ไนท์ - ไน๊โตะ น่ารักมากกกกก น่ารัก น่ากิน เอ๊ย! น่ารักน่าตี รูปหล่อ พ่อรวย (ประเด็นหลังนี่เริ่ดมั่กๆ เจ๊ชอบบ) ผู้ชายอะไรขี้งอน ขี้หึง ความจำดีจัดอีก นี่ถ้าไปทำอะไรมัน เอ๊ย! เธอเข้าสงสัยแค้นไปจนวันตายชิมิ?
ต้าร์ - เห๊อะ! ปู้จายของคนอื่น... ก็งั้นๆ แค่หล่อ แค่เป็นนักบาส แค่เท่ แค่รวย แล้วไง??? แล้วไง๊??? เป็นปู้ชายของคนอื่นไปแล้ว ชาตินี้เราคงไม่มีวาสนาต่อกัน *กระซิกๆ* ไว้เจอกันที่ทางช้างเผือกแล้วกันนะต้าร์
โจ๋ - ลิงน้อยยยย คนนี้น่ารักมวากกกก โดยเฉพาะตอนถอดเสื้อเล่นน้ำ เซอร์วิส Good Job! บวกคะแนนให้เนื่องจากยังไม่มีเจ้าของ ดีมาก อยู่เป็นอาหาร...ตา ให้สาวๆ ต่อไปนะจ๊๊ะรูปหล่อ
อาร์ม - คนนี้เจ๊จองงงงงง (ออกนอกหน้ามาก) หล่อ ฉลาด ชาติเจริญ ผู้ชายขรึมๆ เย็นชาแบบนี้มันช่างท้าทายให้เราจุดไฟเผาเธอ เอ๊ย! หมายถึงจุดไฟละลายน้ำแข็ง... มีแฟนแล้ว? แล้วไง?? แล้วไง๊ ฉันไม่ยอมแพ้หร่อนหรอกย่ะ ยัยชะนีน้อย~
ลุงมังกร - ชิส์! ลุง ถึงจะหล่อล่ำกล้ามเป็นมัด แต่อายุเกิน 18 ต้องเรียกลุงเท่าน้านนน มีเจ้าของแล้วอีกต่างหาก ไม่กล้าฮ่ะ ขอแอบมองอยู่ห่างๆ แล้วกันนะฮ๊า~

คุณชายทั้งสองเป็นปัญหาสังคมไปซะแล้ว!? 555

คุณอันปังสื่อทัศนคติของทั้งสองฝ่ายออกมาอย่างเป็นกลาง แฝงอารมณ์ขันแบบตลกร้ายลึกๆ โดยเฉพาะประโยคคลาสสิค "ลินด์ซี่เป็นตัวของตัวเอง" อ่านทีไรก็ขำทุกทีเลยค่ะ

ตัวละครหลักทีมีลักษณะไม่ซ้ำแบบกันเลยก็สมจริงมากๆ อ่านแล้วเผลอลุ้นตามเพราะนึกว่าเป็นเรื่องของคนข้างบ้าน หรือไม่ก็เรียลลิตี้โชว์ ถ้ามีให้โหวตนี่รับรองกำไรท่วมท้น

ถ้าหากว่าดนตรีมีชีวิตและกระโดดออกมาเต้นรำได้ นิยายเรื่องนี้ก็คือมนตร์วิเศษที่ปลุกให้ดนตรีมีชีวิตและขึ้นมาโลดแล่นบนหน้านิยาย ยอดเยี่ยมมากค่ะ ^^

แล้วคุณอันปังก็ฉีกทุกขนบของรักหวานแหววมาแต่งนิยายวาย เอ๊ย! ไม่ใช่ (โดนทุบหัว) ไม่วายๆ ไม่ม่วงเลยค่ะ ขาวอมชมพูดูสุขภาพดีสุดๆ

ชอบตรงที่แอบมีจิกกัดอย่างน่าเอ็นดู อ่านแล้วขนาดไม่ใช่กลุ่มทาร์เก็ตการโจมตี(เรียกให้เว่อร์ๆ) ยังแสบๆ คันๆ หัวใจ

ตรงที่ฮาก็ยังฮา~ มุขที่ใช้เป็นมุบที่ contemporary มั่กๆ

จากนี้ไปก็ขอให้น้องเรนเป็นเติบโตเป็นอุเคะที่มีคุณภาพ เอ๊ย ไม่ใช่ๆ เป็นผู้ชายที่มีคุณภาพนะคะ >

ภาษาดอกไม้ของบูเกนวีลเลีย แปลว่า "เธอเปี่ยมไปด้วยเสน่ห์"
นิยายเรื่องนี้มีเสน่ห์ดึงดูด ที่ทำให้หลงเข้ามาอ่านแล้วหยุดตัวเองไม่ได้ง่ายๆ (ไม่ได้แอบมาเก็บศัพท์เล๊ย จริงจริ๊งงง)
อ่านแล้วจิตใจจะเริ่มอ่อนแอ อยากอ่านต่อไปเรื่อยๆ ไม่อยากให้จบตอน
ช่วยอัพวันละสี่ตอนได้ไหม (ล้อเล่น แต่ถ้าได้จริงๆ ก็ดี) ตอนนี้คนอ่านลงแดงอาการคล้ายติดยา
อยากเสพหมอกี๋ อยากเสพน้องเมี่ยง (ในใจแอบเรียกเธอว่าน้อง Charm เพราะเธอเปรี้ยววว) อยากเสพน้องยิ้ม แล้วก็เจย์ด้วย
เข้าขั้นโคม่าแล้ว ว่ามั้ยคะ?
ถ้าไงเอาหมอลูกครึ่งเกาหลีมาตรวจหัวใจหน่อยได้ไหมคะ?

เห็นเค้าวิจารณืกันเยอะแยะ น้องบ๊วยขอจัดไปบ้าง~ ฮี่ๆ
ยิยายของคุณ IVORY มีเอกลักษณ์ที่จะหาใครเหมือนได้ยากค่ะ จะว่าแปลกแบบไม่มีใครเหมือน หรือมันแปลกจนไม่มีใคร(กล้า)เหมือนดีคะ?? 555+
ก่อนหน้านี้เป็น eco-romance / agri-romance มาถึงปัจจุบันก็เป็น edu-romance ส่วนผสมที่ไม่น่าเชื่อ เอามาเขย่าๆ รวมกัน แล้วบรู้ม ออกมาเป็นโกโก้ครันช์! ......ไม่ใช่ละ ออกมาเป็นนิยายน่ารักเปี่ยมสาระและความฮา ต่างหาก
ทุกเรื่องของคุณ IVORY อ่านกี่ทีก็รู้เลยว่าทำการบ้านมาดีทุกครั้ง คุณ IVORY มองเป็นปัญหา อ่านปัญหาออก แล้วก็บอกวิธีแก้ไขมันได้ ...แถมยังทำให้รู้สึกว่ามันเป็นเรื่องเล็กๆ นิ้ดเดียว เหมือนเส้นผมบังภูเขา เข้าถึงง่ายๆ แล้วก็สนุกสนานด้วย
อยากให้เด็กวัยเรียน(สิเจะวัยใส อย่างน้องบ๊วย) ได้อ่านนิยายเรื่องนี้กันเยอะๆ จังเลยค่ะ

ตอนแรกที่ได้รู้ว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องเกี่ยวกับ "นางฟ้าในสลัมกับเจ้าชายในสูทหรู" เราก็อดไม่ได้ที่จะย่นจมูกพลางคิดว่า พล็อตอะไรจะเซอร์เรียลปานนั้น ตลาดปานนั้น? รักต่างชนชั้นมันก็โรแมนติกดีอยู่หรอก แต่ gap มันกว้างไปมั้ยยะ? ขายฝันกันยิ่งกว่านักการเมืองช่วงหาเสียงเลือกตั้งซะอีก
แต่นี่คือดมิศรา ดมิศราเชียวนะ ยังไงก็ต้องลองอ่านดูก่อนน่า เธอไม่น่าจะแอ๊บแบ๊วเป็นแนวใสใสได้ถึงขนาดนั้น...มีความเชื่อมั่นบางอย่างในจิตใต้สำนึกกล่อมดิฉันให้อ่านต่อไป
ค่ะ แล้วเราก็ถูกตบหน้าดังฉาดด้วยนิยายเรื่องนี้เอง ใครว่าสาวสลัมจนๆ ไม่ได้รับการศึกษาภาคปกติจะไม่มีความรู้คะ? ใครว่ามหาเศรษฐีจะขี้ดูถูกคน เอาใช้เงินแทนรีโมต ฟุ้งเฟ้อไปวันๆ? เธอได้เอาความสเตริโอไทป์มาตัดสินแล้วค่ะ เธอพลาด!

ค่ะ ดิฉันสามารถมโนหน้ายัยดมิศราชี้หน้าหัวเราะเยาะดิฉันได้ พล็อตตลาด แต่ผ่านมือดมิศราแล้วจะยังกลายเป็นเนื้อหาตลาดๆ ได้ที่ไหนก็นล่ะ!
ชิส์

พูดถึงคาแรคเตอร์กันบ้าง ดิฉันชอบการใส่ลักษณะที่คอนทราสต์กันซึ่งตอนนี้มันกลายเป็นลายเซนต์ของดมิศราไปแล้วเป็นอย่างมาก พระเอกฮิสทีเรียแต่จิตใจอ่อนโยน นางเอกที่เข้าอกเข้าใจแต่เข้มแข็ง และอาจเพราะสองตัวละครนี้เป็นพวกที่คิดอะไรเป็นขั้นเป็นตอนมากกว่าคนทั่วไป (หรือที่เรียกง่ายๆ ว่าพวกคู่ประหลาด!) ทำให้เราเดาการกระทำของพวกเขาไม่ออกเลย เนื้อเรื่องจะเป็นยังไงต่อไปก็ไม่รู้ เดาไม่ออกเลย จุดนี้นี่แหละที่ทำให้โดนล่อลวงให้ติดตามเนื้อเรื่องต่อไปเรื่อยๆ ลุ้นว่าเรื่องราวมันจะไปลงเอยที่จุดไหน

ฉากที่ชอบที่สุดในเรื่องนี้คือฉากที่ดนุเดชกับอรนลินคุยกันถึงเรื่องหนังสือที่อ่าน กลายเป็นว่าทั้งสองคนมีความสนใจแนวปรัชญาคล้ายๆ กัน พอคุยในหัวข้อเดียวกันได้อย่างออกรสมันทำให้รู้สึกว่าทั้งสองคนกำลังจูนเข้าหากัน จุดที่ทำให้สาวสลัมกับคุณพระเอกชนชั้นสูงนี่ไม่ได้แตกต่างกันมากมายปานนั้น gap ที่เคยรู้สึกว่าต่างชั้นกันมากก็ลดลงฮวบฮาบ เป็นฉากนึงที่รู้สึกว่าโรแมนติกมากๆ แม้ว่าจะคุยเรื่องที่โคตรไม่โรแมนติกนี่แหละ แถมมันยังมีความ ironic ในตัวอีกต่างหาก ไม่รู้เป็นความจงใจของคนเขียนรึเปล่า แต่ใส่ปรัชญาวิพากษ์มาในนิยายประโลมโลกย์เนี่ย ฮิปสเตอร์ทั่วราชอาณาจักรจะต้องย่นจมูกใส่คุณค่ะ ดิฉันมั่นใจ 555

พารากราฟสุดท้ายแล้ว! อยากบอกว่าจะรอนิยายเรื่องนี้ออกมาเป็นรูปเล่มนะคะ นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายที่ดิฉันจะรู้สึกดีมากๆ ที่ได้มีไว้เก็บ มีไว้อ่าน มีไว้เผยแพร่ ถ้าได้มาวางไว้บนชั้นหนังสือที่บ้านจะดีใจมากๆ รอติดตามข่าวคราวการรวมเล่มอยู่นะค้า~~~