คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : StoryI...Impenetrable 6
‘มาเอันหน่อยนะที่ริมแม่น้ำ...ผมอยาอธิบาย...อร้อ ผมะรอนะ’
ยุนอาพับระาษแผ่นนั้นใส่ระเป๋าาเแล้วทำาน่อแ่ว่าในหัวิแ่เรื่อที่ลู่หานให้ออไปเอ...เธอวรไปีไหมและถ้าเธอไปเธอะ้อเอเรื่อที่ทำให้เธอเสียใเศร้าใหรือเปล่านะ...แล้วลู่หานะุยอะไรับเธอัน...เธอวรไปใ่ไหม
อนเย็นหลัเลิาน
ลู่หานมานั่รอยุนอาที่ริมแม่น้ำ เาหวัให้ยุนอามา เาไ้แ่หวัในใอย่านั้น เาอยาอธิบายให้ยุนอาฟั เาแร์ยุนอาเพราะ...เารัยุนอา...เาลัวัว่ายุนอาะไม่มาามที่เาบอ เพราะนี่มันเลยมาสัพัแล้วนะ...
“ลู่หาน”เสียหวานอยุนอาทำให้ลู่หานรีบหันไปมอทันที ยุนอาเินเ้ามานั่ที่เ้าอี้้าๆลู่หาน ทั้สอน่าเียบนในที่สุลู่หาน็เปิปาพูึ้นมา่อน
“เรื่อ่าวนั้น...”
“...”
“ผมไม่ไ้รัเธอและไม่ไ้อยาะบอเป็นแฟนแ่เพราะบริษัทเห็นว่าผมับอมีนิ้นเยอะเลย...บัับให้บัน...”
“แล้วมาบอันอย่านี้ไม่ลัวันะไปบอนอื่นหรือไัน”ยุนอาถาม้วยวามสสัยเพราะอันนี้เป็นวามลับอบริษัทไม่วรเอามาบอนอื่นเพราะถ้าเิเรื่อนี้โนปล่อยบริษัทเสียหายแน่และลู่หานะแย่เอา ลู่หานไม่ลัวเธอะเอาไปบอนอื่นหรือไัน
“็ผมไม่อยาให้ยุนเ้าใผินี่นารับ”ลู่หาน้มหน้า ยุนอาไ้ยินอย่านั้น็อมยิ้มออมารู้สึเินอายแอบิเ้า้าัวเอว่าเาแร์เธอ ยุนอาับลู่หานนั่เียบไม่พูอะไรันอีอาเป็นเพราะไม่รู้ะุยอะไรันี
“ยุนอารับ...”ลู่หานเรีย ยุนอาหันไปมอ็เห็นลู่หานหน้าแ ลู่หานหันมามอยุนอาแววาประหม่า ยุนอาเห็นลู่หานอออาารเินอาย็รู้สึเินาม
“ผมอยาะบออะไรยุนมานานแล้ว...แ่ผมไม่ล้า”ยุนอาสัเเห็นว่าลู่หานำมือแน่น เหมือนว่าเาเร็
“...”
“ผม...แอบรัยุน...”ลู่หานะโนึ้นมาใบหน้าเาแัยิ่ว่ามะเือเทศอี ยุนอาที่ไ้ยินำสารภาพอลู่หาน็เิอาารเินไม่ล้ามอหน้าลู่หาน แล้วเหมือนลู่หานเอ็ไม่ล้ามอหน้ายุนอาเหมือนันหลัาสารภาพออไปแล้ว
“...”
“...”
“...ทะ...ทำไมถึรัันหล่ะ...แล้วรัันอนไหน”ยุนอาถาม้วยเสียสั่นๆ ใเ้นึัไม่เป็นัหวะมันเหมือนว่าัวเอเป็นโรหัวใเลย เธอไม่อยาะเื่อเลยว่าัวเอะมีนแอบอบ ไม่เยมีใรสารภาพรัับเธอเลยสัน
“็อนผมเริ่มมาเป็นเ็ฝึ...ผมเอยุนอารั้แรอนที่ผมำลัเินึ้นบันไไปห้อ้อม ยุนำไ้ไหมรับที่ผมเผลอเินนยุนนน้ำที่ยุนถือหหม...แ่ยุน็ไม่โรธผมเลย”ลู่หานนึถึรั้แรที่เาับยุนอาเอัน
..................................................40%..........................................................
“็อนผมเริ่มมาเป็นเ็ฝึ...ผมเอยุนอารั้แรอนที่ผมำลัเินึ้นบันไไปห้อ้อม ยุนำไ้ไหมรับที่ผมเผลอเินนยุนนน้ำที่ยุนถือหหม...แ่ยุน็ไม่โรธผมเลย”ลู่หานนึถึรั้แรที่เาับยุนอาเอัน
ปึ!
่า!
‘ผมอโทษรับๆๆ’ลู่หานในอนที่เป็นเ็ฝึใหม่เินึ้นไปที่ห้อ้อมอัวเอแ่แล้ว็นใรบานนน้ำที่นนั้นถือหหม ลู่หานหน้าี้วยวามสำนึผิ เาเผลอพูภาษาอัฤษออมาเพราะภาษาเาหลีเายัไม่แ็แรเลย
‘ไม่เป็นไรหรอ ไม่้อิมาหรอนะ’เสียหวานพูภาษาอัฤษออมา ลู่หานเยหน้ามอ็เห็นผู้หิหน้าาน่ารั สวย ส่ยิ้มให้เา เธอูสใส อ่อนหวาน วาลมสวยมอเาอย่าเป็นมิร ลู่หานอึ้แล้วเิอาารเินึ้นมาโยไม่รู้ัว
ลู่หานรู้เลยว่านนี้ือยุนอา...วอยุนอาัมาแล้วยุนอาเป็นหน้าาอวอี่าหาเาไม่รู้ั็แปลแล้ว...
‘ันไป่อนนะ...สู้ๆนะ’ยุนอาพูแล้ว็เินไป
“อ๊ะ...รั้นั้นเอ”ยุนอายิ้มออมาเมื่อำไ้
“ผมเอยุนรั้นั้น ผม็แอบมอยุนมาลอ ผมิามยุนมาลอ แล้ว ยุนเอ็เออะไรๆเหมือนผม”ลู่หานนั่้มหน้ามอมือัวเอเมื่อนึถึอี
“รั้แรที่ผมเ้ามาเป็นเ็ฝึทุนมอเหมือนผมเป็นัวประหลา ผมไม่สามารถสื่อสารับใรไ้เลย แ่ผมมาโีอนที่ับลุ่ม นในวไม่มีใรรัเียผมับริสเลย”ลู่หานพูออมา ยุนอามอเาอย่าๆไม่ิว่าเาะเอเหุาร์แบบเียวับเธอ
“ทำไมถึ...”
“ผมเป็นน่าประเทศ ภาษา็พูไม่ไ้ แล้วยัเป็นนีนอี เาิว่าผมับริสไม่วรมาเป็นนัร้อเาหลี ไม่วรมาแย่านพวเาอะไรอย่านี้ ิว่าผมไม่มีวามสามารถพอ แ่พอผมมีวแล้วผมพิสูน์ว่าผมมีวามสามารถ พวเาเลยเลิมอผมเหมือนัวประหลา”ลู่หานเล่าให้ฟั
“ันแย่ว่านายมาอ่ะ เป็นนเาหลีเหมือนันแท้ๆ แล้วในวไม่ว่าันะแสวามสามารถนาไหน็าม พวเา็ไม่ยอมรับ”ยุนอาทำหน้าเศร้าๆ ลู่หาน่อยๆเยิบเ้าหายุนอาแล้วยื่นมือไปับมือยุนอาเอาไว้
“เป็นแฟนันไ้...ไหมรับ”
...................................70%...........................................
(่อ 12/5/2558)
“เป็นแฟนันไ้...ไหมรับ”ลู่หานพูออมา ยุนอาถึับ็อไปั่วรู่่อนะอบออมา้วยเสียเบาๆ
“...แ่...” แ่เรื่อที่เาบับอฮยอนหล่ะ ถึมันะไม่ใ่เรื่อริ็เถอะนะ... เหมือนลู่หานรู้ว่ายุนอาัวลเรื่ออะไร เามือถือโทรหาใรสันแล้วรอ เหมือนว่านที่ลู่หานโทระรับแล้ว ลู่หานรอเสียลไป
“ผมอยเลิเรื่อที่ผมบับอฮยอนนะรับ”
(.....)
“ผมอโทษรับ แ่ผมมีนที่ผมรัแล้ว ผมรัอิมยุนอา อีวsnsdรับ....ถ้า มีใรถามอะไรผม ผมออบไปามวามรินะรับ...ถ้าไม่พอใไล่ผมออไ้รับ ผมยอม”ลู่หานพูบ็วาสายไปรอำอบอะไรทั้นั้น่อนะโทรไปหาใรอีน
“ฮัลโหล อรับ ผมบอผู้ให่แล้วนะว่าอยเลิารแล้เป็นแฟนปลอมๆออ”
(ว่าไนะ!)อฮยอนู็อมา
“ผมะบอับนั่าวว่านที่ผมรัไม่ใ่อ แ่เป็นยุนอา แล้วที่เราบันเป็นเพราะบริษัท้อารึวามสนใ”ลู่หานพูบ็วาสายไปในทันทีแล้วหันมายิ้มให้ยุนอาทีู่อึ้ๆทุอย่ามันูเิึ้นอย่ารวเร็วนเธอเอ็ั้ัวไม่ทัน
“ยุนอาบับผมไ้ไหมรับ”ลู่หานถามย้ำอีรั้ แววาเาูเปล่ประาย้วยวามอยารู้ ยุนอายิ้มออมาับหน้าาเาทีู่ื่นเ้นมาๆ่อนะอบ...
“็...ไ้ แ่!”ยุนอาพูัลู่หานที่ำลัะแสวามีใออมา
“แ่...นายห้ามทิ้ันนะ”
“ันสัา”ลู่หานยิ้มแล้วอยุนอาแน่น เาพร้อมที่ะอยู่เีย้ายุนอาไม่ว่าะเิอะไรึ้น็าม เาะไม่มีวันทิ้ยุนอา เารู้ว่ายุนอารู้สึโเี่ยวมาั้นานแล้วสินะ ่อานี้ไปเาะไม่ให้เธอมีวามรู้สึอย่านั้นอี...
เาสัา....
ความคิดเห็น