ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : [NeRVe] 4 Late สาย
Chapter: 4
Title: Late
Type: Edepus Complex
Author: Deirc
Type: Edepus Complex
Author: Deirc
นิ้วเรียวนับแบงค์พันวอนสองสามใบด้วยความรอบคอบก่อนเรียงลงกระเป๋าตังค์สีน้ำตาลอย่างเป็นระเบียบ แล้วเก็บลงกระเป๋ากางเกง
ร่างบางหันไปรับกองเอกสารทั้งต้นฉบับและตัวสำเนาจนเต็มไม้เต็มมือเมื่อโค้งให้พนักงานทีสองทีตามแบบฉบับคนมารยาทงามแล้วจึงเดินออกจากร้านถ่ายเอกสารที่ทำเอาต้องหากันเลือดตาแทบกระเด็น
นึกว่าจะไม่ทันซะแล้ว เฮ่อ อาทิตย์นี้มันวันหยุดแห่งชาติรึไงนะ แห่กันหยุดๆๆๆ ว่าแต่ นี่ก็วันศุกร์แล้ว คิมคิยอมอยู่ไหนก็ไม่รู้ จะเอาไปคืนยังไงเนี่ย
เหมือนฟ้าเป็นใจไม่ทันขาดคำโทรศัพท์เครื่องจิ๋วก็สั่นเป็นสัญญาณว่ามีใครบางคนกำลังเรียกหา
เบอร์ที่ไม่รู้จักปรากฏบนหน้าจอยิ่งทำให้ไม่ต้องสงสัยว่าใครเป็นคนโทร
“ลีฮยอคแจครับ”
“รู้ ตอนนี้นายอยู่ไหน” แค่คำแรกก็ไม่สบอารมณ์คนฟังเสียแล้ว ชัดเลยว่าคิมคิบอม
“เอ่อ
” จะอยู่ไหนดีล่ะถ้าบอกว่าอยู่ร้านถ่ายเอกสารต้องถูกหาเรื่องว่าทำไมพึ่งมาซีร็อกซ์เอาตอนนี้แน่ๆ
“หันมาสามนาฬิกา”
“หะ หา ว่าไงนะ”
“ฉันบอกว่าหันมาสามนาฬิกา” ย้ำด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ
ฟังครั้งเดียวไม่รู้เรื่องหรือไง
ตาเรียวกรอกควับไปตามตำแหน่งที่ปลายสายบอกพร้อมศีรษะที่สะบัดไปอย่างแรง
ชุดนักศึกษาปีหนึ่งถูกต้องตามระเบียบทุกระเบียดนิ้วอาจทำให้ใครหลายคนเชยเฉิ่ม แต่ไม่ใช่สำหรับร่างสูงที่กำลังจ้องมองมายังลีฮยอคแจคนนี้แน่ๆ
เชิ๊ตแขนยาวขาวสะอาดกลัดด้วยตราคณะ ตัดกับไทสีดำอย่างลงตัว กางเกงสีเดียวกันเผยให้เห็นความยาวของขาเรียว ไหนจะรองเท้าหนังมันวับนั่นอีก
มันเป็นพระเอกเจมส์บอนด์รึ???
ตาคมตวัดอย่างขัดใจกับสายตาจับจ้องของคนตัวเล็ก แต่ก็เดินเข้าไปจนประชิดร่างนั้น
“ไหนล่ะของๆฉัน” เค้นเสียงข่ม
“อ่ะ เอ่อนี่” มองเอกสารในอ้อมแขนทั้งสอง พิจรณาอย่างสับสนก่อนจะหยิบฝั่งที่เป็นต้นฉบับขึ้นคืนให้เจ้าของ
มือหนารับของเองไว้เปิดไล่เช็คความเรียบร้อยทีละหน้า ทีละหน้า ระหว่างนั้นคู่กรณีก็ยืนคิดหาเหตุผลว่าทำไมคนๆนี้ถึงเข้ากับชุดเฉิ่มๆนี่พิกล
“นี่อะไร” เสียงเข้มสร้างความตกใจแก่คนที่กำลังเหม่อลอย
ตาแหลมมองตามนิ้วยาวด้วยความสงสัย แล้วหน้าขาวผ่องก็เปลี่ยนเป็นขาวซีดทันทีที่เห็นรอยฉีกขาดอย่างไม่น่าให้อภัยบนกระดาษแผ่นหนึ่ง
“เมื่อกี๊มันยังไม่มีนะ” พูดด้วยท่าทีเลิ่กลั่ก
“แต่ตอนนี้มันมี” น้ำเสียงแข็งกร้าวจนเกือบกลายเป็นตะคอกทำเอาคนฟังใจสั่นวูบ
“แต่ว่า”
“นายต้องรับผิดชอบ” แม้น้ำเสียงจะบ่งบอกถึงอารมณ์ที่พุ่งขึ้นแต่สายตากลับนิ่งเฉยอย่างประหลาด
สายตาเสถียรจนเกินมนุษย์ของร่างสูง ทำให้คนตัวเล็กไม่แน่ใจกับคำว่ารับผิดชอบ แต่ในเมื่อเป็นแบบนี้จะเลี่ยงยังไงได้
“นายจะให้ฉันรับผิดชอบยังไง” ถามอย่างไม่มั่นใจ
“ทุกครั้งที่ฉันโทร นายต้องมา”
“ฮะ จะบ้ารึเปล่า ฉันไม่ใช่แฟนนายนะ ทำไมฉันจะต้องทำแบบนั้นด้วย”
“หมายความว่าคนเป็นแฟนกันทำได้งั้นสิ ถ้างั้นก็คบกับฉัน”
หน้าขาวชาวืด อะไรมันจะง่ายขนาดนี้ ไม่ได้การล่ะขนาดแค่นี้ยังงี่เง่า ถ้าเป็นแฟนไม่แย่หรอ ที่สำคัญ ลีฮยอคแจไม่ได้พิศวาดไอ่หล่อคนนี้ซักนิด
“ฉันมีแฟนแล้ว” กลบเกลื่อนเอาตัวรอด
“ใคร?”
นั่นสิ ใครล่ะ ใครจะเป็นคนช่วยให้ลีฮยอคแจหลุดจากแผนการณ์ของคิมคิบอม
- - - - - - - - - - - - - - - -
“เทมมี่ ทางนี้” เสียงหวานตะโกนแข่งกับเสียงเพลงเพื่อให้อีกคนหันมอง
ตาคมภายใต้แว่นกันแดดล้ำสมัยสาดส่องหาต้นเสียงคุ้นเคยที่แว่วเข้ามาในหู ไม่นานก็พบเป้าหมาย
“ว๊าวววว แว่นแนวชะมัดเลย คิบอมก็ลองไปหามาใส่บ้างสิ” พูดด้วยน้ำเสียงดี๊ด๊าพร้อมรอยยิ้มพิมใจ
“เหอะๆ ผมไม่ใส่ของพรรค์นั้นหรอก” ปฏิเสธทันทีที่กวาดตาเห็นแว่นรูปทรงประหลาด
“เหอะ ปากเสียเหมือนเดิมนะคิมบี้ แล้วก็พี่ฮีชอล พี่มีธุระหนักหนาสากัญอะไรขนาดต้องบังคับผมออกมาเนี่ย” ไม่สนใจคนปากกล้า
“ก็ไม่หนักหนาอะไรขนาดนั้นหรอกเท๊มมี่ ฉันแค่อยากได้ข้อมูลบางอย่าง ห้า ห้า” ปากแดงวาดยิ้มพราวตรงข้ามกับแววตาเฉือดเฉือนราวคำสั่งที่ไม่อาจขัด
“ข้อมูลอะไร” ว่าพลางหย่อนก้นลงฝั่งตรงข้ามโดยมีสายตาน่ารำคาญของคิมคิบอมจ้องไม่หยุด
“เยซอง พ่อบ้านคนใหม่ของฉัน เอาให้ละเอียดที่สุดเท่าที่จะหาได้นะ”
“แล้วผมจะได้อะไร” เลิกคิ้วอย่างเป็นต่อ
“ทุกอย่างที่ต้องการ
. ถ้าทุกอย่างสำเร็จ” ตากลมจ้องลึกผ่านกรอบแว่น
“ถ้างั้นผมคงต้องขอมัดจำซะหน่อย”
- - - - - - - - - - - - - - - -
ขาเรียวพาร่างบางเดินขึ้นบันไดฝ่าความมืดอย่างเงียบเชียบ สองขาก้าวเดินอย่างเคยชิน แต่ก็ชะงักลงเมื่อแสงจากโคมไฟหน้าห้องส่องสว่างอยู่ๆทั้งๆที่ควรจะดับสนิท ทั้งยังมีอีกคนแสนคุ้นเคยยืนอยู่ท่ามกลางแสงสว่างน้อยนิด
“ยังไม่นอนอีกหรอ” ถามเหมือนไม่มีอะไรผิดปกติ
“พี่ไปไหนมา” ทั้งๆที่อารมณ์เสียแต่ก็กดเสียงเรียบไว้ได้อย่างแนบเนียน
“ไม่มีอะไรหรอก ไปนอนได้แล้ว” ตอบปัดๆและก้าวผ่านร่างสูงไป
“พี่ไปหาไอ่ซึงฮยอนมาใช่มั้ย” มือหนาคว้าข้อมือบางและเริ่มออกแรงบีบ
“ก็แค่ไปให้มัดจำ ไม่มีอะไรหรอก” ตอบเสียงเรียบ ทั้งๆที่ปกติคิมฮีชอลควรจะตบคนที่บังอาจทำให้ข้อมือขาวๆนี้เป็นรอยจนคว่ำไปแล้วด้วยซ้ำ
“มัดจำกันอีท่าไหนล่ะ กระดุมมันถึงได้หายไปแบบนี้” เอ่ยด้วยน้ำเสียงประชดประชันพลางจับจ้องไปยังตำแหน่งของกระดุมที่หลุดหายไป
“เห็นแล้วนี่ ยังจะถามอีกหรอ” นิ่งจนอีกฝ่ายชักจะทนไม่ไหวเสียแล้ว
ทั้งๆที่ไม่เคยแยแสไม่ว่าใครจะเป็นตายร้ายดียังไง แต่ถ้าเป็นเรื่องของคิมฮีชอล แม้เสียงลมหายใจก็มีอิทธพลต่อเขา ผ้าพันคอเทอะทะบนคอระหงทั้งๆที่อากาศไม่หนาวซักนิดประกอบกับเม็ดกระดุมที่หล่นหาย คิมฮีชอลให้ใครบางคนกอดโดยไม่บอกเขา และใครคนนั้นก็เดาได้ไม่ยาก
มือหนากระชากผ้าพันคอออกอย่างแรง เผยให้เห็นร่องรอยสีสดมากมายบนผิวเนื้อขาวซีด สติแทบขาดผึงเมื่อคิดว่าคนที่สร้างรอยเหล่านี้คือศัตรูตัวฉกาด
“เราตกลงกันว่ายังไง ทำไมพี่ไม่บอกผม” ทั้งที่เป็นคนบอกเองว่าหากจะให้ใครกอดหรือกอดใครจะต้องบอกกันก่อนทุกครั้ง
ทั้งที่โมโหแทบตายแต่คนตัวบางกลับยืนยิ้มหวาน ใครจะรู้ว่าเขามีอิทธิพลต่อคิมคิบอมผู้เฉยชาขนาดนี้
“ก็ฉันไม่รู้ว่ามัดจำที่เท๊มมี่ต้องการเป็นแบบนี้นี่ แถมพอจะโทรหาคิบอมแบตก็ดันหมดอีก แต่ว่าฉันดีใจนะที่คิบอมหึง ฮะๆ คืนนี้คิบอมก็กอดฉันแทนอ้อมกอดของหมอนั่นสิ”
มือเรียวคว้าคอคนอารมณ์เสียมากดจูบ ก่อนทั้งคู่จะหายเข้าไปในห้อง
ฉันรักนาย เด็กน้อยของฉัน
- - - - - - - - - - - - - - - -
ชื่อจริงคิมจงอุน ครอบครัว ส่วนสูง น้ำหนัก การศึกษา เพื่อน สิ่งที่ชอบ สิ่งที่เกลียด ข้อมูลไร้สาระมากมายที่ชเวซึงฮยอนหามาชักจะทำให้ร่างบางรู้สึกเปลืองตัวขึ้นมาแล้วสิ
สิ่งที่เกลียด: สาย
ข้อมูลธรรมดาๆกลับสะดุดตากลมเข้าอย่างจัง
“สาย”
งั้นอะไรทำให้คุณเกลียดคำว่าสายล่ะครับคุณเยซอง
NeRVe - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
หายไปหลายวันเลย
ฮ่าๆ
เปิดเรียนแล้วอ่า
ตั้งแต่วันจันทร์
แบบว่างานเยอะมาก
อาทิตย์เดียวมีงานสิบกว่าอย่าง
ให้ตายสิ
โอยยยยยย
เหนื่อย
ขอกำลังใจเยอะๆหน่อยจิ
อิอิ
แบบเวลาอัพไม่บ่อยแล้วฟิคมันหล่นไปหน้าหลังอ่ะ ฮ่าๆ
ก็คนมันไม่ว่างนิทำไงได้
ยังไงก็กลับมาอัพแล้วเน้
ช่วยกันอ่าน ช่วยกันเม้น ช่วยกันโหวต
พาร์ทสามเม้นก็มะถึง T T
แต่แบบอยากอัพไง ฮ่าๆ
ขอโม้นิดเหอะ
เมื่อวานไปดูโปรแกรมหน้า หลอนไม่เลิก
นอนไม่หลับทัง้คืน
ไม่รุ้คืนนี้จะได้นอนมั้ย T T
วันนี้ก็แบบ
เรียนญี่ปุ่นตอนบ่ายง่วงคอดๆ
ตาเบลอโลกหมุน หุหุ
ไปละดีฝ่า
รักทุกโคนนนนนนน(นางงาม ฮิยะฮ่าๆ)
PS. ชิมเหม่โจได๊ จงเม้น จงโหวต
PS2. ขอ70~
หายไปหลายวันเลย
ฮ่าๆ
เปิดเรียนแล้วอ่า
ตั้งแต่วันจันทร์
แบบว่างานเยอะมาก
อาทิตย์เดียวมีงานสิบกว่าอย่าง
ให้ตายสิ
โอยยยยยย
เหนื่อย
ขอกำลังใจเยอะๆหน่อยจิ
อิอิ
แบบเวลาอัพไม่บ่อยแล้วฟิคมันหล่นไปหน้าหลังอ่ะ ฮ่าๆ
ก็คนมันไม่ว่างนิทำไงได้
ยังไงก็กลับมาอัพแล้วเน้
ช่วยกันอ่าน ช่วยกันเม้น ช่วยกันโหวต
พาร์ทสามเม้นก็มะถึง T T
แต่แบบอยากอัพไง ฮ่าๆ
ขอโม้นิดเหอะ
เมื่อวานไปดูโปรแกรมหน้า หลอนไม่เลิก
นอนไม่หลับทัง้คืน
ไม่รุ้คืนนี้จะได้นอนมั้ย T T
วันนี้ก็แบบ
เรียนญี่ปุ่นตอนบ่ายง่วงคอดๆ
ตาเบลอโลกหมุน หุหุ
ไปละดีฝ่า
รักทุกโคนนนนนนน(นางงาม ฮิยะฮ่าๆ)
PS. ชิมเหม่โจได๊ จงเม้น จงโหวต
PS2. ขอ70~
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น