สมศักดิ์ศรีอันดับหนึ่งของหมวดนี้จริงๆสำหรับเรื่องนี้
ไม่ว่าจะอ่านกี่รอบหรือกี่เที่ยวก้อตามไม่เคยรู้สึกเบื่อ
หรือผิดหวังแม้แต่ครั้งเดียวเนื้อเรื่องเข้มข้นตลอดโดยเฉพาะ
เกี่ยวกับมุมมองของตัวละครเอกที่ขัดแย้งกันแต่ก้อมีเหตุผล
ที่ทำให้คนอ่านยอมรับได้อยู่ในตัวเอง
ว่าแต่จะรวมเล่มเมื่อไรครับรออยู่น่ะตอนนี้อยากอ่านมากแล้ว

เคยอ่านนิยายประเภทพระเอกเก่งเทพมาก้อมาก
หรือดวงดีแบบสุดๆมาก้อเยอะจนเริ่มจะเบื่อนิยาย
แนวแฟนตาซีแล้วแต่พอมาเจอนิยายเรื่องนี้แล้ว
บอกได้คำเดียวเลยครับว่าเป็นอะไรที่พอดีเป็นที่สุด
อาจจะไม่หวือหวาหรือบู๊ล้างผลาญแต่ก้อสมบูรณ์
ในรูปของการดำเนินชิวิตไม่สนุกสนานมากมาย
แต่ก้อชวนให้ติดตามไม่รู้เบื่อเหมือนกับว่ามันเกิด
ขึ้นกับตัวเราเองหรือเราอยู่ในเหตุการณ์นั้นด้วย
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆครับ........

ชอบครับเรื่องนี้
ไม่เคยคิดเลยว่าจะมีใครเอาเนื่อเรื่องและตัวละครในนิยายต่างๆของกิมย้ง
มาผสมกันอย่างได้อรรถรสขนาดนี้....แต่น่าจะให้เทพธิดาผ้าซิ่นได้"เพลงกระบี่สาวหยกจิตพิสุทธ์"มากกว่าฝ่ามือเบญจพิษนะครับ...และที่สำคัญครับผมว่าโจหลงน่าจะได้ฝึกเพลงกระบี่ที่ไร้เทียมทานที่สุดนะครับผมอยากเห็นโจหลงใช้เพลงกระบี่ชุดนี้ตะลุยยุทธภพมากกว่ายังจำ"เพลงกระบี่แสวงพ่าย"ได้ใช่มั้ยครับนั่นละครับที่ผมอยากเห็นมากที่สุด

เป็นเรื่องแบบไทยๆที่น่าสนุกดีครับ
วางโครงเรื่องได้น่าติดตามและไม่อิงกระแส
มีการดำเนินเรื่องแบบง่ายๆเป็นขั้นเป็นตอนดี
แต่ควรปรับปรุงเรื่องการใช้ภาษา หรือบทพูด
ของตัวละคร ไม่ควรใช้คำพูดของวัยรุ่นเพราะ
จะทำให้จะทำให้บทประพันธ์ดูด้อยค่าลงไป
ส่วนเรื่องคำแทนตัวระหว่างตัวเอกกับเพื่อนๆ
ใช้ไปเลยก้อได้ครับ "กู" "มึง" หรือถ้าไม่
สะดวกใจที่จะใช้ก้อใช้คำว่า "เรา" กับ "นาย" ก้อได้

ก่อนอื่นผมขอบอกก่อนเลยว่าผมยังไม่ได้อ่านนิยายเรื่องนี้ สาเหตุเป็นเพราะชื่อเรื่องที่ทำให้รู้สึกไม่อยากอ่าน การที่ตั้งชื่อนิยายว่า "ใครเข้าแม่เตะ" หมายความว่ายังไงครับ ถ้าหมายความว่าต้องการที่จะ "แต่งเองอ่านเอง" อยู่คนเดียว คุณก้อควรจะตั้งชื่อเรื่องว่า "แต่งอ่านคนเดียว ไม่ต้องการให้คนอื่นอ่าน กรุณาอย่าเข้ามาอ่าน ขอบคุณ"
ถ้าคุณตั้งชื่อเรื่องแบบนี้ "ใครเข้าแม่เตะ" ต่อให้เนื้อเรื่องสนุกเพียงใดก้อคงจะไม่มีใครอยากอ่านหรอกครับ

ผมติดตามมาตั้งแต่เล่มแรกเลยครับ
จนถึงตอนนี้ก้อหลายปีละ...ยังอยู่ในชั้นอยู่เลย
ว่างๆบางครั้งก้อเอามาอ่าน...ตอนที่รู้ว่าว่าจะไม่ได้อ่านอีกครั้ง
รู้สึกใจหายมากเลย...เหมือนเสียเพื่อนไปคนนึงเลยละครับ
เพราะรู้สึกว่าการเดินทางของพวกเขานั้นมีผมร่วมอยู่ด้วย
ยังไงก้ออยากให้ลงจนจบครับ....แล้วไม่ทราบว่าจะได้ลงพิมพ์อีกมั้ยครับ
เพราะว่าอยากเก็บใว้ให้ครบชุดน่ะ