนเสียฟอร์มตายชัก
“อุ่นดีนะ ...ตัวหอมด้วย”ยุนโฮไม่รู้อะไรเข้าสิง พูดแบบนั้นออกมาเฉย แจจุงเลยได้สัมผัสกับกิริยาที่เรียกว่า’หน้าแดง’เป็นครั้งแรกในรอบปีนี้ แจจุงอ้าปากจะพูด แต่ก็คิดอะไรไม่ออก เลยหุบปากลงตามเดิม”ตะกี้ไปคุยกับจุนซูได้ไงน่ะ?”
“เปล่า ..ก็เห็นเขานั่งเฉย ๆ เลยไปชวนคุย ลงท้ายเขารู้จักนายเลยนินทานายไปซะ”ร่างบางตอบตามตรง ตรงไปหน่อยด้วยจนยุนโฮแทบสะอึก ร่างสูงพยักหน้ารับรู้
คราวนี้ทั้งห้องเงียบสงัดลงไป เพราะไม่มีใครคิดจะพูดอะไรออกมา แจจุงเองก็หามุมปกติที่ตัวเองสามารถนอนได้อย่างสบายใจ ยุนโฮคลายกอดอีกนิดแล้วหลับตา หมีป่าตัวใหญ่ก็เลยหลับลงไปตรงนั้น เหลือแต่แจจุงที่ยังลืมตาโพลงอยู่แบบนั้น นัยน์ตาสวยมองใบหน้าคนที่กอดตัวเองอยู่อย่างสำรวจตรวจตรา
มันก็หน้าตาดีนะ .. จะว่าไปแล้ว
ใบหน้าหล่อเหลาที่ถึงแม้จะมีรอยแมวข่วนแต่งแต้มอยู่เป็นสิบจุด แต่ตอนนี้มันก็จางลงไปแล้ว ผิวสีคล้ำแดดเล็กน้อย โครงหน้าเรียวได้รูปกับผมสั้นสีน้ำตาลเข้ม ชองยุนโฮหน้าตาดี ไม่สิ ดีมากเลยด้วยซ้ำ ดีจนแจจุงไม่อยากจะยอมรับ นิ้วเรียวเกลี่ยไปที่แก้มของยุนโฮอย่างลืมตัว ก่อนที่จะชะงักไปนิด ๆ
เฮ้ย ...
แจจุง วันนี้มึงเป็นอะไร๊ !!!
แจจุงรีบกลับมานอนนิ่งตามเดิม ตาจ้องไปที่ส่วนไหนก็ได้ที่จะไม่เห็นหน้าชองยุนโฮ ใบหน้าหวานใต้ผมสีบลอนด์ขาวแดงระเรื่ออย่างน่าประหลาด ผิวแก้มร้อนแตกต่างจากอุณหภูมิห้องที่หนาวเย็น วันนี้เองที่คนสวยเพิ่งรู้สึกว่าการข่มตานอนมันยากเย็นเพียงใด ..
กับอีแค่โดนหมีหนึ่งตัวกอด ...
ทำไมต้องใจเต้นด้วยวะ!!!
เสียงแกรกกรากของเล็บแมวพยายามเปิดม่านดังขึ้นจนแจจุงตื่นมาด้วยอีกคน เลยหกโมงไปแล้วแน่นอนถ้าหากว่าเขากลายเป็นสัตว์สี่ขาแบบนี้ แจจุงกระโดดออกจากเสื้อผ้าตัวเองไปหาฮีชอลที่พยายามเปิดม่านแล้วช่วยเอาอุ้งตีนตะกายด้วยอีกแรงจนผ้าม่านเปิด แสงแดดยามเช้าสาดเข้ามา ผ่านม่านหมอกบาง ๆ เข้ามาแยงนัยน์ตามนุษย์ทั้งสองที่นอนอยู่
“ขี้เซา ขี้เกียจ ไอ้หมีเวร!!”แจจุงเดินไปบ่นไปแล้วก็ไปแตะไหล่หมีป่าที่โดนด่า อยากจะข่วน แต่ก็พอจ้องหน้าใกล้ ๆ ..ทำไม่ลงว่ะ”ตื่นนน”
“อะไรเมี๊ยว ๆ วะแม่ง”ยุนโฮพึมพำแล้วพลิกตัวไปอีกทาง สิง่ที่เจ้าตัวได้ยินก็มีแต่เสียงแมวเท่านั้นและ แจจุงทำหน้าบูดแล้วกระชากผ้าห่มออกจากใบหน้าอีกฝ่าย ยุนโฮคงรำคาญเพราะเจ้าตัวเอาผ้าห่มคลุมโปงมันซะเลย แรงแมวหรือจะสู้แรงคน แจจุงเลยถูกทิ้งให้อยู่นอกผ้าห่ม เจ้าตัวร้องหง่าวอย่างไม่พอใจ
“หิวข้าวอ่ะพี่ฮีชอล ปลุกซีวอนที”
“อ้าว ..ก็ได้”ฮีชอลที่กระโดดไปนั่งบนทีวีพยักหน้าแล้วกระโจนไปหาซีวอน แต่ก่อนที่จะได้ลงเล็บคม ๆ ให้สมกับที่เมื่อคืนทำเขาอายไว้ เจ้าของแมวก็ลุกขึ้นมาแล้วคว้าอุ้งตีนนั้นไว้ได้ก่อน ซีวอนทำแบบที่ชอบตามเคยคือดึงฮีชอลไปกอดแล้วเอาหน้าถูกับขนนุ่ม ๆ แมวสีส้มถอนหายใจแล้วเลียหน้าเจ้าของตามปกติ
“หิวข้าวแล้ว”ฮีชอลบอกแล้วเขี่ย ๆ กล้ามแขนซีวอน เจ้าของแมวพยักหน้าราวกับจะรับรู้ได้
“เดี๋ยวสั่งเซอร์วิสขึ้นมาให้ เอาอะไรดีล่ะ”
“จริงน่ะ?”ฮีชอลถามอย่างสนใจและดีใจ ซีวอนพยักหน้า เขาพอจับใจความออกว่าฮีชอลพูดอะไร ร่างสูงเอื้อมมือไปหยิบเมนูมาเปิดดู โดยที่มีแมวเกาะอยู่บนไหล่
“ขนมปังปิ้ง เนย นม ได้มั้ย เดี๋ยวป้อน”ซีวอนถามแล้วจิ้มไปที่อาหารเช้าสไตล์ตะวันตกเป็นแถบในหน้านั้น ถ้เป็นอาหารเกาหลีคงยุ่งยากกว่าจะป้อนแมวเยอะ ฮีชอลก็พยักหน้ารับไปเพราะหิวเต็มที”กินข้าวเสร็จไปเดินสวนน้ำกัน”
อีกด้านหนึ่งของภูเขาโซรัคซานมีสวนน้ำขนาดใหญ่อยู่ ฮีชอลทำหน้าเซ็งใส่ ..เพราะถึงจะไปแล้วดี๊ด๊า มีทะเลเทียม มีสระน้ำวนให้เล่นบลา ๆ แต่มันอาจจะห้ามสัตว์เข้า หรือไม่ก็ร่างแมวนี่จมน้ำตั้งแต่ก้าวแรก ซีวอนก็พอเข้าใจ อีกซักพักอาหารถึงได้มาส่ง แจจุงกับฮีชอลเลยได้กินอาหารเช้าตามใจอยากจนได้
อยู่ที่ภูเขาแบบป่วง ๆ ได้อีกสองวันยูชอนก็พาพนักงานกลับโซลมาทำงานต่อ เจ้าตัวกลับมาพร้อมกับความสุขสดใสเหมือนกับได้ทำอะไรซักอย่างที่แสนจะประทับใจมา รวม ๆ แล้วแจจุงกับฮีชอลก็สนุกดีกับคราวนี้ เฉาพะตอนที่ได้กลับเป็นคนเท่านั้น แต่ถ้าจะได้เป็นคนก็ต้องห่าง ๆ กับซีวอนลัยุนโฮไปเพราะมีชางมินมาคอยลากไปทำอะไรแปลก ๆ แทน
ไม่รู้ว่าเด็กคนนี้ติดใจอะไรแจจุงนักหนาถึงได้ตามจองล้างจองผลาญอยู่เรื่อย ๆ ตั้งแต่ลากแจจุงไปเดินหาดอีกด้านในร่างแมวแล้วไล่กวดจนต้องวิ่งหนีแทบตาย ฮีชอลก็หัวเราะก๊าก ๆ อยู่อีกฝั่งกับคยูฮยอน โดยที่คิบอมก็นั่งอยู่กับดงแฮทั้งวี่ทั้งวัน พอตกกลางคืนก็ไปเดินเล่นในสวนกับชางมินจนโดนแกล้งให้อยู่กันแค่สองคน
มันจะเอาอะไรกับกูนักหนาวะแม่ง - -
กลับมาถึงโซลก็ได้โล่งใจเพราะคิดว่าไอ้เด็กกวนตีนนั่นคงตามรังควานไม่ได้ ฮีชอลเองก็เพิ่งนึกออกว่าตัวเองทำไมถึงรู้สึกคุ้นเคยกับคยูฮยอน รูปแมวตาสองสีในห้องซีวอนนั่นแหล่ะคือรูปของแมวขาวท่าทางลึกลับตัวนั้น ฮีชอลเองก็ข้องใจแปลก ๆ กับกิริยาอาการ ...
บางทีคยูฮยอนอาจจะเกี่ยวข้องกับการเปลี่ยนสถานะของเขาจากคนเป็นแมวก็ได้
แต่กลับมาอีกทีคราวนี้ ชีวิตก็ดำเนินแบบป่วง ๆ ไปซักพัก ตื่นมาโวยวาย กินข้าว นอนหลับ อาหารเที่ยง นอนหลับ กลายร่าง นั่งเล่นไพ่ เล่นคอมพิวเตอร์ไปตามใจชอบ ถ้าเป็นแจจุงก็ทะเลาะกับยุนโฮ ถ้าเป็นฮีชอลก็นั่งคุยสัพเพเหระกับซีวอน โดนหยอดบ้าง แต่ก็เริ่มมีภูมิต้านทาน
แบบนี้
“ที่รัก?”ซีวอนส่งเสียงเรียกแบบไม่รู้เนื้อรู้ตัว คนที่กำลังนั่งอ่านหนังสือคู่มือเกมส์ออนไลน์อยู่ถึงกับสะดุ้งโหยง”ทำไรอยู่อ่ะ?”
“ซักผ้าหรอกซีวอน ประโยคเปิดการสนทนาแบบนั้นน่ะไม่ต้องใช้ก็ได้”คำย้อนเจ็บ ๆ ซึ่งเป็นนิสัยเดิมของฮีชอลกลับมาแล้ว น่ากลัวเชียว ซีวอนยิ้มหวานเหมือนไม่รู้สึกอะไร ถ้าเป็นยุนโฮคงทำหน้างง ๆ เป็นหมีอึนไปนานแล้ว”มีอะไร?”
“อยากลองเลนส์ใหม่”ซีวอนชูกล้องที่ใส่เลนส์ที่ซื้อมาใหม่ด้วยราคาอันแพงลิบลิ่วให้ร่างบางดู ฮีชอลเริ่มเข้าใจว่าซีวอนต้องการอะไร รอยยิ้มหวานวาดขึ้นที่มุมปากแล้วตัดสินใจจะเล่นตัวบ้าง
“ไปถ่ายยุนโฮสิ”
“โห โคตรไร้ศิลปะ”ซีวอนวิจารณ์ทันที ให้ยุนโฮมายืนเก๊กหล่อใส่กล้อง หมั่นไส้จนอยากเอาเท้ายันโครมไปที่ตัวนายแบบ สายตาที่ส่งไปดูจะเริ่มทำลายภูมิคุ้มกันหัวใจของคิมฮีชอลไม่ได้แล้ว ถึงแม้แก้มใส ๆ นั่นจะแอบแดงระเรื่อขึ้นมาก็เถอะ”ก็ฮีชอลสวย ... ถ่ายรูปขึ้นนี่ครับ”
“นายเองก็หล่อ ถ่ายรูปขึ้น ถ่ายตัวเองสิ”ร่างบางย้อนกลับไปซึ่งคำชมนั้นก็ทำให้ซีวอนยิ้มแก้มปริ”จะอ่านหนังสือ ไปไป๊”
“จะไล่ที่รักคนนี้จริง ๆ เหรอครับ...”ร่างสูงโอดครวญเสียงอ่อน ฮีชอลทำเป็นใส่ใจกับสกิลที่ถูกต้องของการทำเควสต์ต่อไปในเกม”นะครับที่รัก”
ฮีชอลก็ยังเงียบ แต่มือก็ปิดหนังสือเป็นการบ่งบอกว่ายอมแพ้ เล่นตัวไปได้นิดเดียวก็ใจอ่อนเสียแล้ว เขาก็เป็นแบบนี้ตลอด ..ต่อต้านอะไรไม่ได้ซักที
“ก็ได้”ฮีชอลมองไปทางอื่น ไม่อยากมองสีหน้าดีใจของร่างสูงตอนนี้ แต่ก่อนที่จะได้ไปถ่ายรูปตามรีเควสท์ก็ดันมีบางเสียงโวยวายออกมาจากฟากห้องครัว ตามด้วยเสียงจานแตก ต่อด้วยเสียงวิ่งหนีกันเกรียวกราว ฮีชอลมองอย่างงง ๆ จินตนาการตัวต้นเหตุยุนโฮกับแจจุงไม่ออกว่าทำอะไรกันถึงได้เป็นแบบนี้
หรือจะรุนแรงเกินไปนะ?
“หนู!!!”
ได้คำตอบพอดี เหมือนแจจุงจะรู้ว่าพี่ชายต้องการอะไรถึงได้โวยวาย ร่างบางพยักหน้าถึงบางอ้อพอดี แจจุงกลัวหนูมาก กลัวแบบเห็นเมื่อไหร่จะโวยวายสะบั้นหั่นแหลก ซีวอนมองไปอย่างอึ้ง ๆ แล้วเดินไปดูใกล้ ๆ เห็นแต่แจจุงยืนอยู่บนเคาน์เตอร์แล้วร้องราวกับหนูกำลังจะข่มขืน
ส่วนยุนโฮก็ยืนอย่างอดทนอยู่ข้างล่าง
“ออกไปซะ ออกป๊าย!!”คิดไม่ออกเลยถ้าแจจุงเป็นแมว บางทีอาจจะเป็นโดราเอมอน แมวที่นี่กลัวหนู”ไม่เอาหนู อ๊า~”
“แจจุง เงียบ ๆ สิ”ยุนโฮที่ท่าทางรวบรวมสมาธิอยู่บอกด้วยเสียงหงุดหงิดเล็กน้อย แต่แจจุงที่ไม่เคยฟังใครไหนจะฟังยุนโฮ เจ้าตัวยังคงร้องแหลกอยู่แบบนั้นไปเรื่อย ๆ ฮีชอลถอนหายใจแล้วแตะแขนซีวอน ร่างสูงพยักหน้าแล้วหยิบกล้องขึ้นมาถ่าย
เลยได้ลองเลนส์ใหม่กับสิ่งที่สวยงามยิ่งกว่า
ภาพแจจุงกลัวหนู
“ยุนโฮ ฆ่ามัน ๆ ๆ”บางทีอาจจะเป็นเชียร์มวยก็ได้ ฮีชอลกวาดสายตาจนมองเห็นเหยื่อตัวกระจิ๊ดผู้น่าสงสาร ตาใสสีดำมองไปยังมนุษย์สองคนด้วยท่าทางไม่เข้าใจ ซากจานที่แตกกระจายก็เป็นอีกอย่างที่ทำให้ยุนโฮไม่กล้าไล่หนูไปไหน เดี๋ยวแจจุงตกใจกระโดดลงมาเหยียบ”ฆ่ามันเลย ฆ่ามันเล๊ย!!”
“จะให้ฆ่าไงล่ะ เอามีดสับหรือไงแจจุง?”ยุนโฮเองก็ไม่รู้จะทำยังไงกับหนูเคลื่อนที่ แต่มันก็ดีอยู่อย่าง จุดอ่อนของแจจุงคือหนู โอ้เย”นายก็เป็นแมวแล้วจับมันซะ”
“ยุนโฮ!!”ร่างเล็กร้องเสียงหลงเมื่อหนูเดินตรงมาหน่อยนึง ฮีชอลถอนหายใจแล้วพยักเพยิดให้ซีวอนเดินไปหาอะไรก็ได้มาช่วยซะที เหนื่อยใจ”ฆ่ามัน!!”
“แจจุง เงียบ ๆ”ยุนโฮก็ยังไม่เลิก จะให้กูทำไงวะ โยนมีดสับหัวมันรึไง”ฮีชอล เอากาวดักมาให้หน่อย”
“ให้ซีวอนไปเอาแล้ว”ฮีชอลตอบ โทรศัพท์ดังขึ้นพอดีข้างหลัง ฮีชอลเลยเดินไปรับ ท้งยุนแจไว้กับหนูสองคน”ฮัลโหล”
(“ซีวอนรึเปล่า?”)เสียงเหน่อ ๆ ที่น่าจะเป็นของฮันกยองผ่านสายมา(“หรือฮีชอล”)
“ฮีชอล คิมฮีชอล”ร่างบางทวนชื่อตัวเองซ้ำสอง ได้ยินเสียงลูกเจี๊ยบกระพือปีกอยู่ไกล ๆ”จะคุยกับใครครับ?”
(“เปล่า ๆ บอกมันสองตัวทีว่าอีกห้านาทีถึง”)
“วุ่นวายหน่อยนะทางนี้”ฮีชอลมองไปทางเสียงโวยวายที่ดังเสียยิ่งกว่าดังอีกรอบ”นายจับหนูเป็นมั้ยน่ะฮันกยอง?”
สุดท้ายซีวอนก็หากาวดักหนูไม่เจอ ฮีโร่ประจำวันเลยเป็นคนจีนผู้ยิ่งใหญ่ที่อุ้มลูกเจี๊ยบไว้ในมือ ตอนมาถึงฮยอกแจกลับร่างเป็นคนแล้วเรียบร้อย เลยได้มานั่งดูฮันกยองต้อนหนูเข้าถุงแล้วปล่อยทิ้งขยะ ท่าทางใจเย็นของคนจีนดูดีมากจนยุนโฮเองก็ยอมแพ้ ส่วนแจจุงก็นั่งเงียบเมื่อรู้ว่าตัวเองปล่อยความหวาดกลัวที่ลึกที่สุดของหัวใจออกมา
ไอ้ยุนโฮมันได้ใจเอาหนูมาขู่แหงแซะ
ซีวอนก็นั่งกดดูรูปวินาทีประทับใจไปเรื่อยเปื่อย มีทั้งรูปแจจุงยืนอยู่บนเคาน์เตอร์ ยุนโฮกำลังจ้องหน้าหนู ฮันกยองกับลูกเจี๊ยบตัวโปรดที่เข้ามามองดูคู่หฤโหดโวยวาย แล้วก็รูปฮีชอลกำลังหัวเราะอย่างสะใจในชะตากรรม
“เงียบทำไมน่ะแจจุง”ฮีชอลที่เห็นน้องชายนั่งหน้านิ่วคิ้วขมวดเลยเข้าไปถามอย่างปลอบโยน แจจุงหันมามองแล้วบ่นพึมพำ ฟังดูเหมือนสาปแช่งมากกว่า”อย่าเศร้าไปเลย”
“พี่ไม่เข้าใจ”แจจุงพึมพำออกมาอีกหนึ่งคำ
“เอาเถอะ พี่ไม่เข้าใจ”ฮีชอลพยายามทำใจกับอาการที่พูดได้ว่าหนักไปแล้วของแจจุง”กินเหล้ากัน”
“ดี”สรุปสั้น ๆ ง่าย ๆ จากคนชอบรักษาฟอร์มอย่างแจจุง เจ้าตัวคงช้ำที่ตอนนี้ฟอร์มที่ว่าแตกละเอียด ขอบคุณฮันกยองที่เป็นเจ้าชายถือลูกเจี๊ยบมาไล่หนูออกไปจากบ้าน แล้วก็ขอบคุณอีกทีที่เอาเหล้ามาให้นั่งล้อมวงกินกันเหมือนเดิม”พี่ฮีชอล”
“อะไร?”คนที่กำลังจะเดินไปยังห้องนั่งเล่นหันมาหาแจจุง ร่างบางทำหน้าประมาณว่านึกคำพูดไม่ค่อยออก
“เอ่อ ..พี่ขอซีวอนให้หน่อยสิ พรุ่งนี้ตอนใกล้ ๆ หกโมงพากลับบ้านเราหน่อย เป็นห่วง”ท่าทางแจจุงจะไม่กล้าขอยุนโฮด้วยทิฐิมันค้ำคอ ฮีชอลเองก็สะดุดไป ลืมไปเลยว่าเคยมีบ้านตัวเองอยู่เหมือนกัน ป่านนี้ไม่รู้ฝุ่นเต็มบ้าน มีหนูเข้ามาอาศัยรึยัง
“กลับไปเก็บเสื้อผ้ามาใช้น่ะเหรอ”ไม่ได้จะเอาเปรียบซีวอนนะ ถ้าเขาอยู่บ้านก็ไม่มีคนดูแลตอนเป็นแมวน่ะสิ ญาติก็ไม่มี ตกงานก็ตกงาน ทำให้การคิดว่าอยู่ที่นี่ง่ายกว่าเยอะ”จะว่าไปนอนค้างที่นั่นเลยมั้ยล่ะ”
“แล้วไล่ยุนโฮกลับแล้วให้มารับใหม่น่ะนะ?”แจจุงหลุดชื่อยุนโฮมาทั้ง ๆ ที่ตอนแรกจะให้ซีวอนเป็นคนพาไป รอยยิ้มรู้ทันของพี่ชายทำเอาหน้าแดงวาบขึ้นมาด้วยอัตราเร็วสามเมตรต่อวินาที”เออ ๆ ไม่ต้องมองแบบนั้นก็ได้!!”
“แล้วแต่สองคนนั้นน่ะ เขาจะค้างก็ให้นอนหน้าบ้านไป”และฮีชอลก็ยังโหดร้ายอย่างเก่า”ถ้าจะกลับก็ให้มารับอีกที”
“ถ้าเขาปล่อยเกาะเราล่ะพี่ฮีชอล”
ฮีชอลนิ่งไปกับคำ ๆ นั้น นั่นสิ ถ้าซีวอนกับยุนโฮตัดสินใจให้พวกเขาอยู่กันเองล่ะ เขาสองคนก็คงไม่บ้าจี้พอขนาดจะไปเกาะขาเกาะแข้งขออยู่ที่นี่ต่อล่ะ แจจุงมองไปทางยุนโฮแล้วเบ้ปากอย่างไม่ชอบใจ
“ไม่หรอก ...เชื่อพี่สิ”รอยยิ้มอ่อนวาดขึ้นบนใบหน้าเมื่อนึกถึงโอกาสในการโดนปล่อยเกาะ ฮีชอลเดินเข้าไปยังห้องนั่งเล่น ทิ้งให้แจจุงบ่นพึมพำอย่างหมั่นไส้
“ชิชะโชะเชะ ..ก็แค่คนอินเลิฟ”แจจุงทำปากยื่นแล้วเดินกระทืบเท้าตามไป ฮีชอลยังมีคนดูแลที่ดี แล้วเขาล่ะ ..
ฟ้ากับเหวชัด ๆ
“ว่าไงคนกลัวหนู”ยุนโฮทักขึ้นทันทีเมื่อเห็นแจจุง ท่าทางโซจูจะเข้าคอไปแล้วขวดหนึ่งถึงได้พูดแบบนี้ ฮีชอลเลิกคิ้วแล้วเดินอ้อมวงไปหาซีวอนที่กำลังคุยกับฮันกยองอยู่ ร่างผอมบางของฮยอกแจก็นั่งอยู่ข้าง ๆ ใบหน้าหวานที่ขาวเผือดเสียจนเหมือนส่องแสงได้ดูน่ารักเอามาก ๆ จนไม่แปลกใจที่ทำให้ฮันกยองถึงได้งาบ ๆ เร็วแบบนี้
“อะไร? ใครกลัว?”แจจุงยังคงดื้อแล้วเปิดอีกขวดขึ้นมากินบ้าง รสชาติขมปร่าของโซจูไหลผ่านคอเข้าไปจนรู้สึกมึน ๆ”ยุนโฮ เรามาแข่งกันอีกรอบดีกว่า”
“ไม่มีบอลให้แข่งนะแจจุง ..หรือจะให้แข่งจับหนู?”ยุนโฮยังไม่เลิก อะไรเล่นได้ก็เล่นมันหมด ขอแค่แจจุงหัวเสียก็พอ เห็นหน้าหวาน ๆ บูดบึ้งแบบนั้นแล้วตลกดี ฮีชอลจิบเหล้าเงียบ ๆ แล้วนั่งมองน้องตัวเองอยู่แบบนั้น ซีวอนชะโงกหน้าเข้ามาถามเสียงเบา
“ไม่ห้ามหน่อยเรอะ ท่าทางจะกลัวเสียฟอร์มขนาดหนัก”
“นายไปเอากล้องมาดีกว่าซีวอน”ร่างบางแสยะยิ้มหวานเป็นเชิงร้ายกาจ ท่าทางฮีชอลอาจจะมีความแค้นฝังลึกกับแจจุงมาก่อนก็ได้
“มันจะดีเหรอฮะคุณแจจุง...”ฮยอกแจถามขึ้นเสียงเบา ท่าทางน่ารักนั่นทำให้แจจุงปรือตามองอย่างมึน ๆ
“นายเป็นใครน่ะ...”
“ลืมแล้วเหรอแจจุง นี่ฮยอกแจภรรยาฉันเอง”ฮันกยองบอกเสียงนุ่มแล้วคว้าฮยอกแจขึ้นมากอด ร่างบางย่นจมูกแล้วเอนหลังพิงตัวฮันกยองอย่างอ้อน ๆ แจจุงเขม้นตามองแล้วทำห้นาอึนเหมือนเดิม”ไม่ต้องมามอง ไปไป๊”
“นี่ซีวอน...”ฮีชอลนึกขึ้นมาได้เลยเกริ่นในสิ่งที่แจจุงนำร่องไว้ก่อน...”พรุ่งนี้ตอนคืนร่างพากลับบ้านหน่อยสิ”
“กลับบ้าน ..บ้านนายน่ะนะ?”ซีวอนทวนเหมือนกับฮีชอลเป็นคนในบ้านตัวเองอย่างนั้นนั่นแหล่ะ สองอาทิตย์ที่อยู่ด้วยกันมามันอาจจะสร้างความผูกพันที่ดีเกินไปหน่อยก็ได้”ที่ไหนล่ะ?”
“หกโมงแล้วจะบอกทาง ไม่ไกลเท่าไหร่หรอก”ฮีชอลตอบแล้วกินเหล้าไปอีกอึก แล้วข้อสงสัยก็พุ่งพรวดขึ้นมา ถามผ่านปากออกไปโดยไม่ทันตั้งตัว”นี่ ... นายคิดจะเลี้ยงฉันไปถึงเมื่อไหร่น่ะ”
“เมื่อไหร่เหรอ”ซีวอนเองก็ไม่แน่ใจแฮะ”ไม่รู้สิ จนกว่าฮีชอลจะเบื่อล่ะมั้ง”
“งั้นก็คงต้องตอนนี้”ร่างบางเอ่ยเบา ๆ แล้วยิ้มเรื่อยเหมือนกับไม่รู้สึกอะไร ซีวอนถึงกับสำลักเหล้า พอดีกับที่เสียงเฮฮาของการแข่งขันกินโซจูเป็นขวดของคู่หฤโหดเริ่มขึ้น ฮีชอลเลยทิ้งซีวอนไปนั่งเชียร์น้องชายตัวเอง แจจุงคว้าขวดแรกขึ้นมา ยุนโฮก็เช่นกัน
“ยุนโฮ นายแพ้แน่!!”แจจุงที่ทำตาปรือ ๆ แล้ววางขวดลงหลังจากดื่มไปจนหมด ยุนโฮเองก็เริ่มมึนเมาแล้ว โซจูน่ะแรง แต่ดีตรงที่ทำให้ไม่เมาค้าง”ไอ้หมีป่า~~”
“อะไรไอ้ฟู!!”ท่าทางต่อมกลัวตายยุนโฮจะฝ่อกะทันหันเมื่อเหล้าเข้าปาก
“ระวังจะเมานะครับ”เสียงเตือนจากฮยอกแจที่ดูเป็นห่วงแจจุงกับยุนโฮเสียเหลือเกิน อย่างว่า ใครไม่ห่วง ฮีชอลรู้ว่าถ้าปล่อยให้แจจุงเมาก็ยิ่งกว่าน่ากลัว ซีวอนก็รู้ว่าถ้าปล่อยให้ยุนโฮเมาก็แย่”เอ๊ะ ..หรือไม่ทันแล้ว”
“ไม่ทันแล้วล่ะ”ฮันกยองหัวเราะแล้วลูบหัวฮยอกแจนิ่ม ๆ ร่างบางจิบโซจูไปนิดหนึ่งแล้วทำหน้าเบ้กับรสชาติของมัน อีกสี่คนนั่งดูการดวลเหล้าของแจจุงและยุนโฮราวกับเป็นละครอีกฉากหนึ่ง เวลาที่เห็นคนเมามันก็ตลกดี โดยเฉพาะคนเมาแล้วแปลกแบบยุนโฮและแจจุง
“ขวดที่สี่!”แจจุงกระแทกขวดลงแล้วชูมืออย่างผู้ชนะ ฮีชอลถอนหายใจเฮือกด้วยความเหนื่อยใจ ยุนโฮเองก็ดื่มลงไปแล้วเป็นขวดที่ห้า
“ห้า”
“ตอแหล”แจจุงอาจจะเมาจริง ๆ ตาฝาด ตาพร่า อะไรทำนองนั้น มองเห็นขวดของยุนโฮห้าเป็นอย่างอื่นไปได้”นายกินไปหก”
“อ้าว”ซีวอนร้องประท้วง แต่โดนแจจุงหันขวับกลับมามองจนต้องเงียบ แมวจอมแสบเริ่มกลายเป็นแมวเมาไปเสียแล้วเมื่อเหล้าเข้าปาก สงสัยวันนี้เฮิร์ตหนักเกินไปหน่อยก็เป็นได้ ฮยอกแจวางแก้วใบเล็กลงแล้วเอื้อมมือจะไปหยิบขนมกลางวงที่ฮันกยองซื้อมาทิ้งไว้ให้กิน
เงียบไปชั่วครู่ มีแต่เสียงแกะขนมกรอบแกรบของฮยอกแจ แจจุงกับยุนโฮยังดื่มไม่หยุดจนใบหน้าเริ่มแดง แจจุงนั่นแหล่ะที่ไปแล้วคนแรก ใบหน้าสวยดูเบลอ ๆ เหมือนคนง่วงนอน นัยน์ตาหวานเยิ้มเสียจนดูยั่วยวน ร่างบางเริ่มเอนตัวไปมาราวกับต้องการที่พักพิง แล้วก็ไปได้เอาตรงหลังของฮญอกแจเข้า เลยเอาขาไปพาดตักยุนโฮเสียแบบนั้น
“เฮ้ยแจจุง”ยุนโฮขยับตักแบบงง ๆ ที่ร่างบางเอาขามาพาด แจจุงก็ไม่สนใจ นัยน์ตาสวยช้อนมองที่วางขากิตติมศักดิ์อย่างเอาเรื่อง ท่าทางโคตรแมน และเหมือนนักเลงมาก - -
“มีปัญหาเรอะ”เสียงอ้อแอ้หน่อย ๆ แต่ก็ยังคงความขาใหญ่ไว้ได้ ยุนโฮรีบส่ายหัวแล้วชะงัก ไหงเขาเป็นฝ่ายยอมอีกแล้ววะ”พี่ฮีชอล จัดการมันเด้ะ!!”
“อ้าว”ฮีชอลเป็นฝ่ายงงบ้างที่โดนน้องชายตัวเองใช้แบบนี้ ร่างบางหันไปมองซีวอนแล้วก็สบตากัน”บ้านนายมีอะไรแก้เมามั้ยซีวอน?”
“ไม่มีหรอก มีไปก็ช่วยไอ้ยุนโฮเวลาเมาไม่ได้”ร่างสูงยักไหล่แล้วทำท่าจะลุกไปอาบน้ำอาบท่านอน ง่วงอยู่เหมือนกัน”ฮันกยอง มึงจะกลับเมื่อไหร่วะ”
“ไม่รู้ว่ะ ฮยอกแจง่วงเมื่อไหร่ก็คงกลับ”ร่างสูงบอกหน้ายิ้ม ๆ แล้วลูบหัวลูกเจี๊ยบไปมา ฮยอกแจเงยหน้าขึ้นมองฮันกยองแล้วยิ้มหวาน คนเฝ้ามองอย่างฮีชอลก็ได้แต่ถอนใจ สายตาที่ฮันกยองมองลูกเจี๊ยบส่วนตัวดูอ่อนโยนและจริงใจจนรู้สึกแปลกประหลาด
“แจจุงตัวหนักจัง”ฮยอกแจบ่นอุบอิบแล้วขยับตัวอย่างไม่สบายนัก แต่เหมือนฟ้าจะได้ยินคำขอของฮยอกแจ แจจุงเลื่อนตัวเองออกจากการนั่งทับลูกไก่ตัวน้อยแล้ววางขวดลงเสียงดัง เท้าก็ถีบยุนโฮไปอีกหนึ่งอั้กด้วยความไม่พอใจส่วนตัว”พี่ฮันกยอง ขอกินโซจูหน่อยสิ”
“ไม่ดีต่อเด็กนะ”ฮันกยองหัวเราะน้อย ๆ แล้วส่งแก้วให้ฮยอกแจ แล้วดึงออกเอาเสียดื้อ ๆ ร่างบางทำหน้ามุ่ยใส่แต่ก็ยอมรับในสิ่งที่คนจีนป้อนให้อยู่ดี แจจุงมองภาพนั้นแล้วจิ๊ปากอย่างอารมณ์เสีย สายตาอาฆาตถูกส่งไปให้ยุนโฮ
สติเริ่มลางเลือน รู้สึกมึน ๆ งง ๆ บอกไม่ถูก โลกเริ่มเปลี่ยนสีไปมาจากขาวเป็นดำ หรือไม่กระพริบตาอีกทีโลกก็เปลี่ยนเป็นสีรุ้ง แจจุงหันไปรอบ ๆ ใบหน้าหวานดูมึนงง ความน่าอันตรายเริ่มแผ่ออกมาจนฮีชอลสังเกตเห็น สถานการณ์แบบนี้จำเป็นต้องกันรอบตัวแจจุงออกมาให้ห่างมากที่สุด ไม่เคยคาดเดาได้เลยว่าจะเกิดอะไรขึ้น
...บางทีแจจุงอาจจะจับยุนโฮปล้ำ
หรือบางทีอาจจะทุ่มยุนโฮทิ้ง โทษฐานไม่ชอบหน้า
ไม่รู้จะเกิดอะไรขึ้นหรอกนะ
ฮีชอลเขยิบตัวน้อย ๆ แล้วลุกออกไปนั่งอีกทางที่คิดว่าปลอดภัย โดยให้ร่างของซีวอนเป็นเกราะกำบังเผื่อ ๆ น้องชายขี้เมาจะขว้างปาอะไรได้ ซีวอนเองก็มองงง ๆ
คิมฮีชอลขอรักษาตัวรอดไว้ก่อนก็เป็นพอ
“นั่นใครน่ะ ..หืออออ”แจจุงพูดเสียงยานพลางหดตัวกลับมาจากนอนพาดตักยุนโฮ ร่างสูงเริ่มไม่ใส่ใจในการนับขวด ยิ่งกินยิ่งมัน แจจุงก็เหมือนกัน เจ้าตัวดูเหมือนจะลืมไปแล้วว่าแข่งกินเหล้ากับยุนโฮอยู่ แน่นอน ทั้งสองคนไม่มีใครพนันอะไรก่อนไว้ มีแต่ศักดิ์ศรีที่แจจุงใช้กินต่างข้าว ใช้หายใจต่างออกซิเจนเท่านั้นเอง และคุณค่าของมันยิ่งสูงเมื่อถูกนำมาใช้กับยุนโฮ
“ไอ้ฟู…”ยุนโฮเหลือบตามามองแล้วทำท่าจะคลานเข้ามาหาแจจุง ซีวอนเริ่มเข้าใจฮีชอลลาง ๆ ว่าทำไมต้องขยับหนี แต่เมื่อยุนโฮขยับเข้ามาใกล้แจจุงก็ไม่ทันเสียแล้ว ร่างบางทำไวก่อนใจอยากเสียอีก อาการเมาและเบลอทำให้ลืมตัวอยากจะทำอะไรตามใจตัวเอง และคนที่อยู่ตรงหน้าก็ไม่พ้นระยะโจมตีไปได้ แจจุงคว้าคนใกล้ตัวเข้ามาแล้วกดลงไปกับพื้น ทำท่าจะจูบให้หนำใจ...
ปัญหาจะไม่ใช่อะไรเลย
ถ้าคนที่โดนแจจุงโจมตีจะไม่ใช่ลูกเจี๊ยบของมาเฟียฮันกยอง
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
11.03.10
มาอัพให้ ทั้ง ๆ ที่ยังปั่นตอนหน้าไม่เสร็จ
เพลียเรื่องป๋าเต็มที่ ไอ้ข่าวบรรลัยนั่น มีนพูดได้แค่ว่าไม่เชื่อ มีที่ไหนป๋าเพิ่งอัพไซว่าให้รอแล้วจะออกมาบอกว่าถอนตัวตามข่าว
ข่าวมันพูด เฮียฮันขาไม่ได้พูด !! = =!
ดังนั้น โปรดอยู่ในความสงบนะเอลฟ์จ๋า อยากให้ข่าวที่อ่านห้าวินาที ทำลายความรักห้าปีของซูจูกะเอลฟ์เหรอ !?!
คิดมากแก่เร็วนะเออ
สุดท้ายคนที่ได้หัวเราะก็คือเราเท่านั้นแหล่ะ ทุกอย่างจะต้องเป็นไปด้วยดี ก็ขอแค่เอลฟ์เชื่อใจ ^____^
อนึ่ง ไปว่ายน้ำมาแล้วปวดคอ
อสอง เดี๋ยวจะลงเจ็ดบาปให้อ่านเรื่องนึง ตอนปรารถนา -..-
อสาม ปวดคอจริง ๆ นะ = =
อสี่ เปอร์เซ็นเวรกรรม ขอบคุณเครื่องคิดเลขราคา 680 ของ casio
ทิ้งระเบิดไว้ลูกใหญ่มาก ... คิคิคิ
...นั่นสินะ ทิ้งระเบิดไว้เยอะจริง ๆ 555
พี่ทิพ ฉากแจฮยอกที่ขอไว้ เรียบร้อย !
ใครรีเควสไรแปลก ๆ ไว้ระวังได้กันหมดเน้อ คิ
ตัวเอง(เอานิ้วสะกิด) ช่องวิจารณ์มันว๊างว่างอ้ะ .. ฝากวิจารณ์หน่อยเด้
พร้อมฟังคำติ สับมาเลย TwT
//me ทำตาปิ๊ง ๆ
สลัดเป็ด เสื้อแดงกำลังยกพลเข้าใกล้บ้านไรท์เตอร์ = =bb
อนึ่ง จิ้ม ipoll จนเมื่อย ฮิ
อสอง เคยวิ่งไล่หนู เหนื่อย
อสาม อยากได้สีน้ำ อยากได้เมาส์ปากกา
อสี่ ตันนนนน
ความคิดเห็น