I am a Grim || เกิดใหม่ที่ต่างโลก ดันเป็นกริมซะได้

ตอนที่ 111 : ( ภาค 3 - สงครามต่างโลก ) บทที่ 1 สงครามบนโลกอีกใบหมายถึงภัยพิบัติ?

บทที่ 1 สงครามบนโลกอีกใบหมายถึงภัยพิบัติ?

...ตูม!!!...ตูม!!!... เสียงระเบิดดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง ณ เมืองแห่งหนึ่ง เป็นผลจากเครื่องบินรบที่กำลังบินอยู่เหนือท้องฟ้าได้ยิงจรวดลงยังพื้นที่เป้าหมาย อีกทั้งเสียงระเบิดส่วนหนึ่งเป็นเสียงจากปืนใหญ่รถถังซึ่งมีนายทหารที่พร้อมจะตายประจำการอยู่…

และสนามรบของเหล่าทหารกล้าที่ว่าก็คือ...เมืองร้าง เมืองซึ่งเคยเป็นที่ตั้งของบ้านเรือนและที่อยู่อาศัยของเผ่าพันธุ์มนุษย์กว่าล้านชีวิต!!!

แต่ในเวลานี้สิ่งปลูกสร้างขนาดใหญ่เป็นเพียงซากปรักหักพังเท่านั่น!!!

ยังไม่โชคร้ายเท่า หน่วยทหารกล้าซึ่งนำโดยนายทหารระดับสูงนี้กำลังเผชิญหน้ากับศัตรูซึ่งมีกำลังรบและพละกำลังเหนือจากมนุษย์

‘เครื่องบินรบสามสิบลำ ถูกทำลายไปแล้วสิบ รถถังหุ้มเกราะห้าสิบถูกทำลายไปแล้วครึ่งหนึ่ง’ นายทหารซึ่งเป็นผู้บัญชาการคิดในใจ ก่อนจะหยิบวิทยุสื่อสารขึ้นพูด

“ทุกหน่วย อย่ายอมให้พวกมันบุกผ่านไปได้ ถ้าหลุดจากเขตนี้ไป กำแพงที่พวกเรากำลังสร้างอยู่จะถูกทำลายลง” เสียงคำสั่งดังออกจากปากของนายทหารที่ยังหนุ่มแน่น เขามีอายุราวสามสิบปี ดวงตาสีฟ้าสดแฝงด้วยความหนักแน่นผิดจากอายุ เส้นผมสีควันบุหรี่ ทั้งป้ายยศบนบ่านั่นไม่ใช่ยศของนายทหารธรรมดา!!!

“ชือ...รับทราบ!!!” เสียงตอบกลับดังออกมาจากวิทยุสื่อสาร

“ท่านนายพลครับ!” แต่แล้วอยู่ ๆ ก็มีร่างของนายทหารคนหนึ่งวิ่งฝ่าเหล่าทหารยศนายพันนับสิบเข้ามา ส่งผลให้เหล่าทหารที่อยู่ใกล้ ๆ กับนายพลหนุ่มมองไปที่ร่างดังกล่าว

แต่เมื่อพบว่าอีกฝ่ายนั่นเป็นใคร อีกทั้งบาดแผลที่อยู่บนร่างนั่นไม่ใช่บาดแผลธรรมดา ต่างก็หลีกทางให้โดยดี

เสื้อผ้าฉีกขาด เนื้อตัวเต็มไปด้วยเลือดสีแดงสด อีกทั้งที่หัวของเขาก็ดูเหมือนมีรอยแตกอยู่ จากที่มีหยดเลือดไหลออกมาผ่านฝ่ามือที่ถูกกดเอาไว้

แต่ทั้งนี้นายทหารที่วิ่งเข้ามาก็ยังถืออาวุธไว้ในมืออีกข้าง ซึ่งก็คือมีดดาบไว้แน่น ขณะที่มืออีกข้างกุมไปยังศีรษะที่แตกของตน

“เกิดอะไรขึ้น พันตรีวิล” นายพลหนุ่มเอ่ยถามขึ้นทันใดเมื่ออีกฝ่ายเดินมาใกล้ ๆ ขณะคิดที่จะสั่งสอนผู้ใต้บังคับบัญชา เพราะไม่รู้จักใช้วิทยุสื่อสาร กลับวิ่งหอบร่างที่บาดเจ็บสาหัสเข้ามารายงานแทน

“หน่วยพันธมิตรถูกสังหารหมดแล้ว ผมเป็นคนเดียวที่รอดกลับมาได้” พันตรีหนุ่มเอ่ยทันใด ทั้งยังหอบหายใจถี่

เมื่อนายพลหนุ่มได้ยินแบบนั่นก็หรี่ตาลงพร้อมถอนหายใจ ขณะจ้องมองยังอีกฝ่าย

ทันใดนั่น!!! ร่างนายทหารที่บาดเจ็บก็ฉีกยิ้มออกมา พร้อม ๆ กับแทงมีดดาบเข้ายังร่างของนายพลหนุ่มเบื้องหน้าในระยะประชิดทันใด ท่ามกลางความตกใจของนายทหารระดับสูงโดยรอบ!

“ซวยแล้ว เจ้านั่นไม่ใช่พวกเรา!!!” นายทหารคนหนึ่งเอ่ยขึ้น ทั้งกระซากปืนพกของตนออกจากซองข้างขา พร้อม ๆ กับนายทหารที่เหลือต่างก็ยกปืนขึ้นเล็งไปยังร่างของศัตรู!!!

“ถึงพวกแกจะฆ่าฉัน ไอ้นายพลนี้ก็ไม่รอดแล้ว” พันตรีวิลพูดออกมาขณะฉีกยิ้มกว้าง ก่อนจะมองไปยังร่างของนายพลหนุ่ม

“ฮา ๆ ๆ ๆ มันคงไม่ง่ายขนาดนั่น” เสียงไม่คาดคิดดังออกมาจากร่างของแม่ทัพหนุ่ม ส่งผลให้พันตรีวิลที่ฉีกยิ้มกว้างต้องหุบยิ้มลงทันใด ก่อนมองด้วยความไม่เชื่อไปยังร่างของอีกฝ่าย

“บัดซบ!!!” พันตรีวิลตะโกนเสียงดังก่อนจะพยายามกระโดดถอยหลังออกมา เพราะสิ่งที่มันมองเห็นนั่นคือเสื้อเกราะซึ่งเผยออกมา หลังจากที่ชุดทหารขาดออก อีกทั้งปืนรุ่นพิเศษทั้งสองกระบอกในมือของแม่ทัพหนุ่มกำลังเล็งมาที่ตัวมัน!

“แกคงไม่คิดว่ามีดเล่มนั่นจะฆ่าฉันได้หรอกนะ” แม่ทัพหนุ่มเอ่ย ก่อนจะเป็นฝ่ายฉีกยิ้มออกมา แล้วเหนี่ยวไกปืนในทันใด

...ปัง!...ปัง!... เสียงคำรามดังออกจากปืนทั้งสองกระบอกในมือของแม่ทัพหนุ่ม ขณะที่หัวกระสุนพุ่งเข้าไปในร่างของพันตรีวิล

“อัก!…ปืนกับชุดเกราะนั่น...” พันตรีวิลพูดออกมาได้เท่านั่น ร่างของมันก็ค่อย ๆ เปลี่ยนไป เปลี่ยนรูปร่างจากมนุษย์เป็นสิ่งมีชีวิตที่คล้ายกับกิ้งก่ายืนสองขา ก่อนที่บนตัวของมันจะปรากฏตราซึ่งมีอักษรประหลาดวนอยู่รอบ ๆ ขณะที่ตรงกลางเป็นดาวห้าแฉก

แล้วตราดังกล่าวก็พุ่งทะลุผ่านร่างของมันและหายไป

จากนั่นตัวมันก็เริ่มสลายไปกับอากาศธาตุโดยที่ทุกคนยังคงมองไปยังร่างที่ค่อย ๆ ผุพังนั่น

“พวกแกไม่มีทางรอดไปจากพรรคพวกของข้า...ได้...” คำกล่าวสุดท้ายซึ่งดังออกจากปากของมัน ก่อนที่มันจะหายไป

เมื่อร่างของศัตรูซึ่งเดิมทุกคนเข้าใจว่าเป็นนายทหารหนุ่มหรือพันตรีวิลได้หายไปแล้ว ต่างก็รีบรุดเข้าหานายพลหนุ่ม

“ท่านนายพล ท่านไม่เป็นอะไรใช่ไหมครับ” หนึ่งในนายทหารเดินเข้ามาถาม ขณะสำรวจร่างกายของผู้บังคับบัญชาด้วยความกังวล เพราะหากเกิดความผิดพลาดขึ้นละก็ ย่อมส่งผลต่อขวัญกำลังใจของเหล่าทหารที่กำลังยันทัพมนุษย์กลายพันธุ์กว่าหนึ่งแสนชีวิตในเขตตัวเมือง!!!

“พวกมันมีไซรัสเป็นผู้นำ ขณะที่พวกเราเหล่ามนุษย์นับถือลาเกียและเชื่อฟังคำพูดของเขา” นายพลหนุ่มเอ่ยขึ้น ขณะที่เก็บปืนทั้งสองกระบอกเข้าในตัว ซึ่งน่าแปลกที่ปืนทั้งสองนั่นเมื่อเข้าใกล้กับชุดเกราะ มันก็สลายไปกับอากาศ

“แต่ลาเกียหายตัวไปหลายสัปดาห์แล้ว ฉันเองก็ไม่ได้เจอกับเขาอีกตั้งแต่ครึ่งเดือนก่อน” นายพลหนุ่มเอ่ย

“หรือเพราะพวกมันได้ข่าวที่ลาเกียหายตัวไป ถึงได้เริ่มต้นสงครามขึ้นมา แล้วไหนจะเจ้าพวกนั่นที่กำลังรอเวลา...”

“ทั้งที่ไม่คิดว่าไซรัส จะเลือกเล่นงานพวกเราก่อน แทนที่จะจู่โจมพวกปีศาจที่นับถือลากีออส” นายพลหนุ่มเอ่ย พร้อมกับดวงตาสีฟ้าสดที่จ้องออกไปบนท้องฟ้า

“เรื่องนี้ทั้ง ๆ ที่พวกรัฐบาลเป็นคนแอบวิจัยขึ้นมา ทั้งที่คิดจะใช้พวกมันต่อสู้กับอีกฝ่าย... แต่กลายเป็นสร้างหายนะให้กับเผ่าพันธุ์ตัวเอง...” นายพลหนุ่มพูดด้วยความไม่พอใจ โดยมีกลุ่มนายทหารกำลังมองอยู่ ซึ่งพวกเขาทั้งหมดเลือกที่จะทำตามคำสั่งของนายพลหนุ่มคนนี้ ไม่ว่าจะสั่งให้รบในรูปแบบใดก็ตาม

นั่นก็เพราะนายพลหนุ่มหรือ ‘เดมัน’ เป็นผู้ที่ลาเกียเลือกขึ้นมาให้เป็นผู้นำเหล่าทหาร จากนายทหารทั้งหมด...

และถ้าไม่ใช่เพราะลาเกียที่พวกเขานับถือได้หายตัวไปละก็ ด้วยพลังของลาเกีย บวกกับพลังของอาวุธสงครามภายใต้กำลังทหารของ ‘เดมัน’ พวกเขาไม่คิดว่าเมืองหลวงของพวกตนจะถูกทำให้กลายเป็นเมืองร้างและต้องอพยพคนเข้าไปหลบอยู่ในฐานใต้ดินแบบนี้

“ฉันเดมัน จะไม่ยอมให้มนุษย์สูญพันธุ์และให้มนุษย์กลายพันธุ์หรือพวกลากีออสยึดครองโลก” นายพลหนุ่มเอ่ย ขณะที่สายตามองไกลออกไป

‘!!!’

“นั่นอะไร?” เขาพูดออกมาทันใด ขณะที่สายตาสบเข้ากับปรากฏการบางอย่าง…

บนท้องฟ้าไกลออกไป...ท้องฟ้ากำลังถูกฉีกออกจากกัน โดยมีบางสิ่งกำลังเคลื่อนตัวออกมา!!!

เหล่านายทหารที่เหลือเมื่อได้ยินนายพลหนุ่มเอ่ย ต่างก็มองตามทิศที่สายตาของเดมันกำลังมองไป ส่งผลให้ภาพของเหตุการณ์ทั้งหมดปรากฏต่อสายตาทุกคน

“อะไรกำลังเกิดขึ้นกัน!!!” เสียงดังออกจากปากของเหล่าทหารที่กำลังมองดู

แต่ทันใดนั่น...เสียงคำรามจากศัตรูก็ดังขึ้น

“กรรรรรรร!!!” เสียงคำรามความถี่สูงจนแสบแก้วหูดังขึ้นบนท้องฟ้า ส่งผลให้สายตาทุกคู่หันไปสนใจกลุ่มสิ่งมีชีวิตที่ปรากฏตัวขึ้นใหม่

ร่างที่คล้ายกับมนุษย์ ลำตัวสีน้ำตาลสด มีปีกที่หลังคล้ายกับค้างคาว มีหางที่คล้ายกับงู มีดวงตาสีแดงกร่ำ พวกมันกว่าหนึ่งร้อยตัวกำลังบินมุ่งหน้ามาทางพวกเขา

เดมันเมื่อเห็นแบบนั่นก็รีบเปิดวิทยุสื่อสารและออกคำสั่งทันใด

“ทุกหน่วย ทางทิศสิบสองนาฬิกา มีมนุษย์กลายพันธุ์ที่บินได้ปรากฏตัวบนท้องฟ้า ขอกำลังสนับสนุนทางอากาศและปืนต่อต้านอากาศด้วย ขอย้ำ ยิงทันทีที่สามารถยิงได้”

“ซือ...ท่านนายพล...” เสียงวิทยุตอบกลับ

“ซือ...ฝูงบินรบ...ซือ...ซือ...พวกเรากำลังถูกจู่โจมด้วยบางสิ่ง...”

“ซือ...ซือ...”

“....” แล้วเสียงวิทยุก็ถูกตัดขาดไปหลังจากนั่น พร้อม ๆ กับเสียงระเบิดบนท้องฟ้าที่เกิดขึ้นอย่างต่อเนื่อง

…บึ่ม!...บึ่ม!...บึ่ม!!!

...ตูม!!!...

นั่นเป็นเสียงของเครื่องบินรบทั้งหมดที่ทยอยระเบิดและดิ่งลงไปกระแทกกับพื้นดิน...