....หมู่บ้านโคโนฮะงาคุเระ.....

ลำดับตอนที่ #3 : สิ่งที่รักษาไว้ได้

" เมื่อคืนพวกมันตั้งใจจะพาตัวนารูโตะไปสินะ"

"ครับ แต่ไม่สำเร็จ"

เสียงสนทนาของผู้มีอำนาจสูงสุดกับเหล่าหน่วยรากดังขึ้นอย่างเงียบสงัด

ในห้องทำงานที่ยังไม่โดนแรงระเบิดหรือการโจมตีที่หนักหน่วงอะไรมากนักก็ยังใช้บังสายตา

จากคนทั่วไปและพอที่จะเป็นสถานที่เจรจาลับหลังสงคราม

"ทะ...ท่าน ซูซายะ..."  จูนินคนหนึ่งวิ่งทะเล่อทะล่าเข้ามา ในขณะที่โฮคาเงะกำลังหารือกับเหล่า "ราก"

" ออกไปก่อนมาซูริ"  โฮคาเงะบ่นอุบด้วยสีหน้าเซงๆ ปนเคร่งเครียด

 แต่หน่วยรากสามคนที่ยืนแถวหน้ากระดานอยู่นั้นไม่ไหวติง    รังสีความกดดันแพ่กระจายทั่วห้อง

"...."  ดูเหมือนความเยือกเย็นของพวกเขาจะสงบความใจร้อนของ เธอ ลงได้

 แต่ความจริงเป็นเพราะความหล่อบาดใจของพวกเขาต่างหากล่ะ ที่"สะกด"เธอ

พอซูซายะเห็นประกายวิบวันในดวงตานั้นก็เข้าใจทันที  จึงไม่อยากยุ่งอะไรอีก

ไม่มีชายคนใดที่เธอต้องการแล้วไม่ได้สินะ...

" พวกนี้ฉันขอนะมาซูริ..." โฮคาเงะกล่าวออกมาแบบเปิดเผย

--แน่ล่ะ พวกหน่วยรากขมวดคิ้วกันเป็แถบๆ ขอ? หมายความว่าไงนะ--

มาซูริยิ้มกรุ่มกริ่มก่อนแถเปลื่ยนเรื่อง หันไปเรียกเพื่อนออกมา