ตอนที่ 5 : บทที่ 5 วิวัฒนาการ
บทที่ 5 วิวัฒนาการ
“คิๆ...อิๆ...ฮ่าๆ” เสียงร้องของพิกซี่ดังขึ้นรอบๆตัวของกริมหนุ่ม ในเวลานี้เหล่าพิกซี่จิ๋วต่างบินวนอยู่รอบๆ
บางตัวซึ่งถูกกริมหนุ่มใช้นิ้วจี้เข้าที่เอวก็ร้องหัวเราะคิกคักด้วยความจักจี้ออกมา
“สนุกดีๆ” พิกซี่ผมสีเขียวกล่าว ขณะถูกนิ้วของกริมหนุ่มจักจี้เข้าที่ร่างเล็กๆขนาดเท่าฝ่ามือ
“แล้วตกลงว่าชั้นเป็นตัวอะไรนะ”
“ฮ่าๆ คิๆ ปีศาจขี้เล่น ฮ่าๆ” เธอกล่าวทั้งยังดิ้นไปมา
“ไหนพูดใหม่สิ” กริมหนุ่มกล่าวก่อนที่จะลงนิ้วถี่กว่าเดิม ส่งผลให้ร่างเล็กบิดไปมาหนักขึ้น
“คิๆ ฮ่าๆ หายใจไม่ทันแล้ว คิๆ” เธอกล่าวหัวเราะทั้งน้ำตา ใบหน้าก็ขึ้นสีด้วยความจักจี้เกินจะทน
“หยุดเถอะ คิๆ จะไม่ไหวละ คิๆ”
เมื่อเห็นร่างจิ๋วใกล้จะขาดอากาศ กริมหนุ่มจึงหยุดมือ
ร่างของพิกซี่จึงหยุดสั่นเกร็งและสูดหายใจเอาอากาศเข้าไป
“เกือบ...ตาย แฮกๆ” ลูลู่กล่าว
“แล้วตกลงว่าลูกแก้วนั่นคืออะไรกันแน่” กริมหนุ่มกล่าวถามพิกซี่
“ไม่รู้สิ พวกเรารู้แค่ว่ามันมีพลังของธรรมชาติอยู่ แล้วก็มีแสงสว่างส่องออกมา พวกเราเลยชอบมาเล่นกันแถวๆนี้” ลูลู่กล่าว
“พวกเธอไม่ได้อยู่ที่นี้หรอ” กริมหนุ่มกล่าวด้วยความสงสัย
“พวกเราอยู่ในป่าทางนู้นแนะ” ลูลู่กล่าวก่อนที่จะชี่นิ้วเล็กๆของเธอไปยังทิศใต้
“ยังงี้นี้เอง แล้วผ่านโกเล็มยักษ์มาได้ยังไงกัน”
“พวกเราตัวเล็กและลุงโกเล็มก็ไม่ได้สนใจ เคยไปเล่นกับลุงโกเล็มแล้ว แต่ลุงก็ไม่สน” ลูลู่กล่าวทั้งยังทำหน้าบึ้ง ก่อนดึงหนังตาขึ้น
“แล้วยังชอบทำหน้าตาเคร่งเครียดใส่พวกเรา พอพวกเรามาหาที่ไร ลุงโกเล็มก็มองแล้วก็ปล่อยพวกเราบินผ่านเข้ามา” ลูลู่กล่าวขณะบินมาเกาะบนหัวของกริมหนุ่ม
“นี่ๆ ตกลงแล้วพี่ชายเป็นตัวอะไรแน่ พวกเราได้กลิ่นที่ชั่วร้ายออกมาจากตัวแท้ๆ ไม่คิดว่าจริงๆแล้วพี่ชายจะเป็นปีศาจขี้เล่นแบบนี้” ลูลู่กล่าวด้วยความสนใจ
ร่างโครงกระดูกนิ่งเงียบหลังจากที่ได้ยิน
“ชั้นเป็นกริมนะ กริม..ที่กินวิญญาณเป็นอาหาร” กริมหนุ่มกล่าวก่อนที่จะยกดวงวิญญาณของกริมนักล่าขึ้นมา
“อะไรบางอย่างอยู่ในมือของพี่ชายใช่ไหม” ลูลู่กล่าวทั้งๆที่มองไม่เห็น แต่เธอสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายชั่วร้ายที่มากกว่าพี่ชายปีศาจขี้เล่น
“อืม นี้เป็นวิญญาณของกริมที่กินหนึ่งในเพื่อนของชั้นเข้าไปนะ” กริมหนุ่มกล่าว
“อุ....ขอโทษนะ ฉันไม่น่าถามพี่ชายเลย” ลูลู่กล่าวพร้อมสีหน้าสลด
“ไม่เป็นไร เพราะชั้นกำลังจะกินมัน” กริมหนุ่มเอ่ย “คอยดูนะ”
‘กลืนกินดวงวิญญาณ’
กริมหนุ่มกลืนดวงวิญญาณของกริมนักล่าเข้าไปทันใด หลังจากนั่นร่างกายของเขาก็ร้อนรุ่มขึ้น กลิ่นอายแห่งความชั่วร้ายของกริมนักล่าค่อยๆหายไป พร้อมกับพลังของกริมหนุ่มที่ค่อยๆเพิ่มขึ้นที่ละน้อย
-- ทักษะ กินดวงวิญญาณ สำเร็จ ได้รับ ค่าสถานะทั้งหมดเพิ่มขึ้น 20
-- ทักษะ กินดวงวิญญาณ สำเร็จ ได้รับทักษะ นักล่ากริม
-- ได้รับฉายา ผู้กลืนกินนักล่า ได้รับทักษะ ย่อยสลายจิตนักล่า
-- ระดับของท่านถึงขั้นที่สามารถวิวัฒนาการได้….เงื่อนไขยังไม่ครบ
-- ค่าประสบกาณ์ในระหว่างนี้จะถูกเก็บเอาไว้
| เอลเดอร์ กริม | ชื่อ ---- | Lv. 20 | |
| HP 3000 / 3000 | MP 400 / 400 | ||
| แข็งแรง 73 + 73 | ความเร็ว 85 +85 | ปัญญา 85 + 85 | อดทน 87 + 87 |
| ด้านบวก 100 | ด้านลบ 45 | ค่าความกลัว 500 | ความหิว 100 /100 |
| ฉายา | - ผู้กลืนกินนักล่า | ||
| ทักษะติดตัว | - มัจจุราชความมืด ในที่มืดค่าสถานะกลายเป็น 2 เท่า - ตัวอ่อนของมังกร มีโอกาสเล็กน้อยต้านทานทักษะใดๆ - นักล่ากริม - ย่อยสลายจิตนักล่า - พลังวิญญาณสะสม 150 | ||
ฉายา ผู้กลืนกินนักล่า แสดงถึงความสำเร็จ
ทักษะนักล่ากริม ทำให้การต่อสู้กับกริมส่งผลในทางได้เปรียบแก่ตนเอง ได้รับความเสียหายน้อยลง สร้างความเสียหายได้มากขึ้น
ทักษะย่อยสลายจิตนักล่า การกินวิญญาณของสิ่งมีชีวิตที่เป็นนักล่าจะทำให้ได้รับผลลัพธ์ที่ดีกว่าวิญญาณทั่วไป
หลังจากกินดวงวิญญาณของกริมนักล่าเข้าไป ค่าสถานะของเขาก็เพิ่มมากขึ้น ทั้งยังได้รับฉายากับทักษะติดตัวใหม่เข้ามา
ชายหนุ่มรู้สึกว่าตนเองแข็งแกร่งขึ้นอีกขั้น เขาคิดว่าครั้งนี้หากเจอกริมนักล่าอีก เขาอาจจะพอต่อสู้กับมันได้บ้าง
แล้วกริมหนุ่มก็หันไปยังลูกแก้วคริสตัลอีกครั้ง
ลูกแก้วซึ่งส่งกลิ่นอายของพลังเวทย์ออกมาอย่างรุนแรง ทั้งยังส่งกลิ่นหอมและกลิ่นที่ต่อต้านความมืดจากตัวเขาในเวลาเดียวกัน
‘มันดูแล้วน่าอร่อย’ คือสิ่งที่เขาคิด ขณะมองดูลูกแก้วดังกล่าว
“นี้ ชั้นขอกินลูกแก้วนั่นได้รึเปล่า” กริมหนุ่มเอ่ยถามออกมา ส่งผลให้พิกซี่ต่างกระพริบตาด้วยความงุนงง
“แงะ พี่ชายชอบกินก้อนหินหรอ แล้วนั่นมันมีพลังของธรรมชาติอยู่นะ ไม่กลัวตายรึไง” ลูลู่กล่าวออกมา ในขณะที่เกาะอยู่บนหัวของกริมหนุ่ม ในเวลานี้เธอห้อยหัวลงมาและมองเข้าไปในเบ้าตาของกริมหนุ่ม
“พวกเธอจะว่าอะไรชั้นรึเปล่าละ” กริมหนุ่มกล่าว
พิกซี่ผมสีเขียวทำหน้าครุ่นคิด ก่อนจะส่ายหน้าแล้วกล่าวออกมา
“ถ้าพี่ชายอยากลองก็ลองดูสิ มันไม่ใช่ของพวกเรา พวกเราเห็นแค่ว่ามันเป็นลูกแก้วที่สวยดีเท่านั่นแหละ” ลูลู่กล่าว ก่อนจะใช้มือเล็กๆจิ้มที่บริเวณกระดูกจมูกของกริมหนุ่ม
“เป็นอันตกลงนะ” กริมหนุ่มเมื่อได้รับคำตอบจากพิกซี่ เขาก็ลอยตัวขึ้นทันใด พิกซี่ผมสีเขียวจึงบินออกจากหัวของกริมหนุ่ม
ร่างโครงกระดูกบินขึ้นจนมาถึงบริเวณปลายยอดของแท่งคริสตัล ซึ่งมีลูกแก้วสีฟ้าตั้งอยู่ พออยู่ในระยะที่สามารถคว้าได้กริมหนุ่มก็รู้สึกถึงความกดดันซึ่งแผ่ออกมาจากลูกแก้ว
แรงกดดันนั่นส่งออกมาจากลูกแก้วไม่ผิดอย่างแน่นนอน อีกทั้งกลิ่นอายของพลังเวทย์นั่นยังมีความเข้มข้นเป็นอย่างมาก กลิ่นที่หอมหวานลอยออกมาพร้อมกับความกดดัน
‘เหมือนลูกแก้วจะต่อต้านเรา’ กริมหนุ่มคิด แต่ก็ยื่นมือเข้าหาลูกแก้วอย่างไม่ลังเล ท่ามกลางสายตาจากเหล่าพิกซี่ซึ่งมองอยู่ไกลๆ
..ซ่า.. เสียงที่ดังขึ้นเมื่อมือโครงกระดูกสัมผัสเข้ากับลูกแก้วคริสตัล
“อุ...ควันออกเลย” ลูลู่กล่าว เมื่อเห็นมือของกริมหนุ่มมีควันสีขาวลอยขึ้น ขณะที่โครงกระดูกกำลังสัมผัสลูกแก้ว
‘โห่ ร้อนแฮะ’ ความร้อนส่งมาถึงร่างของกริมหนุ่ม ในขณะที่มือของเขามีควันขาวลอยขึ้นมา ความร้อนและความรุนแรงของควันนั่น มากกว่าตอนที่เขาพยายามเข้าใกล้มันอย่างเทียบไม่ติด
‘ต้องทำยังไงกับมันละนี้’ กริมหนุ่มซึ่งถือลูกแก้วคริสตัลเอาไว้ ก็เกินความลังเล
เขาควรจะกินมันจริงๆหรือ ถ้ากินเข้าไปแล้วเขาจะไม่เป็นอะไรแน่หรอ
ในขณะที่ลังเลอยู่ความร้อนก็ยังคงเล่นงานที่มือของเขา ทั้งกลิ่นที่หอมจากมันก็ดึงดูดความต้องการที่จะกินมันเช่นกัน
‘ลองเลยก็แล้วกัน’ กริมหนุ่มตัดสินใจก่อนจะอ่าปากกว้าง ย่อนลูกแก้วคลิสตัลลงไปในลำคอ แล้วจึงปิดปากลง
“อ๊าก!!!” ร่างโครงกระดูกร้องด้วยความเจ็บปวดทรมาร ทั้งยังสั่นกระตุกเมื่อลูกแก้วสัมผัสเข้ากับลำคอ กริมหนุ่มรู้สึกร้อนและเจ็บปวดทรมารเป็นอย่างมาก
เขาต้องการที่จะคายมันกลับออกมา แต่ลูกแก้วนั่นกลับไม่ยอมที่จะไหลกลับ เหมือนมันจะมีความคิดและพยายามมุดเข้าไปภายในกระเพาะของเขา
ความเจ็บปวดยิ่งทวีความรุนแรงขึ้น เมื่อมันเข้าไปถึงกระเพาะ กริมหนุ่มรู้สึกถึงความร้อนที่มากกว่าเดิมราวกับมีคนจับตัวเขาโยนเข้าไปในบ่อน้ำมันเดือด ไม่เพียงเท่านั่นทั่วร่างของเขายังรู้สึกคล้ายกระดูกกำลังจะถูกบดให้ละเอียด
ส่งผลให้ร่างโครงกระดูดสูญเสียสมาธิในการความคุมการทรงตัวบนอากาศ และตรงดิ่งตกลงไปในบ่อน้ำทันใด
...ตูม....
ร่างโครงกระดูกค่อยๆจมลงในบ่อน้ำคริสตัลทั้งมีควันสีขาวลอยฟุ้งไม่ขาด เหล่าพิกซี่ทั้งหลายที่มองดูเหตุการณ์ดูต่างหน้าซีดพร้อมส่งเสียงเรียกหาปีศาจขี้เล่น
“แย่แล้วๆ ตายแน่ๆเลย” ลูลู่กล่าวออกเมื่อเห็นควันสีขาวและร่างโครงกระดูกจมลงไปในบ่อน้ำ
ขณะที่ด้านบนกำลังวุนวายนั่นกริมหนุ่มก็ยังคงเผชิญกับความทรมารทางด้านร่างกายอยู่ แต่หลังจากนั่นไม่นาน เขาก็สัมผัสได้ถึงบางสิ่งที่กำลังไหลเข้ามาภายในหัวของเขา
และเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นภายในหัวของกริมหนุ่ม
‘เราคือจิตวิญญาณแห่งปีศาจตนหนึ่ง ที่เคยอยู่ในตำแหน่งที่เรียกว่า ครึ่งเทพ’ เสียงซึ่งดังในหัวของกริมหนุ่มกล่าว
‘ถือเป็นโชคชะตาของเจ้าที่ได้พบกับเราในเวลานี้ ดีที่เราได้สติตอนที่เจ้ากำลังกลืนเราลงไป’
‘ไม่เช่นนั่นตัวเราและเจ้าคงแตกดับไปทั้งคู่’
‘เราไม่คิดเช่นกันว่าวันนี้จะมาถึง หากจะให้เอ่ยถึงความเสียใจของเราแล้ว เราคงต้องกล่าวว่า เรานั่นเสียใจที่ไม่อาจก้าวเดินไปสู่ความเป็นอมตะ’
แล้วเสียงดังกล่าวก็เงียบลงสักพักหนึ่ง
‘มีสิ่งหนึ่งที่เราอยากจะขอกับเจ้า ผู้กลืนกินวิญญาณของลงเราไป’
‘จงเติมเต็มความฝันและแก้แค้นให้กับเรา’
หลังจากเอ่ยประโยคดังกล่าวออกมา ภาพการดำเนินชีวิตของชายหนุ่มคนหนึ่งก็ไหลเข้ามาเป็นฉากๆ
เป็นเรื่องราวของสิ่งมีชีวิตชนิดหนึ่งซึ่งเคยมีชีวิตอยู่บนโลกใบนี้เมื่อมานาน เผ่าพันธุ์ที่มีรูปลักษณ์ภายนอกคล้ายกับมนุษย์ แต่ทรงอำนาจและเปี่ยมด้วยพลังของเวทย์อย่างมหาศาล เผ่าพันธุ์ดังกล่าวถูกเรียกว่า ‘ชนดังเดิม’
พวกเขาได้ต่อสู้กับพรรคพวก ได้พบเจอกับคนรัก ได้ถวายสัตว์สาบานกับราชาของเผ่าพันธุ์ ได้ต่อสู้เพื่อราชา ก่อนที่จะถูกศัตรูบดขยี้ที่ละเล็กที่ละน้อยจนไร้ทางหนี เมื่อรู้ตัวอีกครั้ง ก็พบว่าถูกเผ่าเดียวกันหักหลัง ส่งผลให้ล่มสลายในเวลาต่อมา
แต่ก่อนที่ชายหนุ่มซึ่งอยู่ในภาพกำลังจะตายลง เขาได้พาร่างที่ใกล้จะแตกดับเข้ามาภายในถ้ำแห่งนี้ และเมื่อลมหายใจของเขาหมดลง ด้วยความชิงชังและต้องการมีชีวิตอยู่ ทำให้จิตวิญญาณของเขาก่อตัวขึ้นเป็นสิ่งของและคงอยู่เรื่อยมา
สิ่งของที่ว่าก็คือ....ลูกแก้วสีฟ้าดังกล่าว
‘เอาละ สุดท้ายเผ่าพันธุ์ที่เป็นอริของพวกข้านั่นถูกเรียกว่า….’
‘...กริม...’
.........
‘ขอให้เจ้าจงใช้พลังของข้าให้ดี และจงก้าวสู่ความเป็นอมตะในที่สุด’
‘ลาก่อน’
สิ้นคำกล่าวของชนเผ่าดั้งเดิม...
-- ระดับของท่านถึงขั้นที่สามารถวิวัฒนาการได้….ได้รับเงื่อนไขพิเศษ
-- เริ่มกระบวนการวิวัฒนาการ
“อ๊าก!!!” กริมหนุ่มรู้สึกเจ็มปวดมากกว่าก่อนหน้านี้หลายสิบเท่า มากจนกระทั้งสติของเขานั่นวูบดับไปในทันที
.....
....
…
..
.
-- กระบวนการวิวัฒนาการเสร็จสมบูรณ์
-- วิวัฒนาการเป็น กริมชนิดพิเศษ
-- กรุณาตั้งชื่อ ........
หลังจากเสียงดังกล่าวกริมหนุ่มก็ค่อยๆรู้สึกตัวอีกครั้ง
เขาพบว่าตนเองลอยมาติดอยู่ที่ขอบบ่อน้ำคริสตัล และมีเหล่าพิกซี่ทั้งหลายพยายามปลุก โดยเฉพาะพิกซี่ผมสีเขียวซึ่งกำลังดึงจมูกของเขา
‘เอ่ จมูก?’
ใช่เขามองเห็นจมูกของตนเอง ทั้งยังรู้สึกได้ว่ามีพิกซี่บางตนกำลังดึงหูของเขาอยู่
ด้วยความตกใจชายหนุ่มจึงเอ่ยขึ้น “ชั้นฟื้นแล้ว ขอทางหน่อย”
เขากล่าวก่อนที่จะพยุงตัวลุกขึ้น แล้วมองไปยังเงาซึ่งกำลังสะท้อนอยู่ภายในบ่อน้ำ
เขามองเห็นร่างของชายหนุ่ม ที่เป็นมนุษย์
...มุนษย์...
ผมสีดำ ดวงตาสีดำ ผิวสีขาว อยู่ในชุดสูทสีดำคล้ายกับนักล่า และใบหน้าดูชั่วร้าย
“นี้เรากลายเป็นมนุษย์แล้วหรือนี้”
กริมหนุ่มซึ่งกลายร่างเป็นชายหนุ่มก็ยกมือทั้งสองข้างของตนขึ้นมา ก่อนจะหลับตาลง
เขาสัมผัสได้ถึงอุณหภูมิโดยรอบ สัมผัสได้ถึงสายลม สัมผัสได้ถึงกลิ่นอายของธรรมชาติ
“อ่า รู้สึกดีจัง”
-- กรุณาตั้งชื่อ ........
“โอ้วตั้งชื่อหรอ”
-- ยืนยันว่าต้องการใช่ โอ้วตั้งชื่อหรอ หรือไม่
“ยกเลิก”
-- กรุณาตั้งชื่อ ........
“ขอเวลาคิดแปบหนึ่ง”
เขาจะตั้งชื่อว่าอะไรดีละ?
หลังจากคิดอยู่สักพัก
“ไคท์”
-- ยืนยันว่าต้องการใช้ชื่อ...ไคท์...หรือไม่
“ยืนยัน”
-- กรุณาตั้งชื่อ วงศ์วาน
ชายหนุ่มได้ยินจึงคิดสักพัก
ก่อนจะเอ่ยชื่อออกมา
“เดอกริม”
-- ยืนยันว่าต้องการใช้...เดอกริม...หรือไม่
“ยืนยัน”
-- สำเร็จ ได้รับชื่อ ไคท์ เดอกริม กลายเป็นมอนสเตอร์ชนิดพิเศษ
-- ถูกลบออกจากระบบการพัฒนาตามระดับ
-- ถูกเพิ่มเข้าระบบพัฒนาตามธรรมชาติ
-- ได้รับฉายา ผู้สืบทอดชนดั้งเดิม
-- ได้รับฉายา กริมพิเศษ
-- ทักษะเรียกใช้ถูกพัฒนาและเปลี่ยนแปลง
เสียงของรายงานจบลงเท่านั่น
ด้วยความสงสัยชายหนุ่มจึงเรียกหน้าต่างสถานะของตนขึ้นมา
“สเตตัส!”
| ยูนิค กริม / มนุษย์ | ไคท์ เดอกริม | Lv. 4 | |
| HP 20,000 / 20,000 | MP 30,000 / 30,000 | ||
| แข็งแรง 500+500 | ความเร็ว 500+500 | ปัญญา 500+500 | อดทน 500+500 |
| ด้านบวก 100 | ด้านลบ 45 | ค่าความกลัว 1,500 | ความอิ่ม 500 |
| ฉายา | - ผู้กลืนกินนักล่า - ผู้สืบทอดชนดั้งเดิม - กริมพิเศษ | ||
| ทักษะติดตัว | - คุณชายแห่งรัตติกาล (ในเวลากลางคืนค่าสถานะเป็น 2 เท่า) - ตัวอ่อนของมังกร (มีโอกาสเล็กน้อยต้านทานทักษะใดๆ) - นักล่ากริม (การต่อสู้กับกริมส่งผลด้านบวกกับตนเอง) - ย่อยสลายจิตนักล่า (ได้ผลมากขึ้นเมื่อกินวิญญาณของนักล่า) - ผู้สืบทอดชนดั้งเดิม (การพัฒนาไม่ขึ้นอยู่กับระดับ) - กริมพิเศษ (การพัฒนาเพิ่มขึ้นอย่างมาก) - ยมทูตฝึกหัด (จัดเก็บ / สวดส่ง / ทำลาย / กิน ดวงวิญญาณได้ ) - ทรราชแห่งความมืด (เปิด/ปิด ทักษะ กลิ่นอายแห่งความตาย) - ดวงวิญญาณที่รักษาไว้ 0 (ยมทูตฝึกหัด - จัดเก็บ ) - พลังวิญญาณสะสม 1,500 | ||
| ทักษะเรียกใช้ | - แฟลช (MP 100 ) - คำสาปแช่งแห่งกริม (ทักษะโจมตี) (เดี่ยว) (คำสาป) (SOUL 10 ) - ลบเลือนตัวตน (สถานะ) (MP 50 ) - อาณาเขตแห่งความตาย (อัญเชิญ) (กลุ่ม) (SOUL 500 ) - ดวงตาแห่งสัจจะ (ทักษะโจมตี) (เดี่ยว) (คำสาป) (SOUL 10 ) - ลาสดอร์ (อัญเชิญ) (SOUL 1,000 ) | ||
กลิ่นอายแห่งความตาย (เปิด / ปิด) (ทักษะโจมตี ทางจิตใจ อัตโนมัติ) – ทำให้ศัตรูหวาดกลัว ส่งผลให้ศัตรูซึ่งล่องหนอยู่เปิดเผยตัว รัศมีขึ้นอยู่กับความชำนาญ เริ่มต้นที่ 10 เมตรรอบตัว
แฟลช (สถานะ) -- เคลื่อนที่ไปยังพื้นที่อื่นในระยะใกล้ในทันที (ใช้มานา 100 )
คำสาปแช่งแห่งกริม (ทักษะโจมตี) -- สร้างความเสียหาย ลดผลของการรักษา ลดสถานะทุกอย่างลงสองในสิบ เป็นเวลาห้านาที (กรณีที่เป้าหมายมีปัญญาต่ำกว่าจะขัดขว้างการร่ายเวทย์ด้วย) เงื่อนไขการใช้ ต้องได้รับเลือดของศัตรูหรือชิ้นส่วนใดๆ (ใช้พลังวิญญาณ 10 ) (สามารถยกเลิกได้)
ลบเลือนตัวตน (สถานะ) -- เข้าสู่สถานะซ่อนตัว ไร้กลิ่น ไร้เสียง ทักษะที่ทำให้ศัตรูรู้ตัวจะถูกปิดเอาไว้ทั้งหมด การถูกโจมตีหรือการโจมตี จะทำให้เปิดเผยตัว การใช้ทักษะที่ไม่ใช้ทักษะโจมตีจะไม่ทำให้สถานะถูกยกเลิก
อัญเชิญผู้วายชนวายชนม์ (อัญเชิญ)(กลุ่ม) – อัญเชิญให้ดวงวิญญาณปรากฏรูปร่างออกมาอีกครั้งภายใน 5 นาที โดยวิญญาณนั่นจะมีค่าสถานะครึ่งหนึ่งของตอนที่มีชีวิตอยู่ (ใช้พลังวิญญาณ 500 )
ดวงตาแห่งสัจจะ (ทักษะโจมตี) (เดี่ยว) – ทำให้เป้าหมายเอ่ยความจริงออกมา มีผลกับเป้าหมายที่มีปัญญาต่ำกว่า // หากเป้าหมายมีค่าด้านลบสูงจะไม่สนใจค่าของปัญญา และทักษะจะได้ผลอย่างแน่นอน (ใช้พลังวิญญาณ 10 )
ประตูแห่งลาสดอร์ (อัญเชิญ) – อัญเชิญประตูแห่งความเล้นลับออกมา ประตูที่ไม่รู้ว่าอีกฝั่งนั่นมีอะไรรออยู่ (ใช้พลังวิญญาณ 1,000 )
---------- จบบทที่ 5 -------------
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
ฮาๆ อยากให้พระเอก เป็นกระดูกถือเคียวอะ ไม่ยอมๆ
ดีๆคับมาแนวนี้