คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : สิ่งที่ถูกปกปิด
สายลมโยพัไม่เยหยุหย่อน บ้าแผ่วเบาล้ายสัมผัสอผืนผ้า บ้ารุนแรราวะปาเือนผิวเนื้อ ละออหมอเย็นื่นลอยเรี่ยพื้น ผิวสัมผัสอพื้นอ่อนนุ่มราวปุยเม รอบ้าสว่าเรือรอ เหนือึ้นไปือเส้นทาโรอวาว ะวันและันทราผลัันเยี่ยมหน้าเ้ามาามวิถีาลเวลา
เทพีแห่สรามนั่นิ่เยไม่ิะยับเยื้อนมือเท้า เอลฟ์ัวน้อยระพือปีโบร่อนเล่นันในสายลม วามริแล้วนามิไ้รัเียินแนแห่สายลม แ่ารถูส่ัวมาพัฟื้นที่นี่ไม่่าอะไรับารถูำัารเลื่อนไหว
แนายัหนัอึ้เลื่อนไหวยาลำบา บิามาราสั่ให้นาอยู่อย่าสบเสี่ยมนว่าะหายี เทพแห่ารรัษาเอ็ใ่ว่าะอยู่เป็นที่เป็นทา หามัววุ่นวายับาร่วยเหลือผู้อื่นนลืมมาูนา มิถูัอยู่ในินแนแห่สายลมไปอีนานหรือไร
เหลือบมอเทพีแห่สายลมอ่อนที่อยอยู่เีย้า เทพีผู้เรียบร้อยอ่อนหวานำลัเล่นเป่าอไม้ับพวเอลฟ์อย่าสนุสนาน นาเป่าลีบอไม้หลาสีึ้นฟ้า แล้วพวเอลฟ์ที่แบ่เป็นสอฝ่าย็แยันเ็บลีบอไม้สีอพวน ะเียวัน็พยายามัวาไม่ให้อีฝ่ายเ็บลีบอไม้ไ้มาว่าไป้วย เสียหัวเราะแหลมใสอพวเอลฟ์สร้าวามหุหิอย่าบอไม่ถู
เมทาน่าึหลับาลเสีย
ยามที่ไม่อาทำอะไรไ้ัใินั้นแสนทรมาน ไ้รับบาเ็บเสียเลือเนื้อเสียยัีว่า เวลาในินแนอเทพเ้านั้นล่วเลยไปเื่อ้าราวเป็นนิรันร์ พลอยทำให้รู้สึว่าวามทุ์ทรมานนี้ะไม่มีวันหมสิ้นไป้วย
“ท่านเมทาน่าะ”
เทพีแห่สรามลืมาึ้นมอ
เอลฟ์ัวน้อยสอนระพือปีลอยอยู่รหน้า ในมือถือปลายสร้อยเส้นยาวที่ร้อย้วยลีบอไม้สลับสี
“เทพีบรีาร่าบอว่าท่านรัอไม้ พวเราึ่วยันทำสร้อยเส้นนี้ให้”
เทพีแห่สายลมอ่อนส่ยิ้มอบอุ่นอบสายา
“อบในะ” เมทาน่าบอ ยมือรับอย่ายาเย็น
พวเอลฟ์บรรวาสร้อยอไม้บนมือามแผ่วเบา เอลฟ์ทั้หลายบินมาล้อมวมุู
“หวัว่าะ่วยให้ท่านเมทาน่าหายเศร้าสร้อยไปไ้บ้านะะ” เอลฟ์สาวนหนึ่ล่าว
เทพีแห่สรามฝืนยิ้ม “หน้าาันแย่นานั้นเียว”
เอลฟ์ทั้หลายมอหน้าันเลิ่ลั่ ไม่มีใรล้าพูอะไร่อ แล้วสายลมรุนแร็หมุนม้วนเ้ามา พวเอลฟ์ลอยหายไปับสายลมนั้น
“เรพิิอัส!” เมทาน่าทำหน้าเร่เรีย
เทพแห่ลมพายุยืนยิ้มรหน้า ย่อายาราวะ “ยินีที่ไ้ลับมาพบันอีอรับ ท่านเมทาน่า”
“เ้าเนาไล่พวเอลฟ์ไปใ่ไหม”
รอยยิ้มไม่าหายไปาใบหน้าอเ็หนุ่ม “พวที่ทำให้ผู้ป่วยไม่สบายใ ไปพ้นๆ ะย่อมีว่า”
“นั่นือเหุผลที่้าถูัไว้ที่นี่น่ะสิ” เทพีเมทาน่าิ้นรนลุึ้นยืนนวนเ เทพีบรีาร่ารีบเ้ามาประอไว้ “ินแนแห่สายลมไม่มีแหล่น้ำ ไม่มีระสับานให้้าส่อูหน้าาอัวเอ”
เรพิิอัสออ้อมอเทพีแห่สราม “ถึอย่าไร็ไม่ใ่เรื่อสลัสำั ท่านไม่อยาให้ใรำแ่เรื่อวามามอท่านไม่ใ่หรือ หารูปลัษ์เปลี่ยนแปรไปะ้อเือร้อนอะไรนัหนา”
เมทาน่ามอูสร้อยอไม้ในมือ
อไม้ผลิบานามวนถนอม แ่ไม่นาน็โรยรา
นาึปิเสธวามามั่วรู่ั่วยาม ไม่ปรารถนาะเป็นสรีที่มีีแ่วามาม
แล้วเหุใึ้อัวลเือร้อน มีผู้ป่วยที่ใน่าูบ้า
“นั่นสิ เ้าพูถู”
เทพีแห่สายลมอ่อนลอบถอนหายใ หาเทพีแห่สรามื้อรั้นึันึ้นมา ลำพััวนาไม่รู้ะัารอย่าไร
“บรีาร่า เ้าสวมสร้อยนี้ให้้าไ้หรือไม่”
เ็สาวรับสร้อยอไม้มา ล้ออให้เทพีผู้เลอโม มวปมไว้รท้ายทอย มอูเส้นผมที่เล้าสูอเทพีเมทาน่า้วยวามัวล
เส้นผมสีเินหยิสลวยที่เ้าัวภาภูมิเหลือเป็นสีเินอยู่เพียท่อนบน ท่อนล่าเินรึ่เปลี่ยนเป็นสีำสนิท
ความคิดเห็น