คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 3 สุสานแสนเศร้า
Chapter 3 สุสานแสนเศร้า
ทั้งสองได้ออกเดินทางไปถึงท่าเรือ ผู้คนมากมายเดินกันควักไขว่ บ้างก็เดินซื้อของ บ้างก็นั่งขายของซึ่งภาพที่เห็นดูแล้วมีชีวิตชีวา แต่พวกเขากลับลืมอะไรที่สำคัญมาก ๆ ไปอย่างหนึ่ง
“ จริงสิฉันลืมไปเลย เซลนายไม่มีสะเวย์ใช่มั้ย ?
เซลทำหน้างง แล้วก็ยิ้มแฉ่งให้ราวกับว่าเขารู้ตัวว่าเขาทำผิดที่เดินทางข้ามเมืองโดนไม่มีสะเวย์ ไบรนทำหน้าเจ้าเหล่ห์และส่งรอยยิ้มมีเลสนัยให้กับเซล ราวกับว่ามีเรื่องดี ดี ที่เขาทำได้อย่างเจ้าเหล่ห์
" เอ่อใช่... ไม่ต้องห่วงเลยเพื่อน ฉันมีวิธี ”
ไบรนพาเซลไปที่กระท่อมแห่งหนึ่ง ที่ดูผุ ผุ พัง พัง ดูเหมือนจะพังแหล่ไม่พังแหล่
“ นี่ไบรน ไอ้กระท่อมหลังนี้มันจะล้มลงมาทับฉันมั้ยอ่ะ ”
“ ไม่หรอกมันไม่เป็นอย่างที่นายคิดหรอกนะ ”
โป๊ก โป๊ก โป๊ก สูงสุดสู่พื้นดินคืนสู่สามัญ แอ๊ดดดดดด........... ประตูได้เปิดออก สิ่งที่เซลเห็น
มีตาแก่คนหนึ่ง นั่งจิบน้ำชาอย่างท่าทางที่ดูแสนจะสบายใจ ข้างในกระท่อมไม่ได้เหมือนภายนอกอย่างที่เซลเห็นแม้แต่นิดเดียว มันตกแต่งด้วยบรรยากาศที่เรียบหรู จนดูว่าประหลาดที่ภายนอกทำไมดูเน่า เหมือนกระท่อมมันกำลงจะพังล่นพังลงมา เสียงหนึ่งดังขึ้น
“ เจ้าต้องการอะไรรึพ่อหนุ่ม ? ” เสียงนั้นดูแห้งแหบและดูมีอายุ
“ ก็อย่างที่รู้ รู้กันน่ะปู่ร็อค ”
“ เจ้ารู้ชื่อข้าได้ยังไงรึพ่อหนุ่ม ” ปู่ทำหน้างงคิ้วชิดกันราวจะผูกกันเป็นปม
“ นี่ปู่จำฉันไม่ได้เรอะ ไหนมาดูใกล้ ใกล้ซิ อ่อ...... ”
“ จำได้แล้วใช่มั้ยปู่ ” ไบรนร้องถามด้วยความอยากรู้
“ จำไม่ได้ ” ปู่พูดพลางเอามือรูปที่เคราสีเงิน
“ แป่ว...........นี่ปู่ฉัน ไอ้เด็กที่ชอบเอาทรายมาใส่ในกระบอกชาของปู่น่ะ ”
“ อ่อ.....นึก...........นึกไม่ออก ” ปู่พูดเสียงเรียบหน้านิ่ง มือก็ยกน้ำชาขึ้นมาพร้อมจะจิบ
“ ช่างเถอะเอาเป็นว่า ปู่ช่วยทำใบสะเวย์ให้หน่อยและกัน ” ไบรนพูดพร้อมกับยื่นกระบอกชาให้
“ ได้ซิ ”ปู่ร็อกพูดกับพร้อมเปิดฝากระบอกชาออกและเอามันขึ้นมาดม สีหน้าปู่บ่งบอกว่าเหมือนว่าเขากำลังโบยบินขึ้นสวรรค์
“ อืม...หอมมาก .....เอมพิเรียนแห่งนภาวาโย ”
“ ใช่สิปู่ มันตั้ง 1000 ล้านอีโก เลยนะ ” ไบรนทำหน้าและอาการท่าทางเสียดาย ชาที่มูลค่า 1000 ล้านอีโกหลุดลอยออกจากมือของเขา
“ ฮ่า ฮ่า ฮ่า แล้วมันคุ้มมั้ยหล่ะกับสิ่งที่ข้าให้เจ้า ” วิงค์.........................วิ่งค์ พรึบ เสียงลมดังขึ้นมาพร้อมกับแสงสีน้ำเงินอ่อนที่ทอประกายระยิบ
“ โห้...ปู่ ฉันละนับถือปู่จริง ๆ เวชของปู่นี่สู้ดดดดดดดด.......ยอดเลย ” ไบรนกล่าวชมด้วยความอัศจรรย์ใจ
“ ฮ่า ฮ่า ฮ่า ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก ” ปู่บอกอย่างถ่อมตนพร้อมกับจิบชา และปู่ร็อกก็ยื่นสะเวย์ให้
“ เอ้านี่หนังสือสะเวย์ พวกเจ้าไปได้แล้ว ก่อนที่พวกเคส ( case พวกตรวจคนเข้าเมืองโดยที่ไม่มีหนังสือสะเวย์ ) จะมะเห็นเข้า ”
“ ขอบคุณมากไปและนะปู่ร็อค ” ขณะที่พวกเขาสองคนได้ก้าวเท้าออกจากประตูนั้น ปู่ร็อคโบกมือให้เด็กหนุ่มทั้งสอง และเค้าทั้งสองได้ยินเสียงตะโกนไล่ตามหลังมา
“ เดินทางดี ดี นะเจ้าไบรน ” ไบรนตอบพรางยิ้มให้
“ คับปู่....... ”
“ ไบรนไหนปู่ร็อคเขาบอกว่าจำนายไม่ได้ไง ” เซลถามอย่างสงสัย
“ อืม......เป็นอย่างนี้ทุกครั้งนั่นแหละที่ฉันมาหาเขาน่ะ ทีนี้เราก็เดินทางไปไหนต่อไหนได้และ ”
“ อื้ม....... ” เซลตอบพลางพยักหน้า
“ งั้นเราออกเดินทางไปที่ท่าเรือมิตรภาพกันเล้ยยยยย ”
เด็กหนุ่มทั้งสองได้ออกเดินทางเพื่อที่จะไปขึ้นเรือทื่ท่าเรือของเมืองวารีมหรรณพ เขาทั้งสองเดินทางผ่านย่านร้านค้าต่าง ๆ มากมาย
แต่เซลก็ได้สะดุดใจกับร้านค้าที่ขายผ้าชิ้นเล็ก เล็กประหลาด ประหลาด มีเพชร พลอย ประดับมากมาย และมีอยู่ชิ้นหนึ่งที่รูปร่างหน้าตาคล้ายกับสิ่งที่ไบรนสวมใส่ที่มือ
“ ไบรนผ้าที่นายใส่อยู่น่ะเขาเอาไว้ทำอะไรหรอ ”
“ อืม........เทบุคุโร่ [ ????, tebukuro ถุงมือ ] น่ะหรอ ก็พวกที่ใช้เวชทุกคนน่ะเขาต้องใส่ทุกคนแหละไม่งั้นก็จะใช้เวชไม่ได้ ” ไบรนอธิบายด้วยสีหน้าจริงจัง
“เพราะว่าเวชที่ใช้ส่วนมากจะมาจากธาตุน้ำทั้งหมด การที่เราจะใช้เวชได้นั้น เราต้องเอาน้ำมาใช้เป็นส่วนประกอบในการร่ายเวช ไม่ว่าจะเป็นทั้งในด้านการรักษา ในด้านการแพทย์นั้น
น้ำก็เป็นอีกส่วนประกอบหนึ่ง ที่เราเอามาใช้ผสมลงในตัวทำยา ส่วนไอ้ถุงมือที่ฉันใส่เนี่ยมันเป็นสิ่งที่ดึงพลังของธาตุน้ำมาใช้ ยิ่งถ้าเราเสริมธาตุต่าง ๆ เพื่อเสริมพลังให้กับ ถุงแล้วละก็ มันจะ.....มันจะ..... ”
ไบรนพูดย้ำแล้วย้ำอีกคอยสังเกตุสีหน้าอาการของเซลที่ทำท่าอยากรู้อยากเห็น เค้าจึงพูดย้ำแกล้งเซล ดูอาการที่อยากรู้เหมือนกับประมาณอยากให้เซ้าถามเขาด้วยความอยากรู้
“ มันจะอะไรเล้า...ไบรนนายนี้มัน เฮ้ย....” เซลพูดด้วยท่าทางที่หงุดหงิด
“ นายอยากรู้ละสิ ”
“ อื้ม.. ” เซลพยักหน้า
“ มันก็....มันก็....จะขายได้ราคาหลายพันล้านเลยยังไงหล่ะ 55+ ” ไบรนหัวเราะเสียงหลงด้วยความพอใจ
“ โธ่เอ้ย...ที่แท้ก็งกนี่เอง ” เซลทำแก้มตุ่ยเมินหน้าหนี
“ อ้าวไหงพูดยังงี้อ่ะ ” ไบรนพูดพลางเอานิ้วจิ้มหัวของเซล
“ แล้วไอ้ที่ชั้นเอาชาชั้นดีไปแลกกับหนังสือสะเวย์ของนายเนี่ย นายรู้มั้ยว่าชานั่นขายได้หลายพันล้านเลยนะ นายนี่ไม่เข้าใจอะไรเลยนะเนี่ย ว่าจะอยู่ให้รอดน่ะ มันต้องใช้เงินนะ รู้มั้ย ห๊า นายน่ะรู้มั้ย? ”
“ อืม...รู้แล้วนายเลิกเอานิ้วจิ้มหัวฉันซะทีได้มั้ย ” เซลหยิบเอามือที่จิ้มหัวเขาอยู่ ออก
“ ไว้ฉันมีแล้วจะคืนให้แล้วกัน ” เซลเหลือกตามองหน้าบายแล้วเมินหน้า
“ อื้มได้... เออ...ว่าแต่ แล้ว....นายจะคืนเงินฉันเมื่อไหร่หล่ะ ” ไบรนพูดอย่างไม่คิดอะไร
“ ฮ่า ฮ่า ฮ่า งั้นเอาตัวและหัวใจของฉันไปแทนได้มั้ย ” เซลทำท่าเย้ายวนไบรน
“ แหวะฉันไม่เอาหรอก ไอ้เกย์ ....” ไบรนพูดพร้อมกับยี๋ปาก ทำท่าอ้วก
“ ฮ่า ฮ่า ฮ่า ถึงนายจะเอา ฉันก็ไม่ให้หรอก ” เซลแลบลิ้นยี๋ตาให้
“ ฮ่า ฮ่า ฮ่า ถึงนายให้ฟรีฉันก็ไม่เอาไอ้ตูดเซล ”
“ ว๊ากกกกกกกก...ไบรนนายตายแน่ ” ..เซลวิ่งไล่ไบรนจนไปถึงท่าเรือ พวกเค้ามองเห็นท่าเรือ แล้วรู้สึกอิ่มเอมในใจอย่างบอกไม่ถูก
“ ไปกันเลยนะไบรน ” เซลหันไปมองหน้าไบรนและยิ้มให้
“ อื้ม..ไปกันเลยเซล ” ไบรนยิ้มบาง ๆ
ไม่กี่อึดใจพวกเค้าก็ถึงที่ท่าเรือมิตรภาพ ผู้คนมากมายที่เดินกันขวักไขว่ไม่ต่างไปจากที่ท่าเรือของเมืองวารีมหรรณพ มีสินค้าร้านรวงขายมากมาย บ้างก็วางขายกับพื้น บ้างก็เข็นขาย บ้างก็ตั้งร้านขาย
“ เซลพวกเราจะไปไหนก่อนดีล่ะ ” ไบรนพูดพลางเกาหัว
“ อืม....ฉันว่ะฉันจะไปที่ ที่หนึ่งน่ะ ”
“ อื้ม...ให้ฉันไปด้วยมั้ย? ” ไบรนถามไปงั้น เขารู้อยู่ในใจอยู่แล้วว่าเซลต้องไปที่ไหน แต่เค้าก็ถาม
“ อ้าว..!!!! นายเพิ่งบอกก็ฉันไม่ใช่หรอไบรน ว่านายจะไปกับฉันทุกที่อ่ะ ไม่ว่าฉันจะไปที่ไหนอ่ะ ”
“ มันก็ใช่ ” ไบรนตอบพลางเกาหัว
“ ก็ฉันคิดว่านายอยากจะไป..... เฮ้อ..... ก็ฉันคิดว่าที่ ที่นายอยากไปน่ะ นายคงจะอยากไปคนเดียว” ไบรนพูดเสียงอ่อย แบบรู้สึกผิด
“ ช่างเถอะ...” เซลตอบพลางหายใจทิ้ง
“ นายไปกับฉันก็พอแล้ว ”
เซลเดินนำหน้า ไบรนเดินตามเซลไป ผ่านย่านร้านค้าที่ท่าเรือเห็นมีร้านขายอาหารมากมาย มีทั้งร้านขายสิ้นค้าที่หาได้จากป่า
และร้านที่ขายสินค้ามือสอง เดินผ่านไปหลายร้านจนเห็นตรอกเล็กอยู่ทางขวามือ เซลเดินเข้าไปในตรอกในตรอกมืดเป็นทางยาว
แต่ก็มีร้านที่ขายสิ้นค้าตั้งมากมาย ผู้คนในนั้นดูท่าทางไม่น่าไว้ แสงสวางอยู่สุดปลายทางอุโมงค์ เซลยังคงเดินต่อไป เค้าเดินตรงไปที่แสงสว่างสุดปลายทาง
ไบรนยังคงเดินตามเซลต่อไปโดยไม่พูดไม่จา พอเดินหลุดจากอุโมงค์ นี่ไงล่ะที่ ที่ฉันอยากจะพานายมา สุสานนับพันล้าน
ที่มองไปไกลจนสุดลูกหูลูกตามองไปก็ยงคงเจอแต่สุสาน เซลมองหาและเดินไปไปเรื่อย ๆ เหมือนกับเขากำลังมองหาอะไรบางอย่าง มีมือมาแตะที่บ่าของเซล
“ ฉันรู้อยู่แล้วว่าซักวันนายจะต้องมาที่นี่ ” สิ่งที่ไบรนเห็นก็คือชายวัยกลางคนคนหนึ่ง หนวดเครารกรุงรัง จนดูน่ารำคาญ ในมืออีกข้างอุ้มกระต่ายตัวยักษ์เอาไว้
“ ตามข้ามาสิเซล ข้าจะพาไป เซลเดินตามเขาไป ” ไบรนเดินตามเซลไปด้วยสีหน้างงและครุ่นคิดแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร
พลั่ก...
“โอ๊ยเซล......ถ้านายหยุดเดินเนี่ย ช่วยบอกฉันหน่อยก็ได้นะ ” ไบรนเดินชนที่หลังเซล เซลยังคงเงียบ
“ เซล.....นาย...... ” ไบรนเห็นสีหน้าเซลที่แฝงไปด้วยความเจ็บปวด ตาแดงก่ำ ไบรนไม่ได้พูดอะไรแต่กับคว้าแขนของเซลแล้วเอาตัวเขามากอดไว้
“ ฉันสัญญา....เซล ฉันสัญญา....ไม่ว่าคนที่ฆ่าพ่อนายจะเป็นใคร ไม่ว่ามันจะอยู่ที่ไหนฉันจะตามหาเขาและช่วยนายฆ่ามันให้จงได้ ”
เสียงของเซลที่ดังระงมอยู่ในลำคอ ตอนแรกที่ฟังดูอู้อี้ กลับฟังดูชัดเจน
“ พ่อ.....พ่อค๊าบบบบบบบบบบ.... พ่อค๊าบบบบบ........... ”
เสียงดังกึกก้องไปทั่ว สุสานแสนเศร้า
“ สุสานนี้สมชื่อจริง ๆ ” ไบรนพูดด้วยสีหน้าเจ็บปวด
แต่แขนเขายังคงโอบกอดเซลไว้แน่น
ความคิดเห็น