[Fic SJ]NeRVe รัก โลก จิต [TeukCin][BumHyuk]

ลำดับตอนที่ #8 : [NeRVe] 7 Need? ต้องการ? 100%

Chapter: 7

Title: Need? 
Type: Wanted

Author: Deirc

“ฮัลโหล ว่าไง ได้รึยังข้อมูลน่ะ” เสียงหวานกรอกไปตามปลายสาย

- ได้แล้ว พี่ไปดูเองละกัน แค่นี้นะ – ปลายสายตัดอย่างรวดเร็วหลังรายงานความคืบหน้าเรียบร้อย

 

“ทำงานรวดเร็วดีจริงๆ” คนสวยพึมพัมอย่างอารมณ์ดีระหว่างเปิดคอมพิวเตอร์สีดำสนิท

 

ทันทีที่หน้าจอปรากฎสถานะพร้อมใช้งาน คนตัวบางไม่รอช้ารีบล็อคอินเช็คดูข้อมูลอย่างรวดเร็ว

 

เพียงอึดใจข้อมูลตัวอักษรก็ปรากฎเต็มหน้าจอ

 

“พี่คะ รีบกลับมาบ้านนะคะ ตอนนี้เลยนะคะ พี่ต้องมานะ......... ตรู๊ด... ตรู๊ด... ตรู๊ด...” เสียงสั่นเครือแล่นเข้าโทรศัพท์เครื่องจิ๋วแปรสัญญาณสู่หูของอีกคนที่ไม่สนใจแม้แต่จะฟัง

 

ทันที่ที่เสียงสัญญาณดงัขึ้นคนฟังเจ้าก็ดันฝาพับลงอย่างเฉยเมยก่อนเก็บลงกระเป๋าอย่างไม่ใส่ใจ

 

บ่อยครั้งที่แม่ของเขามักสั่งให้น้องสาวโทรตามกลับบ้านทั้งที่ยังไม่ถึงเวลาเลิกงาน อย่างวันนี้ก็โทรมาตั้งแต่หกโมง ทั้งที่เลิกงานตั้งทุ่มนึงแท้ๆ ซึ่งนั่นก็สร้างความรำคาญใจให้แก่เขาไม่น้อย ทั้งที่ตั้งใจทำงานเพื่อหารายได้ช่วยทางบ้านแท้ๆ

 

เวลาล่วงเลยจนถึงหนึ่งทุ่ม เด็กหนุ่มจัดการเปลี่ยนชุดพนักงานพาร์ทไทม์ออกกลับเป็นชุดนักเรียน ทันทีที่คว้ากระเป๋าเตรียมออกเดิน ก็ถูกเพื่อนร่วมงานรุ่นราวคราวเดียวกันรั้งไว้เสียก่อน

 

“เฮ้ย จองอุน วันนี้ฉันต้องรีบกลับว่ะ ช่วยแวะไปเอาของที่ร้านหนังสือตรงปากซอยให้หน่อยดิ บอกป้าเค้าว่าฉันให้มาเอาของเดี๋ยวเค้าก็เอาให้เองแหละ ขอบใจมากเพื่อน ไปล่ะ” ว่าแล้วก็จากไปโดยไม่รอฟังคำตอบ

 

คนถูกวานได้แต่มองตามอย่างไม่พอใจ แต่ในเมื่อไม่ใช่เรื่องหนักหนามากมาย แล้วก็เป็นทางผ่านกลับบ้านการจะช่วยเพื่อนก็ไม่ใช่เรื่องเสียหาย

 

ถนนกว้างเงียบสงัด ท้องฟ้ามืดสลัว และลมหนาวที่กระซิบให้รู้ว่าใกล้ถึงฤดูหนาว เด็กหนุ่มชอบบรรยากาศเหล่านี้ สองขาค่อยๆก้าวไปอย่างสบายใจ

 

“ป้าครับ แจบอมบอกให้ผมมาเอาของให้น่ะครับ” เมื่อมาถึงหน้าร้านก็ตะโกนบอกตามที่เพื่อนสั่งไว้

 

เมื่อได้รับของมาเป็นที่เรียบร้อย เด็กหนุ่มจึงค่อยๆเดินต่อและมุ่งตรงกลับไปยังบ้านของตน โดยหารู้ไม่ว่าเสียงกระซิบจากสายลมในยามนี้เป็นลางร้าย

 

บ้านเดี่ยวท้ายซอยที่มักเปิดไฟสว่างในยามพลบค่ำวันนี้กลับมืดสนิท

 

แม้ความผิดปกติจะสร้างความค้างคาใจ แต่เด็กหนุ่มก็มุ่งตรงเข้าบ้านโดยละทิ้งความสงสัยไว้เบื้องหลัง

 

บานประตูถูกเปิดออกอย่างเคยชิน เพียงภาพที่ปรากฏนั้นไม่เป็นอย่างเคย

 

ร่างไร้วิญญาณของเด็กสาวนอนจมกองเลือดอยู่ภายใต้ร่างซีดเซียวที่ถูกแขวนคอของหญิงสูงวัย

 

บนพื้นข้างร่างของเด็กสาวถูกใครบางคนเขียนด้วยหยาดเลือดสีเข้มที่ตอนนี้แห้งเกราะกรังเป็นตัวอักษร

 

“นาย มาสายนะ”

 

ขาทั้งสองหมดแรงโดยอัตโนมัติ ของในมือหลุดร่วง แววตาที่เคยนิ่งสงบสั่นเทา ภาพตรงหน้าถูกม่านน้ำบางๆกั้นไว้จากภาพความเป็นจริง เมื่อถึงขีดจำกันสมองจึงตัดขาดจากสิ่งรอบข้างก่อนจะหมดสติไปอย่างรวดเร็ว

 

ในความมืดมิดเสียงพูดคุยเบาๆไม่ใกล้ไม่ไกล ลอยเข้ามาในโสตประสาท เปลือกตาหนักอึ้งค่อยๆเบิกขึ้นช้าๆ

 

แสงสว่างจากหลอดไฟบนเพดานทำให้ต้องกระพริบตาถี่เพิ่อปรับสภาพ ชายแปลกหน้าในชุดสูทสองคนที่กำลังพูดคุยกันหันมองร่างที่พึ่งได้สติก่อนรีบลุกเดินเข้ามาอย่างรวดเร็ว

 

คนทั้งสองจ้องมองผู้ป่วยบนเตียงโดยไม่มีฝ่ายไหนมีทีท่าว่าจะเปิดปากก่อน จนกระทั่งหนึ่งในชายใส่สูทตัดสินใจเปิดปากทำลายความเงียบ

 

“นาย เอ่อ จองอุน เอ่อ ฉันกึนซอกนะ เสียใจด้วยเรื่องแม่และน้องสาว ว่าแต่ตอนนี้นายโอเคนะ”

 

ไม่มีเสียงใดตอบรับ เพียงพูดถึงแม่และน้องสาวภาพโศกอนาฏกรรมแสนโหดร้ายก็ชัดแจ้งในหัว

 

ดวงตามองหน้าอีกฝ่ายด้วยสายตาว่างเปล่า ไร้ความหมาย บางทีการจะอะไรไม่ได้เลยยังจะเป็นเรื่องดีเสียกว่า

 

นับจากวันนั้นจองอุนเข้าทำงานให้ตระกูลลียื่นมือเข้ามาช่วยในยาววิกฤติของชีวิต จากวันเป็นเดือนจากเดือนเป็นปี แม้เวลาจะผ่านเลย ความเศร้าหมองคลายลง แต่รอยแผลเป็นย่อมไม่อาจลบเลือน

 

ทุกวันเพียงทำหน้าที่ของตนให้เต็มที่แทนคุณตระกูลลีอันมีพระคุณ เลิกมองหาความรักความสุขภายนอก ความสุขมักไม่ยั่งยืน หากเป็นเช่นนั้นจะไขว่คว้าหาความสุขไปเพื่ออะไร

 

ชีวิตดำเนินด้วยสมอง ไร้ซึ่งความรู้สึกดูจะกลายเป็นตัวตนของคนๆนี้ไปเสียแล้ว แม้กระทั่งวันที่ตระกูลลีส่งให้ตนย้ายมายังตระกูลคิม

 

แม้เพียงความรู้สึกผูกพันกับเพื่อนร่วมงานจากที่เก่านั้นก็ไม่แสดงออกแม้แต่น้อย ในเมื่อรู้สึกแล้วเจ็บการไม่รู้สึกนั่นแหละดีที่สุด

 

ใบหน้าหวานเปื้อนยิ้ม การจะเล่นอะไรก็ต้องรู้จักกับสิ่งนั้นเสียก่อน ในที่สุดคิมฮีชอลก็ได้รู้รายละเอียดของหมากเพิ่มอีกหนึ่งตัว

 

“ในเมื่อคุณพยายามที่จะอยู่โดยไม่ใช้ความรู้สึก ผมจะทำอะไรคุณก็คงจะไม่รู้สึกเหมือนกันสินะครับ” กลีบปากยิ้มพรายกระซิบเบาๆกับรูปพ่อบ้านผู้น่าสงสาร

 

- - - - - - - - - - - - - - - -

 

“หะ หา ว่าไงนะ” คนที่กำลังอึ้งกับการปรากฎตัวของคิบอมถามเลิ่กลั่ก

“ก่อนหน้านี้นายบอกฉันว่ามีแฟนแล้ว จำไม่ได้?” ร่างสูงเลิกคิ้วขึ้น พร้อมสายตานิ่งๆ ยิ่งทำให้อีกคนเหงื่อตก

“ฉะ ฉัน... ฉันเคยไปพูดเรื่องแบบนั้นกับนายเมื่อไหร่กัน” ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้

“ตอนที่ฉันสั่งให้นายเป็นแฟนฉัน”

 

ระหว่างคนทั้งสองเถียงกันฝ่ายผู้จัดการหน้าโหดคนนั่งมองก็ได้แต่ครุ่นคิดว่าหน้าหล่อๆนี่เคยเห็นที่ไหน ทำไมถึงได้คุ้นหน้าคุ้นตาแปลกๆ

 

คิม! ว่าแต่มันคิมอะไรล่ะ แล้วเห็นมาจากไหนกัน ทำไมมันคุ้นแบบนี้ คิม คิม คิม คิม คิม.........

 

“คิบอม!” เสียงคนมาใหม่อุทานอย่างตกใจ

 

ใช่แล้วคิมคิบอม ไอ่คนที่ลงนิตยสารซุบซิบไฮโซอะไรนั่นสินะ ว่าแต่ใครมาอีกล่ะเนี่ย

 

ขณะเดียวกันคนถูกเรียกหันไปมองทางต้นเสียงพร้อมคำถามง่ายๆ

 

“นายเป็นใคร” อีกครัง้ที่สายตานิ่งๆถูกกวาดไปรอบๆ

คนฟังถึงกับสะอึก ช่องว่างของระดับความสำคัญ มันห่างไกลขนาดนี้เชียวหรือ?

 

“ไง รยออุค มาแต่เช้าเชียว” ผู้จัดการที่มัวแต่ยืนคิด ตะโกนทักเมื่อเหลือบเห็นว่าคนมาใหม่คือใคร

“โห พี่ ทักเขาซะดิบดี ทีผมมาอ่ะ ไล่เอาๆ” คนที่มาแต่แรกเริ่มโวยวาย พยายามบ่ายเบี่ยงบทสนทนา

 

สถานการณ์รอบข้างเลวร้ายเกินกว่าที่ควรจะเป็นจนคนตัวบางจับต้นชนปลายไม่ถูก คิดว่าเป็นปัญหาระหว่างตนกับคนตัวโต

 

ฝ่ายคนมาใหม่ก็คิดหนักกับปากพร่อยที่ดันตะโกนชื่อคิบอมเสียลั่นร้าน ทั้งที่เห็นๆกันอยู่ว่าตนไม่ได้อยู่แม้ฐานะคนรู้จัก ได้แต่ครุ่นคิดว่าควรจะตอบอย่างไรกับคำถามของอีกคน

 

ท่ามกลางความเงียบคนที่เข้าใจสถานการณ์ทั้งหมดจะเป็นใครได้ถ้าไม่ใช่คิมคิบอม ตานิ่งงันเค้นเอาคำตอบจากตาเรียว ของคนที่กำลังพยายามเดินหนี โดยไม่ใส่ใจอีกคนที่ตอนยิงคำถามใส่แม้แต่น้อย เพราะนั่นเป็นเพียงสิ่งที่ปากสั่งการไปไม่ใช่เรื่องที่ต้องคิดให้รกสมอง

 

ในขณะเดียวกันผจก.ผู้เห็นเหตุการณ์ซึ่งไม่เข้าใจอะไรซักนิด ก็เฝ้ามองด้วยใจระทึก

 

“ฉัน....” ก่อนคนถูกถามจะได้ตอบคำพูดทำลายน้ำใจก็ทำให้ต้องกลืนสิ่งที่เตรียมจะพูดไว้ลงคอ

“ช่างเถอะ ฉันถามไปงั้นล่ะ”

 

คนตาเรียวเลิ่กลั่กกับสถานการณ์ที่ดูจะแย่ลงเรื่อยๆ ก่อนพยายามเนียนหลบออกไป

 

“งะ งั้นผมไปเปลี่ยนชุดก่อนนะ” ว่าแล้วจึงรีบหลบเข้าหลังร้าน ทิ้งความไม่พอใจเล็กๆไว้ให้อีกคน

 

สถานการณ์อึดอัดไม่มีใครทำอะไรนอกจากมองหน้ากันด้วยอารมณ์ที่แตกต่าง แล้วเวลาแสนเลงร้ายก็จบลงเมื่อคิบอมเดินออกจากร้านไปพร้อมเสียงส้นรองเท้ากระแทกพื้น

 

เมื่อถึงเวลาเปิดร้านบรรยากาศก็กลับสู่ภาวะปกติ ทุกคนยิ้มแย้มเช่นทุกวัน เพียงแต่รอยยิ้มของคนบางคนนั้นต่างไปจากเดิม

 

เสียงคำพูดของคิบอมดังก้องเป็นร้อยๆรอบในหัวของรยออุค ไหนจะที่พูดกับลีฮยอคแจ ไหนจะคำพูดไร้เยื่อใย ไม่ว่าทั้งหมดจะเป็นเพราะใคร แต่ในสายตาของเขา คนที่ผิดคือลีฮยอคแจ

 

ท่ามกลางความวุ่นวายไม่มีใครว่างพอจะสนใจการกระทำของคนรอบข้าง จึงเป็นโอกาสดีที่รยออุคจะฉวยโอกาสทำอะไรๆได้อย่างสะดวก

 

Black Forest 2

Green Tea Grade 1

Green Tea Latte 1

 

ใบรายการอาหารที่ถูกฮยอคแจแขวนบนเชือกรับออเดอร์หน้าห้องครัว ถูกสับเปลี่ยนด้วยรายการอาหารที่ผิดพลาด

 

Black Forest 2

Green Tea Grade 2

 

“รยออุค เอาไปเสิร์ฟโต๊ะสามทีสิ!!” เสียงแดซองตะโกนเรียกดังมาจากห้องครัว รยออุคได้ยินจึงรีบเดินเข้าไปด้วยใบหน้ายิ้มกริ่ม

 

“แบล็คฟอร์เรสต์ สองที่ กรีนทีแกรนเดสองที่มาแล้วครับ” เสียงใสเอื้อนเอ่ยขณะเสิร์ฟจานเค๊กหน้าตาน่ากินลงบนโต๊ะ

 

“เอ่อ เราสั่งแกรนเดแค่ที่เดียวค่ะ อีกแก้วต้องเป็นลาเต้” หญิงสาวทักท้วงขึ้น

“อ่า งั้นขอโทษนะครับ ผมจะไปเปลี่ยนให้ครับ ต่อไปทางเราจะระวังให้มากกว่านี้ครับ” โค้งเสียหนึ่งทีก่อนเดินจากไปพร้อมแก้วเครื่องดื่มที่ผิดออเดอร์

 

“ผู้จัดการครับ โต๊ะสามออเดอร์ผิดครับ ช่วยเปลี่ยน แกรนเดเป็นลาเต้ด้วยครับ” เจ้าของแผนการยิ้มบางๆก่อนเดินไปเสิร์ฟอาหารโต๊ะต่อไป

 

ขณะเดียวกันฮยอคแจก็เดินสวนเข้ามา

 

“ฮยอคแจ นายเป็นคนรับออเดอร์โต๊ะสามใช่มั้ย” ผู้จัดการถามด้วยน้ำเสียงแปล่งๆ

“ใช่ครับ ทำไมหรอครับ”

“เหมือนนายจะจดออเดอร์ผิดนะ คราวหน้าอย่าพลาดอีกล่ะ”

 

คนถูกตักเตือนได้แต่มึนงง พลางเดินไปหยิบแผ่นกระดาษในกองออเดอร์ที่ทำเสร็จแล้วขึ้นมาดู

 

Black Forest 2

Green Tea Grade 2

 

“อ้าว ลูกค้าสั่งลาเต้หนึ่งแกรนเดหนึ่ง ทำไมดันไปเขียนแกรนเดสองซะล่ะ สงสัยเบลอแล้วแฮะลีฮยอคแจ” แม้ในใจจะบอกว่าตนไม่ได้จดผิด แต่ในเมื่องหลักฐานมีอยู่จะปฏิเสธได้อย่างไร

 

และในวันนั้น ออเดอร์ผิดๆของฮยอคแจก็ตามมาเป็นระยะ หลังเลิกงานผู้จัดการจึงเรียกตัวฮยอคแจให้มาหาก่อนกลับ

 

“ฮยอคแจวันนี้ทำไมนายจดออเดอร์พลาดบ่อยจัง ไม่สบายรึเปล่า” คิ้วเข้มขมวดเข้าเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้เป็นการตำหนิ เขาเพียงรู้สึกเป็นห่วงอาการแปลกๆของรุ่นน้องคนนี้

“ผมก็ไม่เข้าใจตัวเองฮะ สงสัยช่วงนี้งานเยอะเบลอๆมั้งครับ ขอโทษนะครับที่ทำให้เดือดร้อน” ร่างบางก้มหน้าก้มตาด้วยความสำนึกผิด

 

แม้ในใจอยากจะบอกใจแทบขาดว่าตัวเองน่ะจดถูกแล้ว แต่ในเมื่อใบออเดอร์มันผิดจริงๆ บอกไปก็คงเชื่อยาก

 

“ฮยอคแจ เห็นแดซองบอกว่าวันนี้นายจดออเดอร์ผิดตั้งสี่รอบ นายโอเครึเปล่า” ซองมินที่กำลังสะพายกระเป๋าขึ้นหลัง เดินเข้ามาจับหน้าจับตาฮยอคแจด้วยสายตาเป็นห่วง เพราะตั้งแต่ทำงานมาสองปีฮยอคแจไม่เคยทำงานพลาดแม้ซักครั้ง

 

“ไม่เป็นไรหรอก สงสัยเพราะช่วงนี้งานเยอะ เลยไม่ค่อยมีเวลานอนล่ะมั้ง เลยมึนๆ” ตอบไปตามน้ำ เพราะยังไงนี่ก็คงเป็นสิ่งที่ควรพูดที่สุด

 

“ซองมิน ฮยอคแจฉันไปก่อนนะ” รยออุคที่พึ่งเก็บของเสร็จหันมาโบกมือลาคนทั้งสองก่อนเดินออกไปจากร้าน

 

ไม่นานเด็กหนุ่มสองคนที่ยืนพูดคุยกันท่ามกลางแสงไฟสลัวๆหลังร้านก็ถูกผู้จัดการไล่กลับบ้านด้วยเหตุผลที่ว่าดึกแล้วกลับบ้านซะจะได้ปิดร้าน

 

“ฉันไปล่ะ พรุ่งนี้เจอกัน อย่าลืมนอนเยอะๆนะ” ซองมินยิ้มกว้างขณะโบกมือลาเพื่อนรัก

“อื้ม นายก็ด้วย” คนตัวบางยืนมองส่งก่อนจะออกเดินกลับไปยังป้ายรถเมล์

 

เวลาเกือบสี่ทุ่มผู้คนในเมืองก็เริ่มเบาบาง ฮยอคแจชอบบรรยากาศยามค่ำคืนในเมืองหลวงแห่งนี้เป็นที่สุด แม้ที่นี่จะไม่ใช่จุดเริ่มต้นที่แท้จริงของเขาก็ตาม

 

เสียงเพลงแจ๊สเบาๆลอยเข้ามาในหู เพลงเก่าที่เคยฟังสมัยมัธยมต้น บรรยากาศเก่าๆหวนกลับมา ชวนให้นึกถึงเรื่องราวและบุคคลที่เข้ามาและผ่านไปมากมายในชีวิต เรื่องต่างๆที่เคยเกิดขึ้นทั้งที่สร้างรอยยิ้มไว้ให้หรือแม้เรื่องราวที่เคยสร้างบาดแผลในใจ

 

ปากบางยกยิ้มบางๆขณะปล่อยให้เรื่องราวเก่าๆหมุนเวียนเข้ามาเรื่อยๆ แม้บางเรื่องจะยั่นทอนจิตใจแต่ลีฮยอคแจก็ไม่คิดจะหนีความเป็นจริง

 

ขอบคุณนะครับคุณปาร์ค ที่สอนให้ผมไม่หนี และยอมรับความเป็นจริง ผมเชื่อแล้วว่าที่คุณพูดว่าซักวันเมื่อความเจ็บปวดค่อยๆจางหายไป แม้รอยแผลจะยังคงอยู่ แต่มันก็จะกลายเป็นความทรงจำดีๆ

เสียงเพลงอันคุ้นเคยพาให้คนตัวบางต้องเดินตามไปทางต้นเสียง ในซอยเล็กๆที่ทุกร้านพาปิดจนหมด ยังมีร้านซีดีเล็กๆ ที่เหมือนกำลังรอคอยให้ใครซักคนเดินเข้าไปเยี่ยมเยียน

 

ไฟสีส้มสร้างบรรยากาศอบอุ่นให้กับร้าน ตามแผงซีดีถูกเรียงไว้อย่างเป็นระเบียบ ด้านซ้ายมือของร้านเป็นตู้เก็บแผ่นเสียงเก่าๆ มีทั้งของศิลปินที่รู้จักและไม่รู้จัก เงาสะท้อนในกระจกทำให้เห็นว่ามีใครอีกคนกำลังใกล้เข้ามา

 

หน้าใสหันกลับไปเพื่อมองผู้มาใหม่ทันทีที่รู้สึกว่าคนๆนั้นเข้าใกล้มากเกินไปแล้ว

 

ใบหน้าโดดเด่นด้วยดวงตาคมภายใต้กรอบแว่นไร้เลนส์ จมูกเป็นสันรับกับโครงหน้า ประดับด้วยกลีบปากสีเข้มแบบชายหนุ่ม ทำให้คนๆนี้น่ามองไม่น้อย

 

“สนใจอะไรรึเปล่าครับ” เสียงเข้มๆเหมาะกับรูปลักษณ์เอ่ยถามพร้อมยิ้มบาง เป็นคำถามที่ทำให้รู้ว่าเป็นคนของร้าน

“อะ เอ่อ เปล่าครับ” คนตัวเล็กรีบปฏิเสธ เพราะแน่ใจว่าแผ่นเสียงแต่ละแผ่นนั้นราคาคงสูงลิ่ว

“คุณชอบฟังเพลงแนวไหนเป็นพิเศษมั้ยครับ”

“อันนี้ผมก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน แต่ผมคิดว่าผมชอบเพลงคลาสสิคนะ” คนตัวเล็กทำหน้าครุ่นคิด

 

ท่าทางเหมือนเด็กทำให้ร่างสูงแอบอมยิ้มน้อยๆ

 

“ถ้าอย่างนั้น คุณจะรังเกียจมั้ยถ้าผมจะเล่นสักเพลงก่อนปิดร้าน” ตาคมมองไปยังเปียโนสีดำขลับหลังเคานท์เตอร์ด้านใน

“แน่นอนครับ แต่ผมฟังไม่ค่อยเป็นหรอกนะ ฮ่าๆ” ฮยอคแจตอบรับพลางเอามือลูบหัวด้วยความเขินอาย

 

ทางด้านเจ้าของร้านได้ยินจึงยิ้มรับแล้วเดินไปนั่งประจำตำแหน่ง แม้ร่างสูงจะอยู่ในชุดอยู่บ้านสบายๆแต่ในสายตาของคนที่ตั้งหน้าตั้งตารอฟังกลับรู้สึกว่าคนๆนี้นั่งเก้าอี้เปียโนได้เท่จริงๆ

 

“จะเริ่มล่ะนะครับ” ไม่นานนักเสียงเปียโนก็เริ่มบรรเลง

 

เพลงคลาสสิคคุ้นหูที่ไม่ว่าจะเคยได้ยิน หรือไม่ ถูกบรรเลงไปเรื่อย ทำบรรยากาศในร้านเล็กๆแห่งนี้ราวกับตกอยู่ในมนสะกดของเสียงดนตรีอันวิจิตร

 

“โชว์จบแล้วครับ” ร่างสูงลุกยืนหลังโน๊ตตัวสุดท้ายยุติลง พลางโค้งเหมือนนักดนตรีที่แสดงบนเวทีจริงๆ

 

ผู้ชมจำเป็นก็ลุกขึ้นตบมือแปะๆพร้อมรอยยิ้ม

 

 “เปียโนของคุณเยี่ยมมากเลย ขอบคุณมากนะครับ ผมก็อยากจะทำให้ได้แบบนี้บ้าง” ปากแดงฉาบไปด้วยยิ้มอันสุขใจ

“ถ้าอย่างนั้นก็แวะมาอีกสิครับ” เจ้าของร้านยิ้ม

 

คนตัวเล็กเหมือนจะลังเลเพราะกลัวจะเป็นการรบกวน แต่สุดท้ายก็พยักหน้ารับคำเชิญ

 

“ดึกแล้วรีบกลับเถอะครับ” เจ้าของร้านรีบบอกลูกค้าคนสุดท้ายเมื่อเห็นนาฬิกาบอกว่าเวลาล่วงเลยมานานเพียงใด

“แล้วผมจะมาอีกนะครับ” คนตัวโตยิ้มส่งเมื่ออีกคนเดินออกจากร้านไป

 

คืนที่เคยอยู่เงียบๆคนเดียว เวลามีใครซักคนมาอยู่ใกล้ๆก็เป็นความรู้สึกที่ไม่เลว แฮะ

 

- - - - - - - - - - - - - - - -

 

“คุณหนูครับ วันนี้ช่วงบ่ายถ้าคุณหนูอยู่บ้าน ผมจะขอลาไปทำธุระสักครึ่งวัน” พ่อบ้านคนโปรดเดินมาพอดีเป๊ะเวลาเที่ยงตรง

“อ้อ เชิญครับ วันนี้ตอนบ่ายผมไม่ได้ไปไหนอยู่แล้ว” ร่างเล็กที่กำลังนั่งแต่งเพลงที่แกรนด์เปียโนในโถงกลางบ้านหันมาตอบยิ้มๆ

 

ตาโตตวัดมองรายละเอียดการแต่งตัวของอีกคนอย่างรวดเร็วก่อนหันกลับไปง่วนกับโน๊ตเพลงที่ต้องแก้ไดนามิค แต่พอมานึกทบทวนถึงภาพที่เห็นก็รู้สึกได้ถึงความผิดปกติเล็กๆ ฟอร์มพ่อบ้านจืดชืดที่คุ้นเคย ถุงมือขาวสะอาด รอเท้าเงาวับตามแบบคนเจ้าระเบียบ ทุกอย่างปกติ เพียงแต่ เม็ดกระดุมแขนเสื้อข้างซ้าย หายไปไหนเสียล่ะ

 

สมองตัดความคิดเรื่องกระดุมออกไปแล้วกลับมาเพ่งลังยังบันไดเสียงตรงหน้า ตราบใดที่โน๊ตดนตรียังไม่ลุล่วงคิมฮีชอลจะไม่สามารถหลุดจากภวังค์แห่งเสียงบรรเลงนี้ได้ จนกระทั่งคนๆเดิมกลับมาขัดจังหวะสุนทรีนี้อีกครั้ง

 

“ผมจะกลับประมาณห้าโมงเย็นนะครับ ขอตัวครับคณหนู” คราวนี้คนๆเดิมกลับมาในชุดลำลองทันสมัยตามอายุ ซึ่งสร้างความประหลาดใจให้ผู้ได้พบเห็นไม่น้อย ใครเล่าจะคิดว่าคนเคร่งขรึม เจ้าระเบียบจะมีสไตล์การแต่งตัวตามกระแสนิยมเช่นนี้

 

คนสวยยิ้มน้อยๆพยักหน้าเบาๆ เมื่ออีกคนให้เดินพ้นจากประตูบ้านไป รอยยิ้มนั้นหายไปแทบจะทันที อารมณ์ขุ่นมัวขึ้นเล็กๆเมื่อสมาธิในการประพันธ์ดนตรีถูกขัดซ้ำซาก แต่แล้วดวงตาก็ส่องประกายรุ่งโรจน์อีกครั้งยามนึกถึงภาพที่ได้เห็นเมื่อครู่

 

ร่างสูงโปร่งในชุดเสื้อสเวตเตอร์สีเทาคอวีเผยแผ่นอก ตัดด้วยสร้อยเส้นยาวประดับจี้กางเขนเงินเรียบๆห้อยยาวมาถึงกลางลำตัว และผ้าพันคอสีดำที่ถูกพันไว้หลวมๆทิ้งชายไว้ด้านหลัง กางเกงยีนส์ฟอกสีดำ มีร่องรอยการกรีด ให้เกิดรอยขาดตามสมัยนิยม พ่อบ้านหนุ่มคนนี้มีรสนิยมการแต่งตัวไม่เลวทีเดียว แต่สิ่งที่น่าสนใจไปกว่านั้นคือซองเอกสารที่เจ้าตัวถือติดมือออกไปต่างหาก

 

ซองเอกสารซองเดิมที่เคยผ่านมือของคิมฮีชอลมาแล้ว เรื่องสนุกกำลังจะเกิดขึ้นอีกครั้ง

 

“ยูฮวาน ตอนนี้อยู่ทางออกหมู่บ้านรึเปล่า ช่วยอะไรพี่หน่อยสิ” รอยยิ้มเริ่มฉาบปลีบปากแดงอีกครั้ง

 

คิมฮีชอลโทรหาเด็กน้อยเพื่อนบ้านที่มักจะไปตั้งแก๊งกันที่สวนข้างทางเข้าหมู่บ้าน พูดไปก็ตลก ที่เด็กแว๊นแถวนี้มียาพาหนะเป็นบีเอ็มดับบิลไปจนถึงลัมโบกีนีคันงาม

 

“เฮ้ย งานเข้าว่ะ พี่ฮีชอลบอกให้ช่วยตามคน อะไรเนี่ยแหละ ไปก่อนนะ” เด็กหนุ่มร่างสูงในชุดสบายๆอย่างเสื้อยืดตัวละแสนที่ไม่บอกก็ไม่รู้กับยีนส์ขาดๆตัวนึงเหยียบๆล้าน ล่ำลาบรรดาเพื่อนๆก่อนจะรีบเดินกลับไปยังปอร์เช่คันหรู

 

“เดี๋ยว เอารถฉันไปก่อนสิ เล่นเอาปอร์เช่ตามเดี๋ยวเหยื่อก็กระเจิงหรอก” เสียงขรีมของคนที่ไม่ค่อยจะยอมเปิดปากพูดรั้งอีกคนเอาไว้เสียก่อน

 

ยูฮวานหันกลับไปยิ้มด้วยท่าทีเห็นด้วย

 

“เออเนอะ แม็กซี่ งั้นฝากนายเอารถไปเก็บหน่อยละกัน”

 

คนฟังกระตุกยิ้มมุมปาก พยักหน้าอย่างเร็วพร้อมส่งสายตามีความหมายไปให้ ก่อนโยนกุญแจรถสลับกันพลางมองอีกคนเดินขึ้นบีเอ็มซีรีย์เจ็ดของตัวเองไป

 

เพราะอากาศเป็นใจยูฮวานจึงเปิดหน้าต่างหน้าทั้งสองบานรับลมจากภายนอก ปล่อยให้เสียงอคูสติกกีตาร์บรรเลงลอยไปทั่วบริเวณที่รถแล่นผ่าน

 

เสียงนุ่มๆร้องคลอไปตามดนตรี แต่ขณะเดียวกันดวงตาก็ยังคงจับจ้องไปยังเป้าหมายที่ถูกกำหนดไว้

 

ไม่นานการเดินทางของเหยื่อก็หยุดลงหน้าหมู่บ้านเล็กๆแห่งหนึ่ง โชคดีทีคนถูกตามไม่เดินเข้าไปในหมู่บ้าน ไม่อย่างนั้น เขาคงต้องจอดรถทิ้งไว้แล้วเดินตามเข้าไป

 

ไม่เกินห้านาทีหลังผู้ถูกเฝ้ามองรับโทรศัพท์ใครอีกคนก็เดินออกมาพบ ในสายตาเขาทั้งสองคนดูจะสนิทกันไม่น้อย และคาดว่าคงไม่ได้เจอกันนานพอควรถึงได้ดูคิดถึงคะนึงหากันเสียเหลือเกิน

 

กล้องดิจิตอลสีเงินถูกยกขึ้นซูมถ่ายเหตุการณ์ โดยจงใจให้เห็นหน้าอย่างชัดเจน จนกระทั่งช็อตไคลแม็กที่คนทั้งสองยื่นซองสีน้ำตาลในมือให้กัน แน่นอนภาพในช็อตนี้ต้องคมชัดที่สุด

 

ไม่เกินหนึ่งชั่วโมงรูปทั้งหมดก็ปรากฎแก่สายตาคนเจ้าแผนการ

 

“พี่จะเอาไปทำไรอ่ะ” คนตัวเล็กกว่าถามด้วยความอยากรู้

“แบล็คเมล์” คนสวยตอบยิ้มๆ

 

“ชั่วร้าย” ทำหน้าเหยเกแต่ก็โผเข้ากอดคนที่นั่งหลังให้

“แล้วจะกอดคนชั่วร้ายทำไมล่ะ ฮึ” หยิกแก้มป่องเบาๆ จนอีกคนเบี่ยงหนีแล้วหอมกลับ

 

ภาพเด็กข้างบ้านกับพี่ชายคนสวยที่ไม่ได้เห็นมานาน บัดนี้ก็เกิดขึ้นอีกครั้งท่ามกลางบรรยากาศเงียบสงบของคฤหาสน์ตระกูลคิม ทำให้คิบอมที่นั่งอ่านหนังสืออยู่ไกลๆลอบยิ้มตาม

 

หลังอาหารว่างเด็กข้างบ้านก็ชิ่งกลับบ้านด้วยข้ออ้างที่ว่าต้องกลับไปเช็ครถว่ายังอยู่ดีรึเปล่า

 

แล้วสองสามวันให้หลังชีวิตการงานแสนปกติของพ่อบ้านคนเก่งก็ถูกรังควานด้วยการเปรยถึงวันหยุดสุดสัปดาห์ของคนที่ดูจะมีความสุขไปเสียตลอดเวลา

 

“คุณเยซองครับ สุดสัปดาห์นี้ผมจะไปไหว้พระที่นัคซันซา วันศุกร์เดินทางแต่เย็นเลยนะครับไปถึงจะได้ไม่ดึกมาก”

 

“คุณหนูจะไปกี่วันครับ ผมจะได้เตรียมการ” ถามด้วยท่าทางนอบน้อมทั้งที่กำลังหนักใจกับกำหนดการเร่งด่วนในอนาคตอันใกล้

 

“ประมาณสามวันครับ เรื่องที่อยู่เส้นทางลองถามคนรถดูนะครับ” ตัดบทสนทนาไว้เพียงเท่านี้ก่อนจะเดินเข้าห้องไปแจ้งข่าวการเดินทางแก่อีกคน

 

“คิบอม วันศุกร์ฉันจะไปนัคซันซาไหว้พระ น่าจะถึงพอดีดึกๆ วันศุกร์นายช่วยไปเซอร์เวย์รอที่นั่นแต่เช้าหน่อยสิ”

ทิ้งตัวลงนั่งตักคนตัวโตกว่า โดยไม่ลืมใช้แขนรั้งคออีกคนไว้หลวมๆ

 

“พี่จะไปทำบุญประจำปีหรอ” ดันแว่นดีไซน์อิตาลีสีดำสนิทลงรั้งกับสันจมูก ให้พ้นสายตา

“ทำนองนั้น” พยักหน้าเบาๆ พร้อมหน้าตาครุ่นคิด

“กลับวันไหน”

“น่าจะถึงโซลเช้าวันจันทร์” ตอบส่งๆ ก่อนลุกขึ้นเดินหลบเข้าห้องตัวเองไป

 

ไม่จำเป็นต้องมีกำหนดการ เพราะทุกอย่างจะเป็นไปตามแผน

 

ตั้งแต่เหตุการณ์ไม่ค่อยดีเมื่อไม่กี่วันก่อน คิบอมพยายามทำตามที่พี่ชายคนสวยกล่าวไว้ มองความสุขของตัวเองเป็นหลัก อย่างวันนี้คำขอร้องแกมบังคับให้ไปเซอร์เวย์ที่นัคซันซา กับคำตอบที่ฟังก็รู้ว่าไม่ใช่จุดประสงค์ที่แท้จริง ใช่ว่าเจ้าตัวเองจะไม่อยากรู้ว่าจริงๆแล้วอีกคนคิดอะไรอยู่กันแน่ แต่ตราบใดที่ไม่ได้มีส่วนได้ส่วนเสียเขาก็ไม่ควรจะไปคิดให้หนักสมอง………………. อย่างนั้นหรอ

 

ท่ามกลางอากาศเย็นเฉียบในห้องสี่เหลี่ยม บนเตียงนอนนุ่มนิ่มมีคนอีกคนที่กำลังสบายใจตรงข้ามกับคนห้องตรงข้ามโดยสิ้นเชิง

 

“อืม....... ก่อนที่ตัวละครจะเพิ่ม ก็ต้องรีบกำจัดทิ้ง ก่อนที่มันจะเยอะมากไปกว่านี้ ใกล้ได้เวลาออกจากเกมแล้วนะครับคุณเยซอง”

 

คนตัวบางนอนอมยิ้มวาดรูปบทบาทหมากแต่ละตัวบนอากาศอย่างอารมณ์ดี

NeRVe - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -




ดีใจได้อัพ

หลังจากดอง ดอง เป็นกิมจิ

อยากร้องไห้

เวลาไม่มีจะให้แม้แต่ตัวเอง

เฮ้อออออ

เชื่อมั้ยตารางปิดเทอมเต็มหมดแล้ว

โฮ

ดีใจที่ฟิคเรากลับสู่โหมดกระตุ้นต่อมอยากรู้อีกครั้ง 55+

หนุ่มในร้านคือใคร

ฮีนิมจะทำอะไร

แล้วใครจะมาแทนเย่

แล้วทำไมต้องกำจัดเย่

โปรดติดตาม......

กรุณาเม้น

เม้นไม่ถึงเราไม่อัพพพพ- -