[Fic SJ]NeRVe รัก โลก จิต [TeukCin][BumHyuk]

ลำดับตอนที่ #2 : [NeRVe] 2 My Mine Mind... ของ...

Chapter: 2

Title: My Mine Mind... 
Type: Modus

Author: Deirc

“คิมคิบอม!! นี่นายยังไม่เลิกนิสัยแก้ผ้าออกนอกห้องน้ำอีกหรอฮะ!” ร่างบางหน้าโต๊ะเครื่องแป้งส่งสายตาดุผ่านกระจกไปหาอีกคนที่พึ่งออกมาจากห้องน้ำ

“ทำไมต้องเลิก ก็นี่มันห้องผม ถ้าไม่ชอบก็กลับไปนอนห้องตัวเองสิ”

“แต่ตอนนี้นายไม่ได้อยู่คนเดียวนะ!” หันหลังไปจ้องหน้าอีกคน

“พี่จะอายอะไร ปกติก็เห็นกันหมดอยู่แล้ว แล้วก็สวยแล้วพี่ จะแต่งอะไรนักหนา ไอ่ที่ต้องแก้คือทำยังไงให้หน้ามันหายตอบตังหาก รีบลงไปกินข้าวได้แล้ว” ตอกกลับอย่างไม่ใส่ใจ คว้ากางเกงเนื้อดีมาใส่ก่อนเดินออกไปจากห้อง

 

อย่าเหลิงนักนะ

คิดว่าเป็นน้องแล้วจะได้รับข้อยกเว้นรึไง

อวดดี

 

แม้ความโกรธเคืองจะประดังเข้ามา แต่อย่างว่าฮีชอลก็ไม่เคยคิดจะลงมือกับคิบอมจริงๆ

ไหนๆก็ถูกขโมยความสงบยามเช้าไปแล้ว ลงไปหยั่งเชิงเสียหน่อยจะเป็นไร

 

“อรุณสวัสดิ์ครับ คุณพ่อ คุณเยซอง” เสียงสดใสกับยิ้มร่าเริงพุ่งตรงมาจากบันไดใหญ่ของบ้าน

“อรุณสวัสดิ์ อารมณ์ดีจังนะเช้านี้ แล้วนี่จะไม่ทักน้องหน่อยหรอ”

“เหอะ เจอกันตั้งแต่ข้างบนแล้วครับ มันมาเคาะห้องแต่เช้าเลย” ทำปากยื่นหันไปทางบุคคลที่สาม

“ฮ่าๆ ถ้างั้นก็นั่งซะ จะได้ทานมื้อเช้ากัน”

 

ตาโตกวาดมองมุมโต๊ะ ภาพร่างโปร่งในชุดพ่อบ้านสไตล์ยุโรปเตรียมเสิร์ฟอาหารสร้างความสำราญใจแก่คนมองไม่น้อย

 

เปลี่ยนอารมณ์เร็วจังนะ……. ทุกการกระทำอยู่ในสายตาของคนเป็นน้อง แต่อย่างไรก็ตาม อะไรที่เขาไม่มีส่วนได้ส่วนเสียก็แค่มีไว้ดูแทนละครหลังข่าว

 

“คุณเยซองนี่มือสวยจังนะครับ ไม่เหมือนคนทำงานหนักมาเลย ว่าแต่นี่คุณเยซองทำงานที่ไหนมาก่อนหรอครับ ดูชำนาญงานดีจัง” ร่างบางพูดขึ้นขณะเหลือบมองมือเรียวซึ่งกำลังตักข้าวใส่ในจานเบื้องหน้า

 

“อ๋อ เยซองเค้าทำงานให้คุณลีมาก่อนน่ะ พอดีพ่อไปมาบ้านเค้าบ่อยๆ ติดใจฝีมือการทำงาน คุณลีเขาก็ใจดีให้เยซองมาทำงานที่นี่” คุณคิมตอบด้วยรอยยิ้ม

“อ๋อ งี้นี่เอง” พยักหน้าเออออ

 

ทำงานที่อื่นมาก่อน คุณลีนั่นน่ะหรอจะยอมให้คนมีฝีมือมาง่ายๆแบบนี้ เล่นกับคนอย่างคุณเยซองนี่ ขนาดยังไม่ทันได้เริ่มก็สนุกเสียแล้ว

 

ยิ่งซับซ้อนก็ยิ่งท้าทาย

ยิ่งท้าทายก็ยิ่งสนุก

 

“วันนี้ใครจะนำสวด”

“คิบอม/ฮีชอล” สองพี่น้องหันหน้าเข้าหาอีกฝ่ายพร้อมส่งสายตาไม่ประสงค์ดีใส่กัน

“งั้นสวดพร้อมกัน” บทสรุปก็ออกมาหมือนทุกครั้ง

 

ระหว่างเวลาอาหารแสนหรรษาสงครามย่อยๆก็เกิดขึ้นระหว่างสองพี่น้อง เมื่อเกิดศึกชิงอาหารขึ้น หากแต่ไม่มีใครปริปากพูด ต่างคนต่างสู้กันด้วยสายตา ช้อน ส้อมและมีด ส่วนคนเป็นพ่อก็นั่งมองอย่างเพลิดเพลิน

 

“อิ่มแล้วครับ” คิบอมพูดเสียงเรียบหลังส่งเบคอนชิ้นสุดท้ายลงกระเพาะเรียบร้อย โดยมีฮีชอลส่งสายตาประทุษร้ายให้เป็นระยะๆ

 

แม้จะไม่สบอารมณ์สักเท่าไหร่ แต่เมื่อมองเห็นเยซองเดินมาเก็บจานชามบนโต๊ะ ร่างบางจึงเกิดนึกสนุกขึ้นอีกครั้ง

 

“แล้วนี่คุณเยซองทานมื้อเช้าหรือยังครับเนี่ย”

“ผมทานพร้อมพวกเมดมาก่อนแล้วครับ” โค้งให้คนถาม

“ทานแต่เช้าขนาดนั้นเชียว ผมว่าพรุ่งนี้เราให้คุณเยซองทานอาหารพร้อมเราเลย ดีไหมครับพ่อ คนเยอะๆอบอุ่นดี ฮ่าๆ” หันไปถามความเห็นคนที่นั่งหัวโต๊ะ

 

แค่นึกภาพมื้ออาหารถัดไปที่มีร่างโปร่งร่วมโต๊ะด้วย ก็อดตื่นเต้นไม่ได้เสียแล้ว

อดตื่นเต้นไม่ได้กับเกมล่าเหยื่อ

 

ชายสูงวัยประหลาดใจเล็กๆกับคำชวนของลูกชาย แต่ในเมื่อไม่ใช่เรื่องใหญ่ก็ไม่จำเป็นต้องต่อความยาวสาวความยืด ต่างจากลูกคนเล็กที่ขมวดคิ้วเป็นปม แต่แล้วทุกอย่างก็จบลงด้วยการตัดสินใจของลูกชายคนโตเช่นเคย

 

หลังเสร็จมื้อเช้าคุณชายใหญ่ตระกูลคิมก็ลากตัวคุณชายเล็กไปร่อนแถวย่านการค้าโดยมีคุณเยซองอำนวยความสะดวกเรื่องการเดินทาง

 

เมื่อพลังงานอันน้อยนิดจากการพักผ่อนแสนสั้นในคืนที่ผ่านมาหมดลง คนเด็กกว่าก็ต้องหาร้านให้พี่ชายตัวดีนั่งพักเติมพลัง

 

“คิมคิเนี่ยรู้ใจฉันจริงๆเลยนะ หิวก็รู้ อิ่มก็รู้ เหนื่อยก็รู้ น่ารักที่สุดเลย ฮะๆ” หยอดคำหวานใส่น้องชายแสนรู้ หลังส่งชาหอมกรุ่นลงคออึกใหญ่

“เมื่อคืนบอกให้ผมนอน ตัวเองมัวแต่คิดเรื่องไร้สาระอยู่ล่ะสิ” ตอบด้วยเสียงหน่ายเต็มที

“อะไรที่เป็นความสุขของฉันก็ไม่ไร้สาระหรอก” สายตาเอ็นดูที่ส่งให้ชิ้นเค้กตรงหน้าเปลี่ยนเป็นแข็งกร้าวใส่อีกฝ่ายทันที

 

ร่างสูงเพียงแต่ต่อต้านด้วยความเงียบแล้วก้มลงอ่านหนังสือต่ออย่างไม่ใส่ใจ อีกคนจึงลงมือจัดการขนมเค้กตรงหน้าบ้าง

 

“หมดแล้ว” พยายามเรียกร้องความสนใจจากคนที่อยู่ในโลกส่วนตัว

 

เมื่อรับรู้ร่างสูงเพียงแต่ยื่นมือหยิบกระดาษขาวสะอาดยื่นให้ ในขณะที่ตาก็ไม่ละไปจากตัวหนังสือตรงหน้า

มือเรียวคว้าข้อมือหนาไว้ทันที

 

“ไม่เอา คิบอมต้องเช็ดให้ฉันสิ”

 

หน้าคมเงยขึ้นสบตากับคนเอาแต่ใจ ดึงมือออกเพื่อยื่นไปเช็ดให้แต่ก็ถูกปฏิเสธอีกครั้ง

 

“ไม่ใช่แบบนี้”

 

คนฟังถอนใจเฮือกใหญ่ก่อนยื่นหน้าเข้าไปจนเกือบติดหน้าสวย ส่งลิ้นโลมเลียเอาวิปครีมหวานหอมบนกลีบปากบางออกจนหมดอย่างรวดเร็ว เมื่อจะถอยห่างกลีบปากบางก็รีบประทับจูบเบาๆบนเคราบางอย่างรักใคร

 

ร่างบางอมยิ้มกับท่าทีเฉยชาของอีกฝ่าย…….  นิ่งแค่ไหนก็อายเท่านั้น

 

หลังเช็คบิลเสร็จคนอารมณ์ดีก็วิ่งร่าสบายใจโดยมีอีกคนถือของพะรุงพะรังวิ่งตามไม่ห่าง

 

“คิบอมมานี่เร็ว!!! มาดูนี่ๆ!!!” ตะโกนเรียกคนที่พยายามก้าวตามมาด้วยความยากลำบากพลางชี้นิ้วไปยังสิ่งของที่อยู่อีกฝั่งของบานกระจกหน้าร้านขายเครื่องประดับ

 

ร่างสูงเร่งจังหวะการก้าวขาให้ถี่ขึ้นเพื่อให้ไปถึงที่หมายเร็วกว่าเดิม

 

“นี่ๆ สวยมั้ย จี้รูปไวโอลินกับคันชัก เหมาะกับเราดีเนอะ คิก” เงยหน้ายิ้มให้คนสูงกว่าพร้อมคว้าแขนแกร่งมากอดแน่น

“อยากได้พี่ก็ซื้อสิ ยังไงบัตรพี่คุณคิมก็เป็นคนจ่ายอยู่แล้วนี่”

“นี่นายเข้าใจมั้ยเนี่ย จี้คู่น่ะ ของแบบนี้นายต้องซื้อให้พี่สิถึงจะถูก นายเป็นไวโอลิน ส่วนฉันเป็นคันชัก ถึงจะเป็นแค่แท่งไม้ดูไม่สำคัญ แต่ถ้าไม่มีฉันนายก็ไม่มีเสียง ฮะๆ ”

 

ไวโอลินที่ไม่มีเสียงก็ไม่ต่างอะไรจากซากไม้ไร้ราคา

หากไม่มีฉันนายก็ไร้ประโยชน์

แต่ไม่หรอกก็คิบอมเป็นของฉันนี่

อะไรที่ไร้ค่าฉันก็จะไม่เก็บไว้

 

- - - - - - - - - - - - - - - -

 

“วันนี้พอแค่นี้แล้วกัน ประธานตามมาเอาตารางสอบไปติดบอร์ดด้วย” ทันทีที่อาจารย์เดินออกจากห้องเสียงก็ไม่ต่างอะไรกับระเบิดลงแน่นอนทุกหัวข้อสนทนาหนีไม่พ้น ‘ตารางสอบ’

 

“ฮะ ว่าไงนะ ตารางสอบ จะสอบแล้วหรอเนี่ย อะไรกันพึ่งเปิดเทอมแป๊บเดียวเองนะ แล้วนี่อะไรมีสอบวิชาเลือกด้วยหรอ” เสียงดังในระดับเดซิเบลที่เป็นอันตรายกระแทกเข้าหูเพื่อนทั้งสองที่นั่งอยู่ข้างๆ โดยหารู้ไม่ว่าคนที่โชคร้ายที่สุดคือคนที่นั่งอยู่ฝั่งขวามือของตนต่างหาก

“ทงแฮ เสคเรามีใครเลือกนิติวิยาศาสตร์มั้ย”

“ไอ่คลาสผ่าศพของนายน่ะหรอ ไม่มีนะ นายเลือกไว้ไม่ใช่หรอทำไมไม่รู้ล่ะ” เลิกโวยวายหันมาถามด้วยท่าทีเป็นผู้เป็นคนมากกว่าเดิม

“ก็ฉันแทบไม่ได้เข้าคลาสเลยน่ะสิ ใครจะไปคิดเล่าว่ากลางภาคจะมีสอบวิชาเลือก”

“นายโดดเรียนไปทำงานอีกแล้วใช่มั้ย ฉันนึกว่านายจะเลิกนิสัยนี้ตั้งแต่จบม.ปลายแล้วซะอีก เฮ้อ แย่ชะมัด”

“อย่าพึ่งบ่นสิทงแฮ ช่วยฉันคิดก่อนได้มั้ยว่าจะไปหาเลกเชอร์จากใคร คยูฮยอนนายพอรู้มั้ยว่ามีใครเลือกนิติวิทย์บ้าง” คุยกับคนข้างๆเสร็จก็ตะโกนข้ามไปหาคนถัดไป

 

หน้าเข้มละจากหนังสือหันไปหาคนที่พึ่งเรียก

 

“รู้อยู่คนนึง แต่ฉันไม่เคยคุยด้วยหรอกนะ” แววตาเศร้าหมองวิบวับทันทีที่ได้ยินเสียงเข้ม

“จริงหรอ ใครอ่ะ” ตะโกนข้ามหัวคนนั่งคั่นกลางอย่างไม่ใส่ใจ

“คิมคิบอมเสคหนึ่ง หาให้เจอละกัน ฉันไปล่ะวันนี้มีธุระที่ร้าน พวกนายกลับดีๆล่ะ”

 

ตาเรียวมองตามร่างสูงที่เดินจากไปอย่างหมดหวัง และหันมาทางคนข้างกาย  

 

“โอเคฉันจะช่วยหาหมออีกแรงแล้วกัน เก็บของแล้วไปได้แล้ว แต่ต่อไปนี้นายห้ามโดดอีกนะเข้าใจมั้ย”

 

พยักหน้าหงึกหงักแล้วเก็บของอย่างรวดเร็ว

 

สายตาสี่ดวงสองคู่กวาดมองไปรอบๆห้องที่นักศึกษาเสคหนึ่งเรียนเป็นคาบล่าสุดของวันนี้ แต่ก็ไร้วี่แววของสิ่งมีชีวิตภายในห้องนอกจากเขาทั้งสอง

 

ในที่สุดสองชีวิตก็ตัดสินใจเดินถามเด็กปีเดียวกันในบริเวณรอบมหาลัยว่ามีใครเห็นบุคคลปริศนาผู้นั้นหรือไม่

 

“ทงแฮ วันนี้กลับก่อนดีกว่า เพราะยังไงนี่ก็เย็นแล้ว เค้าคงกลับไปแล้วล่ะ แล้วฉันก็มีงานที่ร้านด้วย”

“อืม พรุ่งนี้ค่อยมาหาใหม่ละกันยังไงก็สอบตั้งอาทิตย์หน้า แล้วนี่ให้ไปส่งที่ร้านมั้ย” เห็นด้วยเพราะจากเวลาเลิกคลาสนี่ก็ผ่านมาสามชั่วโมงแล้วคงไม่มีใครนั่งแช่อยู่ที่มหาลัยเป็นแน่

“ไม่เป็นไร ร้านกับบ้านนายมันก็คนละทางกัน นายกลับเถอะ”

“เดินทางดีๆล่ะ” โบกมือลาก่อนเดินจากไป

 

ท่ามกลางอากาศเย็นและฟ้าที่มืดลงเรื่อยๆ ยืนคนเดียวกลางมหาลัยความหวาดกลัวเริ่มคลืบคลาน แต่หากไม่ใช่เพราะบรรยากาศ

 

ก็เมื่อไหร่ที่อยู่คนเดียว

การมองใครสักคนเดินจากไป

จะแน่ใจได้ยังไงว่าการเฝ้ามองคนๆนั้นในครั้งนี้

…………………..

……………..

………..

จะไม่เป็นครั้งสุดท้าย

 

- - - - - - - - - - - - - - - -

 

“ลืมจนได้สินะ” หน้าหล่อตีกันยุ่งเมื่อนึกถึงสัมผัสว่างเปล่าในกระเป๋ากางเกง

 

แค่ลืมมือถือใจจริงก็อยากจะทิ้งไว้พรุ่งนี้ค่อยกลับไปเอา แต่ข้อมูลข้างในนี่สิถ้าหลุดไปได้ลงหน้าหนึ่งนิตยสารซุบซิบไฮโซแน่

 

นึกถึงนิตยสารทีไรต้องนึกถึงข่าวพี่กับหมอนั่นทุกทีสิ

น่ารำคาญที่สุด

แต่ว่า……………

ถ้ามีข่าวของผมกับคนอื่นพี่จะรู้สึกยังไงนะ

ระหว่างที่พี่ไม่อยู่ขอผมเล่นสนุกบ้างแล้วกัน

 

แต่ก่อนที่จะมาคิดเล่นสนุกร่างสูงก็ต้องรีบกลับไปเอาของสำคัญกลับมาก่อน

 

ทันทีที่เทียบรถหน้าประตูคณะขายาวก็รีบก้าวไปยังห้องที่ใช้เรียนคาบสุดท้ายของวันนี้

 

พลั่ก!!

 

ร่างสูงชนเข้ากับใครซักคนที่ตอนนี้ลงไปกองกับพื้นเป็นที่เรียบร้อยแต่ด้วยความเร่งรีบจึงได้เพียงเอ่ยขอโทษสั้นๆ

 

“โทษที ฉันรีบ”ว่าแล้วก็จ้ำอ้าวต่อไป

“เดี่ยว นายคือคิมคิบอมเองหรอ” คนที่นั่งกองอยู่บนพื้นตะโกนขึ้น

 

สองขาหยุดชะงักหันกลับไปพร้อมคำถามที่ดีสุดที่หลุดเข้ามาในหัว

 

“ถ้าใช่แล้วทำไม”

“ก็กระเป๋าตังค์นายมันบอกฉันเองนี่” ชูกระเป๋าหนังสีดำขลับขึ้นอย่างเป็นต่อ

 

มันจะอะไรนักหนาวะวันนี้

 

เดินกลับไปหาคนที่ยืนปัดกางเกงอย่างเมามัน มือเรียวรีบยื่นกระเป๋าตังค์ให้เจ้าของที่เดินมาประชิดตัว

 

“ขอบใจ” สั้น ง่าย และรวดเร็ว พร้อมหันหลังออกเดินทันที

“เดี๋ยวสิ อย่าพึ่งไป วิชาเลือกนายเรียนนิติวิทย์ใช่มั้ย” เดินตามคนที่กำลังรีบร้อนอย่างไม่ลดละ

“ใช่ ทำไม”

“คือว่า ขอยืมเลกเชอร์หน่อยได้มั้ย”

“นายจะเอาไปทำอะไร”

“คือฉันมีธุระบ่อยๆน่ะก็เลยไม่ได้เข้าเรียนเลย แล้วแบบ นี่ก็ใกล้สอบแล้ว” ก้มหน้าก้มตาพูด

 

ระหว่างที่พี่ไม่อยู่ขอผมเล่นสนุกบ้างแล้วกัน ไหนๆก็มีของเล่นเดินมาหาถึงที่แล้วนี่

 

“พรุ่งนี้เที่ยงมาเอากับฉันที่ห้องสมุด ไปก่อนล่ะ”

 

ในที่สุดร่างสูงก็มาถึงที่ๆลืมของเอาไว้ สายตากวาดมองใต้เก๊ะที่ใช้นั่งเมื่อตอนกลางวัน... ยังอยู่

มือหนารีบคว้าของสำคัญใส่กระเป๋าแล้วเดินกลับไปยังยานพาหนะราคาเก้าหลักเงินวอน

 

นายจะทำให้ฉันสนุกได้เท่าพี่รึเปล่านะ

 

NeRVe - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -




มาอัพแล้วววววว

ไม่น่าเชื่อว่าจะมีคนตามจิก ห้า ห้า

ขอบคุณสำหรับทุกคนที่อ่านและเม้น ฮี่ๆ

ไม่เม้นไม่อัพน้า

มะมีกำลังใจ T T

ตอนนี้ก็ไม่ค่อยเครียด

เบรคความเครียดไว้ก่อน ฮ่าๆ

พาร์ทหน้ามันจะมาเต็มสตรีม

สำหรับทึกซินมีแน่ๆ อิอิ

อดใจรอต่อไป~

วันนี้ไปแล้วคับ!!!