Endless love ยังไงซะ เธอก็ต้องรักผม!!

/> /> />

บทนำนิดๆ

“ปังๆ  นักเรียน!!  นั่งที่ได้แล้ว ”  คุณครูสุดใจสุดโหดสุดที่รักของนักเรียนทุกคน(หรอ)ตีไม้หวายบนโต๊ะของนักเรียนคนหนึ่งซึ่งนั่งอยู่ด้านหน้า  และฉันเองก็จำไม่ได้ว่าใคร - -* 

“หัวหน้าอยู่ไหนเนี่ย  บอกชั้นสิ  ต้องให้ครูสั่งอยู่เรื่อย  พวกเธออยู่ ม.4 แล้วนะ”  และแล้วเจ๊สุดใจก็เปิดฉากพร่ำสอนนักเรียนด้วยความรัก(มั๊ง)อีกครั้ง

“นักเรียนทั้งหมดทำความเคารพ!!” 

“ซา – หวาด – เด – ค่ะ/คร้าบ”  เสียงสวัสดีตามสเต็ปยานๆดังขึ้นอีกครั้งและฉันมั่นใจ 10% เอ๊ย 100% ว่าจะต้องตามมาด้วย..

“พวกเธอเป็นอะไรกันหะ!!   เป็นผีหรือไง พูดเสียงยานๆแบบนี้น่ะ สวัสดีใหม่อีก 10 รอบ ปฏิบัติ!”  นั่นไง  ฉันว่าแล้วว่ามันต้องเป็นแบบนี้  เฮ้อ~

“สวัสดีค่ะ/ครับ   สวัสดีค่ะ/ครับ   สวัสดีค่ะ/ครับ   สวัสดีค่ะ/ครับ   สวัสดีค่ะ/ครับ   สวัสดีค่ะ/ครับ   สวัสดีค่ะ/ครับ   สวัสดีค่ะ/ครับ   สวัสดีค่ะ/ครับ   สวัสดีค่ะ/ครับ”  เฮ้อ~  ครบซักที  ฉันว่าพอเรียนจบฉันไปเป็นพนักงานต้อนรับได้เลยนะ = =  มานั่งสวัสดีวันละสิบๆรอบแบบนี้น่ะ

“ดีมาก  นั่งลง”  เจ๊สุดใจทำหน้าพอใจก่อนจะสั่งให้นั่งลง

“ขอบคุณค่ะ/ครับ”

“วันนี้ครูจะให้จับฉลากทำรายงานนะ  เอ๊า!  จดหัวข้อ”  เสียงเจ๊สุดใจยังคงดังต่อไป   ส่วนฉันก็เริ่มทำหน้าที่นักเรียนที่ดี = =

“เหมย  ฉันฝากจดด้วยนะ ฮ้าว~  ราตรีสวัสดิ์”  ใช่แล้ว  ฉันฟุบหน้าลงกับโต๊ะก่อนเข้าสู่ห้วงนิทรา....

“โป๊ก!!” เสียงหนึ่งดังขึ้น ตามมาด้วยของแข็งๆบนหัวฉัน  เฮ้!  ใครประทุษร้ายหัวฉันเนี่ย 

“นพเก้า  นี่ใช่เวลานอนมั๊ย”  เจ๊สุดใจที่รักนั่นเอง   แล้วของที่ตกบนหัวฉันนั่นก็คือเข็มทิศเงินอันเท่าฝ่ามือ T^T  เปาบุ้นจิ้น!!  หัวฉันจะแตกมั๊ยเนี่ย

“ไม่ใช่ค่า  =W=” 

“เพื่อเป็นบทลงโทษไม่ให้คนอื่นเลียนแบบ  เธอออกมายืนหน้าห้องเดี๋ยวนี้   อ้อ!  เอารองเท้าเธอมาด้วย”  หา!  อะไรนะ ฉันฟังผิดใช่มั๊ย  รองเท้างั้นเหรอ  ไม่ใช่ไม้บรรทัดเรอะ

“คะ...ครู  ไม่ใช่ไม้บรรทัดเหรอ”  ฉันถามครูด้วยความหวังอันริบหรี่

“รองเท้าน่ะถูกแล้ว  ฉันเบื่อที่จะเห็นเด็กคาบไม้บรรทัดแล้วล่ะ”  ให้ตายสิ เปาบุ้นจิ้น!!  เจ๊สุดใจทำลายความหวังทั้งหมดของฉันไปในชั่วพริบตา

“T^T”

“อย่าชักช้าสิ  เราเสียเวลามากแล้วนะ  เดินไปหยิบรองเท้าแล้วมาห้องเร็วๆนพเก้า”  ฉันไม่เห็นมันจะเสียเวลามากตรงไหนเลย  มันไม่ถึง 5 นาทีด้วยซ้ำ -0-

ฉันเดินไปหลังห้องแล้วหยิบรองเท้าก่อนจะเดินไปหน้าห้อง(เหนื่อยนะเนี่ย)แล้วยืนมองรองเท้าตัวเอง  ฉันขอทำใจก่อนเซ่!!  ฉันไม่เคยซักรองเท้าพละนี่เลยนะ T^T  โฮๆ แยมอยากร้องไห้

“ครูรู้นะนพเก้า ว่าเธอไม่เคยซักรองเท้าเลย  ครูดูจากสีมันก็รู้แล้วล่ะ -*-” 

‘ครูรู้แล้วครูเก็บไว้ในใจไม่ได้เหรอคะ  ครูพูดออกมาทำมายย’  ฉันได้แต่ร้องโหยหวนในใจ  คำพูดของครูทำให้เพื่อนๆในห้องฮาแตก  ขำอะไรกันห๊ะ  T^T  ไม่เคยเห็นคนคาบรองเท้ารึไงกัน

“เอาล่ะ รีบๆคาบซะนพเก้า  เราจะได้จับกลุ่มกันซักที  มาลิณี  เธอทำฉลากให้ครูหน่อยสิ”  เจ๊สุดใจสั่งฉันก่อนจะหันไปสั่งยัยเหมยลี่ 

เอาวะ!  รองเท้าตัวเอง  กลิ่นของตัวเอง  คาบก็คาบ T^T  ฉันอ้าปากแล้วเอาส้นรองเท้าเข้าปาก  ยี๊!  ทำไมมันเปรี้ยวจังวะ

“เอาล่ะห้องนี้มี 40 คนใช่มั๊ย  ครูจะให้จับฉลากกลุ่มละ 4 คนนะ  เอ้า!  เดินออกมาตามเลขที่เลย  ส่วนเธอ คนสุดท้าย อ้อ!  แล้วก็ห้ามเอารองเท้าออกด้วยนะ เพราะเธอไม่ได้ใช้ปากจับ”  ประโยคหลังเจ๊สุดใจหันมาพูดกับฉัน  โหดร้ายจริงๆ T^T  แยมจะฟ้องพ่อ!!

แล้วทุกคนก็ค่อยๆทยอยออกมาจับฉลาก  เมื่อจับฉลากครบแล้วเจ๊สุดใจก็สั่งให้ทุกคนไปหาที่นั่งเป็นกลุ่มๆ 

“เอาล่ะ นพเก้า ครูจะดูหมายเลขกลุ่มให้เธอเอง”  เจ๊สุดใจหันมาพูดกับฉัน ก่อนจะหยิบฉลากอันสุดท้ายมาเปิด

“....”

“กลุ่ม 8  นู่นๆ  ที่นั่งอยุ่หลังห้องน่ะ  นั่นแหละกลุ่ม 8”  ฉันมองตามมือเหี่ยวๆของเจ๊สุดใจ  ก็พบกับกลุ่ม 8 ของฉัน

“...!!”

“ไปๆ ไปนั่งกับกลุ่มตัวเองได้แล้ว  ครูอณุญาตให้เธอเอารองเท้าออกจากปากแล้ว”  อ๊าก!!  หนูรักเจ๊ที่สุดเลย  T^T

“ขอบคุณค่า”  ฉันยกมือไหว้เจ๊แก  ก่อนจะเดินไปยังกลุ่ม 8

“นี่เธอ  เธอชื่ออะไรน่ะ”  ผู้ชายท่าทางว่าจะเป็นเด็กเรียนถามฉัน  ดูๆไปก็หล่อใช่เล่นเลยนะเนี่ย *-*  ผมสีดำ ทรงนักเรียนถูกระเบียบ  ผิวขาวบ่มแดดแบบนักกีฬา  รูปร่างสมส่วน

“ชื่อแยม -*-”  นายนี่ไม่รู้จักฉันรึไง  อยู่ห้องเดียวกันมาตั้ง 2 ปี  แต่...นายนี่ชื่ออะไรวะ -*-

“ชื่อประหลาดจริง”  ฉันว่าฉันเป็นคนดีนะ  ตอนนี้ฉันเริ่มเห็นว่าเราควรจะมองคนที่นิสัยมากกว่าหน้าตา  อืม  ถึงไอ้บ้านี่จะหน้าตาดี  แต่นิสัยแย่สุดๆ   ตอนนี้ฉันมองว่าไอ้บ้านี่หน้าตาทุเรศกว่าไอ้ดัลโจ(หมาของฉันเอง)ไปแล้ว

“นี่!!  ไอ้บ้า  แกชื่ออะไรหะ  มันไพเราะกว่าชื่อฉันแค่ไหนเชียว”  ฉันว๊ากลั่นห้องจนเพื่อนทั้งห้อง รวมถึงเจ๊สุดใจด้วย T^T

“นพเก้า!!”  เสียงเจ๊สุดใจเรียกฉัน พร้อมด้วยสายตาดุๆ  หนูไม่ผิดน้า~

“ฉันชื่อหนึ่ง ^^”  ไอ้หนึ่งบอกฉันด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม  ฉันเกลียดมัน -*-

“แล้วพวกแกอ่ะ”  ฉันหันไปถามผู้ชายอีก 2 คนในกลุ่ม

“ฉันชื่อมอส”  ผู้ชายอีกคนบอกฉัน  ไอ้นี่ก็หน้าตาดีใช่เล่นเลยน้า  ตัวสูงๆ  หน้าสะอาด  แต่ติดอย่างนึง     ดำ!!  ดำมากๆ  แยมคอนเฟิร์ม  - -*แต่ฉันว่ามันดูเท่ห์ไปอีกแบบนะ

“ฉันชื่อหนุ่ย”  ผู้ชายอีกคนบอก  นี่ก็หล่อใช่เล่น ผิวขาวๆ ตาตี่ๆแบบคนจีน  แถมยังหน้าตาขี้เล่น  โฮกก  นี่ฉันได้อยู่กลุ่มคนหล่อหรือนี่  วันนี้ช่างมีความสุขซะจริง(ถ้าไม่นับเรื่องคาบรองเท้าน่ะนะT^T)

“เอาล่ะ  พวกแกเล่นเอ็มเอสเอ็นรึเปล่า”  หนุ่ยสุดหล่อของฉัน(?)ถาม

“อืม เล่น”  ฉัน หนึ่งและมอสตอบพร้อมกัน  ว๊ายๆ  ตอบพร้อมกันงี้เป็นเนื้อคู่กันแน่เลย >////<

“เอาเมลล์มาแล้วเย็นนี้ก็ออนด้วย  จะได้ตกลงกันได้”  หุหุ  ด้วยความยินดีเลยจ้า หนุ่ยที่รัก > <

เจ้าของธีมคร้าบผม ^ ^

nu eng

อ่านต่อ : http://writer.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=566117&chapter=82#ixzz14Ojl8O3A