>>[ กิ๊กกั๊ก....พนันรักนายตัวร้าย ]<<

ลำดับตอนที่ #9 : chapter 8-ดำเนินการ50%

อย่างที่คิดจริงๆด้วย ระหว่างทางที่เดินกลับบ้านนายวอยซ์ แยมโรลกับวอยซ์คุยกันในเรื่องที่ชั้นไม่รู้เรื่อง ทำให้ชั้นกลายเป็นส่วนเกินในการเดินกลับบ้านครั้งนี้ แม้ว่าชั้นจะพยายามชวนคุยเท่าไหร่ วอยซ์ก็หันมาว่าชั้นบ้าง บอกไม่รู้บ้าง แล้วหันไปคุยกับแยมโรลต่อ

            "น่ะ..นี่วอยซ์ทำไมถึงให้ชั้นไปบ้านนายล่ะ"ชั้นชวนเค้าคุยอีกครั้ง ด้วยน้ำเสียงไม่มั่นใจ

            "ก็นอยซ์บอกว่ามีแผนไงเล่า ยัยปลาทอง อ๊ะ!แล้วไงต่อนะแยมโรล"วอยซ์พูดอย่างเซ็งๆก่อนจะหันไปคุยกับแยมโรลต่อทันที

            "เออเซ่!ชั้นมันปลาทองนี่ ชั้นมันเป็นส่วนเกินนี่ ชิ!เดินเงียบๆก็ด้ายยย"ชั้นพูดขึ้นอย่างอารมณ์เสีย ก่อนจะก้มหน้าก้มตาเดินท่ามกลางความสงสัยของเพื่อนร่วมทางทั้งสอง

            ไม่ต้องมางงเลย นายนะนายตอนแรกนะไม่สนใจ พอคนเค้างอนก็มาทำงง เอ๊ะ!เดี๊ยวใครบอกว่าชั้นงอน ชั้นแค่โมโหต่างหาก

            ฮึ้ย!โมโหเฟ้ย โมโหๆๆๆ งอนๆๆๆ  เฮ้ยไม่งอนๆๆๆ แต่โมโหๆๆๆ งอนๆ ไม่สิโมโหๆๆ งอน โอ้ย!อ้ากกกกกกกกกกกกกกกก

            "เธอเป็นไรเนี่ยเงียบมานานแล้วนะ"วอยซ์เร่งฝีเท้าขึ้นมาเดินประกบชั้นที่เร่งฝีเท้าให้เดินนำสองคนนั้น

            เฮอะ ทีเงี้ยมาทำเป็นถาม

            "เออใช่เป็นอะไรไปน่ะหมี่เย็น เราทำอะไรผิดเหรอ ขอโทษแล้วกันนะ"แยมโรลเร่งฝีเท้าขึ้นมาประกบชั้นอีกคน

            จะให้บอกมั้ยว่าเพราะเธอสนิทกับวอยซ์เกินไปน่ะห๊า!

            "เฮ้ เธอนี่มีไรก็บอกมาสิ เงียบแบบนี้ใครจะรู้"

            "......."พูดทำไมให้เสียฟอร์ม

            "นี่วอยซ์ท่าทางหมี่เย็นเค้าจะงอนนายนะ"แยมโรลหันไปพูดเบาๆกับวอยซ์

            คิดว่าไม่ได้ยินหรือไงยะ

            "หา!ไม่มั้ง เค้าจะงอนเรื่องอะไร"วอยซ์ถามเสียงเบาๆอีกครั้ง รวมถึงว่าชั้นก็ได้ยินอีกครั้งด้วย

            "ก็เรื่อง....."แยมโรลลากเสียงยาว "ไม่รู้สิ"

            แป่ว...นึกว่ารู้ ชิๆๆไม่น่าหวังเลยฟุ้ย โง่จริงๆเลยไอ้สองตัวนี้นิ

            "นี่ๆเธองอนเหรอ"วอยซ์ถามชั้น

            "......"

            "นี่งอนชั้นใช่มั้ย"

            "......"

            "นี่พูดหน่อยสิ นี่ๆๆๆๆ"วอยซ์หันมาถามชั้นปากยื่นๆ น่ารักๆ อ้ากกก น่ารักจริงๆโว้ยยย

            ชั้นหายงอนไปแล้วเรียบร้อยแล้วแหละ อิอิ ^O^

            "ง่ะ เธออย่างอนชั้นสิ"วอยซ์พูดเสียงน่ารัก

            กำเดากระฉูดดดดด>;;<

            แต่ชั้นจะคืนดีง่ายๆแบบนี้ไม่ได้ เดี๊ยวเสียฟอร์มหมดพอดีสิ

            "นี่..ดีกันๆ"ตาวอยซ์ยังพยายามอย่างไม่ลดละ ส่วนชั้นก็พยายามงอนอย่างไม่ลดละเช่นกัน

            "ดีไม่ได้หรอก" ชั้นปรับเสียงให้ดูเหมือนรำคาญอย่างเต็มที่ ทำให้วอยซ์หน้าเสียไปเล็กน้อย (ชิส์..ทำไมไม่เยอะๆฟะ)

            "ทำไม..ทำไมล่ะ" วอยซ์ถามน้ำเสียงขาดความมั่นใจ

            เอ๊ะ! นี่เราใจร้ายไปหรือเปล่านะ >o< (ทำร้ายคนหล่อได้ลงคอ T^T )

            "ฮะ..แฮ่ม ก็ชั้น.." ชั้นเหล่ตามองวอยซ์ที่นึง แว้กทำหน้าน่าสงสารเกินไปแล้วนะ~

            "ชั้น..ไม่ได้งอนนายนี่นา 555" พูดจบชั้นก็รีบเผ่นแน่บออกไปทันที เส้นชัยคือบ้านนายวอยซ์!!!!

            แต่กว่าที่นายวอยซ์จะรู้สึกตัว ก็ปาเข้าไป1นาที (ความรู้สึกช้ามากมาย) และเมื่อนั้นชั้นก็วิ่งหายไปแล้วไม่มีทางที่นายวอยซ์จะตามชั้นทันเด็ดขาด จะเพราะอะไรน่ะเหรอ ก็เพราะว่าชั้นวิ่งเร็วไงละ โฮะ..โฮะ.. ^o^

            ชั้นวิ่งมาและหยุดพักที่หน้าบ้านนายวอยซ์เล็กน้อยเพื่อพักหายใจหายคอ เดี๋ยวจะเป็นลมตายไปซะก่อนวัยอันควร และหวังว่าวอยซ์จะยังวิ่งไปไม่ถึงไหนนะ ไม่งั้นชั้นต้องตายแน่เลย แต่ถ้าไม่ทำอย่างนั้นชั้นก็จะต้องเสียฟอร์มแทนนายนะสิไม่ได้ๆ

ว่าแล้วชั้นก็เอื้อมมือออกไปหมายจะกดกริ่งสุดหรูของคฤหาสน์ชั้นก็ได้ยินเสียงอันไม่พึงประสงค์ดังขึ้นมาว่า

            "หยุดเดี๋ยวนี้นะ ยายตัวแสบ!!! >O<" วอยซ์วิ่งมาด้วยความเร็วแสงและสายตาอันแสนมุ่งร้าย

            แว้ก! ตายๆๆๆๆ อะไรจะมาเร็วปานนี้เนี่ย ซวยตายอหิวาห์เลยฟุ้ย(นางเอกเราไม่พูดคำหยาบค่ะ –v- (ปฏิญาณอันมุ่งมั่น(งะหลายวงเล็บเกินไปแล้ว!!(แกก็วงเล็บ(เฮ้ย! พอโว้ย!!>o<))))) เฮ้ย!กดกริ่งสิ! ใช่กดกริ่ง!!

            บรึ๊ย~~~

            เย้ยเสียงออดบ้าอะไรเนี่ยทำไมเสียงมันอุบาทว์อย่างเง้ ไม่อยากจะกดต่อแล้วงะ แต่พอหันหลังไปก็เห็นนายวอยซ์อยู่ใกล้ๆนี่เอง เฮ้ย!! เอาไงดีนายนอยซ์ก็ไม่มีวี่แววจะโผล่พระพักต์อันเนียนใสออกมาซะที(ยังไม่วายหื่น) ok กดอีกทีก็ได้

            บรึ๊ย~~บรึ๊ยๆๆๆๆๆๆ

            อ้าก~ อุบาทว์ที่สุดยิ่งรัวยิ่งอุบาทว์ กดยังไงก็อุบาทว์ แต่ถ้าไม่กดก็ตาย!!

            "ฮะๆชั้นจะจับเธอได้แล้ว หมีเย็น!!"วอยซ์ตะโกนอย่างโรคจิต น้ำเสียงเจือไปด้วยความซาดิสต์แบบสุดๆ

            "บรึ๊ย~ นอยซ์ๆๆๆ บรึ๊ยๆ นอยซ์ บรึ๊ยๆๆ นอยซ์~~~" เสียงเรียกคนเปิดประตูของชั้นปนกับเสียงออดผลก็ออกมาเป็นอย่างนี้แหละ -o-^^

            "เสร็จแน่" เมื่อชั้นหันหลังไปก็พบกับสิ่งที่ไม่คาดฝัน นายวอยซ์อยู่ตรงมุมทิ้งขยะใกล้ๆบ้านนี่เองง่ะ เสร็จแน่แลย! คอยดูนะนายนอยซ์ถ้าเข้าไปได้ชั้นจะฆ่านายคนแรก

            "ฮื้ย! นอยซ์ออกมา ไม่งั้นนายเสร็จแน่!" ชั้นเริ่มขู่

            "คนที่จะเสร็จก่อนนะเธอต่างหากหมีเย็น" วอยซ์ยังส่งเสียงซาดิสต์มาอย่างไม่หยุดหย่อนอีกนิดเดียวเค้าก็จะจับชั้นได้แล้วอะ

            เอาละมาตรการขั้นเด็ดขาดจะต้องควักออกมาแล้ว!! แล้วนายจะต้องตกตะลึงแน่นายวอยซ์ ชั้นรับประกัน!!

            ชั้นเริ่มสำรวจสถานที่อย่างเร่งด่วนในขณะที่นายวอยซ์พักหายใจหายคอ ok สถานที่ผ่าน –v- ......

ผ่านซะที่ไหนละT^T ฮึ้ย แต่ยังไงก็ต้องผ่านละไม่งั้นก็ตาย แต่มาตรการนี้มันก็มีโอกาสตายเหมือนกันล่ะ เอาไงดีฟร้า

"ฮึฮึ..ชั้นมาแล้ว ^V^" แย่แล้ว!! ดูเหมือนว่าวอยซ์จะหายเหนื่อยแล้วอะ

ไปตายเอาดาบหน้าแล้วกัน! ไอ้หมี่เย็น >O<Y

"ไปแล้วโว้ย~"

"เฮ้ย!" วอยซ์กับแยมโรลที่เพิ่งวิ่งมาถึงอุทานขึ้นมาพร้อมกันอย่างตกใจ

ชิ! แค่อุทานยังพร้อมกัน หมั่นไส้

ชั้นหน้างอเล็กน้อยก่อนจะปีนต่อไป

ใช่! ท่านผู้อ่านเดาถูก ตอนนี้ชั้นสวมบทบาทเป็นลิงชิมแปนซีปีนยอดตึก(กอลิล่าไม่ใช่เรอะ..เอ๊ะหรือไม่ใช่หว่า) เพื่อปีนรั้วบ้านของนายวอยซ์ที่สูงปรี๊ดโอเวอร์ เอ่อ..ที่จริงมันก็ไม่ได้สูงมากอะ แต่แบบว่า เออ! ชั้นมันเตี้ย!!!

เมื่อชั้นปีนขึ้นไปสูงสุด ชั้นก็พบสัจธรรมแห่งชีวิตอีกข้อว่า ชั้นกลัวความสูงง่า..ชั้นไม่กล้าลงอะ แง้ TTOTT

"หมี่เย็น เธอทำอะไรน่ะ" เสียงนี้..นอยซ์นี่ นอยซ์นี่หว่า เออ!ให้มันได้อย่างนี้สิ ปีนมาแล้วครึ่งทางเพิ่งมา ดีมาก  --*--;;;

"ช่วยชั้นด้วย~ TOT" ชั้นพูดเสียงอ่อยๆ

"หา!" ทั้ง 3 คนเบื้องล่างมีเครื่องหมายเควสชั่นมาร์คเต็มหน้าเต็มตาไปหมด

ชั้นส่งเสียงเบาไปใช่ไหม

"ช่วยด้วย! ชั้นกลัวความสูง~ >O<" จากเสียงอ่อยๆกลายเป็นเสียงที่แหลมสูงและดังมาก

"ห๊า" แต่ทั้ง3คนดันส่งเสียงดังกว่าเก่า เครื่องหมายเควสชั่นมาร์คยิ่งทวีคุณมากขึ้น

นี่พวกแกจะสงสัยอะไรกันนักหนาเนี่ย คนจะตายอยู่แล้วนะโว้ย

"ละ..ลงมาเถอะ อย่าคิดสั้นเลยนะ หมี่เย็น" นอยซ์พูดพร้อมกับเดินมาช้าๆ

"ใช่ ยังมีคนรักเธออีกมากนะ" วอยซ์พูดบ้าง อะไรเนี่ยชั้นร้องให้ช่วยนะ คนรักชั้นก็มี พวกนี้เกิดบ้าอะไรขึ้นมาอีกล่ะ

"อย่าฆ่าตัวตายเลยหมี่เย็น" จบคำพูดวอยซ์ปุ๊บชั้นก็เข้าในปั๊บ

พวกบ้านี่มันคิดว่าชั้นจะฆ่าตัวตาย >*<

"ไม่ใช่ ชั้นไม่..กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด!!!" ตอนที่ชั้นจะหันไปบอกวอยซ์

ชั้นก็เกิดเสียหลักการทรงตัว ก่อให้เกิดเสียงมหาประลัยนี้ขึ้น

เฮือก! ตายๆ ตายแน่ๆ โธ่! ทำไมอายุขัยลูกถึงสั้นอย่างนี้

ชั้นคิดในใจพร้อมหลับตาปี๋ด้วยความกลัว ว่าแต่ทำไมมันถึงเจ็บท้อง เจ็บขา เจ็บแขนวะ เหมือนจะโดนดึง หรือนี้เป็นสัญญาณแห่งความตาย

เดี๋ยว! แต่ถ้ามันเจ็บ งั้น..งั้นชั้นก็ยังไม่ตาย

เมื่อชั้นเผยอเปลือกตาขึ้น และใช้เวลาปรับโฟกัสเล็กน้อย ก็พบสิ่งที่ทำให้โลกตะลึง!!! สาเหตุที่ชั้นไม่ตกลงไปก็เพราะว่านายวอยซ์ขาขวาชั้น ส่วนตานอยซ์ก็จับแขนซ้ายชั้น ดีที่แยมโรลไม่มาแจมอีกคน ไม่งั้นมันต้องอุบาทว์ไปกว่านี้แน่(ท่านผู้อ่านโปรดจินตนาการภาพตามไปด้วยเพื่อก่อเกิดความเมามันส์ในอารมณ์)