ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : [NeRVe] 1 Return of Begin การกลับมาของจุดเริ่มต้น (Re)
Chapter: 1
Title: Return of Begin
Type: Affective psychosis
Type: Affective psychosis
Author: Deirc
สีแดง
สีที่น่าลุ่มหลง
แต่เมื่อจับต้องก็จะตกอยู่ในเขาวงกตที่ไม่อาจพบทางออก
สีแดงจะสวยงามที่สุดเมื่อตัดกับสีขาวซีด
สีแดงซึ่งตอบแทนความรักที่รับไป
และถ้าตอบแทนความรักที่ให้ไปไม่ได้แต่ตอบแทนด้วยสีแดงก็ไม่มีปัญหา
- - - - - - - - - - - - - - - -
แสงแดดอันสดใสของฤดูร้อนทำให้ใครหลายๆคนสดชื่นแต่ก็ไม่สำหรับทุกคน
ตาลึกโบ๋ปิดลงทันทีที่แสงแดดแผดผ่านเลนส์ตา เนื่องจากไม่ได้ลิ้มรสของแสงสว่างมานานปี ก่อนจะค่อยๆกระพริบถี่เพื่อปรับสภาพ ผิวกายขาวซีดแนบกระดูกเพราะขาดการกระตุ้นจากแสงและอาการขาดสารอาหาร ประกอบกับกลีบปากแห้งกร้านคล้ำหมอง หากร่างนี้ไม่เคลื่อนไหวคงไม่มีใครทราบว่าเจ้าของร่างยังมีลมหายใจแผ่วเบาแตะจมูกอยู่เป็นแน่
สองขาลีบก้าวตรงไปยังรถลีมูซีนสีดำขลับอย่างามสง่า ตรงข้ามกับสภาพร่างกายโดยสิ้นเชิง ชายหนุ่มซึ่งเปิดประตูรถให้ร่างซูบผอมก้มหน้าจนมิดด้วยความหวาดผวา
ทั้งร่างสะดุ้งเฮือกเมื่อนิ้วเย็นเฉียบเชยคางมนขึ้นให้หันขึ้นสบตา ใบหน้าขาวซีดส่งยิ้มหวานหยดที่ไม่ต่างอะไรกับศพยิ้มได้พร้อมดวงตาเลื่อนลอยพลางเอ่ยคำขอบคุณ
“ขอบคุณครับ”
จบคำก็ส่งเสียงหัวเราะร่วนในลำคอขณะก้าวไปนั่งบนเบาะหนังภายในเพิ่มความสยดสยองให้ชายหนุ่มต้องรีบปิดประตูรถโดยเร็ว
ระหว่างที่รถเคลื่อนตัวไปตลอดทางร่างขาวซีดเพียงแต่นั่งจ้องตู้เครื่องดื่มและบรรยากาศภายนอกรถพลางส่งยิ้มที่เจ้าตัวคิดว่าหวานเชื่อมให้ทุกอย่างที่สายตาเย็นเฉียบวาดผ่าน
พอรถมาถึงระยะที่สามารถมองเห็นที่หมาย สมองก็ประมวลผลออกมาว่าจุดหมายคือ “บ้าน” ทั้งๆที่เจ้าตัวอยากจะให้คำจำกัดความว่า “รัง”
“รัง” ของคนที่ต่ำเกินจะเรียกว่ามนุษย์ซึ่งเป็นผู้ให้กำเนิดเขา
การกลับมาครั้งนี้ใช้เวลาต่างจากการกลับมาครั้งแรกมากนัก
. ช่างรวดเร็ว
แต่ก่อนจะได้คิดอะไรมากมายไปกว่านี้ทุกสิ่งทุกอย่างก็หยุดลง ลูกตากลมกรอกเป็นวงสามร้อยหกสิบองศาสองรอบ ความรู้สึกจากแววตาเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว
- - - - - - - - - - - - - - - -
ชายสูงวัยหมุนเก้าอี้หนังตัวใหญ่มาทางประตูทันที เมื่อรู้ว่าผู้ที่ตนกำลังรอคอยมาถึงแล้ว
“กลับมาแล้วครับ” น้ำเสียงสดใสต่างจากสังขารของคนที่เอ่ยออกมาอย่างเห็นได้ชัด
สภาพร่างกายที่ทรุดโทรมสร้างความหวาดกลัวในจิตใจชายสูงวัย แต่ด้วยความเป็นพ่อก็กระตุ้นให้เกิดความสงสารและสงสัยถึงสภาพความเป็นอยู่ที่ลูกชายของตนได้เผชิญมา
แม้จะยังหวาดระแวงในตัวคนตรงหน้าอยู่ไม่น้อยก็ตาม แต่การแสดงฉากใหญ่ก็จำเป็นต้องเริ่มขึ้นตั้งแต่นาทีนี้ไป
“กลับมาก็ดีแล้ว ไม่เจอนานพ่อห่วงแทบแย่” ส่งยิ้มอบอุ่นไปให้ แต่กลับเป็นยิ้มที่น่ารังเกียจในสายตาอีกฝ่ายเสียนี่
“ครับ แล้วนี่ไอ่หยีไม่อยู่หรอครับ” ส่งยิ้มอ่อนๆกลับไปก่อนถามหาน้องชายร่วมสายเลือดซึ่งความจริงควรจะปรากฏตัวให้เขาได้เห็นเป็นคนแรก
“อ๋อ รายนั้นน่ะหรอ เดี๋ยวนี้พอมีแฟนก็ลืมพ่อลืมพี่หมดแหละ ฮะๆ” หัวเราะอารมณ์ดี
“หืม อย่างไอ่หยีอ่ะนะมีแฟน ไม่น่าเชื่อว่าคนอย่างมันจะมีคนเอา ฮ่าๆ” หัวเราะเสียจนตากลมปิดแทบมิด
สองพ่อลูกซึ่งห่างไกลกันมานานก็นั่งคุยกันอย่างออกรสออชาติ หัวร่อต่อกระซิก แต่ทว่ารอยยิ้มเหล่านั้นฉาบเพียงแค่กลีบปาก ไม่ได้ปกปิดความรู้สึกตรงกันข้ามในแววตาเลยแม้แต่น้อย แต่แล้วบทสนทนาก็ถูกขัด
“ท่านคะ คุณเยซองมาถึงแล้วค่ะ ให้เชิญเข้ามาเลยไหมคะ” เลขาสาวเอ่ยถามอย่างนอบน้อม
“เอ้อ เอาสิ เรียกเข้ามาเลย”
“ค่ะ”
ไม่นานนักชายหนุ่มที่พูดถึงก็มาปรากฏตัวให้เห็น
“ว่าไงเยซอง เดินทางมาคงเหนื่อยสินะ มาๆ นั่งก่อนๆ” ว่าพลางชี้มือชี้ไปยังเก้าอี้นวมข้างโซฟาหลังใหญ่ที่ลูกชายของตนนั่งอยู่
“นี่เยซองคนที่จะมาทำหน้าที่ดูแลลูก ส่วนเยซอง นี่ลูกชายฉันเอง คิมฮีชอล ยังไงก็ฝากดูแลเจ้าหนูด้วยล่ะ”
ร่างสูงลุกขึ้นโค้งให้ผู้เป็นนายน้อยอย่าง เพียงแวบเดียวที่สายตากวาดผ่าน เขาเห็นยิ้มแสยะที่แข็งกร้าว แต่ไม่ถึงเสี้ยววินาทีมันกลับกลายเป็นยิ้มหวานไปเสียแล้ว แล้วคนอื่นๆเห็นยิ้มนั่นเหมือนเขาไหม
- - - - - - - - - - - - - - - -
“พ่อครับ พี่กลับมาแล้วใช่ไหม” ลูกชายคนเล็กที่พึ่งกลับถึงบ้านทักทายพ่อด้วยคำถามทันที
“อืม กลับมาแต่เช้าแล้วล่ะ ตอนนี้อยู่บนห้อง เจ้าบอม แกอย่าไปซนกับพี่เขาล่ะ พึ่งกลับมาคงจะเหนื่อย” ไม่ทันที่จะฟังให้จบเจ้าลูกคนเล็กก็พุ่งปรู๊ดขึ้นบันไดหายไปด้วยความเร็วสูง
ความสงสัยคลืบคลานเข้ามายังจิตใจของคนผู้พ่อ
ทำไม
.. เจ้าลูกคนเล็กถึงไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลยเกี่ยวกับเรื่องนี้
ทำไม
.. ทำเหมือนไม่รู้เรื่องอะไรทั้งสิ้น
ทำไม
.. ทั้งๆที่รู้ดีว่าคนๆนั้นทำอะไรลงไปบ้าง
“กลับมาแล้วหรอ” คนเป็นน้องจู่โจมร่างซีดเซียวที่นั่งหันหลังอยูบนเตียงด้วยการส่งแขนเข้าสวมกอด กลีบปากบางเฉียบกระตุกวาบเพียงเสี้ยววินาที
“คิดถึงจัง”
“ว่าไง ไอ่หยีไม่เจอแป๊บเดียว เดี๋ยวนี้ริอาจมีแฟน ฮ่าๆ” ยกมือขึ้นขยี้หัวปลิงตัวโตที่เกาะแน่น
“ชิ พ่อจะบอกทำไมเนี่ย” พึมพำเบาเอาคางมนเกยกับไหล่ผอมแห้งจนกระดูกแทบทิ้มทะลุ
“พี่ ทำไมสภาพพี่เป็นแบบนี้” ใบหน้ายิ้มแย้มปรับสู่โหมดจริงจัง เมื่อนึกถึงสภาพร่างกายภายในอ้อมแขน
“นายไม่ต้องห่วงฉันหรอก นี่เป็นแรงบันดาลใจชั้นดีเลยล่ะ” หัวเราะเย็นๆในลำคอ
คำพูดสั้นๆที่ยากจะเข้าใจกลับกระจ่างแจ้งในสมองของคิมคิบอม
.. ทันทีที่ได้ยินหัวเราะร่วน
ตามที่คิดไว้
ยังเป็นเหมือนเดิม
ไม่สิ คิมฮีชอลเปลี่ยนไป
การกลับมาครั้งนี้
ทั้งฉลาด
..
และเลวร้ายกว่าเดิมนัก
“คิบอม ล็อคห้องรึยัง”
“เรียบร้อยแล้ว พี่‘คิดถึง’ผมขนาดนั้นเลยหรอ ฮะๆ”
แขนแกร่งที่กอดรัดทางด้านหลัง ส่งมือหนาไล้ไปทั่วหน้าท้องแบนราบ แล้วคืบคลานเข้าสัมผัสผิวละเอียดทางชายเสื้อ
การกระทำเหมือนครั้งก่อนเมื่อนานมาแล้ว แต่จุดประสงค์ของผู้‘ให้กระทำ’เปลี่ยนไป ทำไมคิมคิบอมจะไม่รู้ เพียงแต่ เขามีทางเลือกเสมอไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น
- - - - - - - - - - - - - - - -
ตึก ตึก ตึก ตึก
เสียงฝีเท้าท่ามกลางโถงทางเดินมืดทึบเงียบกริบไม่ได้ทำให้ผู้คนซึ่งอยู่ในห้วงนิทราตื่นขึ้นแม้สักคน อาจเป็นเพราะยังไม่ใกล้เวลาตื่นกระมัง
ร่างสูงมุ่งตรงไปยังห้องครัวเพื่อเตรียมอาหารสำหรับเช้าวันใหม่ นอกจากสวนหน้าคฤหาสน์แล้ว ห้องครัวเป็นเพียงที่เดียวที่มีแสงสว่าง
คนมาใหม่ใช้เวลาซักพักกว่าจะเข้าใจการจัดจำแนกสิ่งของต่างๆและหยิบใช้ได้ถนัดมือ เมื่อทุกอย่างลงตัวจึงลงมือล้างเครื่องมีเครื่องใช้ที่จำเป็นสำหรับเช้านี้
ขณะหยิบช้อนมนขึ้นเช็ดแห้ง ความมันวาวก็สะท้อนสิ่งแปลกปลอมให้เห็น ร่างขาวซีดกึ่งเปลือยซึ่งถูกแต่งแต้มด้วยร่องรอยสีหวาน กับใบหน้างัวเงีย
“อรุณสวัสดิ์ครับ ฮ้าว ผมบอกเร็วไปไหมเนี่ย ฮะๆ พึ่งจะตีสามเอง” ยิ้มพร้อมดวงตาหวานเยิ้มด้วยน้ำตาที่รื้นจากการหาว
“อรุณสวัสดิ์ครับคุณหนู ถ้าจะมาหาอะไรทานล่ะก็ รีบไปจะดีกว่านะครับ” ก้มหน้าก้มตาไม่สนใจร่างบางที่ประตูแม้แต่น้อย
“อา ขอโทษครับที่รบกวน ว่าแต่คราวหน้าผมคงต้องกะเวลาออกมาให้เร็วกว่านี้สินะครับ..... คุณเยซอง” เสียงแหลมกดต่ำลงที่ท้ายประโยค
“ผมไม่ได้มีหน้าที่ยื่นมือเข้าไปยุ่งกับธุระส่วนตัวของคุณหนูหรอกครับ” สวนกลับอย่างไม่ต้องคิด
“อย่างนี้ผมก็วางใจหน่อย ฮะๆ ไปก่อนนะครับ” ส่งยิ้มไปทางคนที่ไม่แม้แต่จะชายตามองอีกครั้ง ก่อนขาเรียวจะพาร่างออกไปในความมืด
น่าสนใจเหลือเกินนะคุณเยซอง
“คุณ” ก็เป็นแค่ “คุณ”
“ผม” เป็นถึง “ผม”
ท่าทีตอบรับน่ารักซะจริง
“ทำไมไปนาน” คนเป็นน้องรั้งเอวบางลงนั่งตัก
“ก็แค่เจอคุณเยซอง” ตอบอย่างไม่ใส่ใจ ทั้งที่สายตาส่อแววครุ่นคิด
“หืม เจอทั้งอย่างนี้น่ะนะ....... สายตาแบบนี้ พี่สนใจล่ะสิ” ตาคมมองลึกเข้าไปใจแววตาครุ่นคิดนั้นพลางส่งมือหนาลูบไล้แผ่นอกบาง
“ยังไงเขาก็เป็นแค่เหยื่อ....... แล้วสรุปนายจะกินมั้ยน้ำน่ะ” ตัดไปเรื่องอื่นเมื่อเห็นว่าไม่จำเป็นต้องพูดเรื่องนี้ต่อไป
“พี่ป้อนผมหน่อยสิ” จับหน้าคนที่นั่งซ้อนให้หันมารับจูบเบาๆที่กลีบปาก
“เด็กนิสัยเสีย”
มือเรียวคว้าขวดน้ำที่อยู่ข้างเตียง เปิดฝาแล้วกระดกสายน้ำเย็นเฉียบเข้าปาก ก่อนประกบเข้ากับกลีบปากของอีกคนที่รออยู่แต่แรก
จูบหวานหยดของแถมจากการป้อนน้ำ เรียกเสียงครางได้หวานไม่แพ้กัน
“พอแล้วคิบอม นอนซะ พรุ่งนี้นายต้องไปซื้อของกับฉัน”
“กลับมาก็ใช้งานกันเลยนะ”
“เงียบแล้วนอนซะ! ฉันก็จะนอนแล้ว”
ดูก็รู้ว่าคิมฮีชอลกำลังต้องการมิติความคิดที่ตัวเองเท่านั้นจะผ่านเข้าไปได้ คุณเยซองกำลังจะกลายเป็น“คนโปรด”สินะ
แต่ไม่ว่าคิมฮีชอลจะทำอะไรกับใคร ตราบใดที่ไม่มีส่วนได้ส่วนเสียเขาก็ไม่จำเป็นจะต้องเก็บมาคิด
ร่างสูงชายตามองคนที่นอนครุ่นคิดหันหลังให้ก่อนหลับตาลงเพื่อเข้าสู่ห้วงนิทรา
เสียงหายใจสม่ำเสมอเป็นสัญญาณให้รู้ว่าอีกคนหลับไปแล้ว ทีนี้ก็เหลือแค่คิมฮีชอลอยู่กับตัวเองเพียงคนเดียว
ตากลมกรอกเป็นวงสองรอบ สมองตัดขาดกับสิ่งรอบข้าง เริ่มทบทวนถึงเรื่องราวเมื่อหลายนาทีก่อน
เหมือนจะว่าง่าย แต่ความจริงแข็งกร้าว
ทะนงตนในคราบอ่อนน้อม
ทำให้ดีที่สุดล่ะคุณเยซอง
คนแบบคุณน่ะเวลาล้มแล้วจะไม่มีทางลุกได้
แต่ถ้าเมื่อไหร่คุณล้มผมจะเป็นคนพยุงขึ้นมา
.
.
. แล้วค่อยขุดหลุมฝังคุณด้วยมือของผมเองNeRVe - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
ในที่สุดก็ได้ฤกษ์แปะฟิคเรื่องนี้ซะทีหลังจากแก้ไปแก้มาหลายรอบ ฮี่ๆ
ฟิคเรื่องนี้เป็นฟิคที่พลอตเรื่องซับซ้อนและยุ่งยากพอสมควร
ขนาดต้องมานั่งร่างStory Treeกันเลยทีเดียว
ในที่สุดก็ได้ฤกษ์แปะฟิคเรื่องนี้ซะทีหลังจากแก้ไปแก้มาหลายรอบ ฮี่ๆ
ฟิคเรื่องนี้เป็นฟิคที่พลอตเรื่องซับซ้อนและยุ่งยากพอสมควร
ขนาดต้องมานั่งร่างStory Treeกันเลยทีเดียว
ปวดหัวชะมัด
แถมยังยากตรงที่ความรู้สึกอันไม่ปกติของตัวละครแต่ละตัวด้วยนี่สิ
เพราะความจริงแล้วตัวละครทุกตัวมีทิ่งที่ปิดบังเอาไว้เต็มไปหมด
ถ้าใครอยากจะอ่านต่อหรืออยากจะรู้ว่ามันซับซ้อนยังไงก็เม้นเนอะ
ไม่เม้นเราไม่อัพ - v -
เราจะดูเม้นตามความเหมาะสมของวิวเนอะ
สุดท้ายนี้ขอบคุณพี่ซีน สำหรับชื่อเรื่องภาษาไทย ชื่อโดยมากมายเลยยยย
วันนี้ขอลาไปนอนก่อนเน้
นี่หกโมงแล้วยังไม่นอนเลย แหะๆ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น