ศาลเจ้า ,, ตำนานองค์พระจีน

ลำดับตอนที่ #51 : ศีลข้อที่ 5 จากพระอรหันต์จี้กง

บท5ขาดปัญญาเสพสุราของมึนเมา

คนเป็นสัตวืที่เกิดจากแรงกรรม แรงกรรมผลักดันพฤติกรรมความเป็นไปในชีวิตของคน การแสดงออกตามอนุสัยสันดานเป็นแรงกรรม ไม่เฉพาะเจ็บป่วยหนักจึงเรียกว่าแรงกรรม แรงกรรมเปลี่ยนแปลงได้ด้วยจิตใจมุ่งมั่นในความดีงาม
เขาว่าอาจารย์ขี้เมา ฉันเหล้า ฉันเนื้อสัตว์ ถ้าอย่างงั้นอาจารย์ก็ต้องลงนรกซิใช่ไหม อาจารย์สอนพวกเจ้าให้งดดื่มเหล้าเพราะพวกเจ้ากินนกเข้าไปตัวหนึ่งแล้วไม่อาจฉุดช่วยวิญญาณของเขาให้ไปเกิดเป็นคนได้
เมื่อแม้แต่ฉุดช่วยวิญญาณของตัวเองยังไม่ได้เลยเจ้าจึงต้องสำรวมละเว้นหลังดื่มเหล้าแล้วเจ้ายังคงรักษาสติสัมปชัญญะรักษากิริยาสง่างามอยู่ได้ไหม จุดนี้เจ้าจึงเทียบกับพระอริยเจ้าไม่ได้ บางครั้งพระอริยเจ้าอุบัติมาในโลกเพื่อล้อเล่นชีวิตแต่พระประวัติบางเรื่องคนเล่าขาน หรือการแสดงก็แต่งเติมเป็นนิยายไป

ฉะนั้นในส่วนนี้จึงอย่าได้เอาพระองค์มาเป็นแบบอย่างข้ออ้างทำตาม แม้วิถีอนุตตรธรรมจะเป็นยานขึ้นสูง แต่ธรรมปฏิบัติตามทางสายกลางก็ยังคงต้องเริ่มต้นด้วย ศีล สมาธิ ปัญญา อย่าเข้าใจว่าเมื่อได้จุดนี้จากพระอาจารย์แล้ว ได้รู้จุดสถิตจิตวิญญาณตนโดยฉับพลันแล้ว จะกล่าวอ้างว่ารู้แจ้งเห็นจริงได้
อนุสัยสันดานเดิมของเจ้าที่ติดตามมา เจ้าได้ชำระแล้วหรือ ? หนี้เวรกรรมจากหกหมื่นปีที่ผ่านมา เจ้าลอกออกทีละชั้นได้หรือยัง ? เจ้าได้สร้างสมบุญกุศลได้เจริญปณิธานใช้หนี้เขาไปหรือยัง ?
ฉะนั้น เจ้าจึงจำต้องค่อยสำรวมระวังบำเพ็ญไป ขณะนี้พวกเจ้าก็ดีแต่เผยแพร่นำพาคนให้ได้รับธรรมะ ไม่ได้ย้อนมองภายในจิตใจของตนเองเลย กิเลสตัณหา อนุสัยในสันดานมีอยู่เท่าไร รู้ไหม ทำไมคนจึงเวียนว่ายเกิดตายในชีววิถีหกไม่จบสิ้น มันเวียนว่ายไปตามแรงของสันดาน

แม่บ้านทำอาหารชอบจะเหยาะเหล้าแต่งกลิ่นสักเล็กน้อย คิดว่าไม่ถึงกับทำให้มึนเมา หารู้ไม่ว่าจะติดเป็นนิสัยแล้วจะแก้ยาก ผู้ชายพอนึกถึงงานเลี้ยงนึกถึงเรื่องเสริมสร้างสุขภาพก็จะนึกถึงเหล้า ผู้บวชบำเพ็ญกินอาหารวันละสองมื้อ หน้าตาสดใส เลือดฝาดสมบูรณ์ ไม่เห็นจะต้องอาศัยเหล้ามาบำรุง มันอยู่ที่พลังจิตต่างหาก ทางที่ดีอย่าแตะต้องมันเลย
เจ้าจะใช้เหล้าได้ในโอกาสใด เมื่อเจ็บป่วย หมอให้ยาที่ต้องใส่เหล้า ดองเหล้าแต่ไม่ให้ถึงกับมึนเมา หายป่วยแล้วให้เลิกไปเลยไม่ให้ติดใจ
ยาผสมเหล้าใช้ทาภายนอกไม่เป็นไร ดื่มเหล้าทำให้ทรัพย์สินเสียหายบุญวาสนาค่อย ๆ ลดน้อยลง ไม่ดื่มเหล้าและไม่ให้เหล้าแก่ใคร เดินทางไปต่างประเทศก็ไม่ช่วยซื้อไม่ช่วยหอบหิ้วเหล้าให้ใคร ไม่ค้าขายเหล้า เขากินเข้าไปแล้วขาดสติ ทำความชั่วอะไรลงไปบ้าง
ความผิดบาปตรงนั้นเกิดจากเหล้าที่เจ้าให้เขา ขายเขา หรือช่วยหอบหิ้วมาให้เขา ฯ เจ้าคิดว่าเจ้ามีส่วนด้วยไหมกับความผิดบาปนั้น เขาจะดูถูกว่า “น้ำหน้าผู้หญิง” กินเหล้าสูบบุหรี่ขี่รถซิ่งไม่เป็น ยังดีกว่าที่เจ้าจะเอาอย่างเขา เขาสอนให้เจ้าตกนรกรู้ไหม โรคตับ หัวใจ เบาหวาน มะเร็งในกระเพาะอาหาร ฯ จะเกิดตามมาตั้งแต่โบราณมาเราเสียคนดี ๆ ไปมากแล้วเพราะเหล้า

อริยกวี “หลี่ไป๋” คนหนึ่งละที่เมาเหล้าแล้วจมน้ำตาย เพราะลงไปอุ้มดวงจันทร์ในน้ำ กลิ่นเหล้าเต็มตัวอย่างนี้ เมื่อมีเหตุร้ายเจ้าจะให้สิ่งศักดิ์สิทธิ์พระองค์ใดเข้าใกล้มาฉุดช่วย ผู้ใดไม่เสพเหล้าและอาหารคาว รักษากายใจให้บริสุทธิ์ผู้นั้นจะมีกลิ่นกายหอมคล้ายไม้จันทน์
พูดถึงกลิ่นไม้จันทน์ วันหนึ่งเมื่อเจ้าได้กลิ่นไม้จันทน์แล้ว หันไปก็ได้พบพระโพธิสัตว์กวนอิมประทับอยู่ ณ ที่นั้น อย่าได้เที่ยวบอกเล่าไป เพราะจะกลายเป็นเพ้อเจ้อ นิมิตเห็นดอกบัวขาว เห็นแสงสว่างเจิดจ้าบนหลังคาบ้าน ฯลฯ เป็นนิมิตมงคลในใจก็พอแล้ว
การปฏิบัติบำเพ็ญให้เห็นชัดในธรรมะ ในสัจธรรมในพระโองการจริง มิให้ติดนิมิตใด ๆ ที่ถ่ายรูปแล้วปรากฏอะไรแปลก ๆ ไม่ใช่ไม่มีแต่อย่าอยากให้มี ทุกอย่างมีเหตุปัจจัยส่งผลให้เป็นการเฉพาะเท่านั้น มิใช่จะเรียกร้องเอาได้
เมาเหล้าจะทำผิดได้ทุกอย่าง ผิดกามได้ไม่ว่ากับพี่น้อง คนใช้ ลูกหลานหรือใคร บางคนเขียนเช็คให้เขาตอนเมาเหล้าถึงกับล้มละลายไปเลย ติดต่อค้าขายสังคมกัน เลี้ยงอาหารเครื่องตื่มอื่น ๆ ให้ความจริงใจต่อกันจะดีกว่า ไม่ต้องเลี้ยงเหล้า พอเมาเหล้าความอายก็หายหมด

คนที่ผิดหวังเสียใจทำไมดื่มเหล้า เพราะเมาแล้วคิดถึงอยากได้หญิงสาวมาย้อมใจก็ได้อย่างที่คิดเหมือนดมกาว ตมสารระเหยเสพติด เขาจะหลงภาพลวงตาที่เกิดขึ้นตรงหน้าเหมือนของจริง สิ่งเสพติดทุกอย่างเสพติดง่ายแต่ตัดใจเลิกยาก
ก่อนออกจากบ้านพิถีพิถันแต่งตัว พอเหล้าเข้าปากผมก็เริ่มปรกหน้า เสื้อผ้าก็หลุดลุ่ย ไม่เหลือบุคลิกงามสง่าของครูบาอาจารย์ ของสามี ของพ่อ ของปู่ ของคนที่น่าเคารพนับถืออีกเลย พูดหยาบคายไขความลับได้แก้ผ้าได้ไม่อับอาย
ฆ่าฟันตบตีด่าทอพ่อแม่ เปิดนรกสิบแปดขุมให้ตัวเองทันที ผู้หญิงดื่มเหล้าเมายิ่งน่าเกลียด ถูกใครรังแกล่วงเกินก็ไม่รู้ตัว มีแต่คนดูถูกเหยียดหยาม ท่านจอมปราชญ์ขงจื้อ จึงได้อุทานด้วยความสมเพชตั้งแต่เมื่อสองพันกว่าปีก่อนว่า “ฉันไม่เคยเห็นผู้กระหายในคุณธรรมเหมือนดังกระหายในกามเลย” เมื่อ “กาม” เข้าครอบงำ “คุณธรรม” ก็หายไป เมาแล้วจิตใจฟุ้งซ่านทะยานอยากผิด ๆ ท้าทายกล้าเสี่ยง ศีลข้อไหนก็รักษาไว้ไม่ได้
แพร่งพรายไตรรัตน์ สิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลายก็ไม่อยู่ในสายตา พบคนเสเพลขี้เหล้าเมายา ถ้าตักเตือนได้ก็ตักเตือนไป ตักเตือนไม่ได้ให้หลีกหนี ถ้าเขาไม่มีรากบุญกุศล อย่าพยายามดึงเขามารับวิถีธรรม เจ้าอาจช่วยเขาไม่ได้ แต่กลับถูกแรงกรรมของเขาฉุดไป เพราะสมาธิความมั่นคงของเจ้ายังไม่อาจเทียบเท่าพระพุทธะ

เจ้าอาจจะรู้สึกว่าอยู่กับวงการธรรมะนาน ๆ เข้าเลยแยกตัวจากสังคมไป แท้จริงแล้วไม่ใช่ ไม่ได้แยกและไม่ต้องแยก เพียงแต่เจ้าจะต้องรู้จักใช้ด้านสว่างของวงการธรรมะไปปรับสภาพด้านที่เป็นความมืดของสังคมภายนอกให้ได้อย่างเหมาะสมเท่านั้น เจ้าไม่ต้องกินเหล้าเมายากับเขา แต่เจ้าก็ยังเป็นคนหนึ่งในสังคมนั้น
รู้ว่ากินเหล้าเมายาผิดศีล แต่ก็ยังทำ ทำแล้วใจคอก็จะหวั่นวิตกไม่เบิกบาน จึงต้องสำนึกผิดทุกวัน หลงใหลอยู่ในความเมาวันแล้ววันเล่า ไม่มีเวลาตื่นใจ ไม่มีสติที่จะมองหานิสัยสันดานไม่ดีของตัวเองจึงไม่ได้แก้ไข รากเหง้าของกุศลบุญก็เน่าเปื่อยไป เวลาเมา ท่อน้ำกว้างแค่คืบก็ก้าวไม่พ้น
เมื่อตายแล้วจะก้าวข้ามทะเลทุกข์ ทะเลเกิดตายได้หรือ เมื่อมีชีวิตอยู่ ทิ้งนิสัยสันดานชั่วไม่ได้ ตายแล้วจะไม่ยึดมั่นในอุปาทานได้หรือ ผู้สำรวมในศีลจึงมีปัญญาเป็นหัวใจ ส่วนผู้ที่ยึดมั่นในอุปาทานมีความโง่เขลาเป็นหัวใจ
เหล้า มีกับแกล้มเป็ฯเพื่อนที่เหมาะสมเข้ากันดีคือ เนื้อสัตว์ ส่วนมากคนที่กินเหล้าจึงชอบกินเนื้อสัตว์ คนกินเนื้อสัตว์จึงชอบกินเหล้า เหล้ามีกามตัณหาเป็นเพื่อนคู่ใจ คนที่กินเหล้าจึงมักจะชอบเรื่องกาม คนที่ชอบเรื่องกามจึงชอบกินเหล้า ทั้งหมดนี้เจ้าก็รู้ดีว่าเป็นเหตุที่นำไปสู่หนทางนรก