คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chapter 5 ขอบคุณ น้ำตา โกหก
Chapter 5 ขอบคุณ น้ำตา โกหก
เมื่อหลุดพ้นจากอุโมงค์ไบรนพาเซลไปเดินไปตามทางขึ้นทางเหนือขึ้นไปผ่านร้านขายอาหารมากมาย หนึ่งในร้านขายอาหาร มีร้านที่ขายพายเนื้อกระต่ายหัวขโมยที่อร่อยที่สุดของท่าเรือมิตรภาพขายอยู่
“ ฟุด..ฟิด ฟุดฟิด ” เจ้าแมสคอท จำจมูกฟุดฟิด มันได้กลิ่นที่หอมหวน ชวนหิวลอยออกมาจากที่ร้านขายพาย มันถึงกลับตัวสั่นแล้วรีบเอาหัวมุดซุกที่อกของเซล เซลลูบหัวเบา เบาแล้วบอกมันว่า
“ ไม่เป็นไรนะ พวกเราไม่เอาแกไปขายให้เขาทำพายหรอก ” เสียงแหลมของไบรนดังขึ้น
“ แต่ไม่แน่นะถ้าแกดื้อน่ะ เจ้าแมสคอท !! ฮ่า ฮ่า”
“ งั่ม..........โอ๊ย....ให้ตายเหอะเจ้าแมสคอท มันกัดฉันอีกแล้วนายดูซิ ” เจ้าแมสคอทรีบหนีมุดเข้าไปในเสื้อของเซล
“ เซล555+ ก็นายไปขู่มันทำไมล่ะไบรน...... ” เดินผ่านร้านขายเสื้อผ้าของเจ๊มิตร เดินตรงขึ้นไปเห็นผู้คนมากมายใส่ชุดสีน้ำเงินเหมือนที่ไบรนอยากได้จากร้านเจ๊มิตร และไบรนก็หยุด กึก....
“ เซลนี่ไงหล่ะที่เราจะมีตังอ่ะ รวยกันแล้วงานนี้ ไปกันเหอะ ” เค้าทั้งสองเดินทางเข้าร้าน ร้านมันชื่อว่าร้าน บิงโก
“ ไบรนนายก็รู้จักทางที่ท่าเรือเยอะเหมือนกันนะเนี่ย ” เซลแซวไบรนที่กำลังแบกเสื้อคุมที่ห่อหินธาตุมากมายไว้ที่หลังของเขา
“ 55+ ไม่หรอก ฉันก็รู้จักแค่ท่าเรือกับร้านนี้เท่านั้นแหละ ฉันมาซื้อธาตุไปเสริมพลังให้กับเทบุคุโร่น่ะ ”
กรุงกริ๊ง...กรุ้งกริง โมบายที่แขวนหน้าร้านดังขึ้นเมื่อพวกเค้าเปิดประตูเข้าไป สิ่งที่พวกเค้ามองเห็นคือผู้คนที่มากมาย มีเพียง... สาวน้อยร่างอ้อนแอ้นหน้าตาน่ารักสะดุดตา ส่งยิ้มให้
“ สวัสดีคร๊า บิงโกยินดีต้อนรับคร๊า...... ” เธอน่ารักจนทำให้ไบรนตาลอย มองแต่เธอโดยไม่ละสายตา
“ นี่ไบรน ” เซลสะกิด
“ นี่ไบรน..... ” เซลยังคงสะกิดอย่างต่อเนื่อง
“ เอ๊ย..........ฉันไม่ได้หูแตกฉันรู้แล้ว ” ไบรนเหวใส่
“ แล้วนายเหม่ออะไรห๊า ” เซลไม่ค่อยพอใจซักเท่าไหร่ ไบรนชี้นิ้วไปทางสาวน้อยที่มีหน้าตาน่ารักจิ้มลิ้ม
“ ก็นายดูสิ........”
“ เห๊อ.......อู้ .......... ” เซลตาลอยอมยิ้มมองสาวน้อยด้วยอาการท่าทีชวนฝัน
“ ไบรนฉันรู้แล้วแหละนางฟ้าอ่ะเป็นยังไง ”
“ เหอ ๆ ถูกของนายเลย ตอนนี้ฉันรู้สึกเหมือนอยู่บนสวรรค์ 555+ ”
“ นั่นสิเนอะ ” สีหน้าลามกของพวกของพวกเขาแสดงออกจนเห็นได้ชัด
“ หรอ..... ” น้ำเสียงที่พูดชวนขนลุกดังออกมาจากหลังร้าน
“ หรอ......พวกนายรู้สึกเหมือนอยู่บนสวรรค์ใช่มั้ย ”
“ เซลนายรู้สึกเหมือนที่ฉันรู้สึกมั้ย ”
“ อืม...ไบรนมันเย็นวูบ วาบ วูบ วาบ เสียวหลังวูบยังไงไม่รู้ ” ทั้งสองหันไปดู เจอชายแก่รูปร่างผอมสูงดูขี้โรค เค้าอ้าปากผงาบ เสียงที่เปล่งออกมาชวนน่าขนลุก
“ เด๋วพวกแกต้องตายก่อนถึงใช่มั้ยถึงจาได้ขึ้นสวรรค์น่ะ ” ชายแก่ทำท่าทางน่ากลัวราวกับจะกินหัวพวกเค้า
“ แว๊ก...............ผีหลอก ช่วยด้วยครับผีหลอก ” เซลร้องเสียงหลง ทุกคนในร้านหันมามองกันเป็นตาเดียว
“ แว๊ก....ผีหลอกคับ ” เจ้าแมสคอทตกใจ รีบมุดเข้าไปในเสื้อเซล ไบรนได้ทีวิ่งไปกอดสาวน้อย แล้วทำท่ากลัว
“ ช่วยผมด้วยคับช่วยผมด้วยผีหลอก ” เซลไปดึงไบรนออกมาจากสาวน้อยที่กำลังงง ๆ
“ แหม...เวอร์ไปและไบรน ไบรนยิ้มแบบเขิน ๆ ” คราวนี้เซลร้องเสียงหลง เหวอสุดขีด
“ แว๊ก...ผีหลอกคับ ” เซลได้ทีรีบวิ่งกะจะไปกอดสาวน้อย ไบรนดึงไว้ได้ทันทำให้เจ้าแมสคอทหลุดออกจากเสื้อหล่นมากองไว้กับพื้น
“ พอแระพอเหอะ เซล มุขนี้ฉันเล่นแล้ว 555+ ” เซลหัวเราะแก้เขิน นั่นสินะ เซลหันไปมองผู้คนในร้าน ที่มองสาวน้อยเป็นตาเดียวกัน เค้าดูออกเลยว่าทุกคนกะจะเล่นมุขเดียวกับเค้าที่วิ่งไปกอดสาวน้อย มีเสียงสยองดังขึ้นมาว่า
“ อะ...ฮ้าลองเข้ามาสิ เดี๋ยวพัดพ่อจะฟัดไม่เลี้ยงเลย ” เจ้าแมสคอทตกใจวิ่งขึ้นตัวไบรน แล้วไปนั่งอยู่บนหัวของไบรน ชายที่ไบรนกับเซลตะโกนว่าเป็นผี ถือมีดทำครัวเข้ามาขวางเจ้าพวกหน้าหื่นที่คอยมองสาวน้อยอยู่ในร้าน
“ พ่อคะ พ่อทำไมไม่ไปพักผ่อนก่อนละค่ะ เดี๋ยวร้านหนูดูให้ค่ะ ” เธอรีบประคองพ่อเธอที่ทำท่าทีหวงก้าง
“ พ่อไม่เป็นไรหรอก ขืนพ่อไปเจ้าพวกนี้ มันก็ได้โอกาสพอดี ” ชายแก่แยกเคี้ยวให้ผู้ชายในร้านที่ยังคงจับจองมองลูกสาวของตน
“ พ่อก้อ.....พวกเค้าไม่ได้ทำอะไรหนูซักหน่อยนี่ค่ะ ”
“ ใครบอกหล่ะ ลูกกวาด...ลูกรักเอ๊ย.. พวกมันเนี่ยแหละคอยแทะโลมหนูด้วยสายตาทั้งนั้นแหละ”
ชั่วครูในร้านเกิดเสียงเงียบกริบ ทั้นใดนั้นชายที่ดูขี้โรคก็ล้มลงไปกองที่พื้นร้าน
“ พ่อคะ พ่อคะ ” สาวน้อยเขย่าตัวพ่อที่สลบลงกับพื้น เซลตรงดิ่งรีบอุ้มชายที่ดูขี้โรคขึ้น
“ พ่อเธอไม่เป็นไรหรอกนะ เด๋วเธอพาฉันไปที่ห้องนอนก่อน ”
“ ห๊าอะไรนะ ” สาวน้อยมีท่าทีตกใจกับคำพูดของเซล
“ ให้พานายไปที่ห้องนอนฉันหรอ ”
“ โอ๊ย....ไม่ใช่ห้องนอนเธอ แต่เป็นห้องนอนของพ่อเธอ ” เซลพูดเสียงดังด้วยความรำคาญ
“ อ่ะ.. อืม ” เทอพยักหน้า
“ ไบรนบอกให้คนในร้านกลับไปก่อน ”
“ อืม...ได้ ” ไบรนรีบบอกทุกคนที่อยู่ในร้านให้กลับไปก่อน หลังจากที่ทุกคนออกไปหมดเค้าก็ไปปิดประตูร้าน
สาวน้อยพาเดินเซลเดินไปที่ห้องนอนของพ่อเค้า
“ เอ้า....อึบ.... ” เซลวางชายที่ดูขี้โรคไว้บนเตียงนอน
“ พ่อเธอนี่หนักใช่เล่นเลยนะ ” เซลบ่นอุบ
“ อื้ม...แต่ก็ไม่น่าเชื่อเลยนะว่านายจะอุ้มไหวน่ะ ”
“ อืมเรื่องใช้กำลังน่ะฉันถนัดอยู่แล้ว ฉันช่วยพ่ออุ้มปลา สวรรค์พินาศบ่อย ๆ ”
“ ห๊าปลาสวรรค์พินาศ ตัวหนึ่งมันหนักไม่ต่ำกว่าร้อยกิโลเลยนิ ”
“ อืม ......นายนี่มันบ้าพลังจัง ” สักครู่หนึ่ง ไบรนเปิดห้องเข้ามา
“ นี่ นี่ ทำไรกันอยู่ แล้วตาแก่ขี้โรคเป็นไงบ้างหล่ะ ” สาวน้อยมองหน้าไบรนตาเขียวปรัด
“ พ่อฉันไม่ได้ชื่อตาแก่ขี้โรคซะหน่อย เค้าชื่อ ซินโคป ( syncope ) ย่ะ ช่วยเรียกให้มันถูกหน่อย ”
“ นี่แม่สาวน้อย ไม่ต้องทำหน้าเครียดจิงจังขนาดนั้นก็ได้ ” ไบรนพูดแหย่เล่น
“ แล้วอีกย่างฉันก็ไม่ได้ชื่อแม่สาวน้อย ฉันชื่อลูกกวาดย่ะ ” เธอทำหน้าบูดแก้มป่องใส่ไบรน
“ อะจ้า จ้า แม่ลูกกวาด ”
“ ไบรนดูอาการพ่อของลูกกวาดให้สิ ”
“ อืม....อ้าวเฮ้ย...เซลฉันไม่ใช่หมอซะหน่อยจะให้ดูอะไรเล้า ”
“ อ้าวฉันนึกว่านายจารักษาคนป่วยได้ซะอีก ”
“ อืม.......ดูหน่อยก็ได้ ฉันจะทำเท่าที่ฉันทำได้แระกาน อืม....ใบหน้าซีดเผือด ร่างกายซูบผอม ผิวขาวเหลืองจนดูซีด ฉันว่าเค้าต้องเป็นโรคนั้นแน่ โรคนั้นโรคไหนหล่ะ ”
“ นายนี่พูดจากำกวมเรื่อยเลยนะ ”
“ ก็ฉันจำไม่ได้นี่เซล เหอให้ตายเหอะ แต่ว่ามันมีวิธีรักษานะ ”
“ จริงหรอ ลูกกวาดดีใจมาก มีทางรักษาจริง จริงนะ ”
“ อืม ” ไบรนตอบ เมื่อเธอได้ยินคำตอบน้ำตาของเธอไหลลงมา
“ พ่อฉันน่ะเป็นอย่างนี้มานานมากแล้ว เค้าจึงไปหาซื้อธาตุต่าง ๆ มาผสมทำเป็นยาหวังว่าจะหายซักวัน ยิ่งซื้อมามันก็ยิ่งมากขึ้น มากขึ้นทุกวัน ธาตุที่ขายทุกอย่างในร้านนี้เค้าก็ลองเอาไปทำเป็นยามากินหมดแล้วแต่ก็ไม่หายซักที” เธอยังคงสะอื้นไห้
“ อืม....แล้วพ่อของเธอเค้าเป็นอย่างนี้ได้ยังไงหรอ ” ไบรนถามพร้อมกับเอามือปราดน้ำตาที่ติดอยู่ตรงแก้มของลูกกวาด
“ ไม่รู้เหมือนกัน ตั้งแต่เค้าเข้าไปในป่าอเวจีกลับมาเค้าก็เป็นอย่างนี้ตลอดเลย จนฉันไม่รู้จะทำไง แร่ที่ซื้อมาก็มากมาย เยอะขึ้นทุกวันจนไม่มีที่จะเก็บ ฉันก็เลยต้องเอามาขาย ”
“ เธอดูแลพ่อของเธอให้ดีขึ้นและกัน เด๋วพวกเรากลับมาจะรักษาให้หายเลย พวกเราสัญญา ”
“ อืม.........ขอบใจมากนะพวกนาย ”
“ อืม....ไปกันเถอะเซล อืม............”
กรุ๊งกริ้ง.........กรุ๊งกริ้ง.....เค้าทั้งสองเดินออกมาจากร้าน
“รีบเตรียมเสบียงกันเหอะเซล...”
“.......? ”
เซลไม่ได้ตอบอะไร เค้านิ่งเฉย
“ เราต้องช่วยพ่อของแม่สาวน้อยนั้นให้ได้ไม่งั่นเค้าตายแน่ ? !!!! ”
“.......? ”
เซลยังคงนิ่งไม่ตอบอะไร
“ นี่เซล นายพูดบ้างก็ได้นะ ” เซลยังคงนิ่งไม่มีปฏิกิริยาตอบโต้ไบรนแม้แต่อย่างใด ไบรนเดินตรงลี่ไปกอบที่ตัวของเซล
“ นี่เซล นายหึงฉันหรอ ” เซลหน้าแดง
“ เฮ๊ยยย..........จะบ้าหรอ ฉันไม่ได้หึงนาย ฉันแค่คิดว่านายนี่ทำตัวเป็นพระเอกเด่นเกินหน้าฉัน ต่างหาก ” (-..-)
“ 555+แค่นั้นเองหรอ ” ไบรนกอดแน่นยิ่งกว่าเดิม
“ ปล่อยฉันได้แล้วอึดอัดโว้ย ”
“ นายก็บอกฉันก่อนสิว่านายหึงอ่ะ ”
“ ไม่โว๊ย....เซลร้องตะโกนโวยวาย ” ไบรนกอดแน่นยิ่งกว่าเดิม
“ บอกก่อนสิว่าหึงแล้วจะปล่อย ”
“ อัน – ไอ้ – ออก – ออก---------ไอ้ – โอ้- ( ฉันไม่บอกหรอก ไอ้โง่ ) เซลผลักไบรนด้วยแรงที่เค้ามีในขณะนั้น ไบรนกระเด็นล้มไป
“ นี่บอกให้ชื่นใจว่าหึงซักคำก็ไม่ได้ ” ไบรนเอามือทุบที่พื้น
“ เออก็ได้ หึง ก็ หึง พอใจยัง ที่นี้ไปได้แล้วนะ ” ไบรนวิ่งเข้ามากอดเซลที่ข้างหลัง เซลรู้สึกเย็นวืบเสียวที่หลัง
“ ไบรนปล่อยเหอะฉันกลัว ” เซลเกาะมือไบรนที่กอดเค้าไวแล้วรีบย้ำหนีไปอย่างรวดเร็ว เค้าแวะกดน้ำผลไม้
“ เอ...เอาน้ำฝักทองดีก่า...”
“ กินมั้งซิ ” ไบรนแย่งน้ำฟักทองจากมือเซล
“ ให้ตายเหอะไบรนนายนี่... ” ไบรนรีบวิ่งหนีไปที่บ้านของเซล
“ เอ้อ....กดใหม่ก็ได้ แกร๊ก ...แกร๊ก.... ตื้อ-ดืด แกร็ก........อืม...สดชื่นดีจิง ๆ อร่อยสุด สุดเลยน้ำฟักทองจ๋า ” เซลเดินซื้อของไปตลอดทาง จนถึงบ้าน
“ กลับมาแล้ว......แอ๊ด”
“ กลับมาแล้วหรอค่ะที่รัก กำลังรออยู่เลยหิ๊ว หิว ซื้อไรมากินบ้างอ่ะตัวเอง... ”ไบรนยืนพิงที่ประตูเค้าพูดด้วยน้ำเสียงที่สะบัดสะบิ้ง เ ( -..- “) เค้ามองเซลที่หิวของพะลุงพะลังเต็มมือ
“ โอ้ไห้ แค่ 5 เค นายซื้อได้เยอะขนาดนี้เลยหรอ ” สีหน้าเขาตอกใจสุดขีด
“ อืม.... ” เซลพยักหน้าทำท่าเซ็งอย่างแรง
“ ก็ซื้อได้เยอะเลยหล่ะ ( - ๐ - ) ที่ร๊ากกกกกกกกก.....มา..มาให้สามีหอมที่เร็ว ”
“ แว๊ก....ไอ้บ้าแกอย่าทำอย่างนี้นะโว๊ย” ไบรนขัดขืนเซลเต็มที่
“ ขืนแกเข้ามาฉันเตะอัดตูดแกแน่ ”
“ เหอ ๆ เมียจ๋า ” เซลวิ่ง....ไล่ปล้ำไบรนที่ขัดขืนวิ่งหนี
“ เมียจ๋ากล้ามากที่วิ่งหนีสามีจ๋าเนี่ย ” เซลทิ้งของที่พลุงพลังจากมือ แล้วจับแขนของไบรน ยื่นหน้าเข้าไปที่ทำท่าจะจูบเค้า ไบรนหลับตาปี๋
“ ขอโทษคับพี่ทีหลังผมจะไม่แกล้งพี่อีกแล้วคับ ยกโทษให้ผมด้วยนะครับ ” พลั่กประตูบ้านเปิดออก “ ยะโฮ มีใครอยู่มั้ย เจ้าหนู เซล ไอ้เจ้าหนู เจ๊มิตรมาหาแน่ะ ”
“.........?”
(*0*)
“ ต๊ายยย.......สวรรห์พินาศ อกเจ๊จะระเบิด ” สิ่งที่เจ๊มิตรเห็นคือเซลนอนทับไบรน แถมยังจูบกันอีก
“ ให้ตายเหอะพวกแกสองคนเป็นเกย์รึยังไง !!!!! ” สองคนรีบลุกขึ้นมาทำท่าอ้วก พะอืด พะอม
“ ให้ตายเหอะจูบแรกของฉัน ไอ้ไบรนเอาจูบแรกของฉันคืนมานะ ฮือ........ ฉันอยากตาย ”
“ ไม่สิฉันจะฆ่าแก แกเอาจูบฉันคือมาเดี๋ยวนี้เลยนะ”
“ ถุย...แหวะ...ทำอย่างกับฉันอยากจะจูบกับนายงั้นแหละ จาอ้วก แต่เด๋วจูบแรกของนายหรอ ( - _- “ ) แล้วจะทำไมหล่ะ .... ”
“ ดีกว่านายแล้วกัน เชอะ ”
“ ให้ตายเหอะนายหึงอีกแระ 55+ มา....มา… เดี๋ยวจูบปลอบใจซะทีสองทีมา ”
“ ไม่เอาหรอกไอ้บ้าไบรน”
“ เอาหน่อยน่านะ จูบนายหอมน้ำฟักทองดีฉันชอบ ลองแล้วจะติดใจ ทีฉันเอาคืนบ้างหล่ะเซล 55+”
“ อะ...อืม...แค่ก...แค่กก ” เจ๊มิตรกะแอมอย่างแรง ทั้งสองหันมามองเจ๊มิตร ไบรนเอามือชี้ไปทางที่เจ๊มิตรยืนอยู่
“ ให้ตายเหอะเซล ที่บ้านนายมีผียายแก่ด้วยหรอ....”
“...? ”
( - * - )
ตุบตับ ตุบตับ ...สักพักปรากฏว่าไบรนที่เซลนอนทับอยู่หายไป กับไปติดอยู่ที่ข้างฝา หน้าตายับเยิน
“ นี่พวกแกลืมเจ๊ไปรึป่าว ” เจ๊มิตรพูดด้วยสีหน้าที่เรียบเฉยเหมือนกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“ ไม่ต้องมาหวานจี๋จ๋าต่อหน้าฉันขนาดนั้นก็ได้ เอานี่..... ” เจ๊ไบรนยืนกล่องที่ห่อด้วยผ้าแพรอย่างดีแล้วยืนให้กับไบรน
“ อ้อข้ากะให้เจ้าน่ะ เห็นว่าจะออกเดินทางจากที่นี่ไม่ใช่รึไง ” เจ๊มิตรควักยาสูบขึ้นมาสูบ
“ ก็ไม่มีอะไรหรอกก็ของที่เจ้าอยากจะได้ไม่ใช่หรอ ” ไบรนรีบแกะห่อผ้าดูอย่างรวดเร็ว เห็นกล่องอยู่ตรงหน้า
“ แกะดูสิไอ้หนู ” ไบรนมองหน้าเซล เซลพยักหน้า ไบรนจึงแกะกล่องเปิดดู สิ่งที่เค้าเห็น
“ สุดยอด....เลยยาย ” เจ๊มิตรทำหน้าหงิกไม่พอใจ
“ เอ๊ยย...ผมขอโทษ เจ๊ ผมรักเจ๊ที่สุดในโลกเลย ขอบคุณเจ๊มากเลย รักเจ๊จังเลย ” ไบรนกระโดดโผกอดเจ๊มิตร
“ วู้....เจ๊นี่สุดยอดไปเลย เห็นแก่หนังเหี่ยวแต่น้ำใจเจ๊นี่ไม่เหี่ยวเลย ”
” วางฉันลงได้แล้วไอ้เด็กบ๊อง”
“ คับ ๆ จัดให้ตามสั่งเลยคับเจ๊ ”
“ ที่สำคัญไอ้หนู....เจ้าอย่าได้นำเสื้อชุดนี้ให้คนอื่นใส่นอกจากตัวเจ้าเอง จำคำค่าไว้นะไอ้หนู เจ๊มิตรพูดด้วยน้ำเสียงและสีหน้าที่จริงจังแล้วก็เดินออกไปจากบ้าน ทิ้งสองคนมองหน้ากัน
“ จริงสิไบรน จำที่เจ๊มิตรเคยพูดได้มั้ย เรื่องคนที่ใส่ชุดนี้แล้วจะใช้เวชรักษาคนได้โดยไม่ต้องไปเรียนวิชารักษาสภาพจากเฒ่าวารีน่ะ ที่นี้เราก็รักษาคุณซินโคปได้แล้วสิ ”
“ใช่เลย.....”
ด้วยความตื่นเต้นทั้งสองเดินทางไปหาคุณซินโคปที่ร้านบิงโก กรุ้งกริ๊ง....กรุ้งกริ๊ง.......ปัง
“ อ้าวพวกนาย กลับมาไวจังหาวิธีรักษาพ่อของฉันได้แล้วหรอ ”
“ อืม จริง ๆ หรือ แล้วรักษายังไงหล่ะ ”
“ อ่อ ” ไบรนหยิบเจ้าแมสคอทขึ้นมา
“ ก็ให้กินกระต่ายตัวนี้ยังไงหล่ะ รับรองเลย กินไปแล้วหายเป็นปริดทิ้ง ” เซลคว้าเจ้าแมสคอทมาจากมือของไบรน
“ นายนี่ชอบไปแหย่มันเรื่อย ไม่เข็ดรึไงที่มันกัดเอาน่ะ ”
“ นี่พวกนาย แล้ววิธีรักษามันคืออะไรหล่ะ ”
“ อ่อ พาไปหาพ่อของเธอสิ ”
“ อื้ม.........พวกนาย....ขอบใจนะ เรื่องอย่างนั้นรู้อยู่แล้วหล่ะน่า 55+ ” พวกเค้าหัวเราะ ไบรนเปลี่ยนใส่ชุดเวชน้ำเงิน เค้าร่ายเวชขึ้น ฟ้าว.....มีลมพัดแล้วมีแสงจ้าเป็นสีน้ำเงิน พวกเค้ามองผลที่กำลังเกิดขึ้นกับพ่อของลูกกวาด เค้าเริ่มกระพริบตาแล้วก็ขยับตัวลุกขึ้น ลูกกวาดพ่อเป็นอะไรไป พ่อหลับไปค่ะ หลับไปนายมาก เค้าได้เหลือบไปเห็นเซลและไบรนที่กำลังมองเค้าอยู่
“ พวกนายเข้ามาอยู่ในบ้านฉันได้ยังไง ”
“ พ่อคะพวกเค้าเป็นคนช่วยพ่อให้ฟื้นขึ้นมานะค่ะ ขอบใจมากเลยนะหนุ่ม ขอบใจ...”
“ หุหุ ....ผมขอเปลี่ยนจากคำขอบคุณเป็นอย่างอื่นได้มั้ย ” ไบรนพูดด้วยสีหน้าเจ้าเหล่
“ อ้อได้สิ ”
“ คือ.....” ไบรนยังพูดไม่ทันจบเค้า ซินโคปก็บอกว่า
“ อ่อ พวกเธออยากได้อะไรที่นี่ก็เอาไปเลยนะ อยากได้อะไรก็หยิบไปเลย ข้าไม่หวงหรอก ”
“ คับ สิ่งที่ผมอยากได้ไม่ใช่ของที่อยู่ในนี้หรอก แต่เป็นเงินมากกว่า คือว่าพวกเรากำลังจะออกเดินทางหน่ะคับ ” ไบรนพูดพลางถูมือแล้วยิ้มให้ซินโคป เซลเอามือเขกหัวไบรน
“ นี่แนะ....งกจริง จริง ”
“ โอ๊ย...เจ็บนะ ถามหน่อยเหอะออกเดินทางไม่ต้องใช้เงินรึไงหล่ะ ”
“ อืมมันก็จริง ต้องรบกวนด้วยนะ คุณซินโคป ”
“ อ้าวไหงนายเปลี่ยนท่าทีเร็วอย่างนี้หล่ะเซล ”
“ ฮา ฮ่า ...ก็ที่นายพูดมันถูกทุกอย่างเลยนิ ”
“ เรื่องจิ๊บ จิ๊บ...ไอ้หนูเงินมันไม่ใช่ปัญหา ปัญหามันอยู่ที่ใจ ” ซินโคปได้ยื่นถุงให้เค้าทั้งสอง ไบรนรีบเปิดถุงดู เซลมองไบรนที่กำลังเปิดถุงดูในใจคิดว่าไอ้นี่มันงกสุด สุดเลย ออกจากร้านแล้วค่อยเปิดดูก็ไม่ได้
“ เซล 500 เค ห๊า 500 เค เยอะชะมัด ” เซลรีบพูดขอบคุณซินโคปด้วยท่าทีที่ตกใจ ที่ว่าซินโคปไม่น่าจะให้เงินเค้าเยอะขนาดนั้น เราไม่อดตายระหว่างทางแล้วเซลไบรนพูดพร้อมกับโยนเจ้าแมสคอทขึ้นด้วยความดีใจ เจ้าแมสคอทไม่ยอมปล่อยตัวเองให้ลอยขึ้น มันจึงกัดที่มือของไบรน
“ โอ๊ย ...ไอ้กระต่ายนรก ฉันจะฆ่าแก ” มันกระโดดหนีไปหาเซลโดยทันที
“ ไบรนนายเลิกบ้าได้แระ ” เจ้าแมสคอทยิ้มเยาะใส่ไบรนด้วยหน้าเจ้าเล่ห์
“ เอ่อ จริงสิ ลูกกวาดฉันอยากจะถามเธอตั้งนานและ ฉันอยู่ที่นี่มานานยังไม่เคยเห็นเธอเลย แล้ว.....
“ อืม....ฉันเพิ่งย้ายมาอยู่ที่นี่น่ะ ” ลูกกว่าพูดพลางยิ้มให้
“ พ่อฉันส่งฉันไปเรียนที่เมืองนภาวาโยมาน่ะ ”
“ อ่อ....อืม ” เซลพยักหน้า
“ งั้นพวกเราไปก่อนนะ ไปก่อนนะคับคุณซินโคป ขอบคุณมากเลยนะคับสำหรับเงิน ”
“ ไม่หรอกฉันต้องขอบคุณพวกนายมากกว่า ”
“ คับพวกเราลานะครับ กรุ๊งกริ้ง...กรุ๊งกริ้ง...ทั้งสองเดินออกจากร้านไป
“ เอาหล่ะเรามาเปิดร้านกันเถอะ ” เสียงพรึมพร่ำ
“ ขอบใจพวกนายมากนะ ขอบใจจริง จริง ” น้ำตาอาบแก้มทั้งสอง ลูกกวาด
“ ลูกรักพ่อไม่เป็นไรแล้ว ค่ะ หนูรู้ขอโทษนะค่ะพ่อ ถ้าไม่ใช่เพราะหนูพ่อคงไม่เป็นอย่างนี้ ช่างมันเถอะลูก พ่อไม่เป็นไรแล้ว เห็นมั้ยแข็งแรงยิ่งกว่าเดิมอีก ” เค้ากระโดดเต้นแร้งเต้นกาให้ลูกสาวดู
“ ขอโทษด้วยนะพวกเธอที่ฉันต้องโกหก ” ลูกกวาดพูดพร้อมน้ำที่ไหลบ่าหยดลงริมฝีปาก ซินโคปกอดลูกสาว แล้วตบที่หลังของเธอเบา ๆ
“ ลูกไม่ผิดหรอกลูกทำถูกแล้ว ลูกทำถูกแล้ว ”
“ คะพ่อ ” สาวน้อยต้องสะอื้นไห้กับความรู้สึกผิดที่ต้องปกปิด
ความคิดเห็น