[Fic SJ]NeRVe รัก โลก จิต [TeukCin][BumHyuk]

ลำดับตอนที่ #6 : [NeRVe] 5 Who What Where Why ใคร อะไร ที่ไหน ทำไม 100%- - - -

Chapter: 5

Title: Who What Where How
Type: Asked

Author: Deirc

“พี่คะ รีบกลับมาบ้านนะคะ ตอนนี้เลยนะคะ พี่ต้องมานะ......... ตรู๊ด... ตรู๊ด... ตรู๊ด...” เสียงสั่นเครือแล่นเข้าโทรศัพท์เครื่องจิ๋วแปรสัญญาณสู่หูของอีกคนที่ไม่สนใจแม้แต่จะฟัง

 

ทันที่ที่เสียงสัญญาณดงัขึ้นคนฟังเจ้าก็ดันฝาพับลงอย่างเฉยเมยก่อนเก็บลงกระเป๋าอย่างไม่ใส่ใจ

 

- - - - - - - - - - - - - - - -

 

“คยูฮยอน ฉันควรจะทำยังไง” หน้าใสตีกันยุ่งด้วยความสับสน

“ทำอะไร” คนถูกถามก็ตีหน้านิ่งตามแกว

“เรื่องมันเป็นแบบนี้ จำได้ใช่มั้ยคิมคิบอมที่นายบอกให้ฉันไปขอยืมเลคเชอร์น่ะ ฉันก็ไปขอมาซีร็อกซ์แล้วไปทำอีท่าไหนไม่รู้ มันดันฉีกแคว่กเป็นรอยแบบอย่างใหญ่เลยเหอะ” คิ้วเรียวขมวดอย่างขัดใจอีกครั้ง

“แล้วยังไง” นิ่งจนคนเล่าชักอยากจะเอามือเรียวนี่ฟาดกับไอ้หน้าหล่อๆนั่นให้รู้จักร้อนรนกับชาวบ้านเขามั่งเสียแล้ว

“ก็หมอนั่นให้ฉันรับผิดชอบโดยการเป็นแฟนด้วยน่ะสิ!!!” เสียงแหลมเผลอตะโกนจนคนรอบข้างหันมามองกันเป็นตาเดียว

“เบาหน่อยก็ได้ อยากประจานตัวเองนักหรือไง แล้วทางนั้นว่าอย่างนั้นแล้วนายว่าไงล่ะ ตกลงไปรึเปล่า” ชักอยากถามขึ้นมาแล้วสิว่าไอ้เพื่อนตัวเล็กนี่มันซื่อหรือมันโง่กันแน่

“เปล่า ฉันบอกว่าฉันมีแฟนแล้ว ฉันถึงได้มาปรึกษานายไงล่ะว่าควรจะทำยังไง ชีวิตฉันจะน้ำเน่าอะไรขนาดนี้ ให้ตายสิ” ตาเรียวเริ่มรื้นด้วยน้ำตา ในขณะที่ปากแดงก็โวยวายไม่เลิก

 

 บ้าเอ๊ย โมโหทีไรน้ำตาไหลทุกที!!

 

“สรุปคือนายจะให้ฉันหาแฟนจำเป็นให้งั้นสิ ความจริงเรื่องแบบนี้ปรึกษาทงแฮดูจะง่ายกว่านะฉันว่า”

“ไม่เอา ถ้าฉันบอก เจ้าทงแฮต้องล้อแน่ๆ นายต้องช่วยฉันนะ นะคยูฮยอน ช่วยฉันหน่อยเถอะ” ช้อนตามองอย่างออดอ้อนตะปบเข้าที่แขนใหญ่แล้วเกาะไม่ปล่อย

“ถึงจะอยากช่วยก็เถอะ แต่นายจะให้ฉันไปหาใครที่ไหน แถมถ้าซี้ซั้วเอาใครไม่รู้มานายก็คงไม่เอาอยู่ดี”

“คยูฮยอน นายช่วยฉันได้” เกาะแขนตาเป็นประกาย

“ฉันหาใครมาให้นายไม่ได้หรอก”

“ได้สิ นายทำได้ มาเป็นแฟนฉันชั่วคราวนะ” ยิ้มจนตาที่เล็กอยู่แล้วกลืนหายไปเป็นขีดเดียว

“แต่ว่า...”

“นายอยากให้ฉันไปหาใครที่ไหนไม่รู้มาเป็นแฟนอย่างนั้นหรอ”

“ก็ได้” ตอบเสียงเอือม เพราะยังไงเขาก็ไม่สามารถปล่อยเพื่อนตัวเล็กไปคว้าคนซี้ซั้วได้ ยิ่งหลอกง่ายๆอยู่

“นายน่ารักที่สุดเลยคยูฮยอน!” ตะโกนอย่างเริงร่าก่อนโผเข้ากอด

 

ภาพคนที่ได้ชื่อว่าพื่อนสนิทสองคนนั่งหัวร่อต่อกระซิกกันด้วยอารมณ์ที่หลากหลายแล้วตบท้ายด้วยคนตัวเล้กกระโดดกอดคนตัวโตด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม

 

คนดูอย่างเขาควรจะยิ้มตามสิ ยิ่งในฐานะเพื่อนสนิทอีกคน แต่ทำไมมุมปากมันหนักอึ้งขนาดนี้ ก็แค่อยากจะยิ้ม

 

ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่การเฝ้ามองคนทั้งสองเป็นเรื่องเหน็ดเหนื่อย ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่หัวใจหนักอึ้งยามที่สองคนนั้นใกล้กัน แล้วถ้าวันนึงไม่มีช่องว่างให้ลีทงแฮแทรกเข้าไปได้ล่ะ

- - - - - - - - - - - - - - - -

 

ปึง

 

เสียงประตูไม้อันคุ้นหูปิดลงเหมือนเช่นเคย นี่คือที่ๆของคิมฮีชอล

 

กลิ่นหอมอ่อนๆของกุหลาบ และโคมระย้าที่แปล่งไร้ซึ่งสิ่งกีดขวางดงามไม่ต่างกัน แต่แสงสว่างแยงตานั่นร่างบางไม่ชอบเอาเสียเลย

 

สองตากวาดหาสิ่งแปลกปลอม เบาะแสของใครบางคนที่แอบเข้ามายุ่งกับอาณาจักรต้องห้ามของซินเดอเรลล่า

 

สมองประมวลค่าความสูงของแขนและโคมระย้า เป็นไปไม่ได้ที่จะหยิบพลาสติกกันแสงลงมาได้ด้วยมือเปล่า ถ้าสิ่งที่คนๆนั้นใช้เกี่ยวมันลงมาไม่ได้อยู่ในห้องนี้ก็คงหาตัวลำบาก

 

แต่ถ้าไม่ได้ใช้อะไรเกี่ยว แต่ใช้วิธีต่อตัวเพื่อขึ้นไปแทนล่ะ?? ตาคมเหลือบมองพลาสติกใสที่หุ้มโซฟาไว้อย่างดีและพบว่า พลาสติกนั้นยังใสทั้งที่ควรจะเหลืองหมองไปตามการเวลา

 

ไวเท่าความคิดร่างบางรีบแกะพลาสติกที่ห่อทับผ้าคลุมโซฟาทันที มือเรียวฉีกกระชากพยาสติกใสจนไม่เหลือชิ้นดี แล้วกระชากผ้าคลุมออกจนฝุ่นฟุ้งกระจายไปทั่ว

 

มือเรียวสอดเข้าในช่องว่างระหว่างพนักพิงกับเบาะนั่งสีแดงสด ควานหาบางสิ่งที่ควรจะอยู่ภายใต้เบาะสีกุหลาบนี้

 

กึก

 

ทันทีที่ได้ยินเสียงวัตถุบางอย่างภายใต้เบาะกระทบกันความโล่งใจก็แล่นเข้ามาในอก

 

ความรักของคิมฮีชอล….. ยังคงอยู่ที่เดิม

 

ถึงใครบางคนจะเข้ามารบกวนที่ๆของผม แต่ในเมื่อคุณไม่ได้มายุ่มย่ามกับความรักของผม ผมก็พร้อมจะให้อภัย

 

บรรยากาศในห้องเสมือนโลกที่มีแต่ตัวเองทำให้ร่างบางอารมณ์ดีทุกครั้งที่เข้ามาเยีย่มเยือน

 

เพียงแต่อารมณ์ดีๆของเจ้าบ้านก็ถูกช่วงชิงไปในเวลาอันสั้น ด้วยเสียงฝีเท้าของผู้บังเอิญผ่านมา

 

ตึก ตึก ตึก

 

เพียงเสี้ยวนาทีภาพที่สมองประมวลผลออกมาคือซีกหน้าขาว กับตาเรียวที่กำลังมองมา ก่อนจะก้าวหายไปตามความเร็วของเสียงฝีเท้า

 

“คุณเยซองครับ!!”

 

ในเมื่อมาเห็นเข้าในสถานการณ์แบบนี้เพื่อให้อีกฝ่ายสงสัยก็ช่วยไม่ได้ที่จะ...... กลบเกลื่อน

 

เสียงฝีเท้าคู่เดิมเคลื่อนกลับมาตามเสียงเรียก

 

ร่างโปร่งหยุดอยู่หน้าบานประตูที่เปิดทิ้งไว้ ก่อนเอ่ยปากตามหน้าที่

 

“มีอะไรให้ผมช่วยหรอครับ”

 

ร่างบางที่ยังคงล้วงของในเบาะยิ้มเจื่อน

 

“คือผมทำแหวนตกลงไปน่ะ ช่วยหาหน่อยได้มั้ย”

 

ขณะเดียวกันมือภายใต้เบาะก็กำลังพยายามถอนแหวนสีเงินออกจากนิ้วเรียว ขณะที่อีกฝ่ายค่อยๆใกล้เข้ามาเรื่อยๆ

 

ตึก

 

ตึก

 

ตึก

 

ร่างโปร่งหยุดอยู่หน้าโซฟาพลางยื่นมือขึ้นเตรียมควานหาสิ่งของตามที่เจ้าบ้านบอก

 

“อ๊ะ เจอแล้ว ไม่ต้องแล้วล่ะครับคุณเยซอง ขอโทษนะครับ รบกวนเวลาทำงานเลย แล้วก็ขอบคุณมากนะครับ” ยิ้มหวานพลางดึงมือออกแล้วโชว์แหวนให้อีกฝ่ายดู

 

“ไม่เป็นไรครับ” ตาเรียวตวัดมองแหวนสีเงินวงจิ๋วโดยไม่สนแม้จะมองหน้าอีกฝ่าย

 

เมื่อร่างโปร่งพ้นไปจากระยะสายตา คนตัวบางจึงหยิบผ้าขึ้นมาคลุมโซฟาตัวโปรดอีกครั้ง ก่อนเก็บเศษพลาสติกที่กระจัดกระจายเป็นกองอุ้มออกไปให้แม่บ้านจัดการทำลายทิ้ง

 

หน้าหวานเปื้อนยิ้มตลอดทางเดินเข้าบ้าน สร้างรอยยิ้มให้บรรดาสาวใช้ทั้งหลาย

 

เป็นปกติที่บรรดาเมดสาวล้วนหลงสเน่ห์รอยยิ้มที่งดงามเกินกว่าหญิงของคุณชายใหญ่แห่งตระกูลคิม แน่นอนการกลับมาของคิมฮีชอลครั้งนี้ได้ยุติการรอคอยของหล่อนๆ

 

คุณคิมฮีชอล เจ้านายแสนดีที่รักของทุกคน จะมีซักกี่คนนะที่สงสัยในรอยยิ้มหวานๆนั่น

 

- - - - - - - - - - - - - - - -

 

ภาพมือขาวซีดที่มีแหวนสีเงินวาววับวางอยู่ตรงกลางยังคงติดตา บนนิ้วมีรอยแดงจากการใส่แหวน

 

แล้วอย่างนี้เป็นไปได้หรอที่แหวนนั่นจะหล่นเข้าไป

- - - - - - - - - - - - - - - - 

  

“วันนี้ฉันกลับก่อนนะ คยูฮยอน นายพาฮยอคแจไปส่งที่ร้านด้วยนะ ไปล่ะ”

“นายมีธุระหรอ” คนตัวบางเอ่ยถามอย่างแปลกใจ ไม่เคยมีวันไหนที่ทงแฮไม่กลับพร้อมเขาโดยไม่บอกล่วงหน้า

“อืมมีธุระนิดหน่อย ฉันไปนะ ทำงานดีๆล่ะ” เมื่อกล่าวลาเรียบร้อย ก็หันหลังเดินจากไปพร้อมกับตาคมที่มองส่งและมือเรียวโบกไปมา

 

“ทำไมทงแฮไม่ยอมบอกก่อนนะ”

“ไม่รู้สิ ธุระด่วนล่ะมั้ง” คนหน้าคมเลิกคิ้วอย่างไม่ใส่ใจ

“แล้วนายจะไปส่งฉันมั้ย” แล้วคนตัวเล็กก็เริ่มแปลงร่างเป็นแมวหน้าไก่ คลอเคลียแขนคนตัวสูง

“ไม่” ปฏิเสธหน้าตาย

“ไม่ได้นะ ไม่งั้นฉันจะฟ้องทงแฮ”

“เห็นมั้ยล่ะ ฉันปฏิเสธได้ที่ไหน” หน้าตาระเหี่ยใจของร่างสูงไม่เป็นที่พอใจนัก แต่คนตัวเล็กก็คว้ามือหนาแล้วออกเดินทันที

 

ระหว่างทางเต็มไปด้วยเสียงพูดคุยด้วยอารมณ์ที่หลากหลาย โอกาสที่จะอยู่ด้วยกันแค่สองคนซึ่งนานๆทีจะมาถึง มักจะทำให้ทั้งสองได้เรียนรู้กันและกันมากขึ้น

 

“ไม่ยักรู้ว่า นายก็พูดมากเป็นเหมือนกัน เอ้า ถึงแล้ว ขอบคุณที่มาส่ง กลับบ้านดีล่ะ” คนตัวเล็กบอกลาพร้อมส่งยิ้มหวานพลางโบกมือรัวๆ

“นายก็เหมือนกัน หยุดพูดซะมั่งไม่มีใครว่าหรอก ฉันไปนะ ตั้งใจทำงานล่ะ” ตาคมเสไปไม่ยอมสบตาเรียว

 

สองเท้าพาร่างสูงห่างออกจากคนตัวเล็กมาเรื่อยๆพลางเรื่องครุ่นคิดเต็มสมอง

 

หน้าขาวๆ ปากแดงๆ กับสายตาซุกซนนั่น ทำไมเขาพึ่งจะเห็นนะว่าคนๆนี้น่ารักขนาดไหน เพียงแต่คนที่ตกหลุมรักคนตัวเล็กไม่ใช่เขา แต่เป็นคนที่ตกหลุมรักเสียเอง

 

“ว่าไงฮยอคแจ วันนี้หนุ่มที่ไหนมาส่งล่ะเนี่ย ไม่ใช่ทงแฮนี่” ผู้จัดการจอมโหดทักเสียงเข้มไม่ต่างกับใบหน้า

“พี่อย่าบ้า นั่นคยูอยอนเพื่อนผม คนที่เคยเล่าให้ฟังไง” จะแซวน่ะหัดดูที่ดูทางซะบ้าง เห็นมั้ยว่าลูกค้าทั้งร้านมองกันหมดแล้ว

“อ๋อๆ เข้าใจล่ะ เอ้า แล้วนี่มัวยืนทำอะไร เข้าไปเปลี่ยนชุดได้แล้ว!!” ทำเสียงดังกลบเกลื่อนอาการหน้าเสียอย่างช่วยไม่ได้

 

คนตัวบางลอบยิ้มก่อนรีบเดินเข้าไปเปลี่ยนชุดหลังร้าน

 

“ซองมิน อ๊ะ ขอโทษครับ” คนแปลกหน้าหันมาทักทันทีที่ร่างบางเดินเข้ามาในห้องเปลี่ยนชุด

“ไม่เป็นไร นายพึ่งมาใหม่หรอ ชื่ออะไรล่ะ ฉันชื่อฮยอคแจนะ” ท่าทีเงอะๆงะๆนั่นถูกใจฮยอคแจอยู่ไม่น้อย จะมีคนให้แกล้งเพิ่มขึ้นอีกหนึ่งคน

“ผมชื่อรยออุคครับ คิมรยออุค” คนตัวเล็กกว่าสบตาเรียวด้วยท่าทีที่แตกต่างจากเดิม สายตาแข็งกร้าวเกินกว่าคนพึ่งพบกันจะใช้ทักทาย

 

สายตาแปลกๆทำให้ฮยอคแจเลิกล้มความคิดจะแกล้งคนตรงหน้า แล้วหันมาคิดว่าเคยเจอคนๆนี้ที่ไหนรึเปล่า แต่ก็ไม่ได้มีความรู้สึกคุ้นกับคนๆนี้เลยซักนิด

 

- - - - - - - - - - - - - - - -

 

สายลมที่เคยทำให้รู้สึกดี วันนี้กลับทำให้หนาวเหน็บไปทั้งใจ ทงแฮทิ้งตัวลงนอนบนพื้นหญ้าอ่อนนุ่ม หน้าหล่อหันมองพื้นหญ้าข้างกาย ที่ๆเคยมีอีกคนนอนเคียงข้างกัน พื้นหญ้าว่างเปล่าทำให้ความหดหู่อันไร้จุดสิ้นสุดเกาะกินหัวใจที่เหมือนจะเต้นช้าลงทุกที

 

สมัยมัธยมทงแฮมักจะมานั่งเล่นกับฮยอคแจริมแม่น้ำแห่งนี้เสมอ ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ที่สถานที่สำหรับคนสองคนตรงนี้ มีใครอีกคนเพิ่มเข้ามา................. ใครอีกคนที่มาแย่งความรักของลีทงแฮไป

 

ฮยอคแจ นายเคยบอกไม่ใช่หรอว่า เพื่อนก็คือเพื่อน ไม่มีทางเปลี่ยนแปลง แล้วที่นายทำกับคยูอยอนล่ะ มันคืออะไร

 

แซ่ก แซ่ก

 

เสียงฝีเท้าของใครอีกคนไม่ได้ทำให้ทงแฮหลุดจากภวังค์ได้ จบกระทั่งคนๆนั้นนั่งลงข้างกาย

 

“นายคือลีทงแฮเพื่อนของ ลีฮยอคแจใช่มั้ย” เสียงจริตหวานเยิ้มแม้จะไม่เข้าหูสักเท่าไรห่แต่ยิ้มหวานๆของเจ้าของเสียงกลับดึงดูดใจได้ไม่น้อย

 

“คุณเป็นใคร” คำถามพื้นฐานของคนที่ตกในอาการมึนงง กับคนแปลกหน้าที่เข้ามาเรียกชื่อ

“ฉันเป็นพี่ของคิบอม”

“คิมบอม.....งั้นหรอ” แม้ชื่อจะคุ้นแต่ก็นึกไม่ออก

“คนที่ให้ฮยอคแจยืมเลคเชอร์น่ะ”

“แล้วคุณมีธุระอะไรกับผม”

 

คนสวยยิ้มทันทีเมื่ออีกฝ่ายเข้าใจถึงการมาของตนต้องมีจุดประสงค์ เพราะอย่างน้อยๆคนๆนี้ก็ดูจะใช้ประโยชน์ได้อย่างที่คิด

 

“ทำไมวันนี้ไม่ไปส่งฮยอคแจล่ะ”

 

ไม่มีคำตอบ ทงแฮฟังด้วยท่าทีไม่ใส่ใจ น่าเสียดายที่ไม่มีการแสดงใดสามารถตบตาคิมฮีชอลคนนี้ได้

 

“นายชอบฮยอคแจใช่มั้ย”

“ผมหวังว่าธุระของคุณคงไม่ใช่เรื่องแค่นี้”

“แน่นอนครับ ทงแฮเนี่ยใจร้อนจังนะ ฉันหมายถึงเรื่องของฮยอคแจน่ะนะ” ถามเรื่องฮยอคแจแค่นี้ ลีทงแฮแสนสุขุมถึงกับร้อนรนขึ้นมาจะเรียกว่าอะไรดีนะ

“คุณรู้จักผมดีแค่ไหน ถึงมาพูดจาแบบนี้” การพูดคุยกับคนๆนี้ทำให้บรรยากาศรอบข้างเปลีย่นไป เปลี่ยนไปราวกับถูกสถานการณืรอบข้างกดดัน

 

“งั้นถ้าฉันจะบอกว่า ฉันรู้ว่าฮยอคแจไม่ได้ชอบคยูฮยอนล่ะ ทงแฮจะอยากคุยกับฉันต่อไหม”

 

ตาคมที่พยายามเสมองทางอื่นตวัดกลับมาจ้องตาอีกคนทันที

 

“คุณรู้ได้ยังไง”

“ก็ คงเหมือนที่ฉันรู้ว่านายชอบฮยอคแจล่ะมั้ง” หน้าตาครุ่นคิดกับคำตอบนั่นดูไม่เข้ากันเอาซะเลย

“แล้วคุณมาบอกผมเพื่ออะไร”

“เพื่อเตือนให้นายเก็บความรักของนายเอาไว้ดีๆ ก่อนจะโยนมันทิ้งไปเหมือนคนโง่ไงล่ะ”

 

รอยยิ้มที่ฉาบบนกลีบปากเสริมให้คำพูดเหล่านี้ดูน่าเชื่อถืออย่างบอกไม่ถูก ทงแฮเลือกที่จะทำตามคนแปลกหน้าคนนี้แนะนำ

 

“ฉันไปก่อนล่ะ จำไว้นะ ความรักน่ะ ไม่ได้หามาได้ง่ายๆ ถ้าจะโยนทิ้งก็คิดให้มากๆซะก่อน”

 

ตาคมมองตามร่างบางของคนแปลกหน้าที่พึ่งผ่านมาจบลับตา

 

คำพูดไม่กี่ประโยคของคนๆนี้ ทำให้ทงแฮเปลี่ยนมุมมอง บางทีเขาอาจจะกำลังถูกใครซัดคนในสองคนนั้นหลอกใช้ก็เป็นได้

NeRVe - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

 

 

 

 ในที่สุดก็ได้อัพ!!!

หายไปร่วม10วัน ฮ่าๆ

ช่วงนี้กำลังติดลมคริสต์มาส

แม้มันจะยังมาไม่ถึงก็เถอะ

ทุกวันนี้ไรเตอร์กำลังเฝ้าฝันถึงวันหยุดคริสต์มาสที่กำลังจะมาถึง

บรรยากาศเดินเล่นแถวสยามตอนกลางคืน

ท่ามกลางแสงไฟแห่งเทศกาลคริสต์มาส

โอววว โรแม้นติคคคคคค

ช่วงนี้ไรเตอร์อินเลิฟ - -

ชอบเพลงฝัน หวาน อาย จูบจัง(มาจากไหน??)

อยากเขียนฟิคคริสต์มาส(ติดลมม)

ฟิคย้อนยุคแนวกู้โลก(ไปดู 20th Centuary Boysมา แต่จะเปลี่ยนยุคสมัยให้มันเก่ากว่านี้)

ไหนจะฟิคผีที่ดองไว้

ชีวิตช่างยุ่งงง ไหนจะงานโรงเรยีนอีก - -

ล่าสุดก็เต้นเทลมีวันพ่อ(อย่างงแม้มันไม่เกี่ยวข้องกัน)

กลับมาต่อเรื่องคริสต์มาส

เพราะไรเตอร์เป็นคาทอลิคเลยให้ความสำคัญกับคริสต์มาสม๊ากมากกกก

ทุกคืนวันที่24 ไรเตอร์จะฟังมิศซาเที่ยงคืนแล้วก็ไปร่วมกันร้องเพลงคริสต์มาส

คืนวันที่25กินเลี้ยงคริสต์มาส

ชีวิตชั่งสุขสันต์

แถมคืนวันที่24มิสซาจบมีจับฉลากด้วย

ไปล่ะ

จะไปซ้อมเปียโนเมื่อวานพึ่งปริ้นท์โน๊ตเพลงคริสมาสมา หุหุ

เตรียมไว้ ใกล้จะถึงเวลาอันสมควรแล้ว ฮิ้วววว(สติๆๆๆ)

ไรเตอร์ไปแล้วน้า

รักทุกคนนนน

PS. มีเม้น มีอัพ มะมีเม้น มะมีอัพ ไรเตอร์เหนื่อยเป็นเน้อ