[Fic SJ]NeRVe รัก โลก จิต [TeukCin][BumHyuk]

ลำดับตอนที่ #4 : [NeRVe] 4 Late สาย

Chapter: 4

Title: Late
Type: Edepus Complex
Author: Deirc

นิ้วเรียวนับแบงค์พันวอนสองสามใบด้วยความรอบคอบก่อนเรียงลงกระเป๋าตังค์สีน้ำตาลอย่างเป็นระเบียบ แล้วเก็บลงกระเป๋ากางเกง

 

ร่างบางหันไปรับกองเอกสารทั้งต้นฉบับและตัวสำเนาจนเต็มไม้เต็มมือเมื่อโค้งให้พนักงานทีสองทีตามแบบฉบับคนมารยาทงามแล้วจึงเดินออกจากร้านถ่ายเอกสารที่ทำเอาต้องหากันเลือดตาแทบกระเด็น

 

นึกว่าจะไม่ทันซะแล้ว เฮ่อ อาทิตย์นี้มันวันหยุดแห่งชาติรึไงนะ แห่กันหยุดๆๆๆ ว่าแต่ นี่ก็วันศุกร์แล้ว คิมคิยอมอยู่ไหนก็ไม่รู้ จะเอาไปคืนยังไงเนี่ย

 

เหมือนฟ้าเป็นใจไม่ทันขาดคำโทรศัพท์เครื่องจิ๋วก็สั่นเป็นสัญญาณว่ามีใครบางคนกำลังเรียกหา

 

เบอร์ที่ไม่รู้จักปรากฏบนหน้าจอยิ่งทำให้ไม่ต้องสงสัยว่าใครเป็นคนโทร

 

“ลีฮยอคแจครับ”

“รู้ ตอนนี้นายอยู่ไหน” แค่คำแรกก็ไม่สบอารมณ์คนฟังเสียแล้ว ชัดเลยว่าคิมคิบอม

“เอ่อ…………” จะอยู่ไหนดีล่ะถ้าบอกว่าอยู่ร้านถ่ายเอกสารต้องถูกหาเรื่องว่าทำไมพึ่งมาซีร็อกซ์เอาตอนนี้แน่ๆ

“หันมาสามนาฬิกา”

“หะ หา ว่าไงนะ”

“ฉันบอกว่าหันมาสามนาฬิกา” ย้ำด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ

 

ฟังครั้งเดียวไม่รู้เรื่องหรือไง

 

ตาเรียวกรอกควับไปตามตำแหน่งที่ปลายสายบอกพร้อมศีรษะที่สะบัดไปอย่างแรง

 

ชุดนักศึกษาปีหนึ่งถูกต้องตามระเบียบทุกระเบียดนิ้วอาจทำให้ใครหลายคนเชยเฉิ่ม แต่ไม่ใช่สำหรับร่างสูงที่กำลังจ้องมองมายังลีฮยอคแจคนนี้แน่ๆ

 

เชิ๊ตแขนยาวขาวสะอาดกลัดด้วยตราคณะ ตัดกับไทสีดำอย่างลงตัว กางเกงสีเดียวกันเผยให้เห็นความยาวของขาเรียว ไหนจะรองเท้าหนังมันวับนั่นอีก

 

มันเป็นพระเอกเจมส์บอนด์รึ???

 

ตาคมตวัดอย่างขัดใจกับสายตาจับจ้องของคนตัวเล็ก แต่ก็เดินเข้าไปจนประชิดร่างนั้น

 

“ไหนล่ะของๆฉัน” เค้นเสียงข่ม

“อ่ะ เอ่อนี่” มองเอกสารในอ้อมแขนทั้งสอง พิจรณาอย่างสับสนก่อนจะหยิบฝั่งที่เป็นต้นฉบับขึ้นคืนให้เจ้าของ

 

มือหนารับของเองไว้เปิดไล่เช็คความเรียบร้อยทีละหน้า ทีละหน้า ระหว่างนั้นคู่กรณีก็ยืนคิดหาเหตุผลว่าทำไมคนๆนี้ถึงเข้ากับชุดเฉิ่มๆนี่พิกล

 

“นี่อะไร” เสียงเข้มสร้างความตกใจแก่คนที่กำลังเหม่อลอย

 

ตาแหลมมองตามนิ้วยาวด้วยความสงสัย แล้วหน้าขาวผ่องก็เปลี่ยนเป็นขาวซีดทันทีที่เห็นรอยฉีกขาดอย่างไม่น่าให้อภัยบนกระดาษแผ่นหนึ่ง

 

“เมื่อกี๊มันยังไม่มีนะ” พูดด้วยท่าทีเลิ่กลั่ก

“แต่ตอนนี้มันมี” น้ำเสียงแข็งกร้าวจนเกือบกลายเป็นตะคอกทำเอาคนฟังใจสั่นวูบ

“แต่ว่า”

“นายต้องรับผิดชอบ” แม้น้ำเสียงจะบ่งบอกถึงอารมณ์ที่พุ่งขึ้นแต่สายตากลับนิ่งเฉยอย่างประหลาด

 

สายตาเสถียรจนเกินมนุษย์ของร่างสูง ทำให้คนตัวเล็กไม่แน่ใจกับคำว่ารับผิดชอบ แต่ในเมื่อเป็นแบบนี้จะเลี่ยงยังไงได้

 

“นายจะให้ฉันรับผิดชอบยังไง” ถามอย่างไม่มั่นใจ

“ทุกครั้งที่ฉันโทร นายต้องมา”

“ฮะ จะบ้ารึเปล่า ฉันไม่ใช่แฟนนายนะ ทำไมฉันจะต้องทำแบบนั้นด้วย”

“หมายความว่าคนเป็นแฟนกันทำได้งั้นสิ ถ้างั้นก็คบกับฉัน”

 

หน้าขาวชาวืด อะไรมันจะง่ายขนาดนี้ ไม่ได้การล่ะขนาดแค่นี้ยังงี่เง่า ถ้าเป็นแฟนไม่แย่หรอ ที่สำคัญ ลีฮยอคแจไม่ได้พิศวาดไอ่หล่อคนนี้ซักนิด

 

“ฉันมีแฟนแล้ว” กลบเกลื่อนเอาตัวรอด

“ใคร?”

 

นั่นสิ ใครล่ะ ใครจะเป็นคนช่วยให้ลีฮยอคแจหลุดจากแผนการณ์ของคิมคิบอม

 

- - - - - - - - - - - - - - - -

 

“เทมมี่ ทางนี้” เสียงหวานตะโกนแข่งกับเสียงเพลงเพื่อให้อีกคนหันมอง

 

ตาคมภายใต้แว่นกันแดดล้ำสมัยสาดส่องหาต้นเสียงคุ้นเคยที่แว่วเข้ามาในหู ไม่นานก็พบเป้าหมาย

 

“ว๊าวววว แว่นแนวชะมัดเลย คิบอมก็ลองไปหามาใส่บ้างสิ” พูดด้วยน้ำเสียงดี๊ด๊าพร้อมรอยยิ้มพิมใจ

“เหอะๆ ผมไม่ใส่ของพรรค์นั้นหรอก” ปฏิเสธทันทีที่กวาดตาเห็นแว่นรูปทรงประหลาด

“เหอะ ปากเสียเหมือนเดิมนะคิมบี้ แล้วก็พี่ฮีชอล พี่มีธุระหนักหนาสากัญอะไรขนาดต้องบังคับผมออกมาเนี่ย” ไม่สนใจคนปากกล้า

 

“ก็ไม่หนักหนาอะไรขนาดนั้นหรอกเท๊มมี่ ฉันแค่อยากได้ข้อมูลบางอย่าง ห้า ห้า” ปากแดงวาดยิ้มพราวตรงข้ามกับแววตาเฉือดเฉือนราวคำสั่งที่ไม่อาจขัด

 

“ข้อมูลอะไร” ว่าพลางหย่อนก้นลงฝั่งตรงข้ามโดยมีสายตาน่ารำคาญของคิมคิบอมจ้องไม่หยุด

“เยซอง พ่อบ้านคนใหม่ของฉัน เอาให้ละเอียดที่สุดเท่าที่จะหาได้นะ”

“แล้วผมจะได้อะไร” เลิกคิ้วอย่างเป็นต่อ

 

“ทุกอย่างที่ต้องการ………………. ถ้าทุกอย่างสำเร็จ” ตากลมจ้องลึกผ่านกรอบแว่น

 

“ถ้างั้นผมคงต้องขอมัดจำซะหน่อย”

 

- - - - - - - - - - - - - - - -

 

ขาเรียวพาร่างบางเดินขึ้นบันไดฝ่าความมืดอย่างเงียบเชียบ สองขาก้าวเดินอย่างเคยชิน แต่ก็ชะงักลงเมื่อแสงจากโคมไฟหน้าห้องส่องสว่างอยู่ๆทั้งๆที่ควรจะดับสนิท ทั้งยังมีอีกคนแสนคุ้นเคยยืนอยู่ท่ามกลางแสงสว่างน้อยนิด

 

“ยังไม่นอนอีกหรอ” ถามเหมือนไม่มีอะไรผิดปกติ

“พี่ไปไหนมา” ทั้งๆที่อารมณ์เสียแต่ก็กดเสียงเรียบไว้ได้อย่างแนบเนียน

“ไม่มีอะไรหรอก ไปนอนได้แล้ว” ตอบปัดๆและก้าวผ่านร่างสูงไป

“พี่ไปหาไอ่ซึงฮยอนมาใช่มั้ย” มือหนาคว้าข้อมือบางและเริ่มออกแรงบีบ

“ก็แค่ไปให้มัดจำ ไม่มีอะไรหรอก” ตอบเสียงเรียบ ทั้งๆที่ปกติคิมฮีชอลควรจะตบคนที่บังอาจทำให้ข้อมือขาวๆนี้เป็นรอยจนคว่ำไปแล้วด้วยซ้ำ

“มัดจำกันอีท่าไหนล่ะ กระดุมมันถึงได้หายไปแบบนี้” เอ่ยด้วยน้ำเสียงประชดประชันพลางจับจ้องไปยังตำแหน่งของกระดุมที่หลุดหายไป

“เห็นแล้วนี่ ยังจะถามอีกหรอ” นิ่งจนอีกฝ่ายชักจะทนไม่ไหวเสียแล้ว

 

ทั้งๆที่ไม่เคยแยแสไม่ว่าใครจะเป็นตายร้ายดียังไง แต่ถ้าเป็นเรื่องของคิมฮีชอล แม้เสียงลมหายใจก็มีอิทธพลต่อเขา  ผ้าพันคอเทอะทะบนคอระหงทั้งๆที่อากาศไม่หนาวซักนิดประกอบกับเม็ดกระดุมที่หล่นหาย คิมฮีชอลให้ใครบางคนกอดโดยไม่บอกเขา และใครคนนั้นก็เดาได้ไม่ยาก

 

มือหนากระชากผ้าพันคอออกอย่างแรง เผยให้เห็นร่องรอยสีสดมากมายบนผิวเนื้อขาวซีด สติแทบขาดผึงเมื่อคิดว่าคนที่สร้างรอยเหล่านี้คือศัตรูตัวฉกาด

 

“เราตกลงกันว่ายังไง ทำไมพี่ไม่บอกผม” ทั้งที่เป็นคนบอกเองว่าหากจะให้ใครกอดหรือกอดใครจะต้องบอกกันก่อนทุกครั้ง

 

ทั้งที่โมโหแทบตายแต่คนตัวบางกลับยืนยิ้มหวาน ใครจะรู้ว่าเขามีอิทธิพลต่อคิมคิบอมผู้เฉยชาขนาดนี้

 

“ก็ฉันไม่รู้ว่ามัดจำที่เท๊มมี่ต้องการเป็นแบบนี้นี่ แถมพอจะโทรหาคิบอมแบตก็ดันหมดอีก แต่ว่าฉันดีใจนะที่คิบอมหึง ฮะๆ คืนนี้คิบอมก็กอดฉันแทนอ้อมกอดของหมอนั่นสิ”

 

มือเรียวคว้าคอคนอารมณ์เสียมากดจูบ ก่อนทั้งคู่จะหายเข้าไปในห้อง

 

ฉันรักนาย เด็กน้อยของฉัน

 

- - - - - - - - - - - - - - - -

 

ชื่อจริงคิมจงอุน ครอบครัว ส่วนสูง น้ำหนัก การศึกษา เพื่อน สิ่งที่ชอบ สิ่งที่เกลียด ข้อมูลไร้สาระมากมายที่ชเวซึงฮยอนหามาชักจะทำให้ร่างบางรู้สึกเปลืองตัวขึ้นมาแล้วสิ

 

สิ่งที่เกลียด: สาย

 

ข้อมูลธรรมดาๆกลับสะดุดตากลมเข้าอย่างจัง

 

 

“สาย”

 

งั้นอะไรทำให้คุณเกลียดคำว่าสายล่ะครับคุณเยซอง

 

NeRVe - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

หายไปหลายวันเลย

ฮ่าๆ

เปิดเรียนแล้วอ่า

ตั้งแต่วันจันทร์

แบบว่างานเยอะมาก

อาทิตย์เดียวมีงานสิบกว่าอย่าง

ให้ตายสิ

โอยยยยยย

เหนื่อย

ขอกำลังใจเยอะๆหน่อยจิ

อิอิ

แบบเวลาอัพไม่บ่อยแล้วฟิคมันหล่นไปหน้าหลังอ่ะ ฮ่าๆ

ก็คนมันไม่ว่างนิทำไงได้

ยังไงก็กลับมาอัพแล้วเน้

ช่วยกันอ่าน ช่วยกันเม้น ช่วยกันโหวต

พาร์ทสามเม้นก็มะถึง T T

แต่แบบอยากอัพไง ฮ่าๆ

ขอโม้นิดเหอะ

เมื่อวานไปดูโปรแกรมหน้า หลอนไม่เลิก

นอนไม่หลับทัง้คืน

ไม่รุ้คืนนี้จะได้นอนมั้ย T T

วันนี้ก็แบบ

เรียนญี่ปุ่นตอนบ่ายง่วงคอดๆ

ตาเบลอโลกหมุน หุหุ

ไปละดีฝ่า

รักทุกโคนนนนนนน(นางงาม ฮิยะฮ่าๆ)

PS. ชิมเหม่โจได๊ จงเม้น จงโหวต

PS2. ขอ70~