>>[ กิ๊กกั๊ก....พนันรักนายตัวร้าย ]<<

ลำดับตอนที่ #7 : chapter 6-แผนการสำเร็จ

            "วะ..ว่าไงนะ"ชั้นถามอย่างไม่ค่อยแน่ใจ

            "ชั้นบอกว่าให้เธอบอกเรื่องราวทั้งหมดให้วอยซ์ฟังซะ"

            "ทำไมอ่ะ"ชั้นถามอย่างสงสัย สงสัยจริงๆ บอกทำไมล่ะ

            "อ้าวเธอไม่เคยอ่านนิยายหรือไง"นอยซ์ถามชั้นด้วยความเซ็งๆ

            "ก็เคย"

            "เธอไม่เคยอ่านเหรอ นิยายแนวนี้มีตั้งเยอะ พอนางเอกจีบพระเอกติดปุ๊ป แน่นอนเรื่องนี้ต้องแตก ว่าเธอแค่พนันกับเพื่อนเท่านั้นเอง แม้ว่าตอนนั้นเธอจะรักวอยซ์ไปแล้วก็ตาม สุดท้ายเธอก็จะทะเลาะกัน แม้ว่าในนิยายจะคืนดีกันในที่สุด แต่ในเรื่องของเธออาจจะไม่ใช่"นอยซ์อธิบายเป็นฉากๆให้ชั้นฟัง ซึ่งแน่นอนชั้นเห็นด้วย

            "จริงด้วย ไปบอกดีกว่าแฮะ"ชั้นพูดด้วยสีหน้าจริงจัง ก่อนจะกระโดดออกไปทางประตู

            "เดี๊ยวรอด้วย" นอยซ์ร้องก่อนที่จะวิ่งตามชั้นมาอย่างรวดเร็ว

            "วอยซ์!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!" ชั้นตะโกนพร้อมกับวิ่งลงบันไดอย่างรวดเร็ว

            "เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย"วอยซ์ตะโกนเมื่อเห็นชั้นถลาลงมาด้วยความเร็วจนแบรกไม่อยู่

            "กรี๊ด!!!!รับชั้นด้วย อย่าให้ชั้นกระแทกพื้นนะ รองชั้นไว้น้าาาาาาาาอ้ากกกกกกกก"ชั้นร้องตะโกนพร้อมกับกอดวอยซ์แน่นเมื่อร่างของชั้นลอยขึ้นจากพื้นบันไดและกำลังจะร่วงลงสู่พรมที่ไม่นุ่มเท่าไหร่

            โอ้ว!จอร์จชั้นยังไม่อยากตาย

            ไม่ซาราห์เธอจะต้องไม่ตาย มายด์ดาร์ลิ้งค์

            เราไม่อาจฝืนชะตากรรมได้ฮันนี่

            ม่ายยยยยซาราห์จะต้องไม่ตายดาร์ลิงค์ของผม

            "อ้ากกกกกกกจอร์จ ช่วยซาร่าห์ด้วยยยย ตายแล้วจอร์จจจจจจจจจจจจจจจจ"ชั้นร้องสุดเสียง

            "จอร์จบ้าอะไรของเธอ ที่รู้ๆคือเธอรีบๆลุกออกไปซะ มันหนัก"นายวอยซ์เอ่ยอย่างหงุดหงิดนิดๆ

            "อ่ะ...เอ่อ" เมื่อชั้นลืมตาขึ้นมาก็แทบช็อค ชั้นนอนแผ่หลาอยู่บนหน้าอกของนายวอยซ์จังๆ อา...หอมๆๆๆ หอมอารายอย่างเง้ ช่างเหมาะแก่การสูดดมเป็นที่ซู้ดดด

            "จะลุกมั้ยเนี่ยเธอน่ะ"วอยซ์ถามชั้นอีกครั้งเมื่อพบว่าชั้นยังคงนอนนิ่งไม่ไหวติง

            "ละ..ลุกจ้า"ชั้นตอบแหยๆ ว้า..ยังอยากดมอีกอะ

            "เฮ้ยยยย!!!"วอยซ์ร้องขึ้นอย่างดัง แล้วทุกอย่างก็ดับวูบลง

            "อืม..."เมื่อชั้นค่อยๆลืมตาขึ้นมา ชั้นก็รีบผลุบตาลงไปอย่างรวดเร็ว ก่อนจะขยี้ตาอีกครั้งเพื่อให้แน่ใจว่าภาพตรงหน้าไม่ใช่ภาพหลอนแต่อย่างใด

            "เธอตายยังอ่ะวอยซ์"

            "เฮ้ย!ถ้าตายแกต้องรับผิดชอบนะโว้ย"

            "บ้าสิแกเป็นคนเอานมไปกระแทกหัวหมี่เย็นเค้านะ แกสิต้องรับผิดชอบ"

            "บ้านมชั้นมันไม่แข็งขนาดนั้น แกลองเขี่ยอีกทีซิเผื่อจะตื่น"

            "เออๆ"

            ว่าแล้วนอยซ์ก็เอาไม้อะไรสักอย่างมาเขี่ยๆชั้น ในขณะทีตัวเองยืนกอดกันอยู่ห่างไปเป็นวา เน้ๆชั้นยังไม่ตาย แล้วทำไมต้องเอามาเขี่ยตรงเอวด้วย โอ้ยยมันจั๊กจี้นะว้อย

            "คิกๆ อ้าก พอๆ ฮ่าๆๆๆหยุดได้แล้วฮะ.ฮ่าๆๆ"ชั้นกระเด้งขึ้นมาหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง ก็คนมันบ้าจี้นี่หว่า จี้กันอยู่ได้

            "เฮ้ย เฮี้ยน นะโมๆตัสสะซอย เอ้ยอะไรวะ"วอยซ์ร้องขึ้นมาก่อน

            "บ้านะโมตัสสะ ภควนมโตต่างหาก"นอยซ์ต่อขึ้นมาทันควัน

            ไอ้พวกนี้บ้าไปแล้ว นมตง นมโตบ้าไรเนี่ย ชั้นยังไม่ตาย!!>O<

            "เฮ้!ชั้นยังไม่ตายไอ้บ้า เลิกเขี่ยได้แล้ว"ชั้นแหวพร้อมกับเดินเข้าไปหาสองคนนั้น

            "แน่ใจอ่ะ เธอไม่ได้โดนแมวดำข้ามใช่มั้ย"นอยซ์พูดอย่างกล้าๆกลัวพร้อมกับเอาไม้มาเขี่ยแก้มชั้นเบาๆ

            "เลิกเขี่ยได้แล้ว นี่ไงชั้นไม่กลัวพระ"ชั้นพูดพร้อมหยิบพระบนคอขึ้นมาแกว่งๆต่อหน้าคนทั้งสอง

            "จริงด้วยแฮะ"วอยซ์พูดพร้อมกับเดินเข้ามาหาชั้น โดยมีนอยซ์เกาะหลังตามมา

            แกจะกลัวอะไรวะ บอกแล้วว่าไม่ใช่ผี

            "บอกแล้วว่าไม่ใช่ผี"พูดเสร็จชั้นก็ทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้เกรดเอทันที

            "ใครจะรู้ล่ะ"วอยซ์พูดพึมพำเบาๆ

            ชั้นหันไปหาวอยซ์ทันที  แต่แล้วชั้นก็เหลือบไปเห็น ไปเห็น รอยเลือด รอยเลือดบนเสื้อของวอยซ์ เกิดอะไรขึ้นระหว่างที่ชั้นสลบไป วอยซ์โดนอะไร เรื่องราวจะเป็นอย่างไร โปรดติดตามได้ในตอนหน้าค่ะ เฮ้ย!ไม่ใช่ นี่วอยซ์เค้าไปโดนอะไรมาน่ะ

            "วะ..วอยซ์นายไปโดนอะไรมานะ ละ..เลือดเต็มเลย"ชั้นพูดตะกุกตะกักพร้อมกับเอื้อมมือไปจับคราบเลือดนั้น

            "ฮึๆ นี่ไม่ใช่เลือดชั้นหรอก"วอยซ์พูดพร้อมยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์

            "ละ..เลือด เลือดนอยซ์เหรอ"ชั้นหันไปถามนอยซ์พร้อมกับจับหน้าเค้าหันซ้ายหันขวาเพื่อสำรวจ

            "ก็ไม่ใช่เลือดนอยซ์อีกน่ะแหละ"

            ฮะ...เฮือกอย่าบอกนะว่าเลือดของชั้น อ้ากก

            "ละ..เลือดชั้นเหรอ"ชั้นถามเค้าหน้าตาตื่นตระหนก

            วอยซ์กับนอยซ์พยักหน้าขึ้นพร้อมกัน ตกลงนี่เลือดชั้นเหรอเนี่ย

            "อั๊ก..ชั้นๆบาดเจ็บตรงไหนเหรอ อ้ากกชั้นกำลังจะตาย เอื้อก"และแล้วหลังสิ้นคำพูดของชั้น สติชั้นก็ดับวูบลง

            "เฮ้ยยย!!!"ชะ..ชั้นได้ยินเสียงของทั้งสองคนร้องขึ้นพร้อมกัน

            "แฮ่..ล้อเล่น"ชั้นกระเด้งตัวขึ้นมายิ้มเผล่ แต่เมื่อมองไปยังสองหนุ่มก็เห็นว่าเค้าลุกกันไปช่วยหาหนังสือพิมพ์ -_-;;

            "ทำลายหลักฐาณก่อนดีมั้ยนอยซ์"เสียงวอยซ์นี่

            "สับให้ละเอียดเลยนะ"ส่วนนี่ก็คงเป็นเสียงของนอยซ์

            เฮือก..ละเอียดเลยเรอะ

            "เฮ้ย!!!ชั้นยังไม่ตาย เดี๊ยวๆๆ"ชั้นตะโกนพร้อมวิ่งไปที่กองหนังสือพิมพ์

            "อ้าว!!"สองคนนั้นทำหน้าผิดหวัง เฮ้ๆ

            "ตกลงนี่มันเลือดใคร ชั้นไม่มีแผลนะ"ชั้นถามเค้าหลังจากกลับมานั่งที่โซฟาตัวเดิม

            "เลือดเธอน่ะแหละ แต่เป็นเลือดกำเดา"วอยซ์ตอบพร้อมยิ้มขำๆ

            น่ะ..นี่ชั้นเลือดกำเดาไหลเลยเหรอ ปานนั้น ชั้นนี่มันหื่นจริงๆวุ้ย แหมๆๆดมมากไปนี้ดดเดียวเองง่ะ กำเดาไหลเลย      

            "ระ..เหรอ เหอะๆ"ชั้นหันมายิ้มแหยๆให้ทั้งสองคน

            อับอาย อับอายมาก อับอายเหลือเกิน ดมมากจนเกาเดาไหล ชาตินี้จะเจริญมั้ยเนี่ยชีวิตชั้น อนาคตของประเทศนี้ ย้ากกก อับจนๆ

            "เออนี่วอยซ์ หมี่เย็นเค้ามีอะไรจะบอกแน่ะ"นอยซ์หันมาพูดกับวอยซ์หน้าตาเฉย

            อะ..อ้ากก ไอ้นอยซ์บ้า แกจะให้ชั้นบอกตอนนี้เลยรึไงห๊า ชั้นยังไม่ทันได้เตรียมใจเลยนะ

            "นอยซ์"ชั้นหันไปหานอยซ์อย่างอาฆาตแค้น

            "ทำไมล่ะหมี่เย็น ไงๆเธอก็ต้องบอกอยู่แล้วนี่ บอกๆไปเหอะตอนนี้แหละ"นอยซ์ขมวดคิ้ว หันมาบอกชั้น

            "มะ..เอ่อคือ.."ชั้นพูดตะกุกตะกัก เนื่องจากไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี

            คอยดูนะวอยซ์ไปเมื่อไหร่ แกตายแน่ ไอ้น้องเอ๊ย

            "มีอะไรจะบอกชั้นงั้นเหรอ"วอยซ์หันมาถามชั้นอย่างสงสัยเป็นที่สุด

            "ไม่มี..เอ่อมีก็ได้"ชั้นตอบไปอย่างเสียมิได้ เมื่อหันไปเห็นหน้าของนอยซ์

            หน้านายน่ากลัวมากเลยน้านอยซ์

            "มีอะไรเหรอ จะมาบอกว่ารักชั้นอะเด้"วอยซ์หันมายิ้มกวนๆให้ชั้น

            ชั้นเปลี่ยนใจจะบอกรักนายก็เมื่อกี้ที่นายยิ้มน่ะแหละนะ >W<

            "คือแบบ..ว่าแบบ เอ่ออ่า.."ชั้นพูดเอ่อๆอ่าๆ เพราะว่าไม่รู้จะเริ่มต้นยังไง

            "บอกมาเหอะชั้นไม่กินเธอหรอกน่า"

            "เอาล่ะนะ คือแบบเรื่องมันยาวม๊ากมากเลยง่ะ"ชั้นหันไปทำหน้าตาแปลกๆ ก่อนจะลุกขึ้นยืนเตรียมวิ่งหนี

            ก็คนมันไม่กล้านี่หว่า ให้ทำไงได้เล่า –O-;;

            "หมี่เย็นจะไปไหน กลับมานั่ง เรื่องยาวบ้านแกสิ เล่าให้ชั้นฟังไม่ถึงหนึ่งนาที"นอยซ์พูดเซ็งๆ ก่อนจะดึงคอเสื้อชั้นให้กลับมานั่ง "อย่ามาป๊อดน่า"

            "ไม่ได้ป๊อด แกสิป๊อดมานี่ชั้นจะเล่าให้ฟังอย่างละเอียดเล้ย"ชั้นพูดพร้อมเชิดหน้าขึ้นอย่างวางท่า

            "เอาสิ"วอยซ์เขยิบมานั่งใกล้ชั้นมากขึ้นอีกนิดหน่อย เป็นเชิงบอกว่าตั้งใจฟังอยู่

            "แบบ มันอย่างงู้น แล้วมันก็อย่างงี้ แล้วก็..โอ้ย!!!"

            "ยัยบ้า มาอย่างงู้นอย่างงี้บ้าอะไรเล่า เล่าๆไปเหอะน่า"นอยซ์ตะโกนบบอกชั้น

            แน่นอนไอ้เสียงโอ๊ยนั่นก็เพราะไอ้นอยซ์มันเอื้อมมือข้ามหัววอยซ์มาตบหัวชั้น ซาดิสต์ที่สุด!!!>O< เจ็บนะโฟ้ยยย

            "อ่ะเล่าๆๆ แบบนะวันนั้นชั้นไปพูดคุยช่วยเหลือเด็กคนหนึ่ง อย่างใจดีมีเมตตาอารี เป็นแม่พระผู้ใจบุญ อ้ากกกกก"ไอ้นอยซ์มันตบหัวชั้นอีกแล้วอ่ะ

            "ประสาท เอาแต่เนื้อๆเซ่ะ ไม่เอาน้ำ"นอยซ์ตะโกนบอกชั้นอย่างเหลืออด

            เพราะแกแหละไม่ให้เวลาชั้นทำใจ

            "แกก็กินแบบแห้งสิจะได้ไม่มีน้ำ โอ้ยยย!!!!  บ้าจริง ไม่เล่นแล้วๆ  โอเคๆคือเผอิญเด็กคนนั้นเป็นแฟนกับเพื่อนของชั้นอ่ะ มันก็เลยเข้าใจผิดแล้วก็ท้าให้มาจีบนายง่ะ ให้นายพูดว่ารักให้ได้อ่ะนะ"ชั้นเล่าไปจับหัวตัวเองไป แล้วชำลืองมองนอยซ์เป็นระยะๆ

            ถึงจะหล่อแต่มือหนักงี้ชั้นก็ไม่ให้อภัยนะเฟ้ย

            "มองไรๆ"นอยซ์พูดแบบกวนอวัยวะเบื้องล่างแล้วเอื้อมมือมาทำท่าจะตบหัวชั้นอีกครั้ง นี่ชั้นเป็นผู้หญิงนะยะ

            "อ้อ เข้าใจแล้วว่าแต่...."วอยซ์ขมวดคิ้วเข้าหากัน แล้วหันมาถามชั้นอย่างงงๆ "เกี่ยวไรกับชั้นล่ะ"

            =O=;;; -> นี่คือใบหน้าของชั้นและนอยซ์

            ทำไมมันโง่อย่างนี้วะ ให้ตายสิ

            "แกนี่โง่จริงๆเลยนะ ที่เค้ามาบอกเนี่ยเค้าก็จะให้เค้าแกช่วยไงเล่า แค่นี้คิดไม่ออก ไม่มีอะไรจะมาเทียบกับหัวสมองแกได้อีกแล้วว่ะไอ้วอยซ์"

            "ใช่ๆ"ชั้นสมทบนอยซ์เต็มที่

            "งั้นไม่ช่วย"วอยซ์ตอบพร้อมล้มตัวลงนอนที่โซฟา

            "อ้ากก ไม่ได้ๆตื่นขึ้นมา นายฉลาดที่สุด หล่อมาก หล่อมากๆ ฉลาดจนหาที่เปรียบมิได้ โอ้ราชา โอ้ราชา ร้าชา~"ชั้นร้องเพลงของยี่ห้ออะไรสักอย่างนี่แหละ เพื่อเป็นการเยินยอสรรเสริญนายวอยซ์ พร้อมกับบีบนวดตามแขนขาเป็นการเอาใจ

            "แล้วถ้าเธอแพ้จะมีอะไรล่ะ"วอยซ์หลับตาถามชั้น

            "อ๊า นายจะช่วยชั้นแล้วใช่มั้ย คืองี้นะแบบว่ามันจะแย่งเอาของรักของชั้นไปให้หมดนะสิ"ชั้นตอบอย่างฉะฉาน

            "อะไรล่ะที่เธอรักน่ะ"วอยซ์ยังคงหลับตา แล้วหันมายิงคำถามใส่ชั้นไม่หยุด

            ง่า..แล้วใครจะไปตอบได้ว่ากิ๊กล่ะ โธ่

            "พะ..พ่อแม่ มะ มั้ง"ชั้นตอบพร้อมกับก้มหน้าหลบสายตา

            "โกหก"วอยซ์ลืมตาขึ้นมาจ้องหัวชั้น

            "อะ..เรื่องจริงนะ"

            "ถ้าไม่บอกตรงๆ ชั้นจะไม่ช่วย"

            "ห๊า บอกๆ บอกแล้ว ที่จริงคือ กะ..กิ๊กทั้งหมดง่ะ"ชั้นตอบอ้อมแอ้มๆ แล้วยิ่งก้มหน้าเข้าไปอีก

            "หมี่เย็น"เสียงเย็นๆส่งมาจากนายนอยซ์ที่โดนหลอกเรียบร้อยไปแล้ว

            "เธอโกหกนี่ ไหนบอกว่าคนที่รักเฉยๆไง ไม่เห็นบอกว่าเป็นกิ๊กเลยนี่"นอยซ์หันมาพูดกับชั้นอย่างเอาเรื่อง

            "ง่า...ชั้นไม่ได้บอกนี่ว่าเป็นใคร นายคิดเอาเองนี่นา ชั้นไม่เกี่ยวสักกะนิดเลยนะเนี่ย จะบอกให้"

            "พอๆ แล้วถ้าชั้นช่วยเธอชั้นจะได้อะไรล่ะ"วอยซ์หันมาถามชั้นอีกครั้ง

            จะได้อะไรงั้นเหรอ อืม...ได้ตัวและหัวใจของชั้นค่า...ฮุฮุ

            " ไม่รู้สิ"

            "ไม่รู้..งั้นให้ชั้นคิดเองก็ได้นะ"วอยซ์ยื่นข้อเสนอมาให้ชั้น

            "ได้สิ ได้ๆๆเอางั้นนะ ว่าแต่นายจะเอาอะไรล่ะ"

            "ไม่รู้คิดดูก่อนแล้วกัน มีปัญหารึไงห๊ะ"วอยซ์พูดก่อนจะเดินไปเปิดทีวีดู      

            "ค่าๆ นายท่าน เข้าใจแล้วค่า กลับบ้านแล้วนะค้า~"ชั้นพูดตัดบทอย่างเซ็งๆ ก่อนจะหยิบกระเป๋า มุ่งหน้ากลับบ้าน

            เซ็งที่สุดหล่อแล้วทำตัวเบ่ง วางอำนาจแบบนี้ชั้นไม่ชอบเลยสักนิด น่าโมโหที่ซู้ด~ มันน่าถีบนักนายวอยซ์บ้าๆๆๆ

            "เธอด่าอะไรชั้นในใจ ห๊ะ!!-O-"นายวอยซ์ตะโกนมาแต่ไกล

            นี่ก็อีกเหตุผลนึงที่ชั้นโมโหนาย ทำม้ายยยทำไมนายถึงรู้ไปหมดเลยนะว่าชั้นคิดอะไรน่ะ สงสัยตาพวกนี้จะรวยเพราะแทงหวยแหงเลยแฮะ

            "ชั้นไม่เคยเล่นหวยโว้ย"วอยซ์ตะโกนพร้อมวิ่งออกมาหมายจะทำร้ายร่างกายชั้น

            แว้กกก ใครจะไปอยู่ให้โง่เล่า ไปแล้วโว้ยยยยย!!!!