[Fic SJ]NeRVe รัก โลก จิต [TeukCin][BumHyuk]

ลำดับตอนที่ #1 : [NeRVe] 1 Return of Begin การกลับมาของจุดเริ่มต้น (Re)

Chapter: 1

Title: Return of Begin
Type: Affective psychosis

Author: Deirc

 

สีแดง

 

สีที่น่าลุ่มหลง

 

แต่เมื่อจับต้องก็จะตกอยู่ในเขาวงกตที่ไม่อาจพบทางออก

 

สีแดงจะสวยงามที่สุดเมื่อตัดกับสีขาวซีด

 

สีแดงซึ่งตอบแทนความรักที่รับไป

 

และถ้าตอบแทนความรักที่ให้ไปไม่ได้แต่ตอบแทนด้วยสีแดงก็ไม่มีปัญหา

 

- - - - - - - - - - - - - - - -

 

แสงแดดอันสดใสของฤดูร้อนทำให้ใครหลายๆคนสดชื่นแต่ก็ไม่สำหรับทุกคน

 

ตาลึกโบ๋ปิดลงทันทีที่แสงแดดแผดผ่านเลนส์ตา เนื่องจากไม่ได้ลิ้มรสของแสงสว่างมานานปี ก่อนจะค่อยๆกระพริบถี่เพื่อปรับสภาพ ผิวกายขาวซีดแนบกระดูกเพราะขาดการกระตุ้นจากแสงและอาการขาดสารอาหาร ประกอบกับกลีบปากแห้งกร้านคล้ำหมอง หากร่างนี้ไม่เคลื่อนไหวคงไม่มีใครทราบว่าเจ้าของร่างยังมีลมหายใจแผ่วเบาแตะจมูกอยู่เป็นแน่

 

สองขาลีบก้าวตรงไปยังรถลีมูซีนสีดำขลับอย่างามสง่า ตรงข้ามกับสภาพร่างกายโดยสิ้นเชิง ชายหนุ่มซึ่งเปิดประตูรถให้ร่างซูบผอมก้มหน้าจนมิดด้วยความหวาดผวา

 

ทั้งร่างสะดุ้งเฮือกเมื่อนิ้วเย็นเฉียบเชยคางมนขึ้นให้หันขึ้นสบตา ใบหน้าขาวซีดส่งยิ้มหวานหยดที่ไม่ต่างอะไรกับศพยิ้มได้พร้อมดวงตาเลื่อนลอยพลางเอ่ยคำขอบคุณ

 

“ขอบคุณครับ”

 

จบคำก็ส่งเสียงหัวเราะร่วนในลำคอขณะก้าวไปนั่งบนเบาะหนังภายในเพิ่มความสยดสยองให้ชายหนุ่มต้องรีบปิดประตูรถโดยเร็ว

 

ระหว่างที่รถเคลื่อนตัวไปตลอดทางร่างขาวซีดเพียงแต่นั่งจ้องตู้เครื่องดื่มและบรรยากาศภายนอกรถพลางส่งยิ้มที่เจ้าตัวคิดว่าหวานเชื่อมให้ทุกอย่างที่สายตาเย็นเฉียบวาดผ่าน

 

พอรถมาถึงระยะที่สามารถมองเห็นที่หมาย สมองก็ประมวลผลออกมาว่าจุดหมายคือ “บ้าน” ทั้งๆที่เจ้าตัวอยากจะให้คำจำกัดความว่า “รัง”

“รัง” ของคนที่ต่ำเกินจะเรียกว่ามนุษย์ซึ่งเป็นผู้ให้กำเนิดเขา

 

การกลับมาครั้งนี้ใช้เวลาต่างจากการกลับมาครั้งแรกมากนัก……. ช่างรวดเร็ว

 

แต่ก่อนจะได้คิดอะไรมากมายไปกว่านี้ทุกสิ่งทุกอย่างก็หยุดลง ลูกตากลมกรอกเป็นวงสามร้อยหกสิบองศาสองรอบ ความรู้สึกจากแววตาเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว

 

- - - - - - - - - - - - - - - -

 

ชายสูงวัยหมุนเก้าอี้หนังตัวใหญ่มาทางประตูทันที เมื่อรู้ว่าผู้ที่ตนกำลังรอคอยมาถึงแล้ว

“กลับมาแล้วครับ” น้ำเสียงสดใสต่างจากสังขารของคนที่เอ่ยออกมาอย่างเห็นได้ชัด

 

สภาพร่างกายที่ทรุดโทรมสร้างความหวาดกลัวในจิตใจชายสูงวัย แต่ด้วยความเป็นพ่อก็กระตุ้นให้เกิดความสงสารและสงสัยถึงสภาพความเป็นอยู่ที่ลูกชายของตนได้เผชิญมา

 

แม้จะยังหวาดระแวงในตัวคนตรงหน้าอยู่ไม่น้อยก็ตาม แต่การแสดงฉากใหญ่ก็จำเป็นต้องเริ่มขึ้นตั้งแต่นาทีนี้ไป

 

“กลับมาก็ดีแล้ว ไม่เจอนานพ่อห่วงแทบแย่” ส่งยิ้มอบอุ่นไปให้ แต่กลับเป็นยิ้มที่น่ารังเกียจในสายตาอีกฝ่ายเสียนี่

“ครับ แล้วนี่ไอ่หยีไม่อยู่หรอครับ” ส่งยิ้มอ่อนๆกลับไปก่อนถามหาน้องชายร่วมสายเลือดซึ่งความจริงควรจะปรากฏตัวให้เขาได้เห็นเป็นคนแรก

“อ๋อ รายนั้นน่ะหรอ เดี๋ยวนี้พอมีแฟนก็ลืมพ่อลืมพี่หมดแหละ ฮะๆ” หัวเราะอารมณ์ดี

“หืม อย่างไอ่หยีอ่ะนะมีแฟน ไม่น่าเชื่อว่าคนอย่างมันจะมีคนเอา ฮ่าๆ” หัวเราะเสียจนตากลมปิดแทบมิด

 

สองพ่อลูกซึ่งห่างไกลกันมานานก็นั่งคุยกันอย่างออกรสออชาติ หัวร่อต่อกระซิก แต่ทว่ารอยยิ้มเหล่านั้นฉาบเพียงแค่กลีบปาก ไม่ได้ปกปิดความรู้สึกตรงกันข้ามในแววตาเลยแม้แต่น้อย แต่แล้วบทสนทนาก็ถูกขัด

 

“ท่านคะ คุณเยซองมาถึงแล้วค่ะ ให้เชิญเข้ามาเลยไหมคะ” เลขาสาวเอ่ยถามอย่างนอบน้อม

“เอ้อ เอาสิ เรียกเข้ามาเลย”

“ค่ะ”

 

ไม่นานนักชายหนุ่มที่พูดถึงก็มาปรากฏตัวให้เห็น

 

“ว่าไงเยซอง เดินทางมาคงเหนื่อยสินะ มาๆ นั่งก่อนๆ” ว่าพลางชี้มือชี้ไปยังเก้าอี้นวมข้างโซฟาหลังใหญ่ที่ลูกชายของตนนั่งอยู่

“นี่เยซองคนที่จะมาทำหน้าที่ดูแลลูก ส่วนเยซอง นี่ลูกชายฉันเอง คิมฮีชอล ยังไงก็ฝากดูแลเจ้าหนูด้วยล่ะ”

 

ร่างสูงลุกขึ้นโค้งให้ผู้เป็นนายน้อยอย่าง เพียงแวบเดียวที่สายตากวาดผ่าน เขาเห็นยิ้มแสยะที่แข็งกร้าว แต่ไม่ถึงเสี้ยววินาทีมันกลับกลายเป็นยิ้มหวานไปเสียแล้ว แล้วคนอื่นๆเห็นยิ้มนั่นเหมือนเขาไหม

 

- - - - - - - - - - - - - - - -

 

“พ่อครับ พี่กลับมาแล้วใช่ไหม” ลูกชายคนเล็กที่พึ่งกลับถึงบ้านทักทายพ่อด้วยคำถามทันที

“อืม กลับมาแต่เช้าแล้วล่ะ ตอนนี้อยู่บนห้อง เจ้าบอม แกอย่าไปซนกับพี่เขาล่ะ พึ่งกลับมาคงจะเหนื่อย” ไม่ทันที่จะฟังให้จบเจ้าลูกคนเล็กก็พุ่งปรู๊ดขึ้นบันไดหายไปด้วยความเร็วสูง

 

ความสงสัยคลืบคลานเข้ามายังจิตใจของคนผู้พ่อ

ทำไม…….. เจ้าลูกคนเล็กถึงไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลยเกี่ยวกับเรื่องนี้

ทำไม…….. ทำเหมือนไม่รู้เรื่องอะไรทั้งสิ้น

ทำไม…….. ทั้งๆที่รู้ดีว่าคนๆนั้นทำอะไรลงไปบ้าง

 

 

 

 

“กลับมาแล้วหรอ” คนเป็นน้องจู่โจมร่างซีดเซียวที่นั่งหันหลังอยูบนเตียงด้วยการส่งแขนเข้าสวมกอด กลีบปากบางเฉียบกระตุกวาบเพียงเสี้ยววินาที

“คิดถึงจัง”

“ว่าไง ไอ่หยีไม่เจอแป๊บเดียว เดี๋ยวนี้ริอาจมีแฟน ฮ่าๆ” ยกมือขึ้นขยี้หัวปลิงตัวโตที่เกาะแน่น

“ชิ พ่อจะบอกทำไมเนี่ย” พึมพำเบาเอาคางมนเกยกับไหล่ผอมแห้งจนกระดูกแทบทิ้มทะลุ

 

“พี่ ทำไมสภาพพี่เป็นแบบนี้” ใบหน้ายิ้มแย้มปรับสู่โหมดจริงจัง เมื่อนึกถึงสภาพร่างกายภายในอ้อมแขน

“นายไม่ต้องห่วงฉันหรอก นี่เป็นแรงบันดาลใจชั้นดีเลยล่ะ” หัวเราะเย็นๆในลำคอ

 

คำพูดสั้นๆที่ยากจะเข้าใจกลับกระจ่างแจ้งในสมองของคิมคิบอม………….. ทันทีที่ได้ยินหัวเราะร่วน

 

ตามที่คิดไว้

ยังเป็นเหมือนเดิม

ไม่สิ คิมฮีชอลเปลี่ยนไป

การกลับมาครั้งนี้

ทั้งฉลาด   ……..      

……………………

 

……………………

 

 

……………………

……………………

และเลวร้ายกว่าเดิมนัก

 

“คิบอม ล็อคห้องรึยัง”

“เรียบร้อยแล้ว พี่‘คิดถึง’ผมขนาดนั้นเลยหรอ ฮะๆ”

 

แขนแกร่งที่กอดรัดทางด้านหลัง ส่งมือหนาไล้ไปทั่วหน้าท้องแบนราบ แล้วคืบคลานเข้าสัมผัสผิวละเอียดทางชายเสื้อ

 

การกระทำเหมือนครั้งก่อนเมื่อนานมาแล้ว แต่จุดประสงค์ของผู้‘ให้กระทำ’เปลี่ยนไป ทำไมคิมคิบอมจะไม่รู้  เพียงแต่ เขามีทางเลือกเสมอไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น

 

- - - - - - - - - - - - - - - -

 

ตึก ตึก ตึก ตึก

 

เสียงฝีเท้าท่ามกลางโถงทางเดินมืดทึบเงียบกริบไม่ได้ทำให้ผู้คนซึ่งอยู่ในห้วงนิทราตื่นขึ้นแม้สักคน อาจเป็นเพราะยังไม่ใกล้เวลาตื่นกระมัง

 

ร่างสูงมุ่งตรงไปยังห้องครัวเพื่อเตรียมอาหารสำหรับเช้าวันใหม่ นอกจากสวนหน้าคฤหาสน์แล้ว ห้องครัวเป็นเพียงที่เดียวที่มีแสงสว่าง

 

คนมาใหม่ใช้เวลาซักพักกว่าจะเข้าใจการจัดจำแนกสิ่งของต่างๆและหยิบใช้ได้ถนัดมือ เมื่อทุกอย่างลงตัวจึงลงมือล้างเครื่องมีเครื่องใช้ที่จำเป็นสำหรับเช้านี้

 

ขณะหยิบช้อนมนขึ้นเช็ดแห้ง ความมันวาวก็สะท้อนสิ่งแปลกปลอมให้เห็น ร่างขาวซีดกึ่งเปลือยซึ่งถูกแต่งแต้มด้วยร่องรอยสีหวาน กับใบหน้างัวเงีย

 

“อรุณสวัสดิ์ครับ ฮ้าว ผมบอกเร็วไปไหมเนี่ย ฮะๆ พึ่งจะตีสามเอง” ยิ้มพร้อมดวงตาหวานเยิ้มด้วยน้ำตาที่รื้นจากการหาว

“อรุณสวัสดิ์ครับคุณหนู ถ้าจะมาหาอะไรทานล่ะก็ รีบไปจะดีกว่านะครับ” ก้มหน้าก้มตาไม่สนใจร่างบางที่ประตูแม้แต่น้อย

“อา ขอโทษครับที่รบกวน ว่าแต่คราวหน้าผมคงต้องกะเวลาออกมาให้เร็วกว่านี้สินะครับ..... คุณเยซอง” เสียงแหลมกดต่ำลงที่ท้ายประโยค

“ผมไม่ได้มีหน้าที่ยื่นมือเข้าไปยุ่งกับธุระส่วนตัวของคุณหนูหรอกครับ” สวนกลับอย่างไม่ต้องคิด

“อย่างนี้ผมก็วางใจหน่อย ฮะๆ ไปก่อนนะครับ” ส่งยิ้มไปทางคนที่ไม่แม้แต่จะชายตามองอีกครั้ง ก่อนขาเรียวจะพาร่างออกไปในความมืด

 

น่าสนใจเหลือเกินนะคุณเยซอง

“คุณ” ก็เป็นแค่ “คุณ”

“ผม” เป็นถึง “ผม”

ท่าทีตอบรับน่ารักซะจริง

 

“ทำไมไปนาน” คนเป็นน้องรั้งเอวบางลงนั่งตัก

“ก็แค่เจอคุณเยซอง” ตอบอย่างไม่ใส่ใจ ทั้งที่สายตาส่อแววครุ่นคิด

“หืม เจอทั้งอย่างนี้น่ะนะ....... สายตาแบบนี้ พี่สนใจล่ะสิ” ตาคมมองลึกเข้าไปใจแววตาครุ่นคิดนั้นพลางส่งมือหนาลูบไล้แผ่นอกบาง

“ยังไงเขาก็เป็นแค่เหยื่อ....... แล้วสรุปนายจะกินมั้ยน้ำน่ะ” ตัดไปเรื่องอื่นเมื่อเห็นว่าไม่จำเป็นต้องพูดเรื่องนี้ต่อไป

“พี่ป้อนผมหน่อยสิ” จับหน้าคนที่นั่งซ้อนให้หันมารับจูบเบาๆที่กลีบปาก

“เด็กนิสัยเสีย”

 

มือเรียวคว้าขวดน้ำที่อยู่ข้างเตียง เปิดฝาแล้วกระดกสายน้ำเย็นเฉียบเข้าปาก ก่อนประกบเข้ากับกลีบปากของอีกคนที่รออยู่แต่แรก

 

จูบหวานหยดของแถมจากการป้อนน้ำ เรียกเสียงครางได้หวานไม่แพ้กัน

 

“พอแล้วคิบอม นอนซะ พรุ่งนี้นายต้องไปซื้อของกับฉัน”

“กลับมาก็ใช้งานกันเลยนะ”

“เงียบแล้วนอนซะ! ฉันก็จะนอนแล้ว”

 

ดูก็รู้ว่าคิมฮีชอลกำลังต้องการมิติความคิดที่ตัวเองเท่านั้นจะผ่านเข้าไปได้ คุณเยซองกำลังจะกลายเป็น“คนโปรด”สินะ

 

แต่ไม่ว่าคิมฮีชอลจะทำอะไรกับใคร ตราบใดที่ไม่มีส่วนได้ส่วนเสียเขาก็ไม่จำเป็นจะต้องเก็บมาคิด

ร่างสูงชายตามองคนที่นอนครุ่นคิดหันหลังให้ก่อนหลับตาลงเพื่อเข้าสู่ห้วงนิทรา

 

เสียงหายใจสม่ำเสมอเป็นสัญญาณให้รู้ว่าอีกคนหลับไปแล้ว ทีนี้ก็เหลือแค่คิมฮีชอลอยู่กับตัวเองเพียงคนเดียว

ตากลมกรอกเป็นวงสองรอบ สมองตัดขาดกับสิ่งรอบข้าง เริ่มทบทวนถึงเรื่องราวเมื่อหลายนาทีก่อน

 

เหมือนจะว่าง่าย แต่ความจริงแข็งกร้าว

ทะนงตนในคราบอ่อนน้อม

ทำให้ดีที่สุดล่ะคุณเยซอง

คนแบบคุณน่ะเวลาล้มแล้วจะไม่มีทางลุกได้

แต่ถ้าเมื่อไหร่คุณล้มผมจะเป็นคนพยุงขึ้นมา

…………………

……………….

……………………………

 

…………………………………….

………………. แล้วค่อยขุดหลุมฝังคุณด้วยมือของผมเอง

NeRVe - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -





ในที่สุดก็ได้ฤกษ์แปะฟิคเรื่องนี้ซะทีหลังจากแก้ไปแก้มาหลายรอบ ฮี่ๆ

ฟิคเรื่องนี้เป็นฟิคที่พลอตเรื่องซับซ้อนและยุ่งยากพอสมควร

ขนาดต้องมานั่งร่างStory Treeกันเลยทีเดียว

ปวดหัวชะมัด

แถมยังยากตรงที่ความรู้สึกอันไม่ปกติของตัวละครแต่ละตัวด้วยนี่สิ

เพราะความจริงแล้วตัวละครทุกตัวมีทิ่งที่ปิดบังเอาไว้เต็มไปหมด

ถ้าใครอยากจะอ่านต่อหรืออยากจะรู้ว่ามันซับซ้อนยังไงก็เม้นเนอะ

ไม่เม้นเราไม่อัพ - v -

เราจะดูเม้นตามความเหมาะสมของวิวเนอะ

สุดท้ายนี้ขอบคุณพี่ซีน สำหรับชื่อเรื่องภาษาไทย ชื่อโดยมากมายเลยยยย

วันนี้ขอลาไปนอนก่อนเน้

นี่หกโมงแล้วยังไม่นอนเลย แหะๆ