คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 4 แมสคอท ( Mascot )
Chapter 4 แมสคอท ( Mascot )
ความมืดที่ดูเหมือนความโศกเศร้าเสียใจที่เคยครอบง่ำเซล ตอนนี้กลับกลายดูเหมือนความสว่างที่ทอแสงประกายระยิบระยับ จนทำให้เซลรู้สึกว่าเขาไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวแต่เขามีแสงสว่างที่จะส่องแสงสว่างให้กับเขาในทุก ทุกที่ที่เขาจะไป “ไบรน” นายคือแสงสว่างสำหรับฉันจริง จริง เซลคิดเช่นนั้น
ทั้งสองได้เตรียมเดินทางออกจากสุสาน และบอกลากับคุณมิเกล ชายวัยกลางคนที่เป็นคนเฝ้าสุสาน
“ เอ๊ะ..........เซล น่ารักดีนะเนี่ย เจ้านี่อ่ะ เหมือนกับที่ตาลุงนั่นอุ้มเลย 55+..ดูสิขนปุยด้วย ”
“ อย่า....... ” เซล อ๊าปากพูดไม่ทันจบ ง๊าบบบ..แง่ง ... แง่ง
“ โอ๊ย..........เจ็บชะมัด ไอ้กระต่ายยักษ์บ้า....... ”
“ ก็ฉันกำลังจะบอกนาย ว่ามันกัด ”
“ แล้วทำไมนายไม่บอกให้มันเร็วกว่านี้ล่ะ เลือดไหลเลย ” กระต่ายพาแห่กันมาเป็นฝูง
“ ไบรนหนีเร็วไม่งั้นนายโดนพวกมันกินหมดแน่ ”
“ ว๊ากกกกกกกกก............จริงหรอ ”
“ อื้ม.....เร็วเข้าเถอะ ” กระต่ายกองมหึมาแห่วิ่งทยอยตามพวกเขาอย่างไม่ขาดสาย
“ นี่เซลทำไมมันยังตามเราอยู่หล่ะ” เลือดที่นิ้วยังคงไหลอยู่มันไหลตามเสียงหัวใจเต้นรัวของเขา
“ ไบรนมันไม่ได้ตามฉันหรอก แต่มันตามนายต่างหาก เลือดที่มือนายอ่ะ ทำให้พวกมันหิว”
“ ว๊ากกกกกกกก.........ตายแน่ฉัน ” ไบรนตกใจสุดขีด กระต่ายฝูงกองมหึมา วิ่งตามไบรน ด้วยความหิวโหย
“ ช่วยด้วยเซล ช่วยฉันด้วย แว๊กกกกกกกกก .....” เซลเร่งฝีเท้าวิ่งนำหน้าไบรน
“ แว๊กกกก.... เยอะขนาดนี้ไม่ไหวหรอก เรารีบออกจากสุสานเถอะ ” เซลผงกหัวรีบบอกให้ไบรนเร่งฝีเท้าตามเขา ท้ายสุดไบรนวิ่งนำหน้าแซงเซลที่กำลังเร่งฝีเท้าไปยังทางเข้าอุโมงค์เพื่อที่จะหนีเข้าไปในเมือง และเซลวิ่งตามไบรนอย่างไม่รั้งรอ
“ แฮก.....แฮก.....เหนื่อยเป็นบ้าเลย เซลเพราะนายคนเดียวเลยทำไมไม่บอกให้เร็วกว่านี้หล่ะ”
“ แฮก...แฮก.....แล้วนายไปเล่นกับมันทำไมหล่ะ” เซลเหวใส่ไบรน
“ ก็มันดูน่ารักดีนี่ ขนปุย ตัวกลม ตาแป๋ว ซะขนาดนั้น ใครจะคิดว่ามันจะโหดขนาดนี้หล่ะ กระต่ายนรก ชัด ๆ” ไบรนสบถอย่างด้วยความหัวเสีย
“ นายรู้มั้ยว่าไอ้กระต่ายนรกที่นายเรียกเนี่ย เนื้อมันอร่อยมากเลยนะ” เซลตาวาวสีหน้าระลึกถึงความอร่อยที่เคยได้ลิ้มลอง
“นายเคยกินหรอ ”
“ อืม....ครั้งนึง คนที่ท่าเรือที่มีฝีมือดีน่ะ เค้าจับมันมาขายไว้ทำพายน่ะ ตัวหนึ่งตั้ง 5 อีโก้ เลยนะ ”
“ ห๊า... 5 อีโก้ ให้ตายเถอะเซลแล้วเมื่อไหร่จะรวยเนี่ย ”
“ ไบรนนายไม่รู้อะไรซะแล้ว หึ..หึ....นอกจากเราจะจับกระต่ายมาขายเนื้อแล้วนะ เรายังได้ของที่พวกกระต่ายขโมยมาอีกตั้งหากนะ”
“ ห๊า.......กระต่ายขโมยของได้ด้วยหรอ เซลนายเพี้ยนไปแล้วแน่ ๆ ” ไบรนเอานิ้วจิ้มหัวเซลราวกับว่าสมองของเซลต้องมีปัญหาแน่ ๆ เซลเอามือไบรนที่จิ้มหัวเขาออก แล้วชื้ไปในทางอุโมงค์ที่เค้าวิ่งผ่านมา
“ ของที่ขายอยู่ในอุโมงค์ทั้งหมดมาจากกระต่ายพวกนั้นทั้งนั้นแหละ ชาวท่าเรืออย่างพวกเราจึงให้สมยานามกระต่ายพวกนั้นว่า “กระต่ายหัวขโมย” ยังไงหล่ะ” เซลเอามือแตะที่ไหล่ของไบรน
“ อืม....เอางี้ งั้นพวกเราไปที่บ้านฉันก่อน ” ระหว่างที่เดินทางไปนั้นไบรนได้เห็นร้านขายเสื้อผ้าร้านหนึ่ง
“โห้......สุดยอดเลย (*0*) เซลนายดูชุดสีน้ำเงินตัวนั้นสิ เท่สุด สุด เลยอ่ะ” ตาเขาลุกวาว
“ ไหน...อืม.....ใช้ได้ ” เซลพูดด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ ไม่มีท่าทีตื่นเต้นเหมือนไบรนในตอนนี้ ที่เขาแสดงถึงความตื่นเต้นและความอยากได้เสื้อคลุมชุดนั้นเอามาไว้ครอบครอง
“ อะไรกานใช้ได้ ฉันว่ามานดูเท่ห์จะตาย ใส่แล้วต้องหล่อแน่ แน่เลย...55+..แปปนึงนะ ” เขาชโงกหน้าไปดูราคาที่แปะไว้ เขาเหวออยู่ซักพัก
“ โห้1.8 ล้านอีโก้ นะเนี่ย แพงสุดยอด 55+”
“ เจ้าหนูมันไม่แพงหรอก ” หญิงชราพูดด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มสมกับเป็นคนค้าขาย
“ เจ้ารู้มั้ย ชุดนี้มันเสริมพลังเวชธาตุน้ำที่สมบรูณ์ที่สุดเท่าที่เคยมีมาเลยนะ เจ้าจะรักษาตนเองได้ และยังรักษาผู้อื่นได้เมื่อเจ้าสวมใส่ชุดนี้ โดยไม่ต้องไม่เรียนวิชารักษาสภาพ กับเจ้าเฒ่าวารีเลยนะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า ”
“ แล้วนี่ยายเอาชุดนี้มาจากไหนอ่ะ ” หญิงชราอึ้งกับคำถามไปสักพัก
“ นี่ไอ้หนูขืนแกเรียกฉันว่ายายอีกแค่ครั้งเดียว แกติดข้างฝาหน้า ” สีหน้าเค้าบ่งบอกถึงความไม่พอใจ
“ ฉันก็ขโมยมาน่ะสิ ห๊า............ขโมยมา ”
“ อืม... ” ไบรนเอามือป้องปากหันไปกระซิบกับเซล
“ ยายแก่นี่สุดยอดเลยเนอะ นายว่ามั้ยเซล ” หญิงชราเริ่มหันมามองที่เด็กหนุ่มทั้งสอง
“ ไอ้หนูนินทาไรกัน เดี๊ยะ...จะโดนอัด ”
“ นี่ยาย...เอ๊ย เจ๊ ฉันขอจองเสื้อไว้ก่อนได้ม่ะ ”
“ ไม่ได้หรอกไอ้หนูของซื้อของขาย ใครมีเงินมาซื้อ ฉันก็ต้องขายให้เขา ”
“ ไม่ได้เลยหรอเจ๊ ” ไบรนกำลังนึกถึงแผนที่ว่า เขาจะต้องทำยังไง เค้าถึงจะได้เสื้อคลุมชุดนี้มาครองได้ และแล้ว สีหน้าของเขาที่ครุ่นคิดก็กลับเปลี่ยนเป็นสีหน้าที่เจ้าเล่ห์
“ นี่แนะ...ฮ่า ฮ่า ฮ่า ” ไบรนเอานิ้วที่โดนเจ้ากระต่ายหัวขโมยกัดจนได้เลือด ป้ายลงไปที่ชายชุดคลุมนั้น
“ ที่นี้เจ๊ก็ต้องขายให้ฉันคนเดียวแล้วนะ เพราะว่าคงไม่ใครอยากได้ชุดที่เปื้อนเลือดหรอก ฮ่า ฮ่า ฮ่า ”
“ ฮ่า ฮ่า ฮ่า เจ้าคิดผิดแล้วเจ้าหนู ยังไงฉันก็ต้องขายคนอื่นที่เขามีเงินมาซื้ออยู่ดี ”
“ เชอะ..... ยัยแก่ขี้งก” ไบรนเดินออกจากร้านไปด้วยความหงุดหงิด
“ ผมไปก่อนนะครับเจ๊มิตร ” เซลโค้งให้เจ๊มิตรที่กำลังบ่นพรึมพร่ำ เจ๊มิตรไม่ได้เอาเสื้อไปแขวนโชว์เพื่อขายต่อ แต่กลับเก็บไว้ในกล่องและห่อเอาไว้ย่างดี
“ เจ้าเวชน้ำเงินเอ๊ย เจ้ามีเจ้าของแล้วนะ เจ้าอย่าไปสร้างความหายนะให้แก่เค้าหละ หวังว่าคงไม่มีใครเอาเจ้ามาคืนที่ร้านข้าอีกนะ ” หญิงแก่บ่นพรึมพร่ำกับเสื้อผ้าที่เขาเก็บห่อใส่กล่องไว้อย่างดี
“ โอ๊ย.......เจ็บนะ เบา เบา หน่อยสิ ” ไบรนร้องเสียงหลงด้วยความเจ็บ
“ นายก็อยู่นิ่ง นิ่งสิ ” สีหน้าเซลบ่งบอกถึงความหงุดหงิด
“ ก็มันเจ็บนี่นา นายเบามือหน่อยไม่ได้รึไงเล้า...... ” เซลล้างแผลให้ไบรน มือเขากดหนักขึ้น ไบรนหลับตาปี๋ทำหน้าเหย๋เก
“ เสร็จและ เหลือแปะพลาสเตอร์ ” เซลแปะพลาสเตอร์ให้กับไบรน เขายังคงไม่ลืมตา
“ อืม.....เอาหล่ะ......เรียบร้อยแล้ว ” ไบรนลืมตาขึ้นสีหน้าเขาที่ดูโล่งอกเมื่อเซลแปะพลาสเตอร์เสร็จ
“ อืม.......นี่เซล แล้วนายจะเอาไงต่อล่ะ ทีนี้ ”
“ ฉันว่าฉันจะไปตามหาคนที่ฆ่าพ่อฉันก่อน ”
“ แล้วนายรู้หรอว่าเขาอยู่ที่ไหนอ่ะ..... ”
“ อ่อ...........ฉันไม่รู้หรอก ” เซลมองหน้าไบรน แล้วตอบเรียบ เรียบ
“ อืม... ” ไบรมพยักหน้ารับอย่างเชื่อใจ
“ ถ้าอย่างนั้น อันดับแรกที่เราต้องทำก็คือเตรียมเสบียง กับหาซื้อแผนที่ แล้วตอนนี้นายมีกี่พันเอ็มหล่ะ กรุ๊งกริ๊ง...กรุ๊งกริ๊ง..... ”
“ ฉันมีอยู่เท่านี้แหละ ” เซลหยิบอีโก้ออกจากถุงยืนให้ไบรนดู
“ 5 เค นายนี้มันจนสุด สุด เลย ”
“ แล้วนายหล่ะไบรน มีเท่าไหร่ ”
“ ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฉันหรอ ไม่มีเลย ”
“ ……? ”
“ (-..-) แล้วนายมาว่าฉันจน โธ่...เอ๊ย ”
“ นี่แล้วใครกันหล่ะที่เป็นหนี้ฉันอยู่ 1,000 เอ็มน่ะ อ่ะ...ห๊า....นี่เซล ฉันคิดออกและว่าจะหาเงินยังไงอ่ะ ” พวกเขาได้เดินทางไปที่สุสานอีกครั้ง
“ อ่ะ.....นี่พวกเจ้ามาอีกแล้ว ” คราวนี้มิเกลดูหล่อเหลาและสะอาดตา เค้าไม่มีทั้งหนวดที่รุงรัง แล้วเสื้อผ้าที่สวมใส่ก็ดูสะอาดตา เซลรีบเดินตรงลี่ไปหามิเกล
“ นี่....คุณมิเกลคับ...ช่วยสอนผมจับกระต่ายอย่างที่คุณมิเกลอุ้มมันหน่อยได้มั้ยคับ ” เซลพูดด้วยสีหน้าที่จริงจังและนัยย์ตาแฝงไปด้วยความตั้งใจ
“ พวกนายอยากจะจับมันไปทำไมล่ะ ” มิเกล ถามด้วยสีหน้าที่สงสัย
“ นะครับ ถือว่าพวกเราของร้องหล่ะนะครับ ” ทั้งสองก้มหัวต่ำและโค้งให้มิเกลอย่างสุภาพ
“ อืม... ” มิเกลถอนหายใจอย่างแรงด้วยความเหนื่อยหน่ายใจ
“ ก็ได้ข้าจะสอนเจ้าให้ก็ได้ มานไม่ยากหรอกแต่มันต้องมีเทคนิค เจ้าต้องจับที่ตัวของมันอย่าจับที่หูของมัน จะทำให้มันเจ็บและมันจะกัดเจ้าได้ พอจับที่ตัวมันเสร็จแล้วเจ้าต้องโอบกอดมันด้วยความอบอุ่นให้มันรู้สึกเชื่อใจและมั่งคงว่าเจ้าจะไม่ทำร้ายมัน เอาล่ะลองทำดู ”
ไบรนได้วิ่งตามไปหากระต่าย และอุ้มมันตามวิธีอย่างที่มิเกลบอก
“ ฉันทำได้แล้วเซลเห็นมั้ย ฉันทำได้แล้ว ” ทันใดนั้น งั่ม...งั่ม.......
“ โอ๊ยให้ตายเถอะมันกันฉันอีกแล้ว ” กระต่ายที่ไบรนอุ้มหันมาหัวเราะเยาะเค้าด้วยความชอบใจ หน่อยเจ้านี่เล่นไม้อ่อนไม่ได้ต้องเล่นไม้แข็งซะแล้ว เซลชี้มือ
“ ไบรนเลือดนายไหล แว๊กกกกกกก....... ” กระต่ายกองมหึมากำลังตรงดิ่งมาหาไบรน
“ เจ้าหนูหนีเร็ว ” มิเกลพูดด้วยท่าทางตกใจ
“ แว๊กกกกกกกกกฝากไว้ก่อนเถอะไอ้เจ้ากระต่าย เดี๋ยวฉันจะมาเอาคืน ”
สามวันต่อมา
“ แผลหายซะที เอาละนะ ” เซลพยักหน้ารับคำ
“ ไปกันเถอะไบรน ” พวกเขายังไม่ละความพยายามจึงออกเดินทางไปยังที่สุสานแสนเศร้าอีกครั้ง
“ สวัสดีคับคุณมิเกล ”
“ อืม...สวัสดี ” เซลมองจองคุณมิเกลใบหน้าของเค้าหนวดขึ้นรกรุงรัง เสื้อผ้าที่เคยสะอาดดูเก่ามอซอ
“ เอ่อ.....ไม่ต้องมองฉันขนาดนั้นก็ได้นะเจ้าหนู ถึงฉันโกนไปมันก็ขึ้นรกเหมือนเดิมไม่รู้ทำไม วันนี้พยายามเข้านะ ” มิเกลพูดพลางส่งยิ้มให้เด็กหนุ่มทั้งสอง
“ ครับคุณมิเกล ” เจ้ากระต่ายจอมเจ้าเหล่ กระโดด ดึ๋ง.....ดึ๋ง...เข้ามาหาคุณมิเกล
“ ไอ้เจ้าเล่ห์มา......นี่มาให้ฉันจับซะดี.............. ” มันรีบกระโดดไปหาคุณมิเกลโดยทันที
“ นี่เจ้าหนูที่นายทำอยู่นะมันผิด ถ้าเจ้าทำอย่างนี้เจ้าไม่มีวันที่จะจับมันได้หรอก ”
“ เซลนายมาทีนี่ซิ ทำให้เจ้าหนูนั่นดูหน่อย เจ้าจับที่ตัวของมันนะ หลังจากนั้นก็ค่อย ค่อย โอบกอดมันเบา เบา ให้มันรู้สึกว่าเจ้ามาดี ” เซลโอบกอดกระต่ายเบา เบา อย่างที่มิเกลบอก เจ้ากระต่ายเจ้าเหล่ที่เคยกัดมือไบรนกลับเอาหัวของมันซุกอยู่ที่อกของเซล
“ ไบรนดูซิฉันอุ้มมันได้และ นี่....นายเห็นมั้ย ” ไบรนยี๋หน้า
“ เชอะ ”
“ นี่เจ้าหนูเจ้าก็อุ้มได้นะ ลองดูซิ ” ไบรนรับกระต่ายต่อจากเซล เค้าค่อย ค่อยกอดเจ้ากระต่ายนั้น เจ้ากระต่ายเอาหัวของมันซุกที่อกของไบรนแล้วเอาหัวของมันถูไถไปมา
“ เฮอะ..... ดูนี่ซิเซล ฮ่า ฮ่า ฮ่า มันเอาหัวมาไถฉันใหญ่เลย ”
“ นี่เจ้าหนูดูท่าทางมันจะชอบนายนะ ” มิเกลยิ้มให้แต่หนวดที่รกรุงรังของมิเกลทำไม่ให้เห็นรอยยิ้ม เห็นแต่ดวงตายังคงบ่งบอกว่าเขายิ้มให้ ไบรนได้ปล่อยกระต่ายลงสู่พื้น เขานอนลงที่พื้นหญ้า เซลนั่งลงและมองเขาเล่นกะเจ้ากระต่ายเจ้าเหล่อย่างสนุกสนาน
“ เซลฉันว่าฉันคงฆ่ามันแล้วเอาไปขายไม่ได้แล้วแหละ ดูมันซิน่ารักซะขนาดนี้อ่ะ ” รอยยิ้มบาง บาง ผุดขึ้นบนใบหน้าของไบรน
“ 55++ นั่นสินะ ฉันก็ว่างั้น ” เค้าสองคนได้ยืนขึ้น
“ เอาละกลับกันเถอะ คุณมิเกลครับพวกเราสองคนกลับก่อนนะครับ”
“ อืม.....แล้วมาเยี่ยมพวกมันบ่อย ๆ นะ ”
“ พวกเราคงไม่ได้มาแล้วหละครับ คุณมิเกล ”
“ อืม หน้าเสียดายนะ พวกมันคงคิดถึงเจ้าแย่ ”
“ ครับ พวกเราไปก่อนนะครับคุณมิเกล ”
เซลและไบรนได้เดินกลับไปยังช่องอุโมงค์ เจ้ากระต่ายเจ้าเหล่ ก็วิ่งมาตัดหน้าเค้าแล้วกัดที่รองเท้าของไบรน ไบรนหยุดกึก
“ อะไรอีกหล่ะ ” มันร้องเสียง งี๊ด ....งี๊ด....วิ่งเข้าไปที่ป่าในสุสาน ไบรนมองอย่างงง งง
“ ป่ะไม่ไรแล้วกลับกันเถ....อ....... ” เค้ายังพูดไม่ทันจบ ชั่วอึดใจหนึ่ง กระต่ายเจ้าเหล่วิ่งออกมาจากป่า แล้วร้อง งี๊ด.....งี๊ด....
“ เซลมันเป็นอะไรของมันน่ะ ไม่รู้สิสงสัยมันอยากให้ตามไปมั้ง ? ”
“ งั้นเราตามไปดูมั้ย? ”
“ อืม....... ” เจ้ากระต่ายเจ้าเหล่ นำทางไป เข้าไป ผ่านป่าไปลึกมาก จนเห็นทุ่งหญ้าที่มีพวกของเจ้ากระต่ายอีกมากมาย แต่ที่ใจกลางทุ่งหญ้านั้นกองไปด้วยข้าวของที่เจ้ากระต่ายขโมยมาจากชาวบ้าน
“ โห้..........ให้ตายเหอะเซล นี่มันอะไรกันเนี่ย เจ้าพวกนี้นี่มันนักขโมยตัวยงเลยนะเนี่ย ”
“ ไบรนนายดูนี่สิ มีหินสวย ๆ เพียบเลย ” นัยย์ตาของเซลที่เป็นสีน้ำตาลทองสะท้อนสีหลากสีมากมาย สีนั้นคือสีของหินสีสวยมากมายที่กองอยู่เบื้องหน้าของเขา
“ ไหน........เซลนี่มันไม่ใช่หินนะมันเป็นธาตุ ”
“ โห้......เรารวยกันแล้วแหละเซล ขอบใจมากเจ้ากระต่ายน้อย ฉันขอบใจแกจริง ๆ ” ไบรนอุ้มกระต่ายขึ้นมาโอบกอดและหอมมันแล้วหอมมันเล่า เซลและไบรนได้ขนธาตุต่าง ๆ ใส่เสื้อคุมอของไบรนที่ใส่มา แล้วมัดเก็บอย่างเรียบร้อย
“ เอ่อ......ขอบใจนะ ไบรนเอามือลูบหัวของมันอย่างเอ็นดู เอาละเราต้องกลับกันแล้ว ” พวกเค้าเดินออกจากทุ่งหญ้า เข้าสู่ป่า จนเจอสุสาน กระต่ายน้อยยังคงตามเค้า มันวิ่งเข้ามากัดที่รองเท้าไบรนและวิ่งวนไปรอบ รอบ
“ เจ้าไปกับพวกเราไม่ได้หรอกนะ เป็นเด็กดีหล่ะพวกเราไปก่อนนะ ไว้กลับมาเมื่อไหร่จะมาหาเจ้านะ ” ไบรนพูดพลางก้มลงเอามือลูบหัว เซลมองหน้าไบรน
“ ไบรนนายไม่อยากเอามันไปจริงน่ะหรอ ” ไบรนมองหน้าเซล เซลอุ้มกระต่ายขึ้นมากอดและลูบที่หัวของมันอย่างเอ็นดู
“ ฉันอยากเอามันไปด้วยจัง มันน่ารักออก ไบรนให้ฉันเอามันไปด้วยนะ นะ ไบรนนะ นายไปขอคุณมิเกลก่อนแล้วค่อยมาหาฉัน ” เซลอุ้มกระต่ายน้อยวิ่งไปกับเค้า ไปหาคุณมิเกลที่นอนหลับอยู่ใต้ต้นไม้ด้วยความดีใจ
“ คุณมิเกลคับ คุณมิเกล ผมขอเจ้าตัวนี้ได้มั้ยคับ ”
“ หืม...เสียงใครเนี่ย ....คนกำลังนอน อืม..........อ่อ........เจ้าหนูนี่เอง ว่าไง ?...”
“ ผมขอเจ้าตัวนี้ได้มั้ยครับคุณมิเกล อ่อ เอาไปเถอะมันอยากไปกับเจ้าตั้งนานแล้ว วันที่พวกเจ้าไม่มาน่ะมันไปยืนคอยอยู่แถวหน้าอุโมงค์มองหาพวกเจ้าตลอดเลย ดูแลมันให้ดี ดี ล่ะ เจ้าหนู เห็นมันน่ารักอย่างนี้น่ะ มันอายุตั้ง 50 ปีแล้วนะ ”
“ ห๊า 50 ปี พูดเล่นรึเปล่าครับคุณมิเกล ป่าว จริง จริง มันมีอายุได้ สองถึงสามร้อยปีเลยนะ ”
เสียงกระหืดกระหอบดังมาแต่ไกล ไกล เซลวิ่งอุ้มกระต่ายมาหาไบรนด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม เขารู้อยู่ในใจอยู่แล้วว่า ยังไงคุณมิเกลก็ต้องให้กระต่ายกับเซล เพียงแต่เขาอยากให้เซลไปบอกกับคุณมิเกลก่อนก็เท่านั้น
“ ไบรน...ไบรน...ฉันขอคุณมิเกลแล้ว เค้าให้ฉันแล้ว..... ”
“ อืม แล้วถ้าฉันไม่ให้หล่ะ ” เซลทำหน้าบึ่งใส่ไบรน แต่ไบรนกลับยิ้มให้เซล
“ ฉันล้อเล่นนะ ไปกันรึยังล่ะเซล ”
“ อื้ม........แต่ไบรน มันยังไม่มีชื่อเลยนะเจ้ากระต่ายอ่ะ ”
“ แมสคอท ( Mascot ) .......ดีมั้ย ก็มันเป็นตัวนำโชคให้เรานิ ” ไบรนยิ้มให้อย่างมีความสุข
“ อืมดีหล่ะ เอาชื่อนี้หล่ะ แมสคอท ขอบใจมากนะไบรน” เซลอุ้มกระต่ายชูขึ้นอย่างดีใจ
“ แมสคอทฉันดีใจจัง แมสคอท ” เจ้ากระต่ายแมสคอทตกใจอย่างมากเผลอกัดเซลไปที่นิ้ว เลือดของเซลไหลออกมา ซักพักมีกระต่ายฝูงมหึมาวิ่งมาหาเค้าอย่างครึกโครม........
“ มาเถอะเซลอยู่ไม่ได้แล้วกลัวถูกกิน....... 55+ ”
“ นั่นสิหนีกันเถอะไบรน ” เซลอุ้มเจ้าแมสคอทไว้แน่นขณะที่วิ่งหนี ฝูงกระต่ายหัวขโมยยังคงวิ่งตามจนถึงหน้าอุโมงค์ และหยุดดูพวกเค้าคนวิ่งหนีไป จนพ้นสายตา
ความคิดเห็น