คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Begin...
Phase 1 Begin...
บทประฐมฤกษ์
ขอต้อนรับสู่ ย่างก้าวใหม่..."
"ม๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย"เสียงของเด็กสาวคนหนึ่งตะโกนดังขึ้นพร้อมกับอาการสะดุ้งตื่นและน้ำตาที่ค่อยไหลออกมา 'บ้าจริง'
"เฮ้อ ฝันแบบนี้อีกแล้วหรอเนี๊ย"เด็กสาวเอามือเรียวของตนขึ้นมาจับหน้าผากพร้อมกับปาดเหงื่อและน้ำตาที่ไหลอยู่เต็มหน้า
ก๊อกๆๆ
"เฮ้ พี่ซิอา เป็นอะไรรึเปล่าครับตะโกนดังจังเลย ผมเข้ามาได้ไหมครับ"เสียงของเด็กผู้ชายที่อยู่นอกประตูดังขึ้น
"ชางมิน เองหรอ อืมๆก็ได้"ซิอากล่าวก่อนที่ชางมินจะเข้ามาในห้อง
"พี่ครับนี้พี่ ฝันถึงเรื่องร้ายๆเรื่องนั้นอีกแล้วหรอครับ"ชางมิน กล่าวพร้อมกับค่อยทรุดตัวมานั่งใกล้เตียงของซิ
อา ชางมินเขาเป็นน้องชายของซิอา เป็นผู้ที่มีหน้าตาละม้ายคล้ายคลึงกันกับซิอาเขาทั้งสองเป็นพี่น้องและเพื่อนที่สนิทกันมากๆ
"ใช่แล้วละใช่แล้ว อึ้กๆ"ซิอากล่าวพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาโดยไม่มีเหตุผล
"โถ่พี่ครับ อย่าร้องไห้ไปเลย พี่ยังมีผมอยู่น่ะครับ"ชางมินกล่าวก่อนที่จะค่อยๆยื่นตัวมากอดซิอาผู้เป็นพี่สาวที่รักของเขา
"พี่ครับไม่มีเหตุผลเอาซะเลยน่ะกับการที่พี่จะร้องไห้มันเป็นแค่ความฝันนะครับ"ชางมินที่กำลังกอดซิอาค่อยๆปลอบซิอาก่อนที่จะคลายกอดของเขา
"อืมๆขอบใจน่ะชางมิน"ซิอากล่าวขอบคุณชางมินที่ปลอบใจเขา
'แต่..เมื่อวานนี้นายก็พูดแบบนี้ไม่ใช่หรอ เอาเหอะ ถือว่า บางวันเราอาจจะลืมฝันร้ายนั้นไปได้ละมั๊ง ต้องขอบใจนายอีกทีนะ ชางมิน'ซิอาคิดในใจ
ก๊อกๆแอ๊ด...
"อ๊ะขอโทดนะจ๊ะเด็กๆที่อาเข้ามาโดยไม่ได้ขอ"อาลีทึกผู้ที่เป็นผู้ดูแลซิอาและชางมิน เขามีศักดิ์เป็นผู้ปกครองของ ซิอาและชางมิน อย่างไม่เป็นทางการ เพราะก่อนหน้า เขาเก็บเด็กทั้งสองคนนี้จาก ความมืดมน และโดดเดี่ยว ชางมินคือเด็กกำพร้า ส่วนซีอา คือเด็กที่ชางมินไปเจอมา แต่ด้วยความที่ถึงแม้ว่าชางมินอาจจะเกิดก่อน แต่เขาก็ยอมที่จะเล่นเป็นน้องชายและเพื่อนของซิอาได้เสมอ ร่างสูงกล่าวขึ้นหลังจากที่เปิดประตูห้องเข้ามา
"ไม่เป็นไรคะ/ครับ"ซิอาและชางมินกล่าวพร้อมกัน
"นี่เด็กๆจ๊ะ รีบๆลงมาทานข้าวได้แล้ววันนี้มีไก่ทอดของโปรดพวกหนูเลยน่ะ พอดีคุณน้าคัง เค้าซื้อมาฝาก"
"จริงหรอครับ เย้ๆได้กินไก่ทอดแล้ววว"ชางมินกล่าวอย่างดีใจ
"ขอบคุณนะคะ คุณอาลีทึก"ซิอากล่าวขอบคุณแทนชางมินและตัวเอง
"จ๊าแล้วรีบๆลงมากินน่ะ"ลีทึกกล่าวก่อนออกจากห้อง
"เย้ๆได้กินแล้วววว พี่ๆรีบอาบน้ำน่ะ จะได้ลงไปกินข้าวพร้อมกัน"ชางมินกล่าว
"จ๊าๆ คุณชายจอมหิว"ซิอากล่าวพร้อมกับเรียกฉายาของน้องชายสุดที่รักของเขา ก่อนที่จะเข้าไปอาบน้ำ
++++++++++++++++++++
เปรี๊ยงงปร๊างงงง!!! เสียงของข้าวของที่ตกลงมาจากการปัดการกระแทก และ กับเสียงแห่งความโมโหที่ถึงขั้นขีดสุดของคนคนหนึ่ง....
"ย๊ากกกกก ไอหมีบ้าแกตายยยยซร๊~า"เสียงของผู้หญิงวัยประมาณ20กว่าๆ ตะโกนดังขึ้นพร้อมกับรุมสะกำผู้เป็นน้องด้วยความโมโหสุดขีดดดดด............ดังขึ้น
"โอ้ยย พี่คร๊าบบ ผมจาตายยอยู่แล้ววว"เด็กหนุ่มที่ถูกรุมสะกำโดยพี่สาวของเขากล่าว
"ไม่ได้ แกบอกว่าพี่มีสิวขึ้นที่หน้าผากกก แกตายยแน่"ผู้เป็นพี่กล่าว
"โถ่พี่ฮีโซครับ ผมขอโทดผมแค่ล้อพี่เล่นเองงง"น้องชายของเขาตอบ
"นั้นเค้าเรียกล้อเล่นหรอ แกลองคิดเซ่ว่าถ้าคนอื่นมาได้ยินจะเป็นยังไงชื่อเสียงของราชวงศ์ ของเราเชียวน่ะ แล้วไหนเราก็ ต้องกลับไปที่เมือง Tri-Angle อีกน่ะ"ฮีโซกล่าว
"ง่ะ แค่เรื่องสิวเรื่องเดียวก็เป็นเรื่องถึงราชวงศ์เลยหรอ? พี่เนี๊ยคิดมากจัง"น้องชายของเขากล่าวอย่า งงๆ
"ไอ้ยูโน ถึงแกจะเป็นน้องงงช้านนนชั้นจาไม่ให้อภัยแกกกก"ฮีโซเมนัสผู้เป็นพี่ของยูโนเมนัสกล่าวพร้อมกับค่อยเอามือทั้งสองบีบคอให้แน่นยิ่งขึ้น
"ง่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ"ยูโนผู้ที่ทำหน้าเหมือนคนไร้วิญญาณครางง
"เฮ้อ ชั้นคิดถูกคิดผิดเนี๊ยที่มีแกเป็นน้อง"ฮีโซกล่าวอย่างเนือยๆก่อนที่จะคลายมืออกจะคอของน้องชายของเขาพรอ้มกัยปาดเหงื่อ
"เอาะเหอะ ชั้นไม่อยากทำร้ายแกไปมากกว่านี้แล้ว ชั้นจะเก็บเอาไว้ให้ว่าที่ภรรยาในอนาคตแกรุมสะกำแกละกัน"ฮีโซกล่าวก่อนที่จะเดินออกไป
"ว่าที่ภรรยาในอนาคต??? แบบพี่ฮีโซ อะหรอ เฮ้ยย ไม่อ้าวว ต่อให้ตายชั้นก็ไม่อ้าวว"ยูโนกล่าวพร้อมกับนึกภาพภรรยาในอนาคตของตัวเอง
'ทำไมกัน ทำไมเราต้องแต่งงานอ่ะ ไม่เอาอ่ะ แต่งไปแล้วได้อะไรเนี๊ยยยยยTT TT'ยูโนคิดในใจ
++++++++++++++++
ณ ห้องบรรทม ทิศเหนือ แห่งอาณาจักร Tri-angle
ภายในห้องที่ถูกจัดไว้อย่างสง่างาม ทั้งแท่นบรรทม ฉลองพระองค์ ฉลองพระหัตถ์ จนกระทั้ง ฉลองพระบาท ทั้งหมดนี้ล้วนแล้วแต่ได้ชั่งฝีมือดีจากเมืองต่างๆที่เคารพอาณาจักรแห่งนี้
"เฮ้~อ ทำไมเราต้องหายใจทิ้งไปวันๆทุกๆวันเลยละเนี๊ย ไม่มีอะไรให้ทำเลย เบื่~อ"ชายหนุ่มคนหนึ่งกล่าวหลังจากถอนหายใจอยู่ตรงริมหน้าต่างบานใหญ่
"เฮ้ พี่มิคาเอลดูอะไรนี้ซิ น่ารักม่ะ"หนุ่มน้อยนาม มิคาเอลหันหลังจากที่ได้ยินน้องชายของเขาเรียก
"อะไรหรอ ริคาเอล"มิคาเอลถาม
"นี้ไง"ริคาเอลยื่นบางสิ่งบางอย่างที่มีขนนุ่มๆสีขาวๆออกมาให้มิคาเอลดู
เมี๊ย~ว
"เหวอ แมวเนี๊ยน่ะ"มิคาเอลกล่าวอย่างตกใจ
"ใช่ครับแมว ผมว่ามันน่ารักดีน่ะ ผมกะว่าจะเอาไว้เลี้ยงในวังจะได้แก้เหงา"ริคาเอลกล่าว
"นี้แกอยู่กับชั้นแล้วเหงางั้นรึ"มิคาเอลกล่าวถาม
"คงงั้นมั๊ง"ริคาเอลกล่าว
"ให้ผมเลี้ยงเถอะน่ะพี่น่ะ"ริคาเอลเดินเข้าไปกอดที่ขาของมิคาเอลพร้อมกับทำท่าทำตาอ้อนวอน
"เอ้อๆก็ได้ให้แค่ตัวเดียวน่ะ"มิคาเอลตกลงพร้อมกับคิดว่า แหม..ถ้าให้เจ้านั้นเลี้ยงแมวแล้วอีกหน่อยมันต้องเอาหมามาเลี้ยงในราชวังแน่ๆ...เพราะฉะนั้นต้องห้ามเอาไว้ก่อน
"เย้ๆรักพี่ที่สุดเลยยย"ริคาเอลกล่าวอย่างดีใจพร้อมกับอุ้มเจ้าแมวของเขาเข้าไปในห้อง
"เฮ้อ ยังดีน่ะที่ชั้นกับไอน้องชายคนนี้ไม่ได้นอนห้องเดียวกัน เจ้านั้นนอนอยู่ห้องบรรทม ทิศใต้ ไม่งั้นมีหวังไม่ได้นอนทั้งคืนแน่"มิคาเอล สบถกับตัวเองเบาๆ
. ................................................
..........................
..................
............
.......
....
...
..
.
********------******** Show Case Time!!! ********------********
อันนยองฮาเซโยคะ ท่านผู้ช๊มมมมมมผู้ชม
ความคิดเห็น