รักสุดซ่าของนายบ้าสุดหล่อ

ลำดับตอนที่ #1 : วันชิวๆของคนชิวๆ

 

ฮ้าว!! อาการง่วงนอนของเด็กสาว เอ๊ะ หรือเด็กชาย(แยกไม่ออกก็หน้าคุณเธอออกแนวผู้ชายอ่ะดิ แต่จริงแล้วผู้หญิงนะย่ะ) ผู้ที่นั่งฟัง mp3 อยู่หลังห้องเรียนที่อบอวลไปด้วยความรู้วิทยาศาสตร์ที่ชวนหลับอย่างยิ่ง เธอแสดงอาการง่วงนอนออกมาเสียงดังมากบ่งบอกว่าเธอไม่เกรงกลัวอาจารย์ผู้สอนอยู่หน้าชั้นแต่อย่างใดทั้งสิ้น

“เฮ้ยเบาๆดิเดี๋ยวอาจารย์ก็ได้ยินกันพอดีไอ้ลาวา”เสียงบ่นอุบอิบของเพื่อนสาวสนิทกล่าวขึ้นมาด้วยอาการเดียวกัน(มันแอบหลับในห้องเรียนทั้งคู่)

“แกก็รู้ว่ายังไงอาจารย์ก็ไม่หันมาจนกว่าจะได้ยินเสียงอ๊อดหมดเวลาเรียนชั่วโมงเนี้ยแหละ จริงป่ะ ไอ้ข้าวปั้น”

“มันก็จริงว่ะ เออ นอนต่อดีกว่าป่ะ”ทั้งคู่ยังคงหลับตาสนทนากันอย่างสนุกจนกระทั้ง....

“ณัฐทิกาน มนธิดา ยืนขึ้นสิ” ฮุฮุ คงไม่ต้องบอกนะค่ะว่าเสียงสวรรค์จากที่ใด โหแล้วอาจารย์ขาจะตะโกนเสียงดังทำไมค่ะเนี้ย ดูสิเด่นเลย จะไม่เด่นได้ไงก็พี่แกเล่นตะโกนซะได้ยินข้ามตึก เพื่อทั้งห้องก็เพ่งมาที่จุดมุ่งหมายเดียวกันนะสิ

“ค่ะ อาจารย์” ทั้งคู่ตอบพร้อมกานโดยมิได้นัดหมาย พร้อมกับลุกขึ้นยืน

“เดี๋ยวพวกเธอตามฉันมาที่ห้องพักอาจารย์ด้วยเข้าใจไหม”

“ค่ะ อาจารย์”พูดเสร็จก็มองหน้ากันประมาณว่า จะโดนอะไรอีกว่ะเนี้ย

ณ. ห้องพักอาจารย์

“พวกเธอกล้ามากที่หลับในชั่วโมงฉัน ทั้งที่พวกเธอคนหนึ่งก็เป็นถึงประธานนักเรียน อีกคนก็รองประธานนักเรียน ทำไมถึงมานอนหลับในชั่วโมงสอนของฉัน”

ท่านอาจารย์หลังจากที่พวกเราเดินตามก้นพี่แกมานั่งในห้องแอร์ที่เย็นช่ำไปด้วยคำเทศนาทั้งหลาย พี่แกก็บ่นรั่วเป็นปืนกลขนาดเนี้ย ไม่รู้หายใจทางผิวหนังรึเปล่าค่ะอาจารย์ขา

“คือเมื่อคืนพวกหนูประชุมกันดึกไปหน่อยนะค่ะ”แหล่ลงตับเชียวนะแก เมื่อคืนแกนั่งเล่นเกมส์ยันเช้าไม่ใช่เหรอย่ะ ยัยลาวา แหมแถไปเรื่อยยัยคุณนางเอก

“ใช่ค่ะอาจารย์ พวกหนู2คน อยู่กันดึกมากเพื่อหาข้อสรุปของการประชุมนะค่ะ”แกก็เป็นกับเค้าด้วยเรอะ ยัยข้าวปั้น

“เหรอ งั้นก็แล้วไป แต่คราวหลังอย่าทำอะไรหักโหมให้มากนะ และก็พวกเธอไม่ควรมานอนหลับในห้องเรียนของฉัน ครั้งนี้ฉันจะถือว่าเพราะเธอคิดช่วยงานโรงเรียนจะอนุโลมให้ เข้าใจไหม”

“เข้าใจค่ะอาจารย์ คราวหน้าจะไม่มีอีกแล้วค่ะ”

“ดีงั้นออกไปได้แล้วป่ะ”แหม อาจารย์ขา บ่นเสร็จก็เฉดหัวส่งเลยนะค่ะ(แล้วแกจะให้เค้าเอาแกไว้ทำอะไรว่ะ)

“ขอบคุณค่ะอาจารย์”

“เฮ้อ รอดตัวไปโว้ยไอ้ลาวา แกเนี้ยเลวได้ใจเลยคิดเรื่องสดเชียวนะ ฉันตามแทบไม่ทัน”ไอ้ข้าวปั้นกล่าวชมทันทีหลังคล้อยจากห้องอาจารย์จอมโหด

“เออ ขอบใจ ฉันจะถือว่าเป็นคำชม”ลาวาตอบกลับมาด้วยใบหน้าเซ็งๆ

“เออ แล้วแกจะเข้าเรียนวิชาต่อไปป่ะว่ะ”

“คิดว่าไม่ว่ะ ไม่มีอารมณ์แหละ”

“เฮ้ย ไอ้ลาวามึงเซ็งที่อาจารย์เรียกไปตำหนิเหรอว่ะ ไม่ต้องเครียดนะโว้ย”

“เปล่า ฉันหิวข้าวโว้ย ไปนั่งเรียนก็ไม่รู้เรื่องอยู่ดีอ่ะ กินข้าวดีกว่าป่ะ”

เราทั้งสองเดินมานั่งที่โรงอาหารของโรงเรียน ซึ่งตอนนี้มีเด็กนักเรียนน้อยมาก(มีแกสองตัว นั้นแหละ)เพราะตอนนี้มันเป็นคาบที่เรียนก่อนกินข้าว แล้วตอนนี้เราทั้งสองก็หิวข้าวมากแล้วด้วย

“เฮ้ย ข้าวปั้นฝากซื้อข้าวด้วยดิ”แหมแกแสดงอาการขี้เกียจอย่างเห็นได้ชัด

“ไปซื้อเองดิว่ะ ฉันก็ขี้เกียจพอๆกับแกนั้นแหละ”โหไอ้เพื่อนรักแกนี้มันน่าฆ่าหมกส้วมจริงๆเลย

“อ่ะๆๆ ไอ้ข้าวปั้น ฉันรู้แล้วว่าเราจะให้ใครไม่ซื้อข้าวให้พวกเรากิน”พูดพร้อมกับรอยยิ้มที่เลศนัยมาก

"ไอ้ฝาหม้อ ไอ้ข้าวเกรียบ มานี่ดิ"

โฮะๆ ไม่ต้องสงสัยค่ะว่าไอ้สองตัวที่เรียกมาใหม่นี่ชื่ออะไร ชื่อที่ตะโกนเรียก ชื่อนั้นเลยค่ะ และก็ไม่ต้องสงสัยอีกค่ะว่ามันคือใคร มันคือรุ่นพี่ของพวกเราค่ะ แต่ที่มันว่าไอ้..เนี้ย เพราะพวกมันทั้งสองทำวีรกรรมไว้เยอะแล้วพวกเราก็ช่วยมันเอาไว้ค่ะ มันเลยเป็นลูกน้องของพวกฉันนั้นเอง

“มีอะไร เจ๊ลาวา เจ๊ข้าวปั้น”ไอ้ฝาหม้อรีบถามขึ้นเพราะรู้ว่าพวกเราสองคนอารมณ์ร้อนมาก

“หิวข้าวซื้อข้าวให้หน่อยดิ”แหม ใจกล้ามากออกคำสั่งกับรุ่นพี่ไม่ได้มีความเกรงกลัวอะไรเลยให้ตายดิ

“จะกินอะไรอ่ะ”น่ารักที่สุดนายข้าวเกรียบ

ผ่านไปสิบนาที

“โว้ยทำไมมาช้าอย่างนี่ว่ะ ให้ไปซื้อข้าวนะเนี้ย แม่งไปถึงโคตรอีแร้งแล้วรึไงว่ะ”สาวน้อยซึ่งตอนนี้กำลังจะกลายร่างเป็นนางยักษ์เพราะความโมโหหิว

“เฮ้ยแกใจเย็น แกสั่งของที่หากินยากเองนี่หว่า ช่วยไม่ได้ ไอ้ลาวา”แหมทำมาเป็นอารมณ์เย็น ดูลูกตามันดิ อย่าได้เข้าใกล้เชี้ย อาจตายเพราะสายตามันได้

“อะไรว่ะ แค่ยากกินพิซซ่าเนี้ยมันหายากป่ะ ก่ะอีแค่กดโทรศัพท์เนี้ย เดี๋ยเค้าก็มาส่งแล้ว”แล้วทำไมพวกแกไม่โทรฯกันเองว่ะ

“แกก็รู้ว่าพวกมันออกแนว บื้อๆจะตาย”ด่ามันหน้าตายเชียวไอ้ข้าวปั้น

“เออ ไม่ต้องพูด มาโน้นแล้ว กว่าจะได้กิน”

“มาแล้วครับ ช้าไปหน่อยก็พวกนั้นมาส่งช้าอ่ะนะ ไม่มีรายแล้วพวกเราไปนะ”

“เฮ้ย ไม่เอาตังอ่ะ ค่าพิซซ่านะ”แหมแกทำเป็นคนดีจะจ่ายค่าพิซซ่า น้ำเปล่า ห้าบาท แกยังคิดแล้วคิดอีกอยู่เลยไม่ใช่เหรอไงว่ะ ไอ้คุณนายลาวาจอมขี้เหนียว(เดี๋ยวไอ้คนเขียนโดนตืบ)

“ไม่เอาหรอกพวกเธอช่วยเราไว้หลายครั้ง ถือว่าเป็นการตอบแทน ไม่แหละ”มันจะรีบไปไหนอ่ะเนี้ย

“เฮ้ยไอ้ ฝาหม้อจะรีบไปไหนว่ะ”ถูก ฉันกำลังจะถามเลยไอ้ข้าวปั้น

“ออ พวกเราจะไปรอดูนักเรียนที่ย้ายมาใหม่นะ”

“เหรอ ที่ไหนว่ะ”แหมเรื่องคนอื่นเนี้ยไวเชียวนะไอ้ข้าวปั้นเพื่อนรัก

“ที่โรงยิมไง พวกเธอเป็นประธานนักเรียนกันไม่ใช่เหรอ ทำไมเรื่องพวกนี้ถึงมาถามพวกเรา”แกเอ้ยก็พวกฉันไม่รู้ไงถึงถาม พูดมากจริงลูกน้องใครว่ะ

“เออ ไปไหนก็ไปป่ะ เดี๋ยวพวกเราค่อยไปทีหลัง”

“อือ”

“ทำไมคนมันเยอะอย่างนี้ว่ะ ไอ้ข้าวปั้น แน่ใจนะว่านักเรียนใหม่จริง ไม่ใช่ดารา”แหมแกมันก็มาด้วยอาการเดียวกันหมดนั้นแหละ

“ไอ้ลาวา ฉันว่าเราไปหลังเวทีกันเหอะร้อนแล้วโว้ย”ข้าวปั้นพูดพร้องกับปาดเหงื่อที่ไหลเป็นทางตามใบหน้าที่ขาวไร้สิ่งสกปรก

“เออ รีบไปเหอะ”

ด้านหลังเวที

“ลาวา ข้าวปั้น ทำไมมาช้าอย่างนี้อ่ะ งานจะเริ่มอยู่แล้วนะ”ฟูจิ คุณหนูประจำกลุ่มกล่าวขึ้นเมื่อเห็นหน้าเพื่อนสาวทั้งสองที่วิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาด้านหลัง ด้วยน้ำเสียงดีใจป่นตำหนินิดๆ

“ไม่ต้องพูดเลย ฟูจิ พวกเธอไม่เห็นบอกอะไรพวกฉันเลย”ลาวากล่าวด้วยน้ำเสียงที่เหนื่อยมาก

“ใช่ๆ ไม่ต้องโทษพวกเราเลย ถ้าพวกเราไม่ถามไอ้ฝาหม้อกับไอ้ข้าวเกรียบก็คงไม่รู้หรอก”ข้าวปั้นพูดด้วยอาการงอนอย่างเห็นได้ชัด

“พวกเราบอกแล้วนะ แต่พวกแกไม่สนใจฟังเอง”โตเกียวสาวเจ้าเสน่ห์ที่วันๆเอาแต่วิจารณ์เรื่องผู้ชาย

“ไม่ต้องโทษกันแล้ว ลาวา เดี๋ยวประธานนักเรียนต้องขึ้นไปกล่าวต้อนรับเด็กใหม่นะ”วีต้า เพื่อนสาวอีกหนึ่งคนในกลุ่มเป็นคน....อ่ะๆไม่ทันแล้ว งั้นเดี๋ยวว่างๆจะมาเล่าให้ฟังนะค่ะ

หลังจากที่ขึ้นกล่าวต้อนรับไปนานสองนาน ทั้งดรงยิมก็ยังไม่เห็นหัวไอ้นักเรียนที่มาใหม่สักคน มันจะมาวันนี้แน่เหรอว่ะเนี้ย ช้าอย่างนี้เดี๋ยวประธานนักเรียรคนนี้ออกคำสั่งไล่ออกซะเลยรี่(แหมพูดเหมือนแกมีอำนาจอย่างนั้นอ่ะ)

เอ๊ะ มุงอะไรกันว่ะนั้น มีใครเป็นลมงั้นเหรอ ความสงสัยเข้าครอบงำ ต้องไปดูซะหน่อย

“เฮ้ย ทุกคนมีอะไรกันงั้นเหรอ มุงอะไรกันเนี้ย โว้ยเข้าไม่ได้ ไอ้ข้าวปั้นแกตัวใหญ่กว่าฉันเปิดทางให้พวกเราหน่อยดิ”แหมก็คนในกลุ่มไอ้ข้าวปั้นตัวใหญ่สุดแล้วนี่นา

“เฮ้ยไม่มีคนเป็นลม แล้วมันมุงอะไรกันว่ะเนี้ย”

“พวกเค้ามุงดูพวกผมเองแหละครับ”ใครว่ะ พูดยังก่ะพวกมันเป็นสัตว์หายากยังงั้นแหละ ไหนขอชมใบหน้าหน่อยดิว่าจะแปลกอย่างที่คิดป่ะ

ตึก ตึก ตึก แว้ก แม่เจ้าโว้ย อะไรของมันว่ะเนี้ย คนหรืออะไรว่ะ ทำไมมันหล่ออย่างงี้ว่ะ เกินบรรยาย คิ้วเข้ม สูง ผิวสองสี นับว่าเป็นคนที่หล่อใช้ได้ งั้นใช้ไปซื้อน้ำให้กินทีดิ(เก่าแล้วพี่มุกเนี้ย)

“คุณ จะจ้องผมอีกนานป่ะ เดี๋ยวความหล่อลดหายหมด”ฉันขอเก็บข้อความที่คิดเมื่อกี้ทั้งหมดไปทิ้งส้วมด่วน พูดมาได้ไม่ระคายบ้างเหรอ พ่อคุณ

“ฉันกำลังมองว่าปลากระโห้สำลักน้ำพอย่างนายเนี้ยนะ ที่เค้าเรียกว่าหล่อ”

“นี่เธอจะมากเกินไปแล้วนะ ฉันจะรายงานเรื่องที่เธอว่าฉันคราวนี่กับประธานนักเรียนของที่นี่”ทำเป็นพูดไอ้ผู้ชายทุเรศเอ้ย

“แน่จริงก็ไปฟ้องดิ เดี๋ยวจะรออยู่ตรงนี้เนี้ย”พูดไปแล้วเค้าจะไปหาประธานนักเรียนได้ที่ไหนล่ะแม่คุณ ในเมื่อประธานนักเรียนมันก็คือแกไม่ใช่เหรอไง

“อย่าท้าฉัน ยัยลิงเตี้ย”หยาบคายไอ้ปลากระโห้สำลักน้ำ แกบังอาจมากที่กล้าเรียกฉันอย่างนั้น

“งั้นก็รีบไปฟ้องดิ ไอ้ปลากระโห้”หุหุ หาให้ตายก็หาไม่เจอ

“ได้ คือ มีใครรู้บ้างครับว่าประธานนักเรียนอยู่ไหน ช่วยพาผมไปหาทีสิครับ”

“ได้ขา”แหม เสียงยัยพวกชะนีทั้งหลายเล่นซะปวดหูเลยแหะ

“นำไปเลยครับ”นายปลากระโห้รีบเร่งสาวๆให้พาไปแต่สาวๆทั้งดรงยิมกลับไม่ออกเดิน กลับพากันชี้มาที่ยัยลาวาตัวแสบที่ยืนกระดิกพระสนเท้าตรงหน้านั้นเอง

“อย่าบอกนะว่า......”

“ใช่ฉันเนี้ยแหละประธานนักเรียน มีปัญหาอะไรม่ะ คุณนักเรียนใหม่”พูดพร้อมกับยักคิ้ว

“เฮ้ยจริงดิ งั้นที่เค้าว่าประธานนักเรียนที่นี่มีความสามารถสูงงั้นก็ผิดแล้วอ่ะดิ”แหมแกพูดมากจริงมันน่าเอารองเท้าฟาดปากจริงๆ

“เออ ไม่ต้องพูดมากนี้ รองประธาน เลขา เหรัญญิก ผู้ช่วย หมดนี่เพื่อนฉัน”ฉันรีบแนะนำเหล่าเพื่อนพ้องให้รู้จักพอสังเขป

“ยินดีที่ได้รู้จัก”พูดเสร็จก็จับมือกันตามมารยาท

“ฉันว่าเราไปหาที่นั่งคุยดีกว่าป่ะ เมื่อยว่ะ”

“เออ ดีไอ้ลาวา ฉันก็ชักเบื่อพวกชะนีแถวนี้แล้วดิ”ข้าวปั้นพูดออกมาโดยไม่สังเกตสายตาของเหล่าชะนีที่ตนด่าออกไปแม้แต่น้อย

ณ.ห้องกรรมการนักเรียน

“นี่ไหนว่านักเรียนใหม่จะมา 3 คนไม่ใช่เหรอ”เมื่อเข้ามาในห้องคณะกรรมการยัยลาวาก็เปลี่ยนทันทีจากหน้ามือเป็นหลังเท้า

“ใช่เห็นบอกว่ามา3ไหงมี1อ่ะ”ข้าวปั้นก็ยังคงความกวนประสาทไว้เหมือนเดิม

“อีกสองมันไปหาอาจารย์แล้วอ่ะดิ”ไอ้ปลากระโห้ตอบด้วยใบหน้าเหมือนจะหล่อ

“เออ แล้วตกลงนายชื่ออะไรล่ะ คุยกันมาตั้งนานยังไม่รู้เลย”วีต้าถามขึ้นตามมารยาท

“เราชื่อแมคม่า อายุ17 แล้วพวกเธอล่ะ”

“นายอายุ17เหรอ งั้นก็รุ่นพี่เราอ่ะดิ”ไอ้โตเกียวพูดพร้อมกับสายตาที่เป็นประกาย

“แล้วตกลงพวกเธอจะบอกฉันได้รึยังว่าชื่ออะไร อายุเท่าไร”นายแมคม่ารีบพูดเร่ง

“เรา ชื่อ ฟูจิ อายุ15นะ”ยัยคุณหนูไม่ต้องไปพูดดีกับมัน

“เราชื่อ โตเกียวอายุ15นะยินดีที่ได้รู้จัก”ยัยโตเกียวไม่พูดเปล่ายื่นมือเข้าไปจับซะงั้น

“เราชื่อ วีต้า อายุ15เหมือนกัน”ยัยวีต้าพูดเสร็จก็หันหลังไปลากคอไอ้ข้าวปั้นมาแนะนำเป้นรายต่อไป

“เออ ชื่อข้าวปั้น15 เหมือนกาน”ข้าวปั้นรีบพูดแล้วก็ลงไปนั่งเล่นเกมส์มือถือต่อ

“แล้วเธอล่ะชื่ออะไร ยัยลิงเตี้ย”ไอ้นี่ฉันอยุ่เฉยๆยังแกว่งปากหาเท้าอีกนะ

“ไอ้...”

“ลาวา ก็แนะนำตัวดีๆไปสิ ไปกวนเค้าแล้วก็โมโหเอง”

“เออ ชื่อลาวา อายุ 15”พูดเสร็จก็หันไปนั่งกับข้าวปั้น

“ชื่อลาวานี่เอง ชื่อร้อนเลยเป็นคนอารมณ์ร้อนรุเปล่าเนี้ย”

“ไม่เกี่ยวโว้ย อย่าหาเรื่องน่าไอ้ปลากระโห้”

“เดี๋ยวเหอะ......”

ยังไม่ทันที่ไอ้ปลากระโห้จะพูดอะไรประตูห้องกรรมการห้องเรียนก็เปิดออก พร้อมกับการปรากฏร่างของผู้ชายสองคน

“ประธานนักเรียนอยู่ไหมคับ”ผู้ชายคนหนึ่งที่ดูจะเรียบร้อยแอ๊บทะเล้นพูดขึ้น

“อยู่ค่ะ ฉันเนี้ยแหละมีอะไร”ลาวาพูดขึ้นพร้อมกับเดินไปหา

“เย้ เจอแล้วใต้ฝุ่น หาตั้งนานเนอะ”ผู้ชายคนเดิมพูดขึ้นแสดงความตื่นเต้นมาก

“อือ งั้นเราก็กลับบ้านกันเหอะลูแปง” ไอ้คนที่ชื่อใต้ฝุ่นพูดขึ้น

“จะรีบไปไหนอ่ะอยู่คุยกับพวกเพื่อนใหม่ก่อนสิ”ลูแปงพูดพร้อมกับวิ่งมานั่งข้างๆข้าวปั้น

“เฮ้ยอะไรของนายเนี้ย”ข้าวปั้นตะโกนขึ้นพร้อมดีดตัวออกจากโซฟาทันที

“เราแค่อยากจะคุยด้วยเฉยๆอ่ะ เธอรังเกียจเราเหรอ”ลูแปงพูดพร้อมกับทำหน้าน่าสงสาร

“เฮ้ยเปล่า แค่ตกใจนะ”ข้าวปั้นรีบพูดแก้ตัว

“เออ ลาวา ฟูจิว่าเรากลับบ้านกันดีกว่านะเย็นแล้วอ่ะ”ฟูจิพูดขึ้นด้วยสีหน้าดูคล้ายกับกังวลใจ

“ก็ได้ เฮ้ยฉันว่าเราค่อยคุยกันพรุ่งนี้ก็ได้”ลาวารีบพูด

“อือ งั้นพรุ่งนี้เจอกันนะ”ข้าวปั้นรีบพูดลา แล้วลายัยสองคนที่ยืนนิ่งออกมาจากห้องทันที

“เฮ้อ เราไปส่งฟูจิกันก่อนเนอะ”ลาวารีบพูด เพราะมีเหตุบางอย่างที่ทำให้ฟูจิต้องรีบกลับบ้าน

“ใช่เดี๋ยวเกิดอะไรขึ้นจะแย่”ข้าวปั้นไม่พูดเปล่ารีบลากฟูจิทันที

“ขอโทษนะที่ฟูจิต้องรีบกลับนะ เลยทำให้ทุกคนต้องกลับด้วยเลย”ฟูจิรีบขอโทษขอโพยเป็นการใหญ่

“ไม่ต้องพูดมากเลย รีบกลับบ้านเลยป่ะ ฉันขี้เกียจโดนพ่อแกด่า”ไอ้ข้าวปั้นพูดพร้อมกับลากคอไอ้ฟูจิจนตัวลอย จะไม่

ให้กลัวได้ไงค่ะในเมื่อไอ้คุณฟูจิเนี้ยมันเป็นลูกมาเฟียเจ้าพ่อครองถิ่นแถวนี้อ่ะดิ น่ากลัวมากๆๆๆ

"อ่ะนั้น เบส  บอดี้การ์ดแก ไอ้คุณฟูจิ"พูดเสร็จทุกคนก็ลอบสังเกตุสีหน้าของฟูจิทันที  เป็นที่รู้กันว่าฟูจิแอบชอบ

นายเบสมานานแล้ว แต่นายนั้นก็โง่ไม่รู้สักที(กินข้าวหรือกินหญ้ากันแน่ฟะเนี้ย โง่ไม่ปรึกษาใครเลย)

"งั้นฟูจิขอตัวกลับบ้านก่อนแล้วกันนะ  บ๊ายบาย"ยัยฟูจิของเราก็ยังหน้าแดงไม่หายสงสัยโดนเย็นตาโฟราดหน้า

มากลางทางชัวร์

"เออ คนเรามันเจอคนที่ถูกใจกว่ามันก็ถีบหัวเพื่อนส่งเลยนะ"ไอ้ข้าวปั้นยังเห่าไม่เลิก แถมมันยังตะโกนซะข้ามทวีป

จนไอ้เบสหันมองด้วยความสงสัยว่ามันเห่าอะไรว่ะ